[Τέλος] Spera Vivit( Η ελπίδα ζει)

Σπόιλερ:

"Απ' ολόκληρη τη ζωή του ανθρώπου, λίγες είναι οι στιγμές που μετρούν για τη συνείδηση, αυτές που γράφονται και μένουν, σαν τις σταλαγματιές το λάδι στο νερό της κολυμπήθρας. Άλλες είναι μικρές κι ασήμαντες, αναρωτιέσαι, γιατί τάχα το θυμάμαι αυτό; Άλλες, στιγμές ευτυχισμένες ή φουρτουνιασμένες κι άλλες, που μια κρίση ή μια σύμπτωση γίνετ' απόφαση για ζωή ή θάνατο. Κι ακόμα είναι κάποιες ιστορίες, άλλων ανθρώπων, που, τις έζησες ή τις άκουσες, μένουν βαθειά μέσα σου, σε κοινωνούν την εμπειρία, τη σοφία, την αγάπη... Ετούτες τις κρατάς στο φυλλοκάρδι και θες να τις μοιράζεσαι, τις διηγείσαι κάθε τόσο να γίνουν κτήμα σου με την επανάληψη και να φωτίσουν κι αλλωνών το νου..."

Μες στο πρώτο φως κάθε αυγής, φοβερίζει η πέτρα, αυστηρή στην ακινησία της, αδιάφορη στην πυρά του ήλιου ή στην υπόσχεση, ανυπόταχτη. Κι αδιάφορη πάλι, με το λυκόφωτο, σαν πέφτουν οι άνεμοι και φέρνει το αεράκι μακρινό το θρόισμα της ελιάς, της συκιάς και των κήπων τ' αρώματα απ΄τους κάμπους πέρα. Κρύες νύχτες Γεναριάτικες, με το φεγγάρι ολόγιομο, καθισμένο στην κορυφή του βουνού, ν' απλώνει τα μάτια του κατά το Νότο, κορφή κορφή ακολουθώντας την κορυφογραμμή, σβήνοντας τους πόθους αυτού και όσων το ακολούθησαν, στ΄αφρησμένο ακρωτήρι, και πίσω πάλι.

Δεξιά- αριστερά πολιορκημένοι απ΄το κύμα βράχοι, φαιόγκριζοι λόφοι. Γυμνοί, άξενοι, χωρίς ένα φύλλο πράσινο. Αγέλαστος τόπος. Σκληρός, περήφανος και απρόσβλητος. Τον κατοίκησε λες μια μοίρα, μάνα φονιά μα και αγγέλου, που αγκάλιασε και αγκαλιάζει χρόνια τώρα κάθε κατατρεγμένο , βαστώντας πάντα στο ζωνάρι το μαχαίρια. Ζητώντας πότε, λύτρωση, πότε εκδίκηση, πότε δικαίωση..

Στον τόπο αυτό γεννήθηκε και μεγάλωσε και κείνος. Έζησε πολλά, τόσα που θα μπορούσε αν ήθελες να σου λέγε ιστορίες μπροστά στο τζάκι εκεί δίπλα στη φωτιά, για μέρες, ίσως και για μήνες. Ήταν γέρος πια, η ζωή τον εγκατέλειπε μέρα με την μέρα, μα αυτός δεν το βαζε κάτω. Το πρωί στο χωράφι, μετά στο καφενείο και την ταβέρνα και το βράδυ για ψάρεμα, ήταν άνθρωπος δραστήριος και σκληρός σαν τον τόπο του. Τον φώναζαν Craig, Rosso Craig, έτσι τον έμαθα και γω, ήταν χρόνια στον αγώνα, απο μικρό παιδί στο κόμμα, σε κάθε αγώνα πάντα εκεί, ακόμα και όταν ο Whetton ήρθε στο νησί ήταν εκεί και προσπάθησε να τον ανατρέψει αλλά μάταια.. Είχε μείνει πια μονάχος να κοιτά τον κόσμο που άλλαζε με ξέφρενους ρυθμούς και ο πάλαι ποτέ στρατηγός και ήρωας των επαναστατών ήταν τώρα σύνδεσμος σε ένα μικρό χωριό της Roluka.

Έμενα στο σπίτι του στην γωνιά του νησιού, έξω ακόμα και απο το χωριό, κρυμμένο και απόμακρο μέσα στα γκρίζα άψυχα βράχια, υψώνονταν και αυτό σαν αναπόσπαστο κομμάτι εκείνου του τόπου. Είχα έρθει στο νησί για να αναφέρω όσα είχαν συμβεί και για να παραδώσω το κειμήλιο που είχα στην κατοχή μου, δεν ήξερα πόσο θα έμενα ή αν έπρεπε να ξεκινήσω αμέσως γι' αλλού μα οι μέρες μου δίπλα σ' αυτόν τον άνθρωπο είχαν να μου μάθουν πολλά. Οι πρώτες μας κουβέντες ήταν τυπικές και στην αρχή πίστεψα πως ήταν μονόχνοτος και απόμακρος γιατί λίγα μου έλεγε και συχνά μπορεί να περνούσε μια ολόκληρη μέρα δίχως καν να με κοιτάξει. Τις μέρες αυτές περνούσα τον καιρό μου, κοιτώντας την θάλασσα να αφρίζει πάνω στα βράχια, σκεπτόμενος όσα είχαν συμβεί και όσα έπρεπε να κάνω, μόνο μερικές ώρες την μέρα προπονούμουν και βοηθούσα στις δουλειές του σπιτιού, το μεσημέρι τρώγαμε μαζί και ύστερα ο καθένας πήγαινε στην κάμαρα του μέχρι την επόμενη αυγή.

Ένα βράδυ, που ο ύπνος δεν έλεγε να με πάρει, κατέβηκα στο τζάκι και κάθισα εκεί για αρκετή ώρα πίνοντας ένα ποτήρι κονιάκ και σκαλίζοντας την φωτιά. Λίγο αργότερα εμφανίστηκε ο Craig και κάθισε δίπλα μου. Το πρόσωπό του μαρτυρούσε όχι μόνο τα χρόνια του μα και την ποιότητα όσων είχε ζήσει. Η αγριάδα, η δυσκολία, η φτώχεια των παλιών καιρών είχαν αποτυπωθεί με μεγάλες φαρδιές ρυτίδες πάνω του, αμείλικτα σημάδια του χρόνου, χαρακές της ζωής ενός ανθρώπου που τόλμησε να ζήσει όπως λίγοι.
Γιατί έγινες επαναστάτης;
Η σιωπή έσπασε, αλλά γιατί με είχε ρωτήσει κάτι τέτοιο; Δεν είχα πολλά να πω και σίγουρα δεν θα τον εντυπωσίαζα..
Γιατί έβλεπα την ζωή να αλλάζει μπροστά στα μάτια μου. Δεν μιλάω μόνο για τον χρόνο που περνούσε, η ζωή μου άλλαξε χωρίς να το επιλέξω! Ο ίδιος ο κόσμος αλλάζει, μια εποχή τελειώνει και δεν θα μείνω απλός θεατής. Όσο ταξίδευα είδα πως ο κόσμος είναι άδικος.. Αυτό πρέπει να αλλάξει..
Ύστερα, σηκώθηκε με κοίταξε στα μάτια και μπήκε στο δωμάτιο του χωρίς να πει κουβέντα, ίσως να τον είχα απογοητεύσει..

Πέρασαν ετσι και άλλες μέρες όλες ίδιες αναμεταξύ τους σαν σταλαγματιές απο το νερό της βροχής, ήταν λες και ο χρόνος περνούσε έτσι αδιάφορα και γω έμενα να τον κοιτάω. Εκείνο τον καιρό είχα αρχίσει να χάνω τον προσανατολισμό μου, να μπερδεύομαι στις σκέψεις μου και πολλές φορές να αναρωτιέμαι αν έφτασα μέχρι εδώ απο τύχη ή αν τα κατάφερα μονάχος στηριγμένος στις δυνάμεις μου. Αν είχα τελικά πάρει τον σωστό δρόμο ή αν χάθηκα και γω σε έναν αγώνα χωρίς αρχή και τέλος που και εμένα στο τέλος θα κατάπινε μέχρι που δεν θα έμενε τίποτα παρά μερικές ίσως ιστορίες που κάποιοι θα έλεγαν. Το μόνο που είχε αλλάξει αυτές τις μέρες ήταν ο Craig γιατί απο κείνο το βράδυ κάθε που νύχτωνε βρισκόμασταν στο τζάκι και ανταλλάσσαμε μερικές κουβέντες. Άλλοτε σκέτες και κοφτές και άλλοτε ιστορίες ολόκληρες.

Ένα απο αυτά τα βράδια ήταν και το χθεσινό. Ίδιο με όλα τα άλλα σαν τις σταγόνες της βροχής που μοιάζουν όλες ίδιες μα είναι τόσο διαφορετικές. Αυτή τη φορά, όταν καθίσαμε δίπλα στην φωτιά ο Craig έφερε ένα μεγάλο στρογγυλό μπουκάλι γεμάτο με κεχριμπαρένιο κονιάκ. Κάθισε δίπλα μου και έβγαλε το πώμα, γέμισε δυο ποτήρια και ξεκίνησε να μου λέει μια ιστορία. Ήταν για τον παλιό καιρό τότε που αυτός ήταν νέος, 30 χρονών και οι επαναστάτες είχαν χάσει τον πόλεμο. Πήρε χρόνια για να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους και για πολύ καιρό αυτοί που κινούνταν ενάντια στην κυβέρνηση ήταν λίγοι και δεν είχαν σοβαρό έρεισμα στο λαό. Έτσι και αυτός είχε βρεθεί μονάχος σε αυτό το νησί, με την οργάνωση του διαλυμένη. Πέρασε πολύ καιρό προσπαθώντας να βρει ένα τρόπο να συνεχιστεί ο αγώνας μα για πολλού μήνες δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα.

Ήταν δύσκολη και σκοτεινή εκείνη η περίοδος, ο λαός ζούσε βυθισμένος στην φτώχεια και το ναυτικό απαλλαγμένο απο κάθε εχθρό έβαζε κάθε μήνα καινούριους φόρους για το καθετί που μπορούσε να φορολογηθεί. Μια μέρα έπεσε στα χέρια του η τοπική εφημερίδα, ήταν το μόνο μέσο που είχε το νησί για να επικοινωνεί με τον έξω κόσμο και πέρα απο το έντυπο του ναυτικού ήταν το πιο δημοφιλές του νησιού. Έβγαινε δύο φορές το μήνα και το έπαιρναν ανεξαιρέτως όλοι οι κάτοικοι για να μάθουν όσα είχαν συμβεί αλλά και επειδή αποτελούσε και ένα τόπο συζήτησης για όσα θέματα είχε η περιοχή. Ο Craig σκέφτηκε, πως αυτό ήταν το μόνο μέσο που είχε για να αγγίξει την τοπική κοινωνία και έτσι άρχισε να αρθρογραφεί, με ένα μάλλον ασυνήθιστο τρόπο. Έγραφε με δύο ονόματα έτσι που κάθε βδομάδα ο ένας αρθρογράφος απαντούσε στον άλλο ανοίγοντας ένα περίεργο αλλά και πολύ ενδιαφέρον διάλογο.

Όλα ξεκίνησαν με αυτό το άρθρο..

Το τέλος της Ιστορίας...

Λοιπόν, κύριοι και κυρίες μου όσα ήταν να ζήσουμε τα ζήσαμε! Γιατί πέρασαν πια εκείνες οι εποχές που οι πειρατές και οι επαναστάτες χαλούσαν την παγκόσμια ειρήνη. Αναμφίβολα πια μπαίνουμε σε μια νέα εποχή που θα σηματοδοτήσει την αρχή για μια μεγάλη και διαρκή ευημερία! Θα κάνουμε όλα όσα χρειαστούν για να ρθει και ξέρουμε απο τώρα πως ο δρόμος θα είναι δύσκολος και απαιτεί πολλές θυσίες, γιατί και μεις οι ίδιοι τόσα χρόνια άλλος πολύ και άλλος λιγότερο, εποφεληθήκαμε απο όσα συνέβαιναν! Πόσοι απο μας δεν εκμεταλλεύτηκαν τις συνθήκες που ως τώρα υπήρχαν για να πλουτίσουν ή για να εξασφαλίσουν μια καλύτερη μοίρα για αυτούς και τα παιδιά τους; Και κάπως έτσι δεν φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού;! Όλοι μαζί σαν κοινωνία βάλαμε τα χέρια μας και κοντέψαμε να βγάλουμε τα μάτια μας! Μα ευτυχώς! Όλα αυτά τελείωσαν και απο δω και πέρα είναι σαν να λέμε κάθε κατεργάρης στον πάγκο του ήρθε η ώρα να μπει μια τάξη! Τέρμα πια οι πόλεμοι και οι εξεγέρσεις, απο δω και μπρος ο καθένας μόνος του αν είναι άξιος θα εξελιχθεί! Είναι αναμφίβολα αυτό το τέλος της ιστορίας γιατί απο δω και μπρος τίποτα πια δεν θα αλλάξει γιατί σε αυτόν τον κόσμο θα βασιλεύει η ειρήνη και η δικαιοσύνη!
Δράκων

Το επόμενο κιόλας πρωινό όπου και να πήγαινες σε κάθε σπίτι, σε κάθε καφενείο ή πλατεία όλες οι συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από αυτό το άρθρο. Πολλοί κουνούσαν το κεφάλι και λέγαν: " Μα είναι πράγματι αλήθεια, μπαίνουνε σε μια νέα εποχή! Το ναυτικό μας έσωσε απο όλα τα δεινά που περνούσαμε, κανένας τώρα πια δεν θα ληστεύει τις σοδειές μας και όσα κάνουμε θα μένουν δικά μας και των παιδιών μας!". Άλλοι, πιο σκεφτικοί μονολογούσαν: "Ίσως να ΄ναι και έτσι, κανείς πια δεν έμεινε για να αμφισβητήσει την εξουσία του ναυτικού. Μα η εξουσία έχει τη δύναμη να ξιπάσει τους ανθρώπους". Ενώ, λιγοστοί στέκονταν μόνοι ή σε πηγαδάκια με σκυμμένο το κεφάλι και διαπίστωναν πως η εποχή των ονείρων είχε πια φτάσει στην δύση της... Έτσι, πέρασαν αρκετές βδομάδες, μέχρι που στην εφημερίδα του νησιού ήρθε ένα ακόμα άρθρο για να ταράξει τα νερά.

Έτσι συνέχιζε αυτός ο περίεργος διάλογος, και για πολύ καιρό όλοι περίμεναν το επόμενο τεύχος της εφημερίδας. Κάθε που θα βγαίνε όλοι τρέχαν στα καφενεία να την διαβάσουν και να συζητήσουν για όσα έλεγε ο ένας ή ο άλλος αρθρογράφος. Έτσι που σιγά σιγά όλοι οι κάτοικοι, άλλοι λίγο και άλλοι περισσότερο ταυτίστηκαν με τις απόψεις του ενός ή του άλλου. Πια όταν μιλούσαν μεταξύ τους για αυτό το θέμα, δεν θα σχολίαζαν μόνο τι έλεγε ένα άρθρο αλλά θα υποστήριζαν με πάθος την άποψη τους και συχνά θα σκέφτονταν επιχειρήματα πολύ παραπέρα από όσα είχαν αναφερθεί στην εφημερίδα. Μάλιστα η διαδικασία αυτή κράτησε για πολύ καιρό αφού οι αρθρογράφοι συχνά πιάνονταν από γεγονότα που απασχολούσαν την ντόπια κοινωνία έτσι που όσα έλεγαν να είναι σε άμεση σύνδεση με τη ζωή των κατοίκων.

Από όσα άρθρα μου είχε δώσει εκείνο το βράδυ ο γέρος, και ήταν πολλά, αποκόμματα απο εκείνη την παλιά εφημερίδα, κιτρινισμένα πια απο την πάροδο του χρόνου, δύο μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Επρόκειτο για ένα ζήτημα που είχε προκύψει στο νησί μετά την κατάληψη της εξουσίας απο τον Whetton, το ναυτικό σε μια απόπειρα να εκδημοκρατιστεί το καθεστώς στο νησί, είχε πάρει την απόφαση να διεξαχθούν ενός τύπου εκλογές για τον τοπικό δήμαρχο. Έτσι οι κάτοικοι καλούνταν να αποφασίσουν ποιος θα ήταν ο δήμαρχος του νησιού, μόνο που οι δικαιοδοσία του εν λόγο δημάρχου θα περιορίζονταν σε διαδικαστικά ζητήματα ενώ τα σημαντικά θέματα θα αποφασίζονταν απο την συνεργασία του Whetton με το ναυτικό. Λίγες λοιπόν μέρες πριν διεξαχθούν οι εκλογές δημοσιεύτηκε το εξής άρθρο:

Την επόμενη μέρα οι εκλογές έγιναν κανονικά, έτσι το βράδυ μαζεύτηκαν όλοι στην κεντρική πλατεία του νησιού ώστε να ανακοινωθεί ο νικητής των εκλογών και επόμενος δήμαρχος του νησιού! Όλα είχαν στηθεί όπως άρμοζε σε τέτοιες περιπτώσεις, μια μεγάλη εξέδρα με ένα βήμα μπροστά μπροστά, όπου ο νικητής θα έβγαζε τον πρώτο του λόγο. Μερικές καρέκλες πίσω για τους επίσημους του νησιού, πολλά φώτα και ακόμα πιο πολλοί μαϊντανοί δημοσιογράφοι. Όσο περνούσε η ώρα ο κόσμος συνέρρεε σε όλο και μεγαλύτερες ομάδες στην πλατεία, έτσι που λίγη ώρα μετά ήταν όλοι στριμωγμένοι. Η μπάντα του δήμου άρχισε να πάιζει, όλοι φορούσαν τα καλά τους εκείνο το βράδυ μα αναμφίβολα η αστραφτερή στολή της μπάντας είχε κλέψει την παράσταση, ανέβηκε στην εξέδρα ένας κουστουμάτος κύριος κρατώντας ενα φάκελο και πίσω του ακολούθησαν οι 2 υποψήφιοι δήμαρχοι. Αφού είπε τα καθέκαστα ο κουστουμάτος άνοιξε τον φάκελο και πήγε προς το μικρόφωνο για να διαβάσει τα αποτελέσματα, μα κάτι παράξενο είδε εκείνη ακριβώς την στιγμή και η όψη του χλόμιασε απότομα, λες και ετοιμαζόταν να έχει κάποιο λιποθυμικό επεισόδιο..

Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας είναι τα εξής: Η συμμετοχή των εκλογικά ικανών κατοίκων του νησιού έφτασε το 60%. Το 40% απο αυτούς εψήφησε Λευκό, το 35% τον υποψηφιο και δήμαρχο πλέον κ.Fernas και το 25% τον κ. Medris.

Όλοι πάγωσαν, ο νέος δήμαρχος δεν έκανε ούτε ένα βήμα μπρος, δεν ήξερε κανείς τι να πει, πως μπορούσε άλλωστε να σταθεί δήμαρχος ουσιαστικά εκλεγμένος από μόλις ένα στους πέντε κατοίκους; οι εκλογές είχαν αποδειχτεί ένα τεράστιο φιάσκο, πάνω απο τους μισούς πολίτες είτε δεν είχαν ψηφίσει είτε δεν θεωρούσαν ότι είχε νόημα να επιλέξουν κάποιο υποψήφιο. Επικράτησε σιωπή για αρκετή ώρα...
Τελικά ο Whetton , βγήκε μπροστά και όντας έξω φρενών άρπαξε το μικρόφωνο!
Πήρατε λοιπόν την απόφασή σας! Δεν αξίζει σε αυτό το νησί να έχει εκλεγμένο δήμαρχο και αφού οι περισσότεροι απο εσάς δεν νοιάζεστε για τον τόπο και τις ζωές απο δώ και πέρα θα είμαι δήμαρχος εγώ! Ισοβίως! Όλοι σας θα με υπακούτε γιατί απο την ίδια σας την φύση θέλετε να εξουσιάζεστε! Δεν θα αφήσω απο δω και πέρα κανέναν να με αμφισβητήσει, ούτε εμένα ούτε και την ειρήνη που το ναυτικό με τόση μεγαλοψυχία σας χάρισε! Απο αύριο ξεκινά μια νέα περίοδος και ή αρχή της θα σημαδευτεί απο το κλείσιμο αυτής της εφημερίδας που σας φουσκώνει τα μυαλά!!!

Όλοι σώπασαν, ο Whetton έμοιαζε πανίσχυρος πάνω στην ψηλή εξέδρα, τριγυρισμένος απο την φρουρά του, είχε την δύναμη να παίζει όπως εκείνος ήθελε με τις ζωές των κατοίκων και όλοι τότε πίστεψαν πως η αντίσταση τους, τους έφερε χειρότερα δεινά και ευχήθηκαν να μην είχαν διαβάσει ποτέ αυτή την εφημεριδα!

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, μια νεαρή κοπέλα πετάχτηκε απο το πλήθος και ανέβηκε στην εξέδρα. Ήταν γύρω στα 16, μετρίου αναστήματος με μακριά μαύρα, χλωμό πρόσωπο και ευθυτενή σιλουέτα. Κοίταξε τους κατοίκους του νησιού που είχαν συγκεντρωθεί και ύστερα γύρισε προς τον Whetton προτάσσοντας το χέρι της και φωνάζοντας "Στοπ!"
Ο Whetton την κοίταξε σχεδόν έκπληκτος απο την αναπάντεχη αντίδραση του κοριτσιού και σιγά- σιγά η έκφραση του προσώπου του άλλαξε. Σούφρωσε τα φρύδια του και έσφιξε τα δόντια του έτσι που πια διαγράφονταν στο πρόσωπο του και μόνο όλη η κακία και η διαστροφή της ψυχής του.
- Ποια είσαι εσύ και πως τολμάς να ανεβαίνεις εδω πάνω! Ποιόν θαρρείς ότι θα σταματήσεις;!
-Λέγομαι Spera Vivit και σήμερα εδώ πάνω μπορεί να είμαι μόνη! Μα αυτό δεν θα διαρκέσει για πολύ! Αργά η γρήγορα πίσω μου θα ρθουν κι άλλοι μέχρι που θα ρθει το τέλος σου!
- Ανάξιο τέκνο, γενιάς ταπεινής, εσύ και οι όμοιοι σου! Παιδιά πορνών και πατεράδων που ζουν και πεθαίνουν χωρίς καμία δόξα έτσι που κανείς δεν θυμάται το όνομα τους! Παιδιά δούλων, υπηρετών και υπαλλήλων! Η μοίρα σας γέννησε όλους σας ανάξιους και αδύναμους! Μα σε αυτόν τον κόσμο η αλλαγή έρχεται απο τους δυνατούς!
- Σήμερα εδώ είμαι μόνη.. Αύριο θα ναι ένας ολόκληρος λαός! Και να ξέρεις αυτό! Όταν οι πλατείες μιας χώρας γεμίσουν τότε ίσως να πεθάνει ένς ίσως και δέκα! Μα όχι παραπάνω γιατί οι τύραννοι λυγίζουν! Την ιστορία την γράφει πάντα ο λαός! Σήμερα είμαι μόνη... Αύριο όμως αυτός ο λαός θα σε διώξει και θα χτίσει ξανά αυτόν τον τόπο απο τα συντρίμμια του! Γιατί ο λαός ενωμένος μπορεί τα πάντα!

Ο Whetton την κοίταξε γεμάτος μίσος και κακία και ήταν σαν τα μάτια του να έσταζαν σταγόνες απο αίμα. Πήρε ένα όπλο απο τον φρουρό που κάθονταν δίπλα του και την πυροβόλησε. Η σφαίρα καρφώθηκε στο μέτωπο της. Ξαφνικά ξανά ησυχία, μια στιγμή που ήταν σαν να κράτησε αιώνες ολόκληρους, λες και συνέβαινε ξανά και ξανά και όλοι ήταν καταδικασμένοι να κοιτούν το άτυχο κορίτσι να χάνει την ζωή του. Ο θόρυβος που κάνε το άψυχο σώμα όταν πέφτει, εκείνος ο απαίσιος γδούπος, ήρθε για να βάλει ξανά τον χρόνο σε τροχιά και όλα άρχισαν να κινούνται πάλι. Ο κόσμος άρχισε να φωνάζει και να διαμαρτύρεται, μα οι φρουροί του Whetton έριξαν μερικές βολές στον αέρα και όλοι σώπασαν. Τότε ο Whetton πήγε δίπλα στο άψυχο σώμα του κοριτσιού και με την βάση της καραμπίνας άρχισε να χτυπά το κεφάλι της, μέχρι που το έλιωσε. Ύστερα, γεμάτος αίματα γύρισε στο πλήθος και φώναξε:
- Σήμερα δεν πέθανε μόνο η Spera Vivit μα μαζί της και όλοι εκείνοι που πίστεψαν σε όνειρα φαύλα...

Οι μέρες περνούσαν και ο λαός ζούσε βυθισμένος στο πένθος.. Μα τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο απο δω και μπρος γιατί οι ιδέες της εφημερίδας και η πράξη της ηρωικής κοπέλας είχαν πια χαράξει την μνήμη αυτού το τόπου. Γράφτηκαν σε εκείνη την ιστορία που ακόμα και αν δεν μπει στα βιβλία μένει βαθιά ποτισμένη στην γη, την μεταφέρει ο αέρας, την γεύεσαι στο νερό , την βλέπεις στα μάτια την ανθρώπων και την συναντάς ζωντανή στις καρδιές τους. Ο Craig άρχισε να μιλά με τον κόσμο στα καφενεία και σιγά σιγά, με πολύ προσοχή εντόπισε τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της πόλωσης που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Έτσι συγκρότησε τον πρώτο πυρήνα επαναστατών στον νησί και άρχισε να εκδίδει ένα έντυπο που μοιράζονταν κρυφά, χέρι με χέρι στους κατοίκους που ήθελαν να αντισταθούν. Με αυτόν τον τρόπο οι δυνάμεις των επαναστατών αυξήθηκαν και είχαν την δύναμη να χτυπούν τους φρουρούς του Whetton στήνοντας ενέδρες έξω απο την πόλη και πού και που να σαμποτάρουν τους εφοριακούς και τους τελώνειδες που έπιναν το αίμα του κοσμάκη.

Ένα χρόνο μετά το συμβάν των εκλογών, ο Whetton έβγαλε μια ομιλία στο κέντρο της πόλης εγκωμιάζοντας την πολιτική του ναυτικού και θυμίζοντας σε όλους του πολίτες τον άδικο, όπως είπε, χαμό της νεαρής κοπέλας που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει με την ανώριμη συμπεριφορά τους. Μα και τότε κανείς δεν μίλησε γιατί η πλατεία ήταν γεμάτη με φρουρούς και ανάμεσα τους υπήρχαν κι άλλοι με πολιτικά ρούχα, χαφιέδες του τυράννου που άκουγαν τους ψιθύρους και γύριζαν τα καφενεία για να μάθουν ποιοι ήταν στην αντίσταση.

Έναν μόλις χρόνο μετά και οι αντίσταση στο νησί τα είχε ήδη βρεί σκούρα, αφού ο τύραννος είχε γαμήσει τον τόπο χαφιέδες. Και αν κάποιος ήταν ύποπτος για συμμετοχή με οποιονδήποτε τρόπο στην αντίσταση τότε τον κρεμούσαν. Ενώ, όσοι άφηναν την πόλη και έφευγαν στην ενδοχώρα για αν ενταχθουν στις αντιστασιακές ομάδες λίγο καιρό μετά μάθαιναν πως είχαν αρχίσει να κρεμούν την οικογένεια τους έναν έναν μέχρι να παραδοθούν. Έτσι εκείνη την περίοδο είχαν λυγίσει πολλοί, μα και πολλοί ακόμα είχαν πεισμώσει και δεν το βαζαν κάτω μέχρι να φύγει το τύραννος.

Όμως εκείνη την μέρα όλη θυμήθηκαν την νεαρή κοπέλα. Το όνομα της ήταν Spera Vivit, αυτό δεν το ξεχνούσαν.. Εκείνο το βράδυ κανείς δεν βγήκε στο δρόμο, όλα τα μπαρ ήταν κλειστά και το μόνο που ακούγονταν ήταν τα βήματα της περιπόλου. Μα το επόμενο πρωί στην κεντρική πλατεία του νησιού στον πιο μεγάλο τοίχο έγγραφε:


Η φρουρά είπε πως το έγραψαν παιδιά...

Το φως του φεγγαριού έλουζε το παράθυρο δωματίου μου, εγώ στεκόμουν γερμένος στην κάσα του παραθύρου και σκεφτόμουν αυτή την κοπέλα. Η ζωή γεννά τους δικούς της ήρωες. Ανθρώπους απο ταπεινή γενιά, ασήμαντους, που χάνονται στο πλήθος. Κι όμως σε ένα λεπτό, σε μια κρίσιμη στιγμή που η ιστορία γράφεται στην κόψη ενός μαχαιριού και η ήττα γυρνά σε νίκη, μια πράξη, μια βαθιά ανάσα και ένα βήμα ίσως να ναι αρκετά. 25 χρόνια γεμάτα πέρασαν απο τότε, μα εκείνη ζει ακόμα. Ετούτος ο τόπος δεν έπαψε να γεννά ανθρώπους τίμιους και δίκαιους. Απλούς μα και σκληρούς σαν την πέτρινη γη τους. Αυτός ο τόπος δεν είχε ακόμη πεθάνει, όχι ήταν ζωντανός απο άκρη σ' άκρη κάθε πέτρα ξεχείλιζε απο ζωή, από ανάγκη για δικαιοσύνη. Ανάγκη για ελευθερία..

Ξάπλωσα στο κρεββάτι, μα δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Οι σκέψεις μου δεν άφηναν τον ύπνο να με πάρει. Κάθε που έκλεινα τα μάτι μου έβλεπα τον Whetton να την πυροβολεί και πνιγόμουν απο οργή. Δεν θα την ξεχνούσα ποτέ. Θα την θυμόμουν, θα μάθαινα απο αυτή. Μα πρώτα απο όλα θα τελείωνα ότι εκείνη άρχισε. Ή μάλλον όχι, δεν θα το τελείωνα εγώ.. Θα το τελείωναν εκείνοι, εγώ απλά θα τους το θύμιζα...

Ξύπνησα, απο τον ήλιο που περνούσε τις γρίλιες του παντζουριού και χτυπούσε κατευθείαν επάνω στο πρόσωπο μου. Σηκώθηκα, με νωχελικές κινήσεις φόρεσα τα ρούχα μου και κατέβηκα στο σαλόνι. Έβαλα μια κούπα ζεστό καφέ, στάθηκα για λίγο στο καθιστικό μα ήμουν μόνος, έτσι αποφάσισα να βγω στην αυλή για να απολαύσω τον χειμωνιάτικο ήλιο. Είχε κάτι ιδιαίτερο αυτή η εποχή, με τραβούσε με έναν ανεξήγητο τρόπο. Το χειμώνα όλα ήταν νεκρά, κοιμισμένα σε έναν δημιουργικό λήθαργο που μόλις λίγους μήνες μετά θα γεννούσε τα ανοιξιάτικα παρτέρια και τους κήπους, τα ολάνθιστα δάση και τους αγρούς. Ο καιρός ήταν κρύος μα ο χλωμός ήλιος με έκανε να θέλω να κάτσω εκεί για ώρες.

Σήμερα, όμως ήταν διαφορετικά, σήμερα είχα δουλειά και καλά θα έκανα να μπω γρήγορα σε μια τάξη. Ακόνισα το όπλο μου, εξασκήθηκα για λίγες ώρες στον κήπο, έκανα ένα μπάνιο και περίμενα τον Craig. Σήμερα δεν θα περνούσε απο την πόλη, έτσι θα ήταν εδώ ως το μεσημέρι.