[Τέλος- Αποστολή] Μια νέα γνωριμία

Καθώς απομακρυνόταν το πλοίο απο το Lyneel, για ακόμα μια φορά είχα μείνει να χαζεύω τη θάλασσα. Η αλήθεια είναι πως τώρα τελευταία το έκανα αρκετά συχνά. Γενικότερα το κάνω αυτό κάθε φορά που ταξιδεύω με πλοίο στο οποίο δεν έχω τίποτα να κάνω και έτσι περνάω το καιρό μου κοιτάζοντας με τις ώρες τη θάλασσα.
-Δεν θα ήταν κακό που και που να ταξιδεύω με παρέα. Ετσι για αλλαγή βρε αδερφέ.
Τωρα βέβαια που το σκέφτομαι, απο τη στιγμή που έχω αρχίσει να μιλάω με τον εαυτό μου θα ήταν πολύ καλή ιδέα. Εσύ τι λες; είπα προσπαθώντας να κοιτάξω προς τα πάνω στο μυαλό μου
Αμέσως έριξα κλεφτές ματιές γύρω μου μήπως με βλέπει κανείς και γίνω και ρεζίλι
-Ωχχχχ..... δεν παω καθόλου καλά. Πρέπει να ξαναβρεθώ σε οικείο περιβάλον. Ή τουλάχιστον να βρω κάποιον να κουβεντιάσουμε τίποτα γιατί αν συνεχίσω να μιλάω μόνος μου δεν θα αργήσει η μέρα που θα μου φορέσουν ένα ωραιότατο άσπρο πουκαμισάκι οπου θα εχω τα χέρια πίσω .

Χρώματα
Εγω
Εσωτερικο εγω

Αν και συνέχισε να υπάρχει στη καρδιά μου ο φόβος για την επικείμενη ζουρλαμάρα μου , ωστόσο δεν μπορούσα να μη σκέφτομαι όλα όσα συνέβησαν τον προηγούμενο μήνα.
-Αχ ναι....η Leila . Δεν μπορώ ούτε λεπτό να σταματήσω να σκέφτομαι το αθώο της βλέμμα, τη μυρωδια των μαλλιών της, το σφριγυλό κορμί της, το....
-Δεν μιλάω για αυτό βρε μπούφο....
-
-....αλλα για τα όσα έγιναν στα νησιά. Συγκεντρώσου.
-Σωστά σωστά.....αν και δεν μπορώ να ξεχάσω τη Leila , ωστόσο θα πρέπει, έστω και για λίγο, να σκεφτώ όλα αυτά που έγιναν με εκείνους τους τύπους. Καλά ο Hyakkimaru εντάξει, δεν είναι και κάτι το σπουδαίο. Ένας ακόμα μπούφος που δεν χωνεύει τη παγκόσμια κυβέρνηση, αλλα μόλις του επιτεθούν οι πειρατές, σε εμάς θα τρέξει για βοήθεια. Αλλα ο άλλος, εκείνος o Swar, Scar, Sbar, ή όπως στο διάλο τον έλεγαν, ήταν κάτι το τελείως διαφορετικό. Και μόνο βλέποντας τα μάτια του μπορούσες να καταλάβεις οτι δεν ήταν κάποιος που δεν θα τον πάρεις στα σοβαρά. Εκείνο το βλέμμα.....λίγες φορές έχω νιώσει ένα τετοιο ρίγος μέσα μου. Αυτός ο τύπος είναι πολύ επικίνδυνος. Και κάτι μου λέει πως οι δρόμοι μας, αργά ή γρήγορα θα συναντηθούν και πάλι.

Και ενω λοιπόν τα σκεφτόμουν όλα αυτά κάτι έπεσε στο κεφάλι μου και στη συνέχεια κάτω
- Τι στο....
Μόλις κοίταξα κάτω είδα μια εφημερίδα.
- Αστο διάολο καταραμένο κωλόπουλο......Που θα πάει....θα σε πιάσω μια μέρα δεν θα σε πιάσω....Θα σου αλλάξω τα φώτα!!!!
Αφού συνέχισα να βρίζω για αρκετή ώρα, στο τέλος έσκυψα και πήρα την εφημερίδα. Στην αρχή είχε τα συνηθισμενα άρθρα για πειρατές που μόλις εμφανίστηκαν στο προσκήνιο και αποτελούσαν. λέμε τώρα, απειλή για τις θάλασσες. Εκεί όμως που πραγματικά πάγωσα, ήταν όταν διάβασατο άρθρο για τον admiral destro. O admiral destro, σύμφωνα με την εφημερίδα, είχε πέσει νεκρός στο πεδίο της μάχης!!! Και εκείνος που τον είχε σκοτώσει δεν ήταν άλλος απο τον supernova Teo D. Messi!
-Mα....πως; Πως γίνεται κάποιος πειρατής, κάποιος τρισάθλιος και ανάξιος πειρατής να σκότωσε τον destro; Τον φόβο και τον τρόμο όλων των εγκληματιών του κόσμου; Αυτό είναι κάτι που σίγουρα θα άλλαξει τις ισορροπίες στον κόσμο.
Όμως το άρθρο που με συγκλόνισε περισσότερο απο όλα ήταν άλλο. Οι Incompatible Pirates Ξαναχτυπούν! ήταν ο τίτλος του άρθρου. Και όπως αποδείχτηκε ήταν αυτό ακριβώς που φοβόμουν. Οι Incompatible Pirates ξαναεμφανίστηκαν στη Loguetown!!!
-Ωχ.....Αυτό δεν είναι πολύ καλό....Απο οτι μου είχε πει ο Rafael, πριν απο αρκετό καιρό οι συγκεκριμένοι πειρατές είχαν ξαναεμφανιστεί στο νησί. Αν τόλμησαν λοιπόν να ξαναπάνε στο άντρο του Smoker, τότε αυτό δεν είναι και πολύ καλό.....Για όλους μας.....Γιατι....ποιος ακούει τώρα τον Smoker;;;; Eίναι ικανός να μας διαλύσει όλους με τόσα νεύρα που θα έχει.

Σκεφτόμουν για πολύ ώρα αυτά που διάβασα στην εφημερίδα. Αλλα δεν ήμουν πεπεισμένος πως ήταν 100% αλήθεια. Είναι συνηθισμένο άλλωστε οι δημοσιογράφοι να μεγαλοποιούν τα πράγματα. Και αυτό γιατί πολύ απλά ήξερα τον Smoker. Αν ήταν τα πράγματα έτσι όπως ακριβώς τα περιέγραψε η εφημερίδα, δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσει ο Smoker ατιμώρητη. Σίγουρα θα τη κυνηγούσε. Και για αυτό θα χρειαζόταν κάθε άνδρα διαθέσιμο. Και εδώ ήταν το παράξενο. Το οτι δεν με είχε καλέσει πίσω στη Loguetown. Για αυτό το λόγο αποφάσισα να του τηλεφωνήσω. Όταν το πήρα τηλέφωνο χτύπαε για αρκετή ώρα, ώσπου τελικά το σήκωσε.
-Ποιος είναι;
Η φωνή που άκουσα δεν έμοιαζε με αυτή του Smoker.
-Διοικητά Smoker εσείς είστε;
-Ο διοικητής δεν είναι εδώ.
H φωνή μου φάνηκε αρκετά γνώριμη.....
-Εεε....Ράφαελ....εσύ είσαι;
-Ποιος είναι;
-Ο Μινατο είμαι ρε.
-Έλα ρε Μινατο....Φίλε μου χαιρομαι που σε ακούω αλλα δεν μπορώ να σου μιλήσω αυτή τη στιγμή. Αν θες τον διοικητή να ξέρεις πως λείπει.
Τότε άκουσα κάτι φωνές απο άνδρες που έτρεχαν απο την άλλη γραμμή
-Τι είναι αυτό που ακούγεται ρε συ; τι συμβαίνει εκεί;
-Αστα πανικός. Που να στα εξηγώ τώρα. Εχει γίνει χαμός εδώ στο νησί. Εμφανίζονται συνεχώς πειρατές και επαναστάτες, εξεφεύγουν και μετά ο Smoker.....
-Δηλαδή είναι αλήθεια όσα διάβασα στην εφημερίδα.
-Αλήθεια είναι. Αστα. Τελοςπάντων σε αφήνω τώρα γιατί όλοι είμαστε στο τρέξιμο.
-Κατάλαβα. Εγινε ρε θα τα....
-Με ποιον μιλάς; ακούστηκε μια γυναικεία φωνή απο την αλλη γραμμή
-Ο Μινατο είναι, απάντησε ο Ραφαελ.
-Δώστο μου θέλω να του μιλήσω.......Μινατο με ακούς;
-Ναι ποιος είναι;
-Η Τashigi είμαι. Επιστρέφεις;
-Η αλήθεια είναι πως περίμενα νέες εντολές απο το διοικητή, αλλα απο τη στιγμή που έμαθα τη γίνεται στο νησί θα γυρίσω αμέσως.
-Καλά θα κάνεις αλλα πριν γυρίσεις θέλω να μου κάνεις μια χάρη.
-Σε ακούω.
-Μας είχαν αναθέσει απο τα κεντρικά να στείλουμε μια ομάδα στο Big Bird Island για να πιάσει ένα πουλί. Αλλα με όλα αυτά που γίνονται εδώ.....
-Μη συνεχίζεις Tashigi κατάλαβα. Θα το φέρω εγώ....

Αφού έκλεισα το den den mushi μου πήγα να βρω τον καπετάνιο. Ήθελα να μάθω αν θα μπορούσε να με πάει στο νησί. Όταν τον βρήκα ήταν στη γέφυρα του πλοίου και έδινε εντολές στους ναύτες του.
-Καπετάνιε με συγχωρείτε για την ενόχληση αλλά θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι.
-Σε ακούω μικρέ.
-Μήπως ανάμεσα στα νησιά που κάνει στάση το πλοίο, είναι και το Big Bird Island;
-Το Big Bird Island; Που το θυμήθηκες αυτό το νησί; Αυτό είναι ξεχασμένο και από τους θεούς ακόμα!
-Τι εννοείτε;
-Ότι πάνε τουλάχιστον πενήντα χρόνια από τη τελευταία φορά που πάτησε άνθρωπος σε εκείνο το νησί.
-Κατάλαβα. Δηλαδή δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσετε εκεί.
-Φυσικά και όχι. Αλλά για πες μου. Γιατί θελεις να πας εκεί;
-Ο διοικητής μου μου ανέθεσε μια δουλειά εκεί πέρα και πρέπει να πάω.
-Κατάλαβα. Κοίτα. Στο νησί δεν πρόκειται να σταματήσουμε. Όμως, θα περάσουμε κοντά από το νησί. Οπότε θα μπορούσα να σου δώσω μια βάρκα και αν έχεις τον άνεμο με το μέρος σου, σε μερικές ώρες θα είσαι εκεί.
-Σας ευχαριστώ καπετάνιε. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Και πότε περίπου υπολογίζετε πως θα φτάσουμε;
-Αν όλα πάνε καλά, αύριο το πρωί θα αντικρύσουμε το νησί....

Το πρωι της επόμενης ημέρας, είδαμε απέναντι μας το νησί. Ο καπετάνιος του πλοίου σταμάτησε το πλοίο και κατέβασε τη βάρκα με την οποία θα πήγαινα στο νησί. Αφού τον ευχαρίστησα για τη βοήθεια του και τη φιλοξενεία του, μπήκα στη βάρκα και άρχισα να κατεθύνομαι προς το νησί. Αν και φυσούσε, εγώ χρησιμοποίησα και τα κουπια της βάρκας. Ήξερα πως με όλα όσα συνέβαιναν, θα έπρεπε να γυρίσω γρήγορα στη Loguetown για να βοηθήσω στο κυνήγι των παρανόμων που είχαν εμφανιστεί και δεν γινόταν να χάσω περαιτέρω χρόνο για τόσο ανούσια πράγματα.

Αφού κατέβηκα στο νησί, έδεσα αμέσως τη βάρκα μου και προχώρησα προς το εσωτερικό. ΄Επρεπε να βρω το καταραμένο το κωλόπουλο όσο πιο γρήγορα γινόταν για να μπορέσω να επιστρέψω άμεσα στη βάση. Τα πράγματα μπορεί να γίνοταν πολύ περίπλοκα ειδιά αν κατάφερναν να ξεφύγουν οι παράνομοι. Πράγμα απίθανο βέβαια γιατί κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον smoker. Πόσο μάλλον να του ξεφύγει. Αλλα ποτέ δεν ξέρεις. Και εγώ πίστευα πως ήμουν ικανός πολεμιστής αλλα με νίκησε ένας......τσουτσές. Και μ΄λιστα με μεγάλη ευκολία. Οπότε, όλα είναι πιθανά

Aφού έδεσα τη βάρκα μου προχώρησα προς το εσωτερικό του νησιού. Αυτό που μου προκάλεσε εντύπωση ήταν η βλάστηση του νησιού. Το νησί εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες, ήταν ακατοίκητο. Οπότε όπως θα ήταν φυσικό θα έπρεπε η βλάστηση να ήταν σε μεγάλο βαθμό πυκνή. Και εδώ ήταν το παράξενο. Πως απο τη παραλία που ξεκίνησα και σε όλη τη διαδρομή μέχρι στιγμής, δεν συνάντησα καμιά δυσκολία στο πέρασμά μου. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι σαν να υπάρχει ένας...δρομος που με οδηγεί στο εσωτερικό του νησιού. Τώρα βέβαια που το ξανασκέφτομαι δεν είναι και πολύ περίεργο. Είναι ένα μικρό, σχετικα, νησί το οποίο έχει περισσότερα δεντρα παρά φυτά. Όπως είναι και λογικό. Αλλο όμως είναι αυτό που θα πρέπει να με προβληματίζει. Εκείνα που είδα καθώς ερχόμουν στο νησί. Απο μακριά έμοιαζαν με μεγάλους στύλους. Στην αρχή σκέφτηκα πως θα ήταν απλώς αγάλματα που τα είχαν στήσει οι αρχαίοι κάτοικοι του νησιού. Όταν όμως έφτασα στο νησί, αντιλήφθηκα, πως αυτά που είχα δει δεν ηταν τίποτα αλλο παρα βουνά. Τέσσερα βουνά σε σχήμα στύλου. Και αυτό που φοβόμουν περισσότερο απο όλα, ήταν μήπως έπρεπε να τα ανέβω και τα τέσσερα για να βρω τα πουλιά.

Περπατούσα για αρκετή ώρα στο νησί. Και όσο πιο πολύ πέρναγε η ώρα τόσο περισσότερο αυξανόταν ο φόβος μου. Σε λίγο αυτή κλίση θα γινόταν πολύ πιο απότομη και θα πιο δύσκολη η ανάβαση στο βουνό. Το μοναδικό καλό σε αυτή την ιστορία ήταν πως λόγο του οτι είχα βρεθεί παλιότερα στο Torino Kingdom γνώριζα πως τέτοιου είδους πουλιά βρισκόντουσαν πάνω σε ψηλές κορυφές και όχι κάτω στα δέντρα όπως τα συνηθισμένα πουλιά. Έτσι δεν θα χρειαζόταν να φάω χρόνο στο να ψάχνω σε όλο το νησί. Θα πήγαινα κατευθειαν στα βουνα.....

Εγω συνέχισα να προχωράω ενώ σιγα σιγα το έδαφος είχε αρχίσει να πέρνει μια αναφορική κλίση.
-Αυτό σημαίνει πως πλεον βρίσκομαι στους πρόποδες του βουνου. Μέχρι στιγμής, δεν είχα δει ούτε ένα πουλί! Ούτε ένα! Ούτε καν στα δέντρα δεν υπήρχαν! Το χειρότερο σενάριο φαινόταν πως θα επαληθευόταν......Θα έπρεπε να σκαρφαλώσω στα βουνά!!!!
Αρχισα να ξεσπάω σε λυγμούς.
-Γιατί;;; Γιατί;;!!! Γιατί τη τύχη μου μέσα;;!!! Πως θα ανέβω ολόκληρα βουνά;;;!!!
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Όταν ήρθα στο νησί, είπα πως μέσα σε λίγες ώρες θα είχα φύγει. Πως θα ήταν μια αποστολή ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Απλά πράγματα. Και τώρα; Τώρα θα έπρεπε να σκαρφαλώσω όχι ένα, όχι δυο, όχι τρια αλλα τέσσερα ολόκληρα βουνα!!!! Αν είναι δυνατόν. Και άντε πες πως τα βλαμμένα είναι εκει πάνω. Πως θα τα κατεβάσω κάτω; Θα χρειαστεί πολύ μεγάλη δύναμη και τύχη για να μη το πάρω μετά το βουνό κουτρουβαλώντας.
-Ααχχχχ.....Κάτι τέτοιες στιγμές εύχομαι να ήμουν γίγαντας!!!! ...............Όπα...τι είπα τώρα;; ........Πωωω!!!! Αν είναι δυνατόν!!! Έχω τόσο καιρό να χρησιμοποιήσω τη δύναμη μου, που τελικά ξέχασα οτι την έχω!!!! ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!!!! .............Τελικά..... είμαι πολύ ανόητος!!!

Καθώς λοιπόν ανέβαινα το βουνό, ενώ είχα ηρεμήσει πρώτα γιατί κατάλαβα πως τελικά θα ήταν πιο εύκολο απο όσο νόμιζα, βλέπω στα δεξιά μου ένα μακρύ πράγμα, απο το οποίο έβγαινε καπνός. Έμοιζε με καμιναδα!!
-Μα καλά πως γίνεται αυτό;; Αφού το νησί είναι ακατοίκητο για πάνω απο σαράντα χρόνια....Τότε...ποιός μπορεί να.......
Τότε μου πέρασε απο το μυαλό πως αυτοί που μπορεί να έμεναν στο νησί, δεν ήταν τίποτα αλλο παρα παράνομοι.
-Ωχ....αυτό μου έλειπε. Υποτίθεται πως θα ερχόμουν και θα έφευγα αμέσως και τώρα θα πρέπει να αντιμετωπίσω και αυτούς τους καραγκιόζηδες!!! Αν είναι δυνατόν!!! Τόσα νησιά υπάρχουν εδώ βρήκαν να έρθουν;;!!! Τι γκαντεμιά είναι αυτή ρε;;; Γιατί πρέπει, όπου πηγαίνω, να μπλέω ΠΑΝΤΑ σε μπελάδες;;;;

Άρχισα να κατευθύνομαι προς τα εκεί. Όταν πλησίασα αρκετά είδα έναν περιφραγμένο κήπο και στο βάθος του ένα ξύλινο σπίτι. Μόλις έφτασα στη πόρτα της αυλής την άνοιξα, ενώ παράληλα έβγαλα το όπλο μου. Κάνοντας μικρά βήματα και όσο λιγότερο θόρυβο γινόταν, πλησίασα στη πόρτα του σπιτιού. Ακούμπησα το αφτί μου πάνω στη πόρτα μπας και ακούσω τίποτα αλλα μάταια. Δεν ακουγόταν ο παραμικρός θόρυβος. Σκέφτηκα πως μπορεί να έλειπαν αλλα δεν μπορούσα να το ρισκάρω. Έπιασα το πόμολο της πόρτας και το γύρισα σιγά σιγά. Μόλις άνοιξε λίγο η πόρτα την έσπρωξα δυνατά με το πόδι μου και έχοντας προτεταμένο το χέρι μου όπου έιχα το όπλο, μπήκα μέσα στο σπίτι. Αμέσως έιξα μια γρήγορη ματιά. Δεν ήταν κανείς. Όμως στο τζάκι η φωτιά ήταν αναμένη και πάνω υπήρχε ένα τσουκάλι. Αυτό σήμαινε πως όποιος έμενε σε αυτό το σπίτι θα γυρνούσε σύντομα.......

Έβαλα το όπλο μου στη θήκη του ενώ παράλληλα "εξέταζα" το εσωτερικό του σπιτιού το οποίο ήταν λιτό. Υπήρχε ένα μικρό τραπέζι, μια μικρή κουζίνα και ένα κρεβάτι στην άκρη του σπιτιού. Αυτό που μου έκανε όμως εντύπωση ήταν πως το σπίτι ήταν γεμάτο με έπιπλα που τα ράφια τους είχαν βιβλία. Μόνο βιβλία! Τίποτα αλλο. Άρχισα να υποψιάζομαι πως εκείνοι που έμεναν στο σπίτι αυτό δεν ήταν παράνομοι. Άρχισα να ψάχνω σε όλο το σπίτι μπας και βρω κάτι που να μου δείξει ποιος μένει στο σπίτι. Μέχρι και κάτω απο το κρεβάτι έψαξα. Τελικά, στο συρτάρι σε μια απο τις βιβλιοθήκες, βρήκα μια φωτογραφία και μια ταυτότητα. Στη φωτογραφία ήταν μια νεαρή, όμορφη και χαμογελαστή κοπέλα που φορούσε μια λευκή ρόμπα και δίπλα της ένας άντρας μεγάλης ηλικίας που και εκείνος φορούσε λευκή ρόμπα. Τελικά, ευτυχώς έκανα λάθος. Εκείνοι που έμεναν στο σπίτι αυτό δεν ήταν εγκληματίες αλλα γιατροί. Και λογικά ο πατέρας με τη κόρη του. Μετά κοίταξα τη ταυτότητα. Είχε ένα γυναικείο όνομα οπότε κατάλαβα πως ήταν δική της. Όμως στη συνέχεια διάβασα κάτι που δεν ήταν καλό. Καθόλου καλό. Στο επάγγελμά της έγραφε ερευνήτρια, ορνιθολόγος!!!
-Βιάστικα να μιλήσω.....Μου αρέσει πως με ηρέμησε το γεγονός πως δεν θα είχα να κάνω με τίποτα παράνομους.....Αν μάθουν οτι ήρθα για το πουλί, θα προσπαθήσουν σίγουρα να με εμποδίσουν και άντε μετά να φύγω απο δω πέρα.....

Εγώ είχα μείνει να κοιτάζω τη φωτογραφία και τη ταυτότητα της κοπέλας όταν άκουσα βήματα στην αυλή. Καποιος ερχόταν. Αμέσως έβγαλα το όπλο μου και πήγα και κρύφτηκα πίσω απο τη πόρτα. Δίπλα στη πόρτα ήταν το παράθυρο του σπιτιού και έτσι έριξα μια κλεφτή ματιά. Ήταν η κοπέλα της φωτογραφίας!! Δεν είχα πολύ χρόνο για να σκεφτώ τι θα μπορούσα να κάνω, οπότε στράφηκα στο πρώτο πράγμα που μου πέρασε απο το μυαλό. Έτσι, με το που άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα εγώ σήκωσα το όπλο μου και τη χτύπησα στο κεφάλι και σωριάστηκε λιπόθυμη στο πάτωμα. Αμέσως τη σήκωσα στα χέρια και τη πήγα στο κρεβάτι της.
-Ήταν μεγάλη βλακεία αυτό που έκανα. Τεράστια βλακεία. Αλλα δεν γινόταν αλλιώς. εν μπορούσα να κάτσω να χάσω χρόνο με το να το συζητάμε. Τα πράγματα πρέπει να γυρίσω στη Loguetown ήταν περίπλοκα πλέον και έπρεπε να γυρίσω άμεσα.
Αμέσως βγήκα απο το σπίτι και άρχισα να ξαναανεβαίνω το βουνό. Το γεγονός οτι ήταν ορνιθολόγος και πως είχε χτίσει το σπίτι της σε αυτό το βουνό με έκανε να πιστεύω πως τα πουλιά πρέπει να βρίσκονταν εδώ. Η ανάβαση δεν ήταν τόσο δύσκολη όσο πίστευα, αλλα προκειμένου να τελειώνω γρήγορα, μεταμορφώθηκα και άρχισα να τρέχω προς τα πάνω. Έκανα πλέον τόσο μεγάλα βήματα που μέσα σε λίγα λέπτά βρισκόμουν στη κορυφή. Είχε πλέον νυχτώσει, αλλα επειδή το φεγγάρι ήταν ολόγιομο και βρισκόμουν στη κορυφή του βουνού μπορούσα να δω. Έστω και λίγο. Εκεί στη κορυφή, όπως το περίμενα βρισκόταν η φωλιά του πουλιού η οποία ήταν τεράστια. Εγώ πήδηξα μέσα, και είδα ένα τεράστιο πουλί και ένα μικρότερο κουρνιασμένο στην αγκαλιά των φτερών του μεγαλύτερου. Κατευθύνθηκα σιγά σιγά προς το πουλί. Θα έπαιρνα το μικρό. Μόλις έφτασα, πήρα το σκοινί που είχα, έφτιαξα μια θηλιά και του τη πέρασα στο λαιμό. Φρόντισα να είναι κάπως χαλαρή έτσι ώστε να μη πνιγόταν. Τότε άρχισα να κατευθύνομαι προς την άκρη της φωλιάς. Πριν όμως βγω το καταραμένο το κωλόπουλο άρχισε να κακαρίζει. Τότε ξύπνησε το μεγάλο και άρχισε να χτυπάει σαν τρελό τα φτερά του. Μόλις με είδε με το πουλί στο χέρι ήρθε απειλητικά προς τα μένα. Ήξερα πως δεν μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό. Σήκωσα το χέρι μου, και μόλις πλησίασε αρκετά το πουλί δημιούργησα μια μπάλα και το χτύπημα. Αμέσως μια έκρηξη προκλήθηκε. Το πουλί, έχοντας βγει πλέον εκτός μάχης, παραπατούσε χωρίς να έχει πλέον τις αισθήσεις του, με αποτέλεσμα να χτυπήσει στο τοίχωμα της φωλιάς και να πέσει απο έξω και να αρχίσει να κουτρουβαλάει προς τα κάτω. Εγώ άρπαξα την ευκαιρία και αμέσως με ένα σάλτο, πήδηξα πάνω στο σώμα του, και άρχισα να κατεβαίνω το βουνό "σερφάροντας".

Μόλις κατέβηκα το βουνό άρχισα να κατευθύνομαι προς τη θάλασσα. Μόλις έφτασα ξαναπήρα τη κανονική μου μορφή, και αφού έδεσα το πουλί στη βάρκα άρχισα να τη σπρώχνω. Μόλις την έβαλα στη θάλασσα και πήγα να μπώ μέσα ακούστηκε ένας πυροβολισμός.
-Τι στο διάολο;;;
-Μη βιάζεσαι να φύγεις, ακούστηκε μια φωνή απο πίσω μου.
Μόλις γύρισα είδα τη κοπελα απο το σπίτι.
-Ώπα κοπελιά, ώπα. Χαλάρωσε.
-Τι να χαλαρώσω ρε;;;!! Πρώτα με χτύπησες, τώρα κλέβεις το πουλί και μου λες να χαλαρώσω;
-Περίμενε να σου εξηγήσω.
-Δεν θέλω να μου εξηγήσεις τίποτα!!!
-Είμαι marine!!!
-Τι πράγμα;;
-Αυτό που άκουσες. Να ορίστε, και αμέσως της έδωσα τη ταυτότητα μου.
-Εδώ βρίσκομαι για αποστολή. Ήρθα να πάρω το πουλί. Αυτό που έγινε στο σπίτι σου ήταν ατύχημα. Εγώ γνώριζα πως το νησί εδώ και δεκαετίες είναι ακατοίκητο, οπότε όταν είδα το σπίτι, είπα πως....
-Πως θα μένουν τίποτα παράνομοι.
-Ακριβώς. Μετά όταν είδα εσένα και ψάχνοντας το σπίτι βρήκα τη ταυτότητα σου κατάλαβα οτι έκανα λάθος.
-Κατάλαβα....
-Ωραία. Τότε να...
-Μια στιγμή.
-Τι έγινε πάλι;
-Η μητέρα του; Που είναι η μητέρα του;
-Εχμ....ναι. Εεε...νομίζω πως μπορείς να το καταλάβεις.
-Τη σκότωσες;;!!!
-Κοίτα. Ήταν ή εγω ή αυτή. Οπότε νομίζω αντιλαμβάνεσαι πόσο δύσκολη ήταν η απόφαση μου.
Αμέσως άφησε το όπλο να της φύγει απο το χέρι και έπεσε να γόνατα.
-Δεν μπορώ να το πιστέψω....Όλα αυτά τα χρόνια....όλα αυτά τα χρόνια έρευνας, πήγαν στράφι. Και τώρα;;; Τι κάνω τώρα;;
Είχε αρχίσει να κλαίει. Πέτυχε το αδύναμο σημείο μου. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να βλέπω γυναίκα να κλαίει και να μη τη βοηθήσω.
-Εχμ...κοίτα. Επειδή ουσιαστικά εγώ φταίω για αυτό, βασικά οι marines αλλα τελοσπάντων, σκέφτηκα κάτι. Εγώ το πουλί θα το πάω στη βάση μου. Απο εκεί λογικά θα το στείλουν στα κεντρικά για να το ελέξουν οι επιστήμονες μας. Θα μπορούσα να σε βάλω και σενα μέσα στην ομάδα των ερευνητών. Και αν όχι στα κεντρικά σίγουρα στη βάση μου.
Σήκωσε το γεμάτο δάκρυα και αθώο βλέμμα της και με κοίταξε.
-Μου λες αλήθεια;
-Ναι φυσικά.
Αμέσως σηκώθηκε πάνω και σκούπισε τα μάτια της. Το βλέμμα της ξαφνικά άλλαξε.
-Τέλεια. Παω να πάρω τα πράγματα μου και έρχομαι, μου λέει χαμογελώντας και κλείνοντας μου το μάτι.
Εγώ έμεινα να τη κοιτάζω με ανοιχτό το στόμα καθως έμπαινε στο δάσος.
-Tι έγινε ρε παιδια;;;.........Τώρα πλάκα μου κάνεις......Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.....
Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που μόλις είχε συμβεί. Είχα μείνει άφωνος......Άρχισα να κουνάω το κεφάλι μου.
-Αααχχχχ........Γυναίκες...........

Έτσι μετά απο λίγη ώρα, και αφού έβαλα τα πράγματα της στη βάρκα ξεκινήσαμε για τη Loguetown.....

Όνομα: Minato D. Liberius
Haki Points: -
Player of the Month Points: 8
Beli: 28.000
Bounty/Fame Points: +1.000.000
Παρατηρήσεις: Αυτές οι γυναίκες.....
Ωραία η ιστορία σου,είχε πλάκα και έβαλες αρκετά πράγματα.
Μειονεκτήματα δεν είχες κάποιο απλά σαν γενική ιστορία πήρες αυτή την βαθμολογία.