[Group B]Ξεκίνημα Ιστορίας[Arc]

Παντού βλέπατε όμορφα φυτά και πολύ ''πράσινο'' κάτι που σας έφτιαχνε την διάθεση.
Πέρασε αρκετή ώρα από την μεγάλη σας διαδρομή μέχρι που συνειδητοποιήσατε ότι χαθήκατε.
-Βρήκα τι θα κάνουμε!Θα πάμε από δεξιά και θα ακολουθήσετε εμένα!φώναξε δυνατά η Haruko.
-Εγώ λέω να πάμε από την αριστερή μεριά!πετάχτηκε ο Asuma θέλοντας να δείξει ότι δεν συμφωνεί με την ιδέα της Haruko.
-Captain τι λες?ρώτησε ο Bane.

Ο Αρχηγός θα πρέπει να κάνει πόστ τώρα με το ποια πλευρά επιλέγει και συνεχίζω εγώ
Είναι σημαντικό για το σε ποια πλευρά θα πάτε.

Το μονο διίκαιο είναι έτσι πιστέυω...

Τυχαίος Αριθμός (1,2) :

2

1. Αριστερά
   
2. Δεξιά
   

-Λοιπόν!ηρεμήστε!Θα πάμε δεξιά!Φώναξε δυνατά ο καπετάνιος κάνοντας τον Asuma να εκνευριστεί και την Haruko να δίνει φιλιά στον καπετάνιο καθώς διάλεξε την δικιά της επιλογή...
Υπήρχε απόλυτη ησυχία καθώς το πλήρωμα ακολουθούσε την Haruko προς την μεριά που η ίδια επέλεξε με την Haruko να σιγοτραγουδάει κάτι δικά της κομμάτια η οποία είχε φτιάξει.
-Παιδιά!Παραλία!
Όλοι παραξενεύτηκαν καθώς είδανε ότι φτάσανε στην παραλία που είχαν έρθει και στην αρχή αλλά ένιωσαν ευχαρίστηση που δεν καταλήξανε σε τίποτα άγνωστο και επικίνδυνο...
-Ήρθε η ώρα για παιχνίδι!
Η Haruko πήρε μια μικρή πέτρα που βρήκε κάτω και την πέταξε στο κεφάλι του Asuma με σκοπό να τον εκνευρίσει.
-Haruko!!!!!Τώρα θα δεις!φώναξε δυνατά ο Asuma και άρχισε να κυνηγάει την Haruko η οποία έτρεχε γελώντας.
Καθώς έτρεχε έπεσε πάνω στον Carl ο οποίος είχε κολλήσει βλέποντας τα σύννεφα.
-Αυτή η κοπέλα..... Έλα εδώ!φώναξε δυνατά ο Carl καθώς άρχισε να κυνηγάει και αυτός την Haruko...
-Captain!!!
Ο Καπετάνιος βρισκόταν σε μια γωνία μόνος του καθώς είχε γονατίσει στο χώμα.Έπιασε μια χούφτα άμμο και την άφησε σιγά σιγά να κυλήσει από τα δάχτυλα του.Κοίταγε γύρω του συνέχεια καθώς ''απολάμβανε''
την ομορφιά της παραλίας αυτής μέχρι που ανακάλυψε μια παράξενη παρουσία αρκετά μέτρα πιο πέρα από εκεί που βρισκόταν το πλήρωμα του.Πήγε πιο μπροστά και πρόσεξε ότι ήταν μια ξανθιά κοπέλα με καλλίγραμμο σώμα η οποία βρισκόταν πάνω σε έναν βράχο κρατώντας μια άρπα.

Η κοπελα μας κοιτουσε και ειχε ειναι αρκετα φοβισμενο υφος σρτο προσωπο της. Την πλησιαμε ολοι αλλα προς μεγαλη μου εκπληξη δεν κουνηθηκε απο την θεση της. Συνεχισε να κοιταει μια εμας...μια το δασος απο το οποιο βγηκαμε με τα γιγαντια δεντρα...
-Πως...πως εγινε αυτο? Βγηκατε απο κει μεσα...δεν ειναι δυνατον αυτο...κανεις δεν επιτρεπετε να βρισκετε σε αυο το δασος...δεν το επιτρεπει ο θεος...
-Αντε παλι με αυτον τον θεο...επιτρεπει τιποτα σε αυτο το νησι???
-Σιωπη...μην μιλας για τον θεο...θα σε ακουσει και θα σε τιμωρησει...μην σκεφτεσαι καν για αυτον...
-Σιγα μην...
-Σταματα Carl...Ασε την κοπελα να μας εξηγησει.Δεν βλεπεις οτι ειναι τρομαγμενη???Συγχωρεσε μας αλλα ειμαστε καινουριοι εδω...απο το δασος βγηκαμε τυχαια και πολυ γρηγορα...μαλλον εφταιγε η διαδρομη που ακολουθησαμε...Γιατι ολοι μιλανε για τον θεο σαν τιμωρω...Τι θος ειναι αυτος???ΤΥπαρχει στα αληθεια???
-Δεν μπορω να σας μιλησω...φυγετε σας παρακαλω...

Ήμουν αρκετά χαρούμενη που ο καπετάνιος μας με εμπιστεύτηκε. Όμως για άλλη μια φορά χάρης στην διαίσθηση μου επιστρέψαμε πίσω στην λευκή ακτή. Έτσι δεν είχα κάτι παραπάνω να κάνω παρά να εκμεταλλευτώ την κατάσταση και να πειράξω για άλλη μια φορά τον Asuma. Καθώς με κυνηγούσε και τρέχαμε στην έπεσα τέλειος κατά λάθος πάνω στον Carl ο οποίος είχα απορροφηθεί από την θέα, βέβαια όλο αυτό είχα ως αποτέλεσμα να εκνευρίσει και αυτόν και έτσι είχα καταλήξει να με κυνηγούν δυο άνδρες για να με σκοτώσουν.

Μετά από αρκετές ώρες και οι τρεις μας είχαμε κουραστεί και πέσαμε σχεδόν λιπόθυμοι στην απαλή άμμο. Όμως και οι δυο τους ήταν ακόμα εκνευρισμένοι.
-Άμα σε πιάσω.. Ηλίθια...Θα..σε.. σκοτώσω....
-Βασικά... είσαι γενικά άχρηστη μονό για να μας φέρνεις σε μπελάδες αξίζεις...Με ανάγκασες να φερθώ παιδιάστικα...
Εγώ δεν μπορούσα να τους απαντήσω η κούραση με έχει κατακλύσει και τα λόγια δεν έβγαιναν από το στόμα μου, πάρα μόνο οι βρισιές και οι δολοφονικές σκέψεις στριφογυρνούσαν στο μυαλό μου.

Μόλις κατάφερα να ξεκουραστώ για λίγο γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον καπετάνιο μας να προσπαθεί να καθησυχάσει με λόγια ένα αγγελάκι που έκλεγε, έτσι μαζευτήκαμε όλοι μαζί μπροστά της καθώς το θέαμα ήταν αρκετά περίεργο.

Ξαπλωμένος καθώς ήμουν, παρατήρησα την περίεργη κοπέλα με τα φτερά ακόμα να μιλάει με τον καπετάνιο. Την είχα αποπάρει πριν, αλλά το γεγονός πως τόση ώρα μετά κι ακόμα έκλαιγε - ή κλαιγόταν, δεν ήμουν σίγουρος. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός κι εγώ εξαντλημένος - σίγουρα κατάλαβα ότι ήταν κάτι σημαντικό.

"Μήπως μπορούμε να βοηθήσουμε με κάποιο τρόπο?" άκουσα τον καπετάνιο να ρωτάει με ειλικρίνια, αλλά η κοπελιά απαρηγόρητη. Το δάκρυ κορόμηλο.
"Δ-δε μπορείτε να κάνετε κάτι εναντίων του Θεού...κανείς δε μπορεί..."
"Έι...! Εσύ δεν είπες πως κανείς δε βγαίνει απ'αυτό το δάσος? Εμείς όμως βγήκαμε! Άρα μπορούμε να βοηθήσουμε κάπως, σωστά? Κάτι ιδιαίτερο έχουμε στο κάτα-κάτω." προσπάθησε να την ηρεμήσει ο Gama.
"Έχει δίκιο," συμφώνησε ο καπετάνιος "πες μας. Κάτι μπορεί να μπορούμε να κάνουμε..."

Κοντοστάθηκε, αλλά φάνηκε πως ήταν έτοιμη να μιλήσει, λίγη ώθηση ακόμα χρειαζόταν μόνο...και ποιος άλλος να της τη δώσει, από μία γυναίκα? Σκούντηξα την Haruko καθώς ανακάθισα, σε περίπτωση που παρακολουθούσε. Ευτυχώς το κατάλαβε αμέσως.

"Όχι μπορεί, σίγουρα! Ο καπετάνιος μας δεν έχει αποτύχει ποτέ να προστατέψει μία κυρία. Εγώ γιατί νομίζεις είμαι με το συγκεκριμένο πλήρωμα?"

Η κοπέλα ένιωσε πιο ασφαλής ΄ το κατάλαβα γιατί μετά από τόση ώρα, χαμογέλασε για πρώτη φορά. Σκούπισε τα μάτια της και μας κοίταξε όλους. "Να, βλέπετε...ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο σε μένα, αν σας μιλήσω, θα..."
"Πατέρας" είπα αμέσως. "πότε τον πιάσανε?"
"Π-πώς το κατάλαβες...?" Αν και ήταν απλώς ξαφνιασμένη, ξαφνικά φάνηκε τρόμος να την κυριεύει. Κοιτούσε απ'τον έναν στον άλλον σαν τρελή. Μήπως είστε κι εσείς κάποιου είδους θεοί-γι αυτό είστε ακόμα ζωντανοί!? Μήπως θα-"

Τ'ορκίζομαι, αυτός είναι ο λόγος που δε μπορώ τις γυναίκες πάνω από πέντε ώρες συνεχόμενα. "Εσύ μου το είπες μόλις τώρα, σταμάτα τις υστερίες."
"Ω-ωωω..."
"Μην της μιλάς έτσι."

Ανασήκωσα τους ώμους μου εκνευρισμένος.