[Τέλος] Spera Vivit( Η ελπίδα ζει)

Μόλις έφτασε έγνεψε για να με χαιρετήσει και μπήκε στο σπίτι, ξέραμε και οι δυο πως αυτή ήταν η τελευταία μέρα της συγκατοίκησης μας. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε ανοιχτεί ο ένας στον άλλο έτσι που καταλάβαινε τι σκεφτόμουν και ήξερε πως δεν θα είχε κανένα νόημα να με εμποδίσει. Ίσως αυτό να ήταν και το νόημα όσων είχαμε πει, ίσως να μην ήθελε να με εμποδίσει. Λίγα λεπτά αργότερα ήρθε και κάθισε δίπλα μου με μια κούπα ζεστό καφέ στο χέρι. Μείναμε για ώρα εκεί αμίλητοι παρατηρώντας την ηρεμία της γεμάτης απο ζωή ερημιάς που απλώνονταν μπροστά μας.

Κάποια στιγμή γύρισε προς το μέρος μου και άναψε την εβένινη πίπα του.
- Μικρέ, χάρηκα που τα είπαμε! Χάρηκα που σε γνώρισα. Στην πόλη να πας να βρείς τον Deim. Είναι σύντροφος πολλά χρόνια και έχει τις διασυνδέσεις για να σε βοηθήσει.
- Έτσι θα γίνει. Και γώ χάρηκα και σε ευχαριστώ για όλα.
Σε λίγο θα έφευγα, σχεδόν λυπήθηκα που θα τον άφηνα μόνο του. Ίσως να είχε συνηθίσει την μοναξιά, μα ήξερα πως δεν του έμεναν πολλά χρόνια ακόμη και θα ήθελα να είμαι δίπλα του στα στερνά.

Ετοίμασα τα λιγοστά πράγματα μου και ξεκίνησα για την πόλη. Όσο περπατούσα κάθε τόσο, αν έβρισκα μια μικρή σκιά, κοντοστεκόμουν για να ξαποστάσω, δεν είχα λόγο να βιαστώ άλλωστε, και κοιτούσα τα άρθρα που μου χε δώσει ο Craig. Ανάμεσα τους υπήρχε και μια φωτογραφία, κιτρινισμένη κι αυτή απο το πέρασμα του χρόνου, λεκιασμένη στις γωνιές που στην κάτω δεξιά γωνία είχε σημειωμένη μια ημερομηνία και δίπλα το όνομα του Craig. Η φωτογραφία ήταν τουλάχιστον 30 χρονών, τότε που εκείνος ήταν στο απόγειο της νιότης του και η ζωή ξεχείλιζε απο κάθε πόρο του, πριν το σώμα του καμπουριάσει και το δέρμα του μαυρίσει και ζαρώσει. Η διαφορά ήταν τόσο μεγάλη που για μια στιγμή ένιωσα δέος απο την δύναμη και την επίδραση του χρόνου στο ανθρώπινου σώματος και όχι μόνο.

Ο άντρας της φωτογραφίας ήταν ψιλός και ξανθός. Φορούσε την στολή του επαναστατικού στρατού εκείνης της περιόδου και στο πέτο του είχε καρφιτσωμένο ένα σήμα που δήλωνε τον βαθμό του. Εκείνο όμως που μου τράβηξε την προσοχή ήταν το όπλο που κρατούσε!

Ήταν εκείνο που είχα δει στον αντικατοπτρισμό της λίμνης στη Baterilla! Βέβαια ο Craig δεν ήταν εκείνος που το κρατούσε στην προηγούμενη εικόνα, γι αυτό ήμουν σίγουρος μα το γεγονός ότι είχε περάσει και απο τα δικά του χέρια έδειχνε ότι βρισκόμουν σε καλό δρόμο. Το όπλο ίσως ήταν κάπου στη γραμμή, έπρεπε απο δω και πέρα να έχω τα αυτιά και τα μάτια μου ανοιχτά.

Μακριά, στην γραμμή του ορίζοντα φάνηκε η πόλη της Ruluka, υψωνόταν εκεί, μορφή σταθερή και επιβλητική, να ρίχνει την σκιά της στην πέτρινη κοιλάδα που βρισκόταν πίσω της. Ο ήλιος έδυε πίσω απο την πόλη, φωτίζοντας τις κορυφές των ψηλότερων κτηρίων, βάφοντας με ροδοκόκκινο χρώμα τους δρόμους και τα σοκάκια. Αυτή την ώρα η πόλη έμοιαζε με τοπίο ειδυλλιακό, βγαλμένο απο τα παραμύθια και λεγες πως τον τόπο αυτό ποτέ δεν θα τον άγγιξε καμιά συμφορά και δυστυχία.

Η είσοδος της πόλης απο την ενδοχώρα, ήταν αφύλαχτη, χωρίς καμιά οχύρωση. Μόνο μερικά σοκάκια και ένας κεντρικός δρόμος που σηματοδοτούσαν το τέλος των αγρών και την αρχή των κατοικημένων περιοχών. Φόρεσα το καπέλο μου, και τράβηξα το γιακά του παλτού μου έτσι που σχεδόν δεν φαινόταν το πρόσωπο μου και κατευθύνθηκα προς το κέντρο.

Άδειοι δρόμοι, φώτα σβηστά, σε λίγο θα χάραζε, η πόλη κοιμόταν ακόμα, ένα πέπλο σιωπής είχε καλύψει τα πάντα. Μόνο που και που κάποιος μεθυσμένος, ένα αδέσποτο ή μια αστυνομική περιπολία έσπαγε την σιωπή. Ήμουν μόνος, τόσο που το μόνο που άκουγα ήταν τα βήματα μου, μια πόρτα άνοιξε μπροστά μου. Βγήκε ένας σαραντάρης, περπάτησε ως την άκρη του δρόμου, άνοιξε ένα φούρνο, σε λίγο όλα θα έμπαιναν στους φυσιολογικούς τους ρυθμούς.

Έπρεπε να βρω τον Deim, αυτός θα με έφερνε σε επαφή με την υπόλοιπη οργάνωση. Ο Craig μου είχε δώσει ένα γράμμα, εξηγούσε στον Deim τον λόγο της άφιξης μου και πιστοποιούσε ότι είμαι άνθρωπος εμπιστοσύνης. Το μαγαζί του Deim ήταν στην νότια άκρη της πόλης, ένα οπλουργείο που προμήθευε την παράταξη με όπλα και παράλληλα ήταν ο βασικός προμηθευτής του ναυτικού στην περιοχή. Στην πόλη, είχαμε πια μια ισχυρή οργάνωση, απλωμένη σε πολλά πόστα και θέσεις κλειδιά.

Μόλις έφτασα το μαγαζί ήταν κλειστό ακόμη, κάθισα στο πεζοδρόμιο με την πλάτη στον τοίχο και περίμενα..

Λίγη ώρα μετά φάνηκε ένας κοντός φαλακρός άντρας, γεροδεμένος, με φαρδιές πλάτες. Το βήμα του ήταν αργό και βαρύ, σχεδόν σερνόταν προς το μαγαζί, μουρμουρίζοντας μισόλογα μέσα απο τα δόντια του. Μόλις με είδε κοντοστάθηκε, με κοίταξε καλά καλά, πλησίασε λίγο ακόμα και στάθηκε δίπλα απο την πόρτα του μαγαζιού.
-Περίεργη ώρα για να θέλει κανείς να αγοράσει όπλα...
- Δεν ήρθα για να αγοράσω κάτι.. Έχω ένα γράμμα για σένα απο τον Craig.

Του έδωσα το γράμμα, εκείνος το άνοιξε βιαστικά σκίζοντας τον φάκελο και του έριξε μια βιαστική ματιά. Ύστερα, άνοιξε την πόρτα του μαγαζιού και μου έκανε νόημα να μπω μέσα. Μόλις μπήκαμε, κλειδωσε την πόρτα και άναψε ένα κερί για να φωτίσει τον χώρο.
- Έλα μαζί μου! Έχουμε δουλειά!

Προχώρησε στο πίσω μέρος του μαγαζιού, άνοιξε μια πόρτα και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω, μια σκάλα οδηγούσε στο υπόγειο του μαγαζιού. Το δωμάτιο ήταν γεμάτο όπλα, καθίσαμε σε ένα τραπέζι, στη συνέχεια εκείνος άνοιξε ένα συρτάρι και έβγαλε ένα πάκο με χαρτιά. Ξανακάθισε στο τραπέζι, δίνοντας μου τον πάκο, άναψε ένα τσιγάρο.
- Δες αυτά. Θα σου φανούν χρήσιμα απο δω και πέρα..
Έριξα μια ματιά, ονόματα, διευθύνσεις, τοποθεσίες, χάρτες της πόλης...
- Απόψε πρέπει να βρεθούμε με τους βασικούς ανθρώπους. Απο αύριο ξεκινάμε...