[Τέλος] Μηδενική ελπίδα για απόδραση?

"Link προηγούμενης ιστορίας":

"Περίληψη Προηγούμενων":

[Αρχή]

Το πλοίο είχε ήδη ξεκινήσει απ'το διαλυμένο λιμάνι και έπλεε προς το Puzzle Island, όπου βρισκόταν η φυλακή. Εγώ στεκόμουν στο κάτω κατάστρωμα του καραβιού, με τα χέρια μου δεμένα με χειροπέδες Kairoseki γύρω απ'το κατάρτι. Το ενδεχόμενο να ξεφύγω από εδώ ήταν αδύνατον. Η μόνη μου επιλογή, ήταν να περιμένω ήρεμα την φυλάκισή μου. Απ'την μία σκεφτόμουν ότι η πράξη της Minatsuki ήταν απαράδεκτη κι ότι της είχα δείξει υπερβολική εμπιστοσύνη. Απ'την άλλη όμως μου φαινόταν λογική. Ίσως αυτό που γινόταν δεν έπρεπε να συνεχιστεί και αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να σταματήσει... Ξεφύσησα χαμένος στις σκέψεις μου και κάθισα στο ξύλινο κατάστρωμα κοιτώντας το ταβάνι. Όλος μου ο εξοπλισμός είχε αφαιρεθεί και ήμουν μόνο με το παντελόνι. Ακούστηκε ο ήχος της πόρτας να ανοίγει και στη συνέχεια βήματα ενός ατόμου.
-Το φαγητό σου. είπε ξερά ο Marine και μου άφησε ένα πιάτο φαΐ μπροστά στα πόδια μου.
-Ωραίος. Αφού δεν μπορώ να το φάω καλύτερα να το πάρεις πίσω, μην πάει χαμένο.
-Μήπως θες να σε ταΐσω κι όλας?
-Αν μου βγάλεις τις χειροπέδες θα μάθεις την απάντηση.
-Απορώ... Γιατί σκουπίδια του λόγου σας δε θανατώνονται αμέσως. Λες και με τη φυλακή θα αλλάξετε.
-Φυσικά και θα αλλάξουμε. Αν με θεωρείτε επικίνδυνο τώρα, όταν βγω θα με τρέμετε.
Ο Marine με κλότσησε στα πλευρά και έφυγε την επόμενη στιγμή. Κοίταξα τα πλευρά μου και αφού έκανα μερικές κινήσεις για να δω αν ήταν εντάξει, χαλάρωσα στο σημείο που "αναπαυόμουν".

Η μόνη ελπίδα διαφυγής, ήταν η σωστή δράση του Squalo. Αν έκανε έναν καλό αντιπερισπασμό ίσως μου έδινε αρκετό χρόνο για να δραπετεύσω. Έδιωξα τις σκέψεις αυτές απ'το μυαλό μου και έμεινα να κοιτώ το πιάτο με το φαγητό. Θα έβρισκα τρόπο να ξεφύγω όταν έφτανα, για τώρα έπρεπε να βρω έναν τρόπο να φάω, γιατί στο στομάχι μου διεξαγόταν πόλεμος. Ένα δυνατό γουργουρητό έσπασε την σιωπή και ξεφύσησα κατσούφικα. Τότε η πόρτα άνοιξε και πάλι και βήματα ήχησαν προς το μέρος μου. Αυτή τη φορά ήταν ένα αγόρι γύρω στα 18 και κάθισε λίγα μέτρα μπροστά μου. Με κοιτούσε με ερευνητικό βλέμμα και έδινε την εντύπωση ενός ατόμου γεμάτο φιλοδοξίες.
-Μπορώ να καταλάβω γιατί οι Επαναστάτες είναι ορκισμένοι εχθροί μας. Οφείλω να παραδεχτώ ότι αισθάνομαι δέος στη θέα ενός και μάλιστα του πιο φημισμένου στις αρχικές θάλασσες.
-Βρήκες την ώρα να με χλευάσεις?
-Δεν ήρθα να σε χλευάσω προς Θεού. Ήρθα για να δω έναν άντρα που αντιπροσωπεύει αυτούς που θα μάχομαι συνέχεια στο μέλλον.
-Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό? Θα είσαι νεκρός πριν συναντήσεις άτομα του επιπέδου μου, πόσο μάλλον ισχυρότερα.
-Ξέρω ότι όπως είμαι τώρα δεν μπορώ να αντιμετωπίσω κανέναν, πάντως θα γίνω ισχυρός Marine που στο άκουσμα του ονόματός μου Επαναστάτες και Πειρατές θα τρέμουν!
-Καλή η αισιοδοξία, αλλά πρέπει να ξεκινήσεις από τώρα αν θες να το πετύχεις. Τέλος πάντων, σιχαίνομαι άτομα του συναφιού σου. Φύγε από μπροστά μου, πολύ σου μίλησα.
-Όπως επιθυμείς, πρώτα όμως θα πρέπει να φας.
Τον κοίταξα προσεκτικά και ένα μικρό σαρκαστικό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου.
-Μήπως θα με ταΐσεις κι όλας? Όπως είπε ο προηγούμενος?
-Όχι θα σου βγάλω τις χειροπέδες, αλλά θα μου δώσεις τον λόγο σου ότι δε θα αποδράσεις.

-Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα τηρήσω τον λόγο μου και δε θα σε σκοτώσω?
-Δε ξέρω. Μου δίνεις την αίσθηση ότι μοιάζουμε πάντως. Κάτι μου λέει ότι οι φιλοδοξίες μας είναι αρκετά όμοιες, σε διαφορετικό τομέα φυσικά. είπε και περνώντας από πίσω μου, άνοιξε την μία χειροπέδα.
Συνεχίσα να τον κοιτάω για αρχή, ενώ εκείνος περίμενε με σταυρωμένα τα χέρια να φάω. Σκέφτηκα για λίγο αυτά που μου είπε και διαπίστωσα ότι είχε ως ένα βαθμό δίκιο. Κατάπια τον εγωισμό μου και αποδέχθηκα την βοήθεια του Marine. Πήρα το πιάτο και το άδιασα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα. Αφού το άφησα μπροστά μου, τέντωσα τα χέρια μου για να ξεπιαστούν και τα τοποθέτησα ξανά πίσω στο κατάρτι. Ο νεαρός ναυτικός μου πέρασε ξανά τις χειροπέδες και κατευθύνθηκε προς την πόρτα.
-Ευχαριστώ. είπα με δυσκολία.
-Δε χρειάζεται να το πεις. Πιστεύω ότι άτομα σαν εσένα θα έκαναν το ίδιο για μένα. και με αυτά τα λόγια βγήκε απ'το αμπάρι.

...

Ξύπνησα την επόμενη μέρα απ'την αναταραχή της θάλασσας και τις φωνές των Marines. Μπορούσα να φανταστώ την κακοκαιρία, καθώς και την ανικανότητα των πλοηγών του πλοίου, αλλά φρόντισα να μην το σχολιάσω. Περίμενα υπομονετικά να περάσουν οι ώρες, μέχρι που εν τέλει, το καράβι ελάττωσε ταχύτητα και κάνοντας μερικές μανούβρες ακινητοποιήθηκε.

Τότε ο Marine που είχε αναλάβει να μου φέρνει φαγητό εισήλθε στο αμπάρι και ρίχνοντάς μου ένα υποτιμητικό βλέμμα συνοδευόμενο από ένα χαιρέκακο χαμόγελο, μου φόρεσε μια κουκούλα.
-Ηρέμησε, θα περάσεις πολύ καλά στη φυλακή!
Δε σχολίασα, παρά ακολούθησα τις κινήσεις του και αφού με ελευθέρωσε προσωρινά, προχώρησα όπως με οδηγούσε. Κατέβηκα με τη βοήθεια των ναυτικών την σάπια σανίδα και πάτησα στην αποβάθρα. Αμέσως μετά ένιωσα δυο λόγχες στην πλάτη μου και κάποιον να με τραβάει απ'τα δεμένα χέρια μου προς τα μπρος. Περπατούσα για τουλάχιστον 20 λεπτά χωρίς την αίσθηση της όρασης. Δεν ήταν λίγες οι φορές που παραπάτησα και πήγαινα να πέσω, καθώς και τα ακολουθούμενα κοροϊδευτικά σχόλια των Marines, αλλά όπως πάντοτε, φρόντισα να τα αγνοήσω και να συνεχίσω την πορεία μου. Κάποια στιγμή ακούστηκαν περίεργοι ήχοι, που μου έδωσαν να καταλάβω ότι είχαμε φτάσει στη βάση. Βάδιζα σε πέτρινους πλέον διαδρόμους και κατέβηκα πέτρινα σκαλιά, μέχρι που εν τέλει, οδηγήθηκα στο κελί μου και η κουκούλα αφαιρέθηκε απ'το κεφάλι μου. Ευτυχώς το μέρος ήταν αρκετά σκοτεινό για να μην τυφλωθώ και κοντοστάθηκα για να επεξεργαστώ τον χώρο, ενώ πίσω μου η σιδερένια πόρτα έκλεισε και κλειδώθηκε. Το μέρος δε διέφερε και πολύ απ'τις υπόλοιπες φυλακές που είχα επισκεφτεί. Το κελί μου ήταν κάπως πιο ευρύχωρο απ'ότι συνήθως και στα δίπλα στα κάγκελα που βρίσκονταν δεξιά και αριστερά μου υπήρχαν κι άλλα κελιά, όπως και απέναντι και ως το βάθος του διαδρόμου. Η κύρια όμως διαφορά απ'τα υπόλοιπα δεν ήταν το μεγαλύτερο μέγεθος, αλλά ότι είχα συγκατοίκους και μάλιστα αρκετά χαιρέκακους.

-Βρε βρε βρε... Έχουμε καινούργιο συγκάτοικο.
-Ναι αφεντικό!
-Πρέπει να του γίνουν μερικές συστάσεις.
-Ηρεμήστε παιδιά, όλα θα γίνουν. Λοιπόν καινούργιε, πώς σε λένε?
-Λυπάμαι, δε δίνω το όνομά μου σε σκουπίδια.
-Άκουσε να σου πω πιτσιρίκο, είπε και πιάνοντας με απ'τον λαιμό με κόλλησε στην καγκελόπορτα εδώ εγώ κάνω κουμάντο. Αν θες να τα πάμε καλά θα κάνεις ότι σου λέω.
-Θα σου το θέσω αλλιώς. Πήγαινε σε κανέναν κάδο να νιώσεις σαν στο σπίτι σου! Εμένα δε θα με αγγίζεις χωρίς την άδεια μου! του απάντησα και την επόμενη στιγμή του γύρισα με δύναμη το χέρι και το κράτησα στο ύψος του προσώπου μου. Ο άντρας έσκουξε ελαφρώς απ'τον πόνο και οι άλλοι δυο κίνησαν προς το μέρος μου.
-Μην κινείστε. Αν του σπάσω το χέρι στην φυλακή θα χρειαστεί πολύς καιρός για να επουλωθεί πλήρως.
Τότε οι άντρες κοκάλωσαν και έμειναν να κοιτούν σαστισμένοι το "αφεντικό" τους.
-Α..Άσε με!
-Ξεχνάς την μαγική λέξη... Μην επιβαρύνεις τη θέση σου. είπα και έστριψα λίγο ακόμα το χέρι του και ο άντρας κατέφυγε σε έναν σπασμό.
-Σε παρακαλώ!!!

Κράτησα για λίγες στιγμές ακόμα το χέρι του άντρα και στην συνέχεια τον άφησα. Εκείνος έπιασε τον ώμο του και απομακρύνθηκε από κοντά μου κάνοντας πίσω βήματα. Οι "συγκάτοικοι" μου πλέον με κοίταζαν περισσότερο τρομαγμένοι, παρά εκνευρισμένοι.
-Θα σας το ξεκαθαρίσω από τώρα, δεν ήρθα για να μείνω και όπως είναι φυσικό, δε θέλω περαιτέρω επαφές μαζί σας. Εσείς στη γωνιά σας, εγώ στη δικιά μου.
Δεν αντέδρασαν στο άκουσμα των λεγομένων μου, αλλά δε με ενόχλησαν ξανά. Κάθισα στο μόνο στρωμένο κρεβάτι και έμεινα να κοιτώ τον διάδρομο. Αυτή τη φορά θα ήταν πιο δύσκολο να δραπετεύσω. Υπήρχαν παντού κρατούμενοι, οι οποίοι θα μπορούσαν εύκολα να καταλήξουν καταδότες, φορούσα χειροπέδες από Kairoseki και φυσικά, έβλεπα μόνιμα διπλές φρουρές να βαδίζουν έξω απ'τα κελιά. Μάλλον θα χρειαζόμουν στα σίγουρα την βοήθεια του Squalo και έναν πολύ καλό αντιπερισπασμό. Άλλη μια φρουρά πέρασε και τότε ένας ψηλός άντρας άνοιξε την πόρτα. Το παρουσιαστικό του ήταν αρκετά επιβλητικό και φάνταζε λίγο μεγαλύτερος από εμένα. Οι τρεις κρατούμενοι ανατρίχιασαν στη θέα του και κάθισαν αγχωμένοι στα κρεβάτι τους. Ο Marine φορούσε ενδυμασία αρκετά υψηλόβαθμου ναυτικού, κάτι που με προβλημάτισε ιδιαίτερα.
-Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Commodore Junsho για τους καινούργιους και είμαι ο διοικητής της βάσης.
-Καλησπέρα σας, έχω μερικά παράπονα για τη βάση σας.
-Δεν ήρθα για να δεχθώ ειρωνείες Επαναστάτη.
-Κρίμα, βγαίνει αυθόρμητα.
-Το ενδεχόμενο να σε χτυπήσω, το έχω ήδη απορρίψει, οπότε κάνε ότι νομίζεις. Ήρθα για να πάρω μόνο μερικές πληροφορίες.

-Τώρα πραγματικά πιστεύεις ότι θα πάρεις πληροφορίες από εμένα?
-Υπάρχουν αρκετοί μέθοδοι.
-Βασανιστήρια ας πούμε?
-Είναι και αυτά μέσα.
-Συγκινήθηκα οφείλω να παραδεχτώ. Πληροφορίες για τους Επαναστάτες, δεν θα πάρεις από εμένα. Τώρα στο θέμα μας. Πρώτον, τα κελιά είναι αχούρια, απαιτώ ανακαίνιση για να έχουμε μια "φιλική συγκατοίκηση". Δεύτερον, οι συγκάτοικοι μου είναι επιεικώς ζώα, θέλω άλλους. Τρίτον, πρέπει να αλλάξετε το menu, γιατί δεν το έχω δοκιμάσει ακόμα...
Τότε ο Commodore με κόλλησε στον τοίχο πίσω απ'το κρεβάτι, σφίγγοντας το ένα του χέρι γύρω απ'τον λαιμό μου.
-Άκουσε να σου πω Kuran, εδώ κουμάντο κάνω εγώ. Μη με προκαλείς! Θα μάθω όσα θέλω να μάθω και μετά θα κρίνω απ'το πόσο καλές ήταν οι διαθέσεις σου για το τι είδους θάνατο να σου προσφέρω. Κατανοητό? είπε και με άφησε.
Έβηξα διακριτικά και έγειρα δεξιά και αριστερά το κεφάλι μου για να ακουστεί ο ήχος που κάνουν οι αρθρώσεις όταν πιέζονται.
-Δελεαστικό δε λέω, αλλά θα χρειαστεί να το σκεφτώ λίγο. Το σκέφτηκα, μπα. Ίσως μια άλλη φορά.
-Ήλπιζα να γίνει με τον καλό τρόπο.
-Α, το να με χτυπήσεις στον τοίχο ήταν ο καλός τρόπος? Και γ**ώ τους τρόπους έχετε!
-Σε λυπάμαι ήδη.

Ο Commodore έφυγε απ'το κελί και χάθηκε ύστερα από λίγο στο σκοτάδι του διαδρόμου. Οι τρεις κρατούμενοι με πλησίασαν με γουρλωμένα μάτια, ενώ κρύος ιδρώτας έτρεχα απ'το πρόσωπό τους.
-Είσαι βλάκας!?
-Τι κάνεις!?
-Αυτός είναι ο διοικητής! Δεν έπρεπε να του αντιμιλάς έτσι!
-Γιατί? Τι παραπάνω μπορεί να μου κάνει απ'όσα μου έχουν κάνει ήδη?
-Είναι βάναυσος και όταν θέλει να μάθει κάτι το μαθαίνει.
-Θέλω να τον δω να προσπαθεί.
-Εμείς σε προειδοποιήσαμε πάντως. Να προσέχεις τις κινήσεις σου στη φυλακή.
-Κοιτάξτε τη δουλειά σας και φροντίστε να μην σπάσετε κάποιο χέρι και μετά δώστε μου συμβουλές. Δεν είμαι του επιπέδου σας!
Η μέρα πέρασε ήσυχα και ξύπνησα από έναν ενοχλητικό ήχο ενός κουδουνιού, που ηχούσε στον διάδρομο. Όλοι οι κρατούμενοι δυσανασχετούσαν και έβριζαν, αλλά αγνοώντας τους στάθηκα στα πόδια μου και τεντώθηκα. Τότε μια φωνή ακούστηκε από κάποια Den Den-Mushi, που πιθανώς βρίσκονταν στην οροφή του διαδρόμου.
-Καλημέρα κρατούμενοι, η ώρα είναι 6 π.μ.
Πρόσεξα ότι ο κρατούμενος στο διπλανό κελί έκανε μια χειρονομία, που κέντρισε το ενδιαφέρον μου προς την πηγή του ήχου.
-Μπράβο Keny, μόλις κέρδισες άλλη μια εβδομάδα με τον κύριο Flid. Επιπλέον σήμερα, εξαιτίας της ανοησίας του νέου κρατούμενου Kuran Kaname να συνεργαστεί μαζί μας, σας στερείται το πρωινό και θα αυξηθεί η μεσημεριανή σας εργασία.

Η πρώτη παρατήρηση της γυναικείας φωνής, που ακουγόταν, ακολουθήθηκε με αρκετά γέλια και επιφωνήματα, αλλά μετά την τελευταία ακούστηκαν υβριστικά σχόλια και πολλαπλοί ψίθυροι. Όσοι με αναγνώριζαν με κοιτούσαν με μίσος και τότε μια μεγάλη ομάδα από Marines μπήκε στο διάδρομο και άρχισε να ξεκλειδώνει σιγά-σιγά τις πόρτες. Όλοι οι κρατούμενοι βάδιζαν προς ένα άγνωστο για μένα μέρος. Σύντομα άνοιξαν και τη δική μας πόρτα και ο άντρας που το έπαιζε αφεντικό με πλησίασε.
-Αυτός είναι ένας τρόπος να σε κάνει να μιλήσεις. Η βάση έχει κοντά στους 100 κρατούμενους, θα είναι δύσκολο ακόμα και για σένα να τα βάλεις με όλους τους.
-Σιγά. Δε με νοιάζει τι θα κάνει το κάθε σκουπίδι. Δεν μπορούν να με αγγίξουν.
-Όπως νομίζεις. Να φανταστώ δε ξέρεις που πάμε έτσι?
-Όχι.
-Είμαστε στο δεύτερο υπόγειο. Στο πρώτο υπάρχει η τραπεζαρία για τους κρατούμενος και μετά απ'το ισόγεια μας πήγαιναν στο πίσω μέρος για καταναγκαστικά έργα. Τώρα, επειδή δε συνεργάστηκες με τον Junsho, δε θα μας δώσουν πρωινό, θα πάμε για πρωινή εργασία και το μεσημέρι θα μας βάλουν να σπάμε μεταλλεύματα...
-Ενδιαφέρον. Θα δυναμώσει το σώμα μου.
-Μην είσαι βλάκας. Τα εργαλεία είναι βαριά και το ξύλο έχει βρομίσει και μουχλιάσει απ'την πολύ χρήση. Τα χέρια σου θα βγάλουν κάλους που θα σε ενοχλούν για μια ζωή και όλοι οι μύες του σώματός σου θα είναι μόνιμα πιασμένοι. Είναι η χειρότερη δουλειά.
-Καλή είναι. No pain no game λέει ένα ρητό.

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε σκαλιά κι αφού περάσαμε από έναν όροφο γεμάτο μεγάλο τραπέζια, άρχισαν να ακούγονται υβριστικά σχόλια για το όνομά μου. Χασμουρήθηκα με δύναμη και συνέχισα την πορεία μου. Τότε βγήκαμε σε μια πελώρια αυλή γεμάτη βράχους. Δεξιά κι αριστερά υπήρχαν Marines που μας έδιναν αξίνες και μετά μας άφησαν "ελεύθερους" να καταπιαστούμε με τις πέτρες. Ήταν πράγματι σκληρή δουλειά, αλλά το σώμα μου ήταν αρκετά γυμνασμένο για να την αντέξει, τουλάχιστον αρχικά. Όσοι ώρα χτυπούσα τον βράχο, κοιτούσα συνέχεια γύρω μου για να εντοπίσω κάποιο μέρος που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για την διαφυγή μου. Παρόλα αυτά, η πελώρια αυλή περιτοιχιζόταν και στο πάνω μέρος του τοίχου υπήρχαν σύρματα με μυτερές εξοχές, που κάτι μου έλεγε ότι ήταν δηλητηριώδης. Ξαφνικά είδα κάτι που με γέμισε ελπίδες και ένα μικρό γέλιο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου. Δίπλα στα σύρματα, πρόσεξα το πρόσωπο του Squalo, ο οποίος με κοιτούσε με φανερό μίσος. Όσο φορούσα όμως τις χειροπέδες δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Έτσι αποφάσισα να το χειριστώ διαφορετικά. Ύψωσα την αξίνα για να χτυπήσω την πέτρα και η αξίνα έπεσε πίσω. Παραλίγο να πετύχει έναν Marine, ο οποίος έτρεξε προς το μέρος μου και με χτύπησε στην πλάτη με τη λαβή του μουσκέτου του.
-Τι κάνεις ρε μπά***ρδε!!!
-Συγγνώμη κύριε Marine, αλλά με τις χειροπέδες δεν μπορώ να κρατήσω την αξίνα.
Ο Marine συνέχισε να με κοιτά εξοργισμένος, αλλά μπορούσε να καταλάβει ότι είχα ως ένα βαθμό δίκιο. Έκανε νόημα σε μερικούς συναδέλφους του και εκείνοι πλησίασαν.
-Φέρτε κάτι για να του αλλάξουμε τις χειροπέδες. Προσέξτε είναι χρήστης Φρούτου.

Κάθε φορά που κοιτούσα προς το μέρος του Squalo, πετύχαινα μερικές φορές το κεφάλι του να παρακολουθεί τις εξελίξεις. Ήξερα ότι περίμενε μια αφορμή για να κάνει τη δουλειά του. Σύντομα οι Marines έφεραν χειροπέδες του ενός μόνο χεριού και αφού μου πέρασαν πρώτα τις καινούργιες, αφαίρεσαν τις προηγούμενες.
-Μη ξαναγίνει κάτι παρόμοιο με πριν, την έχεις πολύ άσχημα!
-Φυσικά! Και πάλι συγγνώμη για πριν. είπα και από μέσα μου γελούσα.
Πάντως ξέροντας τον Squalo δε θα άφηνε αυτούς που είχαν έρθει με τα κλειδιά να φύγουν έτσι...
Μια ομοβροντία ακούστηκε και ένα μέρος του τοίχου καταστράφηκε μέσα σε μια τεράστια ποσότητα καπνού και μπαρουτιού, αφήνοντας έκπληκτους τους κρατούμενους και τους Marines. Τότε ακούστηκαν κραυγές και μερικοί πυροβολισμοί και ένας όχλος ξεχύθηκε στην αυλή. Οι άντρες έφεραν το σύμβολο των Επαναστατών και άρχισαν να πυροβολούν και να σφάζουν τους απροετοίμαστους Marines. Ο Squalo φάνηκε μέσα απ'το πλήθος και σχεδόν αμέσως ήρθε δίπλα μου.
-Voooiiii!!! Δεν μπορείς να φανταστείς τι έκανα!
-Το βλέπω και έχω μείνει λίγο...
-Κυνήγησα τους βλάκες με τα κλειδιά! είπε και ξεκλείδωσε τις χειροπέδες του ενός χεριού.
Ξαφνικά ένιωσα τις δυνάμεις μου να επανέρχονται και μια έντονη επιθυμία μου να τις χρησιμοποιήσω με κατέκλυσε. Άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα απ'τους γύρω Marines, οι οποίοι εμφανίζονταν με μεγάλη ταχύτητα απ'την πόρτα που βγήκαμε πρωτύτερα και αστραπιαία τα απώθησα πίσω σε αυτούς, σπέρνοντας το θάνατο και αφήνοντας πολλούς τραυματίες.

-Πού έχουν τα πράγματά σου?
-Λογικά μέσα. του απάντησα, ενώ γύρω μας επικρατούσε πανικός και ασταμάτητες μάχες.
-Λογικά θα τα έχουν στον πρώτο όροφο, πάμε.
Τότε τρέξαμε προς την πόρτα που έβγαιναν οι Marines και ο Squalo πέρασε μπροστά μου.
-Scontro di Squalo! φώναξε ο ξιφομάχος και άρχισε να κινεί με εξωφρενική ταχύτητα το σπαθί του δεξιά και αριστερά. Οι Marines που πήγαιναν να βγουν απ'την πόρτα βρήκαν σύντομα το θάνατο διαμελισμένοι, αφήνοντας πίσω τους μόνο ακρωτηριασμένα μέλη και μεγάλες ποσότητες αίματος, με το οποίο είχαν βαφτεί το πάτωμα και οι τοίχοι. Ακολούθησα τον Squalo και κατεβήκαμε τις σκάλες προς την τραπεζαρία των κρατουμένων.
-Υπάρχουν δυο δρόμοι. Αυτοί πηγαίνουν απ'το γρήγορο που είναι απ'τους πάνω ορόφους. Εμείς θα κάνουμε τον κύκλο και θα βγούμε από πίσω τους. Λογικά δε θα πολεμήσουμε άλλο.
-Ωραία. του απάντησα και αρχίσαμε να τρέχουμε προς τις σκάλες στην άλλη γωνία της αίθουσας. Πού κολλάνε οι Επαναστάτες?
-Θα στα πω μετά, πάντως ετοίμαζαν έφοδο στη βάση μήνες τώρα και τους είπα ότι ήσουν στη φυλακή.
-Τέλεια. πρόσθεσα, καθώς ανέβαινα δυο-δυο τα σκαλοπάτια.
Δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο ισόγειο, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν πέτρινος ο διάδρομος, ήταν μαρμάρινος.

-Μην σκαλώνεις σε λεπτομέρειες. Το ισόγειο χωρίζεται σε δυο μέρη. Αυτό που είδες εσύ είναι το 30% του και είναι αποκλειστικά για τους κρατούμενους. Το νου σου εδώ, ίσως συναντήσουμε κάπ... Γύρνα! είπε και αμέσως κατεβήκαμε τα λιγοστά σκαλιά που είχαμε ανέβει και χωθήκαμε κουτσά-στραβά κάτω απ'τις σκάλες. Μια ορδή από Marines κατέβηκε τις σκάλες. Έχασα τον αριθμό τους σχεδόν αμέσως. Πρέπει να ξεπερνούσαν τα 70 άτομα και στο τέλος έτρεχε ο Commodore κρατώντας ένα katana τεραστίου μεγέθους.
-Αυτή είναι η ευκαιρία μας. είπε και τρέξαμε στις σκάλες.
Δεν αργήσαμε να τις ανεβούμε και βγήκαμε σε έναν διάδρομο. Στρίψαμε αριστερά. Εγώ ακολουθούσα μόνιμα τον Squalo. Φαινόταν αρκετά ενημερωμένος και δεν είχα αμφιβολίες. Μπήκαμε σε ένα δωμάτιο γεμάτο όπλα. Μέσα υπήρχαν τρεις Marines που τα έλεγχαν. Όταν μας είδαν αναστατώθηκαν, αλλά ελέγχοντας τις δυνάμεις του Φρούτου μου, έστειλα μερικές σφαίρες από γύρω στα κεφάλια τους.
-Εδώ πρέπει να τα έχουν! Ψάξε γρήγορα.
Πράγματι, ύστερα από 10 περίπου λεπτά, είχα βρει τα γάντια, τις μπότες, το μανδύα, το katana, τις σφαίρες και το δίχτυ μου. Τα φόρεσα όσο πιο γρήγορα μπορούσα και ακολούθησα ξανά τον Squalo σε μια πορεία προς την ελευθερία.
-Πάμε να βοηθήσουμε τους δικούς μας?
-Όχι! Θα περάσουμε από εκεί, αλλά δε θα μείνουμε πολύ!
-Τι εννοείς!?
-Έχουμε διαταγές από ψηλά. Από πιο ψηλά από πριν.

Αυτό που είπε με προβλημάτισε λίγο, αλλά φρόντισα να το παραλείψω για τώρα. Αυτό που προείχε, ήταν να αποδράσουμε και να βοηθήσουμε όσο περισσότερο μπορούσαμε τους συντρόφους μας. Κατεβήκαμε αστραπιαία τα σκαλιά και μετά στρίψαμε προς την πόρτα που οδηγούσε στην πίσω αυλή. Όταν βγήκαμε, αντικρίσαμε ένα καταθλιπτικό και συντριπτικό θέαμα. Οι δυνάμεις των Επαναστατών είχαν σχεδόν αφανιστεί. Η θέα του Commodore ήταν αυτή που κυριαρχούσε. Η διαφορά στη δύναμή του και σε αυτήν των δικών μας αντρών ήταν πελώρια. Με μια του κίνηση σκοτώνονταν δυο με τρεις δικοί μας, ενώ δέχονταν και την πίεση των υπόλοιπων Marines. Χωρίς να χάσουμε χρόνο ορμίσαμε στη μάχη και τραβώντας το katana μου αποκεφάλισα τον πρώτο ναυτικό που είδα. Ο Squalo απ'την άλλη, άρχισα να ρίχνει ασταμάτητα εκρηκτικά απ'την λεπίδα του, που κατέστρεφαν τις γραμμές των ναυτικών και τους έριχναν ανίκανους για μάχη. Ο Commodore μας εντόπισε και κίνησε με εξωφρενική ταχύτητα προς το μέρος μας.
-Την έχουμε άσχημα, πάρα πολύ άσχημα.
-Θα προσπαθήσω να τον κρατήσω!
-Δεν μπορείς ηλίθιε, τρέχα!
Άρχισα να έλκω μεταλλικά αντικείμενα και επικεντρώθηκα στο σπαθί του υψηλόβαθμου Marine. Το katana έφυγε απ'τα χέρια του και λίγο πριν έρθει στα δικά μου, συμπυκνώθηκε σε άθλιο βαθμό και έπεσε στο έδαφος σε μορφή αρκετά όμοια με κύβου. Ο Commodore ξαφνιάστηκε αρχικά, αλλά δεν σταμάτησε την πορεία του. Σε κλάσματα δευτερολέπτου έφτασε μπροστά μου και μου έριξε γροθιά στο στήθος, εκτοπίζοντας με και στέλνοντας με 3 μέτρα προς τα πίσω.

Το στήθος μου ευτυχώς δεν έπαθε ζημιά, αλλά ένιωθα το σώμα μου κάπως πιο βαρύ τώρα. Ο Marine ήρθε πάλι προς το μέρος μου και δίχως να έχω χρόνο για χάσιμο, στάθηκα στα πόδια μου και ύψωσα το σπαθί. Συγκεντρώθηκα με όλη μου τη δύναμη στον άντρα και είδα τη γροθιά του να κατευθύνεται προς το πρόσωπό μου. Τότε όλα άρχισαν να γίνονται πιο αργά. Τα μάτια μου είχαν ανοίξει εντελώς και παρατηρούσα με σθένος την παραμικρή κίνησή του. Η επίθεσή του μου φάνηκε κάπως γνώριμη και προβλέψιμη και ασυνείδητα το σώμα μου χαμήλωσε. Είδα το χέρι του άντρα να περνάει ξυστά απ'το δεξί μου μάγουλο και την επόμενη στιγμή, κούνησα με δύναμη το σπαθί μου, προκαλώντας του μια βαθιά πληγή στα δεξιά του πλευρά. Ο Commodore γούρλωσε τα μάτια απ'την έκπληξη και με κοίταξε, ενώ κρατούσε το τραύμα του. Για μια στιγμή κοντοστάθηκα για να καταλάβω τι είχε συμβεί, αλλά αυτή δε διήρκεσε πολύ. Αμέσως έστριψα και έτρεξα προς τον διαλυμένο τοίχο που οδηγούσε στην ελευθερία μου, σφάζοντας όποιον Marine έβλεπα χωρίς πρόβλημα, μιας και όλοι τους είχαν γυρισμένες τις πλάτες τους σε εμάς. Ο Junsho ερχόταν ξανά προς το πεδίο της μάχης, αλλά ήταν αργά πλέον για να μας φτάσει. Περάσαμε απ'τις γραμμές των Marines με εμένα να στέλνω μόνιμα απωθητικά κύματα για τυχόν προβλήματα και βγήκαμε έξω απ'την βάση. Εκεί ο Squalo πέρασε μπροστά μου και ακολουθώντας τον μπήκα σε ένα δάσος. Τρέχαμε για περίπου ένα τέταρτο, όταν βγήκαμε μπροστά σε μια παραλία με το καράβι αγκυροβολημένο μπροστά. Ανεβήκαμε την ανεμόσκαλα και πατήσαμε στο κατάστρωμα. Ο Squalo άνοιξε τα πανιά, ενώ εγώ σήκωσα την άγκυρα και χωρίς να το σκεφτούμε, ανοιχτήκαμε στον ωκεανό.

[Τέλος]

"Link επόμενης ιστορίας":

Όνομα: Kuran Kaname
Haki Points: -
Player of the Month Points: 7
Beli: 14.000
Bounty/Fame Points: 1.000.000
Παρατηρήσεις: Κομπλε... Εισαι ελευθερο πουλι...

υ.γ. ειναι η μονη ιστορια τιμωρια που εχω διαβασει, που να ειχε ενδιαφερον!