[Διαγωνισμός] Μια θυσία, μια ευχή και μια ελπίδα για κάτι καλύτερο [Τέλος]

Η νυχτα ειχε πεσει σκοτεινη, καθως το φως του φεγγαριου δεν εφτανε να φωτισει την κοκκινη κομμη της μοναχικης τυχοδιωκτριας που στεκοταν στο πλοιο της, προσπαθωντας να σταθεροποιησει την πορεια του. Η μοναδικη πηγη φωτος ηταν ενα φαναρακι που ειχε κοντα της....
Λιγα λεπτα αργοτερα ενα αερακι περασε και εσβησε την φλογα που φωτιζε. Τα παντα σταματησαν. Η θαλασσα ηρεμισε και ο αερας κοπασε. Το πανι επεσε αδειανο και το πλοιο υστερα απο μερικα μετρα σταματησε.
Μια γλυκια μυρωδια κατελαβε τον αερα. Μια εθιστικη και μεθυστικη ευοδια. Λιγες φορες καταφερε να την δοκιμασει η ομορφη γυναικα πριν χασει τις αισθησεις της πανω στο τιμονι.....

Μια δεσμη ηλιαχτιδων επεσαν στο προσωπο μου. Αφου εσφιξα τα ματια ενοχλημενη, τα ανοιξα και κοιταξα δειλα τον ουρανο. Γαλαζιος δεσποζε ψηλα και δυνατος ηταν ο ηλιος.

Βρισκομουν ξαπλωμενη στο καταστρωμα. Δεν θυμομουν πως βρεθηκα εκει. Δεν θυμομουν καν τι ειχε γινει την προηγουμενη βραδια. Μοναχα μια γλυκια γευση ειχε μεινει στο στομα μου.

Σηκωθηκα και αφου εκανα τα απαραιτητα επιασα το τηλεσκοπιο μου να δω που βρισκομαι και αν υπαρχει καποιο νησι κοντα. Κοιτωντας περιμετρικα οντως εντοπισα ενα νησι. Βραχωδες στο μεγαλυτερο μερος του και με ενα μεγαλο γκριζο κτισμα στην μια ακρη του, περιτριγυρισμενο απο ψηλο τειχος. Συνεχιζοντας να κοιταω, εντοπισα και ενα ακομα πλοιο να βρισκεται αρκετα κοντα και να εχει κατευθυνση προς το νησι. Εστιασα στην σημαια του και ειδα κατι που δεν το περιμενα!

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ!
Επαναστατες πηγαινουν προς το νησι. Και εγω ειμαι στην πορεια τους. Η σημαια μου επλεε περηφανη στα κυματα του ανεμου και προδιδε οτι ειμαι κυνηγος. Σιγουρα θα με ειχαν δει οποτε δεν ειχε νοημα να την κατεβασω. Αυτο που ηταν μειζον σημασιας πλεον ηταν να ετοιμαστω για την επερχομενη μαχη. Ετρεξα στην καμπινα και δευτερολεπτα μετα ξαναβγηκα στο καταστρωμα με το κατανα μου και το περιστροφο μου. Πηρα θεση μαχης και ετοιμαστηκα για τα χειροτερα.

Ομως η καταληξη της περιπτωσης εμελλε να με ξαφνιασει. Το πλοιο τους περασε απο διπλα μου με μεγαλη ταχυτητα, χωρις να διστασει ουτε μια στιγμη, χωρις να σταματησει. Με αγνοησε και συνεχισε ακαθεκτο για το νησι.
Παραξενευτικα... Τι γινεται?? Με φοβηθηκαν?? Δυσκολο... Βιαζονται τοσο πολυ να πανε στο νησι??

Την ιδια ωρα ομως που εκανα αυτες τις ερωτησεις στο μυαλο μου, προσεξα πως στο οριζοντα φανηκαν και αλλα πλοια. Πειρατες, ναυτικοι και επαναστατες κατεφθαναν στο νησι απο ολες τις μεριες. Πολυ παραξενο και αυτο! Μα ποιο ειναι αυτο το νησι πλεον και τι συμβαινει??

Την απαντηση στην ερωτηση μου εφτασε για να απαντησει ενα πλοιο με προσωπα γνωριμα σε μενα. Ακολουθομενο το προηγουμενο πλοιο, εφτασε διπλα μου ενα επιβλητικο τρικαταρτο το οποιο ομως σταματησε.
Η σημαια που ανεμιζε στο ψηλοτερο καταρτι ηταν ιδια με την δικια μου. Ηταν και αυτοι κυνηγοι! Οταν σταματησε τελειως, ενας αντρας εμφανιστικε στην ακρη αυτου και μου φωναξε:
-Έι συντροφισσα κυνηγε! Γιατι καθεσαι εδω και δεν τρεχεις και εσυ προς το νησι??
-Γεια σου και σε σενα κυνηγε! Θα ετρεχα εαν ειχα λογο για να παω. Γιατι δεν μου δινεις εναν εξηγωντας μου το τι συμβαινει εδω? του απαντησα.
Παραξενεμενος ο κυνηγος απο την αγνοια μου, μου πεταξε ενα σκοινι για να δεσω την βαρκα μου και μια σκαλα για να ανεβω.
-Μα ειναι δυνατον να μην ξερεις τι γινεται στο Banaro Island την στιγμη που εισαι τοσο κοντα σε αυτο?
Banaro Island?? Αυτο δεν υποτιθεται οτι βρισκοταν στην Μ. Γραμμη?? Πως βρεθηκα εγω εδω?? σκεφτηκα
-Μα τι στο...
Αλλα εκεινη την στιγμη γυρισε ο κυνηγος και χαιρετησε την καπετανισσα του. Γυρνωντας να υποβαλλω και εγω τα σεβη μου εμεινα εκπληκτη.
-Winry??
-Αν ειναι δυνατον... Sakura?? Τι κανεις εσυ εδω?!?!

Η Winry ηταν μια υψηλοβαθμη κυνηγος στην οργανωμενη κοινωνια την οποια ειχα γνωρισει στην αρχη της καριερας μου. Για την ακριβεια αυτη ηταν που με μυησε στην καινουργια μου ζωη και η μεντορας μου.
Ειχα να την δω παρα πολυ καιρο. Με ειχε αφησει για να παει να βοηθησει καποιους συναδελφους σε μια δυσκολη αποστολη και απο τοτε δεν ειχαμε ξανασυναντηθει.
-Εγω τι κανω εδω ή εσυ??
-Τι εννοεις?? Εγω εμαθα για την κατασταση που εχει προκυψει στο Banaro και εσπευσα να το εκμεταλλευτω. Εσενα ομως δεν περιμενα να σε δω στην Μ. Γραμμη.
Μεγαλη Γραμμη? Τι εννοει?? Τι εχει γινει εδω περα?? σκεφτηκα

Ημουν πολυ μπερδεμενη αλλα αποφασισα να μην παρασυρω στο παραδοξο αυτο και την Winry και απλα την ρωτησα τι συμβαινει στο Banaro.
-Τι συμβαινει στο Banaro?? Θες να πεις πως βρεθηκες εδω τυχαια?? Πρεπει να εισαι πολυ τυχερη φιλεναδα! Ακου πως εχει η κατασταση:
Η Παγκοσμια Κυβερνηση βρηκε και κατασχεσε τα αρχιτεκτονικα σχεδια ενος αρχαιου οπλου απο τους κατοικους του νησιου. Αυτη η κινηση εξαγριωσε τους επαναστατες, οι οποιοι ετρεξαν να υποστηριξουν τους κατοικους. Μια διαμαχη ξεκινησε αναμεσα σε επαναστατες και ναυτικους η οποια ομως δεν ανεδειξε νικητη τις πρωτες μερες και αυτο ειχε ως αποτελεσμα να μαθευτουν τα νεα και να αρχισουν να καταφτανουν στο νησι ενισχυσεις των δυο παραταξεων αλλα και φιλοδοξοι πειρατες που επιθυμουσαν τα σχεδια. Φυσικο και επομενο ειναι οπως καταλαβαινεις με τοσους πειρατες να προσελκυσει το μερος και πολλους απο εμας. Τα λεφτα ειναι πολλα Sakura. Σκοπευω να πιασω την καλη αυτην την φορα!
-Μαλιστα. Πολυ ενδιαφεροντα πραγματα. Φαινεται οτι σταθηκα οντως τυχερη!
-Σιγουρα! Και τωρα τι θα κανεις?? Θες να ερθεις μαζι μας?
-Ξες πως θα ηταν τιμη μου να ξανα ταξιδεψουμε μαζι!
-Χαχα! Παμε λοιπον!
Και το πλοιο ξαναξεκινησε για το νησι.

Πλησιαζοντας στο νησι, το πλοιο εστριψε και διαγραφοντας ενα τοξο 180 μοιρων γυρω απο το νησι φτασαμε στην πισω μερια του οπου εκει αραζαν τα πλοια των ναυτικων και των κυνηγων και εκει ριξαμε αγκυρα.
Στην παραλια γινοταν χαμος. Ανα τακτα χρονικα διαστημα πλοια κατεφθαναν ή εφευγαν. Ανθρωποι κατεβαιναν απο τα πλοια αρματωμενοι, φουριοζοι και ορεξατοι και κατευθυνονταν προς το νησι, στην βαση των ναυτικων ή ανεβαιναν κουρασμενοι, χτυπημενοι ή τους κουβαλουσαν συντροφοι τους, στα πλοια τους για να ανεφοδιαστουν ή ακομα και να αποχωρισουν. Εμοιαζε κανονικος πολεμος.

Ο ηλιος ειχε φτασει στο ζενιθ του και κροτοι, πιστολιδια, φωνες και σαματας ακουγοταν σε ολο το νησι.
Ηταν τρομακτικο. Αναρωτηθηκα τι εκανα στο νησι... Δεν ειχα ελπιδα μπροστα τους... Αλλα δεν επρεπε να το δειξω αυτο στην Winry και στους υπολοιπους...

Για αυτο αποφασισα για αρχη να μεινω με τους υπολοιπους κυνηγους και καπως θα καταφερνα να τα εβγαζα περα.
Ριξαμε σανιδα και ολοι πηραμε τον εξοπλισμο μας και ξεκινησαμε οπως και οι υπολοιποι προς τα κεντρικα του νησιου. Απο οτι ειχα πληροφορηθει θα χρησιμοποιουσαμε ως βαση τις εγκαταστασεις των Ναυτικων του νησιου. Μας προσφεραν "φιλοξενια" οι ναυτικοι αλλα η Winry υποστηριζε ακραδαντα οτι με αυτον τον τροπο ηθελαν να προσταστεψουν καλυτερα τα Blueprints που δεν ειχαν καταφερει ακομα να τα βγαλουν απο το νησι, καθως πλοια επαναστατων ειχαν στηθει περιμετρικα του νησιου ετσι ωστε να τους αποτρεψουν απο το να τα πανε σε καποια μεγαλυτερη βαση.

Υστερα απο λιγο φτασαμε στην βαση των Μαρινς. Πολλη κινηση και κοσμος μπαινοεβγαινε στα κτηρια. Παντου γυρω ειχαν στηθει σκηνες των ναυτικων ενισχυσεων και λιγο παραπερα σκηνες καποιων κυνηγων. Η Winry αφου ελεγξε το μερος, μας εκανε νοημα να ακολουθησουμε. Μας οδηγησε σε ενα ελευθερο μερος απο σκηνες το οποιο βρισκοταν αρκετα κοντα για να ειμαστε συνδεδεμενοι με τους υπολοιπους αλλα και αρκετα μακρια για να καταφερουμε να την γλιτωσουμε σε περιπτωση που επιχειρησουν τιποτα... περιεργο οι αντιπαλοι. Στην τελικη δεν ηρθαμε εδω για να δωσουμε τις ζωες μας στην προστασια των χαρτιων, αλλα για να βγαλουμε λεφτα!

Και ετσι, ξεκινησαν οι υπολοιποι να στηνουν τις σκηνες μας. Ειδα την Winry να παει να φυγει και ετρεξα διπλα της. Μου ειπε πως ηθελε να κανει μια βολτα να δει πως ειναι η κατασταση και αποφασισα να την ακολουθησω.
Περνωντας αναμεσα απο τις τεντες βλεπαμε πολλους ναυτικους να αναπαυονται ή κυριως να αναρρωνουν καθως ειχαν τραυματιστει απο τις μαχες και καποιοι απο αυτους σοβαρα μαλιστα! Υπηρχαν πολλοι γιατροι μαζι με τον καταλληλο εξοπλισμο που τους περιποιουνταν αναλογως και ετσι δεν χρειαζοταν να ανησυχουμε για αυτους. Ομως εγω ανησυχουσα... για την αλλη πλευρα. Και αυτοι θα ηταν σε παρομοια κατασταση... Εχουν ομως αρκετους γιατρους? Και τα καταλληλα εργαλεια?? Μπορει σε αυτο τον πολεμο να ειναι εχθροι μας ομως δεν παυουν να ειναι και αυτοι ανθρωποι...

Εδιωξα τον βαθυ στοχασμο μου τιναζοντας το κεφαλι μου καθως περνουσαμε την κεντρικη πυλη για το κτηριο των Μαρινς.
Διασχισαμε εναν μεγαλο διαδρομο οπου στα δεξια και στα αριστερα υπηρχαν πορτες που πιθανοτατα οδηγουσαν στις καμπινες των ναυτικων και φτασαμε στην αλλη ακρη οπου βρεθηκαμε στα σκαλια που οδηγουσαν στον πανω οροφο.
Μετα απο μια μικρη περιηγηση και αρκετα σκαλια, ο δρομος μας εβγαλε στον τελευταιο οροφο που ηταν και τα γραφεια των προισταμενων.
Φτανοντας εκει η Winry επιασε κουβεντα με καποιον αλλα δεν εδωσα σημασια και απλα προχωρησα. Παιρνοντας την τελευταια στροφη βρεθηκα απεναντι απο ενα γραφειο. Η πορτα ηταν ανοιχτη και μπορουσα να δω μεσα.
Ηρεμη αλλα γεματη περιεργια προχωρησα. Αντικρισα τον επικαφαλη των Μαρινς να συνομιλει με δυο ακομα ανθρωπους. Ηταν ψηλοι και γεροδεμενοι, ντυμενοι με παρομοιο τροπο στα μαυρα και εχοντας το ιδιο στυλ. Η κυρια διαφορα τους ηταν οτι ο ενας, που εμοιαζε μεγαλυτερος ειχε σχεδιο με τα γενια του ενω ο αλλος ηταν ξυρισμενος.

Ο ναυτικος τους μιλουσε προσεκτικα και τους εξηγουσε μαλλον την κατασταση ενω μπροστα του βρισκοταν πανω στο γραφειο ενα κλειδωμενο κιβωτιακι. Αυτοι δεν ελεγαν τιποτα και απλα του εγνεφαν μεχρι που ενας απο αυτους γυρισε και με κοιταξε.

Το βλεμμα του ηταν αγριο και διαπεραστικο. Με εκανε να ριγισω.
Αρχισε να πλησιαζει. Νομιζα πως ακομα δεν ηρθα θα εμπλεκα σε μπελαδες. Αλλα αυτος εφτασε μεχρι την πορτα, εριξε μια καλη ματια στο προσωπο μου και απλα την εκλεισε.
Ανασα ανακουφισης ακολουθησε καθως μου φωναξε η Winry πως ηταν ωρα να φυγουμε καθως θα ειχαν τελειωσει οι συναδελφοι με το στησιμο.

Και οντως ετσι ηταν. Φτανοντας στο σημειο καρφωσαν την τελευταια σκηνη και ολα ηταν ετοιμα.
-Πολυ ωραια. Ελα τωρα να παμε στην σκηνη μας.
Να παμε στην σκηνη μας? σκεφτηκα. Και η μαχη??
Ομως εκεινη την στιγμη συνειδητοποιησα πως οτι φασαρια ακουγα ηταν απο τους ανθρωπους στις σκηνες διπλα μου. Οι κροτοι και τα πιστολιδια ειχαν σταματησει.
-Τι εγινε Winry? Γιατι σταματησαν ολοι?
-Τι γιατι σταματησαν?? Δεν πολεμαμε ολοι την μερα καλη μου. Υπαρχουν και ωρες ανακοχης και ανασυγκροτησης. Φαινεται πως πεσαμε σε μια απο αυτες.
-Μαλιστα...
-Αλλα δεν πειραζει. Ευκαιρια να ξεκουραστουμε απο το ταξιδι και να ετοιμαστουμε καλυτερα για τον επομενο γυρο.
Ειπε προχωρωντας προς την σκηνη μας.
Μπηκαμε μεσα, βγαλαμε τα ρουχα μας και αραξαμε. Αυτη αρπαξε τις επικυρηξεις και μου τις εδειξε μία μία, εξηγοντας μου τις δυνατοτητες του καθενος γιατι ηταν πολυ πιθανον να βρουμε καποιον απο αυτους στο πεδιο της μαχης. Ετσι με αυτον τον τροπο και θα μπορουσαμε να τον αναγνωρισουμε και να τον αντιμετωπισουμε καλυτερα.
Τελειωνοντας με αυτην την δουλεια, ξαπλωσαμε και οι δυο αμιλητες στα στρωματα μας και περιμεναμε να περασει η ωρα.

Το απογευμα ακολουθησε μια αναγνωριστικη μαχη απο μερους μας αλλα και γενικως και απο τις δυο πλευρες καθως τα στρατοπεδα ειχαν πολλα νεα αποκτηματα. Πολλες κινησεις και πολυ πιστολιδι αλλα ελαχιστες μαχες σωμα με σωμα οπως και ελαχιστοι οι τραυματιες. Οι αντιπαλοι προτιμησαν να κανουν οικονομια δυναμεων και να μην φανερωθουν αν και απο την αρχη κιολας φανηκαν πως ειχαμε απεναντι μας αρκετους χρηστες φρουτων διαβολου.
Το πρωτο βραδυ επεσε χωρις απωλειες για μας και ολα κυλησαν καλα. Οπως ομαλα κυλησαν και οι επομενες μερες. Ομαλα εννοωντας χωρις να εχουμε σημαντικες αλλαγες. Μερα με την μερα η μαχη γινονταν ολοενα και πιο αγρια και τα αιματα αναβανε.

Και οι δυο παραταξεις ξεθαρρευαν και ρισκαραν περισσοτερο ενω τα κολπα και οι ενεδρες δεν αργησαν να φανουν.
Το κυριο πεδιο μαχης ηταν η δασωδης περιοχη του νησιου ενω σπανια θα εβλεπες μαχες στην παραλια ή στην θαλασσα.
Πλοια ειχαν σταματησει να ερχονται και ετσι ο αριθμος των πολεμιστων ειχε αρχισει να σταθεροποιειται. Ο καθενας μετρουσε τις δυναμεις του, ζυγιαζε τις καταστασεις και επερνε τις αποφασεις του. Ηταν πλεον ζητημα χρονου να γινει το μεγαλο ντου και να ξεκαθαρισουν τα πραγματα!

Καμποσες μερες ειχαν περασει χωρις να εχουμε καποια δραματικη εξελιξη.
Στην πρωινη διαμαχη ειχαμε νικησει κατακρατως. Οι εχθροι φαινονταν κουρασμενοι και αδυναμοι. Οχι πως εμεις πηγαιναμε πισω αλλα φαινεται πως ειχαμε παραπανω αντοχες και ετσι καταφεραμε και τους απωθησαμε σε βαθμο που δεν ειχαμε μπορεσει ξανα. Σχεδον φτασαμε στο στρατοπεδο τους. Αλλα οι πολλες ωρες κυνηγητου μας εξουθενωσαν και εμας και μας αναγκασαν να γυρισουμε πισω και να ξανασυνεχισουμε με το σουρουπο.
Ομως οταν εφτασε το σουρουπο μια δυσαρεστη εκπληξη μας περιμενε.
Καθως ξεχυθηκαμε ξανα στην μαχη, οι αντιπαλοι επαναλαβαν οτι εκαναν και προηγουμενως. Υποχωρουσαν, ή θα ελεγα καλυτερα... οδηγουσαν! Απομακρυναν ενα μεγαλο μερος της ομαδας επιθεσης(μαζι και εμενα) σε ενα σημειο που δεν το ειχαμε χρησιμοποιησει για να πολεμισουμε ξανα.
Και εκει ηταν που εγινε. Καθως κυνηγουσαμε, ξαφνικα χασαμε τους στοχους απο μπροστα μας και σταματησαμε να δουμε που πηγαν. Τοτε, νιωσαμε κατι σκληρο να μας χτυπαει απο πισω και να μας σπρωχνει προς τα μπροστα. Γυρισα και ειδα πως ηταν ενας τοιχος απο μαρμαρο που ειχε δημιουργησει εναν επικηρυγμενος πειρατης-χρηστης φρουτου. Το ενστικτο μου με οδηγησε εκεινη την στιγμη και χρησιμοποιησα τις δυναμεις μου. Εγινα ενα με τον αερα και εξαφανιστηκα.
Οι υπολοιποι ανυμποροι να αντιδρασουν συνεχισαν να σπρωχνονται μεχρις οτου εφτασαν εκει που τους ηθελαν. Μια παγιδα ηταν στημενη. Ειχαν ανοιξει μια μεγαλη τρυπα στο εδαφος και ολοι επεσαν μεσα. Τοτε επαναστατες τραβηξαν και εφραξαν την μοναδικη εξοδο με το πιο επικυνδινο μεταλο. KAIROSEKI!

Θεε μου... Παλι καλα που δεν ειμαι και εγω εκει κατω. Θα ημουν τελειωμενη αν δεν ειχα ξεφυγει! Σκεφτηκα και αμεσως πεταξα πισω στα κεντρικα για να ενημερωσω.

Ομως ημουν αρκετα μακρια και επρεπε να προσεχω να μην με εντοπισουν, οποτε μεχρι να φτασω ειχε πια βραδιασει.

Φτανοντας στο σημειο ειδα φωτιες παντου. Οι πειρατες και οι επαναστατες ειχαν φτασει στο δικο μας στρατοπεδο και το ειχαν διαλυσει για τα καλα. Σπαθια συγκρουονταν παντου και οι πυροβολισμοι πηγαιναν και ερχονταν.
Την στιγμη εκεινη ηταν που εσπασαν και την πορτα του κεντρικου κτηριου και ενα ολοκληρο τσουρμο ορμησε μεσα, ατα πλαισια της οργισμενης αναζητησης των Blueprints.
Δευτερολεπτα μετα ειδα την τζαμαρια του τελευταιου οροφου να σπαει και οι δυο μαυροφορεμενοι αντρες που αντικρυσα την πρωτη μερα να πεταγονται απο κει να προσγειωνονται στο εδαφος ανεγγιχτοι. Ο ενας απο τους δυο κρατουσε το κουτι που ειχε μεσα τα εγγραφα ενω στην σπασμενη τζαμαρια μπορουσες να αντικρισεις τον νεκρο επικεφαλη των μαρινς και πολλους εξοργισμενους πειρατες απο πανω του.

Το θεαμα ηταν αποκρουστικο για αυτο και αποφασισα να επικεντρωθω αλλου. Και γιατι οχι στο κουτι και στους δυο αντρες?? Αυτοι ηδη ειχαν αρχισει να τρεχουν ενω τους ακολουθουσαν οι εχθροι. Στο κατοπι τους λοιπον και εγω, καθαριζοντας τον δρομο μου που συχνα πυκνα μου εμποδιζαν οι πειρατες.

Μπροστα οι δυο υποπτοι αντρες με τα εγγραφα, πισω τσουρμο επαναστατων και πιο πισω εγω που ακολουθουσα πετωντας για να αποφυγω επιπλεον διαμαχες μιας και ειχα ηδη κουραστει.
Το πληθος σιγα σιγα μειωνε την αποσταση και σε πολυ λιγο θα τους εφταναν.
Τοτε ο πρεσβυτερος εκ των δυο, πεταξε το κουτι στον αλλον και του φωναξε να συνεχισει, καθως ο ιδιος σταματησε και γυρισε να αντιμετωπισει το πληθος.
Ειναι τρελος?? Τι παει να κανει?? Πιστευει πως θα τους αντιμετωπισει ολους αυτους?? Αναρωτηθηκα νοερα και αρκετα ξαφνιασμενη.

Μια μαχη ξεκινησε μεταξυ αυτου και ολων των υπολοιπων, της οποιας το αποτελεσμα δεν εμεινα να μαθω καθως συνεχισα να ακολουθω το κουτι. Με ποιανου το μερος ηταν τελικα αυτοι και τι το ηθελαν το κουτι? Τι θα το εκαναν? Μπορουσε ο κοσμος να εμπιστευθει σε αυτους ενα τοσο θανασιμο οπλο??

Αυτα ηταν ερωτηματα που με εκαναν να παρω την σημαντικη αποφαση.

Και ετσι εκανα. Ανεπτυξα ταχυτητα, τον εφτασα και εμφανιστηκα μπροστα του φραζοντας του τον δρομο.
-Περιμενε. Του ειπα
-Εσυ... Σε εχω ξαναδει. Εισαι κυνηγος.
-Ναι ειμαι.
-Φυγε απο μπροστα μου. Δεν υπαρχει χρονος.
-Δεν εχεις να πας πουθενα. Το κουτι παει μαζι μου.
-Προδοτρια λοιπον, ε?!
-Καθολου. Απλα κοιταω το γενικο καλο...
-Τι ξερεις εσυ απο αυτο? Το γενικο καλο μονο η Παγκοσμια κυβερνηση το ξερει!
-Αληθεια ετσι σου ειπαν? Μαθε λοιπον πως υπαρχει και ενας ακομα ανθρωπος που το ξερει. ΕΓΩ!
Φωναξα ορμωντας κατα πανω του με ολη μου την δυναμη.

Με τεραστια ταχυτητα τον εκοψα με το κατανα μου και πετυχα ψαχνο. Αλλα κατι περιεργο συνεβη. Αυτος καθισε στο σημειο που ηταν ενω ειχε παρει μια περιεργη ποζα, και η επιθεση μου δεν ειχε κανενα αποτελεσμα. Το σωμα του ειχε γινει σκληρο σαν πετρα.
Απομακρυνθηκα και αρχισα να ριχνω με το πιστολι μου, ομως το αποτελεσμα ηταν το ιδιο. Οι σφαιρες χτυπησαν πανω του αλλα επεσαν μπροστα στα ποδια του χωρις να εχει παθει τιποτα. Σαστισα για μια στιγμη...
Τοτε αυτος σταθηκε κανονικα και πηρε μια μεγαλη ανασα και συνεχισε να ανασαινει βαρια. Οτι και να ηταν αυτο που εκανε τον κουραζε, αυτο ηταν το μονο σιγουρο.
Γυρισε, με κοιταξε και πηδηξε στον αερα. Με ενα ακομα πηδημα ενω βρισκοταν στον αερα και χωρις να καταλαβω πως το εκανε αυτο, ορμησε κατα πανω μου χωρις να προλαβω να αντιδρασω και απλωσε το χερι του με τεντωμενα τα δυο δαχτυλα του και με χτυπησε στο στηθος.
Το χτυπημα ηταν πολυ πιο δυνατο απο οτι το περιμενα. Μου εκανε σοβαρη ζημια. Μου εκοψε την ανασα για καμποσα δευτερολεπτα ενω η πληγη αρχισε να αιμμοραγει.

Σταθηκα καλα στα ποδια μου και τον κοιταξα νευριασμενη. Εβαλα τα οπλα μου μεσα και απλωσα μπροστα το ενα μου χερι ενω με το δευτερο αρχισα να συγκεντρωνω αερα στην παλαμι μου. Βλεπωντας το αυτο, εσπευσε να με διακοψει ομως χρησιμοποιωντας το απλωμενο χερι μου, εβγαλα κυματα δυνατου αερα που τον εμποδιζαν απο το να πλησιασει.
Αυτο επαναληφθηκε αρκετες φορες μεχρις οτου ημουν ετοιμη.
Τοτε, καθως αυτος ορμησε, εγω δεν τον εμποδισα αλλα τον αφησα να πλησιασει. Οταν εφτασε σε πεδιο βολης τοτε του πεταξα την σφαιρα αερα που ειχα ετοιμασει. Τον χτυπησε και τον απετρεψε απο το να πλησιασει αλλο, ενω τον ωθησε στον ουρανο και εκει ηταν που τελειωσαν ολα. Ο συμπιεσμενος αερας της σφαιρας ελευθερωθηκε και τρελα κυματα αερα ξεσκισαν τον ανδρα και τελικα πρεπει να κατεληξε στην θαλασσα. Αλλα αυτο δεν με ενοιαζε. Το μονο που με ενοιαζει ηταν το κουτι που ειχε αφησει για να με πολεμισει.

Πηρα το κουτι στα χερια μου. Εσπασα την κλειδαρια που ειχε και το ανοιξα. Μεσα στο βελουδινο εσωτερικο του υπηρχαν δυο τυλιγμενα χαρτα. Τα ανοιξα και ηταν οντως τα Blueprints.
Πεταξα το κουτι κατω και αρχισα να τρεχω προς την ακτη.
Χωρις εμποδια, εκει βρηκα την βαρκα μου. Την ελυσα και γρηγορα ξανοιχτηκα στην θαλασσα. Αναψα το φαναρακι μου και εδωσα ωθηση με την δυναμη μου στο πανι ετσι ωστε να απομακρυνθω γρηγορα.
Λιγα λεπτα ομως μονο προλαβαν να περασουν πριν σταματησω να ειμαι ξανα μονη. Απεναντι μου φανηκαν τα πλοια των επαναστατων που φρουρουσαν το νησι για να μην φυγουν τα εγγραφα.
Σωστα... Αυτα τα ειχα ξεχασει.... Ψυθιρισα κουρασμενη.
Γρηγορα εστριψα το τιμονι και εβαλα και αλλη δυναμη στο πανι καθως γλιτωσα παρατριχα απο το πρωτο. Προσπαθησα με πετυχημενους ελιγμους να διαφυγω και τα υπολοιπα.
Τελικα ημουν κοντα να ξεφυγω με την μικρη και ευκινητη βαρκουλα μου αλλα η μοιρα δεν ηθελε να μου κανει το χατιρι.
Λιγο πριν ξεφυγω απο το τελευταιο πλοιο ενιωσα τις δυναμεις μου να με εγκαταλειπουν. Η πιεση του αερα στο πανι μειωθηκε ωσπου εξαφανιστηκε και το πλοιο σταματησε. Δεν ειχα κουραγιο να πιασω τα κουπια. Ημουν τοσο κουρασμενη...
Ειδα τα φωτα απο τα φαναρια των μεγαλων πλοιων να πλησιαζουν. Δεν ειχα ελπιδα...

Κοιταξα τα χαρτια που κρατουσα. Ολο αυτο γινεται για αυτα εδω... Για αυτο το θανατηφορο οπλο που ειναι ικανο να καταστρεψει πολεις ολοκληρες. Σκοτωνονται για το ποιος θα το παρει... Αισχροι ολοι τους...
Και με τις τελευταιες δυναμεις μου, καθως αρχισαν να πεφτουν οι ανδρες απο τα πλοια τους για να ερθουν στο δικο μου, πηρα κοντα το φαναρακι μου.
Εκλεισα τα ματια μου και εκανα μια ευχη. Υστερα εφερα τα Blueprints κοντα στην φωτια η οποια βρηκε τροφη σε αυτα και αρχισε να τα καιει.
Την στιγμη που ειχαν φτασει στο σημειο που βρισκομουν ειχαν καει ολοσχερως. Το τελευταιο πραγμα που ειδα ηταν ανδρες να με πλησιαζουν και σταχτες στο χερι μου. Επειτα λιποθυμισα και μοναχα η ευχη υπηρχε μεσα στο μυαλο μου...

Μακαρι αυτος ο κοσμος να υπηρχε χωρις πολεμους και χωρις ασκοπους θανατους....

THE END