[Τελος-Παρελθον] Dark City (Part 1)

Περασανε μερικα λεπτακια απο τον διαλογο που ειχα με τον πειρατη Sol και εννοιωθα την καρδια μου να παει να σπασει. Ειχα αρχισει να φοβαμαι για την ζωη μου καθως και με ειχανε κυριευσει οι φοβοι και οι αμφιβολιες για την οικογενεια μου. Τι ακριβως ειμαι; Τι στο καλο εννοουσε με αυτο; Ποιες δουλεις ηταν αυτες που εκανε ο πατερας μου και γιατι μας τις εκρυβε; Πως αυτος ηξερε τοσα πολλα γι'αυτα τα πραγματα και γιατι μας ειχε βαλει σαν στοχο; Τι ακριβως αποζητουσε απο εμας; Και το κυριοτερο ολων, θα ερχονταν οντως ο πατερας μου απο εδω; και αν ναι τοτε τι θα μας εκανε αφοτου επερνε οτι χρειαζονταν; Κατι μεσα μου ελεγε οτι δεν θα μας αφηνε ζωντανους για να πουμε οτι εγινε σημερα εδω σε οποιονδηποτε. Κατα την διαρκεια αυτων το λεπτων ο Ren και O Gitole ειχανε ξυπνησει απο τις φωνες του πειρατη και τον διαλογο που ειχαμε.

- Εϊ Hibiki...τι θα μας κανουνε, μου αποκρηθηκε ο Gitole, δεν θα μας αφησουνε να φυγουμε; Δεν καναμε τιποτα κακο ετσι; Οι γονεις μου θα ανησυχουνε.
Καημενος Gitole. Φαινοταν μονο απο τον τονο της φωνης του οτι ειχε κατα τρομοκρατηθει απο την ολη κατασταση. Απο την αλλη ομως ο Ren εμοιαζε ποιο συγκρατημενος και ηρεμος απο οτι θα περιμενα. Αν μη τη αλλο ηταν ποιο ηρεμος και απο εμενα. Τι μπορει να σκεφτοταν.
- Hibiki, δεν ξερω τι θελουνε απο εμας αυτοι αλλα δεν θα ειναι καλο. Εχω το μικρο μου τον σουγια στην πισω τσεπη μου αλλα δεν τον φτανω. Ισως μπορεσεις να τον φτασεις εσυ. Προσπαθησε να κοψεις κρυφα τα σκινια αν μπορεις.
Μα φυσικα. Πανεξυπνο πως δεν το ειχα σκεφτει πιο νωρις. Ο Ren παντα κουβαλουσε μαζι του εναν μικρο σουγια τον οποιο χρησιμοποιουσε για να σκαλιζει σε διαφορα δεντρα το συμβολο του και μετα τα κυρητε περιουσια του. Ισως αυτη να ηταν η μοναδικη μας ευκαιρια να ξεφυγουμε απο εδω. Απλωσα τα μικρωκαμωμενα δακτυλα μου αναμεσα απο τις αλυσιδες και τα σκινια και προσπαθησα να φτασω την πισω τσεπη του. Εβαλα μεσα μολις 2 δακτυλα, ισα ισα που εφτανα να τον ακουμπησω. Αρχισα να τον τραβαω αργα-αργα εξω απο την τσεπη ωσπου ξεπροβαλε η λαβη του. Τον ερπαξα οσο πιο γρηγορα γινοταν και τον εκρυψα αναμεσα στα χερια μου. Τον ανοιξα οσο πιο ηρεμα γινοταν και αρχισα αμεσως την προσπαθεια για να κοψω τα σκινια. Η αποπειρα δραπετευση μας ειχε ξεκινησει.

Καθως προσπαθουσα να κοψω τα σκοινια, ο Leol ανεβηκε απο μια σκαλα στην ακρη του δωματιου που οδηγουσε σε ενα υπογειο κανω απο το σπιτι. Ομως δεν ανεβηκε μονος του. Κουβαλουσε κατω απο τις μασχαλες του 2 βαρελακια μετριου μεγεθους. Δεν μπορουσες να διακρινεις τι βρισκοτανε μεσα αλλα ευκολα μπορουσες να μαντεψεις απο την μυρωδια που εβγαινε μεσα απο αυτα. Μπαρουτι!!!. Η μυρωδια του φρεσκου, μαυρου, μπραρουτιου εξεχνε απο τις οπες των βαρελιων και τις ρογμες τους καθως μερικα γραμμαρια ξεχυνονταν απο αυτες κατω στο πατωμα. Τα ακουμπησε διπλα στο σιδερενιο τραπεζι και επειτα ξανακατεβηκε κατω απο τις σκαλες. Μερικα δευτερολεπτα μοναχα μετα ξανανεβηκε πανω κρατοντας αλλα 2 απο τα ιδια μετρια μεγεθους βαρελια. Αυτο εγινε αλλες 3 φορες ανεβαζοντας ετσι τον συνολικο αριθμο των βαρελιων αυτων στα 10. Μα τι χρειαζονταν τοσο πολυ μπαρουτι. Το μονο που μπορουσα να σκεφτω ητ...ΟΧΙ! Αποκλειεται...Δεν θα το εκαναν...αποκλειετε ετσι;;; Οχι...Για ολα ηταν δυνατοι αυτοι οι ανθρωποι, στο κατω κατω ηταν πειρατες, και ειπαν οτι δεν θελανε να μαθει κανεις ποιοι ηταν ή που ειμασταν εμεις.
- Εσεις οι 2 παρτε τα βαρελια και ξεκινηστε να τα στηνετε γυρω απο ολο το δωματιο σιγα-σιγα. Ριξτε οσο περισσοτερο μπορειτε σε κρυφα σημεια γυρω απο τα παραθυρα και τις πορτες και τα υπολοιπα κρυψτετα στα αλλα δωματια του ισογειου. Αφηστε ενα για να το βαλουμε πισω απο τα παιδια. Χα, χα, χα...ωρα για μερικα πυροτεχνηματα!!!

- Τι εννοεις; Θα μας ανατιναξεις ολους; Εισαι τρελλος!!!!
Ο Ren φανηκε πως τα ειχε χασει επιτελους. Δεν αντεξε μπροστα στο κινδυνο. Δεν τον παρεξηγω και εγω το ιδιο θα ειχα κανει, αλλα ειχα απορωφηθει απο την προσπαθεια μου να κοψω τα σκοινια που ειμασταν δεμενοι. Αν μπορουσα να κοψω εστω και ενα απο αυτα θα ειχαμε μια ελπιδα να ξεφυγουμε. Οι αλυσιδες δεν ηταν τοσο δυνατες μιας και εμοιαζαν καποιες απλες, σκουριασμενες αλυσιδες που ισως βρηκανε μεσα στο σπιτι και ετσι δεν ειχανε αρκετη δυναμη να μας κρατησουνε και επιπλεον δεν ητανε τοσο σφιχτα δεμενες. Το προβλημα ηταν τα σκοινια. Ελα λιγο ακομα, λιγο ακομα. Εννοιωθα τα σκοινια να κοβονται λιγο-λιγο, χιλιοστο προς χιλιοστο. Λιγο ακομα.

- Ησυχια!!!!! Μην τολμησεις και ξαναφωναξεις. Σε λιγο θα εχουμε επισκεπτες, χε, χε. Ο πατερας σου θα ειναι εδω συντομα. Πριν ερθω εδω πηγα και του εκανα μια μικρη επισκεψη βλεπεις.
- Τι;; Η προσοχη μου ξεφυγε κατευεθειαν απο το κοψιμο και επεσε και παλι πανω στον μικροκαμωμενο γερο.
- Χε, χε, ναι πηγα να του πω οτι ξερω για τις βρομικες δουλειες του και πως ειχα εσενα και τους φιλους σου. Εννοειτε πως του ειπα οτι αν θελει να σε δει ξανα ζωντανο δεν επρεπε να πει σε κανεναν τιποτα. Πραγματικα εδειχνε να ειναι ξαφνιασμενος οταν του ειπα οτι ξερω τα παντα. Ξερει να υποκρινετε καλα, αφου ουτε η μητερα σου φανηκε να ξερει για τι μιλουσα. Του ζητησα να ερθουνε μονο οι 2 τους σε αυτο το σπιτι λιγο πριν την αυγη μαζι με 5,000,000 beli και το «ξεχωριστο» πακετο που παρελαβε 2 μερες πριν. Εκανε τον ανηξερο αλλα μολις του θυμισα τι διακυβεβεται εδω τοτε φανηκε να λογικεβετε. Δεν μενει πολυ ωρα μεχρι την αυγη. Σε λιγη ωρα θα εχω εχω αυτο που μου ανηκει πισω στα χερια μου

- Τι ειναι αυτο που τοσο πολυ θελεις να σου δωσει ο πατερας μου.
- Ενα πραγματικο θυσαυρο. Το μονο πραγμα που στοιχιζει περισσοτερο απο τον χρυσο σε αυτην την εποχη που ειμαστε. Ενα πραγματικο Devil Fruit. Το δικο μου Devil Fruit, αυτο που εχασα χρονια πριν, οταν επεσα θυμα των Marines. Μολις το ειχα βρει και ημουν ετοιμος να αποκτησω τις μυθικες δυναμεις που θα με εκαναν ασταματητο. Ομως επρεπε να με βρουνε και να με σταματησουνε;! Για χρονια πιστευα οτι ειχε χαθει στον ωκεανο μαζι με το πλοιο μου και το πληρωμα μου αλλα πριν 1 μηνα περιπου με εστειλε για να παραλαβω το συνηθησμενο φορτιο με τα αντικειμενα της εβδομαδας που ειχαμε να αποστηλουμε σε «πελατες». Εκει ομως ηταν ενα μικρο μεταλικο σκουριασμενο απο την αλμυρα της θαλασσας και τα χρονια, κουτι. Μπορουσες ακομα να καταλαβεις το χρωμα που ειχε πριν σκουριασει απο διαφορα σημεια που ειχε μεινει η αρχικη μπογια του. Πρασσινο, και στο πανω μερος του καπακιου του ενα κοκκινο συμβολο. Ενα κρανιο με ενα σπαθι που το διαπερνουσε στο κεντρο του. Το συμβολο που χρησιμοποιουσα οταν ημουν ακομα ξακουστος πειρατης. Ανοιξα το μικρο κουτι και μεσα το ειδα. Το Devil Fruit που πιστευα για χρονια να ειναι χαμενο. Ενα φρουτο σε οβαλ σχημα σαν αυγο και ενα κοτσανι στην κορυφη σε σχημα 2 μικρων κερασιων. Ειχε μπλε χρωμα στα κοτσανια και βαθυ κοκκινο και πορτοκαλι στο κυριως μερος. Ενα φρουτο που φερνει απιστευτη δυναμη σε οποιον το καταναλωσει και μπορει να σπειρει τον τρομο σε οποιον μπει στον διαβα του.

Ειχα μεινει αφωνος με αυτα που ακουγα οπως ολοι οι υπολοιποι μεσα στο δωματιο. Ολοι κρεμομασταν απο τα χειλη του, εγω και τα παιδια ηταν η πρωτη φορα που ακουγαμε καποιον να αναφερετε στα θρυλικα Devil Fruits. Ολοι ξεραμε οτι υπηρχανε ανθρωποι, πειρατες και μελη των Marines που ειχανε φαει ενα τετοιο φρουτο και ειχανε αποκτησει δυναμεις περα απο την φαντασια μας. Εξαλλου ολοι ξεραμε απο το σχολειο οτι για την διασημη μαχη αναμεσα στον 2ο Pirate King, Monkey D. Luffy και εναν απο τους τοτε Shichibukai, σε ενα βασιλειο της Grand Line, για να αποκτησει ξανα το φρουτο του αδερφου του που ειχε σκοτωθει στον Περιβοητο Πολεμο των Καλυτερων στο Marineford...Κανεις μας ομως δεν ηξερε την πραγματικη τους δυναμη ουτε ειχαμε συναντησει καποιον που να ειχε δει οντως ενα τετοιο φρουτο, ποσο μαλλον να το αγκιζει.

Οι 2 πειρατες που ηταν με το μερος του εμοιαζαν να μην ηξερα οτι αυτο που πραγματικα αποζητουσε το αφεντικο τους ηταν κατι τοσο σημαντικο και παντοδυναμο πραγμα, και εμοιαζαν να ειχανε ενδιασμους.
- Εεεε δεν μας ειπες εμας τιποτα για κανενα Devil Fruit. Θελουμε περισσοτερο μεριδιο.
- Ναι δεν ειναι δικαιο να κανουμε ολη την δουλεια και να παρουμε τοσα λιγα.
- Ουτε με ενδιαφερουνε τα λεφτα αχρηστοι. Παρτε ολα τα λεφτα, ποσος με νοιαζει. Ο μονος μου στοχος ειναι να παρω πισω το Devil Fruit μου. Απο εκει και περα μπορειτε να κανετε οτι θελετε με τα λεφτα σας. Τωρα γυριστε πισω στις δουλειες σας, αρκετα χαζολογισατε ακουγοντας ιστοριες. Η ωρα πλησιαζει.
Στησανε τα βαρελακια οπως ακριβως τους ειχε και και τα υπολοιπα τα διασκορπησανε μεσα στο σπιτι. Βαλανε ενα πισω απο τις καρεκλες που μας ειχανε δεσει και αρχισανε να ετοιμαζουνε τα οπλα τους. Το μαυρο της νυχτας και το ασημενιο του φεγγαριου ειχανε γινει σχεδον παρελθον. Ο ουρανος αρχισε να γινετε μωβ προς το μπλε και στον οριζοντα ισα ισα που αρχισε να διακρινετε το πορτοκαλι του ανατελοντος ηλιου. Η ωρα της τελικης συναντησης ηταν κοντα.

Ενω αυτοι ειχανε προετοιμαστει να υποδεχτουνε τους γονεις μου, εγω συνεχιζα την προσπαθεια να κοψω να σκοινια που μας κρατουσανε ακομα φυλακισμενους. Ειχα μολις καταφερω να σκισω 1 λοριδα απο τις 3 που συγκρατουσανε τον κομπο που ειχαμε δεθει και δεν ητανε αρκετος παρα μονο για να χαλαρωσουνε ελαφρα τα σκοινια. Χρειαζομασταν ακομα λιγο χρονο για να μπορεσουμε να ελευθερωθουμε. Ελπιζω να μην μας παρουνε ειδηση πριν ερθουν οι γονεις μου. Ευτυχως για εμας αυτη η στιγμη δεν αργησε και τοσο πολυ να ερθει. Παρα μονο μερικα λεπτα αργοτερα ακουστηκαν βηματα πανω στην αμμο, εξω απο το σπιτι και επειτα οι συνηθησμενες σαπισμενες, ξυλινες σανιδες στην εισοδο του σπιτιου να τριζουνε. Ο πειρατης με τα σκουλαρικια ανοιξε την πορτα αργα και αφησε να μπουνε μεσα τα 2 ατομα που ειχανε φτασει. Περασανε την μικρη εισοδο μπροστα απο το σπιτι και μπηκανε μεσα στο δωματιο που βρισκομασταν εμεις. Μολις ξεπροβαλαν τα προσωπα τους ημουν σιγουρος οτι ητανε πλεον οι γονεις μου. Εννοιωσα μια σχετικη ασφαλεια αλλα ταυτοχρονα και εναν κομπο να δενει το στομαχι μου. Ενα αβολο συναισθημα. Κατι δεν πηγαινε καλα. Κατι κακο ηταν ετοιμο να συμβει.

- Hibiki;;; εισαι καλα παιδι μου, φωναξε η μητερα μου μολις με ειδε.
- Μια χαρα μαμα. Μην τους δωσετε οτι και αν ζητανε.
- Βουλωσετο εσυ, ειπε ο Sol και με βαρεσε με την λαβη του πιστολιου του στην κορυφη του κεφαλιου μου.
- Μην τολμησεις να το ξανακανεις αυτο, αλλιως δεν θα παρεις τιποτα, του αποκριθηκε ο πατερας μου με απειλιτικο και σοβαρο ηφος. Δεν ειχα ξαναδει του γονεις μου να ειναι ποτε ξανα τοσο σοβαροι. Ουτε οταν εβαλα φωτια καταλαθος στην αποθηκη μας δεν ηταν τοσο σοβαροι μαζι μου. Αυτο εδειχνε το ποσο σοβαρη ηταν η κατασταση.
- Εχετε τα πραγματα που ζητησα;
- Ολα στην ωρα τους πρωτα θα αφησεις τα παιδια ελευθερα να φυγουνε, μετα θα παρεις αυτο που θελεις.
- Χα, χα, χα, δεν νομιζω να το πιστευεις πραγματικα αυτο ετσι; Πρωτα θα παρω το σεντουκι και μετα τα παιδια.
- Δεν μας πιστευεις τωρα δηλαδη;
- Δεν εμπιστευομαι ουτε τον εαυτο μου, αν αυτο εννοεις. Το κουτι με το φρουτο, λοιπον.

Ο Sol φαινοταν πως ηταν αποφασισμενος να παρει αυτο που ηθελε πρωτα και φαινοταν απο το υφος του που ειχα σοβαρεψει απειλιτικα αποτομα, και υστερα ξαναπηρε τον λογο.
- Λοιπον;; περιμενω ακομα.
- Οριστε, εδω ειναι ολα, και ο πατερα μου πεταξε στα ποδια του εναν τεραστιο σακο που κουβαλουσε μαζι του. Ο Sol τον σηκωσε απο το πατωμα και τον ανεβασε πανω στο σιδερενιο τραπεζι μετακινοντας την παλια λαμπα λαδιου που βρισκοτανε εκει πανω και την τοποθετησε διπλα στον καναπε. Επιασε το φερμουαρ απο την μια μερια της τσαντας και τον ανοιξε διαπλατα. Αμεσως φανηκαν απο μεσα τα κολλαριστα χαρτονομισματα, 5.000.000 belli....Ποτε μου δεν ειχα δει ενα τετοιο τεραστιο ποσο μαζεμενο. Μα που τα βρηκε τοσα λεφτα; Δεν ειμασταν αρκετα πλουσιοι για να εχουμε τοσα λεφτα. Μηπως ηταν αληθεια τελικα οσα ειχε πει ο Sol; Οσο εγω εκανα αυτες τις σκεψεις και ταυτοχρονα εκτυλιζονταν η ανταλαγη αναμεσα σε αυτον κ τους γονεις μου, ειχα ξεκινησει να προσπαθω να κοψω τα σκοινια. Ημουν πλυ κοντα μιας και μια ακομα λογιδα ειχε κοπει, μια ακομα ειχε μεινει και τα σκοινια εμοιαζαν να χαλαρωνουνε ακομα πιο πολυ. O Ren φαινεται πως το ειχε καταλαβει και αυτος. Γυρισε και μου ψυθιρισε σιγανα ωστε να μην μας ακουσει κανεις: «Μολις ελευθερωθουμε θα ορμιξω πανω του για να τον ξαφνιασω. Προσπαθησε να πιασεις το πιστολι που βρισκετε στην ποληθρονα, το αφησε εκει περα ο απερισκεπτος πειρατης. Ειναι η ευκαιρια μας αυτην»

Εν το μεταξυ ο Sol εδειχνε πως ειχε ενοχληθει με κατι και η οργη του εγινε εμφανης αφοτου μιλησε προς τον πατερα μου.
- Που ειναι; που ειναι το κλειδι; Πως περιμενεις να το ανοιξω αυτο το πραγμα χωρις το κλειδι;!
- Αυτο θα το κρατησω εγω. Δεν νομιζες οτι θα ειναι τοσο ευκολο ετσι. Πες το την εγγυηση μου για να κρατησεις τον λογο σου.
Ο θυμος του εμοιαζε να το κυριευει τελειως καθως χωρις δευτερη σκεψη αρπαξε το πιστολι απο την ζωνη του και το σημαδεψε προς την μητερα μου.
- Μην παιζεις μαζι μου μικρε!!! Εχω ζησει περισσοτερο απο εσενα και σιγουρα εχω αντιμετωπισει σκληροτερους ανθρωπους απο εσενα. Δεν φοβαμαι τους μικρους και αθωους ισχυρισμους σου. Θα μου δωσεις τωρα αμεσως το κλειδι αλλιως αυτη η σφαιρα θα φυγει απευθειας για το κεφαλι της γυναικας σου.
Οι 2 πειρατες που ειχε μαζι του σηκωθηκαν αμεσως απο τις θεσεις τους και εβγαλαν εξω αυτοι τα σπαθια τους και τα σημαδεψαν στην μητερα μου.
- Εχεις 1 λεπτο να μου δωσεις το κλειδι πριν μετανιωσεις για τις πραξεις σου.

Αυτα που εγιναν τα επομενα δευτερολεπτα, εμοιαζαν σε εμενα σαν να περασαν λεπτα,ωρες...ατελειωτες στιγμες που θα με βασανιζουνε για παντα. Ταυτοχρονα με την ωρα που οι πειρατες σημαδευαν την μητερα μου, καταφερα και εγω να κοψω επιτελους ολα τα σκοινια που μας κρατουσανε δεσμιους. Πεταξαμε κατω στο πατωμα τις σκουριασμενες αλυσιδες και σαν να κινουμασταν με απολυτο συγχρονησμο εγω και ο Ren πεταχτηκαμε απο τις θεσεις μας. Ο Ren κατευθηνθηκε προς το μερος του Sol ενω εγω ετρεξα για να πιασω το ξεχασμενο πιστολι πανω στην πολυθρονα. Ολοι μεσα στο δωματιο ξαφνιαστηκαν πολυ με το πως καταφεραμε να ξεφυγουμε απο τα δεσμα μας, μιας και ητανε σιγουροι οτι δεν προκειτε να πηγαιναμε πουθενα. Ο Ren καταφερνει και φτανει πρωτος πανω στον Sol και καταφερνει και τον χτυπαει στα πλευρα με ολη την δυναμη και ορμη του σωματος του. Μερικα δευτερολεπτα αργοτερα και εγω αρπαζω το πιστολι που ειχα σαν στοχο. Ηταν ενα ψυχρο κομματι μεταλο με ξυλινη λαβη. Δεν ειχα πιασει ποτε στην ζωη μου ενα πιστολι στα χερια μου ποσο μαλιστα να προσπαθησω να το χρησιμοποιησω.

Πεφτοντας πανω στον Sol, ο Ren τον εριξε πανω στο σιδερενιο τραπεζι που ομως δεν αντεξε το βαρος τους και την ορμη με την οποια πεσανε πανω του και γυρισε στο πλαϊ ριχνοντας οτιδηποτε βρισκοτανε εκει πανω στο ξυλινο πατωμα του σπιτιου. O Sol εμοιαζε εκπληκτος αλλα ταυτοχρονα φοβερα νευριασμενος. Ο Ren ειχε γαντζωθει επανω του και δεν εδειχνε να εχει σκοπο να τον αφησει. Ταυτοχρονα οι γονεις μου δεν ξερανε τι να κανουνε και απλα μας κοιτουσανε. Ολα γυρω μας εμοιαζαν να κινουντε σε αργη κινηση πολλες φορες πιο αργα απο οτι κανονικα. Οι πειρατες ξαφνιαστηκανε επισης αλλα ταυτοχρονα ξερανε οτι δεν ειχανε να χασουνε κατι απο ολο αυτο. Αφησανε στην ακρη τους γονεις μου και κατευθηνθηκαν προς τον Sol για να παρουνε απο πανω του τον Ren. Εγω ειμαι μεινει σαστισμενος στην γωνια, εχοντας στα χερια μου το πιστολι και προσπαθοντας να καταλαβω πως να το χρησιμοποιησω. Το σηκωσα αργα και σημαδεψα τον Sol χωρις να ειμαι σιγουρος για την επομενη κινηση μου. Ειχα προσεξει οτι οταν το χρησιμοποιησε αυτος ειχε βαλει το δακτυλο του στην τρυπα μιας εξοχης και τραβηξε ενα μικρο μεταλλικο μερος του που εμοιαζε με μοχλο. Εβαλα το δακτυλο μου εκει και τραβηξα τον μοχλο. Αμεσως μετα ακουστηκε ο ιδιος εκωφαντικος θορηβος που ειχα ακουσει οταν πυροβολησε τον Yahio. =ΜΠΑΝΓΚ= Μια μικρη, σφαιρικη, μεταλικη σφαιρα εφυγε απο την κανη και εκτοξευτικε με ταχυτητα προς τον Sol, και καρφωθηκε στον δεξι του ωμο.

Ο πονος που του προκαλεσε τον αναγκασε να χαλαρωσει την προσπαθεια του να παρει απο πανω του τον Ren και ταυτοχρονα εβγαλε μια κραυγη πονου
- ΑΑΑΑαααααααααα!!!!! Αχρηστο παιδι. Πως τολμας!!!! Πιαστε τον αχρηστοι.
Εκεινη την στιγμη γυρισε με οσο μισος ειχε προς εμενα και προσπαθησε να με σημαδεψει με το δικο του πιστολι αλλα ο Ren τον εμποδιζε απο το να σημαδεψει σωστα και σταθερα. Το χτυπησε με την γροθια του και απο την δυναμη του χτυπηματος ο Ren σαστισε για 2 δευτερολεπτα και ελευθερωσε την λαβη του για λιγακι. Τοτε ηταν που βρηκε και την ευκαιρια ο Sol και εστρεψε το πιστολι πανω του. Δεν διστασε καθολου και αμεσως τραβηξε την σκανδαλη πυροβολοντας τον Ren εξ αποστασεως. Ακομα ενας εκωφαντικος κροτος του πιστολιου ακουστηκε. O Ren πεταχτηκε μερικα εκατοστα πισω μεσα σε μολις λιγα κλασματα του δευτερολεπτου και η προσοχη του ητανε και παλι πανω μου. Ομως δεν ηταν και εκτος μαχης. Ο Ren ηταν σκληρο καρυδι και παρολο τον πονο απο την σφαιρα που δεχτηκε καταφερε να βγαλει παρει τον μικρο σουγια που χρησιμοποιησαμε για να ελευθερωθουμε και να τον καρφωσει βαθεια μεσα στην αριστερη γαμπα του Sol αφηνοντας τον με μια ακομα πληγη. Η αντεπιθεση μας ειχε ξεκινησει.

Οι πειρατες μεσα σε ολη αυτην την αναταραχη ειχανε φτασει κιολας προς το μερος μου, και αφοτου αυτος με τα σκουλαρικια πεταξε το οπλο απο το δεξι μου χερι, με πιασανε και οι 2 απο τα χερια και με σηκωσανε στον αερα, μερικα εκατοστα μολις απο το εδαφος. Κοιταξα στην αλλη ακρη του δωματιου και ειδα τον Ren ναι βρισκετε στο πατωμα, εχοντας πλεον χασει τις αισθησεις του μετ την τελευταια ηρωϊκη του προσπαθεια για να μας βοηθησει. Μεσα σε ολον αυτον το χαμο ο Gitole ειχε μεινει απαρατηρητος. Εχοντας μεινει σταθερος στην θεση του για αρκετη ωρα αφοτου εμεις ελευθερωθηκαμε κοιτουσε με φοβο για την ζωη του καθως τα γεγονοτα εκτηλιζονταν μπροστα του, ομως μολις ακουστηκε ο πυροβολισμος που διαπερασε τον Ren ενα κυμα αδρεναλινης και ενα αισθημα αυτοσυντηρισης τον κυριευσε και πεταχτηκε αμεσως απο την καρεκλα και κατευθηνθηκε προς την εξοδο. Περασε διπλα απο τους γονεις μου χωρις δευτερη σκεψη και χωρις να τους δωσει σημασια και αφοτου περασε την ξυλινη,σαπια πορτα της εισοδου, κατεβηκε απο την ιδια σαπια βεραντα και αρχησε να τρεχει οσο πιο γρηγορα του επετρεπαν οι δυναμεις του μακρια απο το σπιτι, την παραλια και οσο πιο γρηγορα γινοταν προς το σπιτι μου, και την πολη. Ηλπιζα οτι θα καταφερνε να ειδοποιησει καποιον για να μας βοηθησει το συντομοτερο.

Ο Sol προσπαθουσε ακομα να σηνελθει απο τα απανωτα χτυπηματα που ειχε φαει και ηταν εμφανες οτι ηταν χτυπημενος αρκετα σοβαρα. Οι γονεις μου μετα απο τα πρωτα δευτερολεπτα αμηχανιας εδειξαν να συνελθονται και ξεκινησαν να κανουνε καποια βηματα προς το μερος μου να με βοηθησουνε να ελευθερωθω απο τους 2 πειρατες που με κρατουσανε. Ομως ο Sol δεν εδειχνε διατεθειμενος να τους αφησει. Σηκωσε, μετα βιας, το πιστολι του και το δημαδεψε προς το μερος μου. Γυρισε μετα και κοιταξε τον πατερα μου με οσο περισσοτερο μισος και αηδια μπορουσε ενας ανθρωπος και του ειπε,
- Αν κουνηθεις τοτε ο γιος σου θα καταληξει οπως αυτο το παιδι.
Αμεσως σταματησαν να κουνιουνται και οσα μετρα ειχανε κερδισει αυτα τα δευτερολεπτα φανηκαν χαμενα καθως εκαναν αμεσως καποια βηματα πισω και βρεθηκαν ακομα πιο πισω απο την αρχικη τους θεση. Οταν αφησε το βλεμα του απο εμενα ομως βρηκα την ευκαιρια να δρασω. Κουνωντας το σωμα μου αριστερα και δεξια αποσυντονισα τους 2 πειρατες που με κραταγαν και του εφερα λιγακι εκτος ισσοροπιας. Εριξα μια κλωτσια στην κοιλια του πειρατη με τα σκουλιαρικια με οση δυναμη ειχα μεσα μου καταφερνωντας να τον ριξω τελειως εκτος ισσοροπιας και να τον πεταξω κατω στο πατωμα. Αυτος επεσε με την πλατη του σφαδαζοντας στον πονο, ομως δεν ηταν μονο αυτο που ειχε καταφερει να κανει. Καθως επεφτε πισω η πλατη του χτυπησε την λαμπα λαδιου που ηταν αναμενη και ηταν τοποθετημενη μερικα εκατοστα απο το μερος που στεκομασταν. Αυτην πεφτοτας ειχε σαν αποτελεσμα να χυσει παντου τριγυρω το λαδι μεσα της και να το αναφλεξει ταυτοχρονα. Δυστηχως ομως το χειροτερο πραγμα συνεβη. Σε πολυ μικρη αποσταση απο εκει βρισκοτανε μια γραμμη απο μπαρουτι που ειχανε ριξει, πριν ακομα ξεκινησει ολη αυτην η αναστατωση σε ολο το σπιτι, και οδηγουσε απευθειας μεσα σε ενα απο τα βαρελακια με το καθαρο, μαυρο, μπαρουτι. Τωρα ειμασταν πραγματικα σε τεραστιο κινδυνο!

Η φλογα που μολις ειχε αναψει προχωρουσε γρηγορα και επειλητικα προς το μερος του βαρελιου και απειχαμε μολις μερικα δευτερολεπτα το πολυ απο το να ανατιναχτει ολοκληρο αυτο το μερος. Οι 2 πειρατες με αφησαν αμεσως και αρχισαν να τρεχουνε πανικοβλητοι. Πηγανε διπλα απο τον Sol, μαζεψανε με γρηγοραδα οσα περισσοτερα λεφτα μπορουσανε στα χερια τους και μαζι με οσα ειχανε απομεινει μεσα στον σακο τα πηραν και εφυγαν οσο πιο γρηγορα μπορουσαν προς την εξοδο του σπιτιου.
- Που πατε ανοητοι;;; Γυριστε πισω τωρα!!! Ελατε να με παρετε απο εδω, ειπε ο Sol καθως ταυτοχρονα εκανε μια προσπαθεια να σηκωθει ορθιος. Αλλα ματαια, η μικρη αλλα κοφτερη λεπιδα που του καρφωσε ο Ren φανηκε να κανει την ζημια της περιοριζοντας την κινητηκοτητα του, καθως μαζι με την πληγη απο την σφαιρα που καταφερα και του ειχα ριξει ειχαν σαν αποτελεσμα να εχει χασει ιδη αρκετη ποσοτητα αιματος, χανοντας καποια απο την δυναμη του. Οι γονεις μου αμεσως πανικοβλητοι τρεξανε προς το μερος που ημουν αγνοωντας τον Sol και οτι ελεγε στην προσπαθεια τους να με σωσουνε. Φτασανε αμεσως διπλα μου αλλα ο χρονος μας λιγοστευει επικινδυνα. Ηρθανε και με πιασανε αμεσως στην αγκαλια τους και αρχισανε να τρεχουνε προς την εισοδο οσο πιο γρηγορα μπορουσαν. Φευγοντας απο το δωματιο αντικρησα τον Sol να κανει μια υστατη προσπαθεια να σηκωθει ορθιος αλλα να αποτυχαινει. Τον ειδα να κουναει τα χειλια του σαν να ελεγε κατι αλλα με τα χρονια δεν θυμαμαι πλεον τι ηταν αυτο. Δεν ξερω αν φταιει η αδρεναλινη που κυκλοφορουσε στο αιμα μου εκεινη την στιγμη ή αν απλα δεν ηταν κατι σημαντικο. Φτασαμε μερικα εκατοστα πριν να εχουμε βγει τελειως εξω απο το σπιτι. Δυστηχως ομως δεν ηταν αρκετα γρηγορα. Πολυ πιο αργα απο οτι θα επρεπε για να μην πιαστουμε στην εκρηξη.

Το μονο που ακουσαμε για τα επομενα δευτερολεπτα ηταν ενας τραυματικος ηχος που θα ακουω και θα θυμαμαι για παντα στην ζωη μου. Εκεινον των 10 βαρελιων μαυρης πυριτιδας να σκανε ταυτοχρονα και ως αποτελεσμα ολοκληρο το σαπιο εκεινο σπιτι να ανατιναζετε σε μικρα κομματακια, εγω και οι γονεις μου πιαστικαμε στην εκρηξη μην εχοντας προλαβει να βγουμε τελειως εξω απο το σπιτι και πεταχτυκαμε στην παραλια μπροστα απο το σπιτι. Λιγο ακομα και θα ειχαμε καταληξει απευθειας μεσα στην θαλασσα. Η δυναμη μιας τετοιας εκρηξης ηταν τρομακτικη. Τα επομενα λεπτα ολα γυρω μου ηταν θολα. Λιγα πραγματα θυμαμαι απο εκεινες τις στιγμες. Το πρωτο πραγμα που ειδα μετα την εκρηξη ηταν του γονεις μου να κοιτωνται απο διπλα μου, ενω μας χτυπουσε το κυμα, καθως ειχαμε πεσει καποια μετρα μεσα στην θαλασσα και εννοιωθα οτι με λιγη ακομα δυναμη θα μας παρεσερνε. Η μητερα μου ηταν στα αριστερα μου με τα ματια της κλειστα. Δεν φαινοταν να αναπνεει καθολου. Ο πατερας μου βρισκοτανε στα δεξια μου στην ιδια ακριβως κατασταση. Εγω ημουν μπρουμητα και πλαγια απο αυτους. Δεν μπορουσα να ακουσω πολυ λιγους θορυβους μιας και τα αυρια μου βοηζανε με την δυναμη της εκρηξης. Το χειροτερο πραγμα απο ολα ομως ηταν αυτη η αισθηση του θανατου που ειχα. Εννοιωθα οτι πραγματικα δεν θα τα καταφερνα απο αυτην την κατασταση. Και μαζι με αυτο ο πονος που προερχοτανε απο την πλατη μου πηγαινε να με τρελανει. Ενας σουβλιστος πονος διαπερνουσε ολοκληρη την πλατη μου μεσα απο την σπονδηλικη μου στυλη και εφτανε ως το κεφαλι μου. Εννοιωθα σαν να ειχα παρει ολοκληρος φωτια και ολοκληρο το σωμα μου να καιγεται. Ο πιο αβασταχτος πονος που ειχα ζησει ποτε μεχρι εκεινη την στιγμη της ζωης μου

Για τα επομενα λεπτα εχανα καθε τρις και λιγο τις αισθησεις μου μην μπορωντας να μεινω ξυπνιος για πολυ ωρα. Ο πονος μουδιαζε σιγα-σιγα ολοκληρο το σωμα μου αλλα ταυτοχρονα ο πονος με συνεφερε στην πραγματικοτητα. Μεσα σε ολη αυτην την νιρβανα ενοιωσα ενα χερι να με ακουμπαει. Ανοιξα τα ματια μου με οση δυναμη ειχα και ειδα τον πατερα μου να ακουμπαει το χερι του στο κεφαλι μου. Με κοιταγε με αυτα τα μεγαλα καφετια του ματια, γεματα λυπη, θλιψη και μεταμελεια. Με κοιταξε οπως δεν με ειχε κοιταξει ποτε ξανα και με δακρυα στα ματια και τρεμαμενη φωνη μου ειπε:
- Γιε μου, συγνωμμη που σε εμπλεξα σε ολα αυτα. Ποτε δεν ηθελα εσυ και η μητερα σου να μαθετε με αυτον τον τροπο για την πραγματικη μου δουλεια.
- Δεν πειραζει, εγω...
- Μην σπαταλας την δυναμη σου. Κρατα την, θα σου χρειαστει. Εχω μοναχα 1 πραγμα να σου πω. Οτι εκανα ηταν για εσας. Για να εχετε την ζωη που παντα θελατε. Ολα ηταν για εσας!!! Οταν γινεις καλυτερα θελω να κανεις μοχανα ενα πραγμα για εμενα. Πανε πισω στο σπιτι μας και ψαξε εκει που συνηθιζαμε να κανουμε τις κατασκευες μας. Εκει εχω κρυψει το πραγματικο Devil Fruit. Δεν θα αφηνα ποτε να το παρει καποιος σαν και αυτον. Αυτη ειναι η κληρονομια μου προς εσενα!!
Τελειωνοντας την προταση του εκλεισε αργα τα ματια του εχοντας το χερι του επανω στο δικο μου . Ηξερα οτι εκεινη ηταν η τελευταια φορα που ακουγα την φωνη του πατερα μου. Εσφιξα το χερι του μια τελευταια φορα με οση δυναμη μου ειχε απομηνει και επειτα εκλεισα και εγω τα ματια μου. Αυτο ηταν και το τελευταιο πραγμα που θυμαμαι απο εκεινη την τραυματικη ημερα και το μοναδικο σημβαν που στιγματισε την ζωη μου και εμελε να την αλλαξει μια για παντα.

[Τελος Part 1]

Όνομα Χαρακτήρα:Momoren Hibiki
Παράταξη:Civilian
Bounty:-
Story of the month:Ναι(Το φαβορί)
Φήμη:-
Beli:25.000(+bonus για το επίπεδο της ιστορίας
Βαθμολογία:10/10
Παρατηρήσεις:Παρότι είναι κουραστικό να διαβάζεις τόσα πολλά πόστ η ιστορία ήταν απίστευτή..τρομερά πόστ,πάρα πάρα πολύ καλές περιγραφές και το παρελθόν του χαρακτήρα σου συγκλονιστικό.Μου άρεσε που ανέφερες τον Luffy σαν 2o pirate king και την μάχη του με έναν μεγάλο shichibukai ^^
22.500 είναι στα 45 πόστ το maximum αλλά λόγω της πολύ καλή ιστορίας σου,πρόσθεσα άλλα 2.500 beli.
Μου φαίνεται πως είσαι έτοιμος να γράψεις το δικό σου βιβλίο... tongue

Μετά από αυτό το διάβασμα πάω να κοιμηθώ για κανά διήμερο.. tongue

Υ.Γ Τα βραβεία προστέθηκαν.

» [Αρχη-Παρελθον] Dark City (Part 2)
» The sea city....[PART 1][ΤΕΛΟΣ]
» The sea city....[PART 2][ΤΕΛΟΣ]
» The sea city....[PART 3][ΤΕΛΟΣ]
» [Τελος-Παρελθον] The sky is .... red ( PART 2 )