[Τέλος] "Μάχη για χάρη ενός πτηνού"

Είχε περάσει μόλις μια μέρα από την αναχώρησή μας από το μυστηριώδες εκείνο νησί. Ο Raziel είχε θέσει την πορεία μας για το επόμενο νησί της East Blue. Ο άνεμος ήταν ούριος κι θάλασσα ήσυχη. Είχα καθίσει σε μια γωνιά του καταστρώματος κι αγνάντευα τη θάλασσα. Ο καπετάνιος με το τιμόνι κατεύθυνε το πλοίο. Σε κάποια στιγμή πουλιά εμφανίστηκαν στον ορίζοντα. Ψαροπούλια τα οποία βουτούσαν στο νερό για να πιάσουν την τροφή τους. Το βλέμμα μου στάθηκε πάνω τους, στην προσεκτική τους έρευνα και την απότομη βουτιά τους. Θαύμαζα την ελευθερία τους, την απλότητα που διακατείχε την ύπαρξή τους. Δεν χρειαζόταν να κάνουν τίποτα πλην των απαραίτητων λειτουργιών για την επιβίωσή τους. Δεν τους ένοιαζε κάτι άλλο. Πόσο θα ήθελα να γίνω κι εγώ ένα από αυτά τα πουλιά. Αλλά ήταν μια ευχή που το ήξερα δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Για να σπάσει η μονοτονία μου συνέχισα να διαβάζω τα βιβλία της Evriale. Συνέχιζε να με εκπλήσει ο πλούτος της βιβλιοθήκης της μικρής. Είχε βιβλία για κάθε θέμα. Αν και δεν είχα προλάβει να διαβάσω παρά μόνο ένα απ' όλα τα βιβλία της είχα ρίξει μια ματιά στους τίτλους της κι είχα ανακαλύψει πολύ ωραία θέματα. Θα με κρατούσαν αρκετές μέρες σ' εγρήγορση. Οι ώρες περνούσαν και τίποτα δεν άλλαζε, εκτός από τις δουλειές που κάναμε στο πλοίο. Όλες οι αγκαρίες τις ημέρας για το πλοίο δρομολογήθηκαν, μοιράστηκαν ισάξια και εκτελέσθηκαν με ακρίβεια και θρησκευτική ευλάβεια. Διότι για να πλεύσει ένα πλοίο σωστά πρέπει να το φροντίζεις και σωστά. Το βράδυ μοιράστηκαν οι σκοπιές και πήγαμε ο καθένας στο πόστο του μέχρι την άλλη μέρα.

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε και με βρήκε στο πηδάλιο να φυλάω σκοπιά. Ο καπετάνιος σηκώθηκε αργά το πρωί με όρεξη. Πήγα να κοιμηθώ λιγάκι κι εγώ μιας κι η βραδινή βάρδια ήταν δικιά μου. Με το που σηκώθηκα επαναλάβαμε τη χθεσινή ρουτίνα. Προς το μεσημεράκι είδα πάλι ψαροπούλια να κυνηγάνε. Αυτή τη φορά μάλλον ήταν πολύ περισσότερα.
-"Καπετάνιε μάλλον πλησιάζουμε στεριά. Είναι το νησί που ήθελες ή αργούμε να φτάσουμε ακόμα;"
Με κοίταξε παραξενεμένος κι έγνεψε αρνητικά.
-"Απέχουμε αρκετά ακόμα." απάντησε.
Οπότε δεν θ' αράζαμε εδώ. Θα το προσπερνούσαμε και θα συνεχίζαμε την πορεία μας. Κρίμα και θα ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεκουραστούμε στο νησί. Αν όντως οι υποψίες μου ήταν σωστές και πλησιάζαμε κάποιο. Μέχρι το απόγευμα όμως δεν είδα τίποτα να υπάρχει. Σχεδόν έπεισα τον εαυτό μου πως το φαντάστηκα, αλλά άξαφνα είδα ν' αχνοφαίνεται η κορυφογραμμή από ένα βουνό. Αυτό μόνο ένα πράγμα σήμαινε. Ότι το νησί ήταν μπροστά μας. Μας πήρε γύρω στη μια ώρα ώσπου να εμφανιστεί. Από μακρυά φαινόταν όμορφο και καταπράσινο. Ίχνος πολιτισμού κι ανθρώπινης παρουσίας δεν φαινόταν. Κι όπως ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει τα χρώματα της ατμόσφαιρας το έκαναν ακόμα πιο φαντασμαγορικό ως θέαμα. Η καρδιά του περίεργου και του εξερευνητή σκίρτησε μέσα μου. Αμέσως γύρισα στον Raziel.
-"Θέλω να εξερευνήσω το νησί. Ας κάνουμε μια στάση εδώ για δυο μέρες."
Πήρα μια κοφτή άρνηση γι' απάντηση. Προείχε η πορεία μας.

Πείσμωσα σαν μικρό παιδί που του πήραν το παιχνίδι του.
-"Σταμάτα το πλοίο τότε. Θα πάω μόνος μου. Βάρκα έχω. Θα βρεθούμε στο νησί που πάμε σε τρεις ημέρες από τώρα αν έτσι θες. Δεν θα σε καθυστερήσω καθόλου έτσι."
Δεν ήθελε και πολύ για να πεισμώσει κι εκείνος και καταλήξαμε σ' ένα τρικούβερτο καυγά ο οποίος είχε κατάληξη να πάρω τη βάρκα μου και να κατευθυνθώ προς το νησί μόνος με τον Raziel να μου λέει ορθά κοφτά πως δεν θα με περιμένει καθόλου στο νησί. Θα τελειώσει τις δουλειές του και θα φύγει όσο γρηγορότερα μπορέσει. Δεν έδωσα σημασία. Θα έκανα αυτό που ήθελα και θα πήγαινα στο νησί. Είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Μέχρι να φτάσω στο νησί "στόλισα" τον καπετάνιο μου με μια σειρά κοσμητικά επίθετα τα οποία θα έκαναν οποιονδήποτε άνθρωπο να κοκκινίσει από ντροπή, κάτι το οποίο πιστεύω μου ανταπέδωσε στα ίσια. Έβαλα πλώρη για το νησί και μετά από μια ώρα έφτασα εκεί. Είχε βραδιάσει στο μεταξύ. Βγήκα στην παραλία, έσυρα τη βάρκα στην ακτή και την ασφάλισα. Αμέσως έψαξα για ξύλα κι άναψα φωτιά. Έβγαλα λίγη ξηρά τροφή και έφαγα βραδινό. Έπεσα κατευθείαν για ύπνο μιας κι ήμουν κουρασμένος. Εξ' άλλου την αυριανή μέρα θα την ξόδευα στην εξερεύνηση του νησιού. Ήθελα να ανακαλύψω τα πάντα γι' αυτό. Κι απ' ότι κατάλαβα θα μου έπαιρνε λίγο καιρό. Κοιμήθηκα σαν πουλάκι και το πρωί ξύπνησα φρέσκος φρέσκος και ξεκίνησα για τη μεγάλη ανακάλυψη ωσάν νέος Χριστόφορος Κολόμβος. Δεν ήξερα τι θα ανακάλυπτα βέβαια και τι θα αντιμετώπιζα κατά τη διάρκεια της εξερεύνησής μου αλλά δεν βαριέσαι, ότι και να ήταν θα το αντιμετώπιζα. Εξ' άλλου είχα κι έναν άλλο προορισμό για μετά. Ήθελα να τρίψω στη μούρη του Raziel την επιτυχία μου.

Η έρευνά μου άρχισε από την παραλία μου και για να μη χαθώ χάραξα σημάδια σε διάφορα σημεία του δρόμου που ακολουθούσα. Το νησί είχε μέτρια βλάστηση η οποία διευκόλυνε τη διέλευση. Στην αρχή δεν είχα προσέξει το περίεργο σχήμα των βουνών αλλά μετά μου έκανε τρομερή εντύπωση. Αυτό που στην αρχή μου είχε φανεί ένα βουνό ήταν κατ' ουσία ένα σύμπλεγμα τεσσάρων βουνών τα οποία είχαν σχήμα στύλου. Αυτό το τοπίο έδινε μια περίεργη μοναδικότητα στο νησί. Βέβαια δεν ήταν το μόνο περίεργο γεγονός. Μέχρι στιγμής δεν υπήρχε ίχνος ανθρώπινης παρουσίας στο νησί. Κανένα απολύτως ίχνος. Ούτε υλοτομία, ούτε κτίσματα ούτε έστω και απομεινάρια από μια φωτιά. Λες και το νησί δεν κατοικούνταν από κανένα. "Υπάρχουν ακόμα παρθένα νησιά;" σκέφτηκα έκπληκτος. Μάλλον είχα βρει το μοναδικό νησί στην East Blue που δεν το κατοικούσε κανένας. Συνέχισα την εξερεύνηση. Διάφορα είδη ζώων υπήρχαν εδώ. Κυρίως πουλιά. Πολλά πουλιά και πάρα πολλά είδη. Μια σκιά σκέπασε προς στιγμή τον ουρανό. Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα πάνω. Το θέαμα με άφησε άφωνο. Ένα τεράστιο πουλί πετούσε από πάνω μου. Το μέγεθός του ήταν εξωπραγματικό. Μεγαλύτερο από κάθε άλλο που είχα δει ποτέ μου. Είχε μέγεθος μεγαλύτερο από ένα μικρό μαχητικό πλοίο. ήταν ένα μαγευτικό θέαμα να βλέπεις ένα τέτοιο πουλί να πετάει. Το πτηνό πέταξε για λίγο πάνω απ' το νησί, στρίγγλισε κι εξαφανίστηκε με κατεύθυνση τα βουνά. Λογικά επέστρεφε στη φωλιά του και τα μικρά του, αν ήταν θηλυκό. Αμέσως μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ήθελα να πάω στη φωλιά του και να το δω. Πως άραγε ένα τέτοιο πουλί μπορούσε να υπάρξει;;; Ποιο να ήταν το μυστικό της φύσης γι' αυτό το πλάσμα; Ερωτήματα χωρίς απάντηση έκαιγαν το μυαλό μου. Δεν ήθελα και πολύ. Πήγα να το βρω, και να το δω στη φωλιά του.

Για να βρω τη φωλιά έπρεπε να κοιτάω το πουλί καθώς πετούσε και να δω σε ποιο βουνό προσγειώθηκε. Αφού το είδα κίνησα προς το μέρος του. Έφτασα σχετικά γρήγορα ως εκεί μιας και δεν υπήρχε καμιά δυσκολία. Το έδαφος ήταν ομαλό και δεν υπήρχε πυκνή βλάστηση να σε καθυστερεί. Μόνο η απόσταση ήταν μεγάλη αλλά καλύφθηκε εύκολα. Έφτασα στους πρόποδες του βουνού κι ατένισα την κορυφή. Ήταν πολλά μέτρα ψηλά. Χανόταν στα σύννεφα και δεν μπορούσες να τη δεις. Αλλά κάπου εκεί κοντά φώλιαζε και το πουλί που έψαχνα. Τώρα έπρεπε να λύσω το πρόβλημα της ανόδου ως εκεί πάνω, αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που μ' ένοιαζε. Έφτιαξα μια πλατφόρμα από άμμο κάτω από τα πόδια μου κι αμέσως μετά άφησα να ξεχυθούν σαν πίδακας τεράστιες ποσότητες άμμου από κάτω της. Έτσι έφτιαξα ένα μεγάλο προσωπικό ανελκυστήρα ο οποίος με ανέβασε μια μεγάλη απόσταση από αυτή που είχα να διανύσω. Αλλά δυστυχώς η βαρύτητα είναι αμείλικτη. Από κάποιο ύψος κι έπειτα δεν μπορούσα να με προωθήσω. Οπότε αποφάσισα να κατέβω. Πάτησα σε μια αρκετά μεγάλη προεξοχή κι απορρόφησα πίσω στο σώμα μου όλη αυτή την άμμο. Φυσικά δεν ήταν και πολύ εύκολο αλλά στο τέλος τα κατάφερα. Είχα διανύσει έτσι τουλάχιστον τα 3/4 της απόστασης ως την κορυφή. Σχεδόν μπορούσα πια ν' αγγίξω τα σύννεφα. Αλλά η φωλιά δεν ήταν εδώ. Πάλι με τη βοήθεια του φρούτου μου δημιούργησα μονοπάτια ικανά να με στηρίξουν χρησιμοποιώντας τα βράχια του βουνού κι έκανα τον κύκλο του. Στην πίσω μεριά, καλά κρυμμένη από τα βλέμματα ήταν η φωλιά του πουλιού. Αλλά το πουλί δεν ήταν εκεί. Κι όμως το είχα δει να έρχεται προς τα εδώ, γιατί λοιπόν δεν ήταν εδώ; Σπασμένα αυγά κι υπολείμματα τροφών μαζί με φτερά υπήρχαν διάσπαρτα στη φωλιά αλλά πουθενά το πτηνό.

Είχα φτάσει στη φωλιά αλλά πουλί πουθενά. Όλος αυτός ο κόπος για το τίποτα. Έψαξα γύρω στη φωλιά αλλά δεν βρήκα τίποτα. Απολύτως τίποτα. Το μόνο που βρήκα ήταν ενδείξεις πως το πουλάκι μας είχε φέρει στον κόσμο ένα νεοσσό. Αναρωτιόμουν πως θα ήταν αυτός. Τι μέγεθος να είχε άραγε; Θα πρέπει να ήταν αρκετά μεγάλο δεδομένου του μεγέθους του γονιού του. Δεν υπήρχε πλέον τίποτα άλλο να κάνω εδώ οπότε αποφάσισα να φύγω. Αλλά τότε άκουσα μια γνώριμη φωνή. Ήταν μια κραυγή οργής και θυμού. Γύρισα πίσω μόνο και μόνο για ν' αναγκαστώ να κάνω μια βουτιά στον πάτο της φωλιάς για ν' αποφύγω ένα ράμφος που ήθελε να με σουβλίσει σαν αρνί. Σήκωσα το κεφάλι μου για να δω από που θα μου
ερχόταν η επόμενη επίθεση. Ανασηκώθηκα κι άρχισα να τρέχω. Απέφυγα γι' άλλη μια φορά μια επίθεση αλλά αυτή τη φορά το πουλί σταμάτησε από πάνω μου και μου επιτέθηκε με τα νύχια του. Απέφυγα όσο καλύτερα μπορούσα τις επιθέσεις του, αλλά αυτό συνέχιζε με μεγαλύτερη ένταση. Αυτό πια παραπήγαινε.
"Τέρμα πια οι καλοσύνες, ώρα να σοβαρευτούμε λιγάκι." Στην επόμενη έφοδο του πουλιού του άδειασα το επιθετικό μου οπλοστάσιο. Επιτέθηκα με επιθέσεις οι οποίες με βοηθούσαν να κρατάω μια απόσταση. Σφυροκόπησα το πουλί για κάποια δευτερόλεπτα. Αμέσως μετά πήρε ύψος κι αποφάσισε να ξαναεπιτεθεί. Πάλι επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό. Και ξανά και ξανά. Συνεχώς το πτηνό αύξανε ταχύτητα κι αναγκαζόμουν να κάνω το ίδιο κι εγώ. Είχα αρχίσει να κουράζομαι. Ευτυχώς το ίδιο κι αυτό. Το κακό ήταν πως ήταν πολύ ανθεκτικό. Δεχόταν τις επιθέσεις μου για ώρα και δεν είχε πάθει και πολλά. Συνέχιζε ακάθεκτο τη δουλειά του. Όπως κι εγώ. Στο τέλος θ' αναγκαζόμουν να χρησιμοποιήσω την επίθεση ατού μου. Αλλιώς θα ήμουν μακαρίτης.

Σηκώθηκα και περίμενα το πτηνό να ξαναέρθει. Αμέσως ελευθέρωσα μεγάλες ποσότητες άμμου περιλούζωντας και καταπλακώνοντας το με όσο περισσότερο βάρος μπορούσα. Η πάλη μας ήταν άνιση μιας κι είχε την ικανότητα να ξεφύγει πετώντας. Αλλά όσο γι' αυτό είχα προετοιμαστεί. Έστειλα μια λεπίδα άμμου για να το τρομάξω και να μείνει κοντά στην παγίδα μου. Το κόλπο έπιασε αλλά μόνο προσωρινά. Συνέχισα να το λούζω με άμμο και να το τρομάζω με βολές. Κάποια στιγμή κατάφερε να ξεφύγει και να τινάξει την άμμο από πάνω του. Αλλά τότε είχε φτάσει η ώρα της παγίδας μου. Έφτιαξα μια τεράστια μπάλα από άμμο και της έδωσα σχήμα πλατφόρμας. Άφησα τον εαυτό μου να γίνει στόχος της επίθεσης του πουλιού για να πλησιάσει στη φωλιά και το σημείο που είχε πέσει η περισσότερη άμμος. Αμέσως άφησα να πέσει η πλάκα πάνω στο πουλί. Το καταπλάκωσε και το κάρφωσε στην άμμο. Αμέσως το τύλιξα με όση άμμο είχε γύρω του και σήκωσα την υπόλοιπη και το κάλυψε. Επιτέλους το είχα ακινητοποιήσει προσωρινά. Όρμησα πάνω του, άρπαξα ένα σημείο του σώματός του κι άρχισα να απορροφώ την υγρασία του σώματός του και τα θρεπτικά του συστατικά. Λόγω του μεγέθους του και μόνο είχε πολύ ζουμί να ρουφήξω, και δυστυχώς την αντίστοιχη αντοχή για να υποστεί την απώλεια. Συνέχισα να απορροφώ για ώρα. Πλέον είχα φτάσει τα όριά μου κι απλά απορροφούσα και διοχέτευα ενέργεια στο περιβάλλον. Απλά εξαντλούσα το πουλί και περίμενα να πεθάνει. Εκείνο απλά πάλευε για την ελευθερία του και τη ζωή του. Κόντεψε να τα καταφέρει προς στιγμή αλλά η επίθεσή μου το νίκησε. Έπεσε αναίσθητο στο έδαφος. Εξαντλημένος έκατσα κάτω και περίμενα ν' ανακτήσω κάπως τις δυνάμεις μου. όλη αυτή η μάχη με είχε κουράσει αφάνταστα.

Σιγά σιγά τα μάτια μου βάρυναν κι άρχισαν αν κλείνουν. Προσπάθησα να κρατηθώ ξύπνιος αλλά δεν τα κατάφερα, η κούραση με νίκησε και βυθίστηκα σε βαθύ ύπνο. Με ξύπνησαν ουρλιαχτά και στριγκές φωνές. Το πουλί είχε ανακτήσει τις αισθήσεις του και πάλευε πάλι να ελευθερωθεί. Σηκώθηκα έτοιμος να το αντιμετωπίσω πάλι. Ήταν σχεδόν έτοιμο να σπάσει τα δεσμά του και να μου επιτεθεί. Έβλεπα το μίσος στα μάτια του. Μίσος που δεν καταλάβαινα εξ' αρχής γιατί υπήρχε. Σκλήρυνα κι ενίσχυσα τα δεσμά του πουλιού προσπαθώντας να το κρατήσω αιχμάλωτο. Άδικος κόπος. Η φρενίτιδα που το είχε καταλάβει πολλαπλασίαζε τη δύναμη του. Σε λίγο θα έσπαγε τα δεσμά του και θα ξανάρχιζε την επίθεση. Κι αυτή τη φορά αμφέβαλλα αν θα έπιαναν οι επιθέσεις μου κι οι παγίδες μου τόσο εύκολα. Ετοίμασα μερικά πλάνα στο μυαλό μου για την μάχη. Αποφάσισα στο πιο πιθανό κι έδρασα σύμφωνα με αυτό. Στο μεταξύ το πτηνό απελευθερώθηκε κι όρμησε πάνω μου. Απέφυγα την επίθεσή του κι ένας νέος γύρος ξέσπασε. Αλλά αυτή τη φορά είχα μερικά άλλα σχέδια. Καθώς αυτό μου ορμούσε χωρίς να προσέχει τι γινόταν γύρω του, του πετούσα μεγάλες λόγχες από σκληρυμένη άμμο. Κάποιες τις απέφυγε, άλλες όμως το χτύπησαν προκαλώντας του τραύματα. Το μεγαλύτερο όμως πλεονέκτημα ήταν πως γέμιζαν την φωλιά μ' εμπόδια που παρενοχλούσαν την ελεύθερη κίνησή του. Κάθε φορά που ερχόταν μια λόγχη στηνόταν. Σε λίγο στήθηκε ένα δάσος από λόχγες το οποίο εμπόδιζε το πουλί να κινηθεί. Στάθηκα στην αρχή του δάσους και το προκάλεσα. Μου όρμησε και καθώς το απέφυγα προσέκρουσε σε όλες αυτές τις λόγχες σπάζοντας και παρασέρνοντας αρκετές. Αμέσως διέλυσα τις ελεύθερες και τις έστειλα κατά πάνω του σχηματίζοντας ένα κελί γύρω του. Όσο κι αν πάλευε να ξεφύγει είχε εγκλωβιστεί οριστικά. Είχε έρθει η ώρα να το αποτελειώσω.

Λυπόμουν που θα αναγκαζόμουν να σκοτώσω ένα τέτοιο θαύμα της φύσης αλλά δεν μου έμενε άλλη επιλογή. Εάν το άφηνα ζωντανό θα επιτίθονταν ξανά. Η μόνη λύση ήταν να το θανατώσω. έφτιαξα άλλη μια λόγχη κι ετοιμάστηκα να το καρφώσω. Εκείνη τη στιγμή πέρασε μπροστά από τα μάτια μου μια δέσμη μαλλιών να εμφανίζεται μπροστά μου και να πέφτει πάνω στο πουλί φωνάζοντας ταυτόχρονα:
-"Όχι μην το σκοτώσεις!!!"
Στην αρχή δεν αντιλήφθηκα αμέσως τι είχε γίνει. Μετά όμως είδα τη λόγχη μου να κατευθύνεται προς έναν άνθρωπο κι αυτοστιγμής τη διέλυσα. Έμεινα να κοιτάζω άφωνος μια νεαρή κοπέλα να κάθεται μπροστά από το πουλί και να το προστατεύει. Δεν ήξερα πως ν' αντιδράσω κι απλά περίμενα να πει κάτι αυτή. Με κοίταζε με σταθερό βλέμμα χωρίς δισταγμό, αν και διέκρινα κάπου βαθιά μέσα της τον φυσικό φόβο για το άγνωστο και το θάνατο. Μια τυπική ανθρώπινη αντίδραση. Αφού δεν μιλούσε εκείνη έκανα εγώ την αρχή.
-"Παραμέρισε γυναίκα. Την πρώτη φορά πρόλαβα και σταμάτησα την επίθεση. Αυτή όμως ούτε το εγγυώμαι, ούτε προτίθεμαι να το κάνω. αν εκτιμάς τη ζωή σου παραμέρισε."
Δίστασε προς στιγμήν όμως βρήκε την αυτοκυριαρχία της γρήγορα κι απάντησε το ίδιο σταθερά.
-"Δεν θα σε αφήσω να σκοτώσεις το πουλί. Δεν ξέρω για ποιο λόγο το θες νεκρό αλλά δεν θα σε αφήσω να το κάνεις."
-"Ναι, ε. Και πως σκοπεύεις να μ' εμποδίσεις αν αποφασίσω να το κάνω; Μπορώ άνετα να σε θέσω εκτός μάχης και να κάνω αυτό που θέλω. την απείλησα.
-"Και πάλι η απόφασή μου δεν αλλάζει. Κάνε ότι θες εγώ θα προστατέψω το πουλί."

"Πεισματάρικο μουλάρι"σκέφτηκα. Τι στο καλό συνέβαινε εδώ; Ποιά ήταν αυτή η κοπέλα και τι σχέση είχε με το πουλί; Και γιατί το υπερασπιζόταν με τόσο ζήλο; Ήταν έτοιμη ακόμα και τη ζωή της να θυσιάσει για χάρη του. Κάτι συνέβαινε και θα το ανακάλυπτα. Στο μεταξύ το πτηνό είχε ελευθερωθεί κι αμέσως πήρε θέση μάχης. Αλλά για κάποιο περίεργο λόγο δεν επιτέθηκε αμέσως. Το άμεσο συμπέρασμα ήταν πως αυτά τα δύο πλάσματα είχαν σίγουρα κάποια σχέση μεταξύ τους. Υπέθετα πως κάποιος από τους δύο είχε φροντίσει κάπου τον άλλον. Λόγω και της μέχρι τώρα πλήρους απουσίας δειγμάτων ανθρώπινης παρουσίας οδηγήθηκα στο συμπέρασμα πως η κοπέλα έπρεπε να ήταν ο μόνος κάτοικος του νησιού. Και μάλλον αυτή και το πουλί είχαν βοηθήσει ο ένας τον άλλο κι έμαθαν να συμβιώνουν. Εξ' ου κι η θέλησή της να το προστατέψει πάση θυσία, όπως κι ο δισταγμός του πλάσματος να επιτεθεί με αυτή στη μέση. Συγκινητικό δέσιμο. Και πολύ βολικό στην παρούσα φάση. Δεν είχα και πολύ αντοχή ακόμα για μάχη. Ούτε και το πτηνό βέβαια αλλά δεν μπορούσα να υπολογίζω σε αυτόν τον παράγοντα. Οπότε αποφάσισα προσωρινή παύση των εχθροπραξιών.
-"Μάλιστα. Ώστε είσαι πρόθυμη να θυσιαστείς για το πουλί αυτό. Ενδιαφέρον. Δείχνεις να το ξέρεις και να σε ξέρει καλά. Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί μου επιτέθηκε τότε χωρίς να του έχω δώσει αιτία κι αφορμή;"
-"Χωρίς αιτία αποκλείεται. Κάτι έκανες και σου επιτέθηκε. ΤΙ αναρωτιέμαι."
-"Τίποτα απολύτως. Μόλις ήρθα στο νησί και το είδα να πετάει. Ήρθα να το δω στη φωλιά του και τότε μου επιτέθηκε."
-"Το βρίσκω λογικό. Προστάτευε τη φωλιά του και τα μικρά του από μια απειλή που δεν γνώριζε." τότε κοίταξε γύρω της σαν κάτι να έψαχνε. Αμέσως στράφηκε γεμάτη θυμό προς το μέρος μου.
-"Και μια που το ανέφερα δεν βλέπω το μωρό του εδώ. Που είναι; Τι του έκανες;"

-"Ε; Τι λες δεν σε καταλαβαίνω. Για ποιο μωρό μιλάς και τι σχέση έχω εγώ με αυτό;"
-"Το μωρό του πουλιού το οποίο λείπει από τη φωλιά. Γι' αυτό σου επιτέθηκε επειδή το πήρες. Που το έχεις; Μίλα!"
-"Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μου μιλάς κατάλαβε το. Δεν ξέρω κανένα μωρό. Χθες ήρθα στο νησί και σήμερα είδα για πρώτη φορά αυτό το πουλί. Ούτε σε ποιο μέρος βρίσκομαι δεν ξέρω. Δεν έχω καμία σχέση με το εξαφανισμένο πουλί σου."
Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Ειδικά στο σημείο που η νεαρή με διέταζε κιόλας. Πόσο πολύ ήθελα να της διδάξω τρόπους καλής συμπεριφοράς. Συγκράτησα όμως τον εαυτό μου. Δεν ήταν ακόμα η ώρα ν' ασχοληθώ μαζί της. Στράφηκα προς την αντίθετη μεριά και ξεκίνησα να φύγω. Δεν ήθελα να συνεχιστεί πια άλλο αυτή η ανούσια συζήτηση. Είχα χάσει το ενδιαφέρον μου. Αλλά ένιωσα κάτι να με χτυπάει και να ουρλιάζει στ' αυτί μου.
-"Λέγε που είναι το μικρό! Τι του έκανες, που το έχεις; Μίλα! Μίλα αλλιώς θα σε σκοτώσω!."
Είχε παρατραβήξει το αστείο. Ως εδώ. Είχα φτάσει στα όριά μου. Με μια σπρωξιά την παραμέρισα και την πέταξα στην άκρη. Το πτηνό αμέσως κινήθηκε απειλητικά προς το μέρος μου.
-"Deserto La Spada." πρόφερα ήρεμα και πολλές μεγάλες λεπίδες άμμου εκτοξεύτηκαν στο πουλί, κόβοντας το βαθιά. Έπεσε και προσπάθησε να σηκωθεί αλλά δεν μπορούσε πια. Στο μεταξύ η κοπέλα ούρλιαξε κι όρμησε πάνω μου. Με γρονθοκοπούσε ασταμάτητα αλλά απέφευγα όλα τις τα χτυπήματα απλά διαλύοντας το σώμα μου μέχρι που κουράστηκε κι έπεσε ξέπνοη στο έδαφος.

-"Φτάνει πια. Παρατράβηξε πολύ το αστείο σου. Ο μόνος λόγος που δεν σας σκοτώνω και τους δύο εδώ και τώρα είναι πως μου επιτεθήκατε χωρίς κακία αλλά από πρόθεση να προστατέψετε κάτι πολύτιμο για 'σας. Αλλά αν συνεχίσετε τότε δεν θα συγκρατηθώ άλλο."
Η κοπέλα βαριανάσαινε και προσπαθούσε να σηκωθεί. Μουρμούρισε κάτι για κάποιο πουλί και λιποθύμησε από την ένταση. Την σήκωσα στους ώμους, κι έφυγα απ' τη φωλιά. Δεν μ' ένοιαζε για το πτηνό. Θα τα κατάφερνε, είχε δεχτεί περισσότερες πληγές απ' ότι ένας άνθρωπος σ' ένα πόλεμο κι ακόμα ζούσε. Δεν είχα καμία αμφιβολία πως θα επιβίωνε. Κατέβηκα από τη φωλιά από ένα άλλο μέρος του βουνού. είχα εντοπίσει ένα μονοπάτι. Το ακολούθησα και σύντομα βρέθηκα στους πρόποδες του βουνού. Προσπάθησα να προσανατολιστώ και να γυρίσω στην κατασκήνωση μου. Όταν τα κατάφερα ξεκίνησα προς τα εκεί. Καθώς προχωρούσα είδα ένα ξέφωτο και μια καλύβα. Αμέσως κατάλαβα πως ήταν της κοπέλας. Πήγα προς τα εκεί, άνοιξα την πόρτα, μπήκα κι έβαλα την νεαρή στο κρεβάτι. Άναψα τζάκι, έβρασα νερό, μαγείρεψα σούπα με ότι βρήκα στο σπίτι κι έφτιαξα και λίγο τσάι για να πιει όταν ξυπνούσε. Μόλις τελείωσα κοίταξα το σπίτι. Ήταν καθαρό και τακτοποιημένο, εξοπλισμένο με όσα μπορούσε να εξασφαλίσει κανείς για να ζήσει μόνος του στη φύση. Εκείνο που μου κίνησε την περιέργεια όμως ήταν σημειώσεις και χαρτιά τα οποία υπήρχαν τακτοποιημένα σ' ένα γραφείο. Ήταν μελέτες όπως κατάλαβα για το πουλί του νησιού. Προφανώς δεν ήταν ένα, υπήρχαν κι άλλα κι αυτό το κορίτσι τα μελετούσε προσπαθώντας ν' ανακαλύψει γιατί είχαν γίνει τόσο μεγάλα. Διάβασα το ημερολόγιό της το οποίο περιέγραφε την πορεία της έρευνας και τα υπόλοιπα χαρτιά της. Στη βιβλιοθήκη της υπήρχαν βιβλία σχετικά με το αντικείμενο που με βοήθησαν να καταλάβω κάποια πράγματα. Αν κι ακόμα δεν είχε ανακαλύψει τίποτα, είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη των πτηνών που την αγαπούσαν και της συμπεριφέρονταν σα φίλη. Έτσι εξηγούνταν πολλά.

Άκουσα ήχους από το κρεβάτι της μικρής. Δεν έδωσα σημασία μιας και είχα απορροφηθεί από το διάβασμα. Αλλά μια ματιά μου έδειξε πως είχε ξυπνήσει κι απορούσε τι είχε γίνει. Γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε με μίσος.
-"Τι γυρεύεις εσύ εδώ, πως βρέθηκα εδώ και τι έγινε με το πουλί;"
-"Οι δύο πρώτες ερωτήσεις σου απαντώνται εύκολα. Εγώ σ' έφερα εδώ και περίμενα να ξυπνήσεις. Όσο για την τελευταία ερώτηση, είναι καλά. Άντεξε περισσότερα χτυπήματα απ' όσα φαντάζεσαι. Θα επιβιώσει."
Δεν φάνηκε ν' ανακουφίζεται και πολύ με όσα τις είπα. Πριν προλάβει να μιλήσει τις είπα:
-"Πριν πεις οτιδήποτε δεν μου λες γιατί το πτηνό εκεί πάνω προσπάθησε να με σκοτώσει, τι είναι αυτό το μωρό που με κατηγορείς πως έκλεψα. Έτσι για να καταλάβω κι εγώ τι έχω κάνει."
Με θυμωμένο βλέμμα μου εξήγησε τι συνέβαινε. Πως το πτηνό μου επιτέθηκε επειδή γύρισε στη φωλιά του και δε βρήκε το μικρό του. Αφού βρήκε εμένα θεώρησε πως κάτι του είχα κάνει και μου επιτέθηκε. Όλα ξεκαθάριζαν τώρα. Ωραία.
-"Ωραία λοιπόν, αφού τα έμαθα όλα πια νομίζω πως μπορώ να φύγω ήσυχος. Δεν έχω να κάνω κάτι με αυτήν την υπόθεση και δεν με αφορά. Είναι λυπηρός ο χωρισμός ενός γονιού από το παιδί του αλλά δεν μπορώ να βοηθήσω ή να κάνω κάτι επ' αυτού. Οπότε εμένα θα με συγχωρέσετε αλλά θα φύγω. Σου εύχομαι καλή τύχη στην αναζήτηση των εγκληματιών. Α ναι, πάρε κι αυτό ίσως σου χρειαστεί." Έβγαλα και πέταξα ένα μακρύ μαχαίρι που είχα πάντα μαζί μου. Κατόπιν έφυγα από την καλύβα της.

Κίνησα για την αντίθετη κατεύθυνση όπου ήταν η κατασκήνωση μου. Μέσα στο σκοτάδι όμως της νύχτας και λόγω του άγνωστου στο οποίο βάδιζα χάθηκα και δεν έβρισκα την κατασκήνωση μου. Αντιθέτως βγήκα σε μια παραλία ή οποία φαινόταν ερημική. Μακρυά στο βάθος είδα μια λάμψη να φαίνεται. Ήταν αχνή κι ίσα ίσα διακρινόταν. Υπέθεσα πως ήταν λάμψη από φωτιά μιας και τρεμόπαιζε διαρκώς. Κάποιος ήταν εκεί, κι είχε κατασκηνώσει. Σταμάτησα το βήμα μου. Απ' ότι διάβασα στο ημερολόγιο της Azmaria (ναι ευτυχώς έγραφε τ' όνομά της στην πρώτη σελίδα) ήταν η μόνη κάτοικος του νησιού. Οπότε δεν ήταν λογικό για κάποιον να βρίσκεται εκεί. Αμέσως συνειδητοποίησα ποιοι ήταν εκεί. Αυτοί οι οποίοι έκλεψαν το μικρό πτηνό κι έστρεψαν το μεγάλο εναντίον μου. Εν μέρη λοιπόν έφταιγαν για όσα είχα πάθει. Άρα μια επίσκεψη καλής φιλίας θα ήταν πολύ βολική για 'μένα κι εντελώς άβολη για εκείνους. Διότι θα ξεπλήρωνα κάποια χρωστούμενα για όλη την ταλαιπωρία που είχα υποστεί. Προχώρησα προς το μέρος τους ήσυχα κι αθόρυβα. Όσο η απόσταση μίκραινε τόσο περισσότερο φαινόταν η κατασκήνωση. Εντόπισα ένα μεγάλο κλουβί κι ένα πουλί να κείτεται μέσα αναίσθητο ή κοιμισμένο μιας και δεν κουνιόταν και δεν μιλούσε. Μάλλον το είχαν ναρκώσει με κάποιο τρόπο για ν' αποφύγουν την φασαρία. Είδα γύρω στους δέκα άντρες γύρω από τη φωτιά να κάθονται και να τρώνε. Είδα βάρκες αραγμένες στην άμμο, και τη σκοτεινή σιλουέτα ενός πλοίου στο βάθος. Υποθέτοντας το ελάχιστο πλήρωμα ασφαλείας, και τις απαιτήσεις του κυνηγιού υπολόγιζα τους κλέφτες γύρω στους είκοσι το πολύ τριάντα. Δεν ήταν πολλοί και δεν ήταν δύσκολο να τους σκοτώσω. Απλά ήθελα να το κάνω με φαντασμαγορικό τρόπο. Παρήγαγα αρκετές ποσότητες άμμου ώστε να την ανακατέψω με την άμμο της παραλίας. Τώρα άρχιζε η διασκέδαση.

Αμέσως έφτιαξα με την άμμο μικρά βέλη και σκλήρυνα τις αιχμές τους. Ετοίμασα τα βέλη και τα σήκωσα σε κάποια απόσταση μακρυά τους για να μην τα δουν και τα εκτόξευσα με δύναμη πάνω τους. Από παντού δέχτηκαν την επίθεση. Έτρεχαν όπως όπως να κρυφτούν, έψαχναν κάτι να καλυφθούν αλλά μάταια. Η βολή μου ήταν τόσο καλά σχεδιασμένη που δεν τους άφησε πολύ χρόνο ν' αντιδράσουν. Σχεδόν καθόλου θα έλεγα. Μόνο ένας έμεινε ζωντανός αλλά αυτός αποτελειώθηκε από μια κινούμενη λεπίδα άμμου που ακολούθησε τα βέλη. Πλησίασα το κλουβί. Έσπασα την κλειδαριά κι άνοιξα την πόρτα. Το πτηνό ήταν ακόμα αναίσθητο. Ήταν μεγάλο, μεγαλύτερο από 'μενα σε μέγεθος. Δεν ήξερα τι να κάνω με αυτό. η απάντηση ήταν εύκολη. έσπασα το κλουβί, κι έκανα ένα πρόχειρο έλκηθρο με αυτό κι έβαλα τοπτηνό πάνω του. Έσυρα το έλκηθρο μέχρι το σπίτι της Azmaria. Χτύπησα την πόρτα και περίμενα να μου ανοίξει. Με το που άνοιξε με κοίταξε με θυμό.
-"Τι θες τέτοια ώρα;"
-"Σου 'φερα ένα δωράκι. Εσύ ξέρεις καλύτερα τι να κάνεις με αυτό."
Έφυγα πριν προλάβει ν' αντιδράσει. Είχα μια άλλη δουλειά να κάνω. Κι αυτή αφορούσε την ομάδα των κλεφτών. Διότι αν δεν με απατούσαν τα μάτια μου την ομάδα αυτή την είχα δει παλαιότερα, σε κάποιο από τα ταξίδια μου και τις δουλειές μου. Είχα συνεργαστεί κιόλας μαζί τους σε μια καθ' όλα "νόμιμη" (δηλαδή 100% παράνομη) δουλειά. Τότε με είχαν κλέψει και παρατήσει στο έλεος των διωκτών μας. Τους χρωστούσα ήδη λοιπόν μια πολύ καλή τιμωρία. Ε μετά τα πρόσφατα γεγονότα την μεγιστοποίησα λιγάκι.
Επέστρεψα στην παραλία, πήρα μια από τις βάρκες τους και κατευθύνθηκα προς το πλοίο τους. Θα έκανα μια εκπληξούλα και στους υπόλοιπους.

Έφτασα το καράβι και σταμάτησα την πορεία μου. Κοίταξα στο κατάστρωμα κι άρχισα να μετράω τους φρουρούς. Μέτρησα τρεις. Περίμενα λίγο μπας κι εμφανιστεί και κάποιος άλλος. Κανένας. Έφτιαξα μερικές σφαίρες από άμμο και τις πέταξα στους σκοπούς. Πέθαναν ακαριαία και μ' ελάχιστη φασαρία. Ανέβηκα στο κατάστρωμα κι έψαξα τις σκάλες για κάτω. Τις βρήκα κι άρχισα να ψάχνω τους κοιτώνες. Βρήκα την καμπίνα του καπετάνιου και μπήκα μέσα. Έκλεισα και κλείδωσα την πόρτα. Πλησίασα πάνω του, έβγαλα ένα μαχαίρι, κι αμέσως έβαλα το χέρι μου στο στόμα του και το μαχαίρι στο λαιμό του. Πετάχτηκε επάνω έντρομος κι αμέσως συνειδητοποίησε τι γινόταν, πήγε να παλέψει αλλά η αυξανόμενη πίεση στο λαιμό του τον έπεισε να σταματήσει. Με κοίταξε πανικόβλητος, και προσπάθησε να καταλάβει ποιος ήμουν.
-"Τι με με κοιτάς έτσι τσακάλι; Δεν με θυμάσαι; Όταν με παράτησες μόνο μου να ψοφήσω τότε στη δουλειά για να μη σε πιάσουν οι Malpieroi πρέπει να γέλασες πολύ. Τώρα ήρθε η σειρά μου. Όσο για 'σένα ήρθε η ώρα να κοιμηθείς με τα ψάρια." Τον έσφαξα σιωπηλά και γρήγορα. Βγήκα από την καμπίνα και πήγα κατευθείαν στο αμπάρι. Εκεί ήταν μαζεμένοι άλλοι δέκα άντρες. Τράβηξα δύο σπαθιά από το βαρέλι με τα όπλα και πλησίασα τον πρώτο. Τον έσφαξα στον ύπνο του, πέθανε γουργουρίζοντας. Προχωρούσα άντρα τον άντρα και τους έσφαζα. Κάποιοι ξύπνησαν και σήμαναν συναγερμό. Είχα σκοτώσει τρεις κι είχαν μείνει εφτά. Οι επιθέσεις τους δεν με άγγιζαν καθώς ήμουν logia. Οπότε κάθε ένας που ερχόταν για να με χτυπήσει πέθαινε σαν σκυλί. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά όλοι ήταν νεκροί. Όσοι πήγαν να ξεφύγουν σκοτώθηκαν από λεπίδες άμμου. Πλέον το πλήρωμα αυτό ήταν νεκρό. Είχα πάρει την εκδίκησή μου. Πήγα στην αποθήκη ρούχων και πήρα όμορφα καθαρά ρούχα σαν τα δικά μου. Πήρα τρόφιμα και ποτά και τα φόρτωσα στη μεγαλύτερη βάρκα που είχαν στο πλοίο. Μετά απλά το ανατίναξα κι έφυγα, εξαφανίζοντας τα στοιχεία και τις αποδείξεις.

Όταν έφτασα στην παραλία εξαφάνισα κι από 'κει τα πτώματα και τις αποδείξεις. Συγκέντρωσα κι έκαψα τις βάρκες τους κι ότι άλλο λειτουργούσε σαν αποδεικτικό στοιχείο. Καθώς πήγα να φύγω με τα πακέτα προς το μέρος που είχα κατασκηνώσει είδα μια γυναικεία σιλουέτα να με πλησιάζει. Ήταν η Azmaria.
-"Χμ, τι κάνεις εσύ εδώ βραδιάτικα. Υποτίθεται πως πρέπει να φροντίζεις το μικρό."
-"Το έχω κάνει ήδη. Είναι μια χαρά. Απλά έφυγες γρήγορα και δεν πρόλαβα να πω ευχαριστώ. Δεν είχες κανένα λόγο να το κάνεις."
-"Ισχύει, δεν το έκανα γιατί είχα λόγο. Απλά ήθελα να καταστρέψω την χαρά αυτών οι οποίοι μου δημιούργησαν προβλήματα. Εξ' άλλου είχα κάποια προηγούμενα με αυτούς τους τύπους."
-"Και πάλι η πράξη σου είναι αξιομνημόνευτη. Ευχαριστώ."
-"Παρακαλώ. Αν κι αν θες να μ' ευχαριστήσεις πες μου πως μπορώ να πάω σε μια πηγή να κάνω ένα μπάνιο και μετά στη κατασκήνωση μου. Έχω πια τελείως χαθεί."
Γέλασε ευχαριστημένη και με πήγε σε μια δροσερή πηγή όπου έκανα ένα μπάνιο κι έβαλα καθαρά ρούχα. Μετά με φιλοξένησε σπίτι της όπου κοιμήθηκα κάτω από ζεστά σκεπάσματα κι έφαγα ζεστό φαΐ. Το επόμενο πρωί, με οδήγησε στην βάρκα μου. Φόρτωσα τα τρόφιμα και το νερό στη βάρκα και την ετοίμασα για απόπλου. Είχαν περάσει ακριβώς δύο 'μέρες από την άφιξή μου. Έπρεπε να τρέξω σαν τρελός για να προλάβω τον Raziel στο επόμενο νησί. Ποιος τον άκουγε αν αργούσα. Αποχαιρέτησα την Azmaria κι έφυγα από το νησί. Δεν ήθελα να ξαναγυρίσω εδώ και μάλλον ούτε και το νησί με ήθελα. Ένοιωσα ανακούφιση στη σκέψη πως θα έβρισκα και πάλι αυτόν τον μπούφο τον καπετάνιο μου. Αναρωτήθηκα τι να έκανε όσο εγώ έλειπα. Κάτι μου έλεγε πως θα το μάθαινα σύντομα. Διόρθωσα την πορεία μου προς το νησί κι αφέθηκα στον άνεμο να με πάει γρήγορα εκεί.

Όνομα: Soriv Marcov
Haki Points: -
Player of the Month Points: 8
Beli: 26.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Ανεφερες πολλες φορες την λεξη πουλια....