[Τέλος]Στο νησί του στέματος

-Λες;
-Λέω βέβαια! είπε προσπαθώντας να εξηγήσει το αυτονόητο. Πόσες φορές μας έχει αφήσει να κάνουμε την δική του βρωμοδουλειά;
-Όλες;
-Σωστά! έγνεψε. Και πόσες φορές έχουμε κερδίσει κάτι από αυτό;
-Καμία; είπε προσπαθώντας να μετρήσει με τα δάχτυλα έστω μία.
-Μπράβο το αγόρι μου! Και τι μας δείχνει αυτό; Δεν πήρε απάντηση. Ότι ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να δουλεύουμε γι αυτόν! Και όχι μόνο, θα τον κάνουμε να μετανιώσει για σήμερα! συνέχισε θυμωμένος.
Χαμογέλασαν πονηρά μεταξύ τους συμφωνώντας. Φαντάζονταν ήδη τι θα του έκαναν εκείνου του Butler, όταν θα τον έβρισκαν. Έπειτα ο Heaby ξανακάθισε για να ξεκουραστεί αλλά ο Hotdog έμεινε να κοιτάζει περίεργα το αγόρι. Έδειξε να δυσκολεύεται να θυμηθεί που τον ήξερε οπότε σύντομα παράτησε την προσπάθεια και ξαναρώτησε.
-Ποιος είναι αυτός; απευθύνθηκε δείχνοντας με τον αντίχειρα τον μικρό.
-Κάποιος άχρηστος για μας, είπε χωρις να κοιτάξει καν. Μπορείς να τον σκοτώσεις.
Με το που το άκουσε αυτό, ο Momambi σκύρτησε φοβησμένος και έβγαλε ένα μουγκρητό διαμαρτυρίας. Ο Hotdog φάνηκε να χαίρεται όμως γιατί έτσι θα έλυνε τον προβληματισμό του και ετοιμάστηκε να σηκώσει το μισοσπασμένο ρόπαλιο του για να του το κατεβάσει.

Πετάχτηκα αμέσως και τον χτύπησα από πίσω στην πλάτη. Το χτύπημα τον αποπροσανατόλισε, αντί για τον Momambi πέτηχε το πάνω μέρος του κορμού, ακριβώς πάνω από το κεφάλι του αγοριού που έδειξε έτοιμο να λυποθυμήσει. Ο Heaby πετάχτηκε όρθιος φωνάζοντας ενώ έπιανε άτσαλα το σπαθί του με το ένα χέρι. Δεν τον άκουσα, έκλεισα την δεξια γροθιά μου στην αριστερή παλάμη μου και χτύπησα με όλη μου την δύναμη τα πλευρά του Hotdog με τον δεξί αγκώνα. Το σώμα του, καταπονημένο όπως ήταν, λύγισε από την ένταση σε μια άβολη γωνία και τότε έφερα το πόδι μου από την εσωτερική μεριά στον δρόμο του δικού του. Σκόνταψε πάνω του και έπεσε στο έδαφος. Απομακρύνθηκα άμεσα καθώς η λεπίδα του Heaby ερχόνταν εναντίον μου. Αμέσως εξαπέλυσα δύο φούσκες σε σχήμα πατούσας, μία για τον καθένα. Ο Hotdog αναμενόμενα δεν κατάφερε να την αποφύγει, τα ρούχα του σκίστηκαν και το δέρμα του γδάρθηκε από την δύναμη της μικρής έκρηξης. Αντιθέτως, ο Heaby μπόρεσε να ξεγλιστρήσει. Η έκρηξη έσκασε πίσω του ελευθερωνοντας ένα κύμα αέρα. Κοίταξε με μίσος την μία εμένα, και την επόμενη τον Momambi έτοιμος να πραγματοποιήσει την απειλή του. Παραδέχομαι ότι δεν ήταν από τα εξυπνότερα πράγματα που έκανα ποτέ... Όρμησα με τεντωμένα χέρια για να τον προστατέψω πάση θυσία. Και τα κατάφερα αν και η χαρακιά του στο χέρι μου γέμισε με αίμα τα ρούχα μου. Αμέσως χτύπησα με την μία πατούσα μου το σπαθί του να φύγει από το χέρι του και με την δεύτερη το πρόσωπο του, βάφοντας τον κόκκινο.

Αφού βεβαιώθηκα ότι ούτε κι εκείνος θα ξανασηκωνόταν σύντομα, μάζεψα από το έδαφος το πεσμένο σπαθί του Heaby και πλησίασα τον ακόμα δεμένο Momambi. Στο τριζοβόλημα της φωτιάς διέκρινα διακριτικά ότι τα μάγουλα του ήταν υγρά. Ενιωθα το χέρι μου πολύ βαρύ, έτρεμε καθώς σήκωνε το βάρος του σπαθιού για να κόψει τα σχοινιά του αγοριού. Έπειτα το άφησα να πέσει. Ο Momambi έβγαλε το φίμωτρο του και με κοίταξε κάτι ανάμεσα στο λυπημένος και τρομαγμένος. Δεν έφυγε όμως, κι έτσι συμπέρανα ότι είχα κερδίσει επιτέλους την εμπιστοσύνη του.
-Σ ευχαριστώ, είπε απλά.
Δεν μπορούσε να εκφράσει τίποτα άλλο. Ήμουν σίγουρη ότι δεν περίμενε ποτέ ότι θα ερχόμουν να τον σώσω, πόσο μάλλον ότι θα τραυματιζόμουν για να τον προστατέψω. Κοίταζε με ενοχές το χέρι μου από όπου έσταζε αίμα, λες και έφταιγε αυτός.
-Έλα δεν πειράζει, τον παρηγόρησα. Δεν είναι τόσο βαθύ, θα κλείσει άμα το δεσω. Απλά, πάμε να φύγομε.
Η αλήθεια ήταν ότι ήμουν ράκος. Σκεφτόμουν κιόλας ότι θα μπορούσε να εμφανιστεί και ο αρχηγός των δύο από στιγμή σε στιγμή, κάτι που θα ήταν καταστρεπτικο για μας σε εκείνη την φάση. Βέβαια, πιο εύκολα το έλεγα παρά το έκανα. Στηριζόμουν από κορμό σε κορμό για να συνεχίσω να περπατάω παραπέρα.

Ο Momambi τελικά με λυπήθηκε. Πήρε το καλό μου χέρι και το πέρασε γύρω από το κεφάλι του για υποστήριξη. Όταν ένιωθε ότι ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω, με τράβαγε στα πόδια μου μέχρι που με σταμάτησε και συνειδητοποίησα ότι είχαμε φτάσει κάπου. Μπροστά μας είχαμε μια σπηλιά, όχι πολύ ευρήχωρη είναι η αλήθεια, αλλά κάπου όπου τα βράχια θα μας προστάτευαν από τον αέρα. Με εβαλε να κάτσω σε κάτι που έμοιαζε με κρεβάτι αν και ήταν φτιαγμένο από πατηκομένα φυτά και κλαδιά. Ξάπλωσα και πριν το καταλάβω με είχε πάρει ο ύπνος.
Όταν ξύπνησα, βρήκα τον Momambi να ετοιμάζει πρωινό. Καθόταν έξω από την σπηλιά μιας και δεν χωρούσε μέσα και έψηνε σε μια φωτιά μερικά ψάρια. Μόλις με αντιλήφθηκε πως είχα σηκωθεί με χαιρέτησε χαμογελαστός.
-Καλημέρα!
-Καλημέρα, επανέλαβα ψιλο-έκπληκτη. Ευχαριστώ! είπα σηκώνοντας το τραυματισμένο μου άκρο.
Πρέπει να το είχε δέσει μόνος του το προηγούμενο βράδυ. Δεν ξέρω τι είχε κάνει αλλά δεν πόναγε όσο θα περίμενα. Βέβαια, με φαγούριζε μανιασμένα αν και εγώ αντιστεκόμουν στην παρόρμηση. Κάθισα δίπλα του και φάγαμε μαζί συζητώντας για άσχετα πράγματα που καθόλου δεν θύμιζαν τα χτεσινά δυσάρεστα γεγονότα.

Μετά από κάποια ώρα εκανε και την εμφάνιση του άλλο ένα εξαφανισμένο μέλος της παρέας. Ο Karasuke πετάχτηκε από έναν θάμνο. Μόλις το αγόρι τον είδε, τον πήρε στοργικά στην αγκαλιά του και τον πτηνό τον άφησε. Κοίταξα ύπτοπτα το πουλί μήπως επιχειρούσε να συνεχίσει την τιμωρία μου αλλά, με ανακούφιση παρατήρησα ότι δεν το ενδιέφερε, εφόσον ο φίλος του ήταν μια χαρά.
-Για πες μου λοιπόν, ανέφερε σε κάποια φάση χωρίς να χει χάσει το κέφι του. Θα μείνεις μερικές μέρες για να δεις την στέψη του νέου βασιλιά;
-Αν δεν υπάρχει πρόβλημα, απάντησα με το ίδιο ανέμελο στυλ γέρνοντας το σώμα προς τα πίσω για να στηριχτώ στις παλάμες μου.
-Αν υποσχεθείς ότι δεν θα προκαλέσεις κάποιο πρόβλημα. Και επανερχόμενος στα προηγούμενα συμβάντα, πρόσθεσε χωρίς καθόλου χιούμορ: Κομμένοι οι καβγάδες! Η τελετή είναι ιερή για τα ζώα, κανείς δεν πρέπει να την χαλάσει!
Σήκωσα τα χέρια ψηλά και του το υποσχέθηκα. Όσο πέρναγε από το χέρι μου, και πραγματικά ήλπιζα να μην χρειαζόταν, δεν θα προκαλούσα τίποτα. Σεβόμουνα την επιθυμία του αγοριού, εξάλο πια ήμουν εγώ που θα του χάλαγα τον τρόπο ζωής που ακολουθούσε τόσο καιρό με τις λίγες μέρες που θα περνούσα στο νησί;

-Και τι ακριβώς γίνεται στην τελετή;
-Είναι πολύ ωραία! είπε με θαυμασμό αναλογιζόμενος την σκηνή στο μυαλό του. Μαζεύονται όλα τα ζώα.... Θα δεις, καλύτερα να στο αφήσω για έκπληξη!
Δεν τον πίεσα παραπάνω. Χαιρόμουν τις επόμενες μέρες που πέρασα κατά τις οποίες, με αυτόν παρέα ολοκλήρωσα με αρκετές επισκέψεις στον λόφο που μου είχε αναφέρει τον χάρτη του νησιού. Χρειάστηκα παραπάνω χρόνο από ότι θα έπρεπε μιας και ο Momambi συνεχώς με διέκοπτε με ερωτήσεις αποσυγκεντρώνοντας με. Παρόλα αυτά, ευχαριστήθηκα αρκετά την ξεκούραση. Μέχρι και το χέρι μου είχε θρέψει. Πάντα όμως, στο βάθος του μυαλού μου αναρωτιόμουν τι να είχε συμβεί τελικά με εκείνα τα καθάρματα. Άραγε είχαν φύγει, αποφασίζοντας να μην μας ενοχλήσουν ξανά; Είχαν πάρει την εκδίκηση που ήθελαν; Ή παραμόνευαν να μας πιάσουν την κατάλληλη στιγμή στον ύπνο; Και μετά έριχνα μια ματιά στην Log Pose στον καρπό μου. Η βελόνα της είχε αποφασίσει από μέρες τον επόμενο προορισμό μου, αν και γω συνέχιζα να την αγνοώ, μήπως και ανακάλυπτα τι θα συνέβαινε τελικά. Δεν θα μάθαινα παρά μόνο την τελυταία μέρα παραμονής μου στο νησί, την ημέρα την στέψης του νέου βασιλιά των ζώων.

Εκείνη την μέρα ξύπνησα σχετικά αργά. Κι αυτό γιατί, αν και όλην την νύχτα φύσαγε μανιωδώς, το πρωί όλα έπαψαν. Μέχρι και τα πουλιά δεν κελαήδαγαν, ούτε καν ο Karasuke τόλμησε να κακαρίσει τον ερχομό της αυγής. Σε όλο το δάσος, υποπτευόμουν σε όλο το νησί, επικρατούσε μια αφύσικη ησυχία. Τελικά με σκούντιξε ο Momambi, με πολύ σοβαρό ύφος. Μου ανακοίνωσε χαμηλόφωνα, λες και θα ενοχλούσε κάποιον αν μίλαγε δυνατότερα, ότι η μέρα είχε φτάσει. Ετοιμάστηκα δεχόμενη το κλίμα ήρεμα και έπειτα περίμενα το σήμα του να ξεκινήσουμε να πηγαίνουμε, όπου είχαμε να πάμε. Ο Karasuke το έδωσε τελικά και αμέσως τον ακολουθήσαμε. Ρώτησα το αγόρι ψιθυριστά, αν ήξερε που πηγαίναμε.
-Ναι, αλλά καλύτερα να ακολουθήσουμε την πομπή, έκανε γνωστικά.
Δεν κατάλαβα αμέσως, όμως σύντομα αναγνώρισα τους ήχους των πελμάτων και άλλων ζώων που ακολουθούσαν το ίδιο μονοπάτι με εμάς. Σοκαρισμένη παρατήρησα όι τα ζώα, όλα τα ζώα, με έναν δικό τους κώδικα επικοινωνίας είχαν οργανωθεί να περπατάνε σε ευθεια πορεια, το ένα πίσω από το άλλο, σε πλήρη ησυχία χωρίς καμία ένδειξη απειλής. Τα περισσότερα ήταν φυτοφάγα ζώα, όπως λαγοί και ελάφια. Υπήρχαν όμως και λύκοι, και αλεπούδες και με έκπληξη είδα και ένα ζευγάρι τίγρεις. Όμως κανένα δεν απείλησε άλλο είδος που κανονικά θα το κυνηγούσε. Και κατάλαβα ότι η μέρα δεν θα το επέτρεπε.

Η πορεία μας συνεχίστηκε βουβή, πλέον αναγνώριζα το μονοπάτι που ακολουθούσαμε καθώς πολλά ζώα που προπορεύονταν το άνοιγαν για εμάς. Αλλά μέχρι εκεί που μπορούσα να διακρίνω έβλεπα και άλλα να προπορεύονται σε μια πομπή που δεν ήξερα που κατέλυγε. Ένιωσα ένα βαθύ κλίμα σεβασμού, και ένωσα την λύπη μου με των ζώων. Ήμουν σίγουρη ότι πριν την νέα στέψη, πρώτα τα ζώα θα θρηνούσαν τον θάνατο του προηγούμενου βασιλιά, όπως θα γινόταν και σε μια κοινωνία ανθρώπων.
Διασχίζοντας πολύ δρόμο φτάσαμε σε ένα ξέφωτο που δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ μέχρι τότε. Ήταν πιο μεγάλο και ανοιχτό από όλα ενώ η ομορφιά του με συγκλόνισε. Ένα τοπίο, θαρρείς βγαλμένο από όνειρο. Από τον λόφο που είχαμε βρεθεί μπορούσαμε να θαυμάσουμε ένα μεγάλο μέρος του νησιού από κάτω μας. Τα ψηλά δέντρα κυριαρχούσαν στην εικόνα ενώ ακριβώς απέναντι μας αντικρίζαμε έναν λόφο με ένα καταρράκτη από όπου το νερό κυλούσε ορμητικά για να πέσει στα βράχια από κάτω, να σχηματίσει μια λίμνη στον πάτο της πεδιάδας και από κει να ξεκινήσουν δύο ποτάμια που θα κατέληγαν στην θάλασσα. Πλέον έβλεπα που κατέληγε η πομπή, στην πεδιάδα μπροστά από το σημείο που χωρίζονταν τα νερά. Όμως θα ήταν αδύνατο για μας να φτάσουμε εκεί. Ήταν τόσα πολλά ζώα μαζεμένα που δεν χωρούσαν άλλα, και το πιο δύσκολο ήταν ότι σε μια τέτοια τοποθεσία, μόνο οριμένα θα μπορούσαν να διασχίσουν για να πάνε.

Τα μπροστινά μας ζώα διέσχιζαν πλέον πιο αργά σε ρυθμό, ένα βραχώδες στριφογυριστό μονοπάτι που κατέβαινε το λόφο για την πεδιάδα. Και από πάνω μας πέρασαν πετώντας διάφορα πουλιά σε ξεχωριστά σμήνη. Τα περισσότερα όμως είχαν προορισμό την κορυφή του απέναντι λόφου, δίπλα στην αρχή του καταράκτη. Κοίταξα αινιγματικά τον Momambi για το τι έπρεπε να κάνουμε από δω και πέρα. Εκείνος ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους, σαν να μου έδεινε την άδεια να κάνω και να πάω όπου ήθελα. Αρκεί να μην ενοχλούσα την τελετή. Ο ίδιος με τον Karasuke περάσαν μπροστά από την σειρά και πήραν μια θέση ο καθένας στην άκρη του λόφου από όπου θα είχαν ομολογουμένως πανοραμική θέα. Έψαξα κι εγώ για κάποιο παρόμοιο αλλά ένιωθα να μην μου αρέσει τίποτα. Τώρα που είχα φτάσει εδώ ένιωθα σαν να μην άνεικα ανάμεσα τους, μια παρίσαρκη που μόνο ενόχληση θα μπορούσε να προκαλέσει. Μια μελαγχολία απλώθηκε μέσα μου, πριν με δει ο Momambi γύρισα πλευρό και απομακρύνθηκα ήσυχα. Δεν ήξερα που ήθελα να πάω, ίσως όντως να παρακολουθούσα την τελετή αλλά θα προτιμούσα κάποιο πιο διακριτικό μέρος, μακριά από τους υπόλοιπους. Γνώριζα ότι δεν θα είχαν πρόβλημα αν έμενα αλλά ήταν αλήθεια ότι δεν ταίριαζα.

Θα ακολουθούσα μια περιμετρική πορεία για να φτάσω κοντά στον καταρράκτη, ήλπιζα μόνο ότι δεν θα αργούσα πολύ να φτάσω και έχανα την τελετή που σίγουρα θα ξεκινούσε σύντομα. Παραμέριζα με αργές κινήσεις τα κλαδιά που μου έκλειναν το δρόμο κατηφορίζοντας συνεχώς. Λογικά θα έφτανα κοντά στο μέρος όπου έπεφταν τα νερά του καταρράκτη, δίπλα στην λίμνη και αρκετά μακριά από το σημείο συγκέντρωσης των ζώων. Και τότε βρέθηκα μπροστά σε ένα σπηλαιώδες πέρασμα. Πλοκάμια φυτών το έκρυβαν σχεδόν αλλά από πίσω τος διέκρινα εύκολα το σκοτεινό μονοπάτι. Υπολόγισα γρήγορα ότι η ύπαρξη πετρωμάτων, τόσο κοντά στον λόφο σήμαινε πως το συγκεκριμένο ενωνόταν με τον υπόλοιπο βραχώδη καταρράκτη. Ίσως θα με έβγαζε σε κάποιο μέρος με ωραία θέα. Και μπήκα μέσα. Η υγρασία έκανε το δέρμα μου να μουδιάζει και τα ρούχα μου να βαραίνουν και να κολλάνε πάνω μου. Στήριζα το ένα χέρι μου στα τειχώματα της σπηλιάς για σιγουριά, το φως ήταν ελάχιστο, ενώ ο ήχος των βημάτων μου δεν καλύπτονταν από την πενιχρή χλωρίδα, ακούγονταν ξεκάθαρα και αυτά και η ηχώ τους. Όμως τότε άκουσα και κάτι ακόμα, βήματα ξέχωρα από τα δικά μου, βιαστικά και ύποπτα και πρόδωσαν όπως και τα δικά μου, την θέση ενός άλλου άντρα που κρυβόταν στις σκιές.

Έσκυψα και ένιωσα πάνω από το κεφάλι μου ένα κύμα αέρα καθώς κάτι πέρναγε ξυστά από αυτό και έκοβε λίγα από τα μαλλιά μου. Υποχώρησα τρέχωντας μερικά βήματα προς την αντίθετη κατεύθυνση για ασφάλεια αν και δεν ήμουν σίγουρη για το που βρισκόταν ο εχθρός.
-Ποιος είναι εκεί; φώναξα η ηχώ μου αναρωτήθηκε πολλές φορές μετά από μένα.
Ένα γέλιο ακούστηκε δυναμωμένο από παντού αλλά δεν με άφησε να προσδιορίσω την πηγή του. Στένεψα τα μάτια μου σε σχισμές όμως οι σκιές φαίνονταν αδιαπέραστες. Έπρεπε να βγω στο κέντρο του μονοπατιού για να βρω φως αλλά, αν το έκανα, θα πρόδιδα το δίχως άλλο την θέση μου και θα γινόμουν εύκολος στόχος για όποιον κρυβόταν στις σκιές.
-Είσαι η πειρατίνα που σταμάτησε τα τσιράκια μου! ανέφερε ως γεγονός η φωνή.
Το κεφάλι μου γύριζε προς κάθε κατεύθυνση από όπου ακουγόταν η φωνή και η ηχώ της, είχα αρχίσει να ζαλίζομαι από την σύγχηση.
-Είσαι ο αρχηγός τους, ο Butler!
Και αυτό ήταν μια αναφορά, ήμουν σίγουρη και ένιωθα τον φόβο μέσα μου να μεγαλώνει.

Περίμενα το χτύπημα αλλά δεν ήρθε. Και δεν κουνήθηκα από την θέση μου για να ακουστώ. Κατάλαβα ότι όπως κι εγώ, έτσι κι εκείνος πρέπει να είχε τις ίδιες δυσκολίες να με εντοπίσει. Αλλά και πάλι δεν διευκόλυνε η θέση μου.
-Νόμιζα ότι θα σε περιποιουνταν!
-Αυτοί, εμένα; Και πάλι το απαίσιο γέλιο του κατέκλυσε τον χώρο κοροϊδευτικά. Τι σε κάνει να πιστέψεις ότι δεν έγινε το αντίθετο;
Σοκαρισμένη έχασα την ανάσα μου. Θα μπορούσε να τους είχε...;
-Τους nakama σου;! Θυμός αναμείχθηκε με το φόβο σε ένα σύνολο σύγχησης.
-Κι αυτοί το ίδιος θα έκαναν στην θέση μου. Μια δουλειά τους ανέθεσα και ούτε να την εκτελέσουν δεν μπορούσαν. Και μετά είχαν το θράσσος να κατηγορήσουν εμένα για την ανικανότητα τους! Στράφηκαν εναντίον μου για να μου δώσουν ένα "μάθημα" τα καθάρματα! Αλλά δεν τους πέρασε! Ήταν πολύ ηλίθιοι για να τα βάλλουν μαζί μου! Αλλά τώρα τους ξαφορτώθηκα!
-Και τώρα γιατί επέστρεψες; Γιατί παρέμεινες στο νησί; Τι θα κερδίσεις εδώ; Ή μήπως θέλεις εκδίκηση για τις ήττες τους;

-Εκδίκηση; ειρωνεύτηκε την θυμωμένη απορία μου. Δεν με νοιάζει καθόλου γι αυτούς! Όχι, επιβεβαίωσε χαιρέκακα, καλύτερα που πέθαναν! Τώρα δεν χρειάζεται να μοιραστώ τίποτα μαζί τους! Θα κρατήσω όλον τον θησαυρό για μένα!
-Θησαυρό;
-Μη μου πεις ότι δεν έχεις ιδέα;! Τόσο καιρό ψάχνω να βρω το μέρος όπου είχαν κρύψει εκείνο το πλήρωμα πειρατών τον θησαυρό τους. Μετά όμως καταστράφηκαν, οπότε όλη η περιουσία τους πρέπει να έμεινε στην θέση της. Οι μελέτες μου με οδήγησαν στο Crown Island, κι ψάχνω τόσο καιρό αλλά μάταια. Μέχρι σήμερα βέβαια, που είδα τα ζώα να κατευθύνονται στην πομπή τους σε αυτό το μέρος. Και τι βολικό να υπάρχει ένα πέρασμα πίσω από την ροή του καταράκτη, μπροστά στα μάτια μου ήταν κρυμμένο αλλά τώρα θα γίνει δικό μου! Και τώρα μένει να βγάλω εσένα, το ενοχλητικό κοριτσάκι, από την μέση, το τελευταίο εμπόδιο για τα πλούτη.
Άκουσα επιτέλους φασαρία από κίνηση. Πριν καν κουνηθώ, εξαπέλυσα δύο εκρηκτικές φούσκες από τις πατούσες μου για την πλευρά. Ένα κύμα αέρος ελευθερώθηκε που σήκωσε ένα κύμα σκόνης. Άρχισα να βήχω και τα μάτια μου έκλεισαν αθφόρμητα, όμως δεν είχα πετύχει τίποτα!

Έφυγα τρέχοντας από την θέση μου για να γλιτώσω από την σκόνη. Άνοιξα με πόνο το ένα μάτι, που σχεδόν έκλαιγε από την σκόνη, και είδα ότι λίγο ακόμα και θα έβγαινα στην δέσμη φωτός που θα με πρόδιδε. Σταμάτησα αλλά και πάλι το κακό είχε γίνει. Ένα χτύπημα, άτσαλο μεν, κοφτερό δε, έγδαρε τον ώμο μου επιφανειακά. Έπεσα από την αντίθετη κατεύθυνση ενώ φανταζόμουν τον άντρα να κρατά μαχαίρι και να με ψάχνει στο σκοτάδι περιμένοντας. Άκουσα ένα βήμα κοντα μου και σύρθηκα μερικά μέτρα μακριά. Δεν υπήρχε άλλο περιθώριο, έπρεπε να πολεμήσω. <<Συγνώμη Momambi, δεν θα τηρήσω την υπόσχεση μου.>> Έκανα μια τούμπα προς τα πίσω και βρέθηκα στα πόδια μου. Δεν είχα πάνω μου κάποιο όπλο εκτός από τις πατούσες μου. Ασυλλόγιστα άρχισα να εκτοξεύω φούσκες προς κάθε κατεύθυνση αλλά οι πιθανότητες να τον πετύχω ήταν ελάχιστες. Αντιθέτως, σκόνη γέμισε τα πάντα ενώ άκουσα τρομαγμένη βράχο να ραγίζει. Το μέρος θα μπορούσε κάλιστα να γίνει ο τάφος μας αν συνέχιζα να αστοχώ. Πήρα μερικές ανάσες για να ηρεμήσω, να σκεφτώ καθαρά και πήρα την δύσκολη αλλά αναγκαία απόφαση. Με ένα βήμα στο πλάι, βρέθηκα μέσα στην δέσμη φωτός στο κέντρο του μονοπατιού. Και περίμενα, ήξερα τι θα ακολουθούσε και κράταγα τις αισθήσεις μου στα άκρα. Η καρδιά μου βάραγε πολύ δυνατά και γρήγορα, κάνοντας τον χρόνο να μοιάζει ότι κυλάει τόσο αργά!

Και τότε το μαχαίρι έσκυσε τον αέρα προοριζόμενο για την πλάτη μου. Λύγισα το κορμί μου στο πλάι αλλά δεν το πρόλαβα καλά, καρφώθηκε στο μπράτσο μου, αλλά τουλάχιστον είχα γλιτώσει την καρδιά. Ένα ουρλιχτό ακούστηκε τόσο κοντά, και μέσα στον πόνο συνειδητοποίησα ότι εγώ ήμουν που φώναζα. Δεν είχα χρόνο να το τραβήξω. Ο Butler όρμησε εκμεταλλευόμενος την στιγμή για να με αποτελειώσει. Τον ένιωσα να πέφτει πάνω στην πλάτη μου, το βάρος του θα με έριχνε κάτω, τα χέρια του ήδη κινούνταν για τον λαιμό μου. Το ελεύθερο χέρι μου κινήθηκε γοργά και ήρθε σε επαφή με το πρόσωπο του. Τον τίναξε με δύναμη αλλά δεν πρόλαβα να ισοροπίσω. Έπεσα κάτω. Ένιωθα να σφαδάζω από τους πόνους, το χέρι μου είχε μουδιάσει ήδη αλλά το δέρμα με τράβαγε στην πληγή χωρίς να με αφήνει να ξεχάσω πως ακόμα το μαχαίρι ήταν εκεί. Δεν τόλμησα να χάσω ούτε δευτερόλεπτο για να το βγάλω, δεν ήξερα εξάλλου αν η αιμοραγία θα με δυσκόλευε στην μάχη, έφυγα από την θέση μου και είδα το πρόσωπο και το σώμα του Butler στο φως καθώς σηκωνόταν. Χοντρός με απαίσιο αηδιαστικό χαμόγελο, που το έκανε πιο τρομαχτικό ο τρόπος που φωτιζόταν. Στο σημείο που τον είχα πετύχει, το δέρμα είχε γίνει κατακόκκινο. Έπειτα όμως όρμησε εναντίον μου και δεν είχα το περιθώριο να τον παρατηρήσω.

Με έπιασε από το πέτο και με πέταξε ανάσκελα. Γύρισα το χέρι μου σε μια αφύσικη γωνία να μην μπηχτεί πιο βαθειά το μαχαίρι, με το άλλο όμως δημιούργησα μια φούσκα που την εστειλα εναντίον του. Τραβήχτηκε μακριά και η επίθεση πέτυχε το ταβάνι από πάνω μου. Πέτρες αποκόπηκαν και άρχισαν να πέφτουν. Πετάχτηκα όρθια όμως το χτύπημα έδειξε να μην προκαλεί την γενική κατάρρευση.
-Ξέρεις έξω γίνεται μια τελετή και με καθυστερείς, είπα με σιγανή οργή.
-Φοβάμαι ότι θα την χάσεις!
Και πιαστήκαμε στα χέρια. Έμπειξε τα νύχια του στο πονεμένο χέρι μου ενώ με το δεύτερο κρατούσε τον άλλον καρπό μου, δυσκολεύοντας με να τον ακουμπήσω. Φώναζα από τον πόνο αλλά έκανα το μοναδικό που μπορούσα στις δεδομένες συνθήκες! Η κλοτσιά μου πέτυχε τον στόχο της και τον άκουσα να αφήνει έναν τσιριχτό ήχο. Έχασε το πάτημα του καθώς τα πόδια του έκλειναν προστατευτικά για να προστατέψουν νέα επίθεση στην ευαίσθητη περιοχή του. Εγώ όμως βρήκα την ευκαιρία να χωρέσω τα δικά μου στον ενδιάμεσο κενό και να τα περάσω γύρω από το λαιμό του όπου τα έσφυξα σε μια λαβή που στένευε σαν μέγγενη. Δυσκολευόταν που δυσκολευόταν να πάρει ανάσα από τον πόνο, τώρα του έγινε αδύνατο.

Τον ένιωσα σιγά σιγά να χαλαρώνει, τα νύχια του δεν με πονούσαν πια εκεί όπου με ακουμπόύσε γιατί δεν είχε δύναμη να πιέσει. Αντιθέτως εγώ συνέχισα ακόμα πιο δυνατά, και αφού βεβαιώθηκα πως είχε χάσει την επαφή με την πραγματικότητα, τον ελευθέρωσα. Δεν ήξερε τι έπρεπε να τον κάνω. Η λογική μου μου πρότεινε πως η καλύτερη λύση θα ήταν να τον σκοτώσω, και όντως αναγνώριζα πως έτσι θα λύνονταν όλα τα προβλήματα μου. Όμως δεν μπορούσα να το κάνω τώρα που ήταν ευάλωτος. Προχώρησα μεικά βήματα προς την έξοδο, το φως δυνάμωνε από κείνη την πλευρά, πράγμα που μου έδειχνε πως υπήρχε αλλη έξοδος από κει. Έτσι σήκωσα το καλό μου χέρι και εκτόξευσα μερικές φούσκες προς το ταβάνι. Τότε άρχισαν όλα να πέφτουν, τα βράχια, η σκόνη, ο θόρυβος ήταν συγκλονιστικό. Ίσως ο Butler να χε θαφτεί κάτω από το βάρος του, αν όχι, σίγουρα δεν θα επιχειρούσε να τα μετακινήσει για να περάσει στο μονοπάτι. Εγώ όμως προχώρησα για να βρω την έξοδο που τόσο επιθυμούσα, εκείνη που υπολόγιζα ότι θα με έβγαζε στην βάση του καταρράκτη. Κάτι για το οποίο είχε μιλήσει και ο Butler προηγουμένως ότι είχε δει. Στην πορεία, έσκισα μια λουρίδα από το ρούχο μου και, αφού τράβηξα το μαχαίρι, την έδεσε στο μπράτσο μου, σχεδόν κόβοντας τη ροή αίματος.

Όμως πριν βγω εντελώς από το πέρασμα, έφτασα σε μια εσωτερική κοιλότητα όπου το φως διασκορπιζόνταν πάνω στα υπάρχοντα αντικείμενα για να αναδείξει ακόμα περισσότερο την αξία τους. Υπήρχαν πρακτικα άπειροι θησαυροί, τόσοι που μόνο ένα πειρατικό πλήρωμα θα μπορούσε να είχε μαζέψει σε μεγάλο χρονικό διάστημα. Χρυσά νομίσματα που δεν αναγνώριζα, ασημένια διακοσμητικά, πετράδια πάνω σε κοσμήματα όλων των ειδών και χρωμάτων. Το ξήλο των σεντουκιών είχε φαγωθεί από τον χρόνο και την υγρασία αλλά κρατούσε ακόμα το πολύτιμο περίεχόμενο που που μου τράβαγε κάθε σκέψη από το μυαλό μου. Με αυτά θα μπορούσα να πάρω τα πάντα! Δεν θα χρειαζόταν να ξανακλέψω ποτέ! Εικόνες μιας πλούσιας ζωής γέμισαν το μυαλό μου, εικόνες που ποτέ δεν είχα ζήσει στα χρόνια της φτωχής μου πραγατικότητας. Ήταν η ευκαιρία μιας ζωής. Τα πλησίασα ενώ ακόμα δεν πίστευα την ύπαρξη τους μπροστά μου και τα έπιασα στα χέρια μου. Ξεχείλιζαν από την ποσότητα και με ένα τρελό γέλιο έπαιξα μαζί τους, σκορπώντας τα τριγύρω. Τότε το μάτι μου έπεσε σε έναν "θησαυρό" που δεν λαμπίριζε όπως οι υπόλοιποι. Είχε ένα άμορφο σχήμα ενώ το χρώμα του δεν θύμιζε κάποια πολύτιμη πέτρα. Πιο σκούρο, μυστήριο.

Έκανα να το πιάσω, να το ζυγίσω στα χέρια μου. Αμέσως το ένιωσα πιο βαρύ από οτιδήποτε είχα προσπαθήσει να πιάσω ποτέ αν και ήταν μικρό σε μέγεθος, όλο μου το σώμα ένιωσε μια κόπωση αδικαιολόγητη. Μάζεψα το χέρι μου τρομαγμένη στην συνειδητοποίηση.
-Kairoseki! αναφώνησα έκπληκτη.
Ξανακοίταξα όλους τους θησαυρούς γύρω μου. Από όλους, αυτή η άκομψη πέτρα ήταν πιο σπάνια, πιο ακριβή, πιο πολύτιμη. Η ικανότητα της να στερεί την δύναμη των χρηστών των φρούτων του διαβόλου ήταν μοναδική. Δεν θα μπορούσα ποτέ να πάρω στα χέρια μου κάποια, από όσο ήξερα οι marines μονοπολούσαν την δύναμη της χρησιμοποιώντας την στην κατασκευή των όπλων τους. Όχι ότι τώρα που την είχα βρει θα μπορούσα να κάνω κάτι με αυτήν. Φαντάστηκα να προσπαθώ να την χρησιμοποιήσω σε μάχη, απογοητεύτηκα αμέσως. Όμως δεν θα την άφηνα τώρα που την είχα βρει. Έκοψα λίγο από το ύφασμα του σόρτς μου, κάνοντας το ένα μπατσάκι σχεδόν ανύπαρκτο, και την κάλυψα με αυτό. Τώρα μπορούσα να την σηκώσω με ευκολία. Την έκρυψα σε μια εσωτερική τσέπη όπου δε θα την έχανα. Μετά στράφηκα στα υπόλοιπα με το ίδιο πεινασμένο βλέμμα!

Τα ήθελα όλα αλλα τι να πρωτοπάρω. Ίσως έπρεπε να κάνω απανωτές επισκέψεις για να τα πάρω όλα! Σκέφτηκα όμως ότι είχα σφραγίσει την μία έξοδο, ενώ για την δεύτερη δεν είχα ιδέα πως ήταν. Σηκώθηκα και προχώρησα στο μονοπάτι μεχρι την έξοδο.
-ΑΑΑΑΑΑ! φώναξα αγανακτησμένη. Ποτέ δεν θα πιάσω την καλή.
Στο τέρμα κατάληξα σε έναν βράχο τόσο απότομο που το μόνο που διέκρινα από κάτω ήταν γκρεμός. εν υπήρχε περίπτωση ποτέ να σκαρφαλώσω ξανά πίσω. Όμως το πρόβλημα ήταν χειρότερο.
-Πως στο καλό θα φύγω από δω ολόκληρη; μονολόγισα.
Καλά θα δυσκολευόμουν να κατέβω, ούτε καν να κουβαλήσω την ελάχιστη ποσότητα παραπανίσιου βάρους δεν θα άντεχα. Ξεφύσιξα και ετοιμάστηκα για την !κάπως! πιο εύκολη κατάβαση. Όμως παρατηρώντς την θέα έμεινα για λίγο με ένα ήρεμο χαμόγελο. Βρισκόμουν σε υψώμετρο κοντά στην μέση του καταράκτη, όπως υπολόγιζα. Από κάτω μου ανοιγόταν η λίμνη όπου έσκαγαν τα νερά του έπεφταν από την ροή δέκα μετρα στα αριστερά μου. Όλα τα ζώα ήταν ακόμα μαζεμένα στις θέσεις τους. Στην κεντρική θέση στην πεδιάδα βρισκόταν έναν λιοντάρι και γύρω του πολλά άλλα ζώα. Ήταν ο νέος βασιλιάς τους.

Τότε άρχισαν να βρυχώνται όλα μαζί σε μια βροντή που συντάραξε τα πάντα. Τα πουλιά που σκέκονταν στην κορυφή του καταρράκτη, άνοιξαν τα φτερά τους και έπεσαν σε ελεύθερη πτώση, τόσο κοντά στα τρεχούμενα νερά, που τα φτερά τους σκόρπιζαν αστραφτερές σταγόνες. Όλα άρχισαν να κουνιούνται με πρωτόγνωρη ζωντάνια μετά από τόσες ώρες αναμονής και με έκπληξη είδα στις ακτές του νησιού, θαλάσσιους πήδακες να εκτοξεύονται περιμετρικά θυμίζονταν όντως βασιλικό στέμμα. Ύστερα όλα καταλάγιασαν, όπως είχαν έρθει τα ζώα άρχισαν να φεύγουν, αυτήντην φορά με φασαρία και άτσαλα μέχρι που χωρίστηκαν σε διαφορετικά μονοπάτια. Η πεδιάδα άδειασε και η ζωή στο νησί επέστρεψε στους φυσιολογικούς ρυθμούς της.
Χαρούμενη που είχα προλάβει έστω και λίγη από την τελετή, ξεκίνησα το έργο μου. Μου πήρε πολλές ώρες στις οποίες έτρεμε το φυλλοκάρδι μου με κάθε νέο βήμα. Όμως επιτέλους επέστρεψα στε στέρεο, επίπεδο έδαφος και ξεκίνησα τον δρόμο επιστροφής για το κατάλυμα του Momambi. Τον βρήκα να βηματίζει ανήσυχα πάνω κάτω με τον Karasuke να τον κοιτάει παραξενεμένος.
-Που χάθηκες; απαίτησε θυμωμένος από το άγχος του μόλις με είδε.

Τις επόμενες ώρες, προσπαθούσα με ψευτο-δικαιολογίες και μισόλογα να εξηγήσω στον Momambi ότι είχα χαθεί ψάχνοντας καλύερη θέα για την τελετή και ότι μετά στην επιστροφή, ξαναχάθηκα. Δεν φαινόταν και με τα χίλια ικανοποιημένος από τα ψεματάκια μου.
-Την τελετή την είδες τελικά; Γιατί θα αργήσει κάποια χρόνια η επόμενη!
-Πως-πως! Την είδα! Φανταστική, υπέροχη! βιάστηκα να προσθέσω για να τον πείσω.
-Χμ.... Ποιο ήταν το αγαπημένο σου σημείο; ρώτησε καχύποπτα.
-Όλα μου άρεσαν το ίδιο!
-Εμένα το αγαπημένο μου ήταν όταν οι μαϊμούδες άρχισαν να ρένουν τον παλιό, νεκρό βασιλιά με λουλούδια!
-Όντως! συμφώνησα μην έχοντας ιδέα τι εννοούσε. Ήταν μεγάλη έκπληξη, πολύ συγκινητικό!
-Και εντελώς φτιαχτό! σχολίασε κόβοντας μου την προσπάθεια. Ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο! Που ήσουν όλην αυτήν την ωρα;
-Τι με πρόδωσε; αναρωτήθηκα φωναχτά πριν ξεκινήσω την εξιστόρηση που ήμουν σίγουρη ότι καθόλου δεν θα του άρεσε.
-Έχεις ένα βαθύ κόψιμο στο χέρι. Δεν περίμενες να πιστέψω ότι στο έκαναν κλαδάκια, έτσι;
Έξυσα το κεφάλι μου αγνοώντας το τελευταίο σχόλιο, ενώ εκείνος έτρυβε διάφορα βότανα για να περιποιηθεί την πληγή μου.

Όταν τελείωσα, ο Momambi μου έριξε πρώτα μια αγριεμένη ματιά, είχα παραβεί την υπόσχεση μου, όπως και να το κάναμε. Περίμενα τον εξάψαλμο αλλά...
-Χαζή! Γιατί πρέπει να βάζεις την ζωή σου σε κίνδυνο κάθε τρεις και λίγο; και με έκανε να χαμογελασω συγκινημένη.
Ήταν η τελαυταία μου μέρα στο Crown Island. Πριν πέσει εντελώς η νύχτα, είχα μαζέψει όλα τα υπάρχοντα μου και με την βοήθεια του αγοριού τα είχα φορτώσει στο μέσο μου για το ταξίδι. Η πέτρα ήταν ανάμεσα τους χωμένη. Ο χωρισμός μετά από τόσες μέρες που είχαμε περάσει μαζί ήταν δύσκολος.
-Ίσως πρέπει να ρθεις μαζί μου! του πρότεινα. Ο Karasuke κακάρισε εκνευρισμένος. Καλά μια πρόταση έκανα! συμπλήρωσα ανεβαίνοντας στο καράβι.
-Αν βρεθείς ποτέ ξανά στα νερά μας, κάνε μια επίσκεψη! είπε με παρακλητικό ύφος.
-Να σαι σίγουρος, τον βεβαίωσα και αναθάρισε.
Καθώς απομακρυνόμουν, αναλογίστηκα τις μέρες που είχα περάσει εκεί. Αν δεν τις μαύριζαν οι μάχες που είχα δώσει, θα ήταν τέλειες. Ή απλώς ήταν καλύτερα όπως είχαν εξεληχθεί τα πράγματα. Γιατί έτσι είχα κερδίσει ακόμα έναν καλό φίλο σε ένα νησί της Grand Line.

Link επόμενης ιστορίας:

Όνομα:Mia Haynie
Haki Points:---
Player of the Month Points: 9
Beli: 88.000
Bounty/Fame Points:1.000.000
Παρατηρήσεις:Πολύ καλή ιστορία !(όπως πάντα ).Μου άρεσε που αρχίζεις πλέον την ιστορία σου με τον τρόπο που σου είπα (ποστ στην θάλασσα) .Δεν βρήκα κάτι να σε κόψω, εκτός απο σχετικά απότομο τέλος..Θα μου άρεσε να προσθέσεις μερικές γραμμές σχετικά με το πως αναχωρείς(πχ βαλε οτι κανεις ετοιμασίες κτλ) ..Ηταν σχετικά λιτό και πολύ γρήγορο !..