[Αρχη-Παρελθον] Dark City (Part 2)

Όνομα Χαρακτήρα: Momoren Hibiki
Παράταξη: Civilian
Bounty: -
Φήμη: -
Τίτλος Ιστορίας: Dark City (Part 2)
Προηγούμενη Ιστορία(Link): http://www.onepiecegr-rpg.com/t7379-topic
Περίληψη Προηγούμενων: Στο 1ο μερος αφηγηθηκα το μερος απο που προερχομαι, τον θανατο τον γωνιων μου και την εμπειρια που με εφερε κοντα στο θανατο, οσο αναλογιζομουν εξω απο το παραθυρο, και τωρα θα συνεχιστει η ιστορια με το πως εφτασα στο νησι αυτο καθως και την συνεχεια της ζωης μου.


Χαθηκα μεσα στον συνηρμο των σκεψεων μου και στην αναποληση των αναμνησεων μου. Θελοντας και μη επιασα τον ευατο μου να αναπολει για ακομα μια φορα τα γεγονοτα του παρελθοντος και μην εχοντας αλλη επιλογη δακρυσα για ακομα μια φορα. Αυτα ειναι πραγματα που σου στιγματιζουνε την ζωη ποσο μαλλον στην ηλικια που ημουν τοτε εγω. Οι λεξεις του παρερα μου ακομα εχουνε μεινει κλειδωμενες στο μυαλο μου. Σκουπισα τα δακρυα απο τα μαγουλα μου και τα ματυα μου και κοιταξα το ρολοϊ στον απεναντι τοιχο. Η ωρα ειχε περασει αρκετα απο την τελευταια φορα που το ειχα δει. Ειχανε περασει ιδη 3 ωρες και ηταν περασμενα μεσανυχτα. Ηταν ωρα για την καθημερινη μου περιπολο. Ηξερα πως, ο ανθρωπος που θεωρουσα πλεον δευτερη οικογενεια μου, δεν θα μου το επετρεπε, αλλα επρεπε να το κανω. Κανεις αλλος σε αυτο το μερος δεν αντιστεκονταν στους παρανομουν που προσπαθουσανε να κανουνε κουμαντο με αθεμητα μεσα. Ημουν μονο μου. Αρπαξα την καπα μου, που βρισκοτανε πανω απο το κρεβατι μου, και εβαλα το καπελο στο κεφαλι μου. Πηρα 3 βαθειες ανασες και αφοτου εριξα μια τελευταια κλεφτη ματια στο δωματιο ανοιξα το παραθυρο και πηδηξα στην υδροροη που βρισκοτανε στα πλαγια και αρχισα να κατηφοριζω προς τον πλακοστροτο δρομο που βρισκοτανε, μερικα μετρα μονο, απο κατω.

Αφοτου κατεβηκα απο την υδροροη πηρα μερικα δευτερολεπτα για να κοιταξω τριγυρω μου και να βεβαιωθω οτι δεν εγινε αντιληπτος απο κανεναν. Εριξα 2 κλεφτες ματιες απο το παραθυρο μεσα στο σπιτι και επειτα με γοργο βημα κατευθηνθηκα προς τον δρομο που οδηγουσε στην κυρια αγορα της πολης. Εκει ηταν οπου συνηθως οργανωναν και δρουσαν οι διαφοροι μικροεγκληματιες του νησιου. Καθε βραδυ σχεδον υπηρχε και μια επιθεση σε καποιο καταστημα ή καποιο σπιτι αλλα κανεις δεν εδινε σημασια πλεον και ειχανε μαθει να ζουνε με αυτα. Ειχε γινει κατι σαν ρουτηνα. Ολοι θελανε να γινει κατι για να σταματησει ολη αυτη η κατασταση αλλα κανεις δεν ειχε την δυναμη για να το κανει. Ειχανε δοκιμασει μεχρι και δασκαλοι απο γνωστα dojo της πολης να σταματησουνε την δραση αυτων των ανθρωπων αλλα με καποιο τροπο αποτηγχαινανε και αυτοι. Ητανε εμφανες οτι καποιος αρκετα δυνατος ανθρωπος εκανε κουμαντο σε ολους αυτους και τραβουσε τα νηματα.

Μετα απο μερικα μετρα ο δρομος αρχισε να ξανοιγει και σταδιακα να καταληγει στην μεγαλη πλατεια που καθε μερα διαφορης λογης πωλητες ειχανε τα προϊοντα τους προς πωληση για τους περαστικους και τους κατοικους του νησιου. Παραδιπλα βρισκοτανε και το, μοναδικο, λιμανι του νησιου, και ο μονος τροπος για τον οποιδηποτε να ερθει ή να φυγει απο το νησι. Τοτε ηταν που προσεξα κατι περιεργο. Συνηθως τα βραδυα η αγορα ητανε αδεια και ολα τα καραβια ηταν δεμενα στην μαρινα για να προστατευτουνε απο τα κυμματα. Ομως προς το τελος της αγορας υπηρχανε φωτα. Φωτιες απο αναμενες δαδες και 4 ατομα να περιμενουνε εκει, ατενιζοντας προς την θαλασσα. Γυρισα το βλεμα μου προς την κατευθυνση που κοιτουσαν και προσεξα ενα πλοιο φαινετε αμυδρα στον οριζοντα, καθως πλησιαζε προς το λιμανι.
- Μα δεν επρεπε να υπαρχει κανενα πλοιο εδω αυτην την ωρα; Τι στο καλο σχεδιαζουνε παλι;

Πλησιασα σιγα-σιγα επιφυλακτικα προς την προβλητα που περιμεναν οι αγνωστοι αντρες και προσπαθησα να πλησιασω αρκετα ωστε να μπορω να δω ή να ακουσω οτιδηποτε σχετικα με το αγνωστο πλοιο που ερχοτανε απο τον οριζοντα και τον σκοπο αυτης της περιεργης συναντησης τους. Καταφερα και κρυφτικα πισω απο μια στοιβα απο κιβωτια που ηταν στοιβαγμενα μερικα μετρα μακρια απο αυτους, αλλα ηταν ακομα αρκετα μακρια για να μπορω να διακρινω τι ακριβως λεγανε. Φαινοταν να ειναι ολοι σε μεγαλη ενταση αν κρινω απο τις αβολες κινησεις τους και αυτο μαλλον μαρτυρουσε πω οτιδηποτε περιμεναν να παραλαβουνε ητανε κατι αρκετα σημαντικο. Μερικα λεπτα αργοτερα το πλοιο ειχε φτασει στο λιμανι και ετοιμαζονταν να προσδεσει στον μολο. Πεταξαν το χοντρο καραβοσκοινο και αφοτου το εδεσαν γερα απο ολες τις μεριες επεσε πανω στο πετρινο εδαφος η βαρια ξυλινη, με ατσαλινη επενδυση, πορτα. Διαφοροι μουτσοι και απλοι ναυτικοι αρχισαν να σμπρωχνουνε μεγαλα ξυλινα κιβωτια και δεματα πανω σε τροχους και να τα ανηψωνουνε με τροχαλιες και τα τοποθετουσανε μπροστα απο την αποθηκη που περιμεναν οι συμμορητες. Τοτε ακουστηκε μια επιτακτηκη φωνη μεσα απο το καραβι να διαταζει τους αντρες και με γοργο βημα μια φιγουρα εγινε διακριτη να βγαινει προς την στερια: « Προσεχτε τα δεματα, δεν τα φεραμε μεσα απο τετοια καταιγιδα για να τα χαλασουμε στο τελος. Καναμε πολυ κοπο για να τα αποκρυψουμε και να τα φερουμε ως εδω.» Τα λογια του μου αναψαν την περιεργεια για το τι περιειχαν ολα αυτα τα κιβωτια αλλα η εμφανιση του αντρα αυτου ηταν που πραγματικα με προβληματισε ακομα περισσοτερο. Φορουσε διακριτικα των Marines, το χαρακτηριστικο ασπρο καπελο με το σημα στο κεντρο του, την ασπρη στολη που ολοι επιβαλονται να φορανε αλλα και μια ασπρη καπα στην πλατη του. Δεν εμοιαζε για εναν απλο στρατιωτη που εκανε απλα καποιες μεταφορες.

Ο αγνωστος ανδρας αρχισε να κατεβαινει αργα-αργα την ξυλινη σκαλα που υπηρχε πλαγια του πλοιου και κατευθυνθηκε προς τα μια απο τις παλετες που κουβαλουσανε τα ξυλινα φορτια. Εβγαλε το σπαθι, που κουβαλουσε μαζι του, απο την θηκη του και αφοτου το διεισδυσε βιαια μεσα στην εσοχη του φορτιου, ανοιξε το πανω μερος του. Αφησε το σπαθι του να ακουμπησει πλαγια στην ακρη του κιβωτιου, και απλωσε το χερι του μεσα στο κιβωτιο. Πεταχτυκαν τριγυρω μερικα υλικα συσκευασιας που υπηρχανε μεσα για να το προστατευουνε και επειτα ξεπροβαλε αυτο που πραγματικα υπηρχε μεσα σε αυτα. Οπλα! Αυτο ηταν που στοχευαν πλεον; Αυτο αποζητουσαν; Οπλα;! Δεν τους ητανε πλεον αρκετη η επιβολη της βιας και της ταξης που προσπαθουσαν να μας επιβαλουνε με την απλη δυναμη, τωρα θα χρησιμοποιουσανε και οπλα. Η χειροτερη καταληξη που θα μπορουσε να φανταστει κανεις σε αυτο το νησι. Με την χρηση αυτων των οπλων δεν θα μας επεβαλαν πλεον την ταξη τους αλλα θα περνανε τον ολικο ελεγχο του νησιου και ολοι θα δρουσανε υπο την κυριαρχια τους. Δεν επρεπε να το αφησουμε να συμβει αυτο, ομως εγω δεν ημουν σε θεση να τα βαλω με καποιον απεσταλμενο των Marines. Εδικα οταν αυτοι υπερτερουσανε σε τοσο μεγαλο βαθμο σε αριθμο. Επρεπε να κατσω εδω και να δω ποια θα ηταν η επομενη κινηση μου.

Δεν ειχα ιδεα τι επρεπε να κανω εκεινη την στιγμη. Να ειδοποιησω τους ανθρωπους στο νησι; καποιον υπευθηνο απο τα dojo μηπως; Μηπως να προσπαθησω να αναφερω τι γινετε σε καποια βαση των Marines; Αποφασισα να μεινω κρυμενος για καποια λεπτα ακομα για να δω ποια θα ηταν η συνεχεια της παραδοσης αυτης. Οι ανδρες απο την προβλητα αρχισαν να πλησιαζουνε τον Marine και αυτος να πηγαινει προς το μερος τους. Καθως εκανε στροφη το σωμα του για να κατευθηνθει προς το σημειο που βρισκονταν, ηταν που παρατηρησα κατι περιεργο πανω στον Marine αυτο. Ειχε ενα περιεργο σημαδι στον δεξι του ωμο λιγο πιο κατω απο την κλειδα που ενωνε τον ωμο με τον κορμο του. Αν δεν ειχε κατι την αποτομη στροφη στο σωμα του, που ειχε σαν αποτελεσμα να ανατιναχτει λιγακι η καπα που φοραγε και να εμφανισει μερος του ανω μερους του σωματος του, τοτε ισως να μην το ειχα δει ποτε. Εμοιαζε με καποιο περιεργο συμβολο. Μου εμοιαζε γνωστο, σαν να το ειχα ξαναδει καπου αλλα δεν ημουν σιγουρος. Ενα κατακοκκινο πειρατικο κρανιο, απο το οποιο ετρεχαν μπλε δακρυα απο τα ματια του.



Αμοιαζε με πειρατικο συμβολο. Ητανε δυνατον να ειχανε διεισδυσει πειρατες μεσα στην φοβερη οργανωση των Marines και να τους διαφθηρουνε; Οσο προσπαθουσα να βαλω σε μια ταξη τις σκεψεις μου αυτοι ειχανε κατευθηνθει και παλι σε ενα μερος στο οποιο δεν ειχα καλη ακουστικη και ετσι δεν μπορουσα να καταλαβω ή να ακουσω τι ακριβως μπορει να λεγανε.

Προσπαθουσα να σκεφτω ποια ηταν η καλυτρη επιλογη που μπορουσα να κανω αυτην την στιγμη. Μηπως ηταν ωρα να τα παρατησω; Ισως ειχα να κανω με κατι πανω απο τις δυναμεις μου. Αλλα οχι! Οταν αποφασισα οτι επρεπε να αλλαξω τον κοσμο αυτο, υποσχεθηκα στον εαυτο μου οτι δεν θα με σταματαγε τιποτα. Υποσχεθηκα οτι δεν θα αφηνα να χαθουνε, ποτε ξανα, αθωες ζωες για λογαριασμο μου και οτι δεν θα αφηνα κανενα αδυναμο να ζει υπο τον φοβο κανενος πειρατη ή εγκληματια! Εννοιωσα τα γονατα μου να τρεμουνε απο τους ενδιασμους που ειχα και την σκεψη μου να θολωνει. Εκανα ενα-δυο διστακτικα βηματα προς τα πισω και απειχα δευτερολεπτα απο το να γυρισω την πλατη μου στην αδικια που βρισκοτανε μπροστα μου και να φυγω, αλλα τοτε ηταν που μου ηρθανε ξανα ολες αυτες οι εικονες. Ολα τα γεγονοτα που εγιναν οταν ημουνα μικρος. Τις ζωες της οικογενειας μου και των φιλων μου, που χαθηκαν. Δεν μπορουσα να το αφησω να ξανασυμβει. Οχι τωρα που ειχα την δυνατοτητα να κανω κατι γι'αυτο. Οι παλμοι μου αρχισαν να ξανανεβαινουνε και την αδρεναληνη να χτυπαει κοκκινο.

Διαφορες σκεψεις τριγυρνουσανε μεσα στο μυαλο μου, προσπαθοντας να ξεκαθαρισω το τι ακριβως ηταν αυτο που επρεπε να κανω. Οχι, επρεπε να σταματησει εδω. Δεν υπηρχε περιπτωση να αφησω να ξεκινησει αυτη η τρομοκρατια στο νησι. Κανεις δεν θα μπορουσε να κανει πλεον οτι ηθελε και ολοι θα ηταν υπο συνεχομενο φοβο. Πηρα 2-3 μικρες ανασες για να παρω θαρος και ετοιμασα τις γροθιες μου για οτι επροκοιτο να ακολουθησει. Ομως αυτοι ηταν οπλισμενοι με σπαθια και οπλα, δεν μπορουσα να παω ετσι απλα εκει. Κοιταξα τριγυρω μου μηπως βρω κατι που θα μπορουσα να χρησιμοποιεισω. Ειδα ενα μεγαλο γαλλικο κλειδι ακουμπημενο πανω σε μια παλετα. Ισως καποιος το ειχε ξεχασει απο την πρωϊνη του βαρδεια στο λιμανι, αλλα σιγουρα θα ηταν χρησιμο. Η λαβη του δεν ηταν η απλη λαβη αλλα ειχε μηκος κοντα στα 60 εκατοστα οποτε μαζι με τις ακρες του σιγουρα θα εκαναν καποια ζημια σε οποιον χτυπουσα. Επισα γερα την λαβη του, με νευρικοτητα και αγχος και ξεκινησα να βαδιζω προς το μερος τους. Περασα αναμεσα απο ενα πληθος κιβωτιων ωσπου ημουν μερικα μετρα μοναχα μακρια τους, μπορωντας πλεον να διακρινω αμυδρα τον τονο της φωνη τους. Ξαφνικα εννοιωσα ενα ακουμπημα, ενα ελαφρο χτυπημα στον δεξι μου ωμο, σαν καποιος να με προσκαλουσε να γυρισω. Δεν προλαβα να κανω μια ολικη περιστροφη του σωματος μου προς τα πισω για να δω ποιος ητανε και εννοιωσα την δυναμη μιας γροθιας να χωνετε βαθια μεσα στο προσωπο μου και να με σωριαζει στο εδαφος.

Το κεφαλι μου επεσε με δυναμη στο εδαφος και το εννοιωσα να ειναι ετοιμο να σπασει. Ενα δυνατο κουδουνισμα αντιχουσε μεσα στα αυτια μου, ταυτοχρονα. Γυρισα να κοιταξω προς τα πανω, ενω ταυτοχρονα προσπαθουσα να σηκωθω ορθιος. Το βλεμα μου επεσε πανω σε 3 μυωδεις τυπους που στεκονταν απο πανω μου ετοιμοι να μου ορμηξουνε σαν αγρια σκυλια που τους ειχανε βγαλει το λουρι. Πιαστηκα απο ενα ξυλινο κιβωτιο που βρισκοτανε πισω μου και αρχισα να σηκονομαι αργα, αργα. Προσπαθουσα να καθηστερω οσο περισσοτερο γινετε για να βρω τα πατηματα μου ξανα, αλλα μολις η μεση μου ηρθε σε σχεδον οριζοντια θεση αμεσως εννοιωσα ενα δευτερο χτυπημα στην κοιλια μου απο εναν απο τους τυπους και διπλωθηκα και παλι στα τεσσερα. Αρχισα αμεσως να βηχω απο τον πονο του χτυπηματος και ειχα ηδη καταλαβει οτι αυτοι δεν ητανε απλοι ανθρωποι. Σιγουρα ειχανε καποια εκπαιδευση σε πολεμικες τεχνες μιας και τα χτυπηματα τους ητανε ακριβειας και εμοιαζαν με αυτα που χρησιμοποιει καποιος για να θεσει εκτος μαχης τον αντιπαλο του.

Εχοντας περασει καποια χρονια εκπαιδευομενος και εγω σε διαφορα ειδη πολεμικων τεχνων και αλλων τεχνικων απο τον γερο-Heming ηξερα καλα οτι αυτα τα χτυπηματα ηταν αρκετα να σωριασουνε ακομα και τον πιο σκληρο νταη, ποσο μαλλον εμενα. Δεν ειχα αυθραστο σωμα, ουτε καποια ιδιετερη ικανοτητα για να τους ξεγελασω αλλα ηξερα 1-2 κολπα για να μπορεσω να γυρισω την μαχη αυτην προς το μερος μου. Γυρισα το κεφαλι μου προς τα πανω για να τους κοιταξω, αλλα αμεσως καταλαβα την κινηση που ειχανε σκοπο να κανουνε, λες και μπορουσα να τους δω να κινουνται σε αργη κινηση. Ενας απο αυτους ειχε ηδη προλαβει να σφιξει την γροθια του για να την εκσφενδονισει προς το προσωπο μου και παλι, ενω ταυτοχρονα οι αλλοι ηταν ετοιμοι να με κλωτσισουνε για ακομα μια φορα στην κοιλια και το σωμα και να μην μου αφησουνε καμια ευκαιρια να σηκωθω ορθιος. Τι σκηνικο ειχε στηθει.

Εννοιωθα τον αερα διπλα στο προσωπο μου να ανεμιζει και ταυτοχρονα την μυρωδια και την αλπυρα της θαλασσας να με χτυπαει με εναν αναζωογονητικο τροπο. Εξερα οτι ο πρωτος απο του τυπος θα σημαδευε με το δεξι του ποδι την κοιλια μου και αμεσως μετα ο δευτερος θα εβρισκε την ευκαιρια να με χτυπησει και παλι στην κοιλια μου. Μερικα μολις κλασματα του δευτερολεπτου αργοτερα οι κινησεις που οραματιζομουν μεσα στο μυαλο μου εγιναν πραγματικοτητα. Οντως, ξεκινησε την κινηση του ποδιου του σημαδευοντας την κοιλια μου. Μπορει να ηταν πιο γρηγοροι, ολοι τους, απο εμενα και ισως και πιο δυνατοι αλλα ειχα το πλεονεκτημα να ξερω ακριβως που σημαδευαν και τι σκεφτοτανε. Ηξερα ακριβως που θα σημαδευε το ποδι του. Μολις εγινε η κινηση για να με βαρεσει περιμενα μερικα δευτερα για να φτασει αρκετα κοντα, και αμεσως το επιασα και με τα δυο μου χερια και χρησιμοποιοντας τα ποδια μου, σαν ελατηρια, εκσφενδονηστικα προς τα πανω και τον εσμπρωξα πανω στον τυπο που σκοπευε να χρησιμοποιεισει την γροθια του σχεδον ταυτοχρονα.

Μεσα σε λιγα δευτερα βγηκανε και οι 2 εκτος ισσοροπιας και πεσανε στα πλαγια στο εδαφος ενω εγω ειχα ανακτησει την ισσοροπια μου και την θεση μου απεναντι τους. Πλεον εγω ημουν αυτος που στεκομουν ορθιος απεναντι τους με τον τριτο τυπο να εχει μεινει σαστισμενος απο τα οσα εγιναν μεσα σε λιγο χρονικο διαστημα. Δεν του αφησα κανενα περιθωριο να αντιδρασει και αμεσα προσπαθησα να τον χτυπισω με τν γροθια μου στο μαγουλο του. Περνοντας το αρχικο σοκ εκανε μια κινηση προς τα πισω προσπαθοντας να βρεθει εκτος του πεδιου βολης της γροθιας μου αλλα τα δευτερολεπτα εκεινα ηταν που του κοστησαν δινοντας του εμφανως λιγοτερο χρονο να αντιδρασει. Η γροθια μου δεν τον πετυχε στο μαγουλο του οπως ειχα στοχευσει αλλα επειδη δεν την ειχε αποφυγει τελειως τον πετυχα στο πηγουνι στην προσπαθεια του να την αποφυγει και αυτο ηταν αρκετο. Ενα χτυπημα στο πηγουνι ειναι αρκετο, αν εχει και αρκετη δυναμη φυσικα, να φερει και τον ποιον σωματοδη ανθρωπο εκτος ισσοροπιας και να τον φερει στα γονατα του. Ο μεγαλωσομος τυπος δεν ηξερε τι ειχε μολις συμβει οντας σιγουρος οτι επιφυγε την γροθια μου αλλα ταυτοχρονα εχοντας βρεθει στο εδαφος μην μποροντας να σηκωθει και νοιωθοντας τα γονατα του να τρεμουνε. Λικνιστικα προς το μερος του και με την κινητικοτητα που κουβαλουσα και με οση δυναμη ειχα εχωσα το γονατο μου μεσα στο προσωπο μου και αφοτου πεταχτυκαν 2-3 δοντια προς τα εξω τοτε επεσε προς τα πισω σωριαζοντας τον στο εδαφος.

Οι αλλοι δυο βρισκοτανε ακομα στο εδαφος προσπαθοντας να σηκωθουνε ορθιοι και να αντεπιτεθουνε. Αμεσως πατησα το χερι ενος απο αυτους που προσπαθουσε να στηριχτει για να σηκωθει και επεσε ξανα κατω στο εδαφος παρασερνοντας και τον τυπο που βρισκοτανε απο κατω του μαζι. Εσφιξα την γροθια μου οσο πιο δυνατα μπορουσα και με οση δυναμη ειχα χτυπησα στον κροταφο τον τυπο μου βρισκοτανε με την πλατη στο εδαφος αφηνοντας τον λιποθυμο και ταυτοχρονα ενω τραβουσα το χερι μου πισω εριξα αγκωνια στον τυπο που προσπαθουσε ακομα να σηκωθει ορθιος ματωνοντας του την μυτη και πεφτοντας και αυτος αναισθητος στο εδαφος. Η μαχη αυτη ηταν προκαθορισμενη απο την στιγμη που μπορουσα να δω εμφανος τις προθεσεις τους και το μοτιβο των κινησεων που ειχανε σκοπο να χρησιμοποιησουνε. Οι ατελειωτες ωρες εκπαιδευσης και ολα τα μαθηματα αυτοαμυνας αλλα και ολο το ξυλο που ειχα φαει απο τον γερο-Heming με ειχανε κανει να μπορω να εκμεταλευομαι το μικροτερο μεγεθος μου αλλα και την δυναμη των αντιπαλων μου προς το οφελος μου αλλα και ταυτοχρονα να μπορω να εχω ενα ειδος ενορασης στα απλα μοτιβα επιθεσεων που μπορει να χρησιμοποιεισει καποιος. Εξαλου ο Heming δεν ηταν ακριβως το απλος γερος που θα συναντησεις σε μια τετοια πολη ειδικα με τις γνωσεις και τις ικανοτητες που ειχε αυτος. Τον ειχα δει να μπορει να αντιμετωπισει με ανεση πανω απο 20 ατομα ταυτοχρονα και με καποιο τροπο παντα καταφερνε να ξερει απο που θα του επιτηθοντας ο καθενας απο αυτους και να τους αφοπλιζει και να τους βγαζει εκτος μαχης με λιγοτερα απο 2-3 χτυπηματα τον καθενα. Οσο ημουν μικροτερος τον ειχα σαν ειδολο, ενα πραγματικο σουπερ ηρωα προς διασωση μου.

Η μαχη μου με τους 3 μεγαλωσομουν τυπους μπορει να ειχε λαβει τελος βρισκοντας εμενα νικητη ομως ολη αυτη η αναστατωση προκαλεσε ανεπιθημητη προσοχη απο τους υπολοιπους που βρισκοτανε στο λιμανι. Ο ανθρωπος με την καπα των Marines ειχε στραφει προς το μερος μου και μου ειχε ριξει ενα υφος το οποιο εμοιαζε με αυτο της ευχαριστησης και της εκπληξης ταυτοχρονα. Αντιθετως αυτοι που ηταν υπευθηνοι για την μεταφορα των κιβωτιων απο το καραβι και του υποκοσμου του νησιου εμοιαζαν ολοι εξαγριωμενοι.
- Τι κανετε εκει παναθεμα σας!!
- Ποιος ειναι αυτος; Πιαστετον αμεσως!!
- Χμμμ....ενδιαφερον, ειπε προς τον εαυτο του ο Marine και καθησε πανω σε ενα ξυλινο κασονι σταυρονοντας τα χερια του με ευχαριστηση και παρατηροντας με απο αποσταση. Αναρωτιωμουν τι μπορει να σκεφτοτανε ενας ανθρωπος σαν και αυτον εκεινη την στιγμη αλλα μαλλον δεν ηταν η καταληλη ωρα για τετοιες σκεψεις. Ειχα να ανησυχω για πολλα περισσοτερα πραγματα εκεινο το λεπτο. Ολοι οσοι βρισκοτανε στο λιμανι και ειχαν αναλαβει την μεταφορα των κασονιων, ειχανε παρατησει τις δουλειες τους και ειχανε αρχισει να ορμανε ολοι προς τα πανω μου για να με πιασουνε υστερα απο τις διαταγες των αφεντικων τους. Ητανε ωρα να φυγω απο εδω.

Ηξερα πως δεν μπορουσα να τα βαλω με ολους αυτους τους ανθρωπους και δεν υπηρχε περιπτωση να μπορεσω να σταματησω οτι σχεδιαζανε μονος μου. Επρεπε να βρω ενυσχισεις ή τουλαχιστον καποιον που να ηταν προθημος να αντισταθει μαζι μου. Προσπαθησα να κουνηθω και να γυρισω αμεσως για να απομακρυνθω αλλα ξαφνικα καταλαβα οτι δεν μπορουσα να κουνηθω καθολου. Τα ποδια μου τρεμανε καθως και ολο το σωμα μου. Ηταν σαν να ειχα παγωσει τελειως. Ομως ολοι συνεχιζαν να ερχονται κατα πανω μου. Επρεπε να κουνηθω...κουνηθειτε ηλιθια ποδια. Τρεξτε μακρυα απο εδω. Μα τι στο καλο συμβαινει;;; Μηπως ειχα τραυματιστει στην διαρκεια της μαχης μου με τους 3 τυπους; Οχι! Ειχα φαει πιο δυνατα χτυπηματα απο τον Heming και ειχα καταφερει να κουνηθω αρα τι; Και τοτε την εννοιωσα. Μια παγερη ανασα λες και βρισκοτανε διπλα ακριβως απο το σβερκο μου, αναπνεοντας μερικα εκατοστα μονο μακρυα μου. Κοιταξα τριγυρω αλλα δεν υπηρχε κανενας, ομως εγω εξαλοκουθουσα να μην μπορω να κουνηθω. Τοτε ηταν ηταν που εννοιωσα την καρδυα μου να χτυπαει ακομα πιο δυνατα και γρηγορα και ενα τεραστικο κυμα φοβου να με πλυμηριζει!! Μα τι ηταν αυτο; Κοιταξα πανω και ηταν σαν να υπηρχαν 2 φοβερα ματια να με κοιταζουνε επιμονα, να με κρινουνε, να με μετρανε σπιθαμη προς σπιθαμη και να με διαταζουνε να μην κουνηθω. Μια επιβλητικη παρουσια να επιβαλεται στα παντα τριγυρω του με μια του ματυα μοναχα. Εμοιαζε με κατι που ειχα νοιωσει ξανα 1 φορα στο παρελθον. Τοτε που ειχε βρεθει εντιμετωπος ο Heming απεναντι σε 20 ατομα. Εκεινη την στιγμη που ολα εμοιαζαν να μενουνε ακινητα και ομως εκεινος καταφερε και τους κερδισε μονος του με λιγες μοναχα κινησεις. Ηταν το ιδιο κυμα φοβου και επιβλητικοτητας που ειχα ζησει και τοτε. Μονο που αυτην την φορα ηταν πιο επιβλητικο, πιο ζοφερο, πιο κακο και με καθαρο σκοπο να με σκοτωσει.

Εστρεψα το βλεμα μου προς το μερος των αποθηκων και τοτε ηταν που τον ειδα. Τον υψηλοβαθμο εκεινο Marine να με κοιταζει επιμονα και το βλεμα του να ειναι ετοιμο να με διαπερασει σαν μια κρυα ατσαλινη λεπιδα>>



Εκεινη την στιγμη ηταν που καταλαβα πλεον οτι ολη αυτη η δολοφονικη προθεση και η απιστευτη αυρα και πιεση που ενοιωθα ερχοτανε απο αυτον. Η παρουσια του και μονο ητανε αρκετη για να σε κανει να λυποθυμισεις. Εννοιωθα ηδη τα ποδια μου να με εγκαταλειπουνε και να λυγιζουνε σιγα-σιγα ενω ταυτοχρονα τα ματια μου πασχιζανε να μεινουνε ανοιχτα. Ειχα πεσει πλεον στα γονατα μου και μετα βιας προσπαθουσα να μεινω ξυπνιος και ορθιος καθως κρατιομουν με το ενα χερι απο ενα κιβωτιο ενω με το αλλο στηριζομουνα στο πατωμα. Ο Marine αρχισε να περπαταει προς το μερος μου, ενω ολοι οσοι ειχανε κανει κινησει για να μου επιτελουνε ξαφνικα δεν φαινοταν πουθενα. Ητανε σαν να ειχανε εξαφανιστει πλεον απο μπροστα μου. Με καθε του βημα εννοιωθα τον εαυτο μου να πεφτει ολο κ ποιο βαθεια υπο την επιροη του και να νοιωθω τα ματια μου πιο βαρια με το δευτερολεπτο. Ακουσα εναν θορυβο απο πισω μου, που εμοιαζε με τον ηχο του ξυλου να σπαει. Μερικες εικονες εδω και εκει διασπαρτες μεχρι να λυποθιμησω ηταν το μονο που μπορω να θυμηθω απο εδω και περα. Βαρια βηματα να με πλησιαζουνε, ανθρωπους να πεφτουνε στο εδαφος σαν ζαλισμενα πουλια και στο τελος τον Marine να κοιταει απο πανω μου με ενα σαστισμενο αλλα ταυτοχρονα αγριεμενο υφος. Απο εκει και περα τιποτα. Ολα ειχανε βηθυστει στο μαυρο.

Το επομενο πραγμα που θυμαμαι ειναι να ατενιζω σε ενα γνωριμο ταβανι. Ηταν το ταβανι του σπιτιου μου. Μα πως ειχα βρεθει εδω πισω. Προσπαθησα να σηκωθω σιγα-σιγα αλλα το κεφαλι μου πηγαινε να σπασει. Το εννοιωθα να ζυγιζει 100 κιλα και ολο το δωματιο να γυριζει σβουρες. Ξαπλωσα παλι πισω στο μαξιλαρι και προσπαθισα να δω αν θυμαμαι κατι παραπανω. Τιποτα δεν εβγαζε νοημα. Πως ειχα γυρισει εδω πισω. Το τελευταιο πραγμα που θυμομουν ηταν τον Marine να ερχετε προς το μερος μου και επειτα εμενα να λυποθυμω, και ολα να γινονται μαυρα. Ποιος με εφερε εδω πισω, μηπως ηταν αυτος ή καποιος αλλος γνωστος που με βρηκε στο λιμανι; Δεν μπορουσα να σκεφτω καθαρα. Γυρισα την μερια μου και κοιταξα εξω απο το παραθυρο που βρισκοτανε απεναντι απο το κρεβατι μου. Ειχε πλεον ξημερωσει και καταλαβαινες εμφανος οτι ηταν λιγο μετα το μεσημερι, απο την κινηση που επικρατουσε στο λιμανι αλλα και τον θορυβο απο την αγορα που βρισκοταν λιγο παρακατω. Ολα ειχαν γυρισει στο φυσιολογικο τους, σαν να μην συνεβη ποτε ο χθεσινος χαμος. Ποιοι ηταν αυτοι, για ποιον ακριβως δουλευαν, τι μετεφεραν μεσα στα ξυλινα κιβωτια και ποιος ακριβως ηταν ο Marine που ηταν μαζι τους και το κυριοτερο γιατι να βοηθουσε αποβρασματα σαν και αυτους; Το κεφαλι μου πηγαινε να σπασει απο τον πονο και οι αποριες μου δεν βοηθουσανε. Προσπαθησα να τα ξεχασω ολα αυτα και να κοιμηθω λιγακι με την ελπιδα να περασει ο πονοκεφαλος αυτος. Δεν μου πηρε παρα μερικα δευτερολεπτα για να τα αφησω ολα πισω μου και να παρασυρθω πισω στον κοσμο του μορφεα.

Καποιες ωρες αργοτερα ειχα ξυπνησει και παλι. Ο πονος ειχε περασει καπως κ ειχε γινει πλεον υποφερκτος. Κοιταξα και παλι εξω απο το παραθυρο και ο ηλιος ειχε μολις ξεκινησει να δυει. Αργα αλλα σιγουρα η ωρα που αυτοι διοικουσανε την πολη οπως θελανε εφτανε ξανα. Σηκωθηκα απο το κρεβατι μου και πηγα προς το γραφειο μου. Πανω στην καρεκλα του βρισκοτανε η μπλουζα μου και ο μανδυας μου. Επρεπε να παω να συνεχισω την περιπολια. Σημερα θα ημουν πιο προσεχτικος και αυτην την φορα θα παρατηρουσα μοναχα. Θα εμενα εξω απο μπελαδες και μονο θα εβλεπα τι ακριβως σχεδιαζαν. Δεν ηταν το καλυτερο σχεδιο αλλα ηταν το μονο που μπορουσα να κανω. Ηταν εμφανες οτι μια μαχη με τοσα ατομα και ειδικα με καποιον απο τους υπευθηνους ή ακομα και τον Marine ηταν εκτος συζητησης. Δεν ειχα καμια ελπιδα στην κατασταση μου. Πριν προλαβω να κανω την επομενη σκεψη μου ακουσα εναν γνωστο θορυβο εξω απο την πορτα του δωματιου μου. Ητα ο ηχος των ξυλινων σκαλοπατιων που ετριζαν καθως ο γερο Heming ανεβαινε τις σκαλες, πιθανος για να τσεκαρει τι ακριβως κανω. Ετρεξα αμεσως και εκρυψα τα ρουχα μου κατω απο τα σκεπασματα και επειτα ξαπλωασα απο πανω τους προσποιουμενος οτι κοιμωμουν ακομα. Δεν ειχα καμια ορεξη για τα κυριγματα του.

Ακουσα τους σκουριασμενους μεντεσεδες πισω μου να τριζουνε και βαρια βηματα να ακουγονται στο πατωμα. Σιγα-σιγα ολο και πιο πολυ πλησιαζαν προς το κρεβατι μου. Ξαφνικα σταματησαν και ακουστηκε η φωνη του « Ποση ωρα ακομα θα προσποιείσαι οτι κοιμασε; Εχει σε ακουω να περπατας εδω και ωρα, δεν νομιζεις οτι ειναι ωρα να σταματησεις τα παιδιαρισματα;»
Πεταξα τα σκεπασματα απο πανω μου και γυρισα προς το μερος του. Εκει στεκοτανε αγεροχος οπως παντα, με αυτο το χαζο και ανεμελο υφος του να σε κοιταει καταματα σαν να μην τον ενδιαφερει τι συμβαινει γυρω του αλλα ταυτοχρονα με την κορμοστασια και το σωμα ενος ανθρωπου τουλαχιστον με τα μισα του χρονια. Οι μυες του ηταν κατι που χτιζοτανε με τα χρονια που κουβαλουσε πανω στους ομους του και οσο καιρο βρισκοτανε στους Marines. Ημουν σιγουρος οτι ακομα και στα νιατα του ηταν ενας ανθρωπος που δεν ηθελες να μπλεξεις μαζι του.

Σπόιλερ:

- Πφφφ τιποτα δεν σ ξεφευγει ε;
- Για τι με περασες ακριβως; Εχω τα τριπλασια χρονια σου και 10πλασια εμπειρια απο εσενα, τετοια κολπακια δεν με ξεγελανε τοσο ευκολα. Θελεις τωρα να μου πεις τι στο καλο γυρευες εκει περα με αυτους τους ανθρωπους και τι προσπαθουσες να κανεις; Ξερεις πολυ καλα οτι δεν θελω να μπλεκεις με αυτους τους τυπους!
- Αυτο δεν σε αφορα. Σε ευχαριστω που με εσωσες, ξανα, αλλα αυτο ειναι κατι που πρεπει να κανω μονος μου.
Μολις τα λογια αυτα βγηκανε απο το στομα μου τα μετανιωσα στο επομενο κιολας δευτερολεπτο, και εβλεπα τον Heming να χανει την ψυχραιμια του την ιδια ακριβως στιγμη.
- Προσεχε την γλωσσα σου μικρε. Εχεις πολυ δρομο μπροστα σου για να εχεις το δικαιωμα να μου μιλας ετσι!! Εχω ζησει 1 πολεμο, 4 επαναστασεις και περισσοτερες μαχες απο οσες μπορω να σκεφτω!! Κανεις δεν ξερει περισσοτερο απο εμενα με ποιους εχεις να κανεις και τι κινδυνους διατρεχεις!! Οταν αποκτησεις και εσυ τετοια εμπειρια και τις δικιες μου τις δυναμεις τοτε θα μπορεις να μου αντιμιλησεις. Μην ξεχνας ποιος εσωσε το τομαρι σου τοσα χρονια πισω!! Αν δεν σε ειχα βοηθησει θα βρισκοσουν στο πατο της θαλασσας παρεα με τα ψαρια!!
Ειχε δικιο...αυτος ηταν ο λογος που ζουσα ακομα. Αν δεν με ειχε βρει εκεινη την μοιραια νυχτα μαλλον δεν θα βρισκομουνα εδω τωρα. Ντρεπομουν εμφανος για τα οσα ειχα πει και ειχα μετανιωσει γι'αυτα αλλα δεν μπορουσα να το παραδεχτω. Αναπολοντας πισω σε εκεινη την νυχτα υπαρχουνε ακομα λεπτομεριες και πραγματα που μεχρι και σημερα δεν ξερω και δεν μου αποκαλυψε ακομα.