Death in Warship Island[Τελος-Quest]

Ημουν πλεον και παλι στην East Blue, καθως εφευγα απο το Baterilla Island της South, πετυχα ενα πλοιο επαναστατων στον δρομο μου, για καλη μου τυχη, Captain στο πλοιο αυτο ηταν ο παλιος μου φιλος Jet. Υστερα απο πολλα μπουκαλια κρασι, σακε και ολα τα καλα, ειπα στον Jet καποια πραγματα για το πως ακριβως βρεθηκα κατα λαθος στην South Blue, αλλα και για τον πλεον καπετανιο μου Rikkido Metaru... Υστερα του μιλησα για την επιθυμια μου να βρω εναν τροπο να επιστρεψω στην East Blue και παλι, ο Jet και οι επαναστατες του προσφερθηκαν να με οδηγησουν απο μερη που ηξεραν, ετσι θα περναγαμε με ασφαλεια αλλα πανω απο ολα απαρατηρητοι στην East Blue. To ταξιδι ηταν μεγαλο, διηρκησε τρεις μερες, ομως υστερα απο αρκετη ταλαιπωρια ειχαμε πλεον φτασει, οι επαναστατες με πηγαν μεχρι το Warship Island, οπου ηταν και ο προορισμος μου, υστερα αφου χαιρετησα τον Jet και τους συντροφους του, οι δρομοι μας χωρισαν και μονος μου πλεον εψαξα να βρω ενα ησυχο μερος να δεσω το πλοιο μου. Αφου ημουν σιγουρος πως το μερος που διαλεψα ηταν και το σωστο, κατεβηκα και ξεκινησα για να βρω την μια και μοναδικη πολη που υπηρχε πανω στο Warship Island.

Το θεαμα που εβλεπα ηταν πολυ ομορφο αν και ιδιαιτερα περιεργο αν το σκεφτει κανεις, στο κεντρο του νησιου υπηρχε ενα βουνο, το οποιο εμοιαζε παρα πολυ με πολεμικο πλοιο. "Μαλλον απο εκει πηρε το ονομα του το νησι" σκεφτηκα, προχωροντας ειδα πως στους προποδες του βουνου ηταν το μικρο χωριουδακι που εψαχνα, ειχα μαθει απο τον Jet πως αλλη πολη ή χωριο δεν υπηρχε στο νησι και ετσι θα εμενα εδω για μια δυο μερες. Οσο πλησιαζα την πολη ενα περιεργο αισθημα μεγαλωνε μεσα μου, παρατηρησα καλυτερα και ειδα πως το χωριο διακατηχε ενα ισχυρο αισθημα φοβου, οταν εφτασα πλεον αρκετα κοντα μπορουσα να δω ανθρωπους να τρεχουν περα δωθε, αλλους να ειναι καθισμενοι κατω και να κλαινε και αλλους να εχουν ενα κενο βλεμμα. Εφτασα στην εισοδο του χωριου και κοιταξα γυρω μου, ξαφνικα ολοι ειχαν σταματησει και με κοιτουσαν, ενα μικρο κοριτσακι βγηκε μεσα απο το πληθος, με πλησιασε λιγο και υστερα ειπε:
Αργησες, δεν εχει τιποτα να κλεψεις απο εδω, τα πηραν ολα...
Υστερα απο μερικα λεπτα στα οποια απλα την παρατηρουσα αποσβολομενος, ειπα:
Μα, εγω δεν ηθελα να κλεψω τιποτα, απλα να ξεκουραστω μια δυο μερες στο νησι σας ηθελα...
Ενας αλλος πισω απο το κοριτσακι πεταχτηκε:
Πειρατης δεν εισαι? Σιγουρα να κλεψεις θες, οπως και εκεινοι...Αλλα δεν μας εμεινε τιποτα πια...

Το κοιταγα με ενα αναμεικτο βλεμμα περιεργειας και βαρεμαρας, δεν ηξερα τι ακριβως επρεπε να κανω... "Να τον ρωτησω τι εγινε και αν μπορω να βοηθησω οπως θα εκανε καθε λογικος ανθρωπος ή να μην ασχοληθω μιας που ενας πειρατης δεν θα ασχολιοταν με κατι τετοιο..." σκεφτομουν. Τελικα υστερα απο λιγα λεπτα τους ειπα ξανα πως δεν ειχα καποιο λογο να τους βλαψω και πως λεφτα και χρυσο ειχα πολλα και σε καμια περιπτωση δεν ειχα ερθει για να τους κλεψω, αλλοι φαινονταν να εχουν ηρεμησει στο ακουσμα των λεξεων αυτων και αλλοι παλι οχι...
Το μικρο κοριτσακι που μου ειχε μιλησει αρχικα τους ειπε πως ελεγα την αληθεια, την κοιταξαν ολοι απορημενοι και τοτε συνεχισε:
Μου το ειπαν...
Προσπαθωντας να καταλαβω τι ακριβως εννοει την ρωτησα ποιοι της το ειπαν, σκεφτηκα το πλοιο μου, εκει ειχα ολα μου τα υπαρχοντα, αν καποιος ειχε δει το χρυσο?
Μου εξηγησε πως ηταν και αυτη χρηστης ενος φρουτου του διαβολου, το οποιο της επετρεπε να επικοινωνει με τα ζωα, ετσι λοιπον ηξερε οτι αυτο που ελεγα ηταν αληθεια, της το ειχαν πει μερικα πουλια που ειχαν παρακολουθησει ολη μου την πορεια απο την παραλια μεχρι και την πολη.
Το κοριτσακι μου ειπε πως το ονομα της ειναι Apis, υστερα για καποιο δικο της λογο μου ειπε ολα οσα ειχαν γινει αυτον τον καιρο στο Warship Island. Καποιοι πειρατες ειχαν βρει καταφυγιο μεσα στο δασος και εκαναν συχνες επιδρομες κατα του χωριου. Οι κατοικοι ειχαν χασει ολα τους τα υπαρχοντα και μαζι με αυτα και την υγεια τους, μιας που φαρμακα πλεον δεν υπηρχαν και οι ασθενειες ειχαν φτασει σε επικυνδινα επιπεδα...

Διχως να το πολυσκεφτω αποφασισα να βοηθησω αυτους τους ανθρωπους, μπορει να με εβγαζε μερικες μερες εκτως του προγραμματισμου μου, αλλα δεν με πειραζε, για καποιο περιεργο λογο ενιωθα πως πρεπει να τους βοηθησω και ας μην ηταν δικη μου δουλεια... Ετσι λοιπον ζητησα απο τους χωρικους να μου πουν ολα οσα ηξεραν για τους πειρατες αυτους, εκατσα και τους ακουγα σχεδον ολη μερα. Τα πιο σημαντικα απο ολα οσα μου ειπαν ηταν το ονομα τους, Silverhawks, απο οσο ηξερα δεν ηταν πολυ μεγαλο ουτε και ιδιαιτερα δυνατο πληρωμα μιας που το συνολικο τους Bounty ηταν αρκετα μικροτερο απο το δικο μου... Εμαθα πως μετα απο καθε λεηλασια, οι πειρατες κατευθυνονταν προς την βορειοανατολικη μερια του νησιου, η Apis προσφερθηκε να με οδηγησει μεσα απο το δασος, ετσι ωστε να βρω πιο ευκολα το κρυσφυγετο τους. Βλεπωντας ομως την αντιδραση του παππου της, ειπα πως καλο θα ηταν να μεινει πισω στο χωριο, ηταν αλλωστε αρκετα μικρη για μια τετοια "περιπετεια". Οι χωριανοι μου εφτιαξαν εναν μικρο χαρτη, ο οποιος εδειχνε σε γενικες γραμμες, το πως ειναι το νησι, ετσι ωστε να εχω εναν βασικο αξονα για να κατατοπιστω. Μιας που το ταξιδι μου μεχρι εδω ηταν αρκετα ξεκουραστο, αποφασισα να μην χασω ουτε στιγμη, ηταν αλλωστε ακομα μεσημερι οποτε θα μπορουσα να καλυψω ενα κομματι της διαδρομης απο το χωριο στο αρχηγειο των πειρατων. Πηρα μονο οσα πραγματα, θα χρειαζομουν και ξεκινησα για τον προορισμο μου, συντομα μολις μπηκα στο δασος εχασα καθε επαφη με το τι ηταν πισω, πλαι και μπροστα μου, η βλαστηση ηταν οχι μονο πυκνη αλλα και η κατανομη των φυτων και των δεντρων μεσα στο δασος, δεν σου αφηνε και πολλα περιθωρια...

Προχωρουσα οσο πιο γρηγορα μπορουσα μεσα στο δασος, ανοιγωντας δρομο με το μαχαιρι μου ετσι ωστε να μπορω να περασω αναμεσα απο τα φυτα. Ανα τακτα χρονικα διαστηματα φλωγες αναβαν στο χερι μου ετσι ωστε να μπορω να "συμβουλευτω" λιγο τον χαρτη που ειχα παρει απο τους χωρικους, ωστοσο οσο πιο βαθεια προχωρουσα μεσα στη ζουγκλα τοσο πιο πολυ ενιωθα πως χανομουν. Πλεον δεν ηξερα αν ειναι βραδυ ή μερα, ολα γυρω μου φαινονταν το ιδιο σκοτεινα και απομακρα, μια απολυτη ησυχια υπηρχε γυρω μου, πραγμα που ειχε αρχισει να με νευριαζει. "Καλα ειμαι το μονο ζωντανο ων σε αυτη την ζουγκλα" σκεφτομουν συνεχως, προς απαντηση στις σκεψεις μου μια κραυγη ακουστηκε λες και ηταν πισω μου, ο ηχος ηταν τοσο δυνατος που αναγκαστικα να "καλυψω" τα αυτια μου, τιποτα απο ολα οσα ηξερα δεν μπορουσε να κανει τετοιο θορυβο με μια κραυγη. Καθε κυτταρο στον οργανισμο μου, μου ελεγε να μην ακολουθησω τον ηχο και να παραμεινω πιστος στην "αποστολη" που μου ειχαν αναθεσει οι χωριανοι του Warship Island. Ετσι λοιπον αποφασισα να ξεχασω αυτο που ειχα μολις ακουσει και να συνεχισω να προχωρω προς τα βορειοανατολικα με την ελπιδα πως καποια στιγμη θα εβρισκα το κρυσφιγετο των πειρατων που εψαχνα... Δεν προχωρησα πολυ ομως μιας που μετα απο ενα σχετικα συντομο χρονικο διαστημα, ενιωθα αρκετα κουρασμενος και πεινασμενος, αποφασισα πως ηταν αρκετα οσα εκανα για σημερα και ετσι εψαξα για ενα μερος να περασω την νυχτα. Στην γη ημουν αρκετα ανοικτος σε οτιδηποτε θα μπορουσε να ζει στο δασος αυτο και ετσι υστερα απο λιγο ημουν πανω στο κλαδι ενος τεραστιου δεντρου. Εβγαλα τα πραγματα μου και εφαγα λιγες απο τις κροκετες που ειχαν ξεμεινει στην τσαντα μου, υστερα με βαρια καρδια και ωντας ακομα αρκετα πεινασμενος, ξαπλωσα για να ξεκουραστω οσο πιο πολυ μπορουσα...

Το σωμα μου ηταν προφανως πολυ πιο κουρασμενο απο οτι περιμενα πως ηταν, μεσα σε ενα πολυ μικρο χρονικο διαστημα ειχα αποκοιμιθει πανω στο κλαδι. Υστερα απο αρκετες ωρες ενιωσα ενα ελαφρυ θορυβο να γινεται απο τα φυλλα των δεντρων, καθως ο αερας τα "χαιδευε". Ξυπνησα και σιγα σιγα σηκωθηκα, δεν ηξερα αν ειχε ξημερωσει ή αν ηταν ακομα νυχτα, μιας που το τοπιο συνεχιζε να μου φαινεται ιδιο με πριν. Μαζεψα τα πραγματα μου και κατεβηκα απο το δεντρο, ειχα χασει καθε αισθηση του που ημουν και που επρεπε να φτασω και ετσι αποφασισα να διαλεξω εναν "δρομο" στην τυχη και να ακολουθησω αυτον απο εδω και περα. Η κραυγη που ειχα ακουσει δεν ειχε ξανα ακουστει απο τοτε και ετσι μια απολυτη ησυχια καλυπτε και παλι ολο το δασος. Ενας ξαφνικος θορυβος ακουστηκε και μεσα σε δευτερολεπτα βρεθηκα κρεμασμενος αναποδα απο ενα δεντρο, μαλλον ειχα πατησει καποια παγιδα και ειχα πιαστει, κατι σαν σειρινα ακουστηκε και υστερα απο λιγο ακουγα μερικους θορυβους απο κλαδια που σπανε να με πλησιαζουν. Τρεις ανθρωποι εμφανιστηκαν μπροστα μου και με κοιτουσαν με αινιγματικο βλεμμα, ενας απο αυτους με ρωτησε τι εκανα στη ζουγκλα, αλλα θεωρησα πως καλο θα ηταν να μην απαντησω... Γυρισαν πλατη σε μενα και συζητησαν για λιγο μεταξυ τους, υστερα διχως να πουν αλλη κουβεντα εκοψαν το σχοινι που με κραταγε, ριχνωντας με στο εδαφος. Με εδεσαν και αρχισαν να με μεταφερουν καπου, δεν ειχα ιδεα που, ουτε και τον δρομο που ακολουθουσαμε μιας που τα ματια μου ηταν δεμενα και αυτα. Η διαδρομη μας ωστοσο δεν ειχε και τοσο μεγαλη διαρκεια μιας που λιγα λεπτα αργοτερα με πεταξαν μεσα σε ενα υγρο και σκοτεινο δωματιο. Το μοναδικο φως που εμπαινε ηταν απο ενα παραθυρακι που υπηρχε στην πανω δεξια μερια του δωματιου, προσπαθησα να φτασω το παραθυρο μηπως και καταφερω να δω το οτιδηποτε απο τον εξω κοσμο, αλλα ματαια, τα δεσμα μου δεν μου το επετρεπαν...

Διχως να εχω αλλη επιλογη, απλα εκατσα και περιμενα καποιον, μαλλον υψηλοβαθμο, απο αυτους που με επιασαν, να ερθει για να με "ανακρινει". Η ωρα ομως περναγε και δεν εβλεπα κανεναν να ερχεται, σιγα σιγα η υπομονη μου αρχισε να εξαντληται και συντομα αρχισα και παλι τις προσπαθεις να λυθω και να δω εξω απο το παραθυρακι τι γινεται... Το μεγαλο μου προβλημα ηταν τα ποδια μου, επρεπε να βρω εναν τροπο να τα λυσω, ωστε να περασω τα χερια μου μπροστα και να μπορεσω να κανω κατι και για αυτα, ευτυχως για μενα τα δεσμα μου δεν περιειχαν Kairoseki, πραγμα που σημαινε δυο πραγματα. Πρωτον οι εχθροι μου δεν ηξεραν οτι ειμαι χρηστης φρουτου και δευτερον αλλα σημαντικοτερον μπορουσα ακομα να το χρησιμοποιησω, ετσι λοιπον μεταμορφωσα τα ποδια μου, κανοντας τα πιο λεπτα, μπορει να μην μπορουσα να λυθω αλλα σιγουρα ετσι θα ελευθερονομουν. Μεσα σε δευτερολεπτα τα ποδια μου ηταν και παλι ελευθερα, διχως να χασω την ευκαιρια, περασα τα χερια μου κατω απο το σωμα μου και καταφερα να τα φερω μπροστα, αρχισα να παλευω με το σχοινοι που με ειχαν δεμενο, δαγκωνοντας και τραβωντας το με το στομα μου, σιγα σιγα ο κομπος αρχισε να γινεται πιο χαλαρος και μερικα λεπτα αργοτερα ολα μου τα ακρα ηταν και παλι ελευθερα. Πεταχτηκα ορθιος και εκανα μερικες κινησεις για να ξεμουδιασω, υστερα ανεβηκα πανω στο κρεβατι που καθομουν και κοιταξα εξω απο το παραθυρο, βρισκομουν σε μια βαση, ή κατι που εμοιαζε με βαση, αρκετοι ανθρωποι πηγαιναν περα δωθε κουβαλωντας κυβωτια, φαινοταν σαν να μαζευουν και μαλιστα βιαζονταν. Στο κεντρο υπηρχε μια σημαια, ειχε ενα πειρατικο σημα πανω, πλεον ημουν σιγουρος πως αυτοι που με ειχαν πιασει ηταν οι πειρατες που εψαχνα να βρω... Αλλα γιατι μαζευαν τον καταυλισμο τους?

Σκεφτομενος ολα τα πιθανα σεναρια για τα οποια θα μπορουσαν να τα μαζευουν οι πειρατες ειδα τρεις να ερχονται προς το μερος που με ειχαν βαλει, αυτος που ηταν στην μεση φαινοταν πιο δυνατος απο τους αλλους δυο και σιγουρα πιο υψηλοβαθμος. Καθως περασαν απο το παραθυρακι μου τους ακουσα να λενε:
"Τι θα κανουμε με τον κρατουμενο? Ειναι καλη σοδεια Captain, νομιζω πως τον εχω δει σε wanted poster...
Σκασε Reymonto, ο καπετανιος μπορει να αποφασισει και μονος του, λες να φοβαται εναν απλο πειρατη? Ειναι ο ανθρωπος που εχει 20.000.000 bounty στο κεφαλι του...!
Εγω λεω να σκασετε και οι δυο σας, δεν μου εφταναν τα βασανα μας με τους Μαριν και τους Bounty Hunter που μας ερχονται απο λεπτο σε λεπτο, εχω να μαζευω και τις βλακειες σας..."
Πλεον ηξερα, ο κεντρικος ηταν ο καπετανιος και μαλιστα ειχε και Bounty, αν και δεν ηταν πολυ υψηλο, ειχα μαθει να μην κρινω απο αυτο τους ανθρωπους, ουτε και την δυναμη τους...
Κατεβηκα γρηγορα απο το κρεβατι και κρυφτηκα πισω απο την πορτα, η οποια μετα απο μερικα δευτερολεπτα ανοιξε.
Λοιπον που ειναι ο κρατουμενος σας?
Οι αλλοι δυο μπηκαν μεσα σαστισμενοι, ειδαν τα λυμενα σχοινια και γυρισαν συγχισμενοι προς τον καπετανιο τους:
Δεν...δεν ξερω π..που πηγε...
Δεν...δεν ξερω π..που πηγε... ειπαν και οι δυο με μια φωνη, φαινοταν πως ηταν τρομαγμενοι με την ροη των γεγονοτων, ωστοσο ο τριτος δεν απαντησε, υστερα απο λιγο τους ειπε:
Ελπιζω να εφυγε απο εδω περα, αρκετα προβληματα ειχαμε, μακαρι να τον φαει ο βρωμοδρακος... γυρισε την πλατη του και εφυγε με τους αλλους δυο να τον ακολουθουν κατα ποδας!

Επιασα την πορτα πριν κλεισει και αθορυβα βγηκα απο το δωματιο που με ειχαν, στο μυαλο μου ακουγοταν συνεχως η τελευταια φραση του καπετανιου των πειρατων...
"Ελπιζω να τον φαει ο βρωμο δρακος"... Τι εννοουσε δρακος, ολο και πιο πολυ πιστευα πως υπηρχε καποιο ιδιαιτερα "απειλιτικο" ων πανω στο νησι, πρωτα η φοβερη κραυγη και τωρα αυτη η φραση, ολα τα κυτταρα του οργανισμου μου φωναζαν οσο πιο δυνατα μπορουσαν <<ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΕΔΩ>> και ομως για καποιο λογο ηθελα να μεινω. Ισως ηταν η ιδεα ενος δρακου, ενα τοσο δυνατο τερας, παντα κυνηγουσα την δυναμη και ισως για αυτο ηθελα να μεινω, για να δοκιμασω την τυχη μου, οχι καλυτερα για να δοκιμασω την δυναμη μου.
Βγηκα εκτως του κτιριου και κρυφτηκα πισω απο καποιους θαμνους, συνεχιζε να υπαρχει αναταραχη στη βαση και ετσι επελεξα να παραμεινω εκει που ημουν και να παρακολουθω... Ενω ολα κυλαγαν "ομαλα" ξαφνικα μερικες διαφορετικες φωνες ακουστηκαν, ακολουθομενες απο δυο "φλεγομενους" πειρατες που αφησαν την τελευταια τους πνοη στο κεντρο της βασης. Δεν προλαβα καν να κουνηθω και εγινε αυτο που φοβομουν, καμια δεκαπενταρια Bounty Hunters εμφανιστηκαν απο το πουθενα, ενας μαλιστα απο αυτους ειχε και ενα φρουτο του διαβολου, μιας που τον ειδα να μεταμορφονεται σε εναν τεραστιο πιθηκο... Πισω απο τους Bounty Hunters εμφανιστηκε ενας πολυ περιεργος τυπος, φοραγε ενα κουστουμι και ειχε ενα περιεργο κουρεμα και γυαλια στα ματια του... Αυτο ομως που δεν μου αρεσε καθολου ηταν το σημα των Μαριν στο πετο του πουκαμισου του. "Τα πραγματα εχουν αρχισει και σκουρενουν, πρεπει να παρω τα κλοπημαια και να φυγω για το χωριο οσο πιο γρηγορα γινεται, οι χωριανοι θα ξερουν να με κρυψουν μεχρι να υσηχασουν τα πραγματα..." ειπα απο μεσα μου.

Σφαξτε τους ολους, θα ξεδιαλεξουμε μετα οσους εχουν Bounty... Αφηστε ζωντανο μονο τον καπετανιο τους, μας χρειαζεται..! φωναξε ο καλοντυμενος Μαριν και ενα μεγαλο μακελιο ξεκινησε. Οι πειρατες δεν ειχαν ουτε μια ελπιδα, μονος του ο ανθρωπος-πιθηκος εσπασε γυρω στα πεντε κεφαλια με ενα κορμο δεντρου που πεταξε, αυτο δεν ηταν μαχη, ηταν δολοφονια. Ειχα μεινει παγωμενος στην θεση μου και κοιτουσα το "θεαμα", ξαφνικα στο μυαλο μου ξεπεταχτηκε η "αποστολη" μου, σκεφτηκα πως αν η "μαχη" τελειωνε κατα πασα πιθανοτητα ολα τα κλοπημαια θα τα επερναν οι οχι και τοσο καλοσυνατοι υπερασπηστες της δικαιοσυνης. Ετσι ξεκινησα και σκυφτα περασα πισω απο το πεδιο της μαχης, πισω απο τον Μαριν και υστερα απο λιγη ωρα εφτασα στην αμαξα που ειχαν φορτομενα τα κλοπιμαια, τεσσερα μεγαλα σακια γεματα μεχρι πανω, ξεκινησα σιγα σιγα τα αλογα που εσερναν την αμαξα αλλα υστερα απο ενα συντομο διαστημα σταματησα μιας που η πυκνη βλαστηση δεν μου επετρεπε να περασω, εβγαλα ενα ενα τα σακια και αρχισα να τα μεταφερω μεσα στο δασος, οταν πλεον τα ειχα μεταφερει ολα σε ενα ασφαλες σημειο, επεστρεψα πισω στη βαση των πειρατων, ολα ομως ειχαν ηδη τελειωσει, το εδαφος ηταν βαμενο κοκκινο και σχεδον ολοι οι πειρατες ηταν νεκροι. Ενας απο τους Bounty Hunters ελεγχε εναν εναν τους πειρατες και σκοτωνε οποιους ειχαν καταφερει να επιβιωσουν απο την κτηνωδια.
Dogherty φτανει, δεν νομιζω πως εμεινε καποιος και περαν αυτου οι μονοι που εχουν Bounty ειναι αυτοι που εχουμε εδω... Τους υπολοιπους δεν τους χρειαζομαστε... ακουστηκε η φωνη του Μαριν. Ο ΒΗ που παρατηρουσα, ονοματι Dogherty εκανε ενα μορφασμο και πηγε προς το μερος των υπολοιπων. Πλησιασα λιγο ακομα για να μπορεσω να αποκλεψω καποια πληροφορια που μπορει να με ενδιεφερε...

Οι ΒΗ και ο Μαριν ηταν μαζεμενοι γυρω απο τον καπετανιο των πειρατων, ο οποιος βρισκοταν αλυσοδεμενος στο εδαφος. Φαινοταν λες και του εκαναν ανακριση απο μακρια, αλλα οσο πλησιαζα τοσο πιο πολυ εμοιαζε με βασανιστηριο.
Λεγε που ειναι... Σε εχω ρωτησει τοσες φορες, ξερω πως ξερεις που ειναι...
Φωναζε συνεχως ο Μαριν και εκανε κινησεις με το χερι του, αυτο που μου εκανε εντυπωση αλλα συγχρωνος με αποθαρρυνε και απο το να τους πολεμησω, ηταν πως σε καθε κινηση του χεριου του Μαριν, αιμα πεταγωταν απο το σωμα του πειρατη, λες και τον "εκοβε" με μια λεπιδα...
"Φρουτο του διαβολου, ποσα εχει αυτη η ομαδα πια..." σκεφτηκα, η αληθεια ειναι πως ηξερα πως εναντια σε δυο χρηστες φρουτων, δεν ειχα και πολλες ελπιδες, ποσο μαλλον οταν ο ενας γινεται ενα τερας και ο αλλο σε κοβει κομματακια απο μακρια... Συμφωνα με τον Μαριν, του οποιου το ονομα απο οτι ακουσα ειναι Erik, υπηρχε πραγματι ενας δρακος στο νησι και ηθελε και εκεινος να τον βρει. Τα βασανιστηρια στον πειρατη συνεχιστηκαν για αρκετη ωρα ακομα και αν αυτος φωναζε συνεχως πως δεν ηξερε τιποτα για τον δρακο, ηξερα πως ελεγε αληθεια μιας που το αποδεικνυε και το υφος του οταν ειχε πρωτο μιλησει για τον δρακο, φοβοταν και μονο στην ιδεα πως υπηρχε κατι τετοιο καπου στο νησι. Προσπαθησα να συγκρατησω τον εαυτο μου και να μην επιτεθω, ηταν προφανες πως ειχα ενα μεγαλο μειωνεκτημα απεναντι σε δυο χρηστες φρουτων και καμια δωδεκαρια ακομα οπλισμενους Bounty Hunters. Αποφασισα να κατσω υσηχος και να περιμενω μεχρι να φυγουν, ωστε να μπορεσω μετα να μεταφερω με την υσηχια μου τα πραγματα πισω στο χωριο. Το σοου δεν αργησε να τελειωσει, καθως υστερα απο λιγο ο Erik πειστικε πως ο καπετανιος ελεγε την αληθεια, αφου ο τελευταιος πεθανε λεγωντας ακομα πως δεν ηξερε τιποτα. Εδωσε μια κοφτη εντολη στους υπολοιπους να μαζεψουν τα πτωματα που ειχαν Bounty και πηρε τον Dogherty και τον ΒΗ που ειχε φρουτο, πιο περα... Μαλλον ηταν οι μονοι που εμπιστευοταν, ή τουλαχιστον τους χρειαζοταν, ακομα, δεν μπορουσα να ακουσω πλεον τι ελεγαν μιας που δεν μπορουσα να πλησιασω, αλλα απο τις εκφρασεις τους καταλαβα πως ηταν κατι "επειγον και σοβαρο".

Λουφαξα αναμεσα στην πυκνη βλαστηση και τα δεντρα και τους παρατηρουσα, δεν εμειναν για πολυ ωρα ομως, μολις οι υπολοιποι κυνηγοι επικυριγμενων ανεφεραν πως η "συγκομιδη" των πτωματων ειχε τελειωσει, ο Erik και οι αλλοι δυο ξεκινησαν για να φυγουν. Περασαν αρκετα κοντα μου, αλλα ευτυχως δεν με ειδαν, τους αφησα να απομακρυνθουν λιγο και υστερα ξαναμπηκα στον καταυλισμο, εψαξα ολα τα σπιτια, για τυχων αντικειμενα αξιας που δεν ειχαν πεσει στην αντιληψη μου, ωστοσο ομως δεν βρηκα κατι το ιδιαιτερο αν εξαιρεσεις μερικα χρυσα νομισματα που πηρα για τον εαυτο μου. Βγηκα απο το τελευταιο "σπιτι" και κατευθυνθηκα προς το μερος που ειχα κρυψει τα κλοπιμαια, υστερα απο λιγη ωρα ειχα φτασει, κοιταξα τους τεσσερις σακους και προς στιγμην, απο το μυαλο μου περασε η σκεψη να τα παρω και να εξαφανιστω αλλα μετα απο λιγο, επεστρεψαν οι εικονες που ειχα δει στο χωριο της Apis, μικρα παιδια που ειτε πειναγαν, ειτε ηταν αρωστα και δεν ειχαν φαρμακα, δεν μπορουσα να τους το κανω αυτο. Ετσι λοιπον ξεκινησα να μεταφερω τους σακους λιγο λιγο, δεν μπορουσα να τους σηκωσω και τους τεσσερις και ετσι τους μετεφερα δυο δυο. Υστερα απο αρκετη ωρα, ειχα φτασει σε ενα μερος που επιτελους αναγνωριζα, ηταν το μερος που με ειχαν πιασει οι πειρατες, πηγα προς την κατευθυνση που με ειχε φερει μεχρι εδω και συντομα βγηκα εκει που ειχα περασει την νυχτα μου. "Απο εδω και περα θα ειναι ευκολο!" ειπα στον εαυτο μου για να μου δωσω κουραγιο, τα σακια ειχαν αρχισει να γινονται ολο και πιο βαρια και ετσι αναγκαζομουν να κανω ολο και πιο πολλες στασεις, ωστοσο προσπαθουσα να κραταω εναν σταθερο ρυθμο, ωστε να φτασω στο χωριο πριν νυχτωσει, δεν ειχα καμια ορεξη να περασω αλλη μια νυχτα σε αυτο το τρελο-δασος. Προς απαντηση στα σχεδια μου, ακουσα μερικες φωνες να με πλησιαζουν, εκρυψα γρηγορα τα σακια και χωθηκα μεσα σε κατι χορτα για να μην φαινομαι, μερικα λεπτα αργοτερα εμφανιστηκαν μερικοι ανθρωποι και αναμεσα τους ενα γνωστο σε μενα προσωπο, η Apis. Καταλαβα αμεσως πως με ψαχνανε, μαλλον ειχαν παρει χαμπαρι τους κυνηγους και τον Μαριν, βγηκα απο την κρυψωνα μου και τους χαιρετησα, ολοι ηταν πολλοι χαρουμενοι που με εβλεπαν, με βοηθησαν να βγαλω τα σακια απο την "κρυψωνα" τους και ολοι μαζι κατευθυνθηκαμε προς το χωριο...!

Στον δρομο του γυρισμου τους ειπα ολα οσα εγιναν στην βαση των πειρατων, βεβαια παρεληψα να αναφερω το σημειο με τα χρυσα νομισματα που "δανειστικα" για μενα. Στο ακουσμα της αναφορας μου για την ανακριση του καπετανιου απο τον Μαριν, ειδα την Apis να ταραζεται ολοκληρη. Την ρωτησα τι εγινε αλλα αποκριθηκε πως ολα ηταν καλα και δεν ειχε κατι, φτασαμε στο χωριο οπου πληθος κοσμου μας περιμενε, μονομιας αρχισε η μοιρασια των κλοπιμαιων και υστερα απο λιγη ωρα ολα ειχαν μοιραστει στους νομιμους κατοχους τους. Μια μεγαλη γιορτη αρχισε για την "νικη" μου, η ωρα περναγε πολυ ευχαριστα και πλεον ουτε που σκεφτομουν το ενδεχομενο μαχης με τους Μαριν, οι χωριανοι με ειχαν βεβαιωσει πως θα με εκρυβαν αν οι Κυνηγοι ερχονταν προς το χωριο. Καποια στιγμη ο αρχηγος του χωριου και παππους της Apis με πηρε παραμερα για να μου πει κατι σημαντικο.
Ειναι αληθεια αυτο που ειπες πριν για την ανακριση του πειρατη? Τι ακριβως ηθελε να μαθει ο Μαριν?
Δεν ξερω ακριβως, το μονο που ελεγε ειναι πως "ηξερε πως ο καπετανιος των πειρατων ηξερε που βρισκεται"... Ξερεις τι σημαινει αυτο?
Με κοιταξε για λιγο "ζυγιζοντας" με, ηταν προφανες πως ακομα και τωρα δεν με εμπιστευοταν απολυτα. Υστερα απο λιγο μου ειπε πως υπαρχει μια αρχαια ιστορια, για το νησι αυτο, λεγεται πως εδω περα παλια, κατοικουσαν δρακοι. Μου ειπε πως κατα την γνωμη του αυτο δεν ηταν απλα μια ιστορια, αλλα μια αληθεια και πως ακομα και σημερα υπηρχε ενας δρακος στο νησι. Διχως να μου το πει, καταλαβα πως ο αρχηγος, πιστευε πως η Apis ηξερε την τοποθεσια του δρακου και για αυτο ταραχτηκε οταν ακουσε πως καποιος τον ψαχνει...
Πιστευεις πως μπορουν να τον βρουν? τον ρωτησα...
Δεν μιλησε αλλα εγνεψε καταφατικα, η αληθεια ειναι πως δεν ηθελα να μπλεχτω σε καποια μαχη με Μαριν αυτη την στιγμη, αλλα απο την αλλη δεν μπορουσα να αγνοησω ενα αθωο "πλασμα" που ηθελε την βοηθεια μου...

Σηκωθηκα και πηγα στο μερος που ειχα τα πραγματα μου, πηρα μονο οσα θα μου χρειαζονταν και επεστρεψα στον αρχηγο. Με κοιταξε με ενα απορρημενο υφος, του ειπα πως θα προσπαθουσα οσο μπορω να βοηθησω τον δρακο τους.
Αληθεια θα το κανεις αυτο? ακουστηκε μια φωνη πισω μου, γυρισα και ειδα την Apis να μου χαμογελαει δακρυσμενη.
Ο Ryuuji δεν ειναι κακος, απλα ειναι πολυ γερασμενος και ισως να ειναι λιγο "περιεργη" η συμπεριφορα του...
Ryuuji?? Ετσι λενε τον δρακο?
Ναι, τον ειχα γνωρισει οταν ημουν πολυ μικρη, ημουν πολυ στεναχωρημενη και τοτε εμφανιστηκε μπροστα μου. Λογω του φρουτου μου μπορουσα να μιλησω μαζι του, ετσι μου ειχε συστηθει και απο τοτε ειμαστε φιλοι, του παω φαγητο σχεδον καθε μερα!!! μου ειπε χαμογελωντας!
Apis, θελω να μου πεις τον πιο γρηγορο δρομο απο εδω περα για το μερος που βρισκεται ο Ryuuji, ο Μαριν και οι κυνηγοι που ηταν μαζι του, εχουν ξεκινησει εδω και αρκετη ωρα, θα πρεπει να κοψω δρομο αν θελω να τους φτασω...
Σκεφτηκε λιγο και υστερα μου ειπε:
Υπαρχει ενας δρομος που θα σου επιτρεψει να φτασεις στον Ryuuji πριν απο αυτους, αλλα ειναι αδυνατο να πας εκτος και αν εχεις φτερα! Ο Ryuuji ειναι μεσα σε μια σπηλια στην κορυφη του βουνου, ο πιο γρηγορος δρομος που θα μπορουσε να ακολουθησει καποιος θα ηταν να πεταξει εκει περα...

Μαλιστα, οποτε αν πεταξω ευθεια προς τα πανω θα μπορεσω να βρω την σπηλια ετσι?!
Ναι αλλα δεν γινεται αυτο που λες, μονο ενα πουλι θα μπορουσε να...
Apis, παρεληψα να σου πω πως δεν εισαι η μονη με τις ικανοτητες ενος φρουτου του διαβολου... της ειπα διακοπτωντας την, και μονομιας μεταμορφωσα τα χερια μου, ειχε μεινει και με κοιταγε αποσβολωμενη, της ειπα πως ειχα φαει το φρουτο του φοινικα, το οποιο εκτος απο στιγμαια επουλωσει των πληγων μου, μου επετρεπε και να πεταω...
Λοιπον, τι λες? Θα ερθεις, σιγουρα θα χρειαστω μια μικρη βοηθεια απο καποιον που ξερει τα μερη εδω γυρω και που τον εμπιστευομαι...!!
Ισως και να ηταν η ιδεα μου αλλα οταν ακουσε πως την εμπιστευομουν, ολο το προσωπο της αλλαξε! Εσκυψα και την πηρα στην πλατη μου, γυρισα στον παππου της και του υποσχεθηκα πως θα την εφερνα πισω σωα και ασφαλη, υστερα απογειωθηκαμε. Πολυ συντομα ειχαμε ανεβει αρκετα ψηλα, προσπαθουσα να δω εστω και ενα ιχνος κινησης ωστε να υπολογισω που περιπου ηταν οι αντιπαλοι μου, αλλα ματαια, η πυκνη βλαστηση δεν μου επετρεπε να δω τιποτα. Βεβαια αυτο δεν ηταν και τοσο κακο, αν εγω δεν μπορουσα να δω κατι κατω, τοτε και αυτοι σιγουρα δεν μπορουσαν να δουν εμενα να πεταω, κατευθυνθηκα προς το μερος που μου εδειξε η Apis, μια ελαφρια ομιχλη μου εκρυβε την σπηλια, αλλα μετα απο λιγο μπορουσα, αν και θαμπα, να δω την εισοδο της. Πεταξα λιγο πιο χαμηλα και κρυφτηκα τελειως μεσα στην ομιχλη, για να αποφυγω καποια πιθανον, "ανεπιθυμητα" βλεμματα... Μετα απο μερικα λεπτα παταγαμε και παλι στο εδαφος, η Apis με το που κατεβηκε απο την πλατη μου, ετρεξε μεσα στη σπηλια, εγω εμεινα λιγο εξω και κοιτουσα κατω, ηταν λες και μπορουσα να νιωσω την παρουσια τους καπου μεσα στο δασος, δεν ηξερα πως γινοταν αυτο, αλλα απλα το ενιωθα αν και δεν μπορουσα να τους δω ακομα...!

Πηγα μεσα να βρω την Apis, η σπηλια ηταν αρκετα σκοτεινη αν και απο την εισοδο εμπαινε αρκετο φως, προχωρησα ακολουθωντας το μαναδικο "μονοπατι" και συντομα βγηκα σε ενα πολυ ευρυχωρο και ομορφο μερος. Στο κεντρο βρισκοταν η Apis με τον δρακο, ηταν μια εικονα που δεν περιμενα να δω, ειχα μεινει εκπληκτος, εκανα μερικα βηματα μπροστα για τους πλησιασω. Ο δρακος γυρισε και με κοιταξε, διχως να το πολυσκεφτω εκανα αλλο ενα βημα, αλλα δεν επρεπε, πεταχτηκε πανω και ετρεξε προς το μερος μου, μεσα σε δευτερολεπτα μια μαχη ξετυλιχτηκε. Προσπαθουσε να με πιασει με τα δοντια του, αν και συμφωνα με τα λεγομενα της Apis ηταν γερος, η ταχυτητα του ηταν κατι που δυσκολα μπορουσα να αντιμετωπισω. Μεταμορφωθηκα και αρχισα να πεταω για να μπορεσω να επιβιωσω, δεν ηθελα να τον βαρεσω, μιας που δεν ειχα ερθει ως αντιπαλος αλλα ως φιλος, ωστοσο ο δρακος με δυσκολευε ολο και πιο πολυ, η Apis του φωναζε πως ειχα ερθει για να βοηθησω και πως δεν ημουν εγω ο κακος, αλλα φαινοταν να μην την ακουει... Φωτιες πεταγωνταν απο τα ρουθουνια του, ενω με νυχια και με δοντια οι επιθεσεις του εφευγαν βροχη...
ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ!!! ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΝ ΒΑΡΕΣΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ... φωναξα στην Apis καποια στιγμη καθως περναγα απο κοντα της!
Ομως καποιος αλλος ηταν αυτος που σταματησε τον δρακο, ενα κυμα αερα περασε ξυστα διπλα μου και τον χτυπησε στα ματια, μια μεγαλη πληγη δημιουργηθηκε και το αιμα του πεταχτηκε στο αερα... Γυρισα και ειδα αυτο που φοβομουν, ο Μαριν και οι κυνηγοι μας ειχαν φτασει. Πεταξα προς τα πανω τους αλλα ο κυνηγος με το φρουτο του πιθηκου ανεκοψε την πορεια μου.
Borgan, κρατα τον φιλο μας απασχολημενο οσο εμεις θα ασχολιομαστε με τον δρακο... φωναξε ο Erik προς τον κυνηγο που με σταματησε.
Ο δευτερος μεταμορφωθηκε και ετοιμαστηκε για μαχη...
Σε ξερω εσενα, εισαι ενας πειρατης!! Roni D. Razor, τα 50.000.000 που εχεις στο κεφαλι σου ειναι δικα μου...!!

Χαμογελασα ειρωνικα, αν και ηξερα πως θα ειναι ενας δυνατος αντιπαλος...
Χαχαχα, μαλιστα! Δεν ηξερα οτι αυξηθηκε και αλλο το bounty μου, μπορεις λοιπον να δοκιμασεις να τα παρεις... Αν μπορεις βεβαια...!ειπα ειρωνικα...
Νομιζεις οτι δεν μπορω? Ειμαι ενας απο τους πιο δυνατους Κυνηγους επικυρηγμενων σε ολη την East Blue...
Ναι αλλα η East Blue λεγεται πως ειναι μια αρκετα αδυναμη θαλασσα...! Δεν νομιζω πως ειναι και τοσο δυσκολο να εισαι ο πιο δυνατος εδω περα...!
Η συζητηση ειχε αναψει μαζι με τις φλωγες μου, ο αντιπαλος μου ειχε υπερβολικα μεγαλη δυναμη στη μορφη που ειχε παρει, ωστοσο ομως δεν ειχε την ταχυτητα μου...
Monkey Slash!
Μια δυνατη κινηση και με τα δυο του χερια με βαρεσε, ενιωσε λες και με εκοβαν στα δυο...
Επεσα στο εδαφος, επιασα το μερος που ειχα "φαει" το χτυπημα και ειδα πως ειχε αιμα. Ηταν τοσο δυνατη η επιθεση του που ηταν λες και χρησιμοποιουσε μαχαιρι ή απλα ηταν τυχαιο το αιμα απο την πληγη? Δεν ηξερα αλλα δεν ειχα και τον χρονο να το καλοσκεφτω, μεσα σε δευτερολεπτα η πληγη μου ειχε κλεισει και ημουν και παλι ετοιμος για μαχη, του επιτεθηκα χρησιμοποιωντας τα μεταμορφωμενα χερια μου, με βαση την ταχυτητα μου προσπαθησα να μιμηθω το χτυπημα του, τον χτυπησα γρηγορα και δυνατα, επιασε τον ωμο του σφαδαζωντας απο τον πονο, το χερι του ειχε γεμισει αιμα...
Ευχαριστω για την βοηθεια... Δεν ηξερα πως μια επιθεση μπορει να κοψει τον αντιπαλο αν ειναι πολυ γρηγορη... Τωρα μπορω να νικησω αρκετους αντιπαλους ακομα με αυτη την τεχνικη... του ειπα...
Με κοιταξε με μισος, προφανως οταν χρησιμοποιησε την τεχνικη αυτη δεν περιμενε πως θα μπορουσα να τον αντιγραψω, αλλα εκανε λαθος, μπορει να με ειχε χτυπησει αλλα καταλαβα πως γινοταν το "κολπο"!

Εβγαλε ενα πανι απο την τσεπη του και εδεσε το ματωμενο του χερι, υστερα μου ξαναεπιτεθηκε με περισσοτερη μανια. Μπερδευε τις επιθεσεις του, χρησιμοποιωντας αλλωτε γρηγορες και αλλωτε πιο αργες αλλα δυνατες επιθεσεις, τα πραγματα ειχαν γινει αρκετα σκουρα, ηταν πραγματι ιδιαιτερα δυνατος. Δυσκολευομουν να μπλοκαρω τις επιθεσεις του και σιγουρα δεν ειχα τον καταλληλο χρονο να αντεπιτεθω... Δοκιμασα να αντιστρεψω πανω του ενα απο τα χτυπηματα του, αλλα ματαια, αλλαξε με την μια μορφη και κερδισε ταχυτητα, αποφευγωντας το χτυπημα...
Τον εσπρωξα πισω και απομακρυνθηκα λιγο για να μπορεσω να ανασυγκρωτηθω...
Τι εγινε μικρε? Κουραστικες? Ή νομιζες πως θα εχανα τοσο ευκολα επειδη και μονο καταφερες να χρησιμοποιησεις μια απο τις τεχνικες μου εναντιων μου? Το φρουτο μου, μου επιτρεπει να κανω πολλα πραγματα που ουτε καν μπορεις να φανταστεις, ενα απο αυτα ειναι πως μπορω να αλλαζω μορφες αναλογα με την επιθεση του αντιπαλου μου... Οπως π.χ. τωρα...
ειπε και ο σωματοτυπος του αλλαξε, εγινε πολυ πιο μεγαλος και απο οτι φαινοταν πολυ πιο δυνατος...
Οταν ειμαι σε αυτη την μορφη κανενα απο τα χτυπηματα σου δεν θα με επηρεασει... Εμπρος δοκιμασε να με βαρεσεις και θα το καταλαβεις και μονος σου... ειπε γελωντας χαιρεκακα...
Δεν περιμενα δευτερη ευκαιρια και επιτεθηκα χρησιμοποιωντας την ιδια επιθεση με πριν, και παλι αιμα πεταχτηκε αλλα ο αντιπαλος μου δεν εβγαλε ουτε μια κραυγη πονου, αντιθετως γελουσε μαζι μου...
Αχαχα σου το ειπα, αυτη ειναι η απολυτη μορφη μου... Human Shield...
Οι μυες μου μεγαλωνουν και σκληρενουν ετσι ωστε δεν νιωθω κανενα χτυπημα οσο δυνατο και αν ειναι...

Συνεχισα να επιτηθεμαι με την ιδια δυναμη, αλλα καμια επιθεση μου δεν εδειχνε να εχει καποια επιδραση πανω στον αντιπαλο μου, ο οποιος δεν εμπαινε καν στον κοπο να αποφυγει τα χτυπηματα μου, απλα τα ετρωγε και υστερα χρησιμοποιουσε την κινηση του σωματος του για να μου ριξει ενα χτυπημα με την διπλασια δυναμη. "Πως μπορω να νικησω καποιον που απλα δεν νιωθει ουτε τον ελαχιστο πονο απο τα χτυπηματα μου?" σκεφτομουν συνεχως, κοιταξα γυρω μου, ολη η υπολοιποη σπηλια ηταν αδεια, ο δρακος, ο μαριν, οι αλλοι κυνηγοι και η Apis ελειπαν...
Εχουν φυγει εδω και πολυ ωρα, ο Master Erik τους πηρε, θα σκοτωσει το κοριτσι και τον δρακο και θα φτιαξει το ελιξιριο της παντοτινης νεοτητας και δεν μπορεις να κανεις τιποτα εκτος και αν με νικησεις, πραγμα που δεν νομιζω πως μπορεις να το κανεις...! μου ειπε ο Borgan με ενα μοχθηρο γελιο, απαντωντας στις σκεψεις μου...!
Τι σε κανει να πιστευεις πως θα χασω απο σενα? του απαντησα ψυχρα και ξαναεπιτεθηκα, αλλο ενα χτυπημα βρηκε στοχο αλλα και παλι δεν εδειξε ουτε ενα ιχνος πονου. Τοτε ηταν που το καταλαβα, η τεχνικη του ειχε ενα μεγαλο μειων, αλλα μαλλον ουτε αυτος δεν το ειχε παρατηρησει μεχρι τωρα ή τουλαχιστον δεν αφηνε τους αντιπαλους του να το παρατηρησουν... Το οτι δεν ενιωθε πονο, σημαινε πως δεν μπορουσε να καταλαβει ποση ζημια ειχε παθει, οποτε αν συνεχιζα να τον βαραω και να αποφευγω υστερα το χτυπημα του, αργα ή γρηγορα το ιδιο του το σωμα θα τον προδιδε. Πλεον ηταν μια μαχη αντοχης, ποιος απο τους δυο θα επεφτε πρωτος κατω? Ποιος θα παραδινοταν πρωτος στον πονο?
Τι λες Borgan? Ηρθε νομιζω η ωρα να μαθουμε ποιος ειναι πιο δυνατος απο εμας τους δυο...
Χαχαχα μικρε, πραγματικα νομιζεις πως εχεις καποια ελπιδα απεναντι μου? Μην εισαι και τοσο σιγουρος πως θα επιβιωσεις αν σε πολεμησω με το μεγιστο της δυναμης μου...
Ελα λοιπον! Δειξε μου αυτη την δυναμη, ηρθε η ωρα να μαθεις πως υπαρχουν πολλοι δυνατοι ανθρωποι εκει εξω και εγω... ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ!!!

Επιτεθηκαμε ο ενας στον αλλον σχεδον ταυτοχρονα, οι γρωθιες μου συγκρουστηκαν με τις δικες του και εξοστρακιστηκαν, φαινοταν ηδη πως τοση ωρα δεν με πολεμουσε με ολη του την δυναμη. Η μαχη ειχε μεταμορφωθει απο μια μαχη ταχυτητας σε μια μαχη δυναμης και αντοχης, συνεχισαμε να βαραμε ο ενας τον αλλον για αρκετη ωρα, ο αντιπαλος μου απο την μερια του συνεχιζε να μην αποκρουει τα χτυπηματα μου, εγω απο την αλλη γιατρευομουν σχεδον αμεσως οποτε οσο και αν με χτυπαγε δεν ειχα καποιο ιδιαιτερο προβλημα...
Αυτη η ικανοτητα που εχεις ειναι πραγματικα μεγαλο προβλημα μικρε... ειπε καποια στιγμη ο Borgan.
Και που να δεις τι αλλο μπορει να κανει... του ειπα και εγινα ολοκληρος φοινικας, αρχισα να πεταω γυρω του σε πολυ μεγαλες ταχυτητες, ενα πυρινο δαχτυλιδι αρχισε σιγα σιγα να δημιουργηται γυρω απο τον αντιπαλο μου, κρυβωντας με τελειως απο το οπτικο του πεδιο... Αρχισα να επιτεθεμαι απο ολες τις πλευρες με οχι και τοσο δυνατα αλλα πολυ γρηγορα χτυπηματα, ο Borgan γυριζε συνεχως γυρω απο τον εαυτο του προσπαθωντας να με προλαβει καπου, αλλα ματαια, η γαλαζοχρυσο φλωγα μου με εκρυβε...
ΑΑΑΑ που εισαι πιτσιρικο? Νομιζεις πως ενα τοσο φτηνο κολπο θα σου χαρισει την νικη??
Οοο οχι, εσυ θα μου την χαρισεις Borgan... ακουστηκε η φωνη μου μεσα απο το δαχτυλιδι...
Φωναζε εξοργισμενος και αρχισε να βαρει οπου να ναι, με την ελπιδα πως καποιο απο τα χτυπηματα του θα εβρισκε στοχο, ομως η αριστη ταχυτητα και οραση μου σε συνδυασμο με τα ζωωδη ενστικτα μου, του εδιναν μηδαμινες ευκαιριες επιτυχιας...
Monkey Slash ξαναφωναξε ο Borgan, αλλα τοτε παρατηρησε πως ηξερα το μικρο του μυστικο... Ολα μου τα χτυπηματα συγκεντρονωνταν στα χερια του, τα οποια πλεον ηταν εκτος μαχης...
Σου ειπα πως θα μου χαρισεις την νικη Borgan, οταν μου ειπες πως δεν ενιωθες πονο, καταλαβα τι επρεπε να κανω, απλα σε βαραγα συνεχεια στα ιδια σημεια, μεχρι που στα αχρηστεψα!! Και τωρα κανε μου την χαρη και χασε... του φωναξα και πεταξα προς τα πανω του με ολη την ταχυτητα που ειχα μαζεψει...
Τελευταια στιγμη ξαναεγινα ανθρωπος και εσκασα πανω στο κεφαλι του με μια δυνατη κουτουλια, ενας δυνατος ηχος ακουστηκε και εγω και ο αντιπαλος μου πεσαμε κατω, ενω αιμα ετρεχε απο το κεφαλι του αλλα και απο το δικο μου... Σηκωθηκα σιγα σιγα, ημουν αρκετα ζαλισμενος απο το χτυπημα αλλα χαρη στις ικανοτητες μου εγινα καλα σχετικα γρηγορα... Τον κοιταξα, ηταν σιγουρα εκτος μαχης μιας που ηταν αναισθητος πλεον.
"Μπορει να ηταν λιγο περιεργο το τελος, αλλα σιγουρα επιασε!!" σκεφτηκα χαμογελωντας καθως ετριβα το κεφαλι μου για να φυγει λιγο ο πονος...

Εριξα μια τελευταια ματια στον Borgan και κατευθυνθηκα προς την εξοδο της σπηλιας, για καποιο περιεργο λογο, "ηξερα" προς τα που κατευθυνονταν ο Erik με την Apis και τον δρακο. Ετρεξα μεχρι την εξοδο, υστερα εγινα φοινικας και πεταξα, για να γλυτωσω λιγο απο τον χρονο που ειχα χασει... Τους εψαχνα απο ψηλα, αλλα για μια ακομη φορα το δασος δεν μου αφηνε και πολλα περιθωρια, ετσι λοιπον αποφασισα πως θα ηταν καλυτερα να κατευθυνθω προς το μερος που ηξερα πως πανε και ισως να τους προλαβαινα στον δρομο...
Πεταξα λοιπον προς την βορεια παραλια του νησιου, υστερα απο λιγα λεπτα μπορουσα ευκολα να την διακρινω, κατεβηκα λιγο πιο χαμηλα για να ελεγξω το εδαφος για καποια πιθανη κινηση, αλλα τιποτα...
Εφτασα στην παραλια και προσγειωθηκα, ολα ηταν πολυ υσηχα τριγυρω, οποτε ημουν σιγουρος πως ειχα φτασει πριν απο αυτους.
"Ευτυχως αυτη η πυκνη βλαστηση του δασους ειναι και χρησιμη καπου" σκεφτηκα καθως εκανα μια μικρη βολτα για να βρω ενα καλο μερος να τους στησω ενεδρα, ομως αντι για αυτο βρηκα ενα μικρο πλοιο με την σημαια των Μαριν πανω...
Το πλοιο του Erik..μονολογησα, κατευθυνθηκα προς το πλοιο με σκοπο να το καταστρεψω, ετσι ωστε να τους αποτρεψω απο το να φυγουν ακομα και αν εχανα την μαχη...
Ανεβηκα αθορυβα στο καταστρωμα και εριξα μια εξονυχιστικη ματια γυρω μου, ειδα εναν μονο φρουρο, τον πλησιασα αθορυβα και τον εβγαλα εκτος μαχης, χτυπωντας τον στο πισω μερος το κεφαλιου του με ενα σιδερο που βρηκα...
Τον εκρυψα και τον εψαξα για κλειδια ή οτιδηποτε αλλο θα μπορουσε να με βοηθησει, ωστοσο δεν ειχα κατι πανω του. Ανεβηκα στις καμπινες και υστερα απο μερικες μικρο μαχες με πεντα ακομα Μαριν, το πλοιο ηταν στην κατοχη μου.
Σκεφτηκα πως το μονο που ειχα να κανω ηταν να καταστρεψω το πηδαλιο και τα πανια, ετσι λοιπον διχως να χασω λεπτο ξεκινησα να σπαω οτι εβρισκα μπροστα μου, οταν ολα οσα ηθελα να κανω ειχαν τελειωσει, εδεσα τους Μαριν μεταξυ τους και βγηκα ξανα στο καταστρωμα για να κατεβω απο το πλοιο.Ενιωσα ενα δυνατο πονο και μια χαρακια δημιουργηθηκε στο προσωπο μου...
Δεν το πιστευω πως καταφερες να νικησεις τον Borgan, αυτος ο βλακας θα πεθανει απο το χερι μου!!! ακουστηκε χαιρεκακη η φωνη του Erik...
Που ειναι η Apis και ο δρακος? τον ρωτησα ψυχρα...
Μπα, μπα!! Πολυ ανυπομονος εισαι εσυ!! Αυτο θα το μαθεις αν με νικησεις... Προς το παρον, ελα να παιξουμε λιγο!!!

Φαινοταν να διασκεδαζει την ολη κατασταση αν και ημουν σιγουρος πως ηξερε, πως θα πηγαινα για την ζωη του.
Ενταξει λοιπον, θες να παιξουμε, ας παιξουμε...Ελπιζω να εισαι ετοιμος για αυτο που προκυται να σου δειξω, το εμαθα απο τον φιλο σου τον Borgan... ειπα και μεταμορφωσα τα χερια μου... Πεταξα με ταχυτητα προς το μερος του και τον χτυπησα με τα δυναμη με τα φτερα μου, σκοπος μου ηταν να τον κοψω, οπως ειχα κανει και πριν με τον Borgan. Ο Erik χαμογελασε και εξαφανιστηκε απο το οπτικο μου πεδιο μεσα σε δευτερολεπτα...
Πραγματικα νομιζες πως θα μπορουσες να με βαρεσεις με την τεχνικη αυτη? Εγω εχω εκπαιδευσει τους Κυνηγους αυτους, ξερω την καθε τους κινηση, καθως και τον τροπο να την αποφυγω...! ακουστηκε η φωνη του πισω μου. Ενιωσα εναν γρηγορο και δυνατο πονο στην πλατη μου, απομακρυνθηκα λιγο και ειδα πως με ειχε κοψει με τα νυχια του για μια ακομη φορα...
Το φρουτο σου εχει αρχισει να με νευριαζει Erik, θα χαρω πολυ οταν σε σκοτωσω...! ειπα καθως οι πληγες μου επουλονωνταν, μετα απο λιγα δευτερολεπτα ημουν και παλι καλα και ετοιμος για μαχη...
Επιασα το μαχαιρι μου και ετοιμαστηκα να επιτεθω, ο Erik αρχισε να κανει κατι περιεργες κινησεις με τα χερια του και συντομα ειδα αρκετα κυματα "τροχισμενου" αερα να ερχονται προς το μερος μου. Μεσα σε δευτερολεπτα το μαχαιρι μου ηταν και παλι στην θεση του και εγω ειχα γινει φοινικας, πεταγα αναμεσα απο τα κυματα αερα, αποφευγωντας τα περισσοτερα απο αυτα, αλλα και οσα δεν απεφευγα, ηταν λες και δεν με χτυπαγαν ποτε, μιας που χαρη στις ικανοτητες που μου ειχε χαρισει το φρουτο μου, η ζημια του καθε χτυπηματος εκμηδενιζοταν πανω μου...

Τον πλησιαζα ολα και πιο πολυ, ψαχνωντας να βρω καποιο ανοιχτο σημειο, αλλα μου εδειχνε καθαρα πως ηταν ενας αρκετα καλος μαχητης και πως δυσκολα θα εβρισκα κατι τετοιο, ποσο μαλλον να τον νικαγα κιολας...
Ειχα πλεον φτασει σε πεδιο "βολης" και ετσι εκανα το ποδι μου και παλι κανονικο και δοκιμασα να τον βαρεσω με μια δυνατη κλωτσια, ωστοσο προλαβε και την μπλοκαρε με τα χερια του. Επιασε το ποδι μου και προσπαθησε να με πεταξει κατω, φαινοταν πως δεν του αρεσε και τοσο η ικανοτητα μου να πεταω...
"Τουλαχιστον τωρα ξερω πως κατι σε ενοχλει...!" σκεφτηκα και πεταξα ακομα πιο ψηλα για μερικα ακομα εναερια χτυπηματα...
Νομιζεις πως θα μου κρυφτεις, αν πετας απο εδω και απο εκει σαν πεταλουδιτσα??? φωναξε, εξοργισμενος ο Erik...
Χαμογελασα ειρωνικα και επιτεθηκα και παλι αντι να απαντησω, για καποιο λογο δεν περιμενε πως θα επιτεθω και ετσι επιτελους βρηκε στοχο ενα απο τα χτυπηματα μου, ειχα σκασει με ολη μου την δυναμη πανω του, επεσε κατω απο την ορμη και επιασε το στηθος του, ημουν σιγουρος πως ειχε πονεσει απο το χτυπημα...
Θα... Θα μου το πληρωσεις αυτο... ψελισε, και εκανε να σηκωθει, αλλα μια ακομα κλωτσια μου στα πλευρα του, τον καθηλωσε κατω... Εβγαλα το μαχαιρι μου και του το εβαλα στον λαιμο.
Θα σε ρωτησω για μια ακομη φορα που ειναι η Apis, θα σου προτεινα να απαντησεις με ειλικρινια, ειδαλως θα επιστρεψω για το κεφαλι σου...!
Με κοιταξε και γελασε δυνατα.
Πιτσιρικο πραγματικα πιστευεις πως θα με νικησεις τοσο ευκολα? Μαθε την θεση σου, πειρατη...
Random Cut!! ειπε και μια μια γρηγορη κινηση των χεριων του βρεθηκα να πεταγομαι προς τα πισω, ενο το στηθος μου ειχε γεμισει πληγες απο τα κοψιμα τα του...

Σηκωθηκε σιγα σιγα και ηρθε προς το μερος μου, οι πληγες μου δεν ειχαν προλαβει ακομα να επουλοθουν και ετσι δεν μπορουσα να σηκωθω, εφτασε απο πανω μου...
Τελος η παρασταση για σενα πειρατη! Ηρθε η ωρα να σε σκοτωσω και μιας που εισαι ενας ανερχομενος κινδυνος για την κυβερνηση, κατα πασα πιθανοτητα θα βολευτω και με μια καλυτερη θεση αναμεσα στους Μαρινς...
Τον κοιταξα και πηγα να του πω ποσο ηθελα να τον σκοτωσω, αλλα δεν προλαβα, η επιθεση του μου εκοψε την μηλια...
Random Cut!!! ξαναφωναξε και ενιωσα το δερμα μου να κατακρεουργητε απο τον κοφτερο αερα που μου εξαπελυε...
Οταν επιτελους η επιθεση του τελειωσε, ενιωσα το σωμα μου να με αφηνει, πεθανα...
Ο Erik φανερα ικανοποιημενος, απο την "αποδοση" του, σηκωθηκε απο πανω μου και γυρισε και κοιταξε το κατεστραμενο του πλοιο. Τον ακουγα να μιλαει ακομα και οταν ημουν νεκρος, αναρωτηθηκα αν αυτη ηταν η μεταθανατια ζωη... Αν μπορουσες να καταλαβαινεις τι γινεται γυρω σου αλλα να μην μπορεις να κανεις τιποτα για αυτο...
Ομως τοτε το ενιωσα, την πραγματικη δυναμη του φρουτου μου, ισως να ειχε γινει και στο παρελθον και να μην το ειχα καταλαβει μεχρι τωρα. Ενιωσα μια μικρη φλωγα να ξανααναβει μεσα μου, σιγα σιγα εγινε πιο δυνατη και πιο μεγαλη, ανοιξα τα ματια μου και ειδα και παλι την παραλια που πολεμουσα τον Erik, ηταν ακομα εκει και κοιταγε το πλοιο του... "Ωστε αυτο σημαινει να εισαι φοινικας? Δεν μπορω να πεθανω, αλλα ακομα και αν γινει, αναγενιεμαι...!" σκεφτηκα, ηξερα πως αυτο ελεγαν οι μυθοι για τους φοινικες αλλα δεν το ειχα νιωσει ποτε οπως τωρα...

Οι πληγες μου εγιναν καλα, σηκωθηκα αθορυβα, πλησιασα τον Erik και του ειπα:
Λοιπον? Τι λες? Θες να ξαναδοκιμασεις να με σκοτωσεις?!
Πεταχτηκε και γυρισε να με κοιταξει, δεν πιστευε αυτο που εβλεπε, με ειχε δει να πεθαινω και ομως ημουν ακομα μπροστα του...
Διχως να του δωσω την ευκαιρια να συνιθησει την ιδεα και να ξαναεπιτεθει, του επιτεθηκα με ολη μου την δυναμη και την ταχυτητα, τον επιασα με τα ποδια μου και πεταξα πανω απο την θαλασσα...
Erik, σου υποσχεθηκα πως θα σε σκοτωσω και κραταω την υποσχεση μου... ειπα και τον αφησα να πεσει στην θαλασσα...Το νερο ηταν βαθυ και λογω του φρουτου του, απλα βουλιαζε ανημπορος να κανει κατι για αυτο, για να σιγουρευτω περιμενα μεχρι να δω και την τελευταια ανασα να φευγει απο μεσα του, υστερα γυρισα πισω στην ακτη...
Ενιωθα κουρασμενος, ενα αισθημα που ειχα ξεχασει πως ειναι, τελευταια φορα που ειχα νιωσει τοσο κουρασμενος στο παρελθον ηταν οταν ημουν μικρος και προσπαθουσα να μαθω να χειριζομαι το φρουτο μου με την βοηθεια του Raikou. Μια περιεργη αισθηση που σου δινει το φρουτο οταν το φτανεις στα ορια του, αλλα ημουν χαρουμενος! Αφενος επειδη ειχα νικησει τον αντιπαλο μου, αφετερου ομως επειδη εμαθα πως ειχα ακομα δυνατοτητες να δυναμωσω και αλλο ακομα το φρουτο μου αλλα εμενα τον ιδιο...
Υστερα απο λιγη ωρα η κουραση εφυγε, σηκωθηκα και κατευθυνθηκα προς το μερος, απο το οποιο ειχε μπει στην παραλια ο Erik... Σκεφτηκα πως αν ακολουθουσα την αναποδη διαδρομη, θα μπορουσα να βρω την Apis και τον δρακο της... Οι υπολοιποι κυνηγοι δεν με απασχολουσαν, ηξερα πως ειναι πολυ πιο αδυναμοι απο τον Borgan και τον Erik, οποτε δεν θα ηταν προβλημα... "Ασε που αν με δουν θα καταλαβουν πως το αφεντικο τους εχασε και θα το βαλουν στα ποδια!" σκεφτηκα χαζογελωντας...