watashi wa sakura desu..ένα αναπάντεχο νέο[TEΛΟΣ γ' μέρος]

γύρισα πτώμα στην καλύβα μου...μόλις μπήκα μέσα άναψα το τζάκι για να έχω ζέστη και μπήκα να κάνω ένα ντουζ...ήθελα απελπισμένα να τελειώνω το συντομότερο δυνατό με τον μοργκαν ωστε να φύγω από εδώ...το μέρος δεν με χωρούσε πια...
το νερό στο ντούζ έτρεχε καυτό και εγώ το απολάμβανα...
περίπου 20 λεπτα μετά βγήκα τυλίχτηκα με μία πετσέτα και έβαλα και άλλη μία στα μαλλιά μου...κοιτάχτηκα στον θολό καθρεύτη...είχα αλλάξει πολύ..ακούμπησα το χέρι μου πίσω απο τον λαιμό μου πάνω στο ταττού μου...για κάποιο λόγο με πονούσε...ήταν μια περγαμηνή που έγραφε μέσα ''donec veniat finis ero iam in inito'' αυτό σήμαινε μέχρι να έρθει το τέλος θα βρίσκομαι ακόμα στην αρχή...ήταν μια δική μου φράση...που με εξέφραζε...
ντύθηκα και ξάπλωσα στην αιώρα μου...έκλεισα τα μάτια και αποκοιμήθηκα..

όταν ξύπνησα είχε πάει πια μεσημέρι...άνοιξα ένα μπουκάλι ρούμι και άρχισα να πίνω... καθόμουν μπροστά απο το τζάκι και σκεφτόμουν ξανά και ξανά όλα αυτά που έχουν συμβεί..άναψα ένα τσιγάρο...τώρα έκλαιγα με λυγμούς...
μισή ώρα αργότερα ήμουν κάπως καλύτερα κοίταξα το ημερολόγιο...ήταν 10 ιανουαρίου...είχα γενέθλια...έκλεινα τα 18....με τούτα και με κείνα είχα χάσει το μέτρημα των ημερών...τότε θυμήθηκα...
~~~12 χρονια πριν....~~
<μαμααααα μαμαααα μην φεύγεις σε παρακαλώ μην με αφήνειιις>της έλεγα κλαίγοντας
<λυπάμαι αλλά πρέπει να φύγω...πάρε αυτό το κουτί...άνοιξε το την ημέρα που θα κλείσεις τα 18..>μου είπε και έφυγε...


~~~παρόν~~~
έψαξα σε ένα παλιό μπαούλο...ήταν εκεί..ένα ξύλινο κουτί σκονισμένο...όχι μεγαλύτερο απο ένα κουτί παπουτσιών...το σήκωσα με προσοχή και κάθισα στον καναπέ μπροστά στο τζάκι...

η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει..δεν είχα ιδέα για το τι μπορεί να υπάρχει εκεί μέσα...έκλεισα τα μάτια μου πήρα μια βαθιά αναπνοή και άνοιξα το κουτί...
σηκώθηκε μια μπαλαρίνα και άρχισε να κάνει κύκλους καθώς ακουγόταν το ''the godfather'' μόνο σε μελωδία πιάνου..θυμήθηκα την μητέρα μου...της άρεσε να παίζει πιάνο..
κοίταξα μέσα στο κουτί..
ήταν ένα βελούδινο πουγκάκι πάνω πάνω....το άνοιξα..μέσα υπήρχε ένα μενταγιόν..ήταν οβάλ και ήταν μια μαύρη πέτρα...μαύρος όνυχας απ ότι κατάλαβα..ήταν δεμένη περίτεχνα σε έναν χρυσό δακτύλιο ο οποίος κρέμονταν απο μια χρυσή αλυσίδα.ήταν όμορφο...το θαύμασα για 2-3 λεπτά.μετά το ξανά έβαλα στο βελούδινο πουγκί και το άφησα στην άκρη...έβαλα το χέρι μου στο κουτί και έβγαλα έναν παλιό φάκελο...τον άνοιξα...μέσα υπήρχε ένα γράμμα και μια φωτογραφία..
η φωτογραφία απεικόνιζε την μητέρα μου έγκυο και με ένα μικρό αγοράκι-μωρό για την ακρίβεια- αγκαλιά. σάστισα μπερδεύτηκα <τι στο καλό σημαίνει αυτό?> σκέφτηκα δυνατά

η μουσική από το μουσικό κουτί είχε σταματήσει να παίζει...επικρατούσε νεκρική σιγή...
πήρα το γράμμα στα χέρια μου και το άνοιξα..άρχισα να διαβάζω φωναχτά

<κόρη μου, για να το διαβάζεις αυτό σημαίνει πως είσαι πια 18..χρόνια σου πολλά...καταρχήν θέλω να σου ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη που σε άφησα αλλά είχα λόγο..καταρχήν αυτό το παιδάκι που έχω αγκαλιά στην φωτογραφία που είδες είναι ο αδερφός σου..είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος σου λέγεται Kint D. One ή όπως τον φωνάζαμε εμείς green εξ αιτίας μιας πράσινης τούφας στα μαλλιά του...φοράει ένα μενταγιόν.σου έχω μια φώτο του μέσα...απο αυτό θα τον αναγνωρίσεις...ψάξε να τον βρεις θα σου τα εξηγήσει όλα... καλή τύχη
σ'αγαπάω..η μαμά σου>
τα χέρια μου έτρεμαν..δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο....τα δάκρυά μου πότισαν τι γράμμα της μητέρας μου που τώρα το έσφιγγα στο στήθος μου..και τι δεν θα έδινα να την είχα μαζί μου..έβαλα όλα τα πράγματα στο κουτί και άνοιξα άλλο ένα μπουκάλι ρούμι...αποφάσισα πως σήμερα θα έπαιρνα ''ρεπό'' ο μόργκαν μπορούσε να περιμένει άλλη μία μέρα..

τελικά όλη την ημέρα μου την πέρασα πίνοντας ρούμι, αράζοντας, καπνίζοντας και σιγοτραγουδώντας αυτοσχέδιους στίχους με τον ρυθμό που μου έδιναν οι ήχοι από την αργή καύση των κούτσουρων στο τζάκι..ένιωθα πως πνιγόμουν... γιατί ουσιαστικά τίποτα στην ζωή μου δεν πήγαινε καλά..η μάνα μου με είχε παρατήσει, δεν ήξερα τίποτα για το που βρισκόταν η υπόλοιπη οικογένειά μου, είχαν δολοφονήσει το μοναδικό άτομο που υπήρχε πραγματικά στην ζωή μου και τώρα στα 18 μου μαθαίνω από ένα ξεχασμένο γράμμα πως έχω αδελφό. η καταστασή μου ήταν απλά τραγική...

κάποια στιγμή άρχισα να φαντάζομαι πώς θα ήτανε αν είχα μεγαλώσει με την οικογένειά μου...αν είχα γνωρίσει τον αδελφό μου...η αλήθεια είναι πως απεχθανόμουν την μάνα μου.... αλλά ο αδελφός μου...με ποιο δικαίωμα μου τον στέρησαν??...
αφού ανάλυα το θέμα για ώρες μέσα στο κεφάλι μου.. αποφάσισα να γυρίσω όλες τις θάλασσες μέχρι να τον βρω...ήθελα να τον γνωρίσω...να δω πώς είναι αν μοιάζουμε..τον χαρακτήρα του...τα πάντα...
ήταν νωρίς ακόμα αλλά ήθελα να σηκωθώ νωρίς το επόμενο πρωί...θα πήγαινα να βρω τον kiyo... όλο και κάτι θα ήξερε για να με βοηθήσει...
παράλληλα έπρεπε να έχω και τον νου μου γιατί ο μοργκαν με ψάχνει...έπρεπε να τελειώσω asap μαζί του...και να φύγω...

το άλλο πρωί ήρθε πολύ πιο γρήγορα απ όσο περίμενα ήταν σαν να μην είχα κοιμηθεί καθόλου επιπλέον το κεφάλι που πήγαινε να σπάσει <καταραμένο ρούμι...πρέπει να το ελαττώσω κάποια στιγμή>σκέφτηκα δυνατά

αφού έκανα ένα ντουζ φόρεσα τα ρούχα μου και μια μακριά μαύρη καμπαρτίνα με κουκούλα ώστε να μπορώ να κρύβω το πρόσωπό μου..και βγήκα έξω..
είχε δυνατό αέρα που έκανε τα μακρά μαλλιά μου να αιωρούνται στο κενό δημιουργώντας όμορφα σχήματα. το κρύο πάγωνε τα δάχτυλα των χεριών μου..

μισή ώρα αργότερα βρισκόμουν στη είσοδο της σπηλιάς που έμενε ο kiyo...υπήρχε μια περίεργη ατμόσφαιρα και μια άσχημη μυρωδιά στον αέρα.. όσο πλησίαζα στο μέρος που έμενε γινόταν όλο και πιο έντονη...
έφτασα στην είσοδο. έσπρωξα την πόρτα και μπήκα μέσα...όλα ήταν άνω κάτω κάποιος έψαχνε για κάτι..σκεφτόμουν τα χειρότερα..
και τότε τον είδα... ο άμοιρος γέρος πεσμένος στο πάτωμα μέσα σε μια λίμνη αίματος...κάποιος τον είχε δολοφονήσει και βάρβαρα μάλιστα αν έκρινα απο τις πολλαπλές μαχαιριές στο στήθος...πρέπει να ήταν νεκρός ήδη 1-2 μέρες...έκανα ένα γύρο στο δωμάτιο..μήπως και έβρισκα κάτι που θα με βοηθούσε/...

πήγα και στάθηκα δίπλα από μια συρταριέρα έσκηψα και κοίταξα κάτι χαρτιά που υπήχαν στο πάτωμα...δεν ήταν τίποτα που να με ενδιέφερε.προχώρισα πιο πέρα που επίσης υπήρχαν ανακατωμένα διάφορα χαρτιά..βρήκα έναν φάκελο που έγραφε sakura <οπ τι έχουμε εδώ?> σκέφτηκα... τον σήκωσα και τον έβαλα στην τσέπη μου...πλησίασα στο νεκρό σωμα..

<συγγνώμη που δεν πρόλαβα...και σε ευχαριστώ για ότι έκανες για μένα..αναπαύσου...> έσκυψα και του έκλεισα τα μάτια..μετά τον σκέπασα με ένα σεντόνι...και έφυγα. η μπόχα δεν αντεχόταν άλλο..

καθώς βγήκα απο την σπηλιά εισέπνευσα.. προσπαθούσα να χωνέψω το γεγονός..ο αέρας φυσούσε δυνατός..ένιωθα σαν να μου έπαιρνε μακριά όλες τις έγνοιες...αποφάσισα να πάω να κάτσω στο λιμάνι και να διαβάσω το γράμμα που βρήκα στο σπίτι του kiyo...

περπατούσα απαθής.. χωρίς καμία σκέψη χωρίς κανένα συναίσθημα..στον δρόμο πέτυχα μια γυναίκα με το παιδί της φορούσανε παλιά και κουρελιασμένα ρούχα..μάλλον ήτανε φτωχοί..το παιδί της έλεγε κλαίγοντας <μαμα σε παρακαλώ πάρε μου αυτό το γλειφιτζούρι > έβλεπα την λύπη στο πρόσωπο της μητέρας.δεν είχε χρήματα για να αγοράσει στο παιδί της ακόμα και κάτι τόσο απλό...την λυπήθηκα...του πλησίασα...

<ποιο γλειφιτζούρι θέλεις?> έσκυψα μπροστά στο παιδί καθώς του έδειχνα την βιτρίνα να διαλέξει

<αυτο > μου είπε χαρούμενο..το προσωπάκι του είχε φωτηστεί..

πλήρωσα το γλειφιτζουρι και του το έδωσα
<σε ευχαριστώ κοπέλα μου να σαι καλά> μου είπε η μητέρα του συγκινημένη

< δεν κανει τίποτα> της είπα και έφυγα...τα μάτια μου είχαν δακρύσει αλλά εξ αιτίας της κουκούλας δεν φαινότανε..

προχωρούσα στο λιμάνι ..περπατούσα κατα μήκος της θάλασσας προσπαθώντας να προετοιμαστώ ψυχολογικά για το περιεχόμενο του γράμματος. πλησίασα σε ένα παγκάκι και κάθισα . έβγαλα το λερωμένο με αίμα φάκελο και τον περιεργάστηκα λίγο..ήταν παραλληλόγραμμος και στις γωνίες υπήρχαν σκαλιστές μπορντούρες, στο κέντρο έγραφε με καλλιγραφικά γράμματα Sakura. τον άνοιξα...

< γλυκιά μου sakura για να διαβάζεις αυτό σημαίνει πως έχω πεθάνει.με κυνηγούσαν οι άνδρες το μόργκαν γιατί σε βοήθησα. λογικά έχεις κλείσει τα 18 . θα σου δώσω ένα κωδικοποιημένο στοιχείο για να μάθεις τι είναι ο αδελφός σου..προσπάθησε να το δεις στους παρακάτω στίχους : Σου γράφω πάλι από ανάγκη η ώρα πέντε το πρωί το μόνο πράγμα που 'χει μείνει όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ Τι να τις κάνω τις τιμές τους τα λόγια τα θεατρικά μες στην οθόνη του μυαλού μου χάρτινα είδωλα νεκρά||Και είμαι εγώ και είσαι εσύ και μοιάζουμε με χάρτινες σαίτες, που έχουν καρφώσει για καλά, στην οροφή του σινεμά,
κάποιοι αλήτες,που έχουν καρφώσει για καλά...κάποιοι αλήτες.

προσπαθούσα μανιωδώς να βρω μέσα από τις λέξεις τι σχηματιζόταν και τελικά μετά από αρκετή ώρα άρχιζα να βγάζω νόημα...σαν να κοκκίνιζα 1-1 τα γράμματα που σχημάτιζαν την λέξη


Σου γράφω πάλι από ανάγκη η ώρα πέντε το πρωί το μόνο πράγμα που 'χει μείνει όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ Τι να τις κάνω τις τιμές τους τα λόγια τα θεατρικά μες στην οθόνη του μυαλού μου χάρτινα είδωλα νεκρά||Και είμαι εγώ και είσαι εσύ και μοιάζουμε με χάρτινες σαίτες, που έχουν καρφώσει για καλά, στην οροφή του σινεμά,
κάποιοι αλήτες,...

είχα μείνει άναυδη ...<μ-π-α-ο-υ-ν-τ-ι χ-α-ν-τ-ε-ρ> συλλάβιζα δυνατά...τι ειρωνεία ο αδελφός μου ήταν κυνηγός επικηρυγμένων και εγώ ήμουν επικηρυγμένη....θα είναι πολύ πιο δύσκολο να τον πλησιάσω απ ότι περίμενα...ένιωθα έναν κόμπο να ανεβαίνει στον λαιμό μου και ήθελα να βάλω τα κλάματα...αλλά δεν το έκανα...καθόμουν απλά εκεί..απαθής σαν πορσελάνινη κούκλα...με ένα βλέμμα χαμένο κάπου...ίσως σε όνειρα που γεμίστηκαν ίσως σε τόπους μακρινούς..ποιος ήξερε? πάντως όχι εγώ η ίδια...ένιωθα πιο χαμένη απο ποτέ.

...μα τι στο καλό γίνεται!!!όποτε πάνε να φτιάξουν τα πράγματα γίνεται κάτι και χειροτερεύουν> ψιθύρισα..
χρειαζόμουν ένα ποτό...ίσως και δύο η και τρία...τέλος πάντων...σηκώθηκα και περπάτησα στα στενάκια της σελ ταουν...πήγα σε ένα μπαρ...
μπήκα μέσα..το πρώτο που είδα ήταν καμιά δεκαριά κλασμένους χαρμάνηδες που ήταν αλλού και δεν είχαν καμία επαφή με το περιβάλλον, γελούσαν χωρίς κανένα απολύτως λόγο...του προσπέρασα και πήγα και έκατσα στην μπάρα σε ένα ψηλό σκαμπό.

<τι να σου φέρω κοπελιά?>είπε ο μπάρμαν μίστερ βαρεμάρας που με το ζόρι μιλούσε εξ αιτίας της κατάποσης μεγάλης ποσότητος αλκοόλ..αναμενόμενο βρισκόμουν στο πιο απόμερο και τελευταίας κατηγορίας μπαρ στην σελ ταουν
<πιάσε μου ένα ρούμι>είπα κοφτά

είχα ξενερώσει κάργα με την ζωή μου και πόσο μάλλον με το μέρος...αλλά είχα έρθει επίτηδες εδώ που υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες να με αναγνωρίσει κάποιος πόσο μάλλον να με καταδώσει αφου αυτοί που συχνάζανε εδώ ήταν χρόνια μπεκρούλιακες, αποβράσματα της κοινωνίας ή και οι ίδιοι καταζητούμενοι. όχι βέβαια πως εγώ ήμουν καλύτερη...αν συνέχιζα να πίνω έτσι θα καταντούσα χειρότερα από αυτούς.

τον ειρμό μου διέκοψε ο μπάρμαν που μου έφερε το ρούμι..
<κάποια μου θυμίζεις...από πού είσαι?>με ρώτησε ο μπάρμαν..αυτό μου έλειπε τώρα να με αναγνωρίσει ένας μαστούρης μπεκρούλιακας που δεν ξέρει καν που πάνε τα 4-.-
<αποκλείεται πρώτη φορά έρχομαι στη σελ ταουν> είπα ψέματα

<μα είμαι σίγουρος πως κάπου σε ξέρω...>επέμεινε
<σου είπα πως αποκλείεται!>του απάντησα απότομα...άρχισε να προχωράει προς την άλλη μεριά της μπάρας καθαρίζοντας ένα ποτήρι

είχε περάσει περίπου μια ώρα απο την άφιξή μου στο μπαρ και μόλις κατέβασα τη τελευταία γουλιά ρούμι απο το μπουκάλι μου

< πιάσε μου άλλο ένα>φώναξα στον μπαρμαν

μου έφερε άλλο ένα...κοντοστάθηκε και με κοίταξε για λίγο

<θέλεις κάτι?>του είπα απότομα
<σε θυμήθηκα!!! εισαι η dark assassin sakura!!!>είπε δυνατά
τέλεια. τώρα όλο το μαγαζί με κοίταζε...
ένας ''εξυπνάκιας'' απο ένα τραπέζι πετάχτηκε και μου είπε
<χαχχα το κοριτσάκι είναι επικίνδυνο καλέ έχει σκοτώσει κ όλας!!!!>με ειρωνευόταν και γελούσε μαζί με τους αλήτες που καθότανε μαζί
σηκώθηκα απότομα και έπιασα την λαβή του σπαθιού μου
<μήπως θέλεις να στο αποδείξω μια στα γρήγορα???>του είπα με σταθερή και άκρως προκλητική φωνή
αυτός σκοτείνιασε και μαζεύτηκε...
<όλοι το παίζετε άντρες αλλά είστε κότες>είπα γελώντας.απαξιούσα. κάθισα στην καρέκλα μου και συνέχισα να πίνω το ρούμι μου

όταν έφυγα απο το μαγαζί είχε νυχτώσει...ήταν αργά.
ο αέρας είχε κοπάσει....η πόλη ήταν φωτισμένη και σου ενέπνεε μια αίσθηση ζεστασιάς και ασφάλειας..από την άλλη οι έρημοι δρόμοι σε συνδυασμό με τις σκιές που έπαιζαν στα παραθυράκια των σπιτιών την έκανε να φαντάζει λες και ήταν πόλη-φάντασμα..
καθώς περπατούσα στον πεζόδρομο άκουσα φωνές και έτσι κρύφτηκα σε ένα στενάκι...
ήταν καμιά 10αριά μαρίνς.άκουσα έναν από αυτούς να λέει
<δεν ξέρω ρε συ..[πιστεύω πως θα μας αιφνιδιάσει...αλλά δεν νομίζω να νικήσει τον μόργκαν όπως λέει..κρίμα πάντως μια τέτοια κοπέλα να χαραμίζεται...>
<σιγά την κοπέλα εγω θα της έριχνα έναν π****** και μετά θα την πέταγα σε κανα γκρεμό>είπε ένας άλλος...
κατάλαβα ότι έλεγαν για μένα...ένιωθα τους παλμούς μου να αυξάνονται και το αίμα μου να ανεβαίνει στο κεφάλι..ήθελα να τους πλακώσω στο ξύλο... αλλά κρατήθηκα...δεν θα ήταν συνετό να προκαλέσω φασαρίες τώρα...θα χαλούσε το σχέδιο...

λίγα λεπτά μετά οι μαρίνς είχαν απομακρυνθεί αρκετά...φόρεσα την κουκούλα μου και κίνησα για την καλύβα μου στο δάσος...αποφάσισα πως από αύριο θα άρχιζα να μαθαίνω πληροφορίες για τον μόργκαν...και πως μόλις τον νικούσα θα πήγαινα να βρω τον αδελφό μου και να του ζητήσω να μάθω όλη την αλήθεια...μετά θα έβρισκα ένα πλήρωμα...με το οποίο θα ταξίδευα σε όλες τις θάλασσες ώστε να φτιάξω χάρτες απ όλα τα νησιά...ναι όσο ζούσε ο kenshin έφτιαχνα χάρτες...θα συνέχιζα λοιπόν....

λίγη ώρα αργότερα είχα φτάσει στην καλύβα..πριν μπω μέσα αγνάντεψα τον μαύρο έναστρο ουρανό...σαν να σχηματίζονταν το πρόσωπό του...<σ'αγαπώ> ψιθύρισα...
έκατσα και έφαγα κάτι..και μετά ξάπλωσα...η αυριανή μέρα θα άλλαζε ριζικά την ζωή μου...μόνο που ούτε καν μπορούσα να φανταστώ τον τρόπο...


[ΤΕΛΟΣ]