[Αρχη] Dream and Reality

Εχοντας επιβιβαστει στο πλοιο απο το Karate Island, ξεκινησαμε το 2ημερο ταξιδι μας προς το Clockwork Island, το νησι με την μοναδικη βαση των Marines στην South Blue. Ειχα διαβασει σε ενα βιβλιο μερικα χρονια πριν οτι το νησι αυτο καποτε βρισκοτανε αρκετα δεκαδες μετρα ψηλοτερα απο το επιπεδο της θαλασσας και στηριζοτανε σε εναν μοναχα αξονα. Ολο το νησι ειχε υπερυψωθει απο τους επιστημονες και τους μηχανικους που κατοικουσανε εκει και ηταν ξακουστει για την εφευρετικοτητα και τις ικανοτητες τους, με σκοπο να ειναι ανηπερβλητο και προστατευμενο απο τις επιθεσεις και τις επιδρομες πειρατων που ειχαν υποστει παλαιοτερα. Ολο το νησι στηριζονταν σε εναν αξονα που ηταν μηχανικα φτιαγμενος ωστε να ειναι κεντραρισμενος με αυτο και να το εμποδιζει απο το να πεσει απο τον αερα ενω ταυτοχρονα υπηρχανε ισχυρα σχοινια και συρματοσχοινα φτιαγμενα απο καρουσεκι ωστε να παρεχουνε ισσοροπια και σταθεροτητα, ενω ολο το συστημα αυτο ελεγχονταν μεσω ενος κεντρικου συστηματος απο τον αρχιμηχανικο που το σχεδιασε. Καποια στιγμη ομως πριν απο περιπου 100 χρονια, για αγνωστους λογους, το συστημα αυτο καταστραφηκε, με αποτελεσμα το νησι να πεσει ξανα κατω στην θαλασσα και ενα μεγαλο μερος του να παθει σοβαρες ζημιες μαζι με την μοναδικη πολη που υπηρχε πανω σε αυτην. Με αφορμη αυτο το γεγονος οι Marines δωσανε μεγαλυτερη βαρυτητα στο νησι αυτο, και το βοηθησανε να αναγεννηθει και να ξαναδημιουργησει τις υποδομες του ενω ταυτοχρονα οι καλυτεροι τους μηχανικοι αναστηλωσαν το παλαιο συστημα κα αφου το αναβαθμησαν ξανασηκωσαν στον αερα το νησι πανω απο την σταθμη της θαλασσας. Τελικα αποφασισαν οτι αυτο ηταν το καταλληλο μερος για να εγκαταστησουνε μια νεα βαση γι'αυτους που θα τους επετρεπε να κρατανε αυτη την μερια της θαλασσας σε ταξη, μιας και η θεση της βασης ειχε την ειδανικη στρατηγικη σημασια και την καθηστουσε πολυ δυσκολη να καταβληθει, εως και ανυπερβλητη.

Περνωντας μερικες μολις ωρες μονος μου πανω σε αυτο το πλοιαριο αρχισα να αναλογιζομαι τις επιλογες μου απο εδω και περα. «Οκ, θα γινομουν ενας Marines...και μετα τι;» Πραγματικα δεν ειχα ποτε μου σκεφτει τιποτα παραπανω απο αυτο. Απο την ημερα που εχασα την οικογενεια μου το μονο που σκεφτομουν ηταν να τους εκδικηθω. Και μετα γνωρισα τον Hemming και βλεποντας την δυναμη του και γνωριζοντας οτι ηταν μελος των Marines με εκανε να θελω να καταταχθω και εγω και να προσπαθησω μεσω αυτων να βρω τους υπευθυνους για τον θανατο των γονιων μου. Αλλα πως ακριβως θα τα εκανα ολα αυτα; Ημουν ενας νεος που μολις και μετα βιας ειχε ζησει τον κοσμο μεσα σε ενα μικρο νησι, ποσο μαλιστα να αναλαβει να αποκαταστησει την δικαιοσυνη σε εναν τοσο μεγαλο κοσμο. Πως επρεπε να δρασω, τι επρεπε να κανω για να βρω το δικιο μου και πως θα εβρισκα ακριβως τους υπευθυνους. Τοσα αναπαντητα ερωτηματα και κανενας να με βοηθησει να βρω τις απαντησεις που ζητουσα.

Επιασα την τσαντα που ειχα πακεταρει προχειρα τα πραγματα μου και παραμερισα καποια βηματα παραπερα. Εκατσα σε ενα παγκακι, διπλα σε ενα νεο ξανθο παιδι. Η ηλικια του δεν πρεπει να ηταν μεγαλυτηρη απο την δικια μου, μαλιστα ισως ηταν και νεοτερος απο εμενα. Ειχε ενα αυστηρο βλεμα προς το πελαγος αλλα και ταυτοχρονα ολα πανω του φωναζαν οτι προερχονταν απο φτωχη οικογενια και καταγωγη. Η απλη μαλλινη μπλουζα, που ηταν καταφαγωμενη απο τον σκορο και ειχε γεμισει απο προχειρα μπαλωματα και τρυπες οπου αφηναν τον κρυο αερα να περασει απο μεσα τους, το παντελονι απο κακο δερμα το οποιο εμοιαζε να εχει περασει απο πολλα χρονια κακομεταχειρησης και τριβης απο διαφορες εργασιες, ενω ακομα και τα παπουτσια του ητανε γεματα απο μικρες τρυπες εδω και εκει και ειχανε χασει το αλλοτε ζωντανο πρασσινο χρωμα τους και πλεον ειχανε μετατραπει σε ενα μαυρο-καφε που περισσοτερο θυμιζε μποτες εργασιας ή το χρωμα της λασπης παρα το ζωντανο καποτε χρωμα τους.

Τον εβλεπα να προσπαθει να καλυψει το σωμα του με ενα μικρο σακιδιο που ειχε μαζι του ωστε να προφυλαχτει απο τον κρυο, θαλασσινο αγερα που φυσαγε πανω στο καταστρωμα και μεσα απο τα γεματα τρυπες ρουχα του, ενω αυτος ετρεμε ολοκληρος απο το κρυο που αρχισε σιγα-σιγα να κανει την εμφανιση του, καθως ειχαν περασει αρκετες πλεον ωρες και πλησιαζε το σουρουπο, ολο και γρηγοροτερα. Βλεποντας τον να καθετε σε ετσι τον λυπηθηκα και ενοιωσα την αναγκη να τον βοηθησω. Εβγαλα την καπα μου απο τους ομους μου και την περασα πανω απο το σωμα του.
«Οριστε, τωρα ελπιζω πως θα κρυωνεις καπως λιγοτερο!» του ειπα χωρις να τον κοιταξω αλλα εχοντας ενα μικρο χαμογελο ευχαριστησης στο προσωπο μου.
«Ε..ευχαριστω,» αποκριθηκε με δειλια και ντροπη για την χειρονομια μου αυτην. Σηκωσα τα ματια μου απο πανω του, και αφοτου σηκωθηκα ορθιος, κοιταξα προς το πελαγος. Γυρισα μοναχα το κεφαλι μου προς το μερος του και αφοτου το εγειρα λιγακι συνεχισα, «Ωραιο ηλιοβασιλεμα εχουμε σημερα ε;»
Να,ναι...αυτο κοιτουσα και εγω» ειπε με δυσταγμο καθως απο την ντροπη του προσπαθησε να κρυψει το προσωπο του μεσα στην καπα μου, ενω ταυτοχρονα κοιτουσε απο αμυχανια προς το ξυλινο δαπεδο του πλοιου.
«Με λενε Momoren, Momoren Hibiki, εσενα;»
«A-alexander, χαρηκα, και με τον ιδιο δυστακρικο τροπο εβγαλε δειλα-δειλα το χερι του μεσα απο την καπα μου και το προεβαλε μπροστα μου με μορφη χειραψιας. Γυρισα ολοκληρο το σωμα μου προς αυτον και επιασα το χερι του ως ενδειξη χειραψιας. «Χαρηκα πολυ Alexander. Τι σε φερνει λοιπον τοσο μακρια απο το σπιτι σου πανω σε αυτο το καραβι;»
Ο Alexander εμοιαζε φανερα διστακτικος να μου δωσει μια απαντηση και εκρυψε τον εαυτο του παλι μεσα στην μερικη ασφαλεια που του εδινε η καπα μου, ενω τα ματια του ειχανε γουρλωσει απο τον φοβο και την ανησυχεια λες και τον ειχα ρωτησει το χειροτερο πραγμα στον κοσμο. Κατι ή καποιος ειχανε φερει αυτο το παιδι σε κατασταση τρομου, ωστε να τον εξαναγκασουνε να δραπετευσει με το πρωτο καραβι που θα εβρισκε πιθανως και μακρια απο το μερος που εμενε.

«Θελω να γινω δυνατος, πολυ δυνατος, δυνατοτερος απο οτι ειμαι τωρα. Χρειαζομαι δυναμη για να μπορεσω να σκοτωσω ενα συγκεκριμενο ατομο».
Τα αυτια μου δεν μπορουσανε να πιστεψουνε αυτο που ακουγανε. Τι ακριβως ειχε συμβει σε αυτο το παιδι ωστε να το αναγκασουνε να θελει να σκοτωσει καποιον τοσο πολυ. Εβλεπα την θεληση του και την αποφασιστηκοτητα που ειχε μεσα του οταν ελεγε αυτα τα λογια και δεν διεκρινα ουτε ιχνος δισταγμου.
«Γιατι να θες να σκοτωσεις καποιον; Τι ακριβως σου εκανε;»
«Σκοτωσε ολοκληρο το χωριο μου, σχεδον»
Τα ματια μου γουιρλωσαν αμεσως απο το σοκ ακουγοντας τα λογια του. Ποιος θα μπορουσε να κανει ενα τοσο τρομερο πραγμα.
«Τι ακριβως εννοεις; Ποιος θα μπορουσε να κανει κατι τετοιο;»
«Δεν ξερω το ονομα του ακριβως αλλα ξερω οτι ητανε καποιο πληρωμα πειρατων. Ειδα την σημαια τους και ξερω οτι ειχε ενα κοκκινο κρανιο με δακρυα. Αυτοι ειναι υπευθηνοι για τον θανατο των γονιων μου, των φιλων μου, ολοκληρου του νησιου!! Θα τους εκδικηθω ολους!!»
Κοκκινο κρανιο με δακρυα!!! Ηταν το ιδιο συμβολο που ειχα δει πισω στο Karate Island σε εκεινον τον αξιωματικο των Marines!!! Ειναι δυνατον να ηταν αυτος ο ιδιος που εκανε κακο σε αυτο το νησι. Ηταν πρακτικα αδυνατο να ψαχναμε τον ιδιο ανθρωπο ποσο μαλιστα να συναντηθουμε κιολας στο ιδιο καραβι.

Μην μπορωντας ακομα να πιστεψω αυτα που μου ελεγε προχωρησα κ των ρωτησα ξανα «Και που θα βρεις αυτην την, δυναμη οπως λες. Πως εχεις σκοπο να τους βρεις. Ξερεις που βρισκονται;»
« Οχι, δεν εχω ιδεα που μπορει να ειναι αυτοι, αλλα ξερω πως θα μπορεσω να τους βρω. Απο μικρος ακουγα οτι οι δυνατοτεροι ανθρωποι του κοσμου ειναι οι Marines, οποτε θα παω και εγω εκει. Θα καταταχθω σε αυτους και ελπιζω να γινω αρκετα δυνατος ωστε να μπορω να τους κερδισω. Με την βοηθεια τους ισως καταφερω και να τους βρω μια μερα.»
Αποκλειετε να υπηρχανε τοσες πολλες συμπτωσεις μαζεμενες. Οταν πολλα πραγματα ταιριαζουνε δεν ειναι πλεον συμπτωσεις αλλα για ενα μοτιβο που ονομαζα μοιρα. Αυτο το παιδι και εγω ειμασταν γραφτο να συναντηθουμε εδω, πανω σε αυτο το πλοιο, εχοντας κοινο προορισμο και κοινους στοχους. Να βρουμε και οι 2 μας εναν πειρατη που ηταν υπευθυνος για τον θανατο των αγαπημενων μας.
«Χα χα χα!!» Μην μπορωντας να συγκρατησω μεσα μου τα γελια για το αστειο της υποθεσης ξεσπασα.
« Τι ειναι τοσο αστειο;» μου αποκριθηκε με αυστηρο υφος λες και με μαλωνε.
« Συγνωμη αλλα δεν αφορα εσενα το γελιο μου. Βλεπεις και εγω εχω σαν προορισμο την βαση των Marines. Και εγω εχω σαν στοχο ενα πειρατη ο οποιος ευθηνετε για τον θανατο των δικων μου γονιων, οποτε βλεπεις το αστειο της υποθεσης. Εδω ειμαστε και οι 2 μας, εχοντας κοινους στοχους, κοινο παρελθον και κοινο προορισμο. Χα χα χα, αν ηξερα καλυτερα θα ελεγα οτι καποιος μας κανει πλακα.»
Σκεπτομενος για μερικα δευτερολεπτα τα λογια μου, ο Alexander φανηκε να καταλαβαινει το κωμικο της καταστασης και σχηματιστικε ενα μικρο μειδιασμα στο προσωπο του φανερωνοντας οτι καταλαβαινε τι ακριβως εννοουσα.
« Χα χα μαλλον εχεις δικιο εδω. Απο οτι φαινετε θα ανεχτουμε ο ενας την παρεα του αλλου για αρκετο καιρο ακομα ετσι;»
«Ναι, ελπιζω μονο να ειναι καλη η παρεα σου;!»
Ο Alexander δεν μου απαντησε αλλα το πλατυ χαμογελο που σχηματιστηκε στο προσωπο του φανερωνε οτι ειχε πλεον χαλαρωσει ακουγοντας πλεον και την δικια μου ιστορια και διαφαινονταν πως οι 2 μας θα ειχαμε μια μακρα φιλια εχοντας πολλα να μας ενωνουνε.

Περασαμε τις αναπομοιναντες ωρες μας πανω στο καραβι μιλωντας για τα παιδικα μας χρονια, για τους γονεις μας, τα ονειρα μας σαν παιδια, και φυσικα για τα γεγονοτα που μας στιγματισαν. Φανηκε τελικα οτι υπηρχανε πολλες διαφορες αναμεσα στις 2 ιστοριες μας αλλα ενα πραγμα ητανε εμφανες. Οι πειρατες αυτοι ητανε αδυσωπητοι και δεν δισταζαν σε τιποτα. Ο Alexander προερχοταν απο ενα μικρο χωριο στην ακρη του νησιου της Centaurea. Το νησι αυτο βρισκοτανε στο κοντινοτερο ακρο της South Blue προς την γωνια που οδηγει στο Reverse Mountain και την εισοδο της Grand Line. Αυτο το εκανε πολυ δημοφιλες προορισμο για πολλους ταξιδευτες και ιδιετερα πειρατες και αυτο ειχε σαν αποτελεσμα πολλες διαμαχες αναμεσα στις τοπικες αρχες που προσπαθουσανε να προστατευσουνε το νησι και πειρατες που προσπαθουσαν να προκαλεσουνε προβληματα. Ηξερα ελαχιστα πραγματα για αυτο το νησι αλλα απο τα λιγα που ακουγα φαινοταν οτι αντιμετωπιζε πολλα προβληματα καθημερινα με πειρατες, οποτε φαινοταν λογικο καποια στιγμη καποια απο αυτες τις μαχες να ειχε κακη καταληξη. Περασαμε ολη την νυχτα συζητοντας για το τι θα καναμε οταν φταναμε στην βαση των Marines χωρις ομως να ξερουμε τι ακριβως θα κανουμε και που θα επρεπε να παω για να ενταχθουμε. Φοβομασταν για το ειδος της εκπαιδευσης που θα επρεπε να περναγαμε αλλα ειμασταν πεπεισμενοι οτι θα κανουμε τα παντα για να φτασουμε στους στοχους μας.

Οι ωρες περασανε γρηγορα και η αυγη ειχε ερθει ξανα. Δεν ειχαμε καταλαβει ποσο γρηγορα ειχε περασει η νυχτα και πραγματικα απολαυσαμε τις συζητησεις μας. Αναλυσαμε τα σχεδια του καθενος, τα ονειρα μας, τα πραγματα που ξεραμε για τον κοσμο καθως και τις ικανοτητες που ειχαμε στην μαχη αλλα και εκτος αυτης. Εγω ειχα μαθει παρα πολλα απο τον Hemming και ετσι ηξερα οτι ειχα καποιες πολεμικες ικανοτητες παραπανω απο τον Alexander μιας και ειχα και το πλεονεκτημα να ζησω στο Karate Island. Περα απο αυτο ημουν αρκετα εκλεκτισμενος ξεροντας να παιζω εναν μεγαλο αριθμο μουσικων οργανων αλλα απολαμβανοντας πραγματικα αυτο της φυσαρμονικας μου και εκεινου του πιανου. Σιγουρα δεν θα με βοηθουσανε σε καταστασεις μαχης αλλα ητανε αρκετες για να μου προσφερουνε μερικες στιγμες χαλαρωσης οταν τις χρειαζομουνα. Απο την αλλη ο Alexander δεν ειχε μεγαλες γνωσεις απο μαχεις ή πολεμικες τεχνες αλλα το μυαλο του εκοβε. Μεσα απο τις συζητησεις μας ειχα καταλαβει οτι κατειχε εναν ιδιετερο τροπο σκεψης απο εμενα και αρκετα ατομα που ειχα γνωρισει στην ζωη μου, κατι που τον εκανε εξαιρετικο στο να σκεφτεται στρατηγικα και να καταστρωνει σχεδια. Αυτο ηταν σιγουρο οτι θα τον βοηθουσε πολυ στην θητεια του στους Marines και θα του ανοιγε δρομους για θεσεις εξουσιας. Ταυτοχρονα ητανε πολυ καλος μαγειρας μιας και αναγκαζονταν απο μικρος να κανει αυτος το μαγειρεμα στο σπιτι του γι'αυτον και τους γονεις του μιας και αυτοι λειπανε σχεδον ολη την ημερα δουλευοντας σε διαφορε μεταλεια στο νησι του. Οι ικανοτητες μας μπορει να μην ητανε αντυπωσιακες αλλα ητανε δικιες μας για να τις εκμεταλευτουμε και να αποδειξουμε στους ανωτερους μας οτι πραγματικα αξιζαμε να ειμαστε μελη των Marines. Ελπιζαμε οτι θα ηταν αρκετα για να τους πεισουμε, καθως αναμεναμε την αφιξη μας στο Clockwork Island. Αχνα ακομα αλλα σταθερα αρχησε δειλα να κανει την εμφανιση της ο τεραστιον πυργος που στηριζε το νησι στον οριζοντα και πανω του ο τεραστιος δισκος που φιλοξενουσε την βαση των Marines μαζι με τις 2 πολει που βρισκοτανε η πρωτη στους προποδες του τεραστιου πυργου και η 2η στην κορυφη του νησιου, λιγο πιο μακρια απο την βαση. Το ονειρο μας δεν ηταν τοσο απιαστο πλεον. Το βλεπαμε να γινετε πραγματικοτητα μπροστα μας πλεον καθως λεπτο με λεπτο πλησιαζαμε ολο και πιο κοντα του.

Υστερα απο 2 ωρες περιπου το πλοιο αρχησε να κανει την προσπαθεια εισοδου του στο λιμανι του νησιου. Γυρω απο το λιμανι υπηρχανε μεγαλοι τοιχοι, οι λεγομενοι κυμματοθραυστες, για να εμποδιζουνε τα κυματα απο το να μπουνε στο λιμανι και να προκαλουνε προβληματα στα οποια πλοια υπηρχανε εκει. Περνωντας περιτεχνα αναμεσα απο αυτους τους κυμματοθραυστες εκανε την εμφανιση του το μεγαλειο ενος λιμανιου των Marines. Το μεγεθος του ηταν μεγαλυτερο απο οτι θα περιμενε κανεις φανερονοντας την δυναμη της βασης αυτης και δειχνοντας οτι θα ηταν δυσκολο για καποιον ακομα και να μπει μεσα στο λιμανι της ποσο μαλλον να της επιτεθει. Στην δεξια μερια του λιμανιου βρισκοτανε ο στολος της βασης. Περιπου στα 8 με 10 πλοια μεσαιου μεγεθους απαρτιζανε την πλοιοψηφια του στολου και στο κεντρο τους 2 καραβια μεγαλων διαστασεων που εμοιαζαν να ειναι πολυ πιο δυνατα και επιβλητικα απο τα αλλα που βρισκοτανε διπλα τους, κανοντας τα να μοιαζουνε με βαρκουλες σε συγκριση με αυτα. Απο την αλλη μερα του λιμανιου ηταν οι προβλητες που προσαραζαν τα εμπορικα πλοιαρια, τα αλλιευτικα καθως και οποιοδηποτε καραβι ηθελε να επισκευτει το νησι, εχοντας παντα λαβει την σχετικη αδεια απο πριν.

Επειτα απο μερικα λεπτα το καραβι αρχισε να προσδενει στο τον καβο στον μωλο του λιμανιου, ενω εμεις περιμεναμε να πεσει η γεφυρα για να πατησουμε επιτελους στο νησι. Καθως περιμεναμε, ολοι οι επιβατες που ειχανε σκοπο να αποβιβαστουνε στο νησι αρχισανε να μαζευονται στην πλωρη του πλοιου. Ανθρωποι καθε ηλικια βρισκοτανε εκει περιμενοντας οπως εμεις την αποβιβαση τους. Γεροι, παιδια αλλα κυριως νεοι ανθρωποι ηλικια 25 με 40 ετων αποτελουσανε το κυριο μερος των επιβατων. Ομως ενας ανδρας ηταν που εκανε πιο εμφανη την παρουσια του εκει και ηταν αυτος που επιασε αμεσως το ματι μας μαζι με τον Alexander. Ητανε ενα ψηλος ανδρας, πανω απο 2 μετρα, με φαρδυς ομους και στιβαρα μπρατσα. Ειχε τραχυ προσωπο που το κοσμουσανε το ιδιο τραχυα μουσια, μια ουλη που καλυπτε το δεξι του ματι με αποτελεσμα να βλεπει μονο απο το αριστερο του και τα ματια του ειχανε μαυρους κυκλους και ενα αχανες βλεμα που μαρτυρουσε οτι ηταν ενας ανθρωπος που ειχε δει και ζησει πολλες μαχες καθως και πραγματα που δεν θα ξεχνουσε ποτε του. Φορουσε ενα ασπρο παντελονι, μια πρασινη μπλουζα καθως και το ασπρο καπελο των Marines ενω και στους ομους του βρισκοταν η παραδοσιακη καμπαρντινα τους που μαρτυρουσε τον βαθμο του. Αμεσως ενθουσιαστηκαμε και οι 2 μας και προσπαθησαμε να τον προσεγγισουμε και να μαθουμε περισσοτερα για το πως μπορουσαμε να καταταχθουμε και εμεις.
«Καλησπερα, κυριε!» ειπαμε και οι 2 μας ταυτοχρονα με αχνη και τρεμαμενη φωνη προσπαθοντας να μην φανουμε αγενεις.
«Καλησπερα παιδια», αποκριθηκε με μια σιγανη και αχνη φωνη που δεν θα περιμενες σε εναν ανθρωπο με τετοιο παρουσιαστικο.
«Πως μπορω να σας βοηθησω λοιπον;»
Εμεις ειμασταν διστακτικοι για το πως να συνεχισουμε καθως νοιωθαμε δεος και σεβασμο προς εναν ανθρωπο με τετοιες πληγες μαχης καθως και τετοιο βαθμο μεσα στους Marines. Πηραμε 2-3 ανασες για να παρουμε θαρος και αναφωνησαμε μαζι και οι 2 μας.
«Θελουμε να καταταχθουμε στους Marines, κυριε. Παρακαλω δειξτε μας πως να γινουμε μεγαλοι πολεμηστες των θαλασσων και οδηγηστε μας!!»
Ο ανδρας αρχικα δεν αντεδρασε με αφοτου γουρλωσε ελαφρα τα ματια του απο την αρχικη του εκπληξη, επειτα σηκωσε το φρυδι του απο ικανοποιηση και εσκασε ενα πλατυ χαμογελο αναφωνοντας με πιο βροντερη και βαρια φωνη.
«Μου αρεσει το παθος σας παιδια. Χα χα χα!! Ευχαριστως να σας δειξω πως να καταταχθειτε. Βρηκατε το καταλληλο ατομο. Ειμαι ο Lieutenant Axis, υπευθηνος των στρατολογησεων στην βαση αυτην. Καλωσηρθατε στο Clockwork Island την πιο ασφαλη βαση της South Blue.

Μολις το πλοιο ακινητοποιηθηκε τελειως και ανοιξαν οι πορτες οι 3 μας αποβιβαστηκαμε. Ο Axis ητανε αρκετα ενθουσιωδης και αμεσως προσφερθηκε να μας συνοδευσει ως την κορυφη του πυργου και την βαση, οπου θα μπορουσαμε να καταταχθουμε. Προχωρησαμε για αρκετα λεπτα με προορισμο τον ανελκηστηρα που θα οδηγουσε στην κορυφη. Σε ολη την διαδρομη βλεπαμε μια ολοκληρη πολη να ξετυλιγετε γυρω απο τον πυργο σαν πολο ελξης για πυγολαμπιδες. Μαγαζακια, μικρα και μεγαλα, ξεφυτρωναν απο καθε γωνια, εστιατορια, ξενοδοχια, σιδεραδικα, καταστηματα με ρουχα, οπλα αλλα και ενθυμια απο την βαση καθως και τοπικα μαγαζια απο τους κατοικους του νησιου με διαφορες συσκευες, που φανερωναν την εφευρετικοτητα τους, γεμιζανε ασφηκτικα τους δρομους της πολης στην βαση του πυργου απο χιλιαδες τουριστες καθε χρονο. Ηταν πραγματικα απιθανο να βλεπεις ενα νησι να εχει τοσο αναπτυγμενο τουρισμο απο την υπαρξη μιας βασης των Marine και μονο. Επειτα απο μια απολαυστικη βολτα αναμεσα σε ολα αυτα τα μαγαζια ειδαμε μπροστα μας τον ανελκηστηρα που οδηγουσε στην κορυφη. Μια τεραστια γραμη απλονοντας σε μηκος δεκαδων μετρων απλα και μονο περιμενοντας για να ανεβουνε στην κορυφη, και γυρω απο αυτον βρισκονταν καποιοι στρατιωτες που υπηρχαν εκει σαν φρουρα ασφαλειας. Μολις κανανε αντιληπτη την παρουσια του Axis αμεσως σταθηκαν προσοχη και τον χαιρετισαν με τον γνωστο χαιρετισμο προς τους ανωτερους. Ανοιξανε αριστερα και δεξια του και κανανε δρομο για να περασει. Ο σεβασμος που ειχαν προς το προσωπο του ητανε απιστευτος. Η αυτοματη πορτα του ανελκηστηρα ανοιξε μπροστα μας, καναμε μερικα βηματα και μπηκαμε στο κεντρο του. Η πορτα ξαναεκλεισε πισω μας και ο Axis πατησε το κουμπι το οποιο βρησκοτανε στην κορυφη ολων. Αυτο που οδηγουσε μεχρι το τερμα του πυργου και την βαση. Ειμασταν ετοιμοι να εισελθουμε σε εναν διαφοτερικο κοσμο πλεον.

Αφοτου περασαμε μερικα αβολα δευτερολεπτα ησυχιας μεσα στον ανελκηστηρα, ακουστηκε ο χαρακτηριστικος ηχος που συμαινε οτι ειχαμε φτασει στον οροφο μας. (Ντινγκ!!)
Η πορτα ανοιξε και μπροστα μας ξανοιχτηκε ενας διαφορετικος κοσμος. Παντου υπηρχανε ατομα με τις στολες των Marines εχοντας ο καθενας το ποστο και την εργασια που τους ειχε ανατεθει. Διαφοροι υπηρχαν να καθαριζουνε τα πατωματα, αλλοι να φροντιζουνε τους εξωτερικους τοιχους, ανθρωποι σε γραφεια εχοντας μπροστα τους βουνα απο χαρτια, ανθρωποι κουβαλουσανε δεματα αλλα υπηρχανε και κρατουμενοι με αλυσιδες και χειροπεδες στα χερια και τα ποδια τους. Εγω με τον Alexander ειχαμε μεινει αποσβωλομενοι απο το πληθος των ανθρωπων που δουλευαν σε αυτο το μερος και τους κοιταζαμε, ενω ειμασταν ακομα μεσα στον ανελκηστηρα. O Axis ειχε βγει ηδη απο αυτον και ειχε προχωρησει καποια μετρα. Κοιταξε προς το μερος μας, και μας ειπε «Ποσο καιρο εχετε σκοπο να καθεστε και να κοιτατε σαν χανοι; Χα χα χα ελατε απο εδω!!»
Συνιδητοποιησαμε οτι ειχαμε ξεμηνοι μεσα στον ανελκηστηρα και με γοργα βηματα προχωρησαμε προς το μερος του και συνεχισαμε να τον ακολουθουμε. Οποιος τον εβλεπε τον χαιρετουσε με τον κλασικο χαιρετισμο των Marines, δειχνοντας οτι ολοι τον σεβονταν απιστευτα και οτι ειχε μεγαλο κυρος εδω περα.

Φτασαμε μπροστα σε ενα απο τα γραφια που υπηρχανε σε εκεινον τον οροφο. Εσκυψε προς το μερος της κοπελας και αφοτου τις ψιθιρισε κατι γυρισε προς εμας και αποκριθηκε: «Αντε λοιπον τι περιμενετε; Ωρα να γραφτειτε σαν δοκιμοι στην βαση. Αυτο δεν ηταν που θελατε; Οριστε λοιπον μολις δωσετε τα στοιχεια σας στην κοπελα τοτε θα μπορειτε να ξεκινησετε την θητεια σας εδω και θα μπορειτε να λεγετε Marines!! Ειχαμε ενθουσιαστει. Στα προσωπα μας μπορουσες να διακρινεις 2 τεραστια χαμογελα ευγνωμοσυνης και ευχαριστησης. «Ευχαριστουμε πολυ κυριε Axis!!!»
«Μην με αποκαλεις κυριο. Σε λιγο θα ειστε επιτημα μελη των Marines και πρεπει να αποκαλειτε τους ανωτερους σας με τον βαθμο τους. Απο εδω και περα θα με αποκαλειτε οπως ολοι οι υπολοιποι σε αυτην την βαση. Lieutenant Axis!! Θα κανουμε αρκετο καιρο να ξαναειδωθουμε μολις μπειτε στην βασικη σας εκπαιδευση οποτε εδω ειναι το αντιο μας. Ελπιζω οταν σας ξαναδω να ειστε πολυ δυνατοτεροι. Εαν οχι θα το εχω καταλαβει παντως, οποτε φροντηστε να εξασκειστε πολυ!!» Μας αποχερετισε με ενα πλατυ χαμογελο και συνεχισε να προχωραει κατω στον μακρυ διαδρομο που εκτεινονταν περα απο τον ανελκηστηρα. Ενω τον παρακολουθουσαμε με σεβασμο, διεκοψε τις σκεψεις μας η λεπτη και σιγανη φωνη της κοπελας που βρισκοτανε στο γραφειο μπροστα μας. «Τα ονοματα σας λοιπον; Για να γραφτειτε πρεπει να σας καταχωρησω με τα ονοματα σας και το νησι που καταγεστε»

Ειμασταν ενθουσιασμενοι που επιτελους θα γινοταν πραγματικοτητα αυτο που συζητουσαμε σε ολο το ταξιδι μας. Πρωτος πεταχτηκα εγω χωρις να δευτερολεπτο δισταγμου «Momoren Hibiki, Karate Island!!» Αφοτου πηρε μερικα δευτερολεπτα για να το καταχωρησει τοτε κοιταξε με ενα βλεμα προσμονης προς τον Alexander περιμενοντας τις δικιες του πληροφοριες. «Alexander Marek ο 2ος, Bliss Kingdom» Η κοπελα μολις ακουσε το ονομα του Alexander εμοιαζε να σαστιζει για μερικα δευτερολεπτα και εβλεπα το χερι της να τρεμει ολοκληρο ενω τα ματια της ειχανε γουρλωσει. Δεν ειπε ομως καμια κουβεντα και ξεκινησε να γραφει το ονομα του προσπαθοντας να μην δειξει την ταραχη της. Αφοτου τελειωσε εκλεισε το μεγαλο βιβλιο εγραφων που υπηρχε μπροστα της και σηκωθηκε απο την θεση της. Γυρισε πισω απο το γραφειο της και ανοιξε μια μεγαλη ντουλαπα που βρισκοτανε εκει. Μολις ανοιξαν διαπλατα οι σιδερενιες πορτες της μπορουσες να διακρινεις αμυδρα τις δεκαδες στολες των Marines Που βρισκοτανε εκει καθως και ολον τον απαραιτητο εξοπλισμο που πηγαινε μαζι τους. Επιασε 2 απο τις στολες μαζι με τις μποτες, γαντια, ζωνη καθως και το καπελο και τα ακουμπησε στο τραπεζι μπροστα μας. «Αυτος ειναι ο αχρικος εξοπλισμος σας και τα ρουχα που πρεπει να φορατε καθε μερα. Θα κατεβειτε στον 13ο οροφο και εκει ειναι οι κοιτωνες των εκπαιδευομενων. Εχετε μπροστα σας 3 μερες μεχρι να παρουσιαστειτε στον 21ο οροφο οπου και θα περασετε τους υπολοιπου μηνες της εκπαιδευσης σας. Οπως ειπε και ο Axis-sama καλη σαν τυχη, και στους 2 σας!» Με αυτα τα λογια μας αποχαιρετισε και θαφτηκε παλι μεσα στις στοιβες με τα χαρτια και τα βιβλια συνεχιζοντας τις δουλειες της. Αρπαξαμε με ανηπομωνησια τις στολες μας και κατευθηνθηκαμε προς τον ανελκηστηρα.

Περιμεναμε μερικα λεπτα μεχρι να ερθει στον οροφο μας και επειτα μπηκαμε μεσα μαζι με αρκετους αλλους Marines που ειχανε σαν προορισμο αλλους οροφους της βασης. Αφοτου μας εριξε μια κλεφτη ματια ενας απο τους στρατιωτες γελασε οσο σιγανα μπορουσε προσπαθονας να το κρυψει αλλα ταυτοχρονα μας ειπε με υποτιμητικο υφος «Εσεις ειστε απο τους νεους νεοσυλλεκτους; Χα χα χα καλη τυχη!!! Ο Captain Trevor θα σας κανει να παρακαλατε απο την 1η μερα!!! Χα χα χα!!» Δεν δωσαμε σημασια στα λογια τους μιας και ειχαμε απολυτη εμπιστοσυνη στις δυναμεις μας και δεν του μιλησαμε καθολου για το υπολοιπο της καταβασης μας. Μερικα δευτερολεπτα αργοτερα ειχαμε φτασει στον οροφο μας. Κατεβηκαμε απο τον ανελκηστηρα και αρχισαμε να ψαχνουμε για τους κοιτωνες μας. Αριστερα και δεξια υπηρχανε διαφορες πορτες ομως καμια απο αυτες δεν ειχε καποιο σχεδιο ή καποιο σημαδι που να μαρτυρουσε ποιοι ηταν οι κοιτωνες που θα μεναμε. Καθως προχωρουσαμε ο Alexander προσεξε μια μισανοιχτη πορτα στα δεξια του διαδρομου.
«Λες να μπουμε;»
«Εννοειτε! Μπες και ρωτα μονος σου, μην εισαι κοτα!»

Ανοιξε την πορτα μερικα εκατοστα και μεσα διακριναμε αμεσως ενα τεραστιο χωρο να απλωνετε σε μηκος μερικων εκατονταδων μετρων. Ολες οι πορτες που ειχαμε δει, ολες οδηγουσανε στο ιδιο δωματιο. Και μεσα σε αυτον τον τεραστιο χωρο βρισκοτανε στις γωνιες τους δεκαδες κρεβατια. Πρεπει να ηταν τουλαχιστον 12 με 15. Μολις ανοιξαμε την πορτα τα ματια ολως οσων βρισκοτανε εκει μεσα πεσανε πανω μας. Μας κοιταζαν με γουρλωμενα ματια γεματα απορια. Ενας σκληροτραχηλος ανδρας, κοντα στα 30 του, με μαυρη μετριου μεγεθους γενιαδα, καστανομαυρα μαλια και αρκετα γυμνασμενος μας αποκριθηκε με βαθεια και τραχυα φωνη «Ποιοι ειστε εσεις; Τι δουλεια εχετε εδω μεσα;»
«Ηρεμα Shen, δεν ειναι τροπος αυτος να μιλας σε οποιοδηποτε βλεπεις να μπαινει εδω» του ειπε μια κοπελια, με την γλυκια φωνη της,που εκανε την εμφανιση της πισω απο τον ογκο του μεγαλου ανδρα. Ειχε κοντα ξανθα μαλια και πρασσιναματια. Εμοιαζε να ειχανε την ιδια ηλικια αλλα ηταν μικρωκαμωμενη απο οτι θα επρεπε. «Ειμαι η Sai και αυτος ειναι ο αδερφος μου ο Shen. Ειμαστε νεοσυλλεκτοι σε αυτην την βαση και οι υπεθηνοι αυτης τις διμοιριας. Εσεις ποιοι ειστε;» Αναμεσα στις φωνες του Shen, την αγνοια μας για το τι θα συναντησουνε και την ντροπαλοτητα που ειχαμε μπαινοντας σε ενα νεο μερος δεν ειχαμε προλαβει να βγαλουμε ουτε κουβεντα. «Εγω ειμαι ο Momoren και αυτος ειναι ο Alexander, μολις καταταγηκαμε στους Marines και μας στειλανε εδω για να βρουμε τους κοιτωνες μας.»
«Υπεροχα!!! Ηρθατε στο καταλληλο μερος!! Αυτη εδω ειναι η καλυτερη διμοιρια σε ολη την βαση. Και εμεις οι 2 θα μας καθοδηγησουμε στην κορυφη!!»
«Παλι ονειρευεσαι Sai; Συνελθε ποτε δεν θα γινουμε οι καλυτεροι πουθενα.»
«Αν συνεχισεις να διωχνεις ολους τους νεοσυλλεκτους σε αλλες διμοιριες τοτε εννοειτε πως οχι. Βλεπετε η βαση αυτην εχει ενα συστημα που επιβραβευει την καλυτερη διμοιρια. Συγκεκριμενα ατομα απο αλλες βασεις τοποθετουνται σαν αρχιγοι της καθε διμοιριας και εχουνε σαν στοχο να οδηγησουνε τους νεοσυλλεκτους στην καλυτερη δυνατη εκπαιδευση με στοχο να εχουνε το καλυτερο σκορ στο τελος της εκπαιδευσης. Η διμοιρια που θα κερδισει θα ειναι αυτην που θα λαβει μια αποστολη υψηστης σημασια απο τον υπευθηνο αυτη της βασης τον Commadore Nagumo. Εγω με τον αδερφο μου προσπαθουμε εδω και καιρο να συγκροτησουμε την διμοιρια μας αλλα το μονο που καταφεραμε ειναι να συγκεντρωσουμε 3 ατομα ακομα χωρις εμας γιατι το μονο που κανει ειναι να διωχνει τους παντες μακρυα με την συμπεριφορα του!!»
«Φσσσσς, δεν φταιω εγω, αν φοβουνται εμενα δεν θα αντεξουν ουτε 1 μηνα στην βασικη εκπαιδευση!!»
Εγω και το Alex ειχαμε ξεσπασει σε γελια απο την συμπεριφορα τους καθως εμοιαζε περισσοτερο με καβγα αναμεσα σε ζευγαρι παρα αδερφια. Μπηκαμε μεσα στο δωματιο και αφοτου μας εδωσαν απο 1 κρεβατι για να κοιμηθουμε ξεκινησαμε να γνωριζουμε ολους οσους ηταν μελος της διμοιριας αυτης, και που θα περνουσαμε μαζι τους τους υπολοιπους μηνες μας της εκπαιδευση μας.