ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΗΓΗ[ΤΕΛΟΣ]

-Τελείωνε Silva. Τι κάνεις τόση ώρα; Πρέπει να φύγουμε. Μας περιμένει μεγάλο ταξίδι μέχρι την πηγή. Πρέπει να περάσουμε και από το τούνελ του μεγάλου βουνού στη μέση του νησιού. Πρέπει να βιαστούμε!
-Μμμ... Εντάξει τώρα έρχομαι. Άσε με λίγο ακόμα να κάτσω στην πλαγιά..
-Καλά τι κάνεις; Που ταξιδεύει το μυαλό σου πάλι; Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα. Εσύ δεν ήθελες να προπονηθείς;
-Καλά καλά. Έρχομαι τώρα. Απλώς χάζευα, τίποτα ιδιαίτερο. Έχουμε τίποτα να φάμε; Πεινάω σαν λύκος.
-Όχι. Που να βρούμε; Εγώ να δεις πόσο πεινάω. Αλλά θα κάνουμε μια στάση στη Minami και θα πάρουμε κάτι να φάμε. Λίγο πριν φτάσουμε στην πηγή. Είναι δίπλα σε αυτήν.
-Εντάξει. Αλλά πάμε γρήγορα. Δεν αντέχω άλλο. Έτσι μου έρχεται να φάω εσένα. Είμαι σχεδόν 2 μέρες νηστικός.
-Όσο πιο γρήγορα ξεκινήσουμε τόσο πιο γρήγορα θα φτάσουμε.
-Άντε πάμε!
Ξεκινάμε να κατέβουμε αυτό το μικρό βουνό και να περάσουμε στην άλλη μισή μεριά του νησιού. Στη νότια όπου βρίσκεται και η πηγή. Εκεί μου είπε ο Jugo ότι είναι τέλειο μέρος για εξάσκηση. Ακόμα δεν ξέρω τι θα μου μάθει. Έχω μεγάλη αγωνία. Ανυπομονώ να γίνω δυνατότερος. Πιστεύω πως θα μου διδάξει μυστικές τεχνικές και πως να νικάω συνέχεια και άλλα πολλά χρήσιμα πράγματα για να μπορέσω να φτάσω τον πατέρα μου.
-Τέλειααα!
-Τι έγινε; Γιατί φωνάζεις;
-Ε; Τίποτα τίποτα. Απλά είμαι πολύ χαρούμενος!
Σε καταλαβαίνω λέει χαμογελώντας ο Jugo. Έτσι συνεχίζουμε το δρόμο μας για να περάσουμε το βουνό. Φυσικά μέσα από το τούνελ γιατί μέχρι τώρα κανένας δεν έχει καταφέρει να ανέβει πάνω στην κορυφή. Λένε ότι υπάρχει ένας καταρράκτης εκεί πάνω αλλά κανένας δεν ξέρει σίγουρα. Θα ανέβω όμως εγώ. Πριν φύγω από το νησί θα ανέβω σίγουρα. Ποτέ δεν ήταν το όνειρό μου να πάω πάνω στο βουνό. Θέλω όμως να γίνω πιο δυνατός. Κάνοντας κάτι τόσο δύσκολο θα ανέβω ένα επίπεδο και θα γίνω καλύτερος. Σίγουρα θα τα καταφέρω. Στο βάθος βλέπω κάτι να αχνοφαίνεται. Πρέπει να είναι το βουνό. Κοντεύουμε. Επιτελούς το πραγματικό όνειρο θα γίνει πραγματικότητα. Θα αποκτήσω την απαραίτητη δύναμη για να πάρω εκδίκηση. Δεν θα αφήσω ο θάνατος του πατέρα μου να περάσει έτσι...

Προχωράμε και φτάνουμε στο βουνό. Είναι τεράστιο. Θα καταφέρω άραγε να ανέβω εγώ ποτέ στην κορυφή, αναρωτιέμαι. Βλέπουμε την αρχή του τούνελ. Φένεται να είναι πολύ μεγάλο. Καθώς πηγαίνουμε να μπούμε μέσα μια κραυγή σταματάει την πορεία μας. Ήταν μια αντρική φωνή. Ακούστηκε σαν να φοβόταν πολύ.
-Πρέπει να είναι σε κίνδυνο. Πάμε να τον βοηθήσουμε.
-Ναι αλλά που μπορεί να είναι;
-Δεν είμαι σίγουρος αλλά νομίζω στο δάσος που μόλις περάσαμε.
-Πάμε τότε να δούμε τι συμβαίνει.
Λίγο απογοητευμένος τρέχω αμέσως στο δάσος. Ήξερα ότι η προπόνησή μου έπρεπε να περιμένει και άλλο. Φτάνουμε από εκεί όπου προερχόταν η κραυγή. Βλέπουμε έναν πολύ περίεργο άντρα. Έχει κολλημένο ένα ξύλο από την μια άκρη του κεφαλιού του ως την άλλη. Πάνω από τη λαδί του μπλούζα φοράει ένα άσπρο σακάκι. Τον ρωτάμε τι έγινε. Μας λέει ότι ένα μεγάλο θηρίο του επιτέθηκε και του άρπαξε κάτι πράγματα.
-Σας παρακαλώ! Βοηθήστε με να πάρω πίσω τα πράγματά μου. Είμαι στη μέση μιας έρευνας και μιας πολύ σημαντικής ανακάλυψης. Δεν γίνεται να τα παρατήσω τώρα.
-Μάλιστα! Θα σε βοηθήσουμε. Πώς έμοιαζε αυτό το θηρίο;
-Ήταν ένας τεράστιος πάνθηρας. Πολύ άγριος και το βλέμμα του τρομακτικό. Πρέπει να είναι πού δυνατός.
-Κανένα πρόβλημα, θα σας βοηθήσουμε εμείς.
Έτσι ξεκινάμε το ψάξιμο στο δάσος για να βρούμε τον πάνθηρα.
-Τι είδους έρευνα κάνετε;
Είμαι έτοιμος να κάνω μια τρομερή ανακάλυψη. Έναν τέλειο συνδυασμό που θα κάνει τους ανθρώπους δυνατότερους.
-Μάλιστα. Ποιος είστε όμως; Δεν σας έχω ξαναδεί ποτέ.
-Dr. Stein είναι το όνομά μου.
-Εσύ είσαι αυτός ο τρελός τύπος για τον οποίο μιλάνε όλοι;
-Silva! Μίλα καλύτερα.
-Όχι εντάξει δεν πειράζει. Το έχω συνηθίσει πια. Απλώς ο κόσμος δεν μπορεί να αντέξει κάτι το διαφορετικό. Είναι δύσκολο να αλλάξεις τον κόσμο στις μέρες μας.
-Συγγνώμη δεν ήθελα να σας προσβάλλω. Ξέρετε κάτι; Εμένα μου αρέσετε πάντως όπως είστε τώρα!
-Σε ευχαριστώ παιδί μου.
Ξαφνικά ακούμε έναν βρυγχισμό. Πρέπει να είναι ο πάνθηρας. Τρέχουμε προς το μέρος από το οποίο ερχόταν ο ήχος...

Καθώς τρέχουμε προς τη μεριά από την οποία ερχόταν ο ήχος μπαίνουμε όλο ένα και πιο βαθιά στο δάσος. Φτάνουμε μπροστά από ένα μεγάλο δέντρο. Είναι τόσο ψηλό που δεν μπορώ να δω την κορυφή του. Βλέπουμε τον πάνθηρα να κοιμάται. Μάλλον θα ροχάλιζε πριν και ακούσαμε αυτόν τον θόρυβο. Τα πράγματα του Dr. Stein είναι στην κουφάλα του δέντρου. Αλλά τα φυλάει το θηρίο. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να τα πάρουμε χωρίς να το ξυπνήσουμε. Όμως, ο Dr. Stein τρέχει προς το μέρος του για να τα αρπάξει. Καταλάθος σπάει ένα κλαδί και ο πάνθηρας ξυπνάει. Πάει να του επιτεθεί αλλά ο Jugo μπαίνει μπροστά και αμέσως ο πάνθηρας σταματάει. Φαίνεται πολύ τρομαγμένος. Έχει ιδρώσει. Δεν ξέρω τι μπορεί να έγινε. Σαν να τον σταμάτησε ο Jugo με μια τρομερή δύναμη. Αμέσως το θηρίο γυρίζει πλευρά και αρχίζει να τρέχει τρομαγμένο. Ο Dr. Stein χαρούμενος που πήρε πίσω ότι του άνηκε μας ευχαριστεί.
-Σας ευχαριστώ πολύ. Δεν ξέρετε πόσο σημαντικά και πολύτιμα είναι αυτά τα πράγματα για μένα!
-Δεν κάναμε τίποτα ιδιαίτερο. Απλώς βοηθήσαμε έναν νησιώτη μας.
-Τώρα είμαστε και εμείς το ίδιο χαρούμενοι!
-Τώρα μπορώ να συνεχίσω τη δουλειά μου.
Αφού μας χαιρετάει αποχωρεί και παίρνει το δικό του δρόμο. Εμείς ψάχνουμε το δρόμο να βγούμε έξω από το δάσος. Δύσκολο όμως. Περπατάμε χωρίς να ξέρουμε που πηγαίνουμε. Μετά από λίγη ώρα φτάνουμε στην έξοδο. Συνεχίζουμε την πορεία μας για το βουνό. Μπορεί η προπόνησή μου να καθυστέρησε αλλά χαίρομαι που βοηθήσαμε κάποιον. Είμαστε έξω από το τούνελ και ετοιμαζόμαστε να το διασχίσουμε...

-Να προσέχεις Silva. Το τούνελ είναι υπερβολικά σκοτεινό και μπορεί να χαθούμε στη μέση της διαδρομής. Δεν θέλω να φοβηθείς αλλά να συνεχίσεις κανονικά.
-Ναι, μην ανησυχείς για μένα. Θα τα καταφέρω. Εσύ να προσέχεις, επειδή είσαι και λίγο μεγάλος. Χαχαχα!
-Έχεις δίκιο. Χαχαχα!
Μπαίνουμε μέσα στο τούνελ. Έχει πυκνό σκοτάδι. Είναι και πολύ στενό. Τόσο πολύ που δυσκολεύεσαι να ακούσεις τι σου λέει ο άλλος. Περπατάμε αργά-αργά για να μην χαθούμε. Το ένστικτό μου με οδηγάει. Η όρασή μου και η ακοή μου δεν λειτουργούν. Αντίθετα η όσφρηση μου πολύ καλά. Κάτι βρωμάει άσχημα και μας εμποδίζει να κινηθούμε ελεύθερα. Αντέχουμε και προχωράμε. Μιλάω στον Jugo αλλά δεν παίρνω απάντηση. Θυμήθηκα τι μου είπε και έτσι δεν σταματάω. Στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα του πατέρα μου. Σε κάθε δύσκολη στιγμή τον σκέφτομαι. Δεν τα βάζω κάτω. Βλέπω ένα φως μπροστά. Είναι η έξοδος. Φτάνω εκεί και επιτέλους εισπνέω καθαρό αέρα. Βλέπω τον Jugo να με περιμένει ξαπλωμένος έξω.
-Πού ήσουν τόση ώρα; Γιατί άργησες;
-Μα...μα... μα πώς βρέθηκες εσύ εδώ;
-Βγήκα πρώτος.
-Αφού εγώ μπήκα πιο πριν από σένα. Πώς κατάφερες να βγεις πρώτος;
-Μυστικό. Άντε πάμε να συνεχίσουμε.
-Μισό λεπτό να πάρω λίγο καθαρό αέρα. Βρώμαγε πολύ εκεί μέσα.
-Εεε! Συγγνώμη αλλά έφαγα φασολιά την τελευταία φορά. Χαχαχα!
-Jugooo!
Γελάμε και οι δύο μαζί και πέφτουμε κάτω να ξαπλώσουμε. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας. Θέλω να φάω κιόλας. Ανυπομονώ να φτάσουμε στην Minami. Έχω ακούσει ότι έχει πολύ ωραίο κρέας.
-Δεν ξεκινάμε λέω εγώ. Να μην αργήσουμε άλλο.
-Ναι πάμε!
Σηκωνόμαστε και ξεκινάμε για την πόλη...

Συνεχίζουμε το δρόμο μας. Πεινάω πολύ. Δύσκολα περπατάω. Τον Jugo τον βλέπω μια χαρά Παρόλο που μου είπε ότι πεινάει δεν το δείχνει καθόλου. Στο βάθος βλέπω την πόλη. Επιτέλους φτάσαμε, σκέφτομαι. Ένα χαμόγελο μου δημιουργείται. Όχι μόνο επειδή θα φάω πεντανόστιμες μπριζόλες αλλά και επειδή είμαι κοντά στο να γίνω δυνατότερος. Αναρωτιέμαι τι κάνουν η μητέρα μου με την μικρή μου αδερφή. Θα' ναι άραγε καλά. Ελπίζω να είναι. Εύχομαι να μην αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα. Θυμάμαι λίγο πριν φύγω που μου είπε η μητέρα μου ότι ο πατέρας μου θα είναι περήφανος για μένα κοιτάζοντας με από ψηλά. Πολύ χάρηκα όταν το άκουσα. Μακάρι να ήταν εδώ μαζί μας τώρα. Να με έβλεπε πόσο δυνατός θα γίνομαι σιγά-σιγά. Αλλά δυστυχώς αυτό δεν μπορεί να γίνει.
-Silva! Καλά που χαζεύεις πάλι; Τι σκέφτεσαι; Δεν ακούς που σου μιλάω;
-Ε; Τι είπες Jugo;
-Λέω που βρίσκεσαι;
-Καλά εδώ μπροστά σου είμαι. Δεν με βλέπεις.
-Σκεφτόσουν τον πατέρα σου;
-Ναι! Δεν μπορώ να τον βγάλω από το μυαλό μου ούτε μετά από τόσα χρόνια που έχουν περάσει.
-Σε καταλαβαίνω.
-Θα ήθελα πολύ να ήταν εδώ και να με έβλεπε!
-Δεν πειράζει που δεν είναι εδώ. Αν εσύ είσαι καλός άνθρωπος και βοηθάς πάντα τους αδύναμους, θα είναι περήφανος. Από εκεί ψηλά.
-Σε ευχαριστώ Jugo.
-Χμ! Τίποτα, Silva!
-Να σου πω, το σπαθί όλο εγώ θα το κουβαλάω.
-Ναι είναι μέρος της προπόνησης σου.
-Ναι αλλά είναι πού βαρύ.
-Ο πατέρας σου το χρησιμοποιούσε λες και ήταν πούπουλο. Και εσύ μου λες ότι δεν μπορείς;
-Απλώς πεινάω!
-Τώρα φτάνουμε στη Minami. Θα φάμε μέχρι σκασμού.
-Ο δάσκαλος κερνάει. Τέλειααα!
-Τι; Όχι δεν μπορ...
-Τέλειααα!
Καθώς περνάει η ώρα η πόλη φαίνεται να είναι όλο και πιο κοντά. Εξαντλημένοι από ένα μεγάλο και δύσκολο ταξίδι φτάνουμε στην πόλη...

Μπαίνουμε στην Minami. Αριστερά και δεξιά βρίσκονται πολλά μαγαζιά. Κόσμος παντού. Καθώς προχωράμε φτάνουμε στην κεντρική πλατεία. Υπάρχει ένα ωραίο εστιατόριο. Μεγάλο είναι και μάλλον ακριβό. Ο Jugo με ρωτάει αν θέλουμε να πάμε μέσα να φάμε. Απάντησα με τη μία ΝΑΙ! Το εστιατόριο λέγεται Top Cuisine. Ανοίγουμε την πόρτα και το πρώτο πράγμα που αντικρίζουμε είναι ευγενείς. Παντού πλούσιοι άνθρωποι. Διαφορετικού επιπέδου, σκέφτομαι. Μας κοιτάνε όλοι περίεργα. Σαν να ήμαστε θέαμα. Νιώθω άβολα. Αλλά ο Jugo χαμογελώντας με τραβάει από το χέρι και μας βάζει να κάτσουμε σε ένα τραπέζι στη μέση. Όλοι ψιθυρίζουν και σχολιάζουν. Το αφεντικό του μαγαζιού έρχεται να μας πάρει παραγγελία.
-Μήπως θα μπορούσατε να φύγετε;
Τελικά, έχει άλλα σχέδια για μας. Εγώ νόμιζα ότι θα μας ρώταγε τι θέλουμε να φάμε. Αυτός όμως μας διώχνει. Θέλω να φύγω.
-Αυτό το μέρος δεν είναι εστιατόριο;
-Μάλιστα, κύριε.
-Τότε θα φάμε.
-Φοβάμαι πως δεν γίνεται αυτό. Εδώ σερβίρουμε μόνο ευγενείς. Και αν κρίνω από το ντύσιμό σας εσείς μάλλον δεν είστε.
Όλοι γελάνε με μας. Όλοι μας δείχνουν με το δάχτυλο και μας κοροϊδεύουν. Νιώθω άσχημα και θέλω να φύγω. Σηκώνομαι και πάω να βγω έξω.
-SILVA! ΚΑΤΣΕ ΚΑΤΩ ΤΩΡΑ! ΗΡΘΑΜΕ ΝΑ ΦΑΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΦΑΜΕ!
-Ναι αλλά...
-ΜΙΛΗΣΑ!
-Κύριε σας είπα...
Τότε ο Jugo κοιτάει άγρια το αφεντικό βγάζοντας μια τεράστια ενέργεια από μέσα του. Αυτός τρέμει και αμέσως μας ρωτάει τι θέλουμε. Μας λέει ότι είναι όλα κερασμένα. Ένας ευγενής από το διπλανό τραπέζι πετάγεται και λέει κάτι.
-Διώξε τους. Μην τους αφήσεις να φάνε εδώ. Έτσι και αλλιώς αυτός είναι ο γιος του παλιοπειρατή Dante D. Sego.
Θυμώνω. Για κάποιο περίεργο λόγο δεν μπορώ να ακούσω πλέον τι λένε οι άλλοι γύρω μου. Το μυαλό μου σκάλωσε σε αυτές τις λέξεις. Ο Jugo μου πιάνει το χέρι και μου λέει να ηρεμήσω. Δεν του δίνω σημασία όμως. Σηκώνομαι γρήγορα όρθιος και τρέχω προς το μέρος αυτού του ευγενή. Φτάνω κοντά του και του ρίχνω μια μπουνιά με όλη μου τη δύναμη. Βγάζει αίμα. Όλοι σηκώνονται και φεύγουν από το μαγαζί. O Jugo έρχεται με αρπάζει και με παίρνει να φύγουμε. Εγώ θέλω να του ρίξω και άλλες φωνάζω. Αφού τρέχουμε μακριά από το εστιατόριο φτάνουμε λίγο έξω από την πόλη. Υπάρχει ένα μικρό φαγάδικο. Λέγεται Sanjino's Cook. Το έχει ένας ξανθός άντρας. Φαίνεται καλός άνθρωπος. Πάμε κοντά για να παραγγείλουμε...

Μοιάζει σαν καντίνα. Είναι άσπρο με κόκκινο. Και έχει ένα χταπόδι για σήμα. Ωραίο πρέπει να είναι.
-Μήπως θα μπορούσαμε να παραγγείλουμε;
-Ναι αμέ. Πείτε μου τι θέλετε;
Φαίνεται πολύ ευγενικός και ενάρετος άνθρωπος. Αντίθετα με όλους τους χαζούς ευγενείς που συναντήσαμε πιο πριν.
-Εγώ θα ήθελα μια μακαρονάδα με θαλασσινά και μια μπύρα να πιω. Μύθος αν έχεις. Εσύ Silva;
-Εγώ θα ήθελα μία μεγάλη μπριζόλα, λίγα παϊδάκια, πατάτες, μία σαλάτα, φέτα, λίγα χόρτα και λίγα φασόλια. Και για να πιω, μία λεμονάδα.
-Θα τα φας όλα αυτά;
-Ναι πεινάω σαν λύκος. Εξάλλου κερνάει ο δάσκαλος.
-Ωωω! Καλά. Αυτά θέλουμε.
-Έφτασαν αμέσως.
Πηγαίνουμε λίγο πιο πέρα μέχρι να μας τα ετοιμάσει. Ο Jugo μου δείχνει το πιστόλι του πατέρα μου. Μου λέει ότι έχει μεγάλη ιστορία. Έχει νικήσει πολλούς αντιπάλους του με αυτό το όπλο, μου λέει. Το παίρνω για λίγο στα χέρια μου. Ξαφνικά νιώθω πολύ πιο δυνατός. Αισθάνομαι αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Θέλω πολύ να μάθω να το χρησιμοποιώ. Και αυτό και το σπαθί. Ξαφνικά συνειδητοποιώ κάτι. Χωρίς να καταλάβω το πως συνήθισα το σπαθί του πατέρα μου. Το έχω στην πλάτη μου χωρίς να με εμποδίζει να κινούμαι και πλέον δεν το νιώθω καθόλου βαρύ. Αλλά γνωρίζω ότι θα είναι αρκετά δύσκολο να μάθω να το χρησιμοποιώ. Το φαγητό μας είναι έτοιμο. Πλησιάζουμε την καντίνα και πάμε να το πάρουμε...

Τρώμε το φαγητό μας. Αφού τελειώνουμε ετοιμαζόμαστε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας για την πηγή. Απορώ πως έφαγα τόσα πολλά. Κοντεύω να σκάσω. Ήταν όλα πολύ νόστιμα. Καθώς προχωράμε ο Sammy σταματάει το δρόμο μας. Ο marine αυτού του νησιού μας εμποδίζει να συνεχίσουμε. Το μεγάλο καπέλο που φοράει του κρύβει το βλέμμα και τον κάνει να φαίνεται πολύ τρομακτικό.
-Για πού το βάλατε εσείς οι δύο;
-Πάμε να προπονηθούμε! Στο βουνό όπου βρίσκεται η πηγή.
-Εσύ τι σκοπό έχεις και μας ρωτάς;
-Δυστυχώς θα πρέπει να αναβάλετε το ταξίδι σας για λίγο. Χρειάζομαι τη βοήθειά σας! Επειγόντως!
-Μα, καλά τι έγινε; Πρέπει να είναι σοβαρό για να έρχεσαι να ζητάς βοήθεια από εμάς.
-Κάτι ληστές επιτέθηκαν στην πρωτεύουσα, Minami. Έκλεψαν πολλά πράγματα.
-Και τι; Εσύ θέλεις τη βοήθειά μας για να τους βρείς;
-Όχι. Τους έχω ήδη βρει. Απλά θέλω να με βοηθήσετε να τους πιάσω. Δεν είναι πολλοί αλλά από την μάχη που είχαμε πριν λίγο είναι αρκετά δυνατοί.
Σκέφτομαι ότι είναι πολύ καλή ευκαιρία να δείξω τι αξίζω. Τόσα χρόνια γυμναζόμουν. Θέλω να δω αν κατάφερα να φτάσω κάπου. Θέλω πολύ να πάω!
-Εντάξει θα σε βοηθήσουμε.
-Μα Silva;
-Δεν πειράζει να περιμένουμε λιγάκι, ε;
-Καθόλου. Εντάξει τότε θα σε βοηθήσουμε. Πού είναι αυτοί οι ληστές;
-Έξω από την πόλη. Λίγο πριν μπεις μέσα στο μεγάλο δάσος. Έχουν κατασκηνώσει εκεί. Πέντε είναι όλοι κι όλοι. Μπορούμε να τους νικήσουμε. Έχω καλέσει και ενισχύσεις από τα γύρω νησιά. Σε λίγο φτάνουν.
-Δεν χρειάζεται. Μόνο εμείς είμαστε αρκετοί. Πέσ' τους να πάνε πίσω. Να μην έρθει κανένας εδώ.
-Χμμ! Μου αρέσει πολύ όπως σκέφτεσαι!
Έτσι ξεκινάμε για να βρούμε τους ληστές. Θα πρέπει να ξαναπεράσουμε μέσα από την πόλη. Το ξέρω ότι η εξάσκησή μου καθυστερεί αλλά και αυτό μέρος της προπόνησης μου είναι. Αφού διασχίζουμε την πόλη, πλησιάζουμε στο μεγάλο δάσος. Στο βάθος φαίνονται κάποιοι να διασκεδάζουν και να γλεντάνε. Πρέπει να είναι οι κλέφτες...

Αφού φτάνουμε κοντά τους σταματάνε αμέσως τη μουσική και τους χορούς. Έχουν και κάποιες γυναίκες μαζί τους. Μας βλέπουν και αρχίζουν να τρέχουν μακριά-οι γυναίκες! Οι κλεφτές μας κοιτάνε και μας λένε να φύγουμε. Εμείς όμως, αρνιόμαστε. Θέλουμε να τους πολεμήσουμε. Εγώ είμαι ο μικρότερος εδώ. Κάποιος ληστής μου κάνει επίθεση. Λίγο πριν με χτυπήσει τον αποφεύγω και του ρίχνω κλοτσιά στην κοιλιά, με όλη μου τη δύναμη. Τον πλησιάζω και του τραβάω μια μπουνιά στο πρόσωπο. Πέφτει ξερός κάτω. Είναι και μεθυσμένος που να μπορέσει να ξανασηκωθεί. Ο Sammy και ο Jugo επιτίθενται στους άλλους. Ένας τρέχει να ξεφύγει προς το δάσος. Νομίζει ότι θα την γλιτώσει. Τον κυνηγάω. Μπαίνω μέσα στο δάσος και τον χάνω. Δεν τα παρατάω όμως. Συνεχίζω το ψάξιμο. Θυμάμαι που ο πατέρας μου είχε πει πως όταν θες κάτι πολύ να συμβεί τότε σίγουρα θα συμβεί. Για αυτό και δεν παραδίνομαι. Ακούω βήματα. Κοιτάω πίσω μου και τον βλέπω να με σημαδεύει με ένα όπλο.
-Αν κάνεις ένα μόνο βήμα είσαι νεκρός!
-Δεν νομίζω. Αυτό που κρατάς είναι επικίνδυνο εργαλείο. Αν δεν το χρησιμοποιήσεις σωστά θα καταλήξεις νεκρός.
-Τιιιιιι;! Εσύ είσαι αυτός που θα πεθάνει. Αντίο!
Πυροβολεί. Ο ληστής πέφτει νεκρός. Τόση ώρα ο Jugo τον σημάδευε από πίσω του. Λίγο πριν με πυροβολήσει πέθανε από τον Jugo. Περπατάμε ώσπου να βγούμε έξω από το δάσος. Αφού έχουμε πιάσει όλους τους ληστές εκτός από έναν-ο οποίος πέθανε- συνεχίζουμε το ταξίδι μας για την πηγή Genku. O Sammy μας ευχαριστεί που του προσφέραμε τη βοήθειά μας! Κάνουμε μια στάση στην Minami για να ξεκουραστούμε...

Ο Jugo μου δίνει έναν σάκο. Μου λέει να τον ανοίξω. Μέσα έχει κάτι κόκκινα και μαύρα ρούχα. Δεν έχω ιδέα τι μπορεί να είναι. Φαίνονται λίγο παλιά. Σαν να έχει φορέσει και άλλος και πριν καιρό μάλιστα.
-Καλά τι είναι αυτά τα ρούχα;
-Σου αρέσουν;
-Ναι είναι πολύ ωραία. Το αγαπημένο μου χρώμα, κόκκινο. Είναι υπέροχα!
-Χαίρομαι. Αυτά τα ρούχα είναι του πατέρα σου. Τα φόραγε όταν ήταν πειρατής. Με αυτά τα ρούχα έχει νικήσει πολλούς.
-Αυτά είναι του πατέρα μου, λέω συγκινημένος!
-Ναι! Λίγο πριν παραιτηθεί μου τα έδωσε. Μου είπε ότι σε περίπτωση που του συμβεί κάτι να στα δώσω και να τα φοράς εσύ. Και να νιώθεις ότι είσαι ελεύθερος. Δεν ξέρω αν ενδιαφέρεσαι να γίνεις πειρατής αλλά αυτά ήταν τα λόγια του πατέρα σου.
-Παλιά ήθελα πολύ να γίνω ένας δυνατός και τρομερός πειρατής σαν τον πατέρα μου! Αλλά μετά το θάνατό του δεν είναι πλέον αυτό το όνειρό μου. Το μόνο που με νοιάζει τώρα είναι να σκοτώσω αυτόν τον marine. Θα τον κυνηγήσω μέχρι τον θάνατό μου και δεν θα του επιτρέψω να ζήσει!
-Δεν ξέρω αν η εκδίκηση είναι καλό πράγμα αλλά το ότι αγαπάς τον πατέρα σου τόσο πολύ για να σκοτώσεις κάποιον σίγουρα είναι καλό.
Μέσα στην τσάντα βρίσκω και κάτι μαύρους, σιδερένιους δακτύλιους. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να είναι. Δεν τους έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου. Σε τι μπορεί να χρησίμευαν στον πατέρα μου.
-Jugo, τι είναι αυτά;
-Οι δακτύλιοι του καταραμένου νησιού.
-Δεν έχω ξανακούσει ποτέ για αυτούς.
-Σχεδόν κανένας ζωντανός δεν ξέρει τι είναι!
-Τι εννοείς; Δεν σε καταλαβαίνω.
-Όλα ξεκινάνε έναν αιώνα πριν...

-Υπήρχε ένα νησί στην Grand Line. Κανένας όμως δεν ξέρει το όνομά του στις μέρες μας. Φυσικά δεν υπάρχει πια.
-Και καλά, τι έγινε σε αυτό το νησί;
-Εκεί υπήρχαν κάποιοι ιθαγενείς. Αυτοί οι δακτύλιοι ήταν σημαντικοί για αυτούς. Πιστευόταν ότι μέσα σε αυτούς ζούσε ο θεός τους. Έχουν μια τεράστια δύναμη μέσα τους. Για αυτό το λόγο αυτό το νησί δεχόταν συχνά επιθέσεις από πειρατές αλλά και από αρκετούς marine. Οι ιθαγενείς πάλευαν πάντα μέχρι θανάτου για μην πέσουν σε ξένα χέρια οι δακτύλιοι. Όχι μόνο επειδή ήταν ιερά αντικείμενα για αυτούς αλλά και επειδή αν έπεφταν σε λάθος χέρια θα σήμαινε μια μεγάλη καταστροφή. ένας διαβολικός πειρατής κατάφερε να σκοτώσει όλους τους ιθαγενείς παρά την δύναμη που είχαν και να κλέψει τους δακτύλιους. Όσοι ζωντανοί ιθαγενείς είχαν ακόμα δυνάμεις έριξαν μια βαριά κατάρα πάνω τους. Έτσι. όποιος τους είχε μέχρι τώρα έχει πεθάνει. Πρέπει να είσαι δυνατός για να μπορείς να ξεπεράσεις την κατάρα. Μόνο ο πατέρας σου μπορούσε να τους κουβαλάει μαζί του. Για αυτό τον φοβόντουσαν και πολλοί. Ήξεραν ότι πρέπει να έχεις τρομερή δύναμη για να μπορείς να ελέγχεις τους δακτύλιους. Τώρα θα τους πάρεις εσύ. Και θα καταλάβεις αν θα έχεις φτάσει το επίπεδο του πατέρα σου αν μπορείς να τους ελέγχεις!
-Και πως θα ξέρω αν τους ελέγχω;
-Αν είσαι αδύναμος από τη στιγμή που θα τους φορέσεις δεν θα μπορείς να τους βγάλεις. Και επίσης θα έχεις έναν άσχημο θάνατο μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Ο πατέρας σου τους είχε για πάνω από 15 χρόνια.
-Ουαου! Ήταν φανταστικός ο πατέρας μου!!!
-Ναι όντως ήταν!
-Και για αυτή τη δύναμη που περιέχουν; Πως μπορώ να την απελευθερώσω;
-Κανένας δεν ξέρει. Δεν τα έχει καταφέρει κανείς μέχρι σήμερα.
-Εγώ θα είμαι ο πρώτος.
-Φυσικά όλα αυτά είναι μύθος. Δεν ξέρουμε αν είναι αλήθεια.
Χαρούμενος και συνεπαρμένος για αυτά που άκουσα πηγαίνω να αλλάξω και να φορέσω τα ρούχα του πατέρα μου...

Αφού αλλάζω ξεκινάω με το Jugo. Συνεχίζουμε το ταξίδι μας για την πηγή. Καθώς βγαίνουμε από την πόλη ένας άντρας μεγάλης ηλικίας τρέχει κατά πάνω μας. Είναι πολύ τρομοκρατημένος.
-Σας παρακαλώ βοηθήστε με. Σας είδα πριν πως νικήσατε εκείνους τους ληστές και κατάλαβα ότι είσαστε πολύ δυνατοί. Σας χρειάζομαι επειγόντως, είπε λαχανιασμένος.
-Γιατί τι έγινε;
-Τι συνέβη;
-Το σπίτι μου πήρε φωτιά και η κορούλα μου είναι μέσα. Δεν ξέρω πως να την βγάλω. Δεν θέλω να πάθει κακό. Σας παρακαλώ! Πιστεύω ότι εσείς μπορείτε να τα καταφέρετε!
-Και φυσικά θα σας βοηθήσουμε, ε Jugo;
-Ναι! Πού είναι το σπίτι σας;
-Έξω από την πόλη. Λίγο μακριά από εδώ. Ακολουθήστε με.
-Πως τη λένε την κόρη σας;
-Γιοντάλα! Είναι πολύ όμορφη. Η μητέρα της δυστυχώς πέθανε στη γέννα και ο πατέρας της δεν εμφανίστηκε ποτέ. Έτσι την φροντίζω εγώ.
-Δεν είναι δηλαδή η πραγματική σας κόρη;
-Όχι. Εγώ ήμουν υπηρέτης της οικογένειας. Λίγο πριν γεννηθεί το παιδί ο πατέρας έφυγε. Ήταν ένας marine και είπε ότι πήγαινε σε αποστολή. Αλλά ποτέ δεν γύρισε για την κόρη του. Την παράτησε. Μετά από καιρό άκουσα ότι πέθανε σε μία μάχη. Έτσι ήξερα ότι ο μόνος που είχε απομείνει στη ζωή της Γιοντάλα ήμουν εγώ. Και έτσι την πήρα να την μεγαλώσω σαν δικό μου παιδί.
-Της έχετε μιλήσει ποτέ για όλα αυτά; Ξέρει την αλήθεια;
-Όχι. Είναι μικρή ακόμα. Ίσα που έχει κλείσει τα έξι. Όταν μεγαλώσει θα της τα πω όλα. Αλλά όχι τώρα.
-Ναι αλλά δεν έχω ξανακούσει ποτέ αυτή την ιστορία στο νησί μας.
-Λογικό. Δεν είμαστε από εδώ. Πρόσφατα μετακομίσαμε για να αλλάξει η Γιοντάλα περιβάλλον. Δεν θέλω μετά από χρόνια τα παιδιά και οι μεγάλοι να την δείχνουν και να την κοροϊδεύουν. Ξέρετε πως είναι η ζωή στις μέρες μας.
-Έχετε δίκιο σε αυτό. Λοιπόν είναι μακριά το σπίτι σας;
-Όχι σε λίγο φτάνουμε. Πάμε γρήγορα όμως για να προλάβουμε. Αν πάθει κάτι δεν θα αντέξω. Είναι όλη μου η ζωή.
Έτσι τρέχουμε προς το σπίτι αυτού του άγνωστου άντρα...

Φτάνουμε σπίτι του. Είναι τυλιγμένο στις φλόγες. Φωνάζει της κόρης του. Αυτή δεν απαντάει. Φόβος και άγχος τον κυριεύει. Ένα κλάμα όμως θα δώσει σε αυτόν τον άντρα και πάλι ελπίδες.
-Σας παρακαλώ. Κάποιος να μπει μέσα να την βοηθήσει! Σας ικετεύω!
-Θα πάω εγώ...
-Jugo σταμάτα εκεί που είσαι! ΕΓΩ ΘΑ ΠΑΩ! Αν εσύ πάθεις κάτι ποιος θα με προπονήσει. Εγώ έχω ένα όνειρο. Να γίνω καλύτερος και δυνατότερος. Και εσύ μπορείς να με βοηθήσεις να το εκπληρώσω.
Έτσι τρέχω μέσα στο σπίτι. Ξέρω ότι δεν πρόκειται να πεθάνω. Όχι τουλάχιστον μέχρι να σκοτώσω αυτόν άντρα. Το σπίτι είναι μεγάλο. Ψάχνω στον πρώτο όροφο αλλά τίποτα. Δεν υπάρχει ίχνος του μικρού κοριτσιού. Ξαφνικά ακούω κλάματα από πάνω. Ανεβαίνω τις σκάλες. Αλλά και στον δεύτερο όροφο τίποτα. Αρχίζω να ανησυχώ. Τελικά μετά από ψάξιμο βλέπω την σοφίτα. Εκεί πρέπει να είναι. Πάω πάνω εκεί. Ανοίγω την πόρτα. Την βλέπω στην γωνία αγκαλιά με ένα αρκουδάκι να κλαίει. Την παίρνω αγκαλιά και πάμε να βγούμε από το σπίτι. Αλλά ένα φλεγόμενο ξύλο κλείνει το δρόμο μου. Τι να κάνω, σκέφτομαι. Παίρνω φόρα και πηδάω μέσα από τη φωτιά. Βγαίνουμε έξω από το σπίτι τελικά. Η Γιοντάλα δεν έχει πάθει τίποτα. Εγώ έχω πάθει μερικά εγκαύματα. Ο άγνωστος αυτός άντρας με ένα τεράστιο χαμόγελο τρέχει και αρπάζει την κόρη του και την παίρνει αγκαλιά...

-Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που σώσατε το κοριτσάκι μου. Είναι τα πάντα για μένα. Σας χρωστάω μεγάλη χάρη.
-Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Δεν χρειάστηκε να κάνω και πολ...
Ξαφνικά λιποθυμάω. Ξαναβρίσκω τις αισθήσεις μου. Πού είμαι; Τι κάνω εδώ; Ανοίγω τα μάτια μου. Η όρασή μου είναι λίγο θολή. Βλέπω κάποιους ανθρώπους ντυμένους στα άσπρα. Δεν μπορώ να αναγνωρίσω πρόσωπα. Κάτι λένε αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι. Νιώθω κουρασμένος και εξαντλημένος. Ξαναχάνω τις αισθήσεις μου.
-Εεεεε; Πού είμαι; Τι συμβαίνει; Jugo τι είναι αυτό το μέρος; Γιατί φοράω επιδέσμους; Πού είναι ο άντρας με το κοριτσάκι;
-Σιγά-σιγά. Ηρέμησε πρώτα. Όλα είναι υπό έλεγχο. Στο νοσοκομείο είμαστε. Έπαθες κάποια σοβαρά εγκαύματα και έπρεπε να σε φέρουμε επειγόντως εδώ. Λιποθύμησες από την κούραση και ίσως το ότι τραυματίστηκες βαριά να σε επηρέασε. Αλλά θα γίνεις γρήγορα καλά και θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε την προπόνησή μας.
-Αφού δεν έχουμε αρχίσει ακόμα.
-Ότι έχουμε κάνει μέχρι τώρα μέρος της προπόνησής σου είναι. Τίποτα δεν έγινε για κακό σκοπό. Όλα θα σε ωφελήσουν.
-Ίσως έχεις δίκιο. Εκείνος ο άντρας με το κοριτσάκι που πήγαν; Έφυγαν;
-Ναι. Μετά από αυτό το ατυχές συμβάν δεν είχαν τι άλλο να κάνουν σε αυτό το νησί και αποφάσισαν να μετακομίσουν. Δεν έμενε και κανένας να τους βοηθήσει εδώ.
-Λες να τα καταφέρουν;
-Σίγουρα!
-Ξέρεις μήπως σε πόσες μέρες θα είμαι καλά;
-Σε μία εβδομάδα περίπου.
-Σε πόσοοοοο; Δεν το πιστεύω. Γιατί σε μένα. Δηλαδή θα πρέπει να περιμένει και άλλο η προπόνησή μου;
-Φοβάμαι πως ναι! Χαχαχαχαχαχαχαχα!
Με πειράζει πολύ που θα καθυστερήσω και άλλο αλλά χαίρομαι που βοήθησα τόσους ανθρώπους. Και ξέρω ότι μια μέρα θα εισπράξω την ίδια βοήθεια όταν θα τους χρειαστώ...

Έχω αναρρώσει πλέον και είμαι έτοιμος να ξεκινήσω με τον Jugo για να πάμε προς την πηγή. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και βγαίνουμε έξω από το νοσοκομείο. Περπατάμε και πάμε έξω από την πόλη. Επιτέλους, έρχεται και η ώρα που θα προπονηθώ. Με τόσα που έγιναν καθυστέρησε αρκετά. Αλλά δεν με πειράζει. Γιατί βοήθησα κάποιους ανθρώπους και χαίρομαι πολύ για αυτό. Τώρα όμως θα πρέπει να σκεφτώ μόνο τον εαυτό μου. Τι να κάνω για να γίνω καλύτερος. Να αποκτήσω δύναμη για να πάρω την εκδίκησή μου. Θα το πληρώσει ακριβά αυτός που τόσα χρόνια μου στέρησε το χαμόγελο του πατέρα μου. Αν και δεν θυμάμαι πια ποιος είναι. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι είναι ένας vice-admiral των marine. Δεν έχω ιδέα που θα τον βρω. Ένα είναι σίγουρα:θα πεθάνει! Συνεχίζουμε το ταξίδι μας και στον δρόμο λέμε διάφορες βλακείες για να περάσει η ώρα. Στον ορίζοντα βλέπω ένα βουνό. Πρέπει να είναι το μέρος στο οποίο βρίσκεται η πηγή. O Jugo μου έχει πει ότι υπάρχει και ένα ρουμπίνι εκεί. Και ένας φύλακας που το προστατεύει. Από ότι θυμάμαι πρέπει να πληρώσεις για να δεις το αξιοθέατο. Αν και αυτός ο φύλακας είναι φίλος του Jugo οπότε θα πληρώσουμε λιγότερα. Φτάνουμε στο βουνό της πηγής. Το κοιτάζω και είναι πολύ μεγάλο και ψηλό. Ο Jugo μου δίνει έναν βράχο και μου λέει να τον κουβαλήσω μέχρι την κορυφή. Είναι πολύ βαρύς αλλά θα τα καταφέρω. Μου λέει πως είναι το δεύτερό μου μάθημα για να δει αν όντως αξίζω να γίνω σαν τον πατέρα μου. Έτσι ξεκινάει η σκληρή προπόνησή μου...

ΤΕΛΟΣ