[Τέλος]A New Ability! The Struggle Is Finally Over!

Το μπουλούκι των Marine ξεχύθηκε στους δρόμους. Άλλοι φωνάζοντας και άλλοι περπατώντας όσο πιο ελαφρά και σιγά μπορούσαν ανάλογα με την ομάδα στην οποία ανήκαν. Ήταν μεσάνυχτα και δεν έβλεπε κανείς και πολλά. Σε λίγα δευτερόλεπτα το αρχηγείο εξωτερικά είχε γεμίσει με Marines έτοιμοι να δώσουν την ζωή τους για να προστατέψουν το νησί και τους αθώους κατοίκους του. Οι Marines είχαν χωριστεί σε κάποιες ομάδες οι οποίες είχαν συνεχή συνεννόηση μεταξύ τους. 3 Ομάδες. Η πρώτη αφορούσε την κύρια ομάδα η οποία θα έμπαινε πρώτη μέσα και θα πολεμούσε όσους ήταν στην αρχή του κτηρίου και αμυνόντουσαν. Αφού καθάριζαν το μέρος η δεύτερη θα έμπαινε ως ενισχύσεις και θα συνέχιζαν στο υπόγειο όπου βρισκόταν το αρχηγείο. Τέλος η τρίτη ομάδα ήταν η ειδική. Αποτελούταν μόνο από προπονημένους δολοφόνους. Μέσα τους υπήρχε και ο Sato...

Το κτήριο στο οποίο ήταν μέσα οι Revolutionaries ήταν αρκετά μεγάλο αλλά και παλιό. Ήταν τριόροφο και φαινόταν να είχε υποστεί πολλές ζημιές εσωτερικά αλλά και εξωτερικά. Πολλά παράθυρα έλειπαν αλλά και κάποιοι τοίχοι επίσης. Η κεντρική πόρτα ήταν μισοσπασμένη και το εσωτερικό του κτηρίου σκοτεινό. Συνηθισμένοι άνθρωποι θα φοβόντουσαν να μπουν μέσα στο κτήριο για οποιονδήποτε λόγο. Όμως αυτοί οι Marines είχαν επηρεαστεί πολύ από τα λόγια του αρχηγού τους και θα έκαναν τα πάντα. Κανείς παρ'όλ'αυτά δεν ήξερε πως όλα όσα τους έλεγε ήταν απλά ενθαρρυντικά λόγια που θα τους οδηγήσουν στον θάνατο και στην ταπείνωση...

Με μόνο ένα κούνημα του χεριού του αρχηγού τους, η πρώτη ομάδα έτρεξε και έσπασε εντελώς την πόρτα καθώς όλοι προσπαθούσαν να μπουν μέσα. Έδειχναν όλοι δυνατοί και ενεργοί! Χαίρονταν που θα πάλευαν για το καλό. Που να ήξεραν τι θα συμβεί αργότερα...


(Δημαρχείο)
-Δηλαδή τα πάντα ήταν στο αρχικό σας σχέδιο? Και οι δολοφονίες? Τί έγινε με τους δολοφόνους? Πάλι εσείς κρυβόσασταν από πίσω?
-Μόνο εγώ και λίγοι ακόμη έπρεπε να ξέρουμε για όλο αυτό. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν οι Marines και φυσικά οι κάτοικοι του νησιού, μάθαιναν ποιός τους δοιηκούσε τόσο καιρό! Θα γινόταν χαμός και όλοι θα ξεσηκώνονταν. Βλέπεις... 2 άτομα έμαθαν καταλάθος ποιοί πραγματικά είμασταν...

-Ωωω σκάσε!
Του έριξα μία κλωτσιά στο πρόσωπο διαμορφώνοντάς το όσο νάναι. Λίγοι τώρα θα αναγνώριζαν ποιός είναι. Και φυσικά έπεσε αναίσθητος μαζί με την καρέκλα προς τα πίσω. Αίμα έτρεχε ποτάμι από την μύτη του και από το στόμα του καθώς 2 σπασμένα δόντια έξεχαν από το χείλος του. Ο θυμός μου ήταν μεγάλος. Το άγχος που είχα έδρασε θετικά και μου έδωσε μεγαλύτερη ενέργεια ανεβάζοντας την αδρεναλίνη μου και χωρίς να το καταλάβω περπατούσα κανονικά. Βγήκα από το δημαρχείο τρέχοντας. Έξω με είδε ένας άλλος "φρουρός" ντυμμένος με τα ίδια ρούχα με τον προηγούμενο.
-Ει εσύ! Ποιός είσαι?

Δεν του έδωσα σημασία και έτρεξα προς αυτόν. Τρόμαξε και έβγαλε το όπλο από την θήκη του. Με σημάδεψε αλλά δεν βρήκε κανέναν μπροστά του. Πριν καν προλάβει να γυρίσει το κεφάλι του του έκανα κεφαλοκλείδωμα και του το έστριψα απότομα. Τον άφησα εκεί και βγήκα από την περιουσία του δημάρχου. Δεν ήξερα που μπορεί να βρισκόταν το σημείο που θα έκαναν επίθεση αλλά λογικά θα το έβρισκα αν άκουγα φωνές ή τίποτα τέτοιο. Όμως όσο δεν το έβρισκα ένιωσα περισσότερο πιεσμένος και πίστευα ότι θα συμβεί σύντομα αυτό που φοβόμουν. Θυμήθηκα όλο τον καιρό που είχα περάσει με τον Sato και με τον Youichi και αηδίασα με τον δεύτερο. Δεν πίστευα ότι έπεσε τόσο χαμηλά.

Αλλά όσο τον σκεφτόμουν η ταχύτητά μου όλο και αυξανόταν. Για μιά στιγμή φαντάστηκα πως είχα μπει σε κατάσταση Shadow Step. Μπορεί αλλά μπορεί και όχι. Μία φωνή ακούστηκε και κατάλαβα ότι κάτι συνέβαινε. Όμως ακουγόταν από τον δρόμο παράλληλο σε αυτόν που έτρεχα. Δεν είχα άλλη επιλογή από το να ανέβω στο σπίτι και να πηδήξω κατευθείαν στον άλλο δρόμο. Πήρα φόρα και έτρεξα για όσο με άφηνε η βαρύτητα πάνω στον τοίχο μέχρι που πιάστηκα στο παράθυρο του δεύτερου ορόφου. Προσπάθησα να ανέβω και μετά από ένα κάθετο άλμα έπιασα την άκρη της ταράτσας. Ανέβηκα τελικά πάνω και πρόσεξα πως δεν ήταν μία λωρίδα σπιτιών που διαχώριζαν τους δρόμους αλλά 2. Ξαναπήρα φόρα και πήδηξα από ταράτσα σε ταράτσα μιας και η απόσταση μεταξύ των κτηρίων ήταν μόνο ένα στενάκι. Κοίταξα από κάτω και είδα τον Youichi μαζί με τον αρχηγό τους.

Είμουν στο κτήριο από πίσω τους και δεν με είχαν προσέξει. Όμως το φεγγάρι που έλαμπε από πίσω μου έριξε την σκιά μου μπροστά τους και ο ένας την είδε. Αμέσως γύρισε προς το μέρος μου αλλά ευτυχώς είχα προλάβει να κρυφτώ. Έμεινα ξαπλωμένος για κανά 5λεπτο μέχρι να βεβαιωθώ πως δεν κοιτούσε πλέον. Ξανακοίταξα σιγά σιγά και πρόσεξα πως κοιτούσε πάλι το παλιό κτήριο μπροστά του. Έπρεπε να ειδοποιήσω κατευθείαν τους Marine οι οποίοι είχαν ήδη μπει μέσα. Όμως αν πήγαινα έτσι θα με έβλεπαν ο Youichi και ο αρχηγός και θα με σκότωναν. Και δεν είχα και όπλο μαζί μου. Η μόνη λύση ήταν το Shadow Step. Το έκανα στον Youichi και αμέσως εμφανίστηκα πίσω του.
-Ήρθες επιτέλους ε?

-Κοίτα το κτήριο και την ταράτσα του. Δεν βλέπεις κάτι το ενδιαφέρον?
Κοίταξα και είδα πως όλο το κτήριο ήταν γεμάτο ανθρώπους που ήταν έτοιμοι με κάθε εντολή να πυροκροτήσουν τους εκρηκτικούς μηχανισμούς που βρίσκονταν μπροστά τους. Όλοι τους βρίσκονταν κυριώς στην ταράτσα και στον πρώτο όροφο. Και από ότι είδα στην ταράτσα βρίσκονταν 5 άτομα ενώ στον πρώτο πρόσεξα περίπου 10 μέσω των διαλυμμένων τοίχων και παραθύρων. Ο θυμός μου είχε φτάσει στα όριά του! Πήδηξα στον πρώτο όροφο και μετά μέσω κάποιων τρυπών του τοίχου κατάφερα να ανέβω στην ταράτσα. Εκεί με περίμεναν 7 και όχι 5. Η πρώτη μου κίνηση ήταν Shadow Dance!

Όμως ένιωσα κάπως διαφορετικά. Ένιωσα πιο γρήγορος και αποτελεσματικός. Ο πρώτος πριν καν σκεφτώ τι να κάνω είχε πέσει στο έδαφος και βρισκόμουν ήδη στον δεύτερο. Ήταν σαν να χορεύω γύρω γύρω με υπερβολική ταχύτητα. Χωρίς να το καταλάβω όλοι ήταν αναίσθητοι κάτω. Αμέσως έπιασα το μικρό μπουκαλάκι με νερό που πήρα κρυφά από το δημαρχείο και έβρεξα τα εκρυκτηκά. Πήρα επίσης ένα μαχαίρι από έναν που έριξα και πήδηξα από την ταράτσα. Καθώς έπεφτα είδα έναν και του πέταξα το μαχαίρι καρφώνοντάς τον στον λαιμό και έτσι τραβώντας την προσοχή των άλλων. Έπεσα κάτω και κατρακυλίστηκα μπροστά στον Youichi.
-Μόνο αυτό μπορείς να κάνεις?
Σηκώθηκα και μπήκα μέσα στο κτήριο από την πόρτα για να ειδοποιήσω τους άλλους. Κατέβηκα πολλά σκαλια μέχρι να φτάσω τον τελευταίο.

-Τρέξτε έξω από το κτήριο! Θα καταστραφεί ολόκληρο!!!
-Τι?
-Τρέξτε!!! Δεν υπάρχει χρόνος να ξοδέψουμε!
Με άκουσαν και έτρεξαν προς την έξοδο ενώ εγώ έτρεχα προς τα μέσα για να ειδοποιήσω και τους άλλους. Συνεχώς φώναζα να φύγουν αλλά πολλοί δεν μου έδιναν σημασία. Άκουσα ήχους από σπαθιά και όπλα. Πολεμούσαν πιο μέσα. Έφτασα στο κεντρικό δωμάτιο όπου γινόταν η μάχη.
-Φύγετε όλοι!!! Είναι παγίδαααααααααααα!
Όμως τότε έγινε μία πολύ μεγάλη έκρηξη η οποία μας συγκλώνισε όλους. Λογικά οι τύποι στον δεύτερο όροφο πυροκρότησαν τα εκρηκτικά. Το ωστικό κύμα βούισε στα αυτιά μας και μας κούφανε. Όλοι έριξαν τα όπλα τους κρατώντας τα αυτιά τους και φωνάζοντας.

Κοίταξα γύρω μου και είδαν πολλούς με κομμένα χέρια ή τεμμαχισμένους. Το μέρος είχε γίνει χάλια. Όμως είδα και λίγο φως να πέφτει μέσα στο δωμάτιο. Μα πως? Είμασταν 2 πατώματα κάτω από την γη! Κοίταξα ψηλά και έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Δεν μπορούσα να πιστέψω τι είδα. Η οροφή είχε εξαφανιστεί. Ή καλύτερα είχε γίνει κομμάτια και αιωρούταν ενώ το φως του φεγγαριού περνούσε μέσα στο δωμάτιο. Από στιγμή σε στιγμή όλα αυτά τα συντρίμμια από την έκρηξη θα έπεφταν πάνω μας και θα μας πλάκωναν. Δεν γινόταν να τα αποφύγουμε όλοι. Αλλά ούτε εγώ.

Τότε χωρίς κανείς να το περιμένει, εμφανίστηκε η ομάδα των Assassin! Έπιασαν ο καθένας από 2 το πολύ άτομα και με αστραπιαίες κινήσεις έβγαιναν έξω. Ένιωσα και εγώ να με παίρνει κάποιος στους ώμους του.
-Πάμε να φύγουμε φίλε! είπε μία γνώριμη φωνή.
Είδα τον Sato να με κουβαλάει προς την έξοδο. Όταν βγήκαμε είδα την υπόλοιπη ομάδα να έχει περικυκλώσει τον Youichi και τον αρχηγό. Μάλλον συνειδητοποίησαν περί τίνος πρόκειται.
-Δεν έπρεπε να τον ακούσω! Έπρεπε να έρθεις από την αρχή μαζί μας. Ήξερε ότι είσουν επικίνδυνος και ήθελε να σε αφήσει πίσω. Όμως το καταλάβαμε. Δεν είσαι σε θέση να πολεμίσεις τώρα! Μείνε εδώ! Θα τον σκοτώσω!

Ο Sato πλησίασε τον Youichi έτοιμος να τον χτυπήσει. Ο Youichi φάνηκε να γελάει με την κατάσταση και ετοιμάστηκε για να πολεμήσει και αυτός. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά. Πάντα πίστευα πως ο Sato θα νικούσε οποιαδήποτε μάχη. Τώρα ήταν διαφορετικά. Είχα ένα προαίσθημα πως κάτι πολύ κακό θα συμβεί εκείνη την νύχτα. Και το σπαστικό είναι ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να βοηθήσω. Τα αυτιά μου ακόμα βούιζαν και ζαλιζόμουν. Και με ένα μάτι ενεργό μόνο... απλώς θα έμπαινα στον δρόμο του.
-Jellal. Πιάσε!
Είδα κάτι να πετάγεται προς το μέρος μου και ενστικτωδώς το έπιασα. Ήταν το πολυαγαπημένο μου μαχαίρι.

Έπειτα γύρισε προς τον Youichi και πήρε στάση Shadow Step. Το επόμενο δευτερόλεπτο είχε εξαφανιστεί και εμφανίστηκε πίσω από τον αντίπαλο. Έβγαλε αστραπιαία το μαχαίρι του και πήγε να καρφώση την πλάτη του.
-Ξέρω που είσαι!
Εκείνη τη στιγμή ο Youichi πήδηξε στον αέρα αποφεύγοντας την κίνηση του Sato. Έκανε μία σβούρα στον αέρα και έβγαλε ένα μεγάλο σπαθί το οποίο κρατούσε στο ένα χέρι. Έπεσε με ορμή στον Sato αλλά εκείνος έκανε ένα βήμα πίσω αποφεύγοντάς το. Όμως τότε έγινε κάτι που κανείς δεν περίμενε. Η λεπίδα του Youichi τρύπησε τον Sato στον ώμο και πέρασε από την πίσω πλευρά του σώματός του.

-Δεν έχεις τη δύναμη να με νικήσεις!
-Ααα!
Έβγαλε την λεπίδα από τον ώμο του και πήρε μία περίεργη στάση με το σπαθί του να σημαδεύει τον Sato. Ο Sato είχε γονατήσει από τον πόνο και δεν είδε τι του ερχόταν.
-Hell Charge!
Με τεράστεια ταχύτητα ο Youichi έπεσε πάνω στον Sato την ώρα που σηκώθηκε. Το σπαθί του είχε διαπεράσει την κοιλιά του Sato εντελώς. Όλοι έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Ειδικά εγώ. Έπεσε κάτω καθώς το σπαθί έβγαινε από την πληγή που άνοιξε.
-Πως το είδες Jellal? Τώρα έχεις ένα παραπάνω λόγο να με πολεμήσεις! Σήκω!!

Το σώμα μου σηκώθηκε από μόνο του. Δεν ένιωθα πλεόν πόνο παρά μόνο οργή προς τον Youichi. Έβγαλα το μαχαίρι μου από την θήκη του και την πέταξα μακριά. Τα μάτια μου είχαν πάρει φωτιά μαζί και με το υπόλοιπο σώμα μου.
-Θα...
-Τί? Δεν σε ακούω καθαρά!
-Θα σε...
-Θα με? Μίλα επιτέλους! Κόπηκε η φώ...
-Θα σε σκοτώσω!!!!!!
Δεν χρειάστηκε να πάρω την κατάλληλη στάση για Shadow Step. Είχα ήδη την ταχύτητα. Εμφανίστηκα από πίσω του και τον κάρφωσα στην πλάτη.
-Μα πώς? Δεν μπόρεσα να σε εντοπίσω!
Το έβγαλα αμέσως και τον έσκισα με μία κάθετη κίνηση. Άκουσα μόνο μία κραυγή πόνου.

Πετάχτηκε μπροστά και φώναζε πετώντας κατάρες σε όλους γύρω του. Δεν πέτυχα επικίνδυνο σημείο στην πλάτη του οπότε μπορούσε άνετα να κινηθεί. Έκανε μία περίεργη κίνηση με το σπαθί του και τότε χωρίς να το καταλάβω το προστατευτικό που είχα στο δεξί μου μάτι κόπηκε και έπεσε ενώ ένα ποτάμι αίματος εμφανίστηκε από το στήθος μου. Κοίταξα γιατί ένιωσα να φλέγομαι εκεί και είδα πως είχα μία τεράστεια σχισμή. Ο πόνος με ανάγκασε να ανοίξω και το τραυματισμένο και πλέον τυφλό μάτι. Όμως αυτό που περίμενα ήταν εντελώς διαφορετικό από ότι έγινε. Η όραση με το άλλο μου μάτι δεν είχε χαθεί... αλλά δεν ήταν ούτε η ίδια και με το δεύτερο. Κοίταξα τον Youichi και με τα δυό μου μάτια. Από το δεξί μου μάτι τους έβλεπα όλους με ένα έντονο κόκκινο χρώμα και στις άκρες άνοιγε και γινόταν κίτρινο. Όμως δεν συνέβαινε το ίδιο και με το έδαφος.

Το έδαφος είχε διαφορετικό χρώμα και γενικά το υπόλοιπο περιβάλλον. Ήταν περισσότερο γαλάζια. Έκλεισα το αριστερό μου μάτι για να το επαληθεύσω και τελικά ήταν αλήθεια. Και δεν ήταν μόνο το χρώμα. Και οι κινήσεις όλων είχαν γίνει πιο αργές και μπορούσα εύκολα να καταλάβω ποιές κινήσεις θα κάνουν. Είπα να το αφήσω ανοιχτό και να πολεμίσω με αυτό. Κοίταξα τον Sato και πρόσεξα πως το χρώμα του δεν ήταν κόκκινο. Ήταν πολύ πιο ανοικτό και σιγά σιγά πλησίαζε το γαλάζιο.
-Θερμότητα...
-Θερμότητα? Τί βλακείες λες? Τρελάθηκες?
-Το χρώμα είναι η θερμότητα και επίσης μπορώ να προβλέψω τις κινήσεις των άλλων....

Κατάλαβα αμέσως πως o Sato ήταν σε δύσκολη κατάσταση και ήθελε αμέσως ειδική βοήθεια. Όμως ένιωσα κάτι από πίσω μου και είδα τον Youichi να τρέχει προς τα πάνω μου. Κατάλαβα όλες τους τις κινήσεις και τις απέφυγα. Με μία κίνηση του χεριού μου έστρεψα το μαχαίρι πάνω του και παραλίγο να τον καρφώσω στα πλευρά αν δεν έκανε ένα βήμα προς τα αριστερά.
-Η παρουσία σου έγινε πιο έντονη και παράλληλα πιο εύκολη να εντοπίσω. Έχεις χάσει σίγουρα.
-Θα το δούμε αυτό!
-Δεν υπάρχει άλλη επιλογή για σένα. Παραδώσου ή πέθανε! Θα έχεις την ίδια μοίρα με τον φίλο σου. Τελείωνε και χάσε!!

Τα χτυπήματά μου συνέχισαν να αστοχούν για πολύ αλλά και εκείνος δεν μπορούσε πλέον να με πετύχει. Έβλεπα τις κινήσεις του πιο αργά και έτσι μπορούσα να δω που θα καταλήξουν βοηθώντας με έτσι να τις αποφύγω. Όμως αν όσα έλεγε για την ικανότητά του να με "νιώθει" ήταν αλήθεια τότε αυτή η μάχη θα κρατούσε πολύ και ο νικητής θα έβγαινε ανάλογα με τις αντοχές μας. Λίγες αποφυγές αργότερα ο Youichi σταμάτησε και με κοίταξε ήρεμα. Τόσο ήρεμα που νόμιζα ότι θα παραδινόταν.
-Αυτό δεν βγάζει πουθενά! Ας σταματήσουμε την σύγκριση αυτή και ας παλέψουμε μόνο με τις εμπειρίες μας.
-Συμφωνώ!