[Τελος-Φρουτο]Ο Βασιλικός Καρπός

Όνομα Χαρακτήρα: Cowen Hitomi
Παράταξη: Civilian
Bounty: -
Φήμη: -
Τίτλος Ιστορίας: Ο Βασιλικός Καρπός
Προηγούμενη Ιστορία(Link): Αρχή, Μουσική και σιγή

Μπορούσα να νιώσω την αλλαγή μέσα μου.Όσα προσπάθησε να μου διδάξει ο Satoshi εκείνη την νύχτα θα άλλαζαν την ζωή μου..

Συνέχισα το μάθημα μου μόνη μου καθώς ο δάσκαλος μου είχε λιποθυμήσει από εκείνον τον τσιριχτό ήχο που είχα μόλις παράγει. Βέβαια τον βοήθησα να σηκωθεί στα πόδια του, και επίσης τον άφησα να κάτσει σε μια καρέκλα αλλά δεν φαινόταν να είχε επαφή με το περιβάλλον..
-Δεν χρειάζεται να ανησυχώ για αυτόν...Θα συνέλθει...
Έτσι αποφάσισα να Συνεχίσω να ακολουθώ τα βήματα μου,τον ρυθμό που είχα δημιουργήσει από μόνη μου,τις παύσεις που χρειαζόμουν και τις νότες που μου έδωσε ο δάσκαλος μου.Απέτυχα αμέτρητες φορές στις προσπάθειες μου ,είχα βρει το κλειδί όμως εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να δημιουργήσω τον ίδιο ήχο.Το μόνο που άκουγα συνέχεια ήταν οι νότες αλλά σε έναν υπερβολικά υψηλό τονο....

Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι με το γεγονός ότι δεν μπορούσα να βγάλω το αποτέλεσμα που ήθελα.Ήμουν έτοιμη να ξεσπάσω στον δάσκαλο μου όμως ήξερα την ίδια στιγμή ότι δεν θα ήταν σε θέση να αντιδράσει σε οτιδήποτε.Έτσι μες στην απογοήτευση μου άφησα το βιολί κάτω και έκατσα απότομα στο πάτωμα. Κοίταξα γύρο μου και η ατμόσφαιρα με τον χαμηλό φωτισμό,η θερμότητα που παρήγαγαν τα κεριά. Θα μπορούσαν να με χαλαρώσουν άλλα όχι την συγκεκριμένη στιγμή. Ήθελα να μάθω αυτήν την "μαγεία" σε βαθμό που θα μπορούσα να το παίξω με κλειστά μάτια.
-Κλειστά μάτια.....................??
Είχα ξεχάσει τελείως το τελευταίο κλειδί που μου είχε δώσει ο δάσκαλος μου..."ο χώρος" Έπρεπε να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο. Έτσι επιχείρησα να το δοκιμάσω,έτσι έκλεισα τα μάτια και βρέθηκα στο απόλυτο σκοτάδι.Το μυαλό μου γύρισε πίσω στην παράσταση που είχα λάβει μέρος το πρωί.Όλα τα χαρούμενα πρόσωπα στο κοινό,η μουσική,τα φώτα.........Ξαφνικά άνοιξα και πάλι τα μάτια μου και προς έκπληξης μου το βιολί μου βρέθηκε και πάλι στα χέρια μου.......

Μετά από αυτό το αφύσικο σημάδι αποφάσισα να παίξω για άλλη μια φορά το μυστικό κομμάτι.Το δοξάρι χάιδεψε τις χορδές,οι οποίες με την σειρά τους παρήγαγαν τον ηχώ της κάθε νότας που ήθελα να παίξω .Την ίδια στιγμή έκλεισα τα μάτια μου,άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο και βημάτισα μέσα στην αίθουσα με τον χαμηλό φωτισμό .Μπορούσα να το ακούσω για άλλη μια φορά..!! Αυτόν τον τσιριχτό ηχώ,είχε αρχίσει να γίνετε μελωδία στα αυτιά μου. Ασυνείδητα τα πόδια μου άρχισαν να κινούνται στον ρυθμό αυτής της "μαγικής" μελωδίας.Η διάθεση μου άλλαξε σε μια στιγμή και ένα λαμπρό χαμόγελο είχε σχηματιστεί στα χείλι μου...
Ξαφνικά η συγκέντρωση μου διακόπηκε διότι μπορούσα να ακούσω ξεκάθαρα χειροκρότημα. Άνοιξα τα μάτια μου και μπροστά μου στεκόταν ο δάσκαλος μου, ο οποίος ήταν λιπόθυμος προ ολίγου, και χειροκροτούσε καθώς ήταν εμφανέστατα ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα...
-Δεν υποτίθεται ότι ήσουν λιπόθυμος Satoshi...??
-Φυσικά και όχι μικρή....Ήταν θέατρο...Σου είχα δώσει ότι χρειαζόσουν για να τα καταφέρεις...Οπότε έβγαλα τον εαυτό μου εκτός σκηνής...Και όπως είπα πριν αυτό το τραγούδι είναι το μέλλον σου..

-Λοιπόν αρκετά για σήμερα...Κατάφερες να πετύχεις το κομμάτι τουλάχιστον δυο φορές οπότε μπορώ να πω ότι τα πας πολύ καλά...Τις επόμενες μέρες θα δοκιμάσουμε και τα υπόλοιπα..
Μου είπε με ένα χαμόγελο, την ίδια στιγμή μου έδωσε ένα βιβλίο το οποίο καθώς το ξεφύλλιζα μπορούσα να δω ότι περιείχε παρτιτούρες για διάφορα κομμάτια.Όλα τους ήταν καινούργια στα μάτια μου, και όλα τους ήταν γραμμένα με περίεργα σύμβολα όπως και το προηγούμενο.
-Μπορώ να πω ότι με εντυπωσίασες σήμερα...Ήταν κάτι που σίγουρα δεν θα μπορούσα να το περιμένω...Δεν θα πίστευα ποτέ ότι η μουσική μπορούσε να καταφέρει τέτοια αποτελέσματα...
-Χαχαχα~~!! και δεν έχεις δει τίποτε ακόμα...Επέτρεψε μου να σε οδηγήσω έξω...
Έτσι μετά από αυτό το περίεργο μάθημα ο δάσκαλος μου με οδήγησε μέσα από το σκοτεινό διάδρομο έως την έξοδο της σχολής. Έτσι καθώς ο δάσκαλος μου εξαφανιζόταν στο σκοτάδι εγώ πήρα τον δρόμο μου προς το σπίτι καθώς κρατούσα ευλαβικά στην αγκαλιά μου το πολύτιμο βιβλίο που μου έδωσε.

Το μόνο που σκεφτόμουν καθώς περπατούσα ήταν η μουσική,το κομμάτι.Σίγουρα ήταν κάτι ξεχωριστό ,αλλά ήξερα πολύ καλά ότι ήταν το μυστικό μου, δεν θα το μάθαινε κανένας και θα το χρυσημοποιούσα μόνο σε περίπτωση ανάγκης. Κοιτούσα γύρο μου καθώς οι δρόμοι ήταν καλά φωτισμένοι και κανένας κάτοικος δεν κυκλοφορούσε στον δρόμο.Αναμενόμενο καθώς ήταν σίγουρα μεσάνυχτα. Κάθε βήμα μου αντηχούσε κάτι που έκανε την ατμόσφαιρα αρκετά τρομακτική δεν κυκλοφορούσα και συχνά νύχτα οπότε σίγουρα ένιωθα άβολα την συγκεκριμένη στιγμή.Μέσα σε μερικά λεπτά είχα φτάσει σπίτι,το μόνο που μου φάνηκε περίεργο ήταν ότι μπορούσα να δω φως από το γραφείο του πατέρα μου. Έτσι άνοιξα και έκλεισα αργά την πόρτα για να μην προκαλέσω φασαρία,την ίδια στιγμή έστριψα προς τα αριστερό στο καθιστικό και βρέθηκα έξω από το γραφείο. χτύπησα απαλά την πόρτα και έκανα την είσοδο μου
-Πατέρα πως και είστε τέτοια ώρα ξύπνιος...?
-Αυτό θα έπρεπε να το ρωτάω εγώ Hitomi...Νομίζω ότι υπερέβαλες σήμερα...
-Συγνώμη πατέρα..Δεν θα ξανά συμβεί ήταν ειδική περίπτωση....
-Το γνωρίζω..Ο δάσκαλος σου μου έδωσε μια καλή δικαιολογία...

-Τι δικαιολογία..?
-Το ότι ήθελε να σου κάνει κάποιες παρατηρήσεις για τα λάθη που έκανες στην παράσταση.....Η μήπως μου είπε ψέματα..??
-Όχι..Όχι...Ακριβός έτσι συνέβη πατέρα...
-Μάλιστα....Μπορείς να αποχωρίσεις...Έχω σημαντική δουλειά αγαπητή μου
Εκείνη την στιγμή έκανα μερικά βήματα πίσω για να αποχωρήσω,όμως η περιέργεια μου κέρδισε και έτσι περπάτησα προς το γραφείο και παρατήρησα τα σχέδια που είχε μπροστά του. Ήταν σχεδία για ένα μεταφορικό πλοίο.Ο πατέρας φαινόταν αρκετά απορροφημένος,όμως η παρουσία μου σίγουρα τον ενόχλησε...
-Περίεργη όπως η μητέρα σου...Τι θες να μάθεις..??
-Για ποίον είναι το πλοίο..??
-Για τον βασιλιά...Ο άνδρας που στον οποίο έδωσες είσοδο στο σπίτι ήταν μέλος της κυβέρνησης και μας έστειλε το μήνυμα και τα σχέδια από τον ίδιο τον βασιλιά....Ο οποίος από όσα γνωρίζω χρειάζεται ένα πλοίο για επισκεφτεί ένα από τα νησιά της East blue...Δεν με ενδιαφέρει ποιο και δεν με αφορά...οι εργασίες ξεκίνησαν...Και πρέπει να επιβλέψω το έργο...

-Ώστε θα έχουμε την παρουσία του βασιλιά...Αυτό έχει να συμβεί σχεδόν τρία χρόνια....
-...Και αυτό κάνει την δουλειά μου ακόμα πιο σημαντική από ότι καταλαβαίνεις...
-Καταλαβαίνω....Λοιπόν...Αποχωρώ...Καλή επιτυχία...
Είπα καθώς την ίδια στιγμή έκανα μερικά βήματα πίσω και αποχώρησα από το γραφείο.έτσι βρέθηκα στο σκοτεινό καθιστικό και ακολούθησα τον δρόμο προς τα ιδιαίτερα μου. Ανέβηκα αργά την σκάλα καθώς δεν μπορούσα να εμπιστευτώ τα βήματα μου μέσα στο σκοτάδι,για μια στιγμή έχασα το βήμα μου και ήμουν έτοιμη να πέσω,όμως κράτησα την ισορροπία μου καθώς στιρήκτικα στην άκρη. Έτσι μετά από αυτό το μικρο ατύχημα βρέθηκα στο δωμάτιο μου.
Δεν μου πήρε πολύ για να βγάλω από πάνω μου τα ρούχα, και έτσι σε μικρο χρονικό διάστημα είχα ξαπλώσει στο απαλό κρεβάτι μου.

Ήταν η στιγμή που σκέψεις άρχισαν να τυλίγουν το μυαλό μου. Ήμουν αρκετά κοντά στο να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα,οι γνώσεις που είχα λάβει στην μουσική και όλοι οι έπαινοι με οδηγούσαν όλο και ποιο κοντά στο να καταφέρω μια επιτυχημένη καριέρα στην μουσική.Για μια στιγμή άρχισα να συλλογίζομαι την πρωινή παράσταση,όλα ήταν τέλεια,όλη μου η παρουσία,κάθε νότα που έπαιξα ήταν επιεικώς τέλεια.Το γνώριζα και η ίδια και είχα πάρει την απόφαση μου.Την ακριβός επόμενη μέρα θα συνθέσω τα δικά μου κομμάτια και θα τα παρουσιάσω στην σχολή.Θα είναι η αρχή αλλά ελπίζω να καταφέρω την τελειότητα .Άρχιζα να ονειροπολώ τις μεγάλες σκηνές και τα ταξίδια σε όλη την θάλασσα.Πίστευα ότι όλα ήταν τόσο κοντά.
Είχα αρχίσει να τρέμω,ανυπομονούσα τόσο πολύ που δεν ήθελα να χάσω άλλο χρόνο.Έτσι άρπαξα γρήγορα χαρτί και στύλο και άρχισα να γράφω.Δεν είχα καλή γνώση στο να συνθέτω μουσική καθώς η θεωρεία ήταν ένα κομμάτι της μουσικής που το έβρισκα βαρετό.όμως μου χρειαζόταν και το κατάλαβα την συγκεκριμένη στιγμή,καθώς προσπαθούσα να βάλω τις νότες σε τάξη.Είχα καταλάβει ότι χρειαζόμουν έναν βασικό ρυθμό για αρχή.Προσπάθησα να συγκεντρωθώ αλλά τίποτα δεν μου ερχόταν στο μυαλό,έτσι έκλεισα τα μάτια μου και για έναν μυστήριο λόγο μπορούσα να ακούσω έναν απαλό ρυθμό που προερχόταν από ένα βιολί.Σοκαρισμένη από το γεγονός άνοιξα και πάλι τα μάτια και ο ρυθμός χάθηκε.Έπεσα για άλλη μια φορά στο σκοτάδι και μπορούσα να ακούσω και πάλι μουσική,ενώ την ίδια στιγμή το χέρι μου έγραφε μηχανικά νότες στο κενό χαρτι

Άνοιξα και πάλι τα μάτια και το θέαμα μπροστά μου έκανε το πρόσωπο μου να λάμψει από χαρά.Είχα μόλις σχεδιάσει έναν αρχικό ρυθμό για το τραγούδι μου.Όμως μετά από λίγο παρατήρησα κάτι,η μουσική που άκουγα δεν είχε σταματήσει. σήκωσα το κεφάλι και κοίταξα ψηλά στο ταβάνι καθώς από εκεί προερχόταν ο μυστήριος αυτός ήχος.Έτσι σηκώθηκα από το κρεβάτι φόρεσα γρήγορα το μαύρο πανωφόρι μου και έτρεξα προς το μπαλκόνι του δωματίου,άνοιξα τα παραθυρόφυλλα και βγήκα έξω.Την ίδια στιγμή κοίταξα γύρο μου και η μουσική συνέχιζε, όμως όταν έστρεψα το βλέμμα μου στα κεραμίδια και στην ταράτσα του σπιτιού η απόλυτη σιγή απλώθηκε.Η καρδιά μου άρχισε να κτυπά σαν τρελή,νόμιζα ότι είχα χάσει τα λογικά μου,έτσι πήρα μια βαθιά ανάσα...
-Ήταν μια μεγάλη μέρα Hitomi....χρειάζεσαι ύπνο
Έτσι καθισύχασα τον εαυτό μου,και γύρισα για να επιστρέψω στο δωμάτιο μου. Όμως καθώς γύρισα το βλέμμα μου κάποιος βρισκόταν μερικά μέτρα μακρυά μου. Όλα γύρο μου απότομα θόλωσαν δεν μπορούσα να δω τίποτα παρά μόνο την κάνυ ενός όπλου να με σημαδεύει.

Καληνύχτα.....Hitomi......

O πυροβολισμός έλυσε την σιωπή. Όλα γύρο μου σκοτείνιασαν,παραπάτησα και ακριβός μετά το μόνο που ένιωθα ήταν ο άνεμος....

Ένιωθα κρύο....Ένιωθα ζέστη...Το σώμα μου ήταν μουδιασμένο και δεν μπορούσα να κουνηθώ καθόλου.Ξαφνικά ένιωσα δύο χέρια να με σηκώνουν από το γρασίδι,άκουγα φωνές γύρο μου αλλά δεν ήταν ξεκάθαρο το τι άκουγα.Άνοιξα τα μάτια και το μόνο που έβλεπα ήταν κόκκινο....Κάποιος μου μίλησε
-Δεσποινίς Cowen...Είστε καλά? με ακούτε?
Την ίδια στιγμή άκουγα ποικίλες φωνές να έρχονται από παντού.Μετά από λίγο μπορούσα να δω καθαρά,ήμουν σίγουρη ότι ζούσα έναν εφιάλτη.Το σπίτι μου ήταν τυλιγμένο στις φλόγες,κοιτούσα σοκαρισμένοι το γεγονός καθώς το σώμα μου δεν μου επέτρεπε να κάνω τίποτα.....
-...Οι γονείς μου....Που είναι η μητέρα μου..Ο πατέρας μου....?? η Lily....
H απόλυτη σιωπή απλώθηκε. Κοίταξα γύρο μου και οι κάτοικοι της πόλης είχαν περικύκλωση το σπίτι με τα κεφάλια τους σκυφτά....
-Άφησε με...!!!
άρχισα να ουρλιάζω και να χτυπώ τον άνδρα που με κρατούσε καθώς ο πανικός και η απόγνωση άρχισαν να με κατακτούν .Μόλις με άφησε από τα χέρια του άρχισα να τρέχω προς της φλόγες. Δεν ήξερα τι έκανα δεν ήθελα να το πιστέψω....πως χάθηκαν όλα μέσα σε μια στιγμή.Άμεσα το σώμα μου με πρόδωσε και έπεσα και πάλι στο χώμα,το βλέμμα μου ήταν προσγειωμένο καθώς το χώμα βαφόταν κόκκινο από το αίμα μου και δάκρυα μου το συνόδευσαν......Το μόνο που θυμάμαι ακόμα ήταν η απότομη κραυγή που άφησα από εκεί και πέρα όλα σκοτείνιασαν...

Το φώς απλώθηκε στο μικρό δωμάτιο,το πρόσωπο μου φωτίστηκε καθώς δυο κόκκινα μάτια με κοιτούσαν επίμονα.Ένιωθα ότι δεν ήμουν ο εαυτός μου πια. Ακόμα και η αντανάκλαση μου στον καθρέφτη μου φαινόταν σαν μια άγνωστη.....

Σχεδόν τρεις μήνες πέρασαν και λίγα είχαν αλλάξει γύρο μου. Όλοι συνέχισαν την καθημερινότιτα τους καθώς κανένας δεν βρέθηκε ύποπτος για την δολοφονία.Μπορεί αυτό να σόκαρε την φρουρά της πόλης,αλλά όχι για πολύ.Είχα χάσει κάθε επαφή με τον δάσκαλο μου ο οποίος ακριβός μετά το συμβάν εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Όλα κυλούσαν στον ευχάριστο ρυθμό τους.....Σε αυτή την σάπια πόλη κανένας δεν νοιάζεται για τον συνάνθρωπο του και φυσικά κανένας δεν θα νοιαζόταν για μια ορφανή κοπέλα που ζει μόνο με τα λεφτά της ασφάλειας......Δεν με ενδιέφεραν τα λεφτά....Είχα χάσει ήδη τα πάντα ακόμα και το ενδιαφέρον μου για την μουσική έγινε στάχτη....

Για τρεις μήνες ζω σε ένα απλό ξενοδοχείο στα ανατολικά της πόλης. Κοίταξα στα αριστερά μου και πάνω στο τραπέζι βρισκόταν το βιβλίο που μου είχε δώσει ο δάσκαλος μου και μια μισοτελειωμένη παρτιτούρα που είχα αφήσει στην μέση για εβδομάδες.Κοίταξα στα δεξιά μου όπου στο χέρι μου κρατούσα σφικτά ένα μαχαίρι. Κοίταξα και πάλι τον εαυτό μου στα μάτια. Στο αριστερό μου μάγουλο βρισκόταν μια πληγή που είχε αφήσει η σφαίρα που ήταν διατεθειμένη να με στείλει στον θάνατο. Κοίταξα τα μακριά μελαχρινά μαλλιά μου και μετά πάλι γύρισα την προσοχή μου στα κόκκινα μου μάτια...Την ίδια στιγμή με το αριστερό μου χέρι μάζεψα τα μαλλιά μου και χωρίς δεύτερη σκέψη με μια απότομη κίνηση το μαχαίρι έσκισε το μελαχρινό μου μαλλί. Τούφες έπεφταν ασταμάτητα στο πάτωμα,κοίταξα και πάλι στον καθρέφτη. τώρα πια ήξερα ότι δεν ήμουν η μικρή Hitomi....Αποδέχτηκα αυτήν την μικρή αλλαγή στην εμφάνιση μου καθώς ένα μικρο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου....

-Μητέρα...Νομίζω ότι αυτό σίγουρα δεν θα σου άρεσε....Αλλά βλέπεις πρέπει να αλλάξω δεν νομίζεις?....Το είπες και εσύ....φοβόσουν για το μέλλον.....Λοιπόν πως σου φαίνεται το μέλλον μου...ΕΕΕ?!!?...Λάμπρο σωστά!!?....Πήρα μια απόφαση μητέρα δεν είμαι πια η μικρή σου κόρη που είχε όνειρα για τις μεγάλες σκηνές. Τώρα θα κάνω τα πάντα πάνω μου ένα όπλο....Το μυαλό μου...Το σώμα μου....Την εμφάνιση μου...Θα γίνουν ένα όπλο για να ανακαλύψω την αλήθεια...

-Πατέρα....Μπορεί να μην έπιασα ποτέ ένα σφυρί ,η έστω να δείξω ενδιαφέρον για την σχεδίαση ενός πλοίου η ακόμα και ενός όπλου...Όμως τώρα θα σε κάνω περήφανο....Θα αφήσω πίσω αυτή τη δυσωδία που μαστίζει αυτήν την νεκρή πόλη...θα πιάσω οποιοδήποτε είδους όπλου στα χέρια μου...Μέχρι να βρω αυτόν που ευθύνεται για όλα..

Ένιωθα σαν να ήταν κοντά μου...Όταν έκλεινα τα μάτια μου μπορούσα να τους δω να μου χαμογελάνε. Έσφιξα για άλλη μια φορά το μαχαίρι στο χέρι μου και την ίδια στιγμή το κάρφωσα πάνω στον καθρέφτη με όλη μου την δύναμη...

Ήταν μια πολύ αργή αντίδραση αλλά ήταν η αναμενόμενη....Δεν είχα νιώσει ποτέ στην ζωή μου τόσο μεγάλο θύμο να βγαίνει από μέσα μου...Δεν ήξερα πως να αντιδράσω ότι και να έκανα ήταν ασυνείδητες αντιδράσεις..
Ήθελα για μια στιγμή να ηρεμήσω.Έκατσα για λίγο στο κρεβάτι,έβαλα της παγωμένες παλάμες μου στο πρόσωπο μου. Προσπαθούσα να ηρεμήσω,κοίταξα γύρω μου μέχρι που τα μάτια μου έπεσαν πάνω στο βιολί το οποίο στεκόταν ακριβός κάτω από τον καθρέφτη. Για άλλη μια φορά έχασα τον έλεγχο σηκώθηκα και αμέσως άρπαξα για άλλη μια φορά το μαχαίρι και ήμουν έτοιμη να σχίσω της χορδές του βιολιού.Όμως κάτι μέσα μου την ίδια στιγμή με σταμάτησε....

-Αυτό είναι το όπλο μου......!!

Είχα ξεχάσει όσα μου είχε μάθει ο δάσκαλος μου μήνες πριν.Τα "μαγικά" τραγούδια.Ήταν όλα στο βιβλίο που είχε διασωθεί από την φωτιά....

Είχα μόλις πάρει την απόφαση μου,θα άφηνα πίσω αυτήν την πόλη και το παρελθόν. Έκατσα και σκέφτηκα για λίγο για άλλη μια φορά. Έπρεπε να κάνω ένα ταξίδι να δω τον κόσμο και να ξεκινήσω κάτι καινούργιο.Με την αλλαγή σε εμένα έρχεται και η αλλαγή στο μέλλον μου.
Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ για το πολύ.Μάζεψα το βιολί από το πάτωμα και έχωσα όσα ρούχα και υπάρχοντα είχα σε ένα σάκο.Ήξερα ότι το πλοίο έφευγε σε μερικές ώρες για το νησί mirrorball.Για μια στιγμή δίστασα,ήταν σωστό να αφήσω την πατρίδα μου? ήταν σωστό να μπω σε τόσο μεγάλο ρίσκο?

-Ναι...Είναι σωστό....Έχω επιτέλους το ενδιαφέρον μου για την μουσική πίσω...και μπορώ να αποδείξω στον κόσμο το ταλέντο μου....Θα αφήσω πίσω στάχτες για να βρω χρυσό....και επίσης θα βρω την δύναμη για να σταθώ και πάλι στα πόδια μου....

Έτσι σε μερικά λεπτά ήμουν έτοιμη για την αποχώρηση μου.Άνοιξα την πόρτα και την έκλεισα καθώς πίσω μου άφησα χαλάσματα και χάος.Αλλά δεν με ενδιέφερε πια,δεν θα με έβρισκε ξανά κάποιος για να μου ζητήσει τα ρέστα. Περπάτησα στον στενό και σκοτεινό διάδρομο έως ότου βρήκα τις σκάλες.Μετά από μερικά λεπτά ήμουν στην υποδοχή του ξενοδοχείου.Προς ευχάριστη έκπληξη δεν ήταν κανείς εκεί,καθώς ήθελα να εξαφανιστώ χωρίς να το πάρει κανείς χαμπάρι...

Βρισκόμουν πια στην ανατολική πλευρά της πόλης.Ο δρόμος προς το λιμάνι θα ήταν αρκετά μακρύς και κουραστικός αλλά δεν είχα άλλη καλύτερη επιλογή.Έτσι ακολούθησα τον πέτρινο δρόμο,αυτό βέβαια που μου τράβηξε το ενδιαφέρον ήταν ότι υπήρχε αρκετή κίνηση στην πόλη για μεσημέρι. Καθώς περπατούσα κοίταξα στα δεξιά μου και μπόρεσα να δω μια ανθισμένη κερασιά,τα μοβ άνθη πάνω της ήταν πανέμορφα και αυτό σηματοδοτούσε την αρχή της άνοιξης με έκαναν να χάσω την συγκέντρωση μου για λίγο καθώς για να συνέλθω τράβηξα ένα χαστούκι στο εαυτό μου.
Καθώς συνέχιζα την πορεία μου η κίνηση του κόσμου άρχισε να αυξάνετε και έκανε την ατμόσφαιρα αποπνικτική.Νέοι,γέροι,παιδιά όλοι ήταν στον δρόμο.Μέσα σε μερικά λεπτά είχα φτάσει στο λιμάνι της πόλης.Όπου προς έκπληξης μου γινόταν ο απόλυτος χαμός. Κόσμος είχε γεμίσει το λιμάνι και πλοία γύρω είχαν αράξει.Πλοία του ναυτικού,πλοία της κυβέρνησης και ταξιδιώτικα πλοία έκαναν την εμφάνιση τους. Όμως ένα ξεχώριζε στα μάτια όλον,Ένα πλοίο τιτάνιου μεγέθους στο χρώμα του λευκού με χρυσές λεπτομέρειες στα κατάρτια και στην πρύμνη του. Όμως το σοκ για μένα ήταν μεγάλο, έκανα μερικά βήματα μπροστά και ακόμα έσπρωξα μερικούς για να πάρω μια καλύτερη οπτική γωνία.

-Αυτό το πλοίο..!!!!

Σοκαρισμένη σημάδεψα με το δάκτυλο μου το τεράστιο πλοίο καθώς το είχα ξαναδεί στο παρελθόν.Ήταν το πλοίο το οποίο επέβλεπε ο πατέρας μου...

Την ίδια στιγμή το μυαλό μου γύρισε πίσω στα σχέδια του πατέρα μου.Τότε συνηδητοποιήσα πόσο απαίσιοι ήταν οι κυβερνητικοί.Ο πατέρας μου ήταν απλός ένα εργαλείο για αυτούς,ήθελαν μόνο να τους ολοκληρώσει το έργο. Ποτέ δεν τον τίμησαν στην κηδεία του, δεν παρουσιάστηκε κανένας τους.Και στο τέλος κατάφεραν να το ολοκληρώσουν χωρίς αυτόν....Δεν ήθελα να σκέφτομαι για το παρελθόν αλλά ο θυμός με είχε κατακλύσει.Ήθελα να φύγω από αυτήν την πόλη,αλλά δεν μπορούσα καθώς οι κάτοικοι της πόλης περίμεναν για κάποιο σημαντικό γεγονός.....

Και όντος έγινε.Όλοι έστρεψαν τα βλέμματα τους προς την δύση καθώς από εκεί έκανε την εμφάνιση της η φρουρά της πόλης.Όμως όλος αυτός ο χαμός δεν είχε γίνει για αυτούς αλλά για τον βασιλιά......
Η παρουσία του ήταν πάντα ένα σημαντικό γεγονός για αυτήν την πόλη .Αυτό που παρατήρησα ήταν ότι ο ηλικιωμένος βασιλιάς κρατούσε ένα μικρο σεντούκι στα χέρια του και την ίδια στιγμή το παρέδωσε σε έναν άνδρα του ναυτικού..

Την ίδια στιγμή ο ουρανός άλλαξε το χρώμα του,και από γαλάζιο μετατράπηκε στο κόκκινο. Ποικίλες εκρήξεις προκλήθηκαν στα πλοία που βρίσκονταν στο λιμάνι,ο ήχος από τις εκρήξεις αναμίχθηκε με τις κραυγές τον κατοίκων οι οποίοι άρχισαν να τρέχουν προς το κέντρο της πόλης.Εγώ είχα σαστίσει καθώς παρακολουθούσα τα πλοία που είχαν τυλιχθεί στις φλόγες ακόμα και το στολίδι του λιμανιού, το λευκό πλοίο άρχισε να βυθίζετε.Όμως δεν πρόλαβα να το παρακολουθήσω για πολύ καθώς κάποιος από τους κατοίκους με έσπρωξε και άμεσα βρέθηκα στο πάτωμα μερικοί κατάφεραν να με πατήσουν στην πλάτη και στα πόδια αλλά γρήγορα κάλυψα το κεφάλι μου για να γλιτώσω από περαιτέρω ζημιά.
Καθώς το χάος κόπασε και οι περισσότεροι κάτοικοι κατάφεραν να φύγουν προς την ασφάλεια τον σπιτιών τους, άρχισαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Ένα μεγάλο τάγμα του ναυτικού βρισκόταν αντιμέτωπο με ένα αντίστοιχο τάγμα,οι περισσότεροι η φορούσαν μάσκες η τα πρόσωπα τους ήταν καλυμμένα με κουκούλες.Ένας από αυτούς όμως κρατούσε ένα λάβαρο όπου πάνω του συμβολιζόταν ένας ερυθρός δράκος.

Γνώριζα πια ότι βρισκόμουν σε πεδίο μάχης,οπότε χωρίς να χάσω παραπάνω χρόνο άρχισα να τρέχω και να ακολουθώ τους υπόλοιπους κατοίκους που έτρεχαν προς την πόλη..

Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική,καπνοί είχαν τυλίξει όλη την πόλη και η προσπάθεια μου στο να πάρω κάποια ανάσα ήταν αρκετά δύσκολη.Όμως εγώ συνέχισα να τρέχω χωρίς να σκέφτομαι τίποτα παρά να σώσω την ζωή μου. Ήθελα να βρω ένα ασφαλές σημείο μέχρι να περάσει η μπόρα της μάχης.Έτσι γρήγορα θυμήθηκα τον δρόμο προς την κορυφή της πόλης όπου η ατμόσφαιρα λογικά θα ήταν πιο προσιτή. Έτσι άρχισα να στρίβω σε μερικά στενά όμως προς δυσάρεστης έκπληξης μου στο επόμενο στενό το μόνο που βρήκα μπροστά μου ήταν αίμα.....
5 νεαροί ναυτικοί κείτονταν νεκροί καθώς το χώμα και οι τοίχοι είχαν ποτιστεί με το αίμα τους.Την ίδια στιγμή ένας άνδρας πετάχτηκε από την γωνία και έπεσε πάνω μου. Εγώ το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να πέσω κάτω.Όμως μόλις άνοιξα τα μάτια μου μπροστά μου βρήκα τον γνώριμο μου,ήταν ο καπετάνιος Rollins....

-Καπετάνιε..??!!
-Hitomi..?? φύγε από εδώ τρέχα στο σπίτι σου τώρα...!!
-Δεν έχω σπίτι... ψιθύρισα....
-Τρέχα...Φύγε...Τώρα..!!!

αμέσως σηκώθηκα και για μια στιγμή παρατήρησα κάτι,ο καπετάνιος κρατούσε ένα ανοικτό μπαούλο στην αγκαλιά του...την ίδια στιγμή κοίταξα δίπλα μου και ένα παράξενο μήλο κύλησε προς το αίμα.Το σταμάτησα με το πόδι μου και το σήκωσα με τα δυο μου χέρια...

-Τι είναι αυτό...??

Εκείνος το κοίταξε εμφανώς σοκαρισμένος και αμέσως έκανε ένα νεύμα με το χέρι του..
-Δώστο γρήγορα και τρέχα στον πατέρα σου μικρή....
-Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΊΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ..!!!ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΡΚΟΙ...ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΠΙΤΙ....ΜΟΝΟ ΣΤΑΧΤΕΣ...ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΛΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΕ..!!
-Τι λες έχεις τρελαθεί μικρή αποκλείεται να.......οχι.....Αυτήν την οικογένεια χτύπησαν?!...
-Ποιοι.....μίλα τώρα ποιοι..?!?!?!
-Λοιπόν αυτό που κρατάς είναι ένα φρούτο του διαβόλου...φημίζονται ότι δίνουν υπερφυσικές δυνάμεις..τώρα φέρτω εδώ και τρέχα να σωθείς...

Για μια στιγμή πάγωσα...Δυνάμεις...Είπε δυνάμεις....κρατούσα στα χέρια μου το κλειδί για την αλήθεια με την δύναμη του θα μπορούσα να πάρω την εκδίκηση μου.Την ίδια στιγμή άκουσα ποδοβολητά από πίσω μου. Ήξερα ότι έρχονταν για αυτό...Τότε κοίταξα τον καπετάνιο και του χάρισα ένα τελευταίο χαμόγελο...
-Δεν χρειάζεται να μου πεις την αλήθεια...Θα την βρω μόνη μου...

Τότε τα χείλι μου ακούμπησαν το μήλο...
-ΟΧΙ..ΣΤΑΜΑΤΑ...!!
και έτσι με μια απότομη κίνηση δάγκωσα το μήλο και το πέταξα μακριά μου.Την ίδια στιγμή πέντε άνδρες εμφανίστηκαν από πίσω μου.
-Άνδρες...Επιτέλους το βρίκαμ..ΟΧΙ..αυτή η π***νη το έφαγε!!!
Την ίδια στιγμή ο απόλυτος πόνος τύλιξε το σόμα μου....Ένιωθα να αλλάζω...
-Μην την σκοτώσετε....αφού έκανε το λάθος την θέλουμε ζωντανή
Από εκείνη την στιγμή και μετά το μόνο που θυμάμαι είναι ο ήχος από τις σφαίρες που τρύπησαν τα πόδια μου...

Όνομα Χαρακτήρα:Cowen Hitomi
Παράταξη:Civilian
Bounty:-
Story of the month:όχι
Φήμη:-
Beli:7.600
Βαθμολογία:7/10
Παρατηρήσεις:Έξυπνο τέλος αλλά πολύ μικρή αναφορά για το φρούτο.Όλα γίνανε πολύ γρήγορα και το ότι κατευθείαν πήγες στο φρούτο στο τέλος, ήταν ένα μείον στην ιστορία.Πως κατέληξε εκεί ο καπετάνιος ? που το βρήκε το φρούτο? που πήγαινε? φυσιολογικά πράγματα που δεν ρώτησες μιας και ήταν και γνωστό σου πρόσωπο. Πιστεύω πως αν συνεργαζόσουν μαζί του θα μπορούσες να επεκτείνεις την ιστορία σου και να το πάρεις πιο δικαιολογημένα και όμορφα το φρούτο. Αν και το τελευταίο σου πόστ ήταν πολύ καλό!! Επίσης υπήρχαν κάποιες ανούσιες αναφοράς που βάρυναν την ιστορία σου και τον αναγνώστη.

Δεν κατάφερες να πάρεις το φρούτο.