The dearly departed.[Τέλος]

Σαν να τους είχε δώσει ένα μεγάλο και ηχηρό χαστούκι, κάθονταν εκεί και επεξεργάζονταν τις νέες πληροφορίες. Η Ανέτα είχε ανασηκωθεί, το τσιγάρο στα δάχτυλα, αλλιώς θα χε πέσει. Καθόταν κανονικά, με τα γόνατα ανασηκωμένα και ανοιχτά μπροστά της. Εκείνη τη μέρα φορούσε κυρίως δερμάτινα αξεσουάρ έτσι δεν έκανε τον χαρακτηριστικό ήχο όπως συνήθως όταν σηκώθηκε. Ο Matthew απ'την άλλη στεκόταν όρθιος και την κοιτούσε με ανοιχτό το στόμα.

«Δηλαδή...θα πας να γίνεις κι εσύ Κυνηγός Επικηρυγμένων;»
«Θα το προσπαθήσω τουλάχιστον. Ξέρω πως να πλησιάζω κάποιον χωρίς να με ακούει ή να με προσέχει, ξέρω από δηλητήρια, ξέρω να πετάω μαχαίρια, να-»
«Ναι, το καταλάβαμε, ο μπαμπάς σου σε προετοίμαζε γι αυτό μια ζωή!» Ξέσπασε η Ανέτα ΄ η αγανάκτηση και η αδικία που ένιωθε ότι υφίσταται ήταν χαραγμένη στο πρόσωπό της. «Και ποιος τρελός γονέας προετοιμάζει το παιδί του για κάτι τέτοιο τέλος πάντων; Αααααα, ξέρω τι θα κάνω, θα πάω να πιάσω τον μπαμπά σου-!»
«Όχι! Μην το κάνεις.» Την άρπαξε από το χέρι αν και η αναστάτωσή της είχε ήδη φύγει. «Ούτε αυτός θέλει να φύγω...για την ακρίβεια, μου είπε τα ίδια: με προετοίμαζε για γιατρό, πού νομίζω ότι πηγαίνω μπλα μπλα. Αλλά δεν καταλαβαίνεις, εγώ θέλω να φύγω.»

Άλλο ένα ματς έντονων βλεμμάτων ξεκίνησε: η μία ήταν ήρεμη, η άλλη πιο φουρτουνιασμένη κι απ'τη θάλασσα στα μαλλιά της. «Λοιπόν, τι λέτε να σταματήστε τα νιαουρίσμστα-Αααα! Αυτό πόνεσε!» Ταυτόχρονα και οι δύο τον χτύπησαν με τους αγκώνες τους. Αλλά είχαν την ευγενή καλοσύνη να μην χτυπήσουν το πρόσωπο. «Για κοιτάξτε δω τρελές κι αλλοπαρμένες, θα ηρεμήσετε. Η μία θέλει να φύγει και η άλλη δε θέλει να φύγει η πρώτη. Έτσι όπως το βλέπω εγώ, διαφωνείτε. Αλλά! Το θέμα είναι πως καμιά δε μπορεί ν'αναγκάσει την άλλη να κάνει αυτό που θέλει.
Άρα...τι σημαίνει αυτό;»
«Τι σημαίνει αυτό,» ρώτησαν και οι δύο;
«Πως πρέπει να το συζητήσετε έτσι ώστε να μη χωριστούν οι δρόμοι σας και είστε θυμωμένες...ή ότι πρέπει να αποφασίσω εγώ για σας!» Σ'αυτό τον έσπρωξαν αλλά το χιούμορ είχε επιστρέψει. Συμφώνησαν να το μιλήσουν και κάθισαν κάτω για μια μεγάλη συζήτηση.

«Δες την, τα χει σκεφτεί όλα!»
«Μμμμμ...ποιος ο λόγος να κάνεις κάτι αν ήδη σκέφτεσαι τι θα κάνεις όταν αποσυρθείς;»
«Απαγορεύεται να έχω στο μυαλό μου ένα πλάνο δράσης;»
«Πφφφ, πάντα έτσι ήσουν. Γι αυτό μ'εκνεύριζες,» είπε βαρεμένα και καθώς έβγαζε τον καπνό απ'το -τρίτο της - τσιγάρο, τον έστειλε στο πρόσωπό της. «Κι ακόμα μ'εκνευρίζεις.»
Ανασήκωσε τους ώμους της. «Τουλάχιστον δε σε βρίζω,» πρόσθεσε προσπαθώντας να κάνει τα πράγματα καλύτερα.
«Πάλι καλά,» σχολίασε΄ ο σαρκασμός της ήταν τόσο αισμηρός που μπορούσε να κόψει.
«Αν θες να ξέρεις, κι εμένα μ'εκνευρίζουν τα μαλλιά σου. Φαίνονται από παντού και είναι πολύ μακριά κι όλο ελεύθερα. Καθόλου πρακτικό.»
Ωωωωω, δεν είπε κακή λέξη για τα μαλλιά της;! «Α ναι,» γύρισε εκνευρισμένη «κι εμένα μ'εκνευρίζει που όλη την ώρα είσαι πρακτική και "με σχεεεέδιο". Ποιος έχει πάντα "ένα σχεεεεεεέδιο";»
«Εγώ, και πάντα μας ξελασπώνω,» αντιγύρισε και ο δικός της εκνευρισμός άρχισε να φαίνεται.
«Ναι αλλά αν αυτός» έδειξε τον πανικοβλημένο τώρα Matthew με τον αντίχειρα «δεν είχε τις φαϊνές ιδέες δε θα χρειαζόμασταν ξελάσπωμα!»
«Έι, μη μ'ανακατεύεται εμένα, μόνες μας σκοτώνεστε!»
Αλλά καμιά δεν τον πρόσεξε και παρόλο που μιλούσαν γι αυτόν, και πάλι η μία στην άλλη έδειχνε επιθετικότητα. «Και ας μην ξεχάσω ποιος πάντα μας τραβάει σε απίθανες καταστάσεις επειδή δεν ξέρει τι να κάνει!»
«Ναι!» Φώναξε η Ανέτα.
«Ναι!» Είπε κοφτά και η Lorenza. Και οι δύο κοίταξαν απ'την άλλη.

Και μετά ησυχία... «Και τώρα που νιώθετε καλύτερα, ας πάμε σπίτια μας, ε; Έχουμε άλλες τρεις μέρες και δε βλέπω να γίνονται χειρότερες.»

Οι επόμενες τρεις μέρες πέρασαν με μια ανείπωτη ανακωχή μεταξύ των δύο γυναικών, παρόλο που περνούσαν πολλές παραπάνω ώρες μαζί απ'ότι άλλες μέρες. Δεν κάνανε πολλά, απλώς κάθονταν όλοι μαζί και μιλούσαν. Η Ανέτα ήταν η μόνη που δούλευε σε κανονική δουλειά, γι αυτό το πρωί έλειπε. Ο Matthew είχε κάποιου είδους εργασία στο μαγαζί της μαντάμ Perie, αλλά κανείς δεν τον ρωτούσε τι ακριβώς έκανε γιατί ήξεραν πως είναι παράνομο. Δούλευε πέντε φορές το μήνα στην ουσία, κι έβγαζε περισσότερα απ'τον πατέρα της το εξάμηνο. Ναι, οι αμοιβή του ήταν εξωφρενική και δεν τους ένοιαζε τι έκανε αρκεί να τον έβλεπαν χαρούμενο.

Αν και την έκαιγε να τον ρωτήσει, ποτέ δεν το έκανε για τον ίδιο λόγο που δεν ήθελε κι αυτή να της κάνουν πολύ προσωπικές ερωτήσεις. Σέβονταν ο ένας τον άλλο κι αυτή η αμοιβαία μυστικότητα τους έκανε καλό. Ακόμα και την τελευταία μέρα, τη μέρα του αποχαιρετισμού, δεν είπε κάτι, ούτε η Ανέτα, ούτε αυτή ούτε κανείς. Θα του ήταν δύσκολο ν'απαντήσει με τόση πίεση.

Θα του ήταν δύσκολο ν'απαντήσει και γιατί έκλαιγε επίσης! Τρεις ώρες πριν φύγει το πλοίο, και οι δύο είχαν πάει στο σπίτι της για να την αποχαιρετήσουν. Η Ανέτα είπε αρνούνταν να τη συνοδεύσει μέχρι το πλοίο γιατί θα φαινόταν σαν να μην είχε πρόβλημα και φυσικά ο Matthew την ακολούθησε. Και με το που την είδε φορτωμένη με τις αποσκευές της, παραδόξως λίγες για τόσο μεγάλο ταξίδι όσο το υπολόγιζε, πάτησε τα κλάματα.

Ταυτόχρονα έριξαν τις άβολες ματιές και οι δύο γυναίκες, αλλά ήταν αυτή που θ'αναχωρούσε εκείνη που τόλμησε να τον παρηγορήσει. «Δε θα λείπω για πάντα, μην κάνεις έτσι,» προσπάθησε να τον ηρεμήσει, χαϊδεύοντας τα μαλλιά του. Όταν εκείνος έκρυψε το πρόσωπό του στον ώμο και τα μαλλιά της, η κοπέλα σχεδόν πάγωσε. «Έλα, έλα, όλα καλά θα πάνε...»
«Καλά σε λέει ρε, ξεκόλλα!» Τον τράβηξε και ήθελε δεν ήθελε την άφησε, παρόλο που χε γραπωθεί πάνω της σαν γάτα που δεν ήθελε να πέσει στο νερό.

Σκούπισε τα δάκρυα και τη μύτη στο μανίκι του και τις κοίταξε με μάτια υγρά και κόκκινα. «Χάνω την καλύτερή μου φίλη και θα μου μείνει μόνο μία τώρα...» κλαψούρισε.
«Υπάρχουν και χειρότερα΄ όπως να χάνεις την κολλητή σου και να σου μένει ένας κλαψιάρης.»

Μέχρι κι εκείνος γέλασε σ'αυτό. Η Ανέτα πρόσφερε το χέρι στην φίλη της ΄ ταυτόχρονα και οι δύο πιάσανε το εσωτερικό μέρος κάτω απ'τον αγκώνα και σφίξανε την γροθιά τους. «Να σαι καλά και να τους σκίσεις!»
«Θα σας τα διηγηθώ όλα πρώτο χέρι μόλις επιστρέψω.»

Έδωσε το χέρι με τον ίδιο τρόπο και στον Matthew η Lorenza, μα εκείνος δεν το έσφιξε. Αντ'αυτού, την φίλησε στο στόμα! Στην αρχή ήταν τόσο μουδιασμένη που ήθελε να τον χτυπήσει, αλλά είδε πως ήταν ένα απλό φιλί και δεν προέβη σε πιο βίαιες πράξεις. «Σιγά μην κάτσω να κάνω την κοριτσίστικη χειρονομία σας. Άντε, και καλή τύχη!»

Βήματα ακούστηκαν στη σκάλα ΄ γύρισε για να δει τον πατέρα της να κατεβαίνει με πολύ βαριά καρδιά, στηριζόμενος στο ξύλο. Σήμερα δε θα πήγαινε για δουλειά το πρωί και μόνο αν πέθαινε κάποιος είχε το δικαίωμα να τον απασχολήσει. Γιατί σήμερα έφευγε η κόρη του και είχε καημό μεγάλο. Τα μαλλιά του, που συνήθως ήταν ένα ζωηρό κόκκινο χρώμα, είχαν αποκτήσει λίγες ακόμα γκρίζες τρίχες. «Φύγαν οι φίλοι σου βλέπω...»
«Ναι, μόλις.»
«Μπορείς πάντα να πας πίσω στο ναυτικό, σ'έδιωξαν ή όχι...»
Ποτέ δεν του είχε πει τι πραγματικά είχε γίνει τότε και το προτιμούσε έτσι. «Δε θέλω,» απάντησε με ειλικρίνεια, όσο κι αν έβλεπε τον πόνο του πατέρα της. «Μα είναι πιο επικίνδυνο επάγγελμα έτσι κι αλλιώς. Κοίτα εσένα: εδώ μαζί μου. Αλλά η μαμά...νεκρή.»
«Η μαμά σου πέθανε ναι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι πιο επικίνδυνο το δικό της επάγγελμα. Εκεί είναι ολόκληροι στόλοι, όλοι μαζί, βοηθάνε ο ένας τον άλλον. Έχουν μισθό έτσι δε μένουν ποτέ από πολεμοφόδια ή φαγητό και πόσο μάλλον μέρος να μείνουν. Αν η μαμά σου σ'έβλεπε τώρα θα λυπόταν πάρα πολύ που επέλεξες αυτήν την πορεία.»
«Εσύ τι παραπονιέσαι, νεώτερος από μένα ξεκίνησες; Στην ηλικία μου μόλις είχες παντρευτεί...και η μαμά δεν είναι δω, βλέπει δε βλέπει μα και να ήταν, δε θα είχε κανένα λόγο να επέμβει.»
«Τι εννοεις;»
«Εννοώ πως, μπαμπά, κι εσύ πριν πεθάνει μα και η μαμά δεν ήσαστε και υπόδειγμα γονέα. Και η μαμά δεν ήταν καλή μητέρα για μένα. Ναι, μ'αγαπούσε, αλλά πόσο πραγματικά με ήξερε; Απ'τις τέσσερις μέρες που ήταν σπίτι, μόνο της δέκα ώρες ασχολούνταν μαζί μου...απ'τις 96. Με ήξερε καλύτερα η γειτόνισσα. Δεν την κατηγορώ, αλλά σου λέω και ζωντανή να ήταν, και μακάρι να ήταν, δε θα είχε λόγο να επέμβει.» Μάλλον το πήγε πολύ μακριά το θέμα ΄ είδε πόσο πληγωμένος ένιωθε και δεν της άρεσε αυτό που έκανε, αλλά δεν το έκανε επίτηδες. «Τέλος πάντων, εγώ είμαι έτοιμη. Θα με συνοδεύσεις μέχρι το πλοίο;»

Τον φίλησε στο μάγουλο για να τον καλοπιάσει.

Δεν χρειάστηκε παραπάνω, τον τούμπαρε. «Ααχ, το κοριτσάκι μου μεγάλωσε.»
«Ε ναι μπαμπά,» έκανε λες και της είπε το πιο προφανές πράγμα στον κόσμο ενώ προσπαθούσε να πάρει πίσω τον σάκο της απ'τα χέρια του. Δική της η αρχή, δικό της και το βάρος. Την άφησε να την κερδίσει.
«Σου είπα ποτέ πώς πήρα την απόφαση κι έγινα Κυνηγός;» Φυσικά και της το είπε, πάνω από δέκα φορές.
«Χμ...νομίζω πως όχι» ψέματα, την είχε μάθει απ'έξω «πώς;»

Μισή ώρα αργότερα είχε επιβιβαστεί στο πλοίο που θα την έπαιρνε μακριά. Ο μπαμπάς της κουνούσε το μαντήλι από κάτω τουλάχιστον δέκα λεπτά συνεχόμενα πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους. Προσπάθησε να μην χαμογελάσει μέχρι να έχουν ξεδέσει, γιατί ήταν ικανός να πηδήξει στο πλοίο για να την φέρει πίσω ή να πάει μαζί της. «Αντίο~! Θα μου λείψεις!» Ήταν το τελευταίο πράγμα που του είπε, από μακριά, χωρίς να πολυφαίνεται ότι το είπε, μόνο και μόνο για να τον κάνει ν'αμφιβάλει αν πραγματικά το είπε ή όχι. Κάγχασε γελώντας και γύρισε να κοιτάξει το μεγάλο πλοίο. Άνθρωποι μαζί σε παρέες, οικογένειες, όλοι μαζί δύο-δύο ή παραπάνω να μιλάνε και να γελάνε. Ενώ εκείνη ήταν μόνη της.

Επιτέλους. Εξέπνευσε με ανακούφιση. Δεν ήταν ότι δεν αγαπούσε τους φίλους της και πόσο μάλλον τον πατέρα της, αλλά ήταν καλό να μένει για λίγο μόνη της. «Γεια σου Lorenza...» Αλλά βιάστηκε να μιλήσει: να σου ένας Matthew, δίπλα της, ολοζώντανος και πραγματικός! Εμβρόντητη τον κοίταξε. Δεν ήξερε αν έπρεπε να τον πνίξει ή απλώς να αρνηθεί την ύπαρξή του αρκετά μέχρι να φύγει.
«Τι κάνεις εσύ εδώ...;»
«Α, τίποτα σημαντικό, απλώς ήρθα εδώ μετά από συμβουλή του πατέρα σου για να σου κρατάω συντροφιά, να κρατάω ημερολόγιο και να-»
«-του αναφέρεις τα πάντα. Ναι, δε νομίζω. Αντίο Matthew.»

Mε μια επιδέξια κίνηση, τον έπιασε από τον ώμο, τον έσπρωξε και τον έριξε στη θάλασσα. Ο παφλασμός ήταν αρκετά δυνατός, μα δεν ακούστηκε πολύ. Οι μόνοι που την κοιτούσαν ήταν αυτοί που βρίσκονταν κοντά τους. «Έπεσε. Από μόνος του,» είπε λες και δεν είχε γίνει τίποτα. Μερικοί την κοίταξαν έντρομοι, άλλοι δεν νοιάστηκαν κι ένας ή δύο πήγαν μάλλον στον καπετάνιο.

Ουπς.

Εκείνη τη στιγμή ένα πουλί προσγειώθηκε ακριβώς δίπλα της. Παραξενεύτηκε όταν ήρθε ακόμα πιο κοντά της όταν δεν ασχολήθηκε μαζί του. Της προσέφερε το πόδι του και είδε ένα γράμμα. Περίεργη όσο ποτέ, το πήρε και το διάβασε:

Το ήξερα ότι η πρώτη μου προσπάθεια θ'αποτύγχανε γι αυτό ο μικρός σου φίλος δεν ήταν ο μόνος που έκρυψα πάνω στο πλοίο. Ακολούθα τα ψίχουλα για να βρεις και το δεύτερο άτομο.
Στοιχείο νούμερο ένα: δεν είναι η φίλη σου η Ανέτα.
Στοιχείο νούμερο δύο: μπαμπά, δεν είναι πολύ ψηλός αυτός εκεί;

Όνομα Χαρακτήρα:lorenza Bane
Παράταξη:civilian
Bounty:-
Story of the month: yes
Φήμη:-
Beli:14000
Βαθμολογία:8/10
Παρατηρήσεις:
καλή ιστορία, με ωραίο προσεγμένο λόγο και καλές περιγραφές. μου άρεσε η υπόθεση, αλλά δεν σου έβαλα όλα τα χρήματα γιατί θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη!

ΥΓ: το σωστό είναι μέτρον άριστον και όχι παν μέτρον άριστον :Ρ (αν θες περαιτέρω εξήγηση ρώτα με private γιατι δεν είναι το κατάλληλο σημείο εδώ για να το αναλύσω...:Ρ)