[Τέλος] New orders! Free this island from tiranny!

Είχα αναχωρήσει από το νησί, μετά απ' αυτό το τρομερό όνειρο. Είχα κατευθυνθεί ανατολικά, με στόχο την Shell town, όπου θα μπορούσα να βρω πληροφορίες για τον άντρα που κυνηγούσα. Στο δρόμο μου όμως συνάντησα ένα πλοίο των marines, και με συνέλαβαν, νομίζοντας πως ήμουν πειρατής. Ούτως ή άλλως δεν είχα κάτι πάνω μου που να έδειχνε πως ήμουν ήδη marine. Ακόμα και η στολή μου είχε χαθεί στην καταιγίδα, μαζί με πολλά από τα υπάρχοντά μου, στα οποία δεν συμπεριλαμβανόταν το κατάνα μου. Αυτό το είχα πάντα μαζί μου, και δεν θα το άφηνα ακόμα κι αν καταστρεφόταν ο ίδιος ο κόσμος. Είναι το μόνο πράγμα που μου έχει μείνει από τον πατέρα μου. Αφού τους εξήγησα βέβαια ποιος ήμουν, και τους έδειξα το κατάνα του πατέρα μου, το οποίο και αναγνώρισαν, αφού ήταν ένας ξακουστός marine, με άφησαν ελεύθερο. Ο καπετάνιος του πλοίου ήταν ένας Marine Lieutenant Commander, και μου έδωσε κάποιες εντολές: Να ένωνα τις δυνάμεις μου με τον Lieutenant Vergil που θα ερχόταν στο πλοίο μετά από εντολές του Smoker, για να καταπολεμήσουμε τις δυνάμεις του τυράννου του Orange island, και ξακουστού πειρατή, Buggy... Θα φτάναμε στο Organ Island την επόμενη μέρα. Πήγα στην καμπίνα μου κι απίθωσα το κατάνα μου σ' ένα τραπεζάκι. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου...

...Το άλλο πρωί ξύπνησα με όρεξη. Θα γνώριζα, και θα βοηθούσα έναν marine Lieutant σε μια αποστολή. Από μικρός ήθελα ν' ακολουθήσω τα βήματα του πατέρα μου. Ήταν ξακουστός υψηλόβαθμος marine, νομίζω Vice Admiral. Ήταν άδικος και βρόμικος ο τρόπος που πέθανε. ~Βάζω στοίχημα πως υπό κανονικές συνθήκες μπορούσαν να νικήσουν εύκολα εκείνους τους πειρατές. , σκέφτηκα, αλλά αμέσως προσπάθησα να βγάλω τις σκέψεις αυτές από το μυαλό μου, γιατί δεν ήθελα να ου χαλάσουν τη διάθεση...
Μία αποστολή μ'έναν μεγάλο marine; Αυτή είναι η ευκαιρία μου!, μονολόγησα χαρούμενος. Ντύθηκα στα γρήγορα, με την ολοκαίνουργια στολή marine που μου έδωσαν στο πλοίο και ανέβηκα στο κατάστρωμα, μέσω του οποίου βρέθηκα στην τραπεζαρία. Μόλις τελείωσα το φαγητό μου, άρχισε να χτυπάει μία σειρήνα. Ήξερα πως αυτό ήταν ένδειξη να μαζευτούμε στο κατάστρωμα, οπότε σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς τα εκεί. Όταν έφτασα, είχαν μόλις τελειώσει τη συζήτησή τους, ο Lieutant commander του πλοίου, κι ένας επιβλητικός άντρας, τον οποίον παραδόξως δεν γνώριζα.
-Α, έλα εδώ Luke, σε παρακαλώ. Αναφώνησε ο Lieutant commander μόλις με είδε...

Η ιστορία μου συνεχίζει εδώ ως κοινή: The heroes of the Organ island!

~Ευτυχώς...δεν ήθελα να τρομάξω το παιδί. Αλλά έχω την εντύπωση πως θα έχουμε προβλήμ..., σκεφτόμουν εγώ, όταν άκουσα μία δυνατή φωνή.
Τι ήταν αυτό?!, αναπήδησα εγώ.
Δεν ξέρω, αλλά ακούστηκε από την κορυφή του βουνού., είπε. Κοίταξα προς τα εκεί. Η σκιά δεν φαινόταν πια.
Ωχ...δε μ'αρέσει αυτό..., είπα εγώ, αλλά δεν συνέχισα, αφού είδα τη βάρκα, με το γέρο μέσα, να επιστρέφει.
Να περάσουν όσα παιδιά έμειναν πίσω πριν, και οι γυναίκες., είπα. Μόλις η βάρκα φόρτωσε, δεν είχαν μείνει πια γυναικόπαιδα στο νησί. Οι περισσότεροι είχαν φύγει. Κάθισα και πάλι στο βράχο και βυθίστηκα στις σκέψεις μου. Δεν πρόλαβαν όμως να περάσουν παραπάνω από πέντε με δέκα λεπτά κι άκουσα από πίσω μου βαριά βήματα, σαν κάτι μεγάλο να έτρεχε, κι ένα βρυχηθμό, σαν αυτόν του λιονταριού. Από το δάσος πετάχτηκε ένα γιγάντιο λιοντάρι μ' έναν άντρα πάνω του.
Ποιος από 'δω απελευθέρωσε τους φυλακισμένους;, ρώτησε εξοργισμένος ο άντρας.
Σ'εμένα πρέπει να μιλάς..., απάντησα...


Το τελευταίο ποστ στην ιστορία: The heroes of the Organ island!


Και ποιος είσαι εσύ;, ρώτησα.
Α, μόνο ένας από τους τρεις δυνατότερους στο πλήρωμα του Buggy, του κλόουν!, σάρκασε.
~Πλήρωμα του Buggy; Από τους τρεις δυνατότερους; Πρέπει να τον καθυστερήσω να φύγει ο κόσμος. Δεν μπορώ να τον νικήσω., σκέφτηκα.
Ώστε φοβάσαι τόσο που δε μπορείς να μιλήσεις, μικρέ marine;, γέλασε.
Δεν φοβάμαι. Αλλά δεν σκοπεύω ταυτόχρονα και να σε νικήσω...ξέρω καλά πως δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάω τον αντίπαλό μου...
Οπότε παραδέχεσαι την ήττα σου;, ειρωνεύτηκε.
Όχι, δεν σκοπεύω σε κάτι τέτοιο...Απλώς δεν περιμένω να σε νικήσω κιόλας., είπα εγώ.
Τι λες, marine; Με μπερδεύεις...μία λες κάτι και μετά λες το αντίθετο..., είπε αυτός μ'ένα μπερδεμένο ύφος.
~Αυτός είναι ο σκοπός μου, ανόητε. Να σε καθυστερήσω για να δώσω χρόνο στους κατοίκους να φύγουν., σκέφτηκα εγώ...

Μπερδεύεσαι; Αχαχαχα! Υπάρχει κάτι πιο απλό απλό αυτό που λέω;, τον κορόιδεψα.
Αυτός δεν είπε κάτι, απλώς κοκκίνισε από το θυμό του. Αφού μείναμε να κοιτάμε ο ένας τον άλλον για κάμποση ώρα, αυτός μου επιτέθηκε στα ξαφνικά.
Ώρα να πεθάνεις!!!!!, αναφώνησε. Εκείνη τη στιγμή είδα, πίσω του, τον γέρο να έχει φτάσει στην ακτή και να φορτώνει τους υπόλοιπους κατοίκους. Εγώ χρησιμοποιούσα την ταχύτητα και το μυαλό μου για να αποφύγω τις επιθέσεις του πελώριου λιονταριού.
ΑΧΧΑΧΑΧΑ!!! Σταμάτα να τρέχεις σαν κοριτσάκι και πολέμα!!!, γέλασε.
Σου είπα πω δεν έχω σκοπό να σε πολεμήσω. Το ότι το μυαλό σου, αν αυτό αποκαλείται μυαλό, δεν μπορεί να το καταλάβει, δεν είναι δικό μου το πρόβλημα., σάρκασα.
Θα πεθάνεις μικρέ, επειδή με κοροϊδεύεις αντί ν'αναγνωρίζεις τη θέση σου, θα πολεμήσω σοβαρά!!, απείλησε. Εκείνη τη στιγμή είδα στον ορίζοντα το φως ν'αναβοσβήνει. Αυτό σήμαινε πως ο γέρος είχε φτάσει και μεταφέρει όλους τους κατοίκους στο πλοίο...

Αυτό όμως μου απέσπασε την προσοχή σε μία κρίσιμη στιγμή, με αποτέλεσμα τα νύχια του λιονταριού να με χτυπήσουν στ' αριστερά μου πλευρά, δημιουργώντας ένα ματωμένο τραύμα. Έπεσα κάτω κι έβηξα αίμα.
Τι έγινε μικρέ; Έτοιμος να πεθάνεις;, γέλασε.
Πάντα είμαι έτοιμος να πεθάνω, αλλά δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα μου...όχι πριν σκοτώσω "αυτόν"!, είπα, και με μεγάλη δυσκολία σηκώθηκα στα πόδια μου.
Δεν υπέφερες αρκετά; Σηκώνεσαι να πάρεις κι άλλο;, σάρκασε.
Δεν...δεν θα με σκοτώσεις εσύ...ό...όχι σήμερα. Ούτε ποτέ..., είπα με δυσκολία. Μετά, με όση ενέργεια μου είχε απομείνει πήδηξα στον αέρα και βρέθηκα μέσα στη θάλασσα. Πονούσα αφόρητα, και το θαλασσινό νερό δεν έκανε καλύτερη την κατάσταση, το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα. Έκανε τον πόνο πιο οξύ κι επώδυνο. Το γεγονός πως το τραύμα ήταν στα πλευρά, έκανε σχεδόν αδύνατο το κολύμπι. Αγνοούσα τον πόνο με όλη τη δύναμη της θέλησής μου...

Κολυμπούσα προς το φως, αυτό το σωτήριο φως στον ορίζοντα. Όταν έφτασα σ' ένα σημείο άρχισα να ζαλίζομαι. Τα έβλεπα όλα θολά, όχι ότι μπορούσα να δω και πολλά στο φως του φεγγαριού. Ήξερα πως δεν έπρεπε να κάνω τέτοια απερισκεψία και να βουτήξω παρά την πληγή στο πλευρό μου, αλλά επίσης ήξερα πολύ καλύτερα να κρίνω τους αντιπάλους μου και πως δεν μπορούσα να τον νικήσω, όχι ακόμα τουλάχιστον. Έφτασα μπροστά στο πλοίο. Ένα φως φώτισε το πρόσωπό μου. Ήταν το φως από το κερί. Εκείνη τη στιγμή έπεσα με τα μούτρα στο νερό. Άκουσα φωνές, κι έναν ήχο σαν βουτιά. Ένιωσα κάποιον να με σηκώνει. Είχα σωθεί...
...Όταν ξύπνησα ήταν πρωί.
Ξύπνησες; Ωραία, θέλω να μου πεις πως ακριβώς έγινε αυτό το τραύμα. Μπορεί να χρειάζεται περιεταίρω θεραπεία., μου είπε ένας άντρας, που υπέθεσα πως ήταν ο γιατρός του πλοίου.
Ε, βασικά με χτύπησε ένα λιοντάρι, με τα νύχια του, και μετά μπήκα στη θάλασσα. Αλλά αν κρίνω από την κατάσταση της πληγής τώρα, δεν χρειάζεται κάτι άλλο...Βλέπετε, έχω κι εγώ ιατρικές γνώσεις.

Τότε, υποθέτω, είσαι ελεύθερος να φύγεις., μου είπε.
Ευχαριστώ γιατρέ., είπα. Σηκώθηκα, φόρεσα την μπλούζα μου, πήρα το σακίδιό μου κι έκανα να φύγω απ' το δωμάτιο. Σταμάτησα όμως πριν περάσω την πόρτα. Πριν φύγω θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι., είπα τέλος.
Ρώτα, κι αν μπορώ θα σου απαντήσω., μου απάντησε καλοσυνάτα ο γιατρός.
Ποιος ήταν αυτός που με έσωσε;, ρώτησα.
Δεν θα σου είναι δύσκολο να καταλάβεις, είναι απ'έξω., μου απάντησε.
Ευχαριστώ και πάλι., είπα κι άνοιξα την πόρτα. Έξω περίμενε ένας marine.
Ε, ευχαριστώ για τη βοήθεια... έκανα αμήχανα.
Τίποτα, χαμογέλασε αυτός και σηκώθηκε. Να πηγαίνω εγώ..., είπε κι έτρεξε στο κατάστρωμα.
Οπότε...μία ακόμα περιπέτεια έφτασε στο τέλος της...δεν άκουσα ακόμα νέα του Vergil όμως...Θα έχει ήδη φύγει από το πλοίο..., μονολόγησα και κίνησα προς το κατάστρωμα του Battleship.....


~ΤΕΛΟΣ~

Όνομα: Luke Sykpe
Haki Points:
Player of the Month Points:7
Beli: 23.000
Bounty/Fame Points: +2.000.000
Παρατηρήσεις: Όπως είπα και στην ιστορία του Dirk μου άρεσε πολύ η συνεργασία σας αλλά το δεύτερο κομμάτι της ιστορίας σου δεν μου άρεσε καθώς τελείωσε πολύ γρήγορα.