The Greatest Swordsman in the World[Τέλος]

Στην προηγούμενη ιστορία
Καθώς έφτασα στο Kansorn Island οι άνθρωποι του νησιού με υποδέχτηκαν σαν να ήμουν κάποιος ήρωας. Μετά κατάλαβα ότι αυτή την υποδοχή την επιφύλασσαν σε οποιονδήποτε καταγόταν από την East Blue, από όπου κατάγονταν και όλοι οι άνθρωποι στο νησί. Μερικοί όμως είχαν φτιάξει και ένα "fan Club" για εμένα, οι οποίοι μου έκαναν πρόταση να μπουν στο πλήρωμά μου. Στην αρχή αρνήθηκα να τους βάλω και 2 μέρες πιο μετά έγινε επίθεση από πειρατές στο νησί. Εκεί, μαζί με την βοήθεια των ατόμων που ήθελαν να μπουν στο πλήρωμα, κατάφερα να εξουδετερώσω τους και αφού είδα την δύναμή των 3 που ήθελαν να μπουν στο πλήρωμά μου τους δέχτηκα.

Τώρα
Μόλις χάσαμε από τα μάτια μας το Kansorn Island. Ο Makoto, η Υumi και ο Kiyoshi κοιτούσαν ακόμα προς την κατεύθυνση του νησιού.
- Καταλαβαίνω ότι θα σας λείψει αλλά ήταν δική σας απόφαση. Είπα ψυχρά. Κανείς δεν απάντησε κι συνέχισαν να κοιτάνε το νησί. Μετά από λίγο ο Kiyoshi σταμάτησε να το κοιτάει και είπε:
- Πολύ νοσταλγήσαμε που φύγαμε! Ας στρωθούμε στην δουλειά τώρα για να καλύψουμε τις προσδοκίες του καπετάνιου! Αμέσως μετά η Yumi και ο Makoto συμφώνησαν μαζί του και αφού αναθάρρησαν άρχισαν να κάνουν δουλειές...
- Ωραία άτομα πήρα στο πλήρωμά μου...
- Γιατί? Έχεις αντίθετη άποψη? μου είπε απειλητικά η Yumi.
- Όχι όχι...

Για λίγη ακόμα ώρα καυγαδίσαμε με την Yumi και έπειτα κουραστήκαμε και σταματήσαμε!
- Νύσταξα... Θα πάω στο δωμάτιό μου για ύπνο... είπε η Yumi και αμέσως αντέδρασα.
- Oi oi! Το πλοίο έχει 2 υπνοδωμάτια και το ένα είναι του καπετάνιου, δηλαδή δικό μου! Αν πάρεις εσύ το άλλο που θα κοιμούνται ο Makoto και ο αδερφός σου? Και οι άλλοι 2 συμφώνησαν μαζί μου.
- Χμμ... Τότε δεν υπάρχει άλλη λύση από το να πάρω το δωμάτιο σου, καπετάνιε και να κοιμάστε εσείς οι 3 στο άλλο δωμάτιο! Δεν θέλω να φαντασιώνεται τίποτα περίεργο ο Makoto ή εσύ καπετάνιε όσο εγώ θα κοιμάμαι ανάμεσά σας!
- Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα! είπαμε με μια φωνή εγώ και ο Makoto.
- Προσέχτε πώς μιλάτε για την αδερφή μου!
- Συγγνώμη...
- Μετά από αυτή την συζήτηση νομίζω καταλάβαμε όλοι ότι υποχρεωτικά θα πάρω ένα δωμάτιο μόνη μου! Έτσι δεν είναι?
- Δεν βλέπω να έχω και άλλη επιλογή... είπα χωρίς να μπορώ να κάνω αλλιώς για να κρατήσω τις ισορροπίες. Έπειτα πήγα μέσα στην καμπίνα του πλοίου και μάζεψα τα πράγματά μου από το δωμάτιο και τα μετέφερα στο άλλο στο οποίο θα κοιμόμουν... Ήταν λίγο μεγαλύτερο από το προηγούμενο δωμάτιό μου αλλά αυτό θα το μοιραζόμασταν 3 άτομα...
- Δεν είναι δίκαιο

Αφού με εκτόπισε στο δίπλα δωμάτιο, η Yumi πήγε για ύπνο.
- Νοιώθω σαν να είναι εκείνη ο καπετάνιος και μας ελέγχει όλους...
- Γυναίκες... Δεν καταλαβαίνεις? Τα θέλουν όλα δικά τους. Τα ίδια τραβούσα κι εγώ με την δική μου... μου απάντησε ο makoto συμπονετικά.
- Μπορεί να είμαι μέσα στο πλοίο αλλά ακούω τι λέτε! ακούσαμε την Yumi να φωνάζει από το, πλέον, δωμάτιό της.
- 2 μέρες πέρασαν από εκείνη την νύχτα και προσπαθούσαμε να βρούμε τους ρυθμούς μας σαν ομάδα. Σιγά σιγά βρήκε ο καθένας το πόστο του και δεν ανακατευόταν ο ένας στου άλλου. Η Yumi μαγείρευε και καθάριζε και ο Makoto με τον Kiyoshi και εμένα αλλάζαμε βάρδιες στην σκοπιά και στο τιμόνι του πλοίου, ψαρεύαμε και γενικά κάναμε όλα τα άλλα εκτός από το το καθάρισμα και το μαγείρεμα. Περίπου μία βδομάδα ακόμα πέρασε και μια μέρα, όταν ήμουν εγώ στην σκοπιά, είδα στον ορίζοντα ένα νησί.
- Να ο πρώτος μας προορισμός σαν ομάδα! φώναξα από την σκοπιά αφού σιγουρεύτηκα ότι η Log Pose έδειχνε εκείνη την κατεύθυνση. Αμέσως όλοι ενθουσιάστηκαν και πλησίασαν στην άκρη του πλοίου για να δουν καλύτερα.
- Ώστε η πρώτη μας περιπέτεια έφτασε ε? είπε ο Kiyoshi χωρίς να περιμένει απάντηση.

Δεν αργήσαμε πολύ και φτάσαμε πολύ κοντά στο νησί ώστε να μπορούμε να δούμε πολλές λεπτομέρειες σε αυτό. Το νησί ήταν καλυμμένο με ομίχλη σε όλη την έκταση που μπορούσαμε να δούμε, πράγμα που το έκανε κάπως τρομακτικό. Γενικά, ήταν σκοτεινό και μουντό και κάτι μου θύμιζε η γενική αίσθηση εγκατάλειψης που έβγαζε. Ένα πυκνό δάσος κάλυπτε μεγάλο μέρος από όσα μπορούσαμε να δούμε ενώ από πίσω του ξεχώριζαν μερικοί περίεργοι λόφοι, οι οποίοι στις άκρες τους δημιουργούσαν μία κυκλική απόληξη, κάτι που πρώτη φορά έβλεπα.
- Ώστε έτσι είναι οι λόφοι και τα βουνά στα υπόλοιπα νησιά? Και νόμιζα ότι θα είναι περίπου σαν αυτά στο νησί μας... παρατήρησε ο Makoto έκπληκτος.
- Στα υπόλοιπα νησιά είναι παρόμοια με το νησί σας. Απλά αυτό το νησί είναι γενικά πολύ παράξενο... τον διόρθωσα για να μην σχηματίσει λάθος εικόνα για τα υπόλοιπα νησιά.
- Ας δέσουμε εδώ και πάμε να το εξερευνήσουμε! είπα και αρχίσαμε τις ετοιμασίες για να αράξουμε το πλοίο. Όταν φτάσαμε στην ακτή και όλα ήταν έτοιμα κατεβήκαμε από αυτό και αρχίσαμε να περπατάμε προς το δάσος.

Από την στιγμή που μπήκαμε μέσα στο δάσος, όλοι ήμασταν ιδιαίτερα προσεκτικοί. Περίεργοι ήχοι ακούγονταν από παντού γύρω μας και κάθε φορά γυρίζαμε για να δούμε αν δεχόμασταν επίθεση από κάπου.
- Προσέξτε πολύ. Τέτοια μέρη που φαίνονται εγκαταλελειμμένα κρύβουν τους περισσότερους κινδύνους... τους προειδοποίησα για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα αφήσουν την άμυνά τους να πέσει, αφού ενώ φτάσαμε στο νησί πριν καν έρθει το μεσημέρι, γύρω μας βλέπαμε τόσο φως όσο θα βλέπαμε κανονικά αν έδυε τώρα ο ήλιος. Καθώς προχωρούσαμε βρήκαμε ένα ξέφωτο και εκεί υπήρχαν πολλά ερείπια από κτήρια. Δεν φαίνονταν να είναι πρόσφατα άρα υπέθεσα ότι στο νησί υπήρχε κάποιος πολιτισμός πριν πολλά χρόνια και πλέον έχει εξαφανιστεί.
- Ας καθίσουμε εδώ για λίγο να ξεκουραστούμε και συνεχίζουμε. πρότεινα και συμφώνησαν και οι 3 τους. Δεν ήταν ιδιαίτερα ομιλητικοί στην μέχρι τώρα διαδρομή μας στο νησί, ενώ στο πλοίο μιλούσαν σχεδόν ακατάπαυστα. Μετά από περίπου ένα τέταρτο αναχωρήσαμε για να ψάξουμε το υπόλοιπο νησί. Ένα μισάωρο μετά είχαμε φτάσει σε ένα μεγάλο κάστρο. Φαινόταν καλύτερα διατηρημένο από τα ερείπια και αμέσως σκέφτηκα ότι ίσως κάποιος να μένει μέσα σε αυτό....

Αν έμενε κάποιος λογικά θα ήταν και ο μόνος στο νησί αφού όλο το υπόλοιπο ήταν καλυμμένο από δάσος και ερείπια. Έτσι, κάπως διστακτικά, πλησιάσαμε την πόρτα και μπήκαμε μέσα. Καθώς κοιτούσα το χώρο με έπιασε ένα δέος για αυτό το κτήριο. Ήταν πελώριο και σκοτεινό και δεν μπορούσαμε να δούμε το ταβάνι! Αυτό το έκανε αρκετά τρομακτικό αφού έμοιαζε σαν να μην υπήρχε ταβάνι και σου έδινε την αίσθηση ότι αν το ακολουθούσες θα χανόσουν στο άπειρο.
- Από όλο το νησί αυτό είναι το πιο τρομακτικό μέρος που έχουμε πάει μέχρι τώρα... είπε η Yumi και αγκάλιασε το μπράτσο μου από τον φόβο της. Συνεχίσαμε να προχωράμε μέσα στο κάστρο και σε κάθε πόρτα που ανοίγαμε ο Makoto σημάδευε το δωμάτιο με το όπλο του για να είναι έτοιμος σε περίπτωση που μας επιτεθεί τίποτα και οι υπόλοιποι ήμασταν σε ετοιμότητα για κάτι τέτοιο. Εξερευνήσαμε ένα μεγάλο κομμάτι του κάστρου αλλά δεν βρήκαμε τίποτα και κανέναν! Το μόνο παράξενο ήταν ότι άλλα δωμάτια ήταν σκονισμένα γεμάτα αράχνες και ξεχασμένα ακόμα και από τον θεό και άλλα ήταν καθαρά σαν να έμενε μέχρι πριν λίγο κάποιος εδώ μέσα.

Συνεχίζετε να προχωράτε στο κτίριο μέσα. Κάθε δωμάτιο δείχνει την ίδια εικόνα εγκατάλειψης. Σπασμένα και σκονισμένα έπιπλα, γεμάτα ιστούς. Καθώς ανεβαίνετε στους ορόφους ο Makoto ξαφνικά γυρνάει πίσω του και σημαδεύει τον αέρα. Ξαφνιασμένοι όλοι τον κοιτάτε και περιμένετε μια απάντηση.
-"Μου φάνηκε πως άκουσα κάτι πίσω μας, σαν μεταλλικό ήχο."
Μη έχοντας ακούσει τίποτα συνεχίζετε να προχωράτε αλλά πια είστε σ' επιφυλακή. Τα δωμάτια του επάνω ορόφου είναι στην ίδια κατάσταση όπω και τα υπόλοιπα. Το ίδιο και του αμέσως επόμενου. Κάθε όμως λίγα λεπτά οι ήχοι εμφανίζοντε κι εξαφανίσζονται την ίδια στιγμή. Τα νεύρα σας είναι τεντωμένα και εσείς είστε σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, Το υπόλοιπο πλήρωμά σου είναι στα πρόθυρα κρίσης πανικού. Φοβούνται πως κάτι παραμονεύει εκεί πίσω στις σκιές και από στιγμή σε στιγμή θα επιτεθεί. Εσύ είσαι πιο ψύχραιμος αλλά εξίσου φοβισμένος. Φοβάσαι πως απλά δεν ξέρεις τι είναι αυτό και δεν θα καταφέρεις να προστατέψεις το πλήρωμά σου. Προσπαθείς να τους καθησυχάσεις αλλά μάταια. Κάθε λεπτό που περνάει στο κάστρο απλά επειδυνώνει το πρόβλημα. Αλλά εσείς συνεχίζετε. Δύο ορόφους πιο πάνω τα ίχνη της εγκατάλειψης αρχίζουν να τελειώνουν. Βρίσκετε ίχνη παρουσίας ανθρώπου, καθαρισμένα έπιπλα χρησιμοποιημένα σεντόνια και τα σχετικά. Η ανησυχία σας κορυφώνεται μιας και δεν έχετε ιδέα ποιος θα μπορούσε να μένει εδώ. Η φαντασία σας οργιάζει πλάθωντας λογής λογής τέρατα και μύθους. Συνεχίζετε το ψάξιμο όμως μιας και θέλετε να μάθετε το που είστε τι είναι αυτό το μέρος. Σ' ένα δωμάτιο από μακρυά βλέπετε φώς να υπάρχει. Κατευθύνεστε προς τα εκεί ελπίζοντας πως ο ένοικος του κάστρου δεν θα έχει εχθρικές διαθέσεις και θα είναι πρόθυμος να μιλήσει μαζί σας.

Στο βάθος του διαδρόμου υπήρχε μία ορθάνοιχτη πόρτα και ένα φως τρεμόπαιζε μέσα.
- Κάποιος είναι εκεί... τους είπα ψιθυριστά για να μην ακουστώ μέχρι εκείνο το δωμάτιο. Αρχίσαμε να προχωράμε με αργά αλλά σταθερά βήματα προς τα εκεί όντας πλήρως προετοιμασμένη για το οτιδήποτε, από ζόμπι μέχρι ζώα που μιλάνε. Πλησιάζοντας την πόρτα η αγωνία μας μεγάλωνε και όταν την ανοίξαμε βρεθήκαμε προ εκπλήξεως. Ένα τζάκι ήταν αναμμένο και ένα καπέλο φαινόταν πάνω από μία τεράστια πολυθρόνα. Στο πλάι αυτής ήταν ακουμπισμένο ένα τεράστιο σπαθί, το οποίο κάπου το είχα ξαναδεί αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ που. Με το χέρι μου, έκανα νόημα στους δικούς μου να μείνουν λίγο πιο πίσω από εμένα μέχρι να καταλάβουμε ποιος είναι.
- Ποιος μπήκε στο σπίτι μου χωρίς την άδειά μου? ρώτησε ο τύπος εντελώς ξαφνικά με μία πολύ ήρεμη φωνή και κάναμε όλοι ένα βήμα πίσω από το ξάφνιασμα. Χωρίς να μας δώσει χρόνο να απαντήσουμε, πετάχτηκε όρθιος πήρε το σπαθί και αφού πέρασε από πίσω μου μου το έβαλε στον λαιμό. Για λίγο τα 'χασα.. Δεν είχα ξαναδεί, μετά τον Enel, άνθρωπο που να είναι πιο γρήγορος από εμένα, όπως ήμουν τώρα.
- Είσαι ο πειρατής, Messi D. Teo, έτσι? με ξαναρώτησε, αλλά δεν βρήκα καθόλου περίεργο το γεγονός ότι με ήξερε μιας και το bounty μου ήταν αρκετά υψηλό.

- Ναι αυτός είμαι.. απάντησα ενώ κοιτούσα την λεπίδα με την οποία ήταν έτοιμος να κόψει τον λαιμό μου και προσπαθούσα να θυμηθώ που την είχα ξαναδεί, αλλά μάταια για την ώρα. Οι άλλοι 3 στέκονταν πίσω από αυτό τον τύπο και ήταν έτοιμοι να του ορμήξουν.
- Άσε τον καπετάνιο μας ήσυχο, γιατί θα το μετανιώσεις! φώναξε η Yumi.
- Στην θέση σας θα άφηνα τα όπλα κάτω και θα καθόμουν ήσυχα ήσυχα σε μια γωνίτσα μέχρι να τελειώσουν την συζήτηση οι "μεγάλοι". τους είπε με την ίδια ήρεμη φωνή. Εκείνοι όμως δεν τον άκουσαν και ο καθένας συνέχιζε να είναι έτοιμος να του επιτεθεί. Αφού μετά από λίγα δευτερόλεπτα είδε ότι δεν το βάζουν κάτω, άφησε εμένα και με μία μόνο κίνηση πέταξε το όπλο του Makoto και το σπαθί του Kiyoshi μακρυά από αυτούς και μετά και τους 3 έξω από το δωμάτιο. Το μόνο που πρόλαβα να κάνω είναι να γυρίσω για να μπορώ να τον αντιμετωπίσω και ξαναγύρισε σε εμένα και με σημάδεψε με το σπαθί του αμέσως. Εκείνη την στιγμή είδα για πρώτη φορά την φάτσα του και κατάλαβα ποιος είναι...
- Ώστε εσύ μένεις σε αυτό το μέρος... Το φανταζόμουν ότι κάποιος δυνατός θα έμενε εδώ αλλά δεν περίμενα εσένα, Dracule Mihawk!

- Δεν περίμενα τέτοιο αντίπαλο σε αυτά τα νερά... Νόμιζα ότι θα σε αντιμετώπιζα στο New World.
- Τα "νομίσματα" στην τράπεζα... Ή στην εκκλησία... Εδώ είναι είναι το σπίτι μου και να είσαι σίγουρος ότι δεν θα βγεις ζωντανός από τους τοίχους του, αν θες να με αντιμετωπίσεις!
- Έτσι λες ε? Αυτό θα το δούμε. Και εννοείται ότι θέλω να σε αντιμετωπίσω... Makoto, Kiyoshi! Πάρτε την Yumi και απομακρυνθείτε από αυτό τον όροφο, για να μην σας πω από αυτό το κτήριο.
- Μα...
- Δεν έχει "μα"! Φύγετε τώρα! Όσο βρίσκεστε μέσα στο πεδίο μάχης αυτού του ανθρώπου και οποιουδήποτε άλλου αντιπάλου κινδυνεύετε! τους φώναξα διαλύοντας κάθε αντίθετη άποψη που είχαν και πήγαν να εκφράσουν.
- Θα σε περιμένουμε έξω από το κάστρο! Μην τολμήσεις και πεθάνεις γιατί θα σε σκοτώσω! Είπε η Yumi και έπειτα, αφού μάζεψαν τα όπλα τους, άρχισαν να τρέχουν.
- Σοφή επιλογή να τους διώξεις από εδώ... Όμως δεν θα ξεφύγουν! Μετά από εσένα έχουν σειρά εκείνοι. είπε ο Hawkeyes και για άλλη μία φορά με την ατάραχη και μονότονη φωνή του. Χωρίς να περιμένω να μου επιτεθεί, του όρμισα ενώ είχα γίνει ολόκληρος ατσάλι.
- Για να δούμε τι μπορείς να κάνεις απέναντι σε ατσάλι, καλύτερε ξιφομάχε του κόσμου! του φώναξα καθώς τον πλησίαζα.

Του επιτέθηκα με τα 2 χέρια- λεπίδες κι εκείνος έβαλε το σπαθί του στην μέση για να με σταματήσει. Την στιγμή της σύγκρουσης των χεριών μου με το σπαθί του, ένας κεραυνός ακούστηκε απέξω και μία λάμψη έκανε όλο το δωμάτιο να φωτίσει και το φως από τις φλόγες στο τζάκι να φαίνονται σαν αναμμένο σπίρτο κάτω από το φως του ήλιου. Μετά απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλο και ξαναεπιτεθήκαμε. Αυτό έγινε 5 φορές συνολικά και μετά σταματήσαμε αντικριστά μεταξύ μας.
- Τα πρώτα στοιχεία που είδα δείχνουν ότι θα με διασκεδάσεις για λίγο. μου είπε.
- Τα πρώτα στοιχεία που είδα εγώ δείχνουν ότι θα χάσεις σε λίγο! του απάντησα.
- Τότε δεν ξέρεις να κρίνεις καταστάσεις και αντιπάλους... και χωρίς να χάσει χρόνο μου όρμισε. Την στιγμή λίγο πριν μου επιτεθεί έκανα μια μικρή κίνηση στα πλάγια και για λίγο έχασε τον στόχο του. Εκείνη την στιγμή, του έκανα κοψίματα στα χέρια του και, αφού βούτηξα, του έκανα κοψίματα και στα πόδια. Για λίγο τα έχασε από αυτό που έγινε και έτσι του έκανα άλλη μία επίθεση πριν προλάβει να αντιδράσει. Όταν συνήλθε και μέχρι να σηκωθώ, γύρισε προς το μέρος και πάλι και μου έριξε ένα δυνατό χτύπημα με το σπαθί του.

Αμέσως μετά το χτύπημα του, είδα ένα κόψιμο στο στήθος μου και αίμα να βγαίνει από εκεί και η πληγή πονούσε πάρα πολύ.
- Πώς σου φαίνομαι? Τα πάω καλά με το ατσάλι? με ρώτησε ειρωνικά. Εγώ έβαλα το χέρι μου πάνω στην πληγή μου αφού δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Θα είχα μεγάλο πρόβλημα αν συνέχιζε τέτοια χτυπήματα... σκέφτηκα και χωρίς να δείξω αυτή την ανησυχία μου του απάντησα:
- Καλός είσαι μωρέ... Και εκείνη την στιγμή μου ξαναεπιτέθηκε. Εγώ τελευταία στιγμή πρόλαβα και έβγαλα από την τσέπη μου ένα από τα 2 Impact Dials που είχα πάρει από την Skypiea και το έβαλα μπροστά μου. Το σπαθί του χτύπησε πάνω και σταμάτησε εκεί.
- Τι είναι αυτό? Πώς ένα κοχύλι μπορεί να σταματήσει την επίθεσή μου? Απόρησε αλλά δεν του απάντησα. Εκείνος, μάζεψε το σπαθί του και πήγε να μου κάνει άλλη μία επίθεση αλλά πρόλαβα και σηκώθηκα και έτσι δεν με πέτυχε. Είχα αρχίσει να κουράζομαι από την αιμορραγία και την προσπάθειά μου να αποφύγω τις επιθέσεις του αλλά και να σκεφτώ τρόπους να τον βαρέσω, αλλά κι εκείνος είχε γίνει πιο αργός και οι επιθέσεις του ήταν λιγότερο δυνατές από την στιγμή που του έκανα τα κοψίματα στα χέρια και στα πόδια.

Έξω είχε αρχίσει να βρέχει και σταγόνες είχαν γεμίσει τα παράθυρα. Μέσα, οι επιθέσεις διαδέχονταν η μία την άλλη και δεν είχα χρησιμοποιήσει ακόμα το dial που είχα "φορτώσει" με την επίθεση του Hawkeyes. Κάποια στιγμή ένα χτύπημα που μου έριξε, με πέταξε 2-3 μέτρα πιο πίσω και αμέσως έκανε μία επίθεση στον αέρα. Από αυτή την επίθεσή του όμως μια πράσινη λάμψη δημιουργήθηκε και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου. Πριν προλάβω να καταλάβω τι συμβαίνει η πράσινη λάμψη με χτύπησε και μου έκανε ένα βαθύ κόψιμο. Ήταν τέτοια η δύναμη του χτυπήματος που με πέταξε στον αέρα και για λίγο αποσυντονίστηκα και έγινα και πάλι κανονικός άνθρωπος. Εκείνη την στιγμή χτύπησα στο παράθυρο και αφού έσπασε άρχισα να πέφτω στο κενό.
- Ώστε αυτή είναι η δύναμη του καλύτερου ξιφομάχου στον κόσμο... σκέφτηκα καθώς έπεφτα και εκείνη την στιγμή μεταμορφώθηκα πάλι σε ατσάλι. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα έπεσα στο έδαφος και κάθε σημείο του σώματός μου πονούσε. Μερικά κομμάτια από το τζάμι του παραθύρου είχαν καρφωθεί στο σώμα μου και άρχισα να τα βγάζω ένα ένα. Όταν τα έβγαλα κοίταξα γύρω μου μπας και δω τους υπόλοιπους αλλά κατάλαβα ότι ήμουν στην πίσω μεριά του κάστρου. Μετά, κοίταξα προς το παράθυρο από όπου έπεσα και είδα τον Mihawk να στέκεται εκεί για λίγο. Αμέσως μετά πήδηξε κι αυτός κάτω.

Μέχρι να φτάσει στο έδαφος σηκώθηκα όρθιος και πήρα θέση μάχης. Η προσγείωσή του ήταν θεαματική και μάλιστα στάθηκε όρθιο χωρίς να παραπατήσει.
- Δεν έχεις τα προσόντα να με νικήσεις, παρόλα αυτά αναγνωρίζω ότι πολέμησες καλά...
- Δεν έχει τελειώσει τίποτα ακόμα! του φώναξα και του όρμισα. Παρόλα τα τραύματά μου, τον πίεζα αρκετά και δυσκολευόταν να αποκρούσει κάθε μου χτύπημα. Αλλά η κούραση και οι πληγές μου είχαν αρχίσει να επηρεάζουν πολύ την απόδοσή μου. Έπρεπε να σκεφτώ κάτι γρήγορα γιατί θα ξέμενα από δυνάμεις και δεν θα μπορούσα να πολεμήσω άλλο. Μία από τις επιθέσεις του με πέταξε λίγο πιο πίσω και μου πέταξε πάλι επίθεση από μακρυά όπως έκανε όσο ήμασταν μέσα στο κτήριο ακόμα. Αυτή την φορά κατάφερα να την αποφύγω, έστω και την τελευταία στιγμή, και αφού πέρασε από το σημείο που βρισκόμουν άρχισε να κόβει τα δέντρα που βρίσκονταν πίσω μου με την δύναμή της. Έπειτα άρχισε να τρέχει κατά πάνω μου. Μου επιτέθηκε με το σπαθί του με τεράστια δύναμη αλλά με το ένα χέρι την απέκρουσα και με το άλλο του έβαλα το dial μπροστά στο πρόσωπο. Έπειτα, το πάτησα και ένα όλη η ενέργεια που είχε αποθηκεύσει ελευθερώθηκε στο πρόσωπό του. Από το χτύπημα πετάχτηκε μερικά μέτρα πίσω αφού δεν περίμενε το χτύπημα και του ήρθε ξαφνικό, και έπειτα έτρεξα με όση δύναμη μου είχε μείνει και του έκανα άλλο ένα μεγάλο κόψιμο στο στήθος. Έκανε ακόμα μερικές προσπάθειες να σηκωθεί αλλά οι πληγές δεν του το επέτρεπαν. Η μάχη είχε τελειώσει...

Πέταξα κάτω το dial, έπιασα το χέρι μου, που πονούσε και αυτό από το χτύπημα, και γονάτισα αφού δεν μου είχε μείνει πολύ δύναμη ακόμα. Οι πληγές μου ήταν βαθιές και με δυσκολία κρατούσα τις αισθήσεις μου. Δεν πέρασαν παρά λίγα δευτερόλεπτα και άκουσα μέσα από το δάσος φασαρία. Σχεδόν ταυτόχρονα άκουσα από την αριστερή μεριά του κάστρου φωνές. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον Makoto, την Yumi και τον Kiyoshi να έρχονται προς το μέρος μου.
- Ακούσαμε φασαρία και ήρθαμε να δούμε τι γίνεται! μου εξήγησε ο Makoto όταν με πλησίασαν. Όλοι κοίταξαν τον Mihawk ηττημένο και έπειτα γύρισαν και πάλι προς τα εμένα.
- Οι πληγές σου είναι αρκετά σοβαρές... Πρέπει να γυρίσουμε στο πλοίο και να τις φροντίσουμε! είπε η Yumi κοιτώντας τα τραύματά μου. Ο Makoto και ο Kiyoshi με έβαλαν στους ώμους τους και ξεκινήσαμε να προχωράμε προς το πλοίο αλλά μερικοί ήχοι από το δάσος μας έκαναν να γυρίσουμε και να κοιτάξουμε προς τα εκεί. Ξαφνικά 2 μαϊμούδες βγήκαν από εκεί μέσα και μας επιτέθηκαν.
- Άστες σε εμάς! είπαν και οι 3 με μία φωνή και τους επιτέθηκαν. Όμως υπολογίσαμε ότι θα ήξεραν να χρησιμοποιούν σπαθιά και να πολεμούν! Η μάχη ήταν σκληρή και μετά από λίγη ώρα έπεσαν και οι 2. Αμέσως όμως πετάχτηκαν και άλλες περίπου 15 μαϊμούδες και μας κυνήγησαν όπως και οι προηγούμενες.

- Με δυσκολία νικήσαμε τις 2... Ο Teo είναι εκτός και εμείς δεν έχουμε δύναμη για τόσες πολλές! Καλύτερα να τρέξουμε! είπε ο Kiyoshi και συμφωνήσαμε όλοι. Ο Makoto και ο Kiyoshi με κράτησαν και πάλι στους ώμους τους και αρχίσαμε να τρέχουμε προς το πλοίο. Οι μαϊμούδες δεν έλεγαν να σταματήσουν να μας κυνηγούν, λες και ήθελαν εκδίκηση για αυτό που έκανα στον Hawkeyes.
- Συνεχίστε να τρέχετε! Δεν θα σωθούμε αν μας προλάβουν! φώναζε ο Makoto και τρέχαμε με όλη μας την δύναμη για να ξεφύγουμε... Αυτές χοροπηδούσαν από το ένα δέντρο στο άλλο και δεν είχαν μείνει πολύ πίσω Κάποια στιγμή φτάσαμε στο πλοίο και μερικές τα είχαν παρατήσει άλλες 6 ακόμα μας κυνηγούσαν. Μόλις φτάσαμε δίπλα στο πλοίο είπα:
- Ανεβείτε πάνω και θα τις σταματήσω... Έφεραν μερικές αντιρρήσεις αλλά τελικά με άφησαν να τις πολεμήσω. Ο Makoto τις σημάδευε με το όπλο του και άρχισε να πυροβολάει. Εγώ άρχισα να περπατάω προς τα πάνω τους και αυτές έτρεχαν μανιασμένες προς το μέρος μου. Μόλις έφτασαν αρκετά κοντά πήδηξα και στερεώθηκα στα χέρια μου έπειτα άνοιξα τελείως τα πόδια μου και σχημάτιζα ένα "Τ" με το σώμα μου. "Bouseki Surashu: Model T " φώναξα και άρχισα να περιστρέφομαι. Οι μαϊμούδες που με πλησίασαν αρκετά έγιναν 2 κομμάτια και μία που άρχισε να τρέχει την σκότωσε ο Makoto. Μετά από αυτό ανέβηκα στο πλοίο και αμέσως πήγα να ξαπλώσω. Η Yumi ήρθε μαζί με το βαλιτσάκι πρώτων βοηθειών για να φροντίσει τις πληγές μου και οι άλλοι 2 ετοίμασαν το πλοίο για να φύγουμε από το νησί. Μέσα στην επόμενη ώρα είχαμε βγει στα ανοιχτά αλλά σταμάτησαν το πλοίο εκεί για να δουν τι θα γίνει με τις πληγές μου και να ανασυγκροτηθούμε. Μετά από περίπου μία βδομάδα που ανάρρωνα ήμουν σε κατάσταση για να σηκωθώ από το κρεβάτι και να δώσω οδηγίες. Μετά από αυτό έδωσα τις κατάλληλες οδηγίες και σαλπάραμε για το επόμενο νησί και την επόμενη περιπέτειά μας.

Όνομα: Messi D. Teo
Haki Points: -
Player of the Month Points: 8
Beli: 23.500
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Συγχαρητήρια για την νίκη. Καλή ιστορία, με δράση και γέλιο. Δεν πήρες κάτι παραπάνω από το ποστ του Τέλλερ γιατί δεν ήταν κάτι το δύσκολο να χειριστεις.