Taste from hell and an unexpected friendship....[ΤΕΛΟΣ]

Στην προηγούμενη ιστορία:
Ύστερα από μερικούς μήνες, αφού βρήκα το φρούτο του Gaimon, πήρα την απόφαση να φύγω από το νησί. Η εμμονή μου αυτή ,έγινε στόχος ζωής καθώς ήθελα να πάρω για άλλη μια φορά την ζωή στα χεριά μου και να προχωρήσω. Η δημιουργία της σχεδίας αν και δύσκολη υπόθεση, πραγματοποιήθηκε ύστερα από κόπο και κούραση. Ένα νέο ταξίδι και μια καινούργια περιπέτεια είχε ξεκινήσει για έμενα....


Βρισκόμουν κατά μεσής της θάλασσας σε άθλια κατάσταση. Είχα ξεμείνει από προμήθειες και είχα ελάχιστο νερό μαζί μου. Το προηγούμενο βράδυ είχε ρίξει μια μεγάλη καταιγίδα και τα περισσότερα αποθέματα είχαν χαθεί στην θάλασσα. Είχα μείνει εγώ, το σπαθί και το φρούτο. Ήταν μεγάλη ειρωνεία, από την μια το σπαθί, που η λεπίδα γινόταν όλο και γλυκιά για την λύτρωση μου και από την άλλη το φρούτο , που ενώ δεν ήξερα τι είναι, έμοιαζε να είναι η σανιδά σωτηρίας στο μαρτύριο μου. Η αίσθηση της αδυναμίας και της πεινάς ήταν απαίσια. Αν μου δινόταν η ευκαιρία θα φρόντιζα να μην ξανά φέρω τον εαυτό μου σε αυτή την θέση....
Πήρα το φρούτο στα χέρια μου και το περιεργάστηκα με προσοχή. Ίσως να έκανα ένα μεγάλο λάθος και παρ όλο που ήθελα να μάθω περισσότερο για αυτό πρώτα, πήρα την απόφαση να το φάω....
-Μπλιαχ....τι είναι αυτό το πράγμα...?ρώτησα ενώ κρατούσα το στόμα μου. Δυστυχώς αυτό το φρούτο ήταν ότι είχα από τροφή πάνω στην σχεδία, όποτε έπεισα τον εαυτό μου ότι ήταν το καλύτερο γεύμα που είχα πότε στην ζωή μου....

Το φρούτο μετά από λίγα λεπτά ήταν παρελθόν και κατηφόριζε προς το στομάχι μου. Για αρκετή ώρα είχα την υποψία ότι θα ξεράσω, καθώς η γεύση του ήταν απαίσια. Ήπια λίγο νερό για να ξεπλύνω το στόμα μου, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να απαλλαχτώ από αυτή την δυσάρεστη γεύση. Ευτυχώς λεπτά ήμουν καλύτερα και γύρισα το κεφάλι μου προς τον ορίζοντα. Ταξίδευα περίπου 4 μέρες και στεριά δεν είχα δει ακόμα. Σύμφωνα όμως με τους χάρτες του Gaimon κάπου εδώ κοντά υπήρχε το Gecko Island. Από τι θυμάμαι από τις περιπέτειες μου ήταν ένα ήσυχο νησί, το οποίο αποτελούταν από ένα χωρίο στο κέντρο του νησιού...
Ήλπιζα να φτάσω το συντομότερο δυνατόν γιατί δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να αντέξω για πολύ ακόμα. Ο συνδυασμός ηλίου και αϋπνίας ήταν αρκετός για να με κάνει να χάσω τις αισθήσεις μου λίγες ώρες μετά. Σε κάποια στιγμή κατάφερα να ανοίξω αμυδρά τα μάτια μου και είδα στεριά στο βάθος. Είχα ακόμα ελπίδες για να σωθώ, αλλά ήμουν τόσο αδύναμη που έχασα και πάλι τις αισθήσεις μου...

Επιβιβάστηκα λοιπόν στην βάρκα και φρόντισα να μην αφήσω τίποτα πίσω μου..Έπλεα σε μία παραδόξως αρκετά ήρεμη θάλασσα και άρχισα σιγά σιγά να απομακρύνομαι από την Shell Town. Η εικόνα του νησιού γινόταν όλο και πιο αχνή και σε λίγο είχε εξαφανιστεί τελείως από τον ορίζοντα.
Τότε ήταν που το συνειδητοποίησα...στην Shell Town είχα φτάσει εντελώς τυχαία, είχα αφήσει την μοίρα να αποφασίσει για εμένα.
Δεν είχα σκοπό να ξανακάνω το ίδιο λάθος, δεν σκόπευα να αφήσω τη μοίρα να με οδηγήσει στον επόμενο προορισμό μου για μία ακόμη φορά. Οι εκλογές της μοίρας είναι απρόσμενες και μετέωρες.Το είχα καταλάβει πλέον, το είχα βιώσει...Έτσι έλαβα την απόφαση να πάω στο πλησιέστερο νησί.Συμβουλεύτηκα τον χάρτη και προς μεγάλη μου έκπληξη, είδα ότι το νησί που θα επισκεπτόμουν αυτή τη φορά ήταν το Dawn Island.
Δεν γνώριζα τίποτα απολύτως γι'αυτό το νησί και όμως ήταν συνειδητή η απόφαση μου να κατευθυνθώ προς τα εκεί` σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου το Dawn Island δεν απείχε σχεδόν καθόλου από το σημείο όπου βρισκόμουν.Ήταν τόσο κοντά που σε λίγο περίμενα να το δω να διαγράφεται στον ορίζοντα...
Αλλά δυστυχώς, οι καιρικές συνθήκες δεν με ευνοούσαν...Ήταν μεσημέρι, η ζέστη ήταν αφόρητη και επικρατούσε απόλυτη νηνεμία...Δεν φυσούσε ούτε η παραμικρή ριπή ανέμου και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική κι όμως εγώ έπρεπε να φτάσω πάση θυσία στον προορισμό μου, δεν είχα σκοπό να μείνω άπραγη στη μέση του πελάγους και να περιμένω μέχρι ότου να φυσήξει ούριος άνεμος...
Παρόλες τις συνθήκες που επικρατούσαν λοιπόν εγώ δεν πτοήθηκα γνωρίζοντας ότι το επόμενο νησί ήταν τόσο κοντά.Έτσι αποφάσισα να κωπηλατήσω ως εκεί...

Άρχισα λοιπόν να κωπηλατώ ανυπόμονα για να φτάσω γρήγορα στον επόμενο προορισμό μου.Τριγύρω μου επικρατούσε απόλυτη γαλήνη, μία παράξενη ηρεμία και εξαιρετική σιγή αλλά εγώ, δεν εναρμονιζόμουν καθόλου με αυτήν την δαμασμένη ατμόσφαιρα.Μέσα μου επικρατούσε ένα χάος.Με είχε πιάσει μία απροσδόκητη και ανεξήγητη ταχυπαλμία, η περιέργεια και το άγχος με κυρίευαν αναίτια, ενώ ταυτόχρονα η αφόρητη ζέστη μου προκαλούσε εφίδρωση και έντονη ενόχληση...Αισθανόμουν μία μυστήρια έκσταση, το ταξίδι προς αυτό το άγνωστο για μένα νησί με συνέπαιρνε και διέγειρε εξαιρετικά το ενδιαφέρον μου.Κωπηλατούσα με απίστευτα γοργούς ρυθμούς.Βρισκόμουν σε υπερένταση...Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί, αλλά είχα την αίσθηση ότι όλη αυτή η αλλόκοτη ψυχική κατάσταση στην οποία είχα υποβληθεί τόσο αναπάντεχα, δεν είχε προκληθεί μονάχα από την ανυπονομησία και την περιέργεια.Ούτε καν από το άγχος για το τι επρόκειτο να συναντήσω σ'αυτό το νησί που αποτελούσε ένα γρίφο για εμένα, ένα πραγματικό αίνιγμα.Αλλά η πηγή όλης αυτής της υπερέντασης ήταν δίχως άλλο, ένα προαίσθημα...Μία αλλόκοτη αίσθηση.Ένα παράξενο προμήνυμα που με προειδοποιούσε ότι κάτι το απροσδόκητο επρόκειτο πολύ σύντομα να μου συμβεί...
Αυτό το προαίσθημα δεν άργησε να επαληθευτεί καθώς...λίγα μέτρα πιο εκεί αντίκρυσα κάτι.Πλησίασα όσο πιο πολύ μπορούσα για να διακρίνω με μεγαλύτερη ενάργεια τι ήταν αυτό.Ήταν μία κατεστραμμένη σχεδία και πάνω της κειτόταν αναίσθητη μία κοπέλα.Φαινόταν καταβεβλημένη από την κούραση και τις κακουχίες, τα ρούχα της ήταν ξεσκισμένα και το προσωπό της χλωμό.Το σώμα της κόντευε να βυθιστεί στην θάλασσα έτσι έσπευσα να την πάρω στην βάρκα μου για να την βοηθήσω να συνέλθει...Σήκωσα το σώμα της με δυσκολία και προσπάθησα να το μετατοπίσω, για μία στιγμή αντέδρασε...Το χέρι της με χτύπησε καθώς το κορμί της συσπάστηκε στιγμιαία.Έδειχνε απίστευτα εξουθενωμένη και ήταν γδαρμένη παντού, αλλά τουλάχιστον ήταν ζωντανή!
Μετά από κάποια προσπάθεια κατάφερα να τοποθετήσω προσεκτικά το σώμα της στην βάρκα.Τότε μου δόθηκε η ευκαιρία να την περιεργαστώ...

Παρότι ήταν ταλαιπωρημένη και αρκετά τραυματιμένη μπορούσα να διακρίνω καθαρά τα χαρακτηριστικά της και μπορώ να πω ότι ήταν μία εξαιρετικά όμορφη κοπέλα. Ήταν αρκετά νέα, μαντεύω γύρω στα 18, το χρώμα των μαλλιών της ήταν βαθύ κόκκινο και το ανάστημά της γενικότερα της πρόσδιδε μία επιβλητική αύρα. Η όψη λοιπόν αυτής της δυναμικής υποθέτω παρουσίας που κειτόταν καταβεβλημένη και ανήμπορη μπροστά μου, μου προκαλούσε θλίψη και έσφιγγε την καρδιά μου...Έσπευσα να περιποιηθώ τις πληγές της όσο καλύτερα μπορούσα.Ήθελα να την βοηθήσω, και αγνοώ το γιατί αλλά αυτή η μυστήρια κοπέλα είχε κερδίσει την συμπάθεια μου.Αισθανόμουν μία οικειότητα απέναντι της, ένιωθα λες και την γνώριζα από καιρό.Όταν έκανα ότι καλύτερο μπορούσα με τα εφόδια που είχα για να την βοηθήσω να συνέλθει αποφάσισα να αρχίσω να κωπηλατώ για να φτάσω επιτέλους στον προορισμό μου.Τόσο καιρό που έμεινα στάσιμη και δεν κωπηλατούσα διότι είχα συγκεντρώσει όλη την προσοχή μου στην αναίσθητη συνεπιβάτη μου ο καιρός είχε αλλάξει.Ένας ελαφρύς άνεμος φυσούσε προς ευνοϊκή για εμένα κατεύθυνση τώρα.Έσπευσα να εκμεταλλευτώ αυτήν την απρόσμενη, αλλά χαρμόσυνη μεταβολή των καιρικών συνθηκών και κωπηλάτησα με όλη μου την δύναμη στοχεύοντας στο να επιταχύνω όσο ήταν δυνατόν την πορεία.
Σε λίγο διέκρινα στα δεξιά μου μία αχνή σκιά...Πρέπει δίχως άλλο να ήταν το νησί, το Dawn Island. Η ανυπομονησία και η περιέργεια με κυρίευσαν ξανά και μου έδωσαν περισσή δύναμη για να συνεχίσω να κωπηλατώ έτσι ώστε να φτάσω το συντομότερο δυνατό στον προορισμό μου.
Καθώς είχα απορροφηθεί τελείως από την έντονη προσπάθειά μου να φτάσω στην ξηρά δεν παρατηρούσα την αναίσθητη κοπέλα που κειτόταν δίπλα μου, και δεν είχα παρατηρήσει ακόμα ότι άρχισε να δίνει σημεία ζωής...
Μόλις έφτασα στο νησί, που υπέθετα ότι έπρεπε να ήταν το Dawn Island, βιάστηκα να δέσω κάπου την βάρκα μου και να παρατηρήσω ανήσυχα την συνεπιβάτη μου.Το κορμί της ταλαντευόταν κατά μήκος της βάρκας σαν να την παράδερνε ακόμα το κύμα και από τα χείλη της έβγαινε ένα αινιγματικό παραμιλητό...Ήταν παράξενη ένδειξη ζωής, αλλά παρόλα αυτά ήταν κάτι.Αποφάσισα να μην χάσω την ευκαιρία γι'αυτό και επιχείρησα να της ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μήπως και συνέλθει...

Ένοιωσα κάτι δροσερό να πέφτει στο πρόσωπο μου και προσπάθησα αμυδρά να ανοίξω τα μάτια μου. Το μόνο που ευχόμουν εκείνη την στιγμή ήταν να μην είχε καταστραφεί τελείως η σχεδία γιατί τα πράγματα θα γίνονταν ακόμα πιο δύσκολα για μένα. Αν και θολά κατάφερα να διακρίνω μια σκιά πάνω από το κεφάλι μου. Μέσα στην ζαλάδα μου και την εξάντληση μου δεν μπορούσα να καταλάβω αν η μορφή αυτή ήταν γυναικεία ή ανδρική...
-Είσαι καλά?Μπορείς να περπατήσεις?...ρώτησε μια νέα νεαρή φωνή...
-Νερό.....λίγο νερό...είπα με όση δύναμη είχα...
Με βοήθησε να σηκώσω το κεφάλι μου για να πιω από το παγούρι. Από το άγγιγμα του χεριού κατάλαβα ότι ήταν γυναικά. Ήταν πολύ απαλό για να ανήκει σε άνδρα σκέφτηκα εκείνη την στιγμή...
-Σε ευχαρ...είπα με ήρεμη φωνή, αλλά πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου έχασα και πάλι τις αισθήσεις μου και έπεσα σε ύπνο βαθύ. Για άλλη μια φορά ο ύπνος μου ήταν ανήσυχος, ενώ ζούσα και πάλι το τραγικό μου παρελθόν. Μην αντέχοντας άλλο άνοιξα τα μάτια μου και πετάχτηκα πάνω....
-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ.....ούρλιαξα ενώ άνοιγα τα μάτια μου. Ένοιωσα τον κρύο ιδρώτα να τρέχει από το μέτωπο μου και δυσκολευόμουν να ανασάνω. Όταν ηρέμησα γύρισα το κεφάλι μου και είδα ότι βρισκόμουν σε κάποιο νοσοκομείο. Ακούμπησα με τα χέρια μου το πρόσωπο μου και για κάποιο περίεργο λόγο δεν ένοιωσα την αφή του χεριού μου. Τότε παρατήρησα ότι μεγαλύτερο μέρος του σώματος μου ήταν γεμάτο επιδέσμους....

Βρίσκομαι στο νοσοκομείο τώρα...Στο διανυκτερεύον νοσοκομείο, όπου μετά από πολύ προσπάθεια και περιπλάνηση κατάφερα επιτέλους να μεταφέρω την αναίσθητη κοπέλα.
Μόλις έριξα το νερό στο πρόσωπό της έδειχνε να συνέρχεται και ψέλλισε κάτι.Ζητούσε νερό έσπευσα να της το προσφέρω αλλά έπειτα έχασε και πάλι τις αισθήσεις της.Μη γνωρίζοντας τι άλλο να κάνω για να την βοηθήσω άρχισα να πανικοβάλλομαι...Έπιασα τον σφυγμό της και κατάλαβα ότι οι χτύποι της επιβραδύνονταν με την πάροδο του χρόνου.Το θεώρησα κακό σημάδι...κακό οιωνό.Έτσι αποφάσισα να την μεταφέρω σε κάποιο νοσοκομείο.Το πρόβλημα όμως που προέκυπτε ήταν ότι βρισκόμουν σε ένα άγνωστο νησί και είχε αρχίσει να βραδιάζει για τα καλά.
Έτσι δεν έχασα ούτε λεπτό σήκωσα την αναίσθητη κοπέλα και προσπάθησα να την κουβαλήσω...Έπρεπε πάση θυσία να βρω ένα νοσοκομείο, χρειαζόταν οπωσδήποτε περιποίηση.Αλλά που θα το έβρισκα?Και πώς ακριβώς...?Δεν γνώριζα αλλά δεν με ένοιαζε κιόλας.Φρόντισα να πάρω μαζί μου και το σακίδιο με τα εφόδια μου και κάποια χρήματα και κουβάλησα την "ασθενή" στην πλάτη μου.Περιπλανήθηκα για ώρες μέσα στο σκοτάδι ,που έπεφτε πυκνό, με μόνο φως το αδύναμο φως ενός φακού και με μόνη αίσθηση προσανατολισμού την διαίσθησή μου.
Νόμιζα ότι βημάτιζα μάταια για αιώνες ώσπου...είδα ένα φως να ξεπροβάλλει στον ορίζοντα.Είχα φτάσει σε μία πόλη.Έτριψα τα μάτια μου για να εξακριβώσω αν ήταν οφθαλμαπάτη ή όχι.Όταν σιγουρεύτηκα για την ύπαρξη της πόλης συνήλθα και ανέκτησα τις δυνάμεις μου.Άρχισα να ζητώ πληροφορίες, να ρωτώ για το πού βρισκόταν το κοντινότερο ιατρικό κέντρο της περιοχής, ένα νοσοκομείο το οποίο να διανυκτερεύει...Εκλιπαρούσα τους αγνώστους να με βοηθήσουν και να με οδηγήσουν εκεί γιατί ήταν έκτακτη ανάγκη....Η κοπέλα που κουβαλούσα πάλευε με την ζωή και τον θάνατο!
Μερικοί κάτοικοι ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν, άλλοι απλά μας αγνόησαν...Τελικά μετά απο μεγάλη προσπάθεια βρήκα ενα νοσοκομείο και άφησα την κοπέλα να την περιποιηθούν...Περίμενα όλο το βράδυ για να την δω να αναρρώνει και να συνέρχεται.
Ώσπου το πρωί αντιλήφθηκα οτι είχε ξυπνήσει!

Όταν γύρισα είδα μια γυναικεία μορφή στο βάθος του διαδρόμου και υπέθεσα ότι ήταν η κοπέλα που με έφερε εδώ. Η καημένη κοιμόταν όρθια στην καρεκλά και υπέθεσα ότι λογικά με πρόσεχε όλο το βράδυ. Μου έκανε εντύπωση , ένα άγνωστο για μένα άτομο να με σώσει, ενώ δεν είχε τίποτα να κερδίσει. Επιπλέον δεν ήξερα πως να της ανταποδώσω το καλό που μου έκανε. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι της ήμουν ευγνώμον...
Παρατήρησα ότι στο κομοδίνο που ήταν δίπλα από το κρεβάτι, υπήρχε ένα μεγάλο κομμάτι ψωμί και σχεδόν πετάχτηκα προς το μέρος του. Έτρωγα με μεγάλη λαιμαργία καθώς η πείνα μου ήταν τεράστια. Παρ όλο που πεινούσα αρκετά σκέφτηκα να αφήσω και για την άλλη την κοπέλα. Ήταν το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για αυτήν. Καθώς έτρωγα την περιεργαζόμουν με σχετική προσοχή. Ήταν λίγο μικρότερη από μένα, καθώς είχε μερικά γλυκά και παιδικά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο της, αλλά σύνολο έδειχνε να είναι γυναίκα. Σωματικά ήταν ανεπτυγμένη και ώριμη....
Ξαφνικά το σώμα της σάλεψε και έτριψε τα μάτια της, ενώ χασμουρίοταν. Κατάλαβα ότι λογικά θα ήταν πιασμένη τόσες ώρες που καθόταν έτσι, κρίνοντας από τον τρόπο που τεντώθηκε.....

Άνοιξα τα μάτια μου με περισσή δυσκολία και συνειδητοποίησα ότι είχα αποκοιμηθεί σε μία άβολη καρέκλα του νοσοκομειακού διαδρόμου, απέναντι ακριβώς από το δωμάτιο όπου είχα φροντίσει να νοσηλευτεί η μυστήρια κοπέλα.Πρέπει να βυθίστηκα σ'αυτόν τον λίθαργο που ούτε και εγώ γνώριζα πόσες ώρες είχε διαρκέσει έπειτα από την τελευταία επίσκεψη του γιατρού.Τότε θυμάμαι ότι ένιωθα εξαιρετικά εξαντλημένη και τα βλέφαρα μου βάραιναν από την κούραση και την νύστα.
Κατά την διάρκεια του ύπνου είχα πιθανότατα κουλουριαστεί στην προσπάθεια μου να βολευτώ και γι'αυτό όταν ξύπνησα αισθανόμουν μουδιασμένη και πιασμένη παντού.Τεντώθηκα προσπαθώντας να απαλλαγώ από τον πόνο που ένιωθα και επιχείρησα να σηκωθώ.
Κατά την ανάταση του κορμιού μου ένιωσα μια μικρή ζάλη και μια αδυναμία να με καταβάλλει και έτσι δίχως να το σκεφτώ, το σώμα μου ξαναέπεσε ασυναίσθητα βαρύ στην καρέκλα.Εκείνη τη στιγμή υπέθεσα ότι αυτός ο ξαφνικός ίλιγγος που αισθάνθηκα προέκυψε από το γεγονός ότι δεν είχα φάει τίποτα από την αρχή του περιπετειώδους ταξιδιού μου.Ένα υπόκωφο γουργουρητό ακούστηκε στην συνέχεια...προερχόταν από το στομάχι μου...Αυτό επιβεβαίωνε τις εικασίες μου.Ήμουν τόσο αδύναμη γιατί λιμοκτονούσα.Έψαξα με το βλέμμα μου στο πλάι της καρέκλας, μήπως βρω το σακίδιο μου.Εκεί μέσα θα είχα σίγουρα κάτι το φαγώσιμο.Το σακίδιό μου όμως δεν ήταν πουθενά...δεν βρισκόταν εκεί όπου υπέθετα ότι θα ήταν.
Τότε θυμήθηκα τι είχε συμβεί, είχα ξεχάσει το σακίδιο μου στο δωμάτιο της κοπέλας, όταν της άφησα στο κομοδίνο μία φρατζόλα ψωμί για να φάει όταν ξυπνήσει.Θα ήταν σίγουρα εξουθενωμένη και εξαιρετικά πεινασμένη.
Εκείνη την στιγμή ακούστηκε άλλο ένα γουργουρητό από το στομάχι μου...Διαμαρτυρόταν ηχηρά.Έπρεπε να φάω κάτι για να ανακτήσω τις δυνάμεις μου.Έριξα ένα ερευνητικό βλέμμα στο εσωτερικό του απέναντι δωματίου για να καταλάβω σε τι κατάσταση βρισκόταν η δύσμοιρη κοπέλα.Ήταν ξύπνια και είχε ανασηκωθεί ελαφρά από το κρεβάτι.Καταβρόχθιζε λαίμαργα το ψωμί που της είχα αφήσει.Ένιωσα μια ζεστασιά να με κυριεύει και η αίσθηση της πείνας εξαφανίστηκε για λίγο.Ήμουν πολύ χαρούμενη που η κατάσταση της κοπέλας είχε βελτιωθεί τόσο ώστε παρόλους τους επιδέσμους με τους οποίους ήταν τυλιγμένη μπορούσε να σηκωθεί και να φάει.Έτρωγε σαν κυνηγημένο ζώο, η όψη της με συγκίνησε και έφερε δάκρυα στα μάτια μου, δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης...
Σκούπισα γρήγορα τα μάτια με την αναστροφή της παλάμης και αποφάσισα να μπω στο δωμάτιο.Τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή για να το πράξω, τώρα που η μυστήρια ασθενής ήταν ξύπνια και έδειχνε υγιής.Ούτως ή άλλως όμως, έπρεπε να βρω και το σακίδιό μου, ήταν ανάγκη να φάω και εγώ κάτι.
Χωρίς πολύ σκέψη λοιπόν, σηκώθηκα και μπήκα μέσα στο δωμάτιο.Το απορημένο βλέμμα της κοπέλας καρφώθηκε πάνω μου...

H κοπέλα για κάποιο λόγο είχε κατακόκκινα μάγουλα και όταν την πρόσεξα καλύτερα την είδα δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια της. Ένοιωσα μια μικρή αμηχανία για κάποιο λόγο και δεν μπορούσα να μιλήσω ή να σκεφτώ κάτι για να πω...
-Χαίρομαι που είσαι καλά...νόμιζα ότι δεν θα τα κατάφερνες...
-Μάλλον σου χρωστάω την ζωή μου λοιπόν....σε ευχαριστώ πάντως....
-Είσαι καλύτερα?Χρειάζεσαι κάτι?...ρώτησε με ενδιαφέρον...
-Η αλήθεια είναι ότι πονάω ακόμα...αλλά είμαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση τώρα...
-Με λένε Annie...Melody D. Annie....
-Γνωστό σχετικά όνομα...είχα ακούσει για τον πατέρα σου...είπα με σκεπτικό ύφος...Anna Valerious...είπα με ενθουσιασμό ενώ της έδινα το χέρι μου. Μου έδωσε και εκείνη το δικό της και κάθισε δίπλα μου...
-Σκέφτηκα να μην φάω όλο το ψωμί και να σου αφήσω και σένα για να φας...
-Δεν ήταν ανάγκη...αλλά μιας και δεν το έφαγες όλο φερ' το...πεινάω σαν λύκος...είπε χαμογελαστά...
Ενώ έτρωγε θέλησα να μάθω περισσότερα για την ευεργέτιδα μου. Ο πατέρας της ήταν αρκετά γνωστός και ήθελα να μάθω αν ακολούθησε τα χνάρια του. Δεν πίστευα ότι θα έφτανε ποτέ την φήμη του, αλλά και πάλι ήταν κόρη του. Για αυτό το λόγο πίστευα ότι η κυβέρνηση ίσως έδινε προσοχή στο συγκεκριμένο άτομο. Στο παρελθόν δεν έδωσε την απαραίτητη σημασία που έπρεπε στον πάτερα της και ήταν η αιτία για να ξεφύγει λίγο η κατάσταση...

Σε αντίθεση με έμενα, έτρωγε πολύ πιο αργά από εμένα. Τότε σκέφτηκα να ρωτήσω τι κατάσταση επικρατούσε τα τελευταία 2 χρόνια που ήμουν τελείως απομονωμένη από τον έξω κόσμο. Όταν έμαθε ότι έμενα όλο αυτό το διάστημα υπό αυτές τις συνθήκες γούρλωσε τα μάτια της γεμάτη απορία. Δεν ήταν τόσο δραματικά όσο τα φανταζόταν και βρήκα την ευκαιρία να της εξηγήσω λίγο τον τρόπο ζωής...
-Ουαου....μου κάνει εντύπωση πως άντεξες τόσο καιρό εκεί...
-Ίσως να ήθελα να δοκιμάσω τα όριά μου...αλλά όπως σου εξήγησα δεν ήταν μόνο αυτό....
-Μάλιστα...και αν κατάλαβα καλά είσαι ακόμα πειρατής έτσι?
-Ήμουν θες να πεις...έχω αποσυρθεί εδώ και 2 χρόνια.Επιπλέον για κάποιο λόγο δεν συμπαθώ τόσο τους πειρατές. Οι πιο πολλοί είναι καθάρματα και αδίστακτοι. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις....αλλά όπως και να το κάνουμε η κατάσταση έχει ξεφύγει τελείως....
-Καταλαβαίνω τι εννοείς...δεν έχουν καταλάβει απλά το νόημα της ζωής και το τι σημαίνει να είσαι πειρατής....
-Πειρατής σημαίνει να είσαι ελεύθερος να ταξιδεύεις στις θάλασσες και να μην έχεις τον νόμο πάνω από το κεφάλι σου. Η παρεξήγηση αυτής της έννοιας έχει φέρει τα πράγματα ως εδώ...είπα με θλιμμένο ύφος ενώ κατέβαζα το κεφάλι μου. Η αλήθεια ήταν όμως ότι ήθελα να τα ακούσω και εγώ, μιας και που στο παρελθόν ήμουν αυτό που έκρινα εκείνη την στιγμή....
-Όπως και να έχει χαίρομαι που γνώρισα εσένα...ήσουν το πρώτο άτομο που μίλησα μετά από μήνες...είπα χαμογελώντας...

Όταν εισχώρησα στο δωμάτιο της κοπέλας λοιπόν, μετά από μία άβολη στιγμή ακολούθησε μία ευχάριστη συζήτηση που μου έδωσε την ευκαιρία να την γνωρίσω καλύτερα.Όταν συστηθήκαμε μάλιστα συνέβη και κάτι το αναπάντεχο...η Anna αναγνώρισε το όνομα του πατέρα μου.Κατά τη διάρκεια της μεταξύ μας συζήτησης συνειδητοποίησα ότι είχαμε πολλά κοινά με την Anna, παρόμοιες απόψεις και πεποιθήσεις. Αυτό όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση από όσα ειπώθηκαν ήταν ότι η Anna έζησε απομονωμένη από τον έξω κόσμο για 2 χρόνια!Έμεινα εμβρόντητη, δεν πίστευα στα αυτιά μου, η κοπέλα εκείνη είχε αποσυρθεί από τα εγκόσμια για δύο ολόκληρα χρόνια...δεν καταλάβαινα όμως ακόμα το γιατί είχε επιλέξει τον τρόπο ζωής ενός ερημίτη τα τελευταία αυτά έτη.Κάτι πρέπει να την ωθήσε σ'αυτό,τι ήταν όμως εκείνο δεν γνώριζα και ούτε εκείνη φαινόταν έτοιμη να μου αποκαλύψει...Αυτή η απόφαση της λοιπόν παρέμενε για μένα ένας γρίφος.
Καθώς έκανα αυτές τις σκέψεις είδα ξάφνου τον γιατρό να περνά έξω από το δωμάτιο...Τότε απέδιωξα αμέσως τις προηγούμενες υποθέσεις μου γιατί αυτό που είχε προτεραιότητα προ πάντων ήταν η υγεία της Annas.Ήθελα να ρωτήσω για την κατάσταση της...
-Anna, πάω να πιω λίγο νερό και επιστρέφω...της είπα για να μην την ανησυχήσω.Αλλά μου φάνηκε ότι ο τρόπος που σηκώθηκα, όταν αντίκρυσα τον γιατρό να διασχίζει τον διάδρομο έξω από το δωμάτιο που νοσηλευόταν πρόδιδε τις προθέσεις μου.
-Εντάξει, πήγαινε και μην ανησυχείς, είμαι καλά.Είπε ενώ έγνεφε καταφατικά.Το ελαφρύ μειδίαμα που διέκρινα στο πρόσωπό της μου έδωσε την εντύπωση ότι γνώριζε που πήγαινα και ότι δεν ανησυχουσε καθόλου γι'αυτό.Αντίθετα από αυτό που πίστευα, εκείνη έδειχνε εξαιρετικά ψύχραιμη.
Έτσι εξήλθα από το δωμάτιο έχοντας την ενδόμηχη έγκρισή της και προσπάθησα να προφτάσω τον γιατρό προς τον οποίον κατευθύνθηκα αστραπιαία...

Πρόλαβα τον γιατρό και τον ρώτησα βιαστικά για την κατάσταση της Annas...
-Γιατρέ, μπορείτε να με πληροφορήσετε για την κατάσταση μίας ασθενούς σας, της Annas Valerious?Ανησυχώ ξέρετε...γιατί η κατάσταση της όταν νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο σας ήταν πολύ άσχημη. είπα ανήσυχα, όσο πιο βιαστικά μπορούσα.
-Δεν χρειάζετε να ανησυχείτε για τίποτα δεσποινίς μου.Όλα βαίνουν καλώς...Η κατάσταση της φίλης σας βελτιώνεται παραδόξως με ραγδαίους ρυθμούς, μπορώ να πω μάλιστα, ότι αύριο κιόλας υπάρχει πιθανότητα να επιτρέψω να της δοθεί εξιτήριο. Έχει εξαιρετικά δυνατό και ανθεκτικό οργανισμό οπότε μπορείτε να ηρεμήσετε.μου απάντησε αισιόδοξα ο γιατρός.Τα λόγια του με ανακούφισαν πραγματικά και με ηρέμησαν.Έτσι αφού έμαθα όσα ήθελα, χαιρέτισα χαρούμενη τον γιατρό αλλά, την στιγμή που πήγα να απομακρυνθώ από εκείνον παρατήρησα ότι ήταν έτοιμος να μου πει κάτι ακόμα...Αισθανόμουν όμως ότι αυτό δεν θα ήταν κάτι το καλό.
-Δεσποινίς μου επιτρέπεται να σας κάνω μία ερώτηση;
-Παρακαλώ γιατρέ, ρωτήστε ό,τι θέλετε...είπα νευρικά στον γιατρό μη μπορώντας να καταλάβω τι θα με ρωτούσε.
-Γνωρίζετε από τι είδους μεταχείρηση είχε περάσει η φίλη σας;Η κατάσταση της όταν εισήλθε στο νοσοκομειακό μας ίδρυμα ήταν πράγματι πολύ κακή.Σαν ειδικός μπορώ να διαγνώσω ότι είχε υποστεί πολλές κακουχίες και ιδιαίτερη κακομεταχείρηση.
-Δεν γνωρίζω πολλά για αυτήν την κοπέλα γιατρέ, μόλις τώρα την γνώρισα και εγώ η ίδια, μαλιστά μπορώ να πω ξέρω μηδαμινά πράγματα για το παρελθόν της...απάντησα στον γιατρό που με κοιτούσε παράξενα σαν να μην πίστευε στα αυτιά του.
-Μα πώς γίνετε να μην ξέρετε τίποτα γι'αυτήν;Έσείς δεν την συνοδεύσατε ως το νοσοκομείο μας;Εσείς δεν ζητήσατε να νοσηλευτεί στο ίδρυμα μας;σύνεχισε απορημένος ο γιατρός.

-Ε...ναι όλα αυτά που λέτε είναι σωστά.Εγώ την συνόδευσα όντως ως εδώ, αλλά δεν την γνωρίζω καθόλου...Στην πραγματικότητα δεν ήξερα ούτε καν το όνομα της πριν από σήμερα...όσο παράξενο κι αν σας ακούγεται αυτό.H αλήθεια είναι, ότι την βρήκα αναίσθητη και ετοιμοθάνατη στη μέση του πελάγους και την περιμάζεψα ανήσυχη στην βάρκα μου, την έφερα στο νησί και προσπάθησα να βρω κάποιο νοσοκομείο...τα υπόλοιπα λίγο πολύ, τα ξέρετε.είπα μεμιάς για να λύσω την απορία του ιατρού που με κοιτούσε έκπληκτος και μετά από κάποια φάση σιγής και αμηχανίας μου απάντησε...
-Εντάξει δεσποινίς, κατάλαβα...Από απλή περιέργεια ρώτησα.Υπέθεσα ότι την γνωρίζατε γιατί ενδιαφερόσαστε ιδιαίτερα και ανησυχείτε υπερβολικά, αυτό είναι όλο μπορείτε να ηρεμήσετε λοιπόν, η Anna είναι μια χαρά!είπε ο γιατρός χαμογελόντας μου.Το χαμογέλο του ήταν ελαφρό, αλλά τόσο θερμό και καθησυχαστικό που με έκανε να ηρεμήσω και να γελάσω και εγώ.Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί πρωτύτερα είχα πανικοβληθεί όταν ο ιατρός πήγε να μου κάνει την ερώτηση...Δεν υπήρχε κανένας λόγος για να τρομοκρατηθώ.Είχα γίνει παράξενη, όλα με τάραζαν τώρα πια.Ανατρίχιαζα με το παραμικρό, κόντευα να γίνω παρανοϊκή έπρεπε να συνέλθω...Προσπάθησα να πείσω τότε τον εαυτό μου ότι τίποτα κακό δεν πρόκειται να μου συμβεί.Έπρεπε να παραμείνω ψύχραιμη.
Αυτές ήταν οι σκέψεις που κυριαρχούσαν στο μυαλό μου λοιπόν, καθώς κατευθυνόμουν στο δωμάτιο της Annas.Αλλά τι έκανα;Δεν έπρεπε να με δει έτσι...Θα καταλάβαινε ότι κάτι με απασχολούσε.Αλλά οι σκέψεις μου ήταν τόσο περίπλοκες σε σημείο που ούτε εγώ η ίδια αδυνατούσα να τις ερμηνεύσω.Πήρα μια βαθιά ανάσα και ηρέμησα.Είχα καλά νέα και έπρεπε να της τα ανακοινώσω... δεν θα στεκόμουν στη μέση του διαδρόμου.
-Anna έχω πολύ καλά νέα...!είπα καθώς έμπαινα στο δωμάτιο της, αλλά εκείνη την στιγμή είδα την νοσοκόμα να αλλάζει τους επιδέσμους της Annas, οπότε σώπασα αμέσως και απομακρύνθηκα αθόρυβα από την πόρτα του δωματίου.Ήταν ευκαιρία να κάτσω λίγο να σκεφτώ, να επεξεργαστώ τα όσα μου είχαν συμβεί και να αποφασίσω τι σκόπευα να κάνω σ'αυτό το νησί.Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν είχα καθόλου χρήματα, τα είχα ξοδέψει όλα για να εισέλθει η Anna στο νοσοκομείο...!

Αφού μου άλλαξε η νοσοκόμα τους επιδέσμους μου έδωσε μερικά παυσίπονα για να περάσω το βράδυ και έφυγε από το δωμάτιο. Ενώ έπινα το νερό με τα παυσίπονα μπήκε εκείνη την στιγμή η Annie στο δωμάτιο με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά....
-Είσαι καλύτερα βλέπω....
-Εεεε θα περιμένω απλά τα παυσίπονα να κάνουν την δουλειά τους...εσύ όλα εντάξει?
-Μια χαρά...μίλησα με τον γιατρό και μου είπε ότι αύριο θα μπορείς να πάρεις εξιτήριο....
-Ωραία....είπα ένα ανασηκωνόμουν και καθομουν οκλαδόν στο κρεβάτι για να κάτσει και η Joanna.Την κοίταξα με απορημένο ύφος γιατί πρόσεξα ότι ήταν λίγο προβληματισμένη και κατάλαβα αμέσως ότι κάτι είχε συμβεί...
-Σίγουρα δεν έχει συμβεί κάτι?
-Εεεε ναι γιατί ρωτάς...?είπε ενώ χαμογελούσε από αμηχανία...
-Φαίνεται στο βλέμμα σου ότι κάτι έχεις...και πίστεψε με ξέρω πάνω κάτω να ψυχολογώ ανθρώπους...
-Εεεε...να.....σκέφτομαι τι θα γίνει τώρα που θα φύγεις από το νοσοκομείο...
Την κοίταξα ενώ της χαμογελούσα. Είχα σκοπό να είμαι ειλικρινής μαζί της και να μην της κρύψω τίποτα, ούτε να της δώσω ελπίδες...
-Δεν έχω σκοπό να σε ακολουθήσω στην πειρατική ζωή. Πριν από 2 χρόνια μου δόθηκε η ευκαιρία να φύγω από αυτόν τον εφιάλτη. Η αλήθεια είναι ότι σου χρωστάω πολλά και δεν ξέρω αυτή την στιγμή πως να σε ξεπληρώσω, όταν πέρα από την φροντίδα και την προστασία που μου πρόσφερες, έχεις ξοδέψει και όλα σου τα λεφτά για ένα πλάσμα το οποία δεν ήξερες.....ενώ τα έλεγα όλα αυτά δάκρυα χαράς κυλούσαν στα μάγουλα μου. Είχα χρόνια να νιώσω ότι κάποιος ενδιαφερόταν για μένα χωρίς να κοιτάζει κάποιο συμφέρον....

Από την μια στεναχωριόμουν γιατί ήθελα να την ακολουθήσω και από την άλλη ήμουν χαρούμενη γιατί απέδειξα στον εαυτό μου ότι δεν ήμουν πρόθυμη να κάνω το ίδιο λάθος που έκανα όταν αφέθηκα στην πειρατική ζωή. Ήθελα να κάνω μια νέα αρχή και να διορθώσω πολλά μου λάθη, αλλά δεν ήξερα αν είχα την δύναμη και τις ικανότητα που χρειαζόμουν....
-Τουλάχιστον είσαι ειλικρινής...και χαίρομαι που κάνεις αυτό που πραγματικά θεωρείς σωστό...
-Μικρή πίστεψε με δεν είναι ανάγκη να γίνεις και εσύ πειρατής , όπως ήταν ο πατέρας σου. Παραμονεύουν πολλοί κίνδυνοι εκεί έξω...
-Μην ανησυχείς Anna...είμαι προετοιμασμένη και προσπαθώ να εκμεταλλευτώ την δύναμη που μου έχει δοθεί...
-Τι εννοείς δύναμη που σου έχει δοθεί....πιστεύεις ότι το όνομα του πάτερα σου είναι δύναμη?Περισσότερο για κατάρα το θεωρώ...
-Όχι όχι....είμαι χρήστης φρούτου του διαβόλου...
-Τι εννοείς?Τι είσαι?...ρώτησα ενώ την κοιτούσα με γουρλωμένα τα μάτια...
-Είναι φρούτα που σου δίνουν ιδιότητες....αλλά έχεις και κάποια μειονεκτήματα, όπως ότι δεν μπορείς πλέον να κολυμπήσεις.Αν δεν σε σώσει κάποιος θα πεθάνεις από πνιγμό...
-Και πως είναι περίπου αυτά τα φρούτα?...ρώτησα με μεγάλη αγωνιά γιατί είχαν ήδη να μου μπαίνουν υποψίες ότι είχα δει και εγώ ένα τέτοιο....
-Είναι σαν ένα απλό φρούτο, αλλά διαφορετικό απ όλα τα αλλά στην εμφάνιση. Δεν γνωρίζω και εγώ πολλά περί των φρούτων. Ακόμα προσπαθώ αν βρω τρόπο να ελέγξω την δικιά μου δύναμη.....είπε ενώ χαμογελούσε. Ο προβληματισμός μέσα μου φούντωνε στην ιδέα ότι το φρούτο που μου είχα βρει ήταν διαφορετικό απ όλα τα άλλα, ότι είχε μεγάλη δύναμη και είχε να κάνει με τον διάβολο. Ήταν όλα μια σύμπτωση ή είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τι είχε συμβεί?Αυτό ήταν το ερώτημα το οποίο με βασάνιζε εκείνη την στιγμή.....

Αναστατωμένη με όλα όσα είχα ακούσει πήγα στον νιπτήρα να πλύνω λίγο το πρόσωπο μου και να σκεφτώ λίγο πιο χαλαρά...
-Έπαθες κάτι?Μοιάζεις λες και είδες φάντασμα....
-Εεεε τίποτα άπλα θυμήθηκα κάτι και ταράχτηκα...είπα ένα είχα σκυμμένο το κεφάλι και κοιτούσα αλλού. Δεν σκέφτηκα εκείνη την στιγμή αν ήταν σωστό που έλεγα ψέματα στην Annie, αλλά ήταν δικό μου το πρόβλημα και έπρεπε να σκεφτώ...
-Οκ...αν θέλεις να συζητήσεις κάτι μαζί μου να ξέρεις ότι είμαι εδώ...είπε ενώ με χάιδεψε με το χέρι της στην πλάτη. Η αλήθεια ήταν ότι ήθελα να το συζητήσω για να σιγουρευτώ, αλλά μόλις είχα ανακαλύψει κάτι για το παρελθόν μου και δεν ήξερα τι θα μπορούσε να μου συμβεί. Επιπλέον δεν μου είχε προσδιορίσει τι άλλες επιπτώσεις είχε το φρούτο αυτό. Σκούπισα τότε το πρόσωπο μου και κάθισα και πάλι στο κρεβάτι...
-Τελικά δεν απάντησες στην ερώτηση μου...για το τι θα κάνεις αφού φύγεις από εδώ?
-Αρχικά θα σιγουρευτώ ότι πριν χωριστούμε δεν θα έχεις απώλειες για το ταξίδι σου και μετά έχω σκοπό να επισκεφτώ και πάλι στο πατρικό μου και να δω επιτελούς την μητέρα μου....
-Αααα αλήθεια εσύ για έφυγες?
-Γιατί ένοιωθα καταπιεσμένη...και όταν έγινα πειρατής ένοιωθα ελεύθερη. Στην πραγματικότητα όμως έγινε το αντίθετο. Απλά λόγο ανωριμότητας δεν μπορούσα να δω την αγάπη που έδειχνε η μητέρα μου για μένα....
-Ο πατέρα σου?...δεν έτυχε να τον αναφέρεις....
-Ο πατέρας μου είναι νεκρός από μια επίθεση πειρατών στο χωρίο μου...αλλά αυτό έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια....είπα ενώ έσκυβα το κεφάλι. Για κάποιο λόγο μιλούσα μαζί της με μεγάλη άνεση και δεν δίσταζα να μοιραστώ μαζί της πράγματα που δεν θα έλεγα με κανέναν άλλον. Ίσως να οφειλόταν στο γεγονός ότι είχα να μιλήσω σε κάποιον τόσο πολύ καιρό....

Όταν ηρέμησα κάπως, μπήκα χαρούμενη στο δωμάτιο της Annas και της ανακοίνωσα τα χαρμόσυνα νέα για την υγεία της.Έπειτα ακολούθησε μία μακροσκελής συζήτηση κατα την οποία έμαθα πολλά πράγματα για το παρελθόν της Annas, μέσα από την κουβέντα μας άρχιζα να την γνωρίζω.Μου ανοίχτηκε και αυτό με συγκίνησε ιδιαίτερα.Όταν την άκουσα να μου λέει ότι έχασε τον πατέρα της έμεινα άναυδη...
-Λυπάμαι πολύ...της είπα ενώ προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.Το γεγονός αυτό, επανέφερε στην μνήμη μου τον θάνατο του δικού μου πατέρα.Η απώλεια του με είχε σημαδέψει ανεπανόρθωτα και με συνέθλιβε.Και μόνον οι σκέψεις αυτού του περιστατικού, η αναβίωση αυτής της ανάμνησης μου προκαλούσε αισθήματα απόγνωσης και σφοδρής θλίψης.Αυτά τα συναισθήμτα ήμουν σίγουρη ότι θα αισθανόταν και η Anna.Μετά από αυτό που μου είπε, δεν ξέρω γιατί, αλλά άρχιζα να ταυτίζω τον εαυτό μου με εκείνη...καταλάβαινα απόλυτα την κατάσταση της.
-Δεν χρειάζεται, αυτά...ανήκουν πλέον στο παρελθόν.είπε όσο πιο πειστικά μπορούσε, ενώ δάγκωνε τα χείλη της. Καταλάβαινα ότι προσπαθούσε να συγκρατήσει την θλίψη της, την οργή της για όσα της είχαν συμβεί...το γνώριζα γιατί το ίδιο ακριβώς πράγμα έκανα και εγώ εκείνη την στιγμή!Αισθανόμουν όμως παράλληλα ότι τώρα δεν έπρεπε να πνίξω και πάλι την θλίψη μου, ούτε και εκείνη.Τώρα είχαμε η μία την άλλη, γνωρίζαμε η μία την άλλη...έπρεπε να της διηγηθώ και εγώ την δική μου ιστορία.Να της δώσω να καταλάβει ότι δεν ήταν μόνη, ότι γνώριζα όσο κανείς άλλος τι περνούσε.Μπορούσα να την παρηγορήσω και να με παρηγορήσει...Πήρα μια βαθιά ανάσα λοιπόν και...
-Αnna μην ανησυχείς καταλαβαίνω...και μάλιστα πολύ καλά.είπα διστακτικά και αποφάσισα να της διηγηθώ την ιστορία μου.

Λέγοντας της αυτά η Anna μου έριξε μια απορημένη και ερευνητική ματιά καθώς προσπαθούσε να καταλάβει τι ήθελα να πω.Είχε μπερδευτεί και ανυπομονούσε να ακούσει τα όσα σκόπευα να της διηγηθώ.Παρόλη την περιπλοκότητα και την αμηχανία της κατάστασης έδειχνε κατανόηση και σοβαρότητα καθώς παρέμενε σιωπηλή και αδημονούσε να συνεχίσω το λόγο μου. Έτσι, εκείνη την στιγμή παρότι σάστισα για ένα λεπτό αντικρύζοντας το απορημένο και ανυπόμονο βλέμμα της Αnnas, στρέφοντας αλλού το δικό μου βλέμμα για λίγο,ηρέμησα έπιασα τα δύο της χέρια και της είπα...
-Θα σου εξηγήσω...μόλις σου διηγηθώ την ιστορία μου θα καταλάβεις τι εννοώ, Anna.
-Πες μου λοιπόν Annie, σε ακούω...είπε ενώ με ένα νεύμα της με παρότρυνε να συνεχίσω.
-Ε...μπορεί να σου φανεί περίεργο, αλλά ο λόγος που είπα ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα, ότι δηλαδή κατανοώ στον ύψιστο βαθμό τα όσα αισθάνεσαι είναι, γιατί και εγώ η ίδια έχω βιώσει την απώλεια του πατέρα μου... της εκμυστηρεύτηκα διστακτικά.
-Τι??Μα πώς..?Θες να πεις ότι ο Daemon είναι νεκρός?ρώτησε έντρομη εκείνη στο άκουσμα όσων είχαν είπωθεί από εμένα.
-Ναι, ο πατέρας μου δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια μου από τον Captain Morgan...Αυτό το γεγονός με σημάδεψε και δηλητηρίασε την ψυχή μου έχοντας ως αποτέλεσμα ο αγιάτρευτος πόνος που αισθανόμουν να μετατραπεί σε άσβεστο μίσος για τον Morgan.Ποθούσα με όλο μου το είναι...εκδίκηση και πριν από λίγες μέρες αποζητούσα το αίμα του δολοφόνου του πατέρα μου.Σκόπευα να τον σκοτώσω αλλά την τελευταία στιγμή συνειδητοποίησα ότι αυτή η απάνθρωπη πράξη θα με εξομοίωνε με τον εχθρό μου, θα απογοήτευε τον πατέρα μου στο όνομα του οποίου σκόπευα να κάνω τον φόνο και το σημαντικότερο αυτή η ανώφελη επιμονή μου για εκδίκηση δεν επρόκειτο να τον φέρει πίσω στη ζωή!Συγκρατήθηκα λοιπόν...και παρόλη την ικανοποίηση που επήλθε από αυτή μου την απόφαση ο πόνος για το θάνατο του πατέρα μου παρέμενε αλησμόνητος και με κατέτρωε...Το πλήγμα της ανάμνησης και μόνο, αυτού του γεγονότος με κατασπάραζε και με συνέθλιβε ολοσχερώς...Ξέρω λοιπόν τι αισθάνεσαι, γνωρίζω καλύτερα από τον καθέναν το πως νιώθεις επειφή το ίδιο ακριβώς αισθάνομαι και εγώ...!

Παρακολουθούσα την Annie με μεγάλη προσοχή και σοβαρότητα, ακούγοντας όλα όσα μου είχε να μου πει. Ύστερα από την συζήτηση αυτή όμως ,δεν ένοιωθα πλέον μόνη σε αυτό μου το μαρτύριο. Ένοιωθα ότι κάποιος μπορούσε να με καταλάβει και να έρθει στην θέση μου. Επιπλέον η Annie έμοιαζε να είναι ένα δώρο από την ίδια την μοίρα, καθώς ήταν αυτό που χρειαζόμουν εκείνη την στιγμή. Είχαμε πολλά κοινά μεταξύ μας και πολλές κακές εμπειρίες από την ζωή, αλλά παρ όλα αυτά και οι δυο μας παλεύαμε μέσα μας για κάτι καλύτερο. Δεν περίμενα ότι υπήρχαν τόσο ώριμα κορίτσια που μπορούσαν ν σκέφτονται έτσι, αλλά σκέφτηκα μέσα μου ότι ίσως η Annie αποτελούσε μια εξαίρεση....
-Τι έχεις σκοπό να κάνεις τώρα?
-Έχω σκοπό να εκπληρώσω στον στόχο μου....να ταξιδέψω παντού και να αποκτήσω νέες εμπειρίες....
-Ναι μα ξέρεις ότι αυτό δεν θα είναι εύκολο απ ότι την στιγμή που είσαι καταζητούμενη. Αν κατάλαβα καλά, σίγουρα θα πρέπει να έχεις κάποια αμοιβή για το κεφάλι σου...
-Είναι αλήθεια αυτό....αλλά δεν νοιώθω ότι απειλούμαι...μπορώ να τα καταφέρω. Ούτως η άλλως όλο αυτό το διάστημα αναγκαζόμουν να φροντίζω μόνη μου τον εαυτό μου....δεν είχα την πολυτέλεια για κάτι άλλο....
-Καταλαβαίνω τι εννοείς...αλλά τουλάχιστον δεν είναι κακό να είσαι προσεχτική...είπα με ένα χαμόγελο ενώ της χάιδευα και εγώ με την σειρά μου τον ώμο της. Ήταν πολύ γλυκιά κοπέλα γεμάτη όνειρα , η οποία δυστυχώς βρισκόταν ίσως σε πλάνη. Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι το να έχεις φήμη στο κεφάλι σου ήταν σαν κατάρα. Πίστευα όμως ότι αργά ή γρήγορα θα το καταλάβαινε.....

Πολλοί ήταν αυτοί που νόμιζαν ότι μέσο της αμοιβής που είχαν στο κεφάλι τους γίνονταν γνωστοί, ότι ο κόσμος ότι φοβόταν, ότι μπορούσαν να κερδίσουν πολλά, χωρίς πάντα να σκέφτονται ότι η κυβέρνηση θα έδινε την ανάλογη σημασία στο μέλλον , βλέποντας ότι η κατάσταση είναι εκτός έλεγχου. Αυτό ήταν το βασικό μειονέκτημα του Bounty. Επιπλέον ακόμα και αν επέλεγες να σταματήσεις να είσαι πειρατής και να αποσυρθείς το Bounty ήταν αυτό που βρισκόταν πάντα ένα βήμα μπροστά από εσένα. Δεν μου είχε συμβεί ποτέ, αφού δεν είχε τύχει να αποκτήσω ποτέ Bounty, αλλά η απλή λογική έλεγε ότι θα με κυνηγούσε για πολλά χρόνια αυτή η κατάρα. Το ίδιο περίμενα να καταλάβει και η μικρή, αν και μέσα μου ευχόμουν να το καταλάβει σύντομα....
-Αφού διάλεξες απλά να γνωρίσεις όλο τον κόσμο γιατί επέλεξες να γίνεις πειρατής...?
-Σου είπα....καθαρά από αντίδραση ουσιαστικά...
-Πιστεύεις ότι αυτό θα ήθελε ο πατέρα σου?...την ρώτησα προσπαθώντας να την λογικέψω τώρα που ήταν νωρίς....
-Αποφασίζω πλέον εγώ για τον εαυτό μου....και αν είναι να κάνω κάποιο λάθος άσε με να το κάνω...στην τελική νομίζω πως έτσι έχει η ζωή...μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε και παίρνουμε εμπειρίες....
-Δεν έχεις άδικο μικρή...αλλά προσπαθώ να σου δείξω την άλλη όψη του νομίσματος ...και...επειδή σε συμπαθώ....δεν θέλω να πάθεις κακό...
-Κοιτά εσύ να γίνεις καλά...και μην σκέφτεσαι για μένα...εσύ έχεις εδώ προτεραιότητα ...είπε ενώ χαμογελούσε. Ήταν περίεργο πλάσμα....

Οι ώρες περνούσαν σαν νερό, αφού και οι δυο μας ήμασταν απορροφημένες στην συζήτησή μας. Συζητήσαμε για τα όνειρα που είχε κάθε μια και ανακαλύψαμε ακόμα περισσότερα η μια για την άλλη. Σκέφτηκα ότι ίσως να μου ήταν λίγο δύσκολο να την αποχωριστώ αν δενόμουν ακόμα περισσότερο μαζί της....
Στο μεταξύ καμιά από τις δυο δεν είχε όρεξη για ύπνο αφού και οι δυο κοιμόμασταν κατά την διάρκεια της ημέρας. Παρ όλο που ο γιατρός είχε πει ότι έπρεπε να ξεκουραστώ και απόψε για να είμαι έτοιμη και να μπορώ να φύγω από νοσοκομείο, προτίμησα να μείνω ξύπνια. Επιπλέον μου άρεσε τόσο πολύ η συζήτηση με την Annie που και να ήθελα να ξεκουραστώ δεν θα το έκανα....
-Τελικά κάποιες φορές η μοίρα μας επιφυλάσσει καλά πράγματα...
-Εεεε ναι....εγώ τουλάχιστον πάντα πιστεύω ότι η μοίρα μπορεί να σου χαμογελάσει σε στιγμές που δεν το περιμένεις...
-Τα απρόοπτα είναι αυτά που αξίζουν δεν νομίζεις...?
-Δεν θα έλεγα όχι....αν και είμαστε πολύ μικρές για να το ξέρουμε....και να ξέρουμε τι είναι ωραίο και τι όχι....εννοώ ότι μπορεί να μας συμβεί κάτι καλό , αλλά λόγο απειρίας και ανωριμότητας να μην το καταλάβουμε....
-Εγώ ξέρω ότι εμείς καθορίζουμε την μοίρα μας με τις πράξεις μας....δεν πιστεύω στην τύχη...
-Αν διαλέξεις αυτό το μονοπάτι....τίποτα δεν είναι σίγουρο....είπα ενώ κατσούφιαζα με τον τρόπο μου.....

Η συζήτηση με την Anna συνεχίστηκε αδιάκοπη μέχρι το ξημέρωμα.Αυτή μας η κουβέντα πιστεύω χάρισε και στις δυο μας πολλά.Η Anna ξεπέρασε το στάδιο της άρνησης της απώλειας του πατρός της, το αποδέχθηκε και μοιράστηκε τα συναισθήματα και τον πόνο της με εμένα.Τα συναισθήματα και οι απόψεις μας συγχέονταν και έτσι είχα και εγώ την ευκαιρία να ξεθυμάνω την οργή και την θλίψη μου.
Όταν ξημέρωσε ήμαστε και οι δύο εξαντλημένες και έτσι δεν συγκρατηθήκαμε και πέσαμε ασυναίσθητα για ύπνο...Πρέπει να αποκοιμήθηκα για ώρες γιατί όταν κόντευα να ξυπνήσω αισθανόμουν τελείως ξεκούραστη.Άνοιξα τα μάτια μου και με τύφλωσε το φως του δωματίου...Τεντώθηκα και κοίταξα γύρω μου.Το δωμάτιο ήταν συγυρισμένο και άδειο.H Anna δεν βρισκόταν πλέον στο κρεβάτι.Πανικοβλήθηκα στιγμιαία γιατί ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι όταν αποκοιμήθηκα λίγες ώρες πριν στον καναπέ ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της κανονικά.Παρόλα αυτά συνήλθα και σκέφτηκα ότι μπορεί να ξύπνησε νωρίτερα, να σηκώθηκε και να βγήκε για μια βόλτα στον νοσοκομειακό διάδρομο.Μου είχε πει το προηγούμενο βράδυ ότι της άρεσε πολύ να παίρνει το αναπηρικό καροτσάκι και να γυρνάει τα δωμάτια.Η ιδέα ότι συνήθιζε να κάνει κάτι τέτοιο με έκανε να γελάσω στην αρχή αλλά μετά με συνεπήρε...Θέλησα να το δοκιμάσω και εγώ γιατί ακουγόταν πολύ διασκεδαστικό!Σκεπτόμενη αυτά συνειδητοποίησα ότι οι ιδέες μου δεν θα είχαν καμία βάση.Αποκλείεται να βγήκε για εναν περίπατο στον διάδρομο και το κρεβάτι της να ήταν στρωμένο.Το δωματιό της έδειχνε έτοιμο για νέα εισαγωγή.Έμοιαζε λες και ο προηγούμενος ασθενής είχε πάρει εξιτήριο.Σηκώθηκα λοιπόν έντρομη τη στιγμή που πέρασε από το μυαλό μου ότι η Anna μπορεί να είχε φύγει.Βγήκα γρήγορα από το δωμάτιο και έσπευσα να βρω τον γιατρό που την παρακολουθούσε όλον αυτόν τον καιρό.Αν μη τι άλλο αυτός θα γνώριζε κάτι...

Περιπλανήθηκα λίγο στους διαδρόμους λοιπόν και έμπαινα στο ένα δωμάτιο μετά το άλλο αναζητώντας τον γιατρό.Τελικά τον βρήκα στο κυλικείο μαζί με την Anna...Όταν τους πλησίασα κατάλαβα ότι σκόπευε να της αγοράσει κάτι για να φάει γιατί ήταν ακόμα λίγο αδύναμη.Τους μίλησα ξάφνου με διακοπές όντας λαχανιασμένη από την αναζήτηση...
-Ε..εδώ είσαι Anna.Eυ..τυχώς..Σε έψαχνα παντού!ψέλλισα λοιπόν βιαστικά βαριανασαίνοντας.
-Annie με συγχωρείς αν σε ανησύχησα, αλλά ξύπνησα νωρίτερα και δεν ήθελα να σε ενοχλήσω.Έτσι έφυγα αθόρυβα από το δωμάτιο και πήγα να ρωτήσω τον γιατρό αν ήμουν σε θέση να λάβω εξιτήριο.μου απάντησε η Anna όλο ενδιαφέρον και ανησυχία.Το πρόσωπό της όμως αν και αδύναμο παρόλα αυτά άστραφτε από χαρά.Κάτι καλό επρεπε να είχε συμβεί...
-Ναι, εδώ είναι και μάλιστα όχι ως τρόφιμος πλέον του νοσοκομείου μας.Στην φίλη σας δόθηκε εξιτήριο δεσποινίς.είπε χαμογελαστά ο γιατρός.Τότε συνειδητοποίησα ότι απο την στιγμή που η Anna δεν ήταν ασθενής πια του ιδρύματος δεν της παρεχόταν δωρεάν σίτηση.Αυτή που είχα εξασφαλίσει με την πληρωμή κατά την εισαγωγή της δηλαδή.Έτσι ο ιατρός πιθανότατα αγόραζε με δικά του χρήματα το φαγητό που σκόπευε να της προσφέρει.Με χαροποίησε ιδιαίτερα αυτό το γεγονός και με έκανε να πιστέψω ακόμη πιο θερμά ότι ο άνθρωπος εκείνος ήταν καλός και σπλαχνικός.Νοιάστηκε πολύ για εμάς τις δυο, από τότε που του διηγήθηκα το πως βρεθήκαμε στο νησί και ειδικότερα στο νοσοκομείο αυτό.Κάθισα μαζί τους λίγο.Συζητήσαμε οι τρεις μας για κάμποση ώρα.Ο ιατρός μας ρωτούσε αν είχαμε χρήματα και τι σκοπεύαμε να κάνουμε από εδώ και εξής.Ένα ερώτημα στο οποίο ούτε και εμείς οι ίδιες δεν ήμαστε σε θέση να απαντήσουμε ακόμα.Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα φεύγαμε από εκεί μέσα και ότι θα παραμέναμε μαζί...

Αφού μας έδωσε μερικές συμβουλές για το που θα μπορούσαμε να πάμε, αποφασίσαμε από κοινού ότι ήταν την ώρα να φεύγουμε σιγά σιγά. Ευχαριστήσαμε αμέτρητες φόρες τον γιατρό για όλα όσα είχε κάνει για εμάς και αφού πήραμε τα πράγματα μας φύγαμε από το νοσοκομείο. Πριν φύγουμε μου πρότεινε να κρατήσω τους επιδέσμους για άλλες περίπου μέρες ακόμα για να μην υπάρχει κίνδυνος και μου έδωσε και λίγη κρέμα για να μην με ενοχλούν οι πληγές...
Όταν βγήκαμε έξω έτριψα τα μάτια μου από τον πόνο, λόγω της μεγάλης αντίθεσης φωτός. Όσο να ήταν είχε πλέον μεσημεριάσει και εκτός από ζέστη είχε και πολύ ήλιο. Παρ όλα αυτά παρατήρησα ότι είχαν αρχίσει να μαζεύονται πολλά σύννεφα στον ορίζοντα...
-Ενδέχεται να βρέξει....τι σκέφτεσαι να κάνουμε?
-Έχουμε μερικές ώρες μέχρι τότε...το θέμα όμως είναι ότι δεν έχουμε λεφτά....έχεις καμιά ιδέα...
-Όλο και κάτι θα μου έρθει...πάμε να κάνουμε καμιά βόλτα μήπως σκεφτώ τίποτα καλό...άσε που θέλω να ξεπιαστω και να δω και το νησί...έχω πολύ καιρό να έρθω και βλέπω ότι πολλά έχουν αλλάξει....είπε ενώ έτριβα το κεφάλι μου, κοιτάζοντας τα ψηλά κτίρια που είχαν χτιστεί την τελευταία δεκαετία...
Ενώ προχωρούσαμε ένοιωσα μια ψιχάλα πάνω στο χέρι μου και κλάσματα δευτερόλεπτου αργότερα στον ώμο μου...
-Σκατά....ξεκίνησε είδη να βρέχει.....
-Πάμε σε εκείνο το στενό...έχει υπόστεγο...είναι κάτι από το τίποτα....είπε μα αποφασιστικότητα η Annie ενώ σχεδόν τρέχαμε...