Finally Holidays... or Not!?[Τέλος]

Τώρα
3 μέρες είμαστε στην θάλασσα. Κανένα σημάδι ούτε από νησί στον ορίζοντα αλλά ούτε και από κάποιο πλοίο, σύννεφο ή κάτι άλλο για να μας αποσπάσει την προσοχή έστω και για λίγο. Εγώ καθόμουν σε μία καρέκλα στο κατάστρωμα και κοιτούσα επίμονα την Log Pose. Ξαφνικά, πετάχτηκα όρθιος και αφού τεντώθηκα φώναξα:
- Βαριεμαιιιιιί!!!!!!!!!! Οι άλλοι 3 γύρισαν και με κοίταξαν ξαφνιασμένοι από αυτό το ξέσπασμα αλλά δεν τους έδωσα σημασία και ξανακάθισα στην καρέκλα μου. Έπειτα, σηκώθηκα έκανα μία βόλτα γύρω σε όλο το πλοίο και κάθε τι που παρατηρούσα καθόμουν και το κοιτούσα για λίγο να περάσει η ώρα.

Περνούσε η ώρα και αυτή η εκνευριστική ησυχία συνεχιζόταν. Κάποια στιγμή η Yumi καθάριζε το κατάστρωμα, το είχαμε καθαρίσει καμιά δεκαριά φορές από χτες αλλά αφού δεν υπήρχε τίποτα να κάνει καθάριζε. Ο Kiyoshi ήταν στην σκοπιά, πάνω στο κατάρτι του πλοίου, και δεν φαινόταν να ακούει τι γίνεται από κάτω του. Εγώ με τον Makoto κοιταχτήκαμε πονηρά για λίγα δευτερόλεπτα. Χωρίς καμία συνεννόηση είχαμε καταλάβει ο ένας τι σκεφτόταν ο άλλος για να περάσει η ώρα! Έτσι, εγώ πήρα την κιθάρα μου και κρυφτήκαμε πίσω από την πόρτα που οδηγούσε μέσα στο πλοίο.

Συνεννοούμασταν ψιθυριστά για να μην μας ακούσει η Yumi και όταν τελείωσε να καθαρίζει και πήγε να βάλει τα πράγματα μέσα στο πλοίο άρχισε το σόου. Λίγο πριν μπει μέσα στο πλοίο, κλείσαμε την πόρτα, πίσω από την οποία είχαμε κρυφτεί, και ο Makoto της είπε:
- Oi Yumi! Είσαι πολύ όμορφη με αυτή την ποδιά. Η Yumi μετά από έναν αναστεναγμό τον αγνόησε και έκανε μια κίνηση για να μας προσπεράσει. Αμέσως μετά όμως άρχισα να παίζω κιθάρα και ο Μakoto να τραγουδάει.
- Yumiiii... Yuumiiiiii!!! Είσαι πολύ όμορφη, με αυτή την ποδιάαααααα!!!!!
- Yumiiii... Yuumiiiiii!!! Άσε μεεεε, να σου κάνω παιδιάαααααα!!!!!
-
-
-
Το τραγούδι μας εκεί τελείωσε αφού φάγαμε από μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα ο καθένας και έπειτα μπήκε μέσα στο πλοίο να αφήσει τα πράγματα...

Ο Kiyoshi στο κατάρτι δεν είχε καταλάβει τι έγινε αφού κοιτούσε αφοσιωμένος κάτι στον ορίζοντα. Μετά το ξύλο που φάγαμε από την Yumi κοίταξα ψηλά και τον παρατήρησα.
- Εί Kiyoshi! Τι κοιτάς με τέτοια προσήλωση? Αλλά ο αέρας που φυσούσε εκεί ψηλά που βρισκόταν δεν του επέτρεπε να με ακούσει. Αφού του φώναξα άλλες 3-4 φορές και δεν κατάλαβε τίποτα, αναγκάστηκα να ανέβω πάνω για να συνεννοηθούμε. Έτσι σκαρφάλωσα μέχρι την κορυφή του καταρτιού και τον ρώτησα και πάλι, κοιτώντας προς την κατεύθυνση που κοιτούσε κι αυτός.
- Τι κοιτάς με τέτοια προσήλωση, ρε?
- Στο βάθος υπάρχει κάτι αλλά δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι πλοίο ή νησί... μου είπε γεμάτος απορία και μου έδωσε το κιάλι να κοιτάξω κι εγώ.

Μόλις μου έδωσε το κιάλι και κοίταξα κατευθείαν κατάλαβα ότι είναι ένα νησί μπροστά μας.
- Μα καλά στραβός είσαι? Τόση ώρα κοιτούσες εκεί και δεν μπορούσες να καταλάβεις ότι είναι νησί?
- Εσύ κατάλαβες τι είναι αμέσως γιατί το είδες από πιο κοντά από ότι το είδα εγώ! Αν το κοιτούσα από αυτή την απόσταση κατευθείαν , θα το καταλάβαινα αμέσως! είπε και μου άρπαξε το κιάλι και ξανακοίταξε.
- Να... Βλέπω ολοκάθαρα ένα νησί τώρα... είπε διστακτικά.
- Έλα πες την αλήθεια... Ούτε τώρα βλέπεις κάτι...
- Δεν ξέρω για πιο πράγμα μιλάς...
- Απορώ γιατί σε βάζω εσένα στην σκοπιά... του είπα και μετά κατέβηκα και πάλι στο κατάστρωμα. Εκεί, αφού κοίταξα την Log Pose για να σιγουρευτώ ότι πηγαίνουμε καλά, είπα στους άλλους 2 να ετοιμαστούν γιατί σε λίγες ώρες θα φτάναμε σε ένα νησί.

Καθώς πλησιάζαμε στο νησί είδαμε ότι το μεγαλύτερο μέρος του αποτελούνταν από ένα συγκρότημα κτηρίων τα οποία φαίνονταν πολύ ακριβά και πολυτελή. Αμέσως μία ιδέα μου ήρθε στο μυαλό...
- Παίδες! Εδώ θα βγάλουμε φράγκα! Η ώρα περνούσε και μετά από λίγο φτάσαμε στο νησί. Αφήσαμε το πλοίο σε ένα σημείο κοντά σε ένα δάσος και έπειτα, αφού πήραμε τους σάκους μας, κατεβήκαμε στο νησί. Αρχίσαμε να περπατάμε μέσα στο δάσος και κάθε λίγο και λιγάκι ένα ζώο πεταγόταν μπροστά μας. Άλλοτε ο Makoto με το όπλο του, άλλοτε ο Kiyoshi με το katana του και άλλοτε εγώ με τις λεπίδες στα χέρια μου τα σκοτώναμε και συνεχίζαμε την πορεία μας. Κάποια στιγμή το δάσος τελείωσε και φτάσαμε σε ένα σημείο που από εκεί και πέρα έβλεπες μόνο δημιουργήματα ανθρώπων.

Στα δεξιά μας υπήρχε ένα από τα πολλά πολυτελή κτήρια και στα αριστερά μας ένα λιμάνι. Φαίνεται ότι διασχίσαμε το νησί διαγώνια και βγήκαμε πάλι σε σημείο που βλέπαμε θάλασσα, η οποία δεν ήταν μπροστά μας προφανώς. Στο λιμάνι είδαμε όμως κάτι που μας ανησύχησε. Δύο πλοία των marines ήταν αραγμένα εκεί και απέξω από αυτά στέκονταν καμιά εικοσαριά marines. Άραγε αυτό το νησί είχε κάποια βάση των marines? Θα το μαθαίναμε σύντομα, πάντως όπως και να έχει η παρουσία τους εδώ θα δυσκόλευε την δουλειά μας, να ληστέψουμε ότι πολύτιμο βρίσκαμε σε αυτά τα κτήρια. Έτσι, εγώ έμεινα κρυμμένος μέσα στα χόρτα και οι άλλοι 3 πήγαν να δουν τι γίνεται. Μετά από 1 ώρα περίπου είχαν γυρίσει όλοι πίσω με ότι πληροφορίες είχαν μαζέψει.
- Άντε και είχα αρχίσει να βαριέμαι... τους είπα δείχνοντάς τους την συλλογή από μικρά σκοτωμένα ζώα και έντομα που είχα κάνει όση ώρα έψαχναν. και μετά μου είπαν τι ήξεραν. Ο Makoto και ο Kiyoshi δεν ηξεραν πάρα πολλά. Μόνο το ότι το νησί αυτό αποτελεί ιδιοκτησία ενός βαθύπλουτου ανθρώπου και ότι αυτά τα κτήρια είναι κομμάτια ενός τεράστιου ξενοδοχειακού συγκροτήματος που είναι απλωμένο σε όλη την έκταση του νησιού.

Όταν ήρθε η σειρά της Yumi να μιλήσει όμως μάθαμε πολλά περισσότερα και χρήσιμα πράγματα.
- Μόνο αυτά ξέρετε? Τσ τσ τσ... Ακούστε λοιπόν τι έμαθα από διάφορα άτομα σε μία πισίνα που υπάρχει πίσω από αυτά τα κτήρια. είπε και την κοιτούσαμε όλοι προσηλωμένοι. Αυτά τα πλοία ανήκουν σε 2 Captains των marines που έχουν έρθει στο νησί για να προστατεύσουν τον ιδιοκτήτη του νησιού Gravenson. Αυτός φοβάται για την ζωή του γιατί τώρα τελευταία όλο και πιο πολλά πλοία των επαναστατών κάνουν την εμφάνισή τους στην περιοχή, οπότε το είπε στους marines και εκείνοι έστειλαν αμέσως 2 ολόκληρα πλοία, επί πληρωμή φυσικά, μην χάσουν το "κελεπούρι". Οι 2 Captains είναι ο Davis και ο Lutvih. Αυτή την στιγμή λιάζονται στην πισίνα περιτριγυρισμένοι από δεκάδες ανόητα κοριτσόπουλα νομίζοντας ότι όλες τους γουστάρουν. Όλοι την κοιτούσαμε με το στόμα ανοιχτό.
- Καλά, πώς τα έμαθες εσύ όλα αυτά ενώ εμείς παλεύαμε τόση ώρα για να αποσπάσουμε 1 πληροφορία? την ρώτησε ο Kiyoshi.
- Ε εντάξει... Αν δε μπορούσα να αποσπάσω πληροφορίες κι εγώ τότε να βράσω την γυμναστική που κάνω για να διατηρούμε σε φόρμα... είπε και ο Kiyoshi έπειτα απάντησε:
- Ποια είσαι εσύ και τι έκανες στην ντροπαλή και αθώα αδερφή μου?

Αφού καθίσαμε και αναλύσαμε το πώς μπορούσαμε να κλέψουμε πράγματα από τα κτήρια χωρίς να μας πάρουν χαμπάρι, καταλήξαμε σε ένα συμπέρασμα. Με τόσους marines στην περιοχή, αυτό που θέλαμε να κάνουμε ήταν σχεδόν αδύνατο! Έτσι, εγκαταλείψαμε το συγκεκριμένο σενάριο και αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε μια άλλη οδό.
- Εγώ θα πεταχτώ μπροστά στους 2 Captains και θα κάνω ότι θέλω να τους σκοτώσω. Ξεκίνησα να αναλύω το σχέδιο στην τελική του μορφή. Αν πεθάνουν δεν θα υπάρχει πρόβλημα αλλά τέλος πάντων. συμπλήρωσα αλλά κανείς δεν φάνηκε να αντιδράει στο αστείο μου. Στην συνέχεια θα απλωθείτε εσείς στις εγκαταστάσεις και θα βάζετε στους σάκους σας ότι πολύτιμο βρείτε και μπορεί να χωρέσει σε αυτούς. Όταν γεμίζει ο σάκος θα έρχεστε εδώ θα τον αφήνετε και στην συνέχεια θα παίρνετε τον επόμενο από την στοίβα που θα έχουμε φέρει μαζί μας από το πλοίο. Τέλος, όταν γεμίσουν όλοι και μαζευτείτε και οι 3 στο πλοίο μαζί με τους σάκους, ο Makoto πυροβολάει στον αέρα την φωτοβολίδα με το κόκκινο χρώμα, η οποία θα είναι και το σήμα για εμένα να αρχίσω να τρέχω προς το πλοίο το οποίο εσείς θα έχετε έτοιμο για αναχώρηση. Όλα αυτά βέβαια θα γίνουν από μεθαύριο γιατί τώρα βαριέμαι και εκτός αυτού σκοτεινιάζει. Αύριο θα κάνετε εξερεύνηση στον χώρο να δείτε τι καλό υπάρχει για κλέψιμο! Αφού συμφώνησαν όλοι γυρίσαμε προς το πλοίο για να ετοιμάσουμε να τσιμπήσουμε κάτι και να ξεκουραστούμε.

Πάντως σε όλη την διάρκεια της συζήτησής μας για το σχέδιο αλλά και στην πορεία για το πλοίο σκεφτόμουν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στις πληροφορίες που μας είπε η Yumi. Γιατί να φοβόταν για την ζωή του ο Gravenson? Έβλεπε επαναστάτες να περνάνε σε κάποια απόσταση από το νησί... Όχι πειρατές. Υποτίθεται οι επαναστάτες δεν πειράζουν κανέναν αν δεν κάνει κακό στον λαό. Ίσως ήξεραν κάτι που δεν ήξερα εγώ αλλά και πάλι, δεν φέρνεις για προστασία σου marines απέναντι σε επαναστάτες. Γιατί να θέλει να ρίξει λάδι στην φωτιά? Όλα αυτά γυρνούσαν στο μυαλό μου όλη αυτή την ώρα και δεν μπορούσα να βρω κάποια εξήγηση. Ακόμα και όταν φτάσαμε στο πλοίο, σκοτώνοντας πάλι κάμποσα ζώα, εκ των οποίων μερικά τα κουβαλήσαμε μαζί μας για να τα φάμε, συνέχιζα να τα σκέφτομαι. Και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί με απασχολούσαν τόσο πολύ. Στο κάτω κάτω μια ληστεία θέλαμε να κάνουμε και ούτε που θα ξαναγυρίζαμε σε αυτό το νησί. Όχι τουλάχιστον σύντομα.

Αφού μαγειρέψαμε και αρχίσαμε να τρώμε τα ζώα που είχαμε σκοτώσει, εξέφρασα στους άλλους 3 τις σκέψεις μου για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε ησυχία στον χώρο και φαινόταν ότι είχαν προβληματιστεί από αυτά που τους είπα. Όμως, όταν άρχισε ο σχολιασμός των όσων σκεφτόμουν κατάλαβα ότι και οι άλλοι κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα με εμένα. Δεν τους ένοιαζαν οι φόβοι και οι ανησυχίες του Gravenson παρά μόνο τα πολύτιμα πράγματα που υπήρχαν στο ξενοδοχειακό συγκρότημα.
- Ας φοβάται και τις δολοφονικές πασχαλίτσες που σε σκοτώνουν μόνο με το βλέμμα τους! Τι μας νοιάζει εμάς? Ήταν μία χαρακτηριστική ατάκα που πέταξε ο Kiyoshi για την κατάσταση. Αφού πέρασε λίγη ώρα ακόμα και μαζέψαμε τα πιάτα, ρίξαμε κλήρο για την σειρά που θα κρατούσαμε σκοπιά. Μετά από αυτό πήγαμε όλοι για ύπνο εκτός από τον Makoto που ήταν πρώτος στην σκοπιά για απόψε.

Το επόμενο πρωί ήρθε και ο ένας μετά τον άλλο ξυπνούσαμε. Κλασσικά ο Kiyoshi ξύπνησε μετά από πολύ προσπάθεια από την Yumi και έναν κουβά νερό στο κεφάλι από εμένα. Έπειτα αφού ετοιμάστηκαν, αναχώρησαν για την εξερεύνηση των κτηρίων. Είχαμε αποφασίσει ότι εγώ θα μείνω μακριά από όλη αυτή την διαδικασία για να μην με αναγνωρίσουν και καταστραφεί το σχέδιό μας. Οπότε θα τους περίμενα, μέχρι να γυρίσουν, στο πλοίο. Όταν ήταν όλα έτοιμα, ξεκίνησαν για τα κτήρια. Οι ώρες περνούσαν κι εγώ καθόμουν υπομονετικά στο πλοίο και τους περίμενα! Κάποια στιγμή κοίταξα την Log Pose αι είδα ότι ήταν έτοιμη για το επόμενο νησί.
- Δεν μπορώ άλλο την απραξία! Φώναξα, μετά από ένα τρίωρο που δεν είναι τι να κάνω, και αφού κατέβηκα από το πλοίο πλησίασα το δάσος. Έπειτα μετέτρεψα τα χέρια μου σε λεπίδες και σιγά σιγά έκοβα τον κορμό ενός δέντρου. Όμως γρήγορα τον είχα κάνει τόσο λεπτό που το δέντρο δεν μπορούσε να σταθεί όρθιο και έπεσε.
- Βαριέμαι… είπα και μετά μου ήρθε μια ιδέα. Άρχισα να κόβω ότι θάμνο και φυτό εμπόδιζε τον δρόμο που είχαν πάρει οι άλλοι για να πάνε στο ξενοδοχείο.

Είχα φτάσει στα μισά της διαδρομής, και σε όλη την πορεία έστηνα και παγίδες με τα κλαδιά που έκοβα, όταν άκουσα από μακριά κανονιοβολισμούς. «λες να τους κατάλαβαν? Αλλά αν τους είχαν καταλάβει θα τους βαρούσαν με κανόνια?» σκέφτηκα και η περιέργειά μου ανέβηκε κατακόρυφα. Άρχισα με γοργό βήμα να πηγαίνω προς τα κτήρια, όταν μπροστά μου πετάχτηκαν οι 3 του πληρώματος μου.
- Τι έγινε και γιατί τρέχετε? Αφού σταμάτησαν, μου εξήγησε ο Makoto λαχανιασμένος:
- Επαναστάτες κάνουν επίθεση στα πλοία των marines.Όλοι στο ξενοδοχείο τρέχουν για να τους αντιμετωπήσουν!
- Τώρα είναι η ευκαιρία μας! Ούτε που θα φανούμε πουθενά και θα φύγουμε σαν κύριοι από το νησί αν όλα πάνε καλά! Αμέσως αρχίσαμε να τρέχουμε όλοι προς το πλοίο για να πάρουμε τους σάκους που θα γεμίζαμε με πολύτιμα πράγματα που θα κλέβαμε. Όταν φύγαμε από το πλοίο με προορισμό και πάλι τα κτήρια τους ρώτησα:
- Τουλάχιστον βρήκατε τίποτα πολύτιμο ή τζάμπα «επίσκεψη» θα κάνουμε?
- Έχει αρκετό πράγμα για σούφρωμα… Μην ανησυχείς για αυτό! Μου απάντησε ο Kiyoshi και συνεχίσαμε την πορεία μας.

Όταν φτάσαμε στην άκρη του δάσους λίγο έξω από τα κτήρια, πήρανε όλοι από έναν σάκο στα χέρια κι εγώ καθόμουν και πρόσεχα τους υπόλοιπους. Μόλις γέμιζαν ένα έρχονταν πίσω και τον άφηναν σε εμένα παίρνοντας τον επόμενο. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετή ώρα ακόμα αφού περίπου κάθε μισάωρο έφερναν έναν γεμάτο σάκο, αν και όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο πολύ έκαναν για να βρουν πράγματα να τους γεμίσουν. Κάποια στιγμή άκουσα βήματα από πίσω μου και μόλις γύρισα είδα μια ομάδα οπλισμένων ανθρώπων να περνάει. Προσπάθησα να κρυφτώ αλλά δεν πρόλαβα κι έτσι ήρθαν προς το μέρος μου.
- Ποιος είναι εκεί? Βγες έξω αν θες να ζήσεις λίγο παραπάνω. Αυτό βέβαια αν δεν είσαι marine αφού αν είσαι πάλι την ίδια μοίρα θα έχεις. Είπε ένας από αυτούς και κατάλαβα ότι είναι επαναστάτες. Δεν ήθελα να τους πειράξω, αφού είχα γνωρίσει από κοντά τον Kakumeika αλλά επίσης σε αυτή την παράταξη βρισκόταν κάποτε ο καλός μου φίλος Luster πριν πεθάνει οπότε φανερώθηκα πριν αρχίσει κάποια τους επίθεση.

- Είναι ο Messi D. Teo!! Έκανα όλοι με έκπληξη όταν με είδαν και αμέσως άρχισαν να λένε ότι πλέον έχουν σύμμαχο, ότι η νίκη τους είναι σίγουρη άλλα τέτοια.
- Oi oi! Εγώ είμαι εδώ μόνο και μόνο για να κλέψω πολύτιμα πράγματα από το ξενοδοχείο και όχι για να σας βοηθήσω σε μία επίθεση χωρίς σκοπό και λόγο.
- Μα έχουμε σοβαρούς λόγους γι αυτή την επίθεση! Μου απάντησε και ετοιμάστηκε για να μου τον λόγο. Εκείνη την στιγμή όμως άκουσα μια φωνή από μακρυά.
- Κάπτεεεεεεεν! Πάμε να φύγουμε μας πήραν χαμπάρι!!! Φώναξε η Yumi και έτρεχε προς το μέρος μου μαζί με τους άλλους 2.
- Σόρρυ παιδιά αλλά δεν έχω χρόνο να σας βοηθήσω. Μου εξηγείτε μία άλλη φορά τους λόγους σας. Είπα και άρχισα να φορτώνομαι σάκους στην πλάτη. Μόλις έφτασαν και οι υπόλοιποι φορτώθηκαν τους υπόλοιπους σάκους που δεν μπορούσα να κουβαλήσω και αρχίσαμε να τρέχουμε αφήνοντας τους επαναστάτες μαζί με καμιά 10αριά άντρες του Gravenson που κυνηγούσαν μέχρι εκείνη την στιγμή τους δικούς μου. Πολύ γρήγορα φτάσαμε στο πλοίο από το μονοπάτι που είχα ανοίξει χωρίς καν να χρησιμοποιήσουμε τις παγίδες που είχα στήσει στην περιοχή. Όταν φτάσαμε στο πλοίο χωρίς να χάσουμε χρόνο παρατήσαμε τους σάκους σε μία γωνία και αφού ετοιμάσαμε το πλοίο για αναχώρηση σαλπάραμε αμέσως.

Όνομα: Messi D. Teo
Haki Points: 0
Player of the Month Points: 6
Beli: 21.000
Bounty/Fame Points: 2.000.000
Παρατηρήσεις: Χαίρομαι που η κλοπή ήταν επιτυχής. Ωστόσο, σου "κλάπηκαν" 9.000 για τα τοσοδούλικα ποστς. Και για την έλλειψη ποιότητας και σασπένς λόγω αυτού. Όμως, η ιστορία σου όπως πάντα είχε πλάκα!!!