[Τελος-Παρελθον] Dark City (Part 1)

Όνομα Χαρακτήρα:Momoren Hibiki
Παράταξη: Civilian
Bounty: -
Φήμη: -
Τίτλος Ιστορίας: Dark City (Part 1)
Προηγούμενη Ιστορία(Link): -

Ενας νεαρος ανδρας καθοταν στην ακρη του περβαζιου, πανω σε ενα 2οροφο κτηριο. Απεναντι του απλονωνταν το γαλαζιο μπλε της θαλασσας μεχρι τον οριζοντο οσπου το ματι σου το εχανε στην ακρη της θαλασσας. Εκει αναλογιζονταν τις πραξεις που ειχε διαπραξει και τις συνεπιες τους ανα τα χρονια καθως και τι εμελε να του ξημερωσει απο εδω κ περα. Η νυχτα πλησιαζε καθως ο ηλιος ηταν κοντα στην δυση του και προσπαθουσε να ακουμπησει σιγα-σιγα το μπλε της θαλασσας με το δικο του πορτοκαλο-κοκκινο χρωμα εως οτου ενωθουνε και μαζι αποκαλειψουνε το μαυρο της νυχτας και του σκοταδιου. Η νυχτα μαζι με το χαλι των αστεριων στο ουρανο εφερνε και την σκοτεινη πλευρα των ανθρωπων καθως και την πολης. Ενας νεος κυκλος εφιαλτων εμελε να ερθει για ακομα ενα βραδυ.

Αυτος ο ανδρας στο παραθυρο; Αυτος ειμαι εγω, το ονομα μου ειναι Momoren Hibiki και ειμαι ο σκοτεινος προστατης αυτης της πολης. Karate Island...Ενα μερος που κανεις δεν φανταζετε τις συνθηκες που επικρατουνε μετα το σκοταδι. Το νησι αυτο φημιζετε για την ικανοτητα του να παραγει καλους δασκαλους του καρατε αλλα και αλλων πολεμικων τεχνων και ταυτοχρονα ολοι αυτοι βοηθανε στην διατηρηση της ισοτητας και της ταξη οχι μονο στο νησι αλλα και σε ολοκληρο το κοσμο. Το νησι μας ειναι γνωστο απο ολους οτι συνεργαζετε με την Παγκοσμια Κυβερνηση και τους Marines και συχνα διαλεγουνε δασκαλους πολεμικων τεχνων για να εκπαιδευσουνε νεοσυλεκτους Marines στις βασικες τεχνες της μαχης. Εδω ειναι ομως που ξεκιναει η διαστρεβλωση και η εκμεταλευση της δυναμης των λιγων απεναντι στους απλους κατοικους του νησιου, και εδω ειναι που αναλαμβανω εγω.

Ο εξω κοσμος πιστευει οτι το νησι μας ειναι το πιο ηρεμο σε αυτην την μερια της θαλασσας αλλα κανεις δεν ξερει οτι ξερουμε εμεις. Αφου δυσει ο ηλιος και το σκοταδι γινει ο αρχοντας της νυχτας ολα αυτα αλλαζουνε. Ανθρωποι καθε ειδους και καταγωγης γινονται διαφορετικοι απο οτι την ημερα. Οι περισσοτεροι κατοικοι ασχολουνται με τις αγροτικες ασχολιες ειτε την αληεια ειτε εχουνε καποιο ρολο σε καποιες απο τις σχολες που υπαρχουνε διασπαρτες σε ολο τ νησι. Υπαρχουν ομως και αυτοι οι οποιοι εκμεταλευονται αυτες τους τις γνωσεις για να επιβαλουνε τον δικο του νομο, την δικια του βουληση πανω στους ανηπερασπιστους της πολης.

Παρολο που υπαρχουνε τοσες σχολες dojo στο νησι αυτο δεν σημαινει οτι ολα ειναι επιτυχημενα. Πολλα απο αυτα κλεινουνε καθε χρονο γιατι ο εκαστοτε δασκαλος δεν ηταν τιποτα αλλο απο καποιον απατεωνα που προσπαθουσε να βγαλει ευκολο χρημα ειτε γιατι οι διδασκαλιες τους αφορουσανε την καθαρη βια και επιβολη της δικιας του βουλησης μεσω της βιας και οχι την καθαρη υπερασπιση των αθωων μεσω αυτου. Καθημερινα πολλοι ανθρωποι που ερχονται στο νησι με σκοπο να μαθουνε καποιες απο τις πολλεμικες τεχνες φευγουνε σαν αποτυχιμενοι και αποκληρους των σχολων αυτων λογο της συμπεριφορας τους και των ιδεολογιων που πιστευαν. Οι περισσοτεροι απο αυτους φευγουν απο το νησι κ γυριζουνε πισω στα σπιτια τους αλλα μερικοι απο αυτους ξεμενουνε εδω. Ξεμενουν πιστευοντας οτι θα αλλαξουνε ζωη και οτι ειχανε δικιο σε οτι πιστευαν προσπαθουνε να επιβληθουνε στην πολη αυτη μεσω αλλων οδων, αυτων των παρανομων και των εκβιασμων.

Με τον καιρο, σιγα-σιγα ολοι αυτοι οι εξωρισμενοι απο τα dojo και περιπλανωμενοι τραμπουκοι που κατεληξαν σε αυτο το νησι εμαθαν να οργανονονται και δημιουργησαν αυτο που ειναι ως γνωστο σε αυτην την πολη ως Rogue Gang. Ενα ειδος παρανομης μαφιας που κινειται στα κρυφα και επιβαλει το δικο της νομο σε οσους δεν μπορουνε να τους αντισταθουνε μεσω της βιας και μεσω εκβιασμων προσπαθουνε να παρουνε τον ελενχο της πολης μεσω του υποκοσμου. Εκβιαζουνε τους απλους καταστηματαρχεις αλλα και πλουσιους οικογενειαρχεις της πολης για προστασια και ασφαλεια στις επιχειρησεις του, και ως ανταλαγμα ζητανε υπερογκα ποσα για τις «υπηρεσιες» τους αλλα και συχνα καποιου ειδους «χαρες» οι οποιες εχουνε σαν σκοπο να προωθησουνε δικα τους ατομα στην εξουσια. Τη ημερα κανεις δεν μπορει να ξεχωρησει αυτους που ανηκουνε στον κοσμο αυτον με τον απλο κοσμο αλλα την νυχτα τα παντα αλλαζουνε. Ολο τους ο κοσμος κινειται στο μαυρο και την ηρεμια της νυχτα κατω απο της μυτες του κοσμου. Οι περισσοτεροι σε αυτο το νησι ξερουνε τι συμβαινει και ποτε αλλα λιγοι ειναι αυτοι που τολμανε να μιλησουν και να βγουνε παραεξω, χωρις ομως να εχουνε καποια επιτυχεια και συχνα ουτε και καλο τελος.

Και που κολλαω εγω ρωτατε ε; Χμμμ εγω ειμαι απλα ενας αγνωστος που κατεληξε σε αυτο το νησι 14 χρονια πριν απο ενα κακογουστο αστειο της μοιρας και απο μια αποτυχημενη προσπαθεια διασωσης μου.

[Ετος: 14 χρονια πριν
Τοποθεσια: ενα αγνωστο νησι της South Blue
Ηλικια: 9 ετων]

Ενα μικρο ανεμελο αγορι ακομα, δεν εδινα σημασια στο τι συνεβαινε γυρω μου και το μονο που με ενδιεφερε ηταν να περναω τον χρονο μου ξεννοιαστος παιζοντας ολη την ημερα με τους φιλους μου. Οι γονεις μου ηταν μια αρκετα πλουσια οικογενεια του νησιου καθως ηταν ο μοναδικος φουρνος της πολης και εχοντας το μονοπολιο καταφεραμε συντομα να αναπτυχθουμε αρκετα ωστε να γινουμε ξακουστοι για ως το καλυτερο ειδος ψωμιου σε ολοκληρη της South Blue. Ο πατερας μου ειχε ξεκινησει την επιχειρηση του οταν ηταν ακομα ενα αμουστακο 20χρονο παιδι και εχοντας πλεον μεγαλωσει και αγγιζει τα 60 του χρονια ειχε παρει συνταξη και απολαμβανε τους καρπους του στο πατρικο μας στη δυτικη πλευρα του νησιου. Το σπιτι μας δεν ηταν το πιο μεγαλο ουτε το πιο χλιδατο που μπορουσαμε να εχουμε αλλα ηταν αρκετο, μην εχοντας την απαιτηση για ακριβα πραγματα παρα την οικονομικη μας ανεση. Μια τεραστια αυλη απλονωνταν μπροστα απο την εισοδο για αρκετα μετρα και απο πισω βρισκοταν ενας μικρος λοφος που οδηγουσε σε μια μικρη παραλια που βρισκοταν κρυμενη αναμεσα στα πολλα δεντρα που καλυπταν το σπιτι. Ολα εμοιαζα να ειναι ιδανικα για ενα μικρο παιδι που δεν ειχε απαιτησεις απο τιποτα στην ζωη του σε αυτο το σημειο. Ολα ομως αλλαξανε μια κρυα μερα της ανοιξης που εμελε να προϊδεαζε για την συνεχεια της ζωης μου.

Η μερα μου ξεκινησε οπως καθε αλλη για ενα μικρο 9χρονο παιδακι. Ηταν σαββατοκυριακο οποτε δεν υπηρχανε υπωχρεωσεις οπως σχολειο ή να βοηθησω στο μαγαζι οποτε το πρωτο πραγμα που εκανα αφου ξυπνησα ηταν να σηκωθω απο το κρεβατι μου γεματος χαρα και να τρεξω εξω να χαρω την ανοιξη και το παιχνιδι. Ετρεξω κατω στις σκαλες οσο πιο γρηγορα μπορουσα και κατευθηνθηκα προς την εξωπορτα. Ξαφνικα ομως ακουσα την φωνη της μητερας μου να με φωναζει μεσα απο την κουζινα:

- Hibikiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!!! Μην τρεχεις απο τις σκαλες ποσες φορες θα σου το πω!!!!! Μην τολμησεις να βγεις απο το σπιτι εαν δεν φας το πρωϊνο σου πρωτα.
- Μα, μα, μα...
- Δεν ακουω τιποτα, κουνα τα ποδια σου και ελα αμεσως να φας!!!!!!
- Γρρρ...οτι πεις....
Ακομα ακουω την γλυκια φωνη της να αντιχει στα αυτια μου μεσα απο τα ονειρα μου και τις αναμνησεις μου.

Αρχισα αμεσως να καταβροχθιζω οτι εβρισκα μπροστα πανω στο τραπεζι της κουζινας, ενω ταυτοχρονα η μητερα μου εκανε το καθημερινο καθαρισμα στην κουζινα και στην συνεχεια σε ολο το σπιτι.
- Μην τρως τοσο γρηγορα αγορι μου θα πνιγεις.
- Ντεμ φαθεμω ντιποτα, θεθω α πω μα παιω (Δεν παθαινω τιποτα, θελω να παω να παιξω)
- Εεεεε;;; Μην μιλας με το στομα γεματο θα πνιγεις.
- Εουυεαν πφφφφφ!!!!!!ΓΚΟΥΧΟΥ ΓΚΟΥΧΧΧ!!!Αααααα!!!!ΝΕΝΟ ΝΕΟ!!! γκλουπ, γκλουπ....αααααα
- Οχι για να μην λες, εγω στο ειπα παντως...
Πφφφφ παλι δικιο ειχε...δεν προκειτε ποτε να το παραδεχτω.
- Εσυ φταις, με αποσυντονισες, φευγω παω εξω να παιξω με τα παιδια!!!!
- Προσεχετεεεεεεεεεε, να εισαι πισω μεχρι το μεσημερι για φαγητο!!
- Ναι, ναι οτι πεις γειαααααα!!!
Δεν ειχα δωσει καν σημασια στις τελευταιες λεξεις τις. Σημερα ημουν εξτρα ενθουσιασμενος. Σημερα ειχαμε κανονισει με τα παιδια να παμε να εξερευνισουμε το παλιο εγκαταλελειμενο κτηριο που βρισκοτανε στην παραλια πισω απο το σπιτι μου. Κανεις μας δεν ηξερε ποιος το ειχε παλιοτερα και γιατι το εγκατελειψαν αλλα δεν ειχε μεινει εκει κανεις για πανω απο 20 χρονια και πλεον ολα ειχανε αρχισει να σαπιζουνε. Η παιδικη μας περιεργεια μας ειχε φαει να μπουμε και να δουμε τι βρισκοτανε εκει μεσα.

Ειχα κανονισει να συναντηθουμε ολοι μαζι κατω απο το τεραστικο δεντρο στην εισοδο της παραλιας. Ετρεχα οσο πιο γρηγορα μπορουσανε τα παιδικα μου ποδια και αφου διεσχησα ολη την αυλη μας περασα αναμεσα απο τα δεντρα που εκοβαν την θεα προς την παραλια και αρχισα να κατηφοριζω απο εκει. Μεσα σε μερικα λεπτακια ειχα φτασει. Εκει αντικρυσα ολη την γνωστη παρεα να με περιμενει με ανηπομωνησια να ξεκινησουμε.
- Καλα παλι αργησες ρε Hibiki, ολο εσενα περιμενουμε
Αυτος ηταν ο αρχηγος της παρεαν μας ο Ren και ο καλυτερος μου φιλος.
- Ε τι να κανω, ξερετε ειχα την μητερα μου να με πριζει παλι.
- Χαχαχα ακομα αφηνεις την μητερα σου να σου λεει τι να κανεις;
Αυτος εδω ηταν ο Yahio, ο μεγαλυτερος της παρεα μας και ο αδερφος του Ren, ηταν 3 χρονια μεγαλυτερος απο εμας και τον ειχαμε μαζι μας για να μην μας εννοχλουνε τα μεγαλυτερα παιδια. Στην αρχη δεν ηταν και τοσο συμπαθητικος αλλα με τον καιρο τον ειχαμε συνηθησει. Παντα προσπαθουσε να το παιξει πιο σκληρος απο ολους αλλα συνηθως ηταν αυτος που ετρεχε πρωτος αν καναμε καποια αταξια. Αυτος και ο Ren εμεναν μονοι τους με τον παππου τους μιας και οι γονεις τους ειχανε χαθει σε ενα ταξιδι που ειχανε κανει σε ενα γειτονικο νησι μετα απο μια καταιγιδα. Στην ακρη του δεντρου καθοταν ηρεμος και ανεκφραστος το 4ο μελος της μικρης μας παρεας ο Gitole. Ηταν ο πιο μικροκαμωμενος απο ολους μας παρολο που με περνουσε κατα 1 χρονο και ο πιο ηρεμος απο ολους. Εξαιρετικα ντροπαλος και πιο φοβιτσιαρης απο ολους.
- Παιδια σι-σιγουρα ειναι ενταξει αν παμε εκει μεσα. Μηπως μας δει κανεις. Ξερετε οτι μας το εχουνε απαγορεψει.
- Μην κανεις σαν μικρο παιδι, του ειπα, ποιος ξερει τι μπορει να βρουμε εκει. Μπορει αυτοι που εφηγαν να εχουνε ξεχασει ωραια πραγματα εκει ή να εχουνε κρυψει πειρατες καποιον θυσαυρο εκει μεσα και να μην γυρισαν να τον παρουνε.
- Ναι ρε, τι περιμενετε αντε παμε γρηγορα πριν ανεβει η παλιροια

Κατεβηκαμε απο τον μικρο λογο προσεχτικα και αρχισαμε να κατευθηνομαστε ολοι προς το εγκαταλελλειμενο κτηριο. Οσο πιο πολυ πλησιαζαμε τοσο πιο ενθουσιασμενος ημουν, αλλα ταυτοχρονα εβλεπα στο υφος ολων μας οτι ειχαμε αγωνια για το τι θα βρουμε εκει μεσα. Ανεβηκαμε τα ελαχιστα σκαλια που ειχε μεχρι την εισοδο του σπιτιου ενω ταυτοχρονα ακουγονταν ο τσιριχτος ηχος απο τις σαπιες σανιδες που ετριζαν. Πλησιασα την πορτα και προσπαθησα να την ανοιξω. Δεν εμοιαζε να ειναι κλειδωμενη. Μολις την ακουμπησα η πορτα επεσε διαπλατη στο πατωμα μιας και ολοι οι μεντεσεδες ειχανε σκουριασει απο την υγρασια και τον χρονο και δεν ηταν αρκετοι για να την κρατησουνε στην θεση της. Καναμε μερικα βηματα παραπανω και εισηλθαμε μεσα στο σπιτι. Απο τα πρωτα δευτερολεπτα εκει μεσα τιποτα δεν εννοιωθε το ιδιο. Νοιωθαμε ολοκληρο το σπιτι να τριζει απο το ελαχιστο αερακι που εμπαινε μεσα απο τις πολλαπλες ρωγμες που ειχε υπωστει ανα τον χρονο και νομιζαμε οτι απο λεπτο σε λεπτο θα επεφτε να μας πλακωσει κατω απο τις σαπιες του σανιδες. Προχωρησαμε μερικα μετρα παραπερα και εισηλθαμε σε ενα δωματιο που εμοιαζε να ηταν το καθηστικο του σπιτιου. Τοτε ομως τιποτα δεν ηταν ιδιο με το υπολοιπο σπιτι. Τιποτα πανω σε αυτο το δωματιο δεν εμοιαζε και δεν ελεγε εγκαταλελλειμενο. Υπηρχανε σχετικα νεες και γερες καρεκλες παντου τριγυρω και ενα μεγαλο μεταλικο τραπεζι στο κεντρο του δωματιου. Πανω στις καρεκλες βρισκονταν διαφορα κουρελια και παλτα καποιων ανθρωπων, και πανω στο τραπεζι 1 κανατα, αρκετα ποτηρια, διαφορα χαρτια και εγραφα και ενα κλειστο den den mushi. Κατι δεν πηγαινε καλα εδω. Αυτο το σπιτι δεν εμοιαζε να ειναι εγκαταλελειμενο, αλλα το αντιθετο, σαν καποιος ή καποιοι να μενουνε εδω. Ενα ρηγος διαπερασε την σπονδιλικη μου στηλη απο πανω μεχρι κατω καθως εννοιωσα και τον κρυο αερα να με χτυπαει. Γρηγορα με επιασε κρυος ιδρωτας και ενα περιεργο συναισθημα εβεβαιωτητας και αμφιβολιας. Εννοιωθα πως κατι κακο ηταν ετοιμο να συμβει.

- Καλα ρε Hibiki εσυ δεν ειπες οτι κανεις δεν ζουσε εδω; τι ειναι ολα αυτα τα πραγματα; Καποιος σιγουρα μενει εδω, μου ειπε ο Ren.
- Τι να σας πω ρε παιδια, τοσα χρονια δεν εχουμε δει κανενα να μπαινει εδω. Αποκλειετε να μπορει να μεινει καποιος εδω μεσα.
- Μη-μηπως να φυ-φυγουμε;; Εχω αρχισει να φο-φοβαμαι...
Κλασικος Gitole, ομως ειχε ενα δικιο. Μηπως ολο αυτο ηταν ενα λαθος. Αρχισα να ψαχνω γυρω γυρω για να δω μηπως αυτα ηταν απλα πραγματα που ειχαν αφησει αυτοι που εμεναν παλιοτερα εδω.
- Εϊ δειτε εδω τι βρηκα, ειπε ο Yahio καθως μας εδειχνε ενα πιστολι μεσα σε μια θυκη και ενα στριφτο μαχαιρι που βρηκε κατω απο ενα απο τα παλτα πανω σε μια καρεκλα...Τελειοοο αυτα θα τα κρατησω εγω, ειπε.
Αυτα τα πραγματα ηταν πολυ καινουργια για να ειχανε απλα ξεμεινει. Ηταν πολυ γυαλιστερα για να ειναι παλια. Σιγουρα καποιος εμενα εδω τωρα και δυστηχως επιβεβαιωθηκα καθως κοιταζα μια εφημεριδα που βρηκα πανω στο τραπεζι. Κοιταξα να δω την ημερομηνια. 3 μερες πριν...Μολις ειχαμε εισβαλει στο σπιτι καποιου χωρις την αδεια του. Ηλπιζα να μην ηταν τοσο κακος και να μας συγχωρουσε αν μας εβλεπε εδω.
- Ισως ειναι καλυτερα να φυγουμε παιδια, καποιος ισως μας δει και καποιος μενει εδω σιγουρα.
Τοτε ακουστηκαν απο πισω μας βαρια βηματα απο το μερος της εισοδου του σπιτιου. Τα βηματα ηταν πολυ βαρια για να ειναι ενος παιδιου ή καποια απο τα δικα μας.
- Χα, χα, χα για δες εδω. Ενα τσουρμο ποντικακια τρυπωσαν μεσα στην φωλια μας.
- Μπα, μπαα...για δες εχεις δικιο.

Γυρισαμε ολοι μας φοβισμενοι απο τις βαριες φωνες που ακουσαμε. Βλεποντας τους η εμφανιση τους ηταν ακομα πιο τρομαχτικη απο τις φωνες τους. 2 ψηλοι τυποι, ντυμενοι βαριες μποτες, μαυρα παντελονια και κοκκινες καπες τυλιγμενες πανω απο τους ομους τους που καλυπταν το πανω μερος του σωματος τους. Ενας απο αυτους ειχε μια τεραστια ουλη που καλυπτε το μισο μερος του προσωπου του, ενω ο δευτερος φοραγε ενα πρασσινο καπελο με κλιση προς τα αριστερα ενω φοραγε 3 σκουλαρικια που ενωναν το αυτι του με το χειλος του. Οι τυποι αυτοι δεν εμοιαζαν με κανενα σοβαρο και εντιμο ανθρωπο αυτου του νησιου. Σιγουρα εμοιαζαν με πειρατες.
- Ε γεια σας, ειπα με φανερο φοβο στην φωνη μου. Δεν ξεραμε οτι μενετε εδω. Νομιζαμε οτι το σπιτι ηταν εγκαταλελλειμενο. Μην μας δινετε σημασια θα φυγουμε αμεσως απο τα ποδια σας.
- Χα, χα και ποιος σου ειπε οτι θα σας αφησουμε να φυγετε απο εδω, ειπε ο τυπος με την ουλη και εβγαλε κατω απο την καπα του μια μακρυα λεπιδα μεσα απο την θυκη της που ηταν περασμενη στην μεση του. Τωρα ειχα επιβεβαιωθει. Ειχαμε μπλεξει με ασχημους ανθρωπους.

Εγω, ο Ren και ο Gitole ειχαμε αρχισει να φοβομαστε ολο και περισσοτερο και σιγα-σιγα οπισθοχωρησαμε προς την μερια του σιδερενιου τραπεζιου οσπου κωλησαμε πανω του τελειως. Ο Yahio ομως δεν εδειχνε να φοβαται, μαλιστα εδειχνε να το απολαμβανει μιας και ηθελε να το παιξει ο ηρωας.
- Δεν μας φοβιζετε!!! Ειστε μονο τραμπουκοι, θα σας δειξω εγω, ειπε καθως επιασε το μαχαιρι που ειχε βρει νωριτερα και το σημαδεψε προς τους 2 αντρες.
- Πφφφ...χαχαχαχαχααααα!!!
Οι δυο αντρες δεν εδειξαν να εχουνε κανενα ιχνος φοβου ή ενδιασμου και αρχισανε να γελανε με την αντιδραση του.
- Σοβαρολογω!! Αφηστε μας να φυγουμε αλλιως....
- Αλλιως; Τι θα μας κανεις μικρο ποντικι; Για να σε δω, και τοτε εβαλε στην ακρη το σπαθι του αλλα εβγαλε απο την τσεπη του ενα μικρο πιστολι, λιγο μεγαλυτερο απο την παλαμη του. Ο Yahio ηταν εμφανως τρομοκρατημενος καθως τα χερια του αρχισαν να τρεμουν και η εκφραση στο προσωπο του αλλαξε ολοκληρωτικα απο εκεινη του ενθουσιασμου και της ηρωικοτητα σε εκεινο του τρομου και του φοβου.

Ο Yahio εδειξε να τα χανει τελειως εκεινη την στιγμη καθως ο φοβος τον κυριευσε τελειως και η επιθυμια για επιβιωση τον κατελαβε. Καθως ολα αυτα γινοταν εγω προσπαθουσα να δω τριγυρω για καποια εξοδο διαφυγης που μπορει να υπηρχε για να φυγουμε γρηγορα απο εδω. Καπως ομως παρατηρουσα το ματι μου επεσε σε κατι εγραφα πανω στο τραπεζι. Μα, μα τι ηταν αυτα;;;; Εκει υπηρχε μια φωτογραφια δικια μου καθως και των γονιων μου. Ηταν μεσα απο το σπιτι μας καθως και διαφορες φωτογραφιες απο το μαγαζι μας και καποια γραμματα προς τον πατερα μου. Ποιο ηταν το νοημα ολων αυτων; Γιατι ειχανε φωτογραφια μου και των δικων μου; Μηπως τους ηξερα; Εριξα μια κλεφτη ματια ξανα πανω στους 2 αντρες μηπως τους καταλαβω αλλα γρηγορα αντιληθηκα οτι δεν ειχα ιδεα ποιοι ηταν και δεν υπηρχε περιπτωση να τους ξεραμε και να μην θυμωμουν αυτα τα 2 προσωπα. Κατι αλλο συνεβαινε εδω.

Οσο εγω εκανα αυτες τις σκεψεις ομως ο Yahio ειχε αρχησει να τρομοκρατειται ακομα περισσοτερο και φαινοταν εμφανες.
- Τι συμβαινει ποντικακι, αρχισες να φοβασαι; Χα, χα, χα!!
- Μην μας κοροϊδευεται.
- Χα, χα, χα!!
- Ειπα μην μας κοροϊδευεται!!!!!!!!!!!!!!
Ο Yahio ειχε καταληυθει τελειως απο τον φοβο του πλεον. Σε μια προσπαθεια να μας πεισει οτι ηταν γεναιος και ταυτοχρονα να προσπαθησει να ξεφυγει απο εδω ορμιξε προς τον τυπο με το πιστολι εχοντας το μαχαιρι ακομα στο χερι του με την ελπιδα να του ξεφευγε και να εφευγε απο την πορτα. Τοτε ακουστηκε ο πιο εκωφαντικος θορυβος που ειχα ακουσει εως τοτε και πιο ανατριχιαστικος ταυτοχρονα. -ΜΠΑΝΓΚ-
Δεν καταλαβαμε στην αρχη τι ειχε συμβει αλλα η πραγματικοτητα δεν αργησε να μας χτυπησει. Κοιταξαμε τον Yahio και συντομα καταλαβαμε τι ειχε γινει. Το μαχαιρι δεν ηταν πλεον στα χερια του, ειχε πεσει στο εδαφος. Και εκει πανω στην μικρη, κυρτη του λεπιδα ειχανε αρχισει να σταζουνε καποιες σταγονες. Ηταν νερο; καποιο αλλο υγρο, ειχε χυθει κατι μηπως; Οχι...ηταν κοκκινο, κρασι; αλλα απο που; Ουτε η πραγματικοτητα ηταν ακομα πιο πικρη. Ηταν αιμα, το αιμα του Yahio. O τυπος με την ουλη στο προσωπο ειχε πυροβολισει το Yahio με το πιστολι του. Οι φατσες και των 2 τυπων ειχανε ξαφνικα σοβαρεψει και το γελιο ειχε διαγραφει απο τις εκφρασεις τους.
- Δεν νομιζω να πιστευες οτι θα σας αφηναμε να φυγετε ετσι; Αυτο θα σ μαθει να μην παιζεις με τις μεγαλες γατες, ποντικακι!

-YAAAAAHHIIIIIOOOOOOOO!!!!!!!
Φωναξαμε με ολη την δυναμη των μικρων, παιδικων φωνων μας!
- Ελπιζω αυτο να σας μαθει οτι δεν πρεπει να ξαναδοκιμασετε κατι παρομοιο με τον φιλο σας απο εδω ετσι; ειπε ο τυπος με τα σκουλαρικια.
- Εϊ Rohan δες το παιδι στην ακρη, αυτο δεν ειναι που ψαχνει ο αρχηγος;
- Χμμμ...ωωωωωω για δες τι μας εφερε ο ανεμος. Δικιο εχεις αυτο ειναι. Ποσο ευκολα εγιναν ολα για εμας.
- Για τι πραγμα μιλατε, αποκριθηκε ο Ren.
- Δεν θα μιλατε αν δεν σας πουμε εμεις, ειπε ο τυπος με το πιστολι και το σημαδεψε προς το μερος μας. Ταυτοχρονα ο Yahio ειχε πλεον διπλωθει στα τεσσερα και ειχε πεσει στο πατωμα. Το μαχαιρι ειχε πλεον καληφθει απο το αιμα του, καθως και το πατωμα. Τοτε ομως ο Yahio εδειξε οτι ειχε ακομα τις αισθησεις του καθως επιασε τον πειρατη που τον πυροβολισε απο το ποδι.
- Χε, χε ειδατε παιδια, δεν σας αφησα, του εδειξα εγω ετσι;;;
- Τι;; ακομα στεκεσαι εσυ; Παρε για να δεις, και τον κλωτσησε ακριβως στο ιδιο σημειο που τον ειχε τρυπησει η σφαιρα. Απο την δυναμη που εβαλε ο πειρατης ολοκληρος ο Yahio πεταχτυκε μερικα μετρα παραδιπλα και αρχησε να τρεχει ακομα περισσοτερο αιμα απο την πληγη του. Τωρα ειχε χασει στα σιγουρα τις αισθησεις του, αν οχι κ την ζωη του.

Εχοντας βγαλει εκτος μαχης τον Yahio η προσοχη τους στραφηκε πανω μας.
- Εϊ εσυ, με τα κοκκινα μαλλια. Μηπως εισαι ο Momoren Hibiki;
- Εεεεε, ναι, εγω ειμαι.
- Χα, χα, χα ειδες που σου τα ελεγα. Πιασαμε την καλη αδερφε μου. Το αφεντικο θα μας δωσει καλη ανταμοιβη και δεν χρειαστικε ουτε να κουραστουμε. Ηρθε μονο του σε εμας.
- Χεχε, δικιο εχεις. Τα αλλα ομως τι θα τα κανουμε;
- Μπορουμε παντα να τα κανονισουμε οπως αυτον εδω. Δεν θα ειναι δυσκολο, ειπε ο πειρατης με τα σκουλαρικια και αφοτου σηκωσε το ματωμενο μαχαιρι απο το πατωμα, εγλυψε την λεπιδα του γεματος απολαυση.
- Τι θελετε απο εμενα; Οι γονεις μου ειναι πολυ σημαντικοι, θα σας δωσουνε λεφτα αν μας αφησετε να φυγουμε.
- Χαχαχαχα!!!!
- Σε αυτο βασιζομαστε μικρε, σε αυτο βασιζομαστε!

Δεν περασαν παρα μονο μερικα δευτερολεπτα απο την στιγμη που ειπανε τα παραπανω λογια και το den den muchi πανω στο τραπεζι αρχισε να χτυπαει.

=GOTCHA=

- Αντε σηκωσετο, το αφεντικο θα ειναι.
- Ναι, Leol εδω...
- Πως πανε οι προετοιμασιες στο σπιτι;
- Ολα ειναι ετοιμα για την «μεγαλη γιορτη» αφεντικο.
- Ωραια, σιγουρευτειται οτι δεν σας ξεφυγε τιποτα. Με το παιδι; Τι κανετε με το παιδι, το βρηκατε ή δεν ειστε ικανοι να πιασετε ουτε ενα μικρο παιδακι;
- Εεεε οχι αφεντικο, η αληθεια ειναι οτι το εχουμε ιδη εδω περα. Το βρηκαμε μαζι με κατι αλλα μυξιαρικα μεσα στο λιμερη μας να ψαχουλευουνε τριγυρω.
- Ειστε τελειως χαζοι;; Και αν ειδανε τα σχεδια μας;; Ποσο ανευθηνοι ειστε....Τελωσπαντως δεν πειραζει. Κρατηστε τους εκει μεχρι να ερθω. Θα βαλω σε εφαρμογη το σχεδιο μας οσο πιο γρηγορα γινεται.
- Με τα αλλα τα παιδια τι θα κανουμε;
- Δεστε τα και αυτα εκει. Ετσι και αλλιως δεν νομιζω οτι θα εχουμε καποια δυσκολια να τα ξεφορτωθουμε αφου τελειωσουν ολα αυτα.

=ΚΛΑΝΚ=

Και ετσι, οπως τους προσταξε η περιεργη φωνη απο το den den mushi, μας επιασαν και τους 3 και αφου μας εβαλαν να καθησουμε σε 3 καρεκλες μας δεσανε με σκοινια και 1 χοντρη σιδερενια αλυσιδα. Επειτα πηρανε τον Yahio και τον κρυψανε μονο του σε ενα απο τα διπλανα δωματια. Πηγανε στην εισοδο του σπιτιου και σηκωσανε ξανα την παλια ξυλινη πορτα ωστε να κλεινει ξανα την εισοδο και ξαναηρθανε μεσα στο δωματιο μας. Ο πειρατης με την ουλη στο προσωπο, που προηγουμενος ειχε αποκαλεσει το αφεντικο τους Leol, ηρθε και εκατσε στον καναπε απεναντι μας εχοντας το σπαθι του στην ζωνη του, δεξια του , και το πιστολι που χρησιμοποιεισε για να πυροβολισει τον Yahio στο αριστερο του χερι. Εγω και τα υπολοιπα παιδια ειχαμε βουρκωσει και τα προσωπα μας ειχανε βραχει απο τα κλαμματα. Ταυτοχρονα ομως ειχαμε τρομοκρατηθει γιατι δεν ειχαμε ιδεα για το τι σχεδια ειχανε για εμας αυτοι οι τυποι. Σιγουρα ηταν επικινδυνοι και φαινοταν οτι δεν ειχαν ορεξεις για παιχνιδακια μαζι μας.
- Ειδατε τι επαθε ο φιλο σας ετσι; Αν καθησετε ηρεμα ισως σας αφησουμε να φυγετε απο αυτο το σπιτι ζωντανοι, ισως! Χε, χα, χα! Αν ειστε φρονιμοι δεν θα αναγκαστω τοτε να χρησιμοποιεισω αυτο ξανα, και εδειξε το πιστολι που κραταγε στο χερι του. Αμεσως το κλαμα μας κοπηκε και σταματησαμε τον οποιοδηποτε θορηβο. Πλεον δεν ειχαμε καμια επιλογη.

Η ωρα περασε αργα και βασανιστικα τις επομενες ωρες. Πλεον ο ηχος των πουλιων ειχε αντικατασταθει απο την σιωπη της νυχτας και τον ρυθμικο ηχο των κυμματων που χτυπουσανε στους βραχους που υπηρχαν στην παραλια απο εξω. Το χαρωπο μπλε του ουρανου και το κιτρινο-πορτοκαλι του ηλιου ειχανε αντικατασταθει απο το μουντο, πενθινο μαυρο της νυχτας και το υπνωτικο ασπρο-κιτρινο του φεγγαριου, καθως και τις μικρες αναλαμπες των αστρων που απλονωνταν σαν ενας χαρτης απο λαμπες στον ουρανο. Η πειρατες ηταν αρκετα ηρεμοι οσο περναγε η ωρα. Ο τυπος με τα σκουλαρικια περναγε την ωρα του ακονιζοντας τα οπλα του και πινοντας κρασι, ενω αυτος με την ουλη ειχε ιδη αποκοιμηθει εχοντας πιει πανω απο 2 νταμιτζανες κρασι. Το ατομο που αποκαλουσαν αφεντικο δεν ειχε κανει ακομα γνωστην την παρουσια του. Μηπως κατι ειχε παει ασχημα; μηπως κατι πηγε στραβα; Ισως ειχαμε ελπιδες για να ξεφυγουμε απο εδω. Ειχα αρχισει να εχω καποιες μικρες ελπιδες...

Εχοντας περασει μερικες ακομα ωρες μεσα σε αυτο το ξυλινο σαπιο σπιτι , η ωρα πλεον ειχε περασει τις 12 τα μεσανυχτα. Αυτο που το εκανε τοσο ξεκαθαρο ηταν ο ηχος απο τις κουκουβαγιες που ακουγονταν απο τα δεντρα πισω απο την παραλια. Ενω ολα μεσα στο σπιτι ηταν τοσο ησυχα και ολοι ειχανε πλεον κοιμηθει εγω ειχα μεινει ξυπνιος απο την αγωνια για το τι θα απογινουμε εμεις, ενω ταυτοχρονα ειχα κυριευτει απο το φοβο για τους γονεις μου. Γιατι με εψαχναν ακριβως οι πειρατες αυτοι και τι ακριβως ηθελαν απο τον πατερα μου.

Ενω προσπαθουσα να βαλω σε μια σειρα τις σκεψεις μου, προσπαθουσα ταυτοχρονα να ελευθερωσω τα χερια μου απο τα σκοινια που μας εδεναν αλλα η χοντρη αλυσιδα που ειχαμε ταυτοχρονα δεθει το εκανε σχεδον αδυνατο να κουνισω καθολου τα χερια μου. Εκεινη την στιμη ομως ακουστικε ενα δυνατος ηχος εξω απο το σπιτι. Βηματα, βαθεια και χοντρα ακουστηκαν στην σαπια βεραντα που βρισκοταν στην εισοδο του σπιτιου και αμεσως μετα ενα βαρυς γδουπος μαρτυρουσε οτι καποιος ανοιξε την σκουριασμενη και σαπια ξυλινη πορτα. Τα βηματα αρχισαν να ακουγονται ολο και πιο δυνατα, ολο και πιο κοντα. Σε λιγα δευτερολεπτα μια μαυρη φιγουρα εμφανιστικε μεσα στο δωματιο και ταυτοχρονα η ιδια βαρια φωνη που ειχα ακουσει απο το den den mushi ωρες πριν.
- Εϊ ρεμαλια, τι κανερε κοιμαστε; και αμεσως κλοτσησε τον πειρατη με τα σκουλαρικια που ειχε ξεραθει στον υπνο πανω στον καναπε, Υποτιθετε οτι θα τους προσεχατε!
- Εεεε αφεντικο, εμα ναι...αργησες οποτε..
- Βουλωστο ρε, και ξυπνα και τον αλλο.
Η φωνη μαρτυρουσε ενα ανθρωπο που δεν σηκωνε πολλα,πολλα και εδειχνε αμεσως την κυριαρχια του ομως το σκοταδι που επικρατουσε μεσα στο σπιτι το εκανε αδυνατο να μπορεσω να δω ποιος ηταν.

Κατευθηνθηκε προς το σιδερενιο τραπεζι, πηρε μια λαμπα λαδιου που βρισκοτανε στο πατωμα διπλα στα ποδια του τραπεζιου και την αναψε. Το δωματιο πλυμμηρισε αμεσως με φως και τοτε εγιναν ξεκαθαρα τα χαρακτηριστικα του μυστηριου ανδρα. Μα,μα...ηταν μια γνωστη φυσιογνωμια. Καπου τον ειχα ξαναδει αυτον τον αντρα. Μα ναι, δουλευε σαν μεταφορεας για το μαγαζι του πατερα μου. Ενας μικροκαμωμενος ανδρας οχι πανω απο 1,70 με κοντα ασπρα μαλλια που απεκτησε με τα χρονια που κουβαλουσε πανω του και μια κοντη ξανθο-ασσημενια γενιαδα. Ηταν ενας ανθρωπος ο οποιος περναγε ευκολα απαρατηρητος και με την πρωτη ματια σου φαινοταν για εναν ακακο ανθρωπο. Δεν ηξερα το ονομα του και πολυ λιγες φορες ειχα σταθει για να τον παρατηρησω ή να του δωσω καποια σημασια. Μα για ποιον λογο να ηθελε να κανει κακο σε εμενα ή τον πατερα μου; Δεν του ειχαμε κανει καποιο κακο και απο οσο ξερω δουλευε για αρκετα χρονια για εμας χωρις καποιο προβλημα;

- Μπα, μπα για δες ποιον εχουμε εδω; Με θυμασαι εμενα Hibiki;;
- Σε ξερω, δουλευεις για τον πατερα μου. Κανεις τις μεταφορες αν δεν κανω λαθος.
- Αααα βλεπω με ξερεις. Ξερεις ομως το ονομα μου, την φατσα μου, ποιος ειμαι;
- Οχι ιδεα δεν εχω!
- Χα, χα ,χα δεν περιμενα να με ξερεις. Οπως εχεις μαλλον καταλαβει ιδη ειμαστε πειρατες. Αυτοι οι 2 ειναι κατω απο τις οδηγιες μου και εγω ειμαι ο ξακουστος πειρατης Sol Badguy.
- Εε...ποιος;
- Πφφφφς...παιδια, κανεις δεν εκτιμαει εναν γνωστο πειρατη πλεον, κανεις δεν σε εκτιμαει. Ημουν ενα ξακουστος πειρατης πριν απο πολλα χρονια ομως χαρις σε ενα συμβαν οι Marines εξοντωσαν τελειως το πληρωμα μου και εγω χαθηκα μεσα στην θαλασσα. Τραυματιστικα ασχημα οσπου κατεληξα σε αυτο το μικρο, αθλιο νησακι. Υστερα απο λιγο καιρο αρχισα να δουλευω για τον πατερα σου απλα και μονο για να ζησω. Αλλα απο εδω κ περα ολα αυτα θα αλλαξουνε!!! Μολις παρουμε αυτο που θελουμε απο τον πατερα σου τοτε θα ξεκινησει ξανα η κυριαρχια μου στις θαλασσες!!!
- Μα καλα τι εχει ο πατερας μου ακριβως που το θελεις τοσο πολυ. Ενας απλος συνταξιουχος φουρναρης ειναι.
- Χα, χα, χα, χα, χα!!!! Αυτο νομιζεις εσυ;;; Χα, χα, χα ποσο γελασμενος εισαι μικρε μου. Ο πατερας σου μπορει να εχει εναν μικρο φουρνο αλλα πως νομιζεις οτι εγινε τοσο πλουσιος; Με το να βγαζει ψωμια για αυτο το μικρο ξερονησι. Ουτε ολο το ψωμι του κοσμου δεν θα του εδινε τοσα πολλα λεφτα. Ο πατερας σου ειναι μερος ενος υπογειου κυκλωματος και μεταφερει μεσω της επιχειρησης του παρανομα πραγματα σε ανθρωπους σαν και εμας, πειρατες, επαναστατες και οποιονδηποτε θελει να αποκτησει κατι παρανομα και κρυφα χωρις να τον καταλαβουν οι Marines.
- Τ-τ-τι;;;

Ηταν δυνατον ο πατερας μου να εκανε τετοιου ειδες δουλειες με αυτους τους ανθρωπους;
- Λες ψεματα, ο μπαμπας μ δεν ειναι τετοιος ανθρωπος. Δεν κανει δουλειες με ατομα σαν εσενα.
- Χα, χα, χα!!! Και ομως μικρε. Ωρα να το παραδεχτεις οτι δεν ξερεις τιποτα για την οικογενεια σου!! Ουτε τι ακριβως εισαι ξερεις, ποσο μαλιστα για τις δουλειες που κανουνε οι δικοι σου.
- Τι ακριβως εννοεις; Τι εννοεις τι ειμαι;
- Ολα στην ωρα τους μικρε. Ει εσυ βλακα, ξυπνα, ειπε και σκουντηξε τον Leol. Σηκωσε το τομαρι σου απο τον καναπε και πανε ξεκινα τις προετοιμασιες. Συντομα θα ειναι εδω και πρεπει να ειμαστε ετοιμοι. Και φροντησε να μην τα θαλασσωσεις. Σε λιγη ωρα θα εχουμε στα χερια μας αυτο για το οποιο ηρθαμε. Μικρε μην ανησυχεις, σε λιγη ωρα θα δεις τους γονεις σου ξανα...για τελευταια φορα, ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ, ΧΑ!!!!

» [Αρχη-Παρελθον] Dark City (Part 2)
» The sea city....[PART 1][ΤΕΛΟΣ]
» The sea city....[PART 2][ΤΕΛΟΣ]
» The sea city....[PART 3][ΤΕΛΟΣ]
» [Τελος-Παρελθον] The sky is .... red ( PART 2 )