Υπνωτισου...Μερος ΙΙΙ [Τελος]

Λινκ προηγουμενης:

Στην προηγουμενη: Συνεχισα το σερι δολοφονιων μου, σκοτωσα αρκετα μελη των Kuro Pirates με ποιο βασικο απο ολα τον επονομαζομενο Buchi, εμαθα τις πληροφοριες που ηθελα για τον επομενο μου στοχο τον Jango, εναν υπνοτιστη των συγκεκριμενων πειρατων... Μετα απο εκεινον σειρα ειχε ο καπετανιος των πειρατων, ο Kuro...


Τωρα:

Ξυπνησα και σηκωθηκα απο το κρεβατι, επλυνα το προσωπο μου και κατεβηκα στο κατω μερος το σπιτιου, ο γερος ειχε σηκωθει ηδη και ειχε ετοιμασει πρωινο... Μου ειπε να φαω καλα γιατι θα μου χρειαζοταν σημερα, στο μυαλο επανηλθαν οι χθεσινοβραδυνες σκεψεις μολις ακουσα αυτα τα λογια. Συντομα ομως αποφασισα πως θα εβρισκα καποιο τροπο να τα βγαλω περα, οπως κανω συνηθως, η τυχη μου θα με βοηθουσε ακομα μια φορα. Αφου εφαγα σηκωθηκα απο το τραπεζι και ξαναανεβηκα στο δωματιο μου για να ετοιμασω τα οπλα μου, μια ωρα περιπου μετα, το σπαθι και τα μαχαιρια μου ηταν τροχισμενα και τα οπλα στους καρπους μου ηταν γεματα! Τα φορεσα και κατεβηκα στο κατω επιπεδο, χαιρετησα τον γερο και κινησα προς την επαυλη...

Στον δρομο ακουγα φωνες και πανυγηρια, προχωρησα λιγο ακομα και αντικρισσα ενα μεγαλο πληθος να στεκεται μπροστα απο την φαρμα που ειχα επισκευτει το προηγουμενο βραδυ, ειχαν μαζεψει τα πτωματα που ειχα αφησει πισω μου σε ενα σωρο και γιορταζαν τον θανατο τους. Ενας νεος απο το χωριο ειχε ανεβει πανω στον φραχτη και φωναζε στους χωριοκους απο κατω:
Σημερα φιλοι μου, ηρθε επιτελους η δικαιωση, σημερα πληρωσαν επιτελους καποιοι απο τους ανθρωπους που ξεζουμιζουν τον τοπο μας. Δεν ξερω ποιος το εκανε αυτο, αλλα τον ευχαριστουμε ολοι μεσα απο τα βαθη της καρδιας μας!!
Οι χωρικοι απο κατω φωναζαν και υποστιριζαν τα λεγομενα του νεου, χαμογελασα και συνεχισα την πορεια μου προς την μεγαλη επαυλη. Ειχα σκοπο να κοινωποιησω στον κοσμο πως εγω ημουν αυτος που σκοτωσε τον Kuro και την παρεα του, ο μονος σιγουρος τροπος για να το κανω αυτο, θα ηταν να στειλω ενα "δωρακι" στη βαση της Shell Town που ηταν εκει κοντα...

To κεφαλι του Captain Kuro μαζι με ενα γραμμα με το ονομα μου, καθως και μια μικρη περιληψη των οσων ειχαν γινει στο νησι θα ηταν οτι επρεπε για να μπω λιγο στο ματι της κυβερνησης,... Κατευθυνθηκα νοτια προς το χωριο, απο το οποιο περασα μονο εξωτερικα, απεφυγα να μπω μεσα στο χωριο, δεν ηθελα να με δει καποιος μεχρι να αποφασισω να δειξω εγω στον κοσμο το που ημουν ολον αυτον τον καιρο. Περασα το χωριο και προχωρουσα σταθερα προς την μεγαλη επαυλη, στον δρομο δεν ειχα δει αλλον ανθρωπο, πραγμα που εκανα την δουλεια μου πολυ πιο ευκολη, μιας που δεν χρειαζοταν να μπλεχτω σε αχρηστες για μενα μαχες. Υστερα απο μερικα λεπτα ειχα φτασει πλεον σε ενα μερος απο το οποιο μπορουσα να δω ολη την επαυλη, εκατσα κατω απο την σκια ενος δεντρου για να ξεκουραστω λιγο και εψαξα στην τσαντα μου για τα κυαλια μου.

Τα βρηκα και αφου ξεκουραστικα λιγακι αρχισα να παρακολουθω την κινηση που υπηρχε στο σπιτι, τεσσερις φρουροι ηταν σκορπισμενοι σε καθε γωνια της επαυλης, δυο απο καθε ομαδα φρουρων προχωρουσε καθε πεντε περιπου λεπτα, με κατευθηνση την επομενη ομαδα. Ετσι καθε πεντε λεπτα υπηρχε κινηση στον χωρο της επαυλης, και καθε πεντε λεπτα ολες οι ομαδες φρουρων ειχαν απο τεσσερα ατομα. Σκεφτηκα την περιπτωση απλα να παω και να τους πολεμησω ολους μεχρις οτου φτασω στον Jango, αλλα κατι τετοιο θα ηταν αρκετα κουραστικο και οχι και τοσο σιγουρο πως θα πετυχαινε... Επρεπε να βρω εναν αλλο τροπο να περασω απαρατηρητος απο τους εξωτερικους φρουρους και και να μπω στην επαυλη, απο εκει και περα θα εβρισκα τι θα εκανα. Περασαν αρκετα λεπτα, κατα τα οποια απλα παρακολουθουσα τις διαδρομες των κινουμενων φρουρων, ψαχνωντας να βρω καποια τυφλα σημεια απο τα οποια θα μπορουσα ισως να περασω διχως να με ενοχλησει κανεις...

Παρακολουθησα ολες τις διαδρομες χρονομετρωντας απο σημεια σε σημεια και σημειωνοντας σε ενα χαρτι καθε κινηση των εχθρων μου, ομως δεν μπορουσα να βρω εναν τροπο να περασω ανενοχλητος στα εσωτερικα της επαυλης... Ψαχνοντας ομως ολα αυτα, παρατηρησα κατι που ισως να με βοηθουσε αρκετα, οταν μια ομαδα εφτανε στον προορισμο της δεν εφευγε απο εκει για τα επομενα δεκα λεπτα, δηλαδη οταν μια ομαδα εκανε περιπολια, σταματαγε στους δυο φρουρους και επερνε την θεση τους, υστερα οι δυο φρουροι εκεινοι ξεκιναγαν περιπολοια μεχρι να βρουν την επομενη ομαδα, ετσι ολες οι ομαδες βρισκονταν σε κινηση ανα στιγμες. Το μικρο ομως διαστημα που μια ομαδα εμενε μονη της, ηταν ενας καλος και ευκολος δρομος να περασει κανεις και να μπει στην επαυλη... Περασα την υπολοιπη μερα κατω απο την σκια του δεντρου, περιμενωντας υπομονετικα να νυχτωσει, ωστε να κανω την κινηση μου. Υστερα απο αρκετες ωρες, ειχε επιτελους σουρουπωσει, κοιταξα μια ακομα φορα τις περιπολοιες και αφου σιγουρευτικα πως δεν ειχε αλλαξει κατι, κινηθηκα προσεχτικα προς την επαυλη...

Εφτασα μετα απο μερικα λεπτα και πλησιασα σιγα σιγα τον φραχτη, κοιταξα αναμεσα απο τις φυλλωσιες και οταν ειδα την περιπολο να περναει απο μπροστα μου, πηδηξα μεσα στον χωρο της επαυλης οσο πιο αθορυβα μπορουσα, προχωρησα τα επομενα μετρα ξαπλωμενος κατω, ετσι ωστε να μην φαινεται η φιγουρα μου στο φως του φεγγαριου. Η δευτερη περιπολος αρχισε να κινειτε και εγω εμεινα ακινητος, κρυμμενος μεσα στις σκιες περιμενα υπομονετικα τους στοχους μου να μπουν στην καταλληλη θεση, περασαν απο μπροστα μου και σιγα σιγα σηκωθηκα με τα μαχαιρια μου βγαλμενα, πεταχτηκα πανω τους και τους καρφωσα στον σβερκο, επεσαν κατω νεκροι σχεδον αμεσως. Τραβηξα τα σωματα στις σκιες και εγδυσα τον ενα απο τους δυο, ντυθηκα γρηγορα με τα ρουχα του και βιαστηκα ακολουθησα την διαδρομη που επρεπε να κανει ο φρουρος.

Εφτασα ελαφρως καθυστερημενος και μονος μου, ετσι οι αλλοι δυο φρουροι με ρωτησαν με καχυποψια που ηταν ο αλλος που βρισκοταν μαζι μου. Απαντησα γρηγορα αλλα με σταθερη φωνη πως ο αλλος ειχε καποια μικροπροβληματα και επρεπε να παει επειγοντος στην τουαλετα. Ο ενας απο τους δυο φρουρους εκανε μια χειρονομια κοροιδευτικη και συντομα μας πειραν τα γελια, φαινοταν πως τους ειχα κοροιδεψει, ολα πηγαιναν συμφωνα με το σχεδιο. Περιμενα να περασουν τα πεντε λεπτα και συντομα οι δυο φρουροι εφυγαν και εμεινα εγω στην θεση τους. Εβγαλα τα μαχαιρια μου και τα κρατησα πισω απο την πλατη μου, μετα απο περιπου τρια λεπτα κατευθασαν οι αλλοι φρουροι, φανηκαν απορρημενοι που ημουν μονος και πλησιασαν για να με ρωτησουν. Διχως να μιλησω τους πεταξα τα μαχαιρια στο στηθος και τους σκοτωσα, μαζεψα και παλι τα πτωματα και αφου ξαναεβαλα τα μαχαιρια μου στις θηκες τους κινησα για την επαυλη, ειχε ερθει η ωρα να μπω στους εσωτερικους χωρους...

Κινηθηκα γρηγορα και αθορυβα, μετα απο μερικα λεπτα ειχα φτασει στην πορτα της επαυλης, ηταν κλειδωμενα αλλα οι ικανοτητες μου ως κλεφτης δεν με αφησαν ανικανοποιητο, με την βοηθεια ενος μικρου μαχαιριου που ειχα παντα μαζι μου, καταφερα να ξεκλειδωσω και να ανοιξω την πορτα, μπηκα μεσα σιγα σιγα και εκλεισα πισω μου. Χωθηκα αναμεσα σε δυο μεγαλες γλαστρες με φυτα και περιμενα για να δω πιθανη κινηση μεσα στο σπιτι... Ομως τιποτα δεν φαινοταν να κινειτε, παραξενευτικα, δεν μπορει να ειχε τοσους εχθρους στο εξω μερος και κανεναν μεσα, αποφασισα να προχωρησω λιγο αλλα προσεχτικα, ετσι βγηκα απο την κρυψωνα μου και πηγα σιγα σιγα προς την σκαλα, αρχισα να ανεβαινω στον πανω οροφο, εχωντας παντα τον νου μου για τυχον κινησεις πισω απο την πλατη μου. Εφτασα στο τελευταιο σκαλοπατι και κοιταξα γυρω μου, τεσσερις πορτες υπηρχαν στον πανω οροφο, μια απο τις οποιες ειχε ενα φως κατω απο την χαραμαδα, την πλησιασα αθορυβα και κοιταξα απο την κλειδαρια, ενας φρουρος λαγοκοιμοταν στον καναπε.

Μπηκα και πηγα απο πανω του, με μια αποτομη κινηση τον επιασα και του εβαλα το μαχαιρι μου στον λαιμο, εκεινος τρομαξε αλλα δεν μπορουσε να κανει κατι, η λαβη μου ηταν πολυ δυνατη και το στομα του κλειστο ωστε να μην μπορει να φωναξει τους αλλους. Πλησιασα το αυτι του και του ειπα με χαμηλη φωνη...
Που ειναι ο αφεντης σου? Μονο αυτον θελω, εσυ δεν μου εχεις κανει κατι για να σε σκοτωσω... Αν συμφωνεις στο να με βοηθησεις κουνα το κεφαλι σου, προς την κατευθηνση που πρεπει να ακολουθησω... εκεινος εμεινε για λιγο ακινητος αλλα μερικα δευτερα αργοτερα σηκωσε το χερι του και μου εδειξε μια μικρη πορτα στην ακρη του δωματιου.
Εκει ειναι αυτος που ψαχνω? Κουνα το κεφαλι σου και καλα θα κανεις να μου λες την αληθεια... του ειπα απειλιτικα... Εκεινος εγνεψε καταφατικα το κεφαλι του και υστερα εμεινε ακινητος. Τον εσφαξα με μια κινηση για να ειμαι σιγουρος πως δεν θα ειδοποιησει τους αλλους φρουρους.
Λυπαμαι αλλα δεν μπορω να σε εμπιστευτω τοσο ευκολα, αλλωστε μολις προδωσες τον αφεντη σου...! ειπα ειρωνικα κοιτωντας το πτωμα...!

Τον παρατησα εκει και κατευθυνθηκα προς την πορτα, την ανοιξα και αντικρισα μια σκαλα. Ξεκινησα να κατεβαινω τα σκαλοπατια, η σκαλα διανυε μια αρκετα μεγαλη αποσταση και πρεπει να κατεβαινε αρκετα κατω απο την επαυλη. Μερικα λεπτα αργοτερα ειχα φτασει μπροστα σε μια μεγαλη ξυλινη και πολυ ομορφα διακοσμημενη πορτα, ηταν λες και ηταν πορτα κελαριου. Ηταν ξεκλειδωτη και ετσι δεν ειχα ιδιαιτερο προβλημα να μπω μεσα, ο χωρος πισω απο την πορτα ηταν εξισου μεγαλος με την επαυλη, ηταν φωτισμενος απο πυρσους και ειχε αρκετα βαρελια γυρω γυρω. Επιασα εναν πυρσο και προχωρησα στο μεγαλο δωματιο, κοιταγα γυρω μου αλλα δεν φαινοταν καποιο ιχνος ζωης εδω κατω, υστερα απο λιγο ειχα περασει το μεγαλο δωματιο και ημουν και παλι σε εναν διαδρομο, δεν ειχε κανενα φως και ετσι συνεχισα να προχωραω υπο το φως του πυρσου στο χερι μου. Τα αυτια μου τα ειχα συνεχως "τεντομενα" για να ακουσω και τον παραμικρο θορυβο, ομως τιποτα δεν ταρασε την απολυτη υσηχια του κελαριου...

Εφτασα στο τελος του διαδρομου και βρηκα μια ακομα πορτα, ηταν πολυ πιο μικρη απο την προηγουμενη, σχεδον κανονικη. Πηγα να την ανοιξω αλλα ηταν κλειδωμενη, εκανα ενα βημα πισω και με φορα την βαρεσα δυνατα με το ποδι μου, η κλειδαρια της εσπασε και η πορτα ανοιξε διαπλατα, μπηκα μεσα και αντικρισσα πεντε φρουρους, οπλισμενους σαν αστακους να με περιμενουν, ανοιξαν πυρ διχως προειδοποιηση με καραμπινες και πολυβολα, μεταμορφωθηκα σε φοινικα και γιατρευτικα, πεταξα απο πανω τους και επιτεθηκα με ταχυτητα, το χτυπημα βρηκε εναν απο αυτους, ο λαιμος του εσπασε και εκεινος επεσε νεκρος. Οι αλλοι τεσσερις διασπαστηκαν και μου επιτεθηκαν απο ολες τις μεριες, εκανα τα χερια μου κανονικα και με μια κινηση ηρθαν μπροστα δυο μαχαιρια, τα πεταξα και καρφωσα αλλους δυο φρουρους, τον εναν στο ματι και τον αλλο στον λαιμο. Υστερα με μια δευτερη κινηση εφερα μπροστα τα δυο πιστολια που ειχα στερεωμενα στους μηχανισμους του καρπου μου και τους πυροβολησα, επεσαν και οι δυο νεκροι απο τις σφαιρες μου. Πλησιασα τον μονο φρουρο που ειχε απομεινει ζωντανος, σφαδαζε απο τους πονους ενω προσπαθουσε να βγαλει το μαχαιρι απο το ματι του, τον πυροβολησα στο κεφαλι και τον σκοτωσα, μαζαψα το μαχαιρι μου και συνεχισα την πορεια μου.

Εφτασα σε ενα μικρο δωματιο με ενα γραφειο μεσα, ηταν αρκετα σκοτεινα και ετσι δεν μπορουσα να δω τι ακριβως γινοταν. Μια φωνη ακουστηκε απο την μερια του γραφειου, ψυχρη και απειλιτικη, την ηξερα αυτη την φωνη, ηταν ο Kuro...
Εφτασες τελικα σε μενα... Το ηξερα πως καποια μερα θα γινοταν, καλως ηρθες στον θανατο σου... Roni D. Razor... ειπε ο εχθρος μου και ξαφνικα τα φωτα αναψαν και τον ειδα, ηταν μονος του στο δωματιο, ουτε φρουροι ουτε τιποτα αλλο που θα μπορουσε να μπει αναμεσα μας, λες και με περιμενε. Εκανα ενα βημα μπροστα και τον πλησιασα, στεκοταν πισω απο το γραφειο του και με κοιταγε με μισος.
Εσυ? Τι κανεις εσυ εδω? Δεν θα επρεπε να εισαι εδω ακομα, ο χοντρος μου ειπε πως εδω θα εβρισκα τον Jango... Που ειναι? τον ρωτησα με συντομο και κοφτο υφος...
Αργησες πειρατη, το σχεδιο μου εχει σχεδον ολοκληρωθει και κανενας, ουτε καν εσυ δεν μπορει να το σταματησει πλεον... Ο Jango πλεον ειναι με τους Marine, γιατι νομιζεις πως δεν με πειραζουν? Κανει πως ειναι με το μερος τους και πλεον δεν εχει Bounty, ειναι ελευθερος και κυνηγαει αποβρασματα σαν και εσενα...

Δεν μπορουσα να πιστεψω αυτο που ακουγα, ο Jango ηταν πλεον με τους Marine, ωστε ετσι εξηγητε το γιατι ο Kuro εκανε τις βρωμοδουλειες του ελευθερα, διχως να τον ενοχλει κανενας αλλος... Ειχα νευριασει, ηθελα τοσο πολυ να τον σκοτωσω εκεινη την ωρα...
Και που ειναι τωρα το τσιρακι σου? Μη νομιζεις πως θα γλυτωσει, μονο και μονο επειδη ειναι με την μερια του νομου... Θα σας σκοτωσω ολους...
Μα δεν καταλαβαινεις καθολου? Εισαι πιο χαζος απο οτι δειχνεις τελικα... Ο Jango ερχεται αυτη την ωρα στο νησι αυτο, φερνει μαζι του ενα πλοιο των Μαριν για να σε συλλαβουν... Εμεις ειμασταν απλως το δολωμα, ετσι θα καθαρισει και το δικο μας ονομα και πλεον θα ειμαστε ελευθεροι να κανουμε οτι θελουμε, εντος και εκτος νομου...! ειπε χαιρεκακα ο Kuro... Διχως να το πολυσκεφτω, ετρεξα και αφου πηδηξα πανω απο το γραφειο, του επιτεθηκα με ολη μου την δυναμη...!!!
Ελα μικρε, θα σου δειξω ποιος κανει κουμαντο σε αυτη την θαλασσα, ετοιμασου να νιωσεις την οργη μου...! φωναξε!

Η μαχη μας ξεκινησε αμεσως, ο Kuro πολεμουσε με κατι περιεργα γαντια που ειχαν λεπιδες μπροστα, καθε το κινηση εκοβε και κατι στα δυο... Προσπαθουσα να τον αποφευγω ετσι ωστε να μην αναγκαζομαι να γιατρευομαι καθε τρεις και λιγο, του επιτεθηκα αρχικα με το μαχαιρι μου, δεν χρησιμοποιουσα καθολου τους μηχανισμους που ειχα στα χερια μου, ηταν αρκετα γρηγορος και δεν θα καταφερνα να τον βαρεσω με μακρυνες βολες, επρεπε να παιξω με κοντινες και γρηγορες επιθεσεις. Τον βαραγα απο καθε μερια, οπου εβρισκα εστω και ενα κενο, το χρησιμοποιουσα για μια επιθεση... Δεν ηταν δυσκολος αντιπαλος, δεν περιμενα αλλωστε να ειναι, ειχε μονο 15.000.000 στο κεφαλι του, σε συγκριση με τα 82.000.000 που ειχα εγω δεν ηταν τιποτα... Ηταν ομως πολυ γρηγορος, αυτο επρεπε να το παραδεχτω, καταφερα και τον βαρεσα στα πλευρα, ενα βαθυ σκισημο εμφανιστηκε και το αιμα του ετρεξε ποταμι, εκανε μερικα βηματα πισω για να ανασυνταχθει, ομως δεν ειχα σκοπο να τον αφησω... Εβαλα στην θηκη του το μαχαιρι μου και για μια ακομα φορα εβγαλα το κατανα μου, το κρατησα και με τα δυο χερια ωστε το χτυπημα μου να ειναι πιο δυνατο και επιτεθηκα με φορα και δυναμη...!!

Δεν προλαβε να αντιδρασει, το χτυπημα μου ηταν λες και εκοψε τον αερα στα δυο, για πρωτη φορα στη ζωη μου ειχα καταφερει να μεταφερω το χτυπημα που ειχα μαθει στο Warship Island, σε καποιο οπλο. Μεχρι τωρα μπορουσα να το χρησιμοποιησω μονο αν ημουν μεταμορφωμενος σε φοινικα, αλλα αυτη την φορα ημουν απλως ανθρωπος. Ο Kuro επεσε κατω αιμοφυρτος αλλα δεν ηταν νεκρος, τον πλησιασα και αφου εγραψα σε ενα χαρτι τι ειχε γινει στο νησι, το αφησα διπλα του, εκεινος με κοιταξε, το βλεμμα του ηταν κουρασμενος, σχεδον ετοιμοθανατο, ομως δεν θα πεθαινε, ηξερα που τον ειχα βαρεσει καθως και το ποσο βαθυ ηταν το χτυπημα μου. Θα ηταν ομως αδυνατο να σηκωθει στα ποδια του για μερικες μερες...
Σε αφηνω να ζησεις... Ειχα ερθει στο νησι με σκοπο να σε σκοτωσω, ομως θα σε αφησω να επιβιωσεις... Θελω να πεις στους Marine που θα ερθουν μαζι με το τσιρακι σου τον Jango, τι ακριβως εγινε εδω περα... Τα υπολοιπα ειναι γραμμενα στο χαρτι διπλα σου, θελω να τους πεις ποιος τα εκανε ολα αυτα... Αν θελουν ακομα να με πιασουν, θα ειμαι στο μικρο δασος πισω απο το χωριο και θα τους περιμενω... του ειπα με ψυχρη φωνη και γυρισα την πλατη μου και εφυγα... Ενας ακομα εμενε να πεθανει, αυτος που με ειχε κανει να φαινομαι σαν σχολιαροπαιδο την προηγουμενη φορα, ο Jango...

Τελος

Όνομα: Roni D. Razor
Haki Points: -
Player of the Month Points: 8
Beli: 23.000
Bounty/Fame Points: 5.000.000
Παρατηρήσεις: Πολύ badass αδερφάκι μου. Καλυτερή από τις προηγούμενες, πιο απρόβλεπτα κάποια πράγματα...Μικρά ποστς πάλι το μειονέκτημα.