[Αρχή] Disoriented! An Unexpected Deal!

Όνομα Χαρακτήρα: Isashiki Toushiro
Παράταξη: Civilian
Bounty: -
Φήμη: 11
Τίτλος Ιστορίας: Disoriented! What Is Left...
Προηγούμενη Ιστορία(Link): Interest Above All! [Part 2]

Όταν ο Toushi αποφάσισε να "παίξει" με τις πληροφορίες που αποκάλυπτε σε κάθε παράταξη της Aptral, ανακάλυψε κάτι πολύ σημαντικό για μια οργάνωση που προωθούσε όπλα κρυφά. Έτσι, το βράδυ της μεγάλης επίθεσης των παρατάξεων, εκείνος μπήκε στο αρχηγείο της συμμαχίας και έψαξε το κεντρικό γραφείο για περισσότερα στοιχεία που να αφορούσαν την οργάνωση. Εκεί, δέχτηκε επίθεση από μια μυστηριώδη γυναίκα, την οποία ακινητοποίησε σχετικά γρήγορα και ανέκρινε. Την στιγμή εκείνη όμως, μια βίαιη έκρηξη ξάφνιασε τον νεαρό πληροφοριοδότη. Η πόλη τυλίχθηκε στις φλόγες καταστρέφοντας έτσι τα σχέδια του Toushi. Η κοπέλα κατάφερε να αποδράσει και ο Toushi αποφάσισε να τρέξει προς το λιμάνι για να ανακαλύψει τον υπαίτιο, αλλά στον δρόμο συνάντησε έναν παλιό του φίλο από την ίδια οργάνωση. Μεταφέροντας στον Toushi μονάχα ελάχιστες πληροφορίες σχετικά με την εμφάνισή του, τον έπεισε να σταματήσει την αποστολή του και να τον ακολουθήσει πίσω στην βάση.


Οι δύο άντρες έτρεξαν μέχρι τον προορισμό τους και χωρίς καν να κουραστούν, διέσχισαν αρκετά χιλιόμετρα απόστασης. Το πλοίο που τους περίμενε δεν ήταν για να το χορτάσει κανείς. Τα χαρακτηριστικά του είχαν μοναδικό στόχο να δώσουν στο πλοίο ταχύτητα και άνεση στις ανοικτές θάλασσες. Τα δύο κατάρτια που βρίσκονταν στο κέντρο του καταστρώματος στολίζονταν στις κορφές τους από μια λευκή, ορθογώνια σημαία, η οποία είχε πάνω της βαμμένο μονάχα ένα μαύρο Χ, με δύο πόδια αράχνης να ξεπροβάλλουν, το καθένα από κάθε πλάγια γωνία του Χ, αριστερά και δεξιά. Το συγκεκριμένο σχέδιο ήταν αρκετό για να απωθήσει τις περισσότερες απειλές που πιθανόν να έβρισκε το πλήρωμα μπροστά του. Φυσικά, δεν είχαν όλοι επίγνωση της σημαίας αυτής. Εκείνοι οι ανίδεοι άνθρωποι που τολμούσαν να εκμεταλλευτούν το μικρό μέγεθος του πλοίου και είχαν το θράσος να του επιτεθούν, έβρισκαν όλοι τους τον θάνατο να τους περιμένει στο κατάστρωμα.

Ο Kouji έκανε νόημα στον νεαρό να ανέβει πάνω στο πλοίο. Ο Toushi, ακόμα ενοχλημένος από το ότι δεν γνώριζε τίποτα απολύτως για ότι συνέβαινε τις τελευταίες ώρες στο Omatsuri, έφτυσε στο γρασίδι και προχώρησε. Όταν και οι δύο τους επιβιβάστηκαν, ο Kouji έκανε φανερό νόημα μέσα στις σκιές για να ξεκινήσει το πλοίο. Η ξύλινη σκάλα, που βοήθησε τους συμμάχους να ανέβουν στο κατάστρωμα, μαζεύτηκε από δύο άτομα που φορούσαν μανδύες με κουκούλες. Δεν ήταν παράξενο θέαμα αυτό. Όσοι άνηκαν στην οργάνωση του Toushi έπρεπε να παραμένουν κρυφοί από την κοινή θέα, με μοναδικές εξαιρέσεις κάποια συγκεκριμένα υψηλόβαθμα άτομα. Και ο νεαρός πληροφοριοδότης ήταν μία από αυτές τις εξαιρέσεις, όχι όμως λόγω της θέσης που κατείχε μέσα στην οργάνωση, αλλά λόγω του πανίσχυρου μέντορά του και της ανάπτυξής του μέσα σε λιγοστό χρονικό διάστημα. Το πλοίο είχε ήδη απομακρυνθεί αρκετά από την στεριά και τα κύματα άρχισαν να δέρνουν τα ξύλινα τοιχώματα του. Η νύχτα σιγά σιγά έφτανε στο τέλος της καθώς οι πρώτες ακτίνες του ηλίου ξεπρόβαλαν από τους λόφους που βρίσκονταν πίσω από την Aptral. Ο Toushi δεν μπορούσε να δει την διαφορά μεταξύ μέρας και νύχτας. Οι φλόγες που είχαν τυλίξει ολόκληρη την πόλη ήταν αρκετές για να φωτίσουν έντονα ένα μεγάλο μέρος του νησιού. Η νύχτα που περνούσε ήταν άλλη μια μέρα στα μάτια όχι μόνο του νεαρού, αλλά και των κατοίκων που επιβίωσαν την καταστροφή αυτή. Ο κατάμαυρος καπνός που εκλυόταν από την πόλη είχε καλύψει όλο τον ουρανό. Το φως του ήλιου δεν έπεφτε καθαρό πάνω στο νησί, αλλά έπαιρνε ένα κατακόκκινο χρώμα λόγω των σκούρων ουρανών. Ήταν η τελευταία μάλλον φορά που θα αντίκριζε ο Toushi αυτό το νησί. Του έριξε μια καλή ματιά ώστε να χαραχτεί στην μνήμη η εικόνα της φλεγόμενης Aptral. Όχι ότι θα ήταν και εύκολο να ξεχαστεί μια τέτοια εμπειρία για εκείνον.

Περπάτησε μέχρι την πλώρη και έκατσε εκεί ακίνητος. Πλέον μόνο η μυρωδιά του αέρα μπορούσε να τον ταράξει περισσότερο και εκείνη θα εξαφανιζόταν σε λίγο. Ο ρυθμός με τον οποίο εκτυλίχθηκαν όλα τα γεγονότα παραήταν γρήγορος για να μείνει άπραγο το πνεύμα του. Είχε αποπροσανατολιστεί, ήταν φανερά μπερδεμένος. Το μερικό σκοτάδι μπροστά του βοηθούσε μόνο στο να καταστρέψει την ροή των σκέψεών του, ευτυχώς για εκείνον. Η στιγμή εκείνη δεν ήταν για να βάλει κανείς τα πράγματα σε μια σειρά. Θα διέλυε περισσότερο την ψυχολογική του κατάσταση. Τα σχέδια στα οποία είχε ξοδέψει τόσο πολύ χρόνο για να καταστρώσει, τινάχτηκαν στον αέρα. Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά. Κανείς άλλος στην θέση του δεν θα δεχόταν τέτοιο ψυχολογικό πλήγμα στην ίδια περίπτωση. Δεν ήταν παρά άλλη μια απλή αποστολή που του είχε ανατεθεί από την οργάνωση. Το τίμημα που θα πλήρωνε για την αποτυχία του ήταν μηδενικό, ανύπαρκτο. Μονάχα η υπερηφάνειά του θα αμαυρωνόταν. Και παρόλο που ήταν μεγάλος υπερόπτης, δεν υπήρχε εξήγηση για το μέγεθος της δυστυχίας στην οποία πνιγόταν. Ο μέντοράς του είναι το μόνο άτομο που θα μπορούσε ίσως να εκλογικεύσει την κατάστασή του.

O Kouji πλησίασε τον νεαρό και τον ακούμπησε απαλά στον ώμο.
-Έλα μέσα. Πρέπει να φας και να ξεκουραστείς. Ξέρω πως η μέρα που πέρασε σε εξουθένωσε. Όταν φτάσουμε, χρειάζεται να είσαι υγιής.
Ο Toushi ούτε καν που αντέδρασε στα λόγια του καλού του φίλου. Αυτή τη φορά ο Kouji στάθηκε μπροστά του και γονάτισε ώστε να έρθει στο ύψος του καθισμένου πληροφοριοδότη.
-Δεν φταις εσύ... θα--
Το κεφάλι του Toushi πετάχτηκε ξαφνικά και κοίταξε τον Kouji με μοχθηρό βλέμμα. Η ένταση ανάμεσά τους κορυφώθηκε απότομα, πράγμα που άφησε τον Kouji σαστισμένο.
-Τολμάς και λες κάτι τέτοιο!? Μετά από όλα όσα έγιναν έρχεσαι ΕΣΥ από το πουθενά και μου λες ότι δεν φταίω? Δεν μπορούσες να διαλέξεις χειρότερο συνδυασμό λέξεων. Πόσο καιρό με παρακολουθούσες? Καταρχάς δεν ξέρω καν αν ήσουν ο μόνος που με παρακολουθούσε.. Θα μπορούσαν να υπάρχουν κι άλλοι εκεί έξω που να καταγράφουν κάθε μου κίνηση...
Ο Toushi πρόσεξε το αμήχανο βλέμμα του Kouji όπως και την σιγή του. Η οργή τον κυρίευσε.
-Ώστε όντως δεν ήσουν μόνος... Τι το παράξενο είχε η αποστολή μου ώστε να κερδίσει τόσο πολύ την προσοχή όλων σας? Θέλατε να σιγουρευτείτε για την δύναμή μου? Για τις ικανότητές μου? Τόσα χρόνια δεν σας έπεισαν μου φαίνεται.

-Το χειρότερο από όλα είναι ότι μέσα σε όσους με παρακολουθούσαν ήσουν και εσύ παλιέ μου φίλε. Θέλω να πιστεύω πως ήταν μια αποστολή και δεν μπόρεσες να αρνηθείς.
-Φυσικά και ήταν αποστολή ηλίθιε! Πίστεψες πως σε τέσταρα ο ίδιος? Ξέρω πολύ καλά πόσο ικανός είσαι σε όλους τους τομείς...
-Γιατί τότε σε έστειλαν εδώ?
Ο Kouji έσφιξε γερά τα δόντια του και απέστρεψε το βλέμμα του από τον νεαρό.
-Δεν με ενημέρωσαν καν για τον λόγο της αποστολής. Ζήτησα αρκετές φορές να μου πει τι συμβαίνει αλλά ποτέ δεν άνοιξε το στόμα του.
-Του ζήτησες? Άρα ξέρεις ποιος ήταν αυτός που σε έστειλε. Δεν ήταν ανώνυμη η ανάθεση της αποστολής...
Το πρόσωπο του Kouji παραμορφώθηκε ελαφρά. Φαινόταν ότι δεν ήθελε να δώσει τις απαντήσεις που ζητούσε ο Toushi. Η κάθε πληροφορία που έδινε θα μπορούσε να του κοστίσει την ζωή και ήξερε πως παντού στο πλοίο υπήρχαν αυτιά, έτοιμα να μεταφέρουν κάθε τους κίνηση στους υψηλόβαθμους ώστε να ανταμειφθούν πλουσιοπάροχα. Πήρε μια βαθιά ανάσα και τον κοίταξε κατάματα.
-Ο αρχηγός προσωπικά με κάλεσε στον θρόνο του εμένα και άλλα τέσσερα άτομα και μας διέταξε να σε παρακολουθήσουμε. Σου ορκίζομαι πως δεν ανέφερε τίποτα παραπάνω.

Τα μάτια του Toushi άνοιξαν διάπλατα όταν άκουσε για τον αρχηγό της παράταξής του. Καμία προσωπική εντολή από εκείνο το άτομο δεν ήταν ανούσια. Η αποστολή που ανατέθηκε στον Kouji είχε κάποιον απώτερο σκοπό, ο οποίος διέφευγε από τον νεαρό. Προσπάθησε να σκεφτεί καλά γιατί θα μπορούσε να γίνει στόχος παρακολούθησης από την ίδια την οργάνωση. Η έλλειψη εμπιστοσύνης ήταν το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό του. Παρόλα αυτά, ποτέ του δεν είχε δώσει αφορμές για να νομίζει κανείς κάτι τέτοιο. Διάφορα σενάρια άρχισαν να παίρνουν μορφή μπροστά στα μάτια του καθώς άρχισε να φαντάζεται την συνέχεια κάθε λογικού σκοπού που θα μπορούσε να κρύβεται πίσω από την κρυφή αποστολή. Ένα πικρό συμπέρασμα προέκυψε από τους λογισμούς του!
-Δηλαδή δεν είναι τραβηγμένο να σκεφτώ πως το ίδιο πράγμα γίνεται σε κάθε αποστολή μου ε?
O Kouji φάνηκε να μην γνώριζε την απάντηση. Και έτσι ήταν εξάλλου. Οι πληροφορίες των αποστολών δεν μοιράζονταν ανάμεσα στα μέλη της οργάνωσης παρά μόνο αν αυτό ήταν απαραίτητο. Μονάχα ο αρχηγός και κάποια συγκεκριμένα στελέχη μάθαιναν τα πάντα.

Ο Toushi πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεφύσηξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Δεν άφησε την παραμικρή ποσότητα αέρα στα πνευμόνια του. Μετά πήρε μια δεύτερη βαθιά αναπνοή και έκλεισε τα μάτια. Προσπάθησε να ηρεμήσει όσο μπορούσε. Ύστερα σηκώθηκε και τραβήχτηκε.
-Μπορείς να αποχωρίσεις τώρα.
-Είσαι σίγουρος? Δεν θέλω να σε αφήσω σε αυτήν την κατάσταση.
-Απλά άσε με μόνο μου. Θέλω να χαλαρώσω και με εσένα εδώ δεν γίνεται.
-Ό,τι χρειαστείς πες μου!
-Ναι ναι ξέρω...
O Kouji έφυγε από το πλευρό του νεαρού και κατέβηκε τα ξύλινα σκαλιά που οδηγούσαν στο αμπάρι. Η ώρα πέρασε γρηγορότερα από ότι περίμενε ο Toushi και ο ήλιος πλέον είχε σηκωθεί αρκετά ώστε να μπορεί κανείς να δει αρκετά χιλιόμετρα μακριά με το γυμνό μάτι. Τα κύματα που έσκαγαν με δύναμη πάνω στο πλοίο ήταν το μοναδικό πράγμα που κοιτούσε. Σήκωσε ελαφρά το κεφάλι του και παρατήρησε τον ορίζοντα. Μια κουκκίδα άρχισε να εμφανίζεται μπροστά του. Ήταν ακόμα σχετικά μακριά για να μπορέσει να κατανοήσει τι ακριβώς ήταν. Ίσως να ήταν το νησί προς το οποίο ταξίδευε το πλοίο τους. Όσο κυλούσε ο χρόνος, ο Toushi κατάφερε να διακρίνει άλλες δύο παρόμοιες κουκκίδες, η μία αρκετά αριστερά από την πρώτη και η άλλη αντιδιαμετρικά με τη δεύτερη, δηλαδή πίσω από το πλοίο. Παρότι η αρχική κουκκίδα όλο και μεγάλωνε, όπως και θα έπρεπε μιας και η κατεύθυνση του πλοίου ήταν προς εκεί, η τρίτη κουκκίδα δεν μίκραινε. Παρέμενε σταθερή, ίσως και να αυξανόταν σε μέγεθος. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Έκλεισε το δεξί του μάτι και ξανακοίταξε. Το αποτέλεσμα δεν άλλαξε. Όλες οι κουκκίδες μεγάλωναν σταδιακά μέχρι που τα χαρακτηριστικά τους έγιναν πιο διακριτά στον νεαρό αλλά πλέον και στο υπόλοιπο πλήρωμα. Δεν ήταν νησιά ή βράχια, αλλά τρία διαφορετικά πλοία τα οποία πλησίαζαν όλο και περισσότερο το δικό τους. Όλα τα καράβια αυτά είχαν μαύρες σημαίες να ανεμίζουν στα κατάρτια τους. Ήταν πειρατικά, χωρίς αμφιβολία.
-Δεν ήξερα ότι υπάρχουν τόσο άμυαλοι στις θάλασσες... ίσως δεν έχουν δει ακόμα τη σημαία μας. Λογικά όταν την δουν θα απομακρυνθούν.
-Kouji... άλλα δύο καράβια πλησιάζουν. Μας έχουν περικυκλώσει...
-Νομίζω δεν χρειάζεται να γνωρίζουν που κάνουν επίθεση εφόσον έχουν τόσα καράβια, δεν νομίζεις? Μην περιμένετε να φύγουν. Αντιθέτως... ετοιμαστείτε.

Όλοι τους κοίταξαν τον Toushi και μετά τον Kouji. Εκείνος μετά από λίγα δευτερόλεπτα συλλογισμού τους έκανε νόημα να προετοιμαστούν για μάχη. Κανείς δεν πανικοβλήθηκε σε μια τέτοια κατάσταση. Παρότι ο καθένας θα προσευχόταν τουλάχιστον να πεθάνει γρήγορα και χωρίς πόνο από τον εχθρό, το πλήρωμα παρέμεινε όσο ψύχραιμο γινόταν. Κανείς δεν φοβόταν, ή αν φοβόταν το έκρυβε καλά μέσα του. Εκπαιδευμένοι από μικρή ηλικία, τα μέλη της οργάνωσης δεν μπορούσε να τα αποκαλέσει κανείς "αδύναμα". Είτε σώμα με σώμα είτε από απόσταση, κάθε μέλος είχε εξειδικευτεί και στα δύο είδη μάχης. Όμως σε μια τέτοια κατάσταση, με πέντε πλοία ενάντια στο δικό τους δεν γνώριζε κανείς το αποτέλεσμα. Χρειαζόταν να σκεφτούν γρήγορα έναν τρόπο ή να αποφύγουν τη μάχη ή να τους κατατροπώσουν.
-Kouji, ένα από τα πλοία ανήκει στο πλήρωμα των Blurred Scarves, ένα στους Coyotes και τα υπόλοιπα τρία στους Headless.
-Οι Headless τολμούν να μας επιτεθούν? Πότε απέκτησαν την αντίστοιχη δύναμη για να συμπορευτεί με το θάρρος τους? Η πιθανή συμμαχία τους με τα άλλα δύο πληρώματα πρέπει να τους έδωσε την εντύπωση ότι μπορούν να τα καταφέρουν.
-Παρόλο που ήσουν σε αποστολή δεν σε βρίσκω αρκετά ενημερωμένο Kouji...
Ο Kouji γύρισε το κεφάλι και προσπάθησε να διακρίνει το πρόσωπο που κρυβόταν κάτω από την μαύρη κουκούλα, αν και κατάλαβε μόνο και μόνο από τον τόνο και την ένταση της φωνής του για ποιον πρόκειται.
-Arlekin... Και εσύ εδώ?
-Χοχο, μου φαίνεται πως έχεις σκουριάσει αρκετά τα τελευταία χρόνια. Δεν μπορούσες καν να εντοπίσεις τα υπόλοιπα άτομα με τα οποία συνεργαζόσουν στην τελευταία σου αποστολή.
Ο Kouji μόρφασε. Έσφιξε τις γροθιές του και τα μάτια του στένεψαν.
-Δεν χρειάζεται να παίρνεις τέτοια φάτσα, δεν ήρθα εδώ για να μαλώσουμε. Απλά ήθελα να σε ενημερώσω για κάποια πράγματα που δεν μπήκες στον κόπο να μάθεις από μόνος σου.
Το πρόσωπο του Kouji παραμορφώθηκε περισσότερο στα τελευταία λόγια του Arlekin. O Toushi δύσκολα έβλεπε τον μέντορά του να θυμώνει τόσο πολύ. Είχε καταλάβει ότι με δυσκολία κρατιόταν και δεν ορμούσε καταπάνω του.

Ταυτόχρονα όμως ο Toushi δεν άφησε τα λόγια του Arlekin να περάσουν ασχολίαστα. Είχε δίκιο ο πληροφοριοδότης που σκέφτηκε πως ο Kouji δεν ήταν ο μόνος που τον παρακολουθούσε από την οργάνωση. Δεν ήξερε πολλά για τον Arlekin αλλά τα λίγα που γνώριζε ήταν αρκετά για να πείσουν πως δεν πρόκειται για κάποιο χαμηλόβαθμο μέλος. Μόνο και μόνο από τον τρόπο που μιλούσε στον πανίσχυρο Kouji μπορούσε κανείς να καταλάβει με τι άτομο είχε να κάνει.
-Μίλα επιτέλους!
-Χοχο.. Όσο παρακολουθούσαμε τον νεαρό από εδώ κάποιος πανέξυπνος από την οργάνωσή μας επέλεξε να δώσει ανακριβείς πληροφορίες σε αρκετά πληρώματα, πράγμα που εξόργισε τους καπετάνιους. Φυσικά αυτό δεν ήταν αρκετό για να οδηγήσει τα πληρώματα εναντίον των Aragumo. Όταν έπιασαν τον καημένο αυτό άντρα, "προέκυψε" μια διαρροή πληροφοριών. Οι πληροφορίες αυτές είχαν να κάνουν όλως τυχαίως με τα πληρώματα εκείνα. Ήταν βάσεις δεδομένων σχετικά με τα στοιχεία των μελών των πληρωμάτων, τις δυνάμεις και αδυναμίες τους, τις ενέργειές τους από την ίδρυσή τους και πολλά άλλα. Δεν χρειάστηκαν πολύ για να δημιουργήσουν συμμαχία και να εναντιωθούν στους Aragumo. Το ότι μας βρήκαν έχει να κάνει πιθανότατα με τον όμηρο που έχουν.  Για κάποιο λόγο γνώριζε για την αποστολή μας και την μεταφορά του νεαρού που ήταν απόλυτο μυστικό στην οργάνωση. Ίσως πρέπει να "σώσουμε" τον όμηρο αυτό και να δούμε τι άλλο γνωρίζει...
-Αυτό και θα κάνουμε! Θα επιτεθούμε πρώτα στον πιο κοντινό μας εχθρό. Οι Blurred Scarves θα είναι οι πρώτοι που θα καταλήξουν στον πυθμένα της θάλασσας. Θα αφανίσουμε το πλήρωμα αυτό μια για πάντα...