[Αρχή] Μου ζητάτε...

Κι είναι εκείνες οι φωτιές που σιγοκαίνε μέσα μας για χρόνια ολάκερα που κάνουν τους ανθρώπους τα βράδια να κοιτούν το σκοτάδι και να μη λένε κουβέντα, να στοχάζονται σιωπηλά εκείνα που δεν κάνουν ή δεν έκαναν και μείναν με τα κάρβουνα να τους καιν τα χέρια. Ο καθείς λοιπόν και τα κάρβουνα του κι εκείνος που ποτέ δεν είπε όσα θα θελε παρα μονάχα έμεινε να πιστεύει πως κάτι υπάρχει που μένει στο χρόνο αναλλοίωτο, ίσως όχι ολόιδιο σαν να μην πέρασε μια μέρα μα ίδιο στην βασική του πτυχή εκείνη που θα θελε να μην αλλάξει. Κι όμως άλλαξε γιατί είναι άλλο το τι θα θελε κανείς μέσα του να συμβεί κι άλλο εκείνο που στ' αλήθεια συμβαίνει. Μα όσο κοιτούσα το φίλο μου να μη μιλά τόσο καταλάβαινα πως άλλαξε κι εκείνος τελικά. Και δυστυχώς για μένα άλλαξε σε αυτό που θα θελα μέσα μου να μην αλλάξει ποτέ.

Γιατί βλέπεις άρχοντα μου είναι θλιβερό ένας άνθρωπος να μην προσμένει τίποτα, να μην ελπίζει σε κάτι, να μετρά μόνο την πραγματικότητα. Κι έτσι ήταν πια ο φίλος μου. Είχε γίνει ένας από κείνους τους ανθρώπους που λένε με ευκολία πως κάπου αλλού είναι καλύτερα από δω κι έτσι θα φύγουν. Εκείνους που όταν ζητάς κάτι κάθε φορά ρωτούν τι αντάλλαγμα θα πάρουν, αφού στα μάτια τους η ζωή είναι ένα πάρε δώσε. Εκείνους που αφήσανε τα όνειρα στη γωνιά τους σαν να τανε παιχνίδια παλιά και χαλασμένα κι εκείνοι πια μεγάλοι για να βρουν συντροφιά σε ασχολίες παιδιάστικες. Από αυτούς που λίγο πολύ μετράνε τη ζωή με τη μεζούρα κι όλα κάπου τα χωράνε , κάπως τα μετράνε, όλα για κείνους έχουν το κόστος τους, λες κι ζωή είναι ένας πάγκος στο παζάρι! Έτσι κι ο φίλος μου αποφάσισε γρήγορα πως αφού εκείνο που θελε δεν κράτησε στο χρόνο, ε τότε πάει, τίποτα δεν κρατά κι όλα είναι εφήμερα κι ίσως αν όχι άχρηστα, φθηνά. Μόνο που με τούτη τη γελοία σκέψη έχασε και την ανθρωπιά του.

Εκείνο το τελευταίο μας βράδυ τον ρώτησα γιατί κατέληξε έτσι κι κείνος μου αποκρίθηκε πως αν εκείνο το κομμάτι που κρατά είναι σαπισμένο και πως αν εκείνο που δωσε μια φορά δεν θα γυρίσει πίσω τότε κι αυτός θα πρέπει να προχωρήσει πετώντας τα σάπια, ακόμα κι αν μείνει σακάτης. Μα κανείς που χασε -η τουλάχιστον έτσι πιστεύει- κα΄τι σημαντικό δεν θέλει να χάσει κι άλλα..

-Και αυτή η ιστορία σου ξένε μου φαίνεται άχρηστη όπως κι προηγούμενη γιατί ούτε ο φίλος σου απαντά στο πρόβλημα μου. Έτσι αν δεν έχεις κάτι να μου πεις για αυτό που σου ζήτησα, φύγε τώρα από τούτο το σπίτι γιατί νιώθω πως με εξαπάτησες!

- Είναι αλήθεια δύσκολος φίλος η ανυπομονησία κι ευκολία.. Μα αν μου επιτρέπεις άσε με να σου πω κι αυτό. Αν ύστερα σου φανούνε όλα άχρηστα θα φύγω και να με συγχωρείς που χασες το χρόνο σου μ' έναν παρία σαν και του λόγου μου.