[Τέλος] Μια τυχαία γνωριμία.

[Αρχή]

Έπλεα προς τον τελευταίο μου προορισμό για την East Blue. Βρισκόμουν στα ανοιχτά για 1 βδομάδα μετά την επανάσταση που έλαβε μέρος στην Tequila Wolf και προσπαθούσα να ξεκουραστώ όσο το δυνατόν περισσότερο γινόταν. Οι πληγές μου δεν είχαν γιατρευτεί ακόμα και με βάση τις εικασίες μου, θα χρειαζόταν αρκετός καιρός για να επουλωθούν πλήρως. Τη βδομάδα αυτή δεν έκανα τίποτα παραπάνω απ'το να προσέχω συνεχώς το πλοίο, να χαλαρώνω και να ελέγχω την πορεία μου προς το Mirror Ball Island. Ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσα να κάνω. Επιτέλους, μετά από τόσες αποστολές και περιπέτειες θα άραζα σε ένα νησί για να απολαύσω τον ελεύθερο χρόνο μου. Ήλπιζα ότι ο Kakumeika δε θα μου ανέθετε κάποια τελευταία αποστολή κι ειδικά σε ένα νησί σαν αυτό και καθησυχάζοντας τον εαυτό μου στεκόμουν στην πλώρη περιμένοντας να εντοπίσω τον προορισμό μου.

Υπολόγιζα ότι θα έφτανα σε 5 περίπου ημέρες και απλώς ανυπομονούσα για τη στιγμή της άφιξής μου στο νησί. Το Mirror Ball Island ήταν ξακουστό στις 4 θάλασσες για τις διοργανώσεις χορού και μάλιστα μάζευε πολύ κόσμο, κάτι που θα μου παρείχε κάλυψη απ'τους Marines της περιοχής. Η ιδέα της συμμετοχής μου σε ένα μεγάλο γλέντι σαν αυτά δε μου κακοφαινόταν καθόλου.
Αφημένος σε αυτές τις σκέψεις, δεν παρατήρησα τον συννεφιασμένο ουρανό. Μια βροντή με έβγαλε απ'τις σκέψεις μου και βλασφημώντας που δεν είχα το νου μου στην πορεία, έτρεξα στο πηδάλιο για να αποφύγω γρήγορα την καταιγίδα που μαινόταν. Όπως φαινόταν, η καταιγίδα θα εκτεινόταν αρκετά μίλια μπροστά, αποτρέποντας με να συνεχίσω το ταξίδι. Έτσι, άλλαξα την κατεύθυνση του πλοίου, πράγμα που θα με καθυστερούσε αρκετά να φτάσω στο Mirror Ball. Οι πρώτες στάλες βροχής άρχισαν να πέφτουν και συνάμα η θάλασσα ταραζόταν όλο και περισσότερο.

Τα κύματα γίνονταν όλο και μεγαλύτερα, μέχρι που ήταν σε θέση να φτάσουν το κατάστρωμα του πλοίου. Ο άνεμος χτυπούσε μανιασμένα την αριστερή πλευρά του πλοίου, κάνοντας πιο δύσκολο να το κουμαντάρω. Μια στο τόσο έριχνα κλεφτές ματιές στην καταβρεγμένη πυξίδα, η οποία βρισκόταν μπροστά απ'το πηδάλιο, για να ελέγξω την πορεία μου. Απ'την στιγμή που η κατεύθυνση του ανέμου άλλαξε, το καράβι μου ακολουθούσε άλλη πορεία, τελείως αντίθετη απ'αυτή που επιθυμούσα. Μερικές κοπιαστικές ώρες αργότερα, η καταιγίδα είχε σταματήσει και εξουθενωμένος, βρισκόμουν ξαπλωμένος δίπλα στο πηδάλιο. Αφού πήρα μερικές ανάσες, σηκώθηκα και κίνησα για την καμπίνα μου για να κάνω νέους υπολογισμούς. Είχα βγει εντελώς εκτός πορείας και έπρεπε να συμβουλευτώ τους χάρτες μου.
Με λίγη τύχη θα έφτανα στο Mirror Ball σε 9 ημέρες. Δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσα να κάνω πέρα από υπομονή. Έτσι, ανέβηκα στο κατάστρωμα κι άρχισα να διώχνω τα νερά με μια σκούπα. Καθώς έκανα τις αγγαρείες, διέκρινα κάτι στον ορίζοντα που μου φάνηκε πολύ παράξενο. Χωρίς να χάσω ευκαιρία, πήρα τα κιάλια μου και έσπευσα να εξερευνήσω με το βλέμμα μου την στεριά, που απείχε λίγα μόλις μίλια από τη θέση μου.

Ήταν ένα νησί. Μου φάνηκε παράλογο. Μόλις πριν λίγα λεπτά είχα συμβουλευτεί τους χάρτες μου και δεν υπήρχε νησί κοντά μου. Το κοντινότερο ήταν το Big Bird Island, αλλά βρισκόταν σε απόσταση 3 ημερών. Αυτό μου κίνησε την περιέργεια. Ευτυχώς το πλοίο μου δεν είχε πάθει κάποια ζημιά απ'την καταιγίδα και έτσι έπλευσα προς το άγνωστης ταυτότητας νησί. Κατά τη διάρκεια του σύντομου ταξιδιού, πήγα στην καμπίνα μου και φόρεσα το μανδύα μου, ενώ εξοπλίστηκα με τα απαραίτητα για μια βόλτα εξερεύνησης. Όταν πλησίασα αρκετά ώστε να διακρίνω εύκολα την αμμουδιά της παραλίας, το μέρος μου φάνηκε οικείο, αλλά ήταν παράλογο... δεν είχα πατήσει ποτέ σε νησί που δεν το είχε ο χάρτης. Έριξα άγκυρα κοντά στην ακτή και με τη χρήση της βάρκας, έφτασα στη στεριά. Λίγα μέτρα απ'την άμμο, υπήρχε ένα πυκνό δάσος, που μου έδινε κι αυτό την εντύπωση ότι είχα ξανάρθει εδώ.

Περπατούσα επιφυλακτικά στο δάσος, επεξεργάζοντας το τοπίο. Ήταν αρκετά μεγάλο και τόσο πυκνό που δεν έβλεπες τον ουρανό. Παντού υπήρχαν φυτά και βότανα που μου θύμισαν που βρισκόμουν. Ήμουν στο Mystery Island, στο νησί που με είχαν στείλει για να σώσω 2 επαναστάτες που είχαν χαθεί, αλλά πώς βρέθηκα εδώ ξανά; Έλεγχα την πορεία μου με το πλοίο πολύ τακτικά και σίγουρα δεν ήμουν εκτός.. όχι τόσο τουλάχιστον. Με αυτές τις σκέψεις βγήκα απ'το δάσος και οδηγήθηκα μπροστά σε ένα γκρεμό, όπου είχα πολεμήσει τους 2 Marines. Κοίταξα λίγο το μέρος και αποφάσισα να πάω εκεί που είχαν στον καταυλισμό τους για να δω αν υπήρχε ακόμα κάτι. Ήλπιζα απλώς να περάσει η ώρα μου όσο πιο χαλαρά γινόταν, χωρίς εμπλοκές σε μάχες και μια εξερεύνηση δεν ήταν κακή ιδέα. Έτσι ξεκίνησα προς τον καταυλισμό ελπίζοντας να βρω κάτι ενδιαφέρον.

Έφτασα σύντομα στην άγονη πεδιάδα, όπου είχαν τοποθετήσει τις σκηνές τους οι Marines, αλλά δεν υπήρχε ούτε ίχνος τους. Απογοητευμένος, αποφάσισα να συνεχίσω τον περίπατό μου μιας και δεν είχα εξερευνήσει ολόκληρο το νησί. Καθώς προχωρούσα έβρισκα μεγάλες πέτρες, κάτι που μου φαινόταν περίεργο. Γενικότερα, η απότομη αλλαγή τοπίων... κάτι δεν πήγαινε καλά. Όσο πήγαινα όλο και πιο βαθιά στο νησί, οι πέτρες πλήθυναν, ενώ ένας γιγαντιαίος λόφος που θύμιζε ηφαίστειο διαγραφόταν στο βάθος. Τελικά, το νησί, πέρα από περίεργο αποδείχθηκε και τεράστιο. Μετά από περίπου 1 ώρα ποδαρόδρομου κατέληξα σε μια ερημωμένη πόλη. Τα σπίτια ήταν φτιαγμένα από πέτρες και γενικά η κατασκευή της ήταν παρόμοια με αυτή που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι στα αρχαία χρόνια. Πιθανότατα η πόλη αυτή αποτελούσε κέντρο ενός παλαιότερου πολιτισμού, αλλά δεν μπορούσα να είμαι σίγουρος για κάτι τέτοιο. Έτσι εξηγούνταν οι πολλαπλές πέτρες που συνάντησα στο δρόμο μου προς τα εδώ. Ήταν ερείπια που λόγω των διάφορων καιρικών συνθηκών μετακινήθηκαν και διασκορπίστηκαν στο νησί.

Φυσικά αυτά ήταν εικασίες που προφανώς ποτέ δε θα μάθαινα αν ήταν αληθείς. Βάδιζα στους δρόμους της πόλης, προσπαθώντας να καταλάβω πόσο ετών είναι, αλλά δίχως τις απαραίτητες γνώσεις απλά έχανα το χρόνο μου. Παρ'όλα αυτά, η εύρεση μιας αρχαίας πόλης ήταν αρκετά συναρπαστική εμπειρία και αναζωογονητική για μένα. Ο ήλιος σιγά σιγά έδυε κι αν και είχα λίγη ώρα ακόμη μέχρι να βραδιάσει, προτίμησα να βρω ένα μέρος για να διανυκτερεύσω. Αρχικά σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω ένα απ'τα σπίτια, αλλά στη συνέχεια σκέφτηκα ότι ήταν αποτρόπαιο να χρησιμοποιεί κανείς με τέτοιον τρόπο αρχαία, τα οποία με τη σειρά τους θα αποτελούσαν σημαντικά στοιχεία για έρευνα. Ετοιμαζόμουν να βγω απ'την πόλη όταν είδα τρεις ανθρώπινες μορφές να πλησιάζουν προς το μέρος μου. Ήταν βέβαια σε σχετικά μεγάλη απόσταση, αλλά δε γνώριζα ούτε ποιοι είναι, ούτε ποιες ήταν οι προθέσεις τους.

Συνέχεια της ιστορίας εδώ: http://www.onepiecegr-rpg.com/t3560-topic#110651

Σπόιλερ:

Μετά το δεύτερο γύρο της μάχης και τον "ελαφρύ" ξυλοδαρμό απ'τον Sorin ηρεμήσαμε. Καθόμασταν ξανά σταυροπόδι γεμάτοι μώλωπες και πληγές. Ο Raziel πρότεινε να πάμε μαζί στο Impel Down και να σώσουμε αυτούς που επιθυμούμε στο μέλλον. Δεν είχα λόγο να αρνηθώ. Μάλιστα δημιουργήσαμε την
Grimoire Heart, μια συμμαχία μεταξύ των Insanity Pirates και εμένα. Αυτό μου έδωσε την ιδέα να δημιουργήσω μια ομάδα μέσα στην παράταξη των επαναστατών. Θα την ονόμαζα Outlaws και με την πρώτη ευκαιρία θα ζητούσα άδεια έγκρισης απ'τον Kakumeika. Νιώθοντας ικανοποίηση και χαρά απ'τα τελευταία γεγονότα αποχαιρέτησα τον Raziel, ο οποίος σάλπαρε απ'το νησί με τον Sorin. Ο Kain τον ξεπροβόδησε από έναν βράχο. Σφύριξα για να του τραβήξω την προσοχή και σήκωσα το χέρι μου ως ένδειξη αποχαιρετισμού.
-Ελπίζω να τα ξαναπούμε! του φώναξα λόγω της απόστασης μεταξύ μας.
Εκείνος απάντησε σηκώνοντας το χέρι του και γνεύοντας καταφατικά. Άρχισα να ανεβαίνω την ανεμόσκαλα του πλοίου μου, ενώ το καράβι του Raziel είχε αρχίσει να χάνεται απ'το οπτικό μου πεδίο. Όταν πάτησα στο κατάστρωμα σήκωσα την ανεμόσκαλα, ανέβασα την άγκυρα, κατέβασα τα πανιά και το πλοίο άρχισε να πλέει στα γαλάζια νερά της East Blue. Έκατσα στο πηδάλιο ελέγχοντας την πορεία μου και άρχισα να σκέφτομαι τα συμβάντα που έγιναν στο νησί. Ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μου καθώς σκεφτόμουν τη συμμαχία με τον Raziel και τον Sorin. Ήταν τόσο ωραίο να έχεις συντρόφους. Κοίταξα το χάρτη στα δεξιά του πηδαλίου και απόρησα. Δεν ήξερα που να κατευθυνθώ. Να πήγαινα στο Mirror Ball, το οποίο θα ήταν και η τελευταία μου στάση στην East Blue, ή να έπλεα για κάποιο νησί που είχα επισκεφτεί παλαιότερα? Αποφάσισα να μην ασχοληθώ και να αφεθώ για λίγο στην πορεία του ανέμου. Θα σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια της ανούσιας πλεύσης μου τον επόμενο προορισμό μου. Αφού σταθεροποίησα την πορεία προς τα δυτικά, βάδισα προς την καμπίνα μου, όπου και έπεσα να κοιμηθώ συνεχίζοντας να σκέφτομαι τα γεγονότα που έλαβαν μέρος στο νησί.

[Τέλος]

Όνομα: Kuran kaname
Haki Points: -
Player of the Month Points: 7
Beli: 25.000
Bounty/Fame Points: 5.000.000