[ΤΕΛΟΣ] A new dawn is breaking free...

Μετά από έναν βαθύ και άβολο ύπνο δυνατές και άγριες φωνές με άρπαξαν βίαια από την αγκαλιά του πατέρα Μορφέα. Βιαστικά βήματα ακουγόταν στο κατάστρωμα από πάνω μου και κάποιος κραύγαζε με μανία διαταγές.

Έτριψα αγουροξυπνημένη τα κουρασμένα μάτια μου και, παρά το βάρβαρο ξύπνημα, προσπάθησα να συγκεντρωθώ και να αναγνωρίσω το περιβάλλον γύρω μου.

Έκανα να ανασηκωθώ, μα ένας έντονος πόνος με χτύπησε με δύναμη. Τότε τα θυμήθηκα όλα… Την αποστολή, το Junpei, την απάτη του και την μάχη για την ελευθερία μου.

Η μητέρα μου είναι νεκρή… σάστισα, ο κόσμος γύρω μου άρχισε να γυρίζει, ο πόνος επέστρεψε δεκαπλάσιος και στιγμιαία σκέφτηκα να παρατήσω την μάχη για την ζωή.

Η μητέρα μου είναι νεκρή. Εγώ όμως θα ζήσω… και για τις δυο μας, όπως θα το ήθελε…

Αυτή και μόνο η σκέψη μου έδωσε δύναμη να προσπαθήσω. Οι πληγές μου ητάν σε άσχημη κατάσταση, δεν είχα πολλές δυνάμεις, μα αποφάσισα να προσπαθήσω.

΄΄ Πρέπει να σκεφτώ κάτι γρήγορα ΄΄ ψιθύρισα στον αέρα Δεν έχω πολύ χρόνο…

Το πλοίο είχε ήδη αράξει στο λιμάνι, και αν έκρινα από την φασαρία, ετοιμαζόταν να ξεφορτώσουν το αμπάρι. Το αμπάρι στο οποίο βρισκόμουν εγώ!

'Αυτό δεν είναι καλό!', πανικοβλήθηκα.
Οι πληγές μου δεν είχαν γιατρευτεί και δεν υπήρχε περίπτωση να αντέξω στην μάχη που σίγουρα θα λάμβανε μέρος αν με έβρισκαν να κρύβομαι. Όπως είναι λογικό, σε κανέναν δεν αρέσουν οι λαθρεπιβάτες ….

''Πρέπει να φύγω γρήγορα από’δω, να βρω έναν γιατρό…'' ψιθύρισα στον εαυτό μου παίρνοντας μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω.

Άδειασα γρήγορα τις τσέπες μου. Δεν είχα πολύ χρόνο και χρειαζόμουν την βοήθεια από οτιδήποτε μπορούσα να χρησιμοποιήσω… Άπλωσα λοιπόν όλα τα υπάρχοντα μου στο πάτωμα.

Τα αποτελέσματα ήταν κάτι λιγότερο από απογοητευτικά.

Ένα μαχαιράκι, δύο βόμβες καπνού, μερικά νομίσματα και ένα φρούτο. Είχα φυσικά και το κατάνα μου αλλά όχι και τις απαραίτητες δυνάμεις για να το χρησιμοποιήσω…

Πάνω στην απελπισία μου κοίταξα το φρούτο.

Μπορεί ο Junpei να νόμιζε ότι δεν ήξερα τι είναι, αλλά δεν είμαι χαζή. Το κάθε άλλο, αυτός υποτίμησε την νοημοσύνη και την πονηρία μου και τώρα βρίσκεται στην κόλαση, εκεί που του αξίζει...

Το φρούτο, ήταν ένα φρούτο του διαβόλου. Μικρό , μπλε και φαινομενικά αηδιαστικό...

Σπόιλερ:

Τα φρούτα αυτά ήταν γνωστά για τις απίστευτες δυνάμεις που έδιναν στους χρήστες τους, με αντάλαγμα όμως ενα τρομερό τίμημα…

Πάνω όμως στην απελπισία μου δεν άντεξα, άρπαξα το φρούτο και το έκανα μια μπουκιά.

Περίμενα να είχε απαίσια γεύση, μα έκανα λάθος. Αντίθετα το φρούτο ήταν γλυκό και δροσερό… πολύ δροσερό!

Με το που κατάπια το φρούτο, ένα κύμα πάγου κατέλαβε το σώμα μου και μέσα σε δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε . Έφυγε όσο ξαφνικά όσο είχε έρθει.

Δεν είχα όμως χρόνο να σκεφτώ τι συνέβη. Μάζεψα βιαστικά τα πράγματα μου, ζώστηκα το σπαθί μου και ξεκίνησα με αποφασιστικότητα.

Ήταν ή τώρα ή ποτέ!

Ανέβηκα στο κατάστρωμα όσο και πιο γρήγορα και πιο αθόρυβα μου επέτρεπε το πονεμένο σώμα μου.

Μισάνοιξα την πόρτα και κοίταξα έξω. Δεν ήταν κανείς!

Δεν μπορούσα να πιστέψω στην τύχη μου! Το προ ολίγου γεμάτο κατάστρωμα ήταν έρημο.

Οι ναύτες είχαν μάλλον πάει τις καμπίνες τους για να πάρουν τα χρήματα τους. Είναι πασίγνωστο ότι όλοι οι ναυτικοί το διασκεδάζουν σε κάθε λιμάνι που σταματάνε. Αυτή είναι η ζωή τους…

Παρόλα αυτά έπρεπε να είμαι πολύ προσεχτική. Βγήκα έξω και κοίταξα από την γωνία.

''Γα***τω '' βλαστήμησα σιγανά. Ο καπετάνιος του πλοίου ήταν εκεί και συνομιλούσε με κάποιον που δεν μπορούσα να δώ. Έπρεπε να πάω από την άλλη πλευρά.

Αν ήμουν τυχερή θα μπορούσα να κάνω τον κύκλο χωρίς να με δει κανείς...

Γύρισα να φύγω βιαστικά, μα κάτι σκληρό και ψηλό έκοψε την πορεία μου. Στην στιγμή ένιωσα δυνατά μπράτσα να με κρατάνε και ήξερα ότι η τύχη μου με είχε εγκαταλείψει…

''Καπετάνιο κοίτα τι βρήκα!'' Ήταν ένας ναύτης. Με είχαν πιάσει. Ήμουν χαμένη…

''Τι είναι Ρούκι;'' Φώναξε ο καπετάνιος

''Μια λαθρεπιβάτης καπετάνιο…''

''Τσκ, έχουμε γεμίσει από δαύτους.'' Απάντησε οργισμένος ο καπετάνιος. ''Κατέβασέ την από το πλοίο και έρχομαι.''

Πριν προλάβω να καταλάβω τι γινόταν βρέθηκα κάτω από το πλοίο και στην παραλία. Ένα δάσος ξεκινούσε με το που τελείωνε η μικρή ακτή και ένα θόλος έκλεινε το νησί, στο κέντρο του έλαμπε μια τεράστια ντισκόμπαλα. Ήμουν στο Mirror ball island!

Μα γιατί δεν άραξαν στο λιμάνι και προτίμησαν μια απόμερη παραλία; Περίεργο… σκέφτηκα.
Πριν προλάβω όμως να το σκεφτω παραπάνω εμφανίστηκε ο καπετάνιος μαζί με καμία δεκαριά ναύτες.

Είχαν όλοι όπλα!

''Τσκ, τσκ ,τσκ… για πες μου κοπελιά'' μου είπε σηκώνοντας το πρόσωπο μου για να τον κοιτάω ''τώρα θα χάσεις τη ζωή σου. Άξιζε τον κόπο το ταξίδι;''

''Δεν μετανιώνω τίποτα!!!'' του φώναξα και έφτυσα στις βρόμικες αρβύλες του. Δεν επρόκειτο να πεθάνω χωρίς μάχη.

''Παλιό… ''είπε και σήκωσε το σπαθί του για να με μαχαιρώσει. Ήμουν τελειωμένη…

Σαν από θαύμα όμως μια πέτρα τον χτύπησε στο κεφάλι και σταμάτησε. Είχε ‘έρθει από την πλευρά του δάσους.

Άρπαξα την ευκαιρία και κουτούλησα αυτόν που με κρατούσε. Η προσπάθεια μου είχε επιτυχία και ουρλιάζοντας από τον πόνο ο Ρούκι με άφησε.

Άρπαξα το σπαθί μου που του είχε πέσει στη άμμο ,και ρίχνοντας μια βόμβα καπνού πίσω μου έτρεξα προς την μεριά από πού είχε έρθει η πέτρα.

''Από’ δώ!'' Άκουσα μια αντρική φωνή να μου φωνάζει. Σε άλλη περίπτωση δεν θα την ακλουθούσα, όμως ο ξένος μου είχε σώσει ήδη μια φορά την ζωή, και εγώ χρειαζόμουν βοήθεια.

Ακολούθησα την φωνή και άρχισα να τρέχω. Ήμουν σίγουρη ότι μας ακολουθούσαν, αλλά ο νεαρός άντρας φαίνεται να ήξερε καλά το δάσος.

Δεν μπορούσα να τον δώ μα τον άκουγα, έτσι κατάφερα να τον ακολουθήσω.

Τρέχαμε για πολύ ώρα. Δέντρο μετά από δέντρο μετά από δέντρο…

Κάποια στιγμή οι ήχοι από πίσω μου χάθηκαν. Δεν μας ακολουθούσαν πια.

Ευτυχώς! Σκέφτηκα δεν έχω ακόμα πολλές αντοχές.

Ο νέος όμως συνέχιζε να τρέχει με την ίδια ορμή και δύναμη όπως στην αρχή. Δεν είχα άλλη επιλογή και έτσι τον ακολούθησα.

Κάποια στιγμή φτάσαμε σε ένα καλυβάκι. Ήταν μικρό μα και ζεστό ,κρυμμένο καλά στην καρδιά του δάσους.

Σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα τον νέο. Ήταν ψηλός και γραμμωμένος, με κόκκινα μαλλιά που έφταναν μέχρι την βάση του λαιμού του. Ένα δυο άσπρες ανταύγειες ξεπετάγονταν που και που.

Σπόιλερ:

''Ούφ, τους γλυτώσαμε'' μου είπε ''πώς κατάφερες και μπήκες σε μπελάδες με αυτούς;''

Λαχανιασμένη, σήκωσα το ξανά κεφάλι και προσπάθησα να του απαντήσω. Μα δεν είχα φωνή,
και πριν καταλάβω καλά καλά τι γίνεται , με τύλιξε ένα γνώριμο σκοτάδι…

Όταν άνοιξα τα μάτια μου βρισκόμουν σε ένα μικρό δωματιάκι με πολύ λίγο φώς.

Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά ζαλιζόμουν και τα παράτησα.

''Α! ξύπνησες. Πολύ ωραία...'' είπε μια άγνωστη φωνή και ακουγόταν γέρος. Γύρισα και του κάρφωσα ένα βλέμμα γεμάτο υποψία.

''Χο!χο! χο!'' Γέλασε ο γέρος ''Δεν χρειάζεται να με υποψιάζεσαι. Ο εγγονός μου σε έφερε εδώ.''

''Τι; Ο τύπος με τα κόκκινα μαλλιά;'' Ρώτησα με αγένεια τον γέρο.

Ένα τρανταχτό γέλιο ακούστηκε από την πλευρά της πόρτας. Και ήταν αυτός. Ψηλός και καμαρωτός, στέκονταν ακουμπώντας στην πόρτα σε όλη την δόξα του.

''Έχω και όνομα μου είπε είμαι ο Kyohei και αυτός είναι ο παππούς μου ο Suijiro,είναι γιατρός. Αυτός σε φρόντισε.''

Ντράπηκα τόσο πολύ. Αυτοί οι άνδρες μου είχαν σώσει την ζωή, και εγώ μόνο που δεν τους έβρισα.

''Ευχαριστώ πολύ και τους δυο σας'' είπα με ειλικρίνεια. ''Ονομάζομαι Atra Rose και ζητώ την συγχώρεσή σας για τον τρόπο που μίλησα πριν.''

''Χο!Χο!Χο! Μην ανησυχείς μικρή μου, καταλαβαίνω ''μου χαμογέλασε γλυκά ο γέρος. ''Πες μου όμως, που απέκτησες αυτές τις φρικτές πληγές και γιατί δεν πήγες σε έναν γιατρόq. Παρά λίγο να πάθει μόλυνση…''

Τότε τους τα είπα όλα, για την προηγούμενη ζωή μου ως δολοφόνος, για το πώς ο Junpei με ξεγέλασε και σκότωσε την μητέρα μου και για το πώς ελευθερώθηκα. Στο τέλος της ιστορίας ήμουν κατακόκκινη από ντροπή.

''Δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι'' μου είπε ο Kyohei , ''έκανες το καλύτερο για την οικογένειά σου. Το ίδιο θα έκανα και εγώ.''

''Ευχαριστώ'' του απάντησα σκουπίζοντας τα δάκρυα που δεν είχα καταλάβει ότι κυλούσαν από τα μάτια μου.'' Σας χρωστάω την ζωή μου. Τι μπορώ να κάνω για σας;''

''Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα παραπάνω από το να ξεκουραστείς καλή μου.'' Απάντησε ο γερός γιατρός χαμογελώντας μου , και ακολούθησε τον εγγονό του έξω από το δωμάτιο.

Οι μέρες περνούσαν και μετά από μια εβδομάδα ήμουν πια τελείως καλα και έτοιμη να φύγω.

Ήταν οι τελευταία μου μέρα με τους σωτήρες μου και δεν ήξερα ακόμη τι να κάνω για να τους ευχαριστήσω. Σκέφτηκα ξανά και ξανά , μα τίποτα δεν μου φάνηκε αρκετά καλο...

Σήμερα πάντως θα κατεβαίναμε στην πόλη για το μεγάλο φεστιβάλ που ξεκίνησε χτες.

Ούτε ο Kyohei ούτε ο Souijiro είχαν πάει ακόμη γιατι με φρόντιζαν και ίσως έβρισκα κάτι εκεί για να τους ευχαριστήσω .

Κατά την διάρκεια της διαμονής μου στο φτωχικο νοικοκυριό, έμαθα ότι το σπίτι είναι σε ένα δάσος κρυμμένο πίσω από τον μεγάλο βράχο που ρίχνει την σκιά του στην πόλη και ότι ελάχιστοι ήξεραν για αυτό. Οι δύο άντρες ήθελαν την ησιχία τους, μακρια απο φώτα, μουσικές και χορούς.
Και οι έμποροι πως ήξεραν την παραλιά;σκέφτηκα; Περίεργο…

Δεν πρόλαβα να τελειώσω την σκέψη μου και ο Kyohei μπήκε τρέχοντας στο δωμάτιο. Μόλις είχε γυρίσει από την πόλη...

''Παππού! Έχουμε πρόβλημα. Είναι οι Μαρίνς! Πήραν καινούριο φορτίο από ζωμό κάκτου και έχουν ταΐσει τους πάντες. Έχουν τρελαθεί, χορεύουν ασταμάτητα και τους δίνουν όλα τα λεφτά τους για να πιούν και άλλο από αυτό το φρικτό κατασκεύασμα.''

''Θα σου δώσω το αντίδοτο. ''Του απάντησε ο γέρος γιατρός. ''Μόλις πέσει το σκοτάδι θα πας στην μπάλα και θα το βάλεις να ψεκάζει.''

''Ε;'' διέκοψα μπερδεμένη τον γέρο ''Τι γίνεται εδώ; Οι μαρινς δεν είναι καλοί;'' ρώτησα φανερά μπερδεμένη...

''Αχ Άτρα μου.'' Μου είπε ο γέρος ''Όχι εδώ. Εδώ είναι διεφθαρμένοι και τους νοιάζουν μόνο τα λεφτά. Το κάνουν αυτό κάθε χρόνο στο φεστιβάλ, και εμείς τους σταματάμε, για τον λόγο αυτό ζούμε εδώ εξόριστοι, και για τον λόγο αυτό όταν είναι να πάμε στην πόλη μεταμφιεζόμαστε. Αυτοί σκότωσαν τους γονείς του Κyo…τον γιό μου, και την γυναίκα του'' τελείωσε λυπημένα την εξήγησή του.

''Μα αν πάει τώρα θα το περιμένουν και μπορεί να τον πιάσουνε…'' προσπάθησα να του λογικέψω

''Ακόμη και αν μπορεί να με πιάσουν θα πάω!" με διέκοψε ο κοκκινομάλλης αποφασιστικά, ''γιατί αυτό θα έκαναν και οι γονείς μου''

Το καταλάβαινα αυτό το συναίσθημα. Χάρι σε αυτό ζούσα. Χρέος προς τους γονείς… χρέος αγάπης

Τότε ήξερα τι έπρεπε να κάνω για να τους ανταποδώσω ότι κάνανε για μένα…

''Θα έρθω και εγώ!'' Ανακοίνωσα. ''Μπορώ να βοηθήσω και σας το χρωστάω.''

''Μα… ''πήγε να με μεταπείσει ο γιατρός, αλλά μάταια.
''Δεν έχει μα!'' Τον διέκοψα. ''Φεύγουμε το βράδυ'' είπα και έφυγα από το δωμάτιο αποφασισμένη για μια φορά να κάνω το σωστό.

Το βραδάκι δεν άργησε να φτάσει και είμασταν έτοιμοι για να φύγουμε. Είχα γιατρευτεί και με τις φροντίδες του γιατρού ήμουν και πάλι πανέτοιμη να πολεμήσω.

''Δεν χρειάζεται να το κάνεις ξες… ''μου είπε ο Kyohei φανερά αμήχανος με την κατάσταση. Είχε συνηθίσει να το αντιμετωπίζει μόνος του και αυτό του ήταν κάτι καινούριο.

Η αλήθεια είναι όμως ότι το ίδιο ένιωθα και εγώ.

''Θέλω να το κάνω,'' του απάντησα αποφασιστικά ''Μην ανησυχείς, μόνο θα σε καλύπτω, δεν θα μπλεχτώ στα πόδια σου!'' Καθησύχασα και αυτόν μα και τον εαυτό μου.

Φτάσαμε στην σκάλα που οδηγούσε στην ντισκόμπαλα. Από ότι μου είχαν πει οδηγούσε σε έναν διάδρομο στην κορυφή του θόλου, τόσο καλά κρυμμένο, που ήταν πρακτικά αδύνατο να τον δείς με γυμνό μάτι.

''Εδώ είναι το δύσκολο κομμάτι. Δεν πρέπει να μας δεί κανεις.'' Μου είπε ο κοκκινομάλης νέος στερνά ''η σκάλα είναι αρκετά φαρδιά και θα είναι εύκολα να κρυφτούμε στις εσωχές αν χρειαστεί, το ίδιο ισχύει και για τον διάδρομο. Δεν νομίζω πάντως να χρειαστεί, τέτοια ώρα δεν έχει φρουρούς. Όλοι ετοιμάζονται για την γιορτη…''

''Οκ, το χω!'' του είπα και ξεκινήσαμε αθόρυβα για την κορφή.

Φτάσαμε στην μπάλα χωρίς απρόοπτα και ο Kyohei ετοιμαζόταν να περάσει το ψεκαστήρα με το αντίδοτο όταν η μπάλα άρχισε ξαφνικά να γυρίζει και μουσική να παίζει δυνατά από παντού.

''ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ;;;; ''του φώναξα για να ακουστώ πάνω από την μουσική.

''ΟΧΙ! ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ'' μου απάντησε ''ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ!''

Πριν προλάβει να τελειώσει την πρότασή του , ο αρχηγός της βάσης των Μαρινς εμφανίστηκε με καμία εικοσαριά μαρίνς.

''Αχά! Σε πιάσαμε επιτέλους Takano!''αυτή την φορά δεν θα μου χαλάσεις τα σχέδια. ''ΣΥΛΛAΒΕΤΕ ΤΟΥΣ ''ούρλιαξε με μανία.

Το τσούρμο όρμησε κατά πάνω μας και εγώ τράβηξα το σπαθί μου

''Τελείωσε την δουλειά, σε καλύπτω! Φώναξα στον Kyohei .'' Και έτσι έκανε.
Δ
ύο μαρίνς όρμησαν κατά πάνω μου μα εγώ ήμουν πιο γρήγορη. Με μια κίνηση αποκεφάλισα τον ένα και χτύπησα τον άλλο με την λαβή του σπαθιού μου στο κεφάλι αφήνοντάς τον αναίσθητο.

Ο διάδρομος ήταν αρκετά φαρδύς , αλλά μόνο τρείς το πολύ μπορούσαν να μου επιτεθούν μαζί. Όσο τον κρατούσα εκεί ήμασταν καλά.

Άλλοι τρεις όρμησαν προς τα πάνω μου. Έριξα με μια κλοτσιά τον ένα κάτω και κάρφωσα το σπαθί μου στην καρδιά του άλλου. Δεν υπολόγισα όμως καλά και ένιωσα ένα πυροβολισμό να χτυπάει το αριστερό μου μπράτσο.

''ΟΧΙ! Χωρίς όπλαΗ μπάλα είναι πολύ πολύτιμη για να διακινδυνεύσουμε να την χτυπήσουμε..'' Φώναξε ο αρχηγός των μαρινς.

Αυτό είναι καλό σκέφτηκα. Και πάλι όμως δεν θα αντέξω για πολύ.... Είχαν αρχίσει να με σπρώχνουν προς τα πίσω.

Δεν ήμασταν όμως τυχεροί οι μάχη είχε φτάσει στο δωμάτιο και ενισχύσεις είχαν φτάσει.

Ήταν οι έμποροι , ή μάλλον καλύτερα οι λαθρέμποροι!!!

"Μπα, μπα, μπα ,κοιτά πια είναι εδώ… "μου είπε ο καπετάνιος καθώς οι άντρες του και οι μαρίνς με περικύκλωναν.

"Έτοιμο! " ακούστηκε όμως μια φωνή και σαν θαύμα το αντίδοτο άρχισε να πέφτει σαν βροχή από τον ουρανό.


''ΠΑΛΙΟ… ''ούρλιαξε με μανία ο αρχηγός. Ήξερε ότι τώρα που είχε ξεκινήσει η ρίψη δεν μπορούσε να την σταματήσει. Δεν μπορούσε ούτε την μπάλα να πυροβολήσει, ούτε να στείλει κάποιον να το κατεβάσει. Κανείς άλλος δεν είχε τέτοιες ακροβατικές ικανότητες.


''Αυτή είναι η τελευταία φορά που μου χαλάς τα σχέδια,'' είπε και όρμησε κατά πάνω του με το σπαθί στο χέρι.

Όλοι τον κοιτούσαν αποχαυνωμένοι. Κανείς δεν τον είχε δει να επιτίθεται πιο πριν, όπως έμαθα αργότερα, μα εγώ δεν έχασα την αυτό συγκέντρωσή μου.

Λίγο πριν φτάσει στον Kyohei τράβηξα το σπαθί μου και το αποκεφάλισα.

Σε δευτερόλεπτα επικράτησε το χάος.

Μας επιτέθηκαν όλοι μαζί και δεν είχαμε στον ήλιο μοίρα. Έκλεισα τα μάτια μου και περίμενα το αναπόφευκτο.

Ξαφνικά ένα κύμα ψύχους διαπέρασε το σώμα μου και ένιωσα μια έκρηξη δύναμης να γίνεται μέσα μου.

Επικράτησε απόλυτη σιωπή…

‘Άνοιξα τα μάτια μου και δεν πίστευα αυτό που έβλεπα.
Παντού γύρω μου είχαν ξεφυτρώσει τεράστια καρφιά από πάγο και είχαν καρφώσει του αντιπάλους μου.

Δεν είχαν σκοτωθεί πολλοί μόνο 4 μαρινς και 3 λαθρέμποροι ήταν νεκροί, μέσα σε αυτούς και ο καπετάνιος. Οι περισσότεροι ήταν τραυματισμένοι και ακινητοποιημένοι. Η ντισκόμπαλα ήταν θρύψαλα….

Εγώ το έκανα αυτό; Σκέφτηκα μπερδεμένη. Μετά θυμήθηκα Το φρούτο! Χτυπάει όμως μονό τους εχθρούς;

Γύρισα πανικόβλητη και κοίταξα τον Kyohei.Ήταν καλά! Δεν τον είχε χτυπήσει ούτε ένα καρφί αλλά ήταν πολύ σοκαρισμένος. Γρήγορα όμως ξύπνησε από το σοκ και μου έπιασε το χέρι.

''Πρέπει να φύγουμε!'' Μου είπε και άρχισε να τρέχει σέρνοντάς με από πίσω.
Φτάσαμε στην πόλη σε χρόνο μηδέν. Το αντίδοτο είχε λειτουργήσει και όλοι ήταν πια καλά.

Ένα αίσθημα περηφάνιας φούσκωσε στο στήθος μου. Αυτός ο μπάσταρδος μαριν δεν θα ενοχλούσε πια την πόλη και βοήθησα και εγώ σε αυτό!

''ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!''Ακούστηκε ξαφνικά μια φωνή.

''Δήμαρχε;'' Ρώτησε απορημένος ο Kyohei.

''Ναι εγώ είμαι,'' είπε ο φανερά ταλαιπωρημένος γέρος ''Σας ευχαριστώ πολύ! Σώσατε την πόλη μας.Ξέραμε οτι μια μέρα θα τα κατάφερνες νεαρέ μου... Πρέπει να φύγετε όμως παιδιά μου, οι μαρινς δεν θα μας ξαναενοχλήσουν δεν νομίζω όμως ότι το ίδιο ισχύει και για εσάς. Μην ανησυχείτε για τις καταστροφές, πάρτε αυτά τα χρήματα και πηγαίνετε στο λιμάνι. Ο γιατρός σας περιμένει εκεί…''

Πήραμε με ευγνωμοσύνη τα χρήματα, αποχαιρετήσαμε τον δήμαρχο και κινήσαμε προς το λιμάνι.

Εκεί με δάκρυα στα μάτια μας περίμενε ο γέρος Soujiro.

''Γρήγορα παιδιά μου'' μας είπε ''πρέπει να φύγετε.''

''Μα παππού….''

''Δεν έχει μα….Σώσατε την πόλη, με βαρύ όμως τίμημα'' απάντησε αγκαλιάζοντας τον εγγονό του'' Θα είμαι καλά τώρα. Γρήγορα βιαστείτε. ''Είπε αποφασιστηκά δείχνοντας μας μια μικρή βάρκα.

''Ήταν του δήμαρχου, είναι παλιά αλλά αντέχει ένα ακόμα ταξίδι. ''Μας πληροφόρησε ο γέρος καθώς ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε. ''Αντίο παιδία μου.''

''Αντίο παππού…θα μου λειψεις....''

''Αντίο… ''είπα και εγώ,σκουπίζοντας τα μάτια μου από τα πικρά δάκρυα του αποχαιρετισμού.

Ανοίξαμε γρήγορα πανιά, και καθώς το κύμα μας οδηγούσε σε νέες περιπέτειες, αποχαιρετούσαμε με λύπη τον γιατρό από το κατάστρωμα της βάρκας.

''ΑΝΤΙΟ ΠΑΠΠΟΥ!!!!'' Φώναξε ο Kyohei μην μπορώντας πια να συγκρατήσει τα δάκρυά του.

''ΓΙΑΤΡΕ! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!'' Του φώναξα και εγώ με ευγνωμοσύνη μα και λύπη να με κατακλύζουν.

Και έτσι αφήσαμε την θάλασσα να μας πάει σε νέους, άγνωστους και εξωτικούς τόπους, μακριά από το νησί από όπου ξεκίνησε ξανά η ζωή μου…

Όνομα: Brod
Haki Points: ---
Player of the Month Points: 8
Beli: 25.000
Bounty/Fame Points: ---
Παρατηρήσεις: Ωραια ιστορια. Βεβαια δεν ηξερα τι εγινε στο παρελθον, οποτε ημουν λιγο μπερδεμενος στην αρχη. Σαν ιστορια μια χαρα παντως.