All the king's men, Part 1. [Τέλος]

Λες κι αυτό να τον προσγείωσε στην πραγματικότητα, αρνήθηκε ευγενικά στην κοπέλα αλλά αυτήν τη φορά με πυγμή. Φάνηκε να στραβομουτσουνιάζει λίγο εκείνη, αλλά δεν έχασε το παιχνιδιάρικο χαμόγελό της και τους χαιρέτισε. «Θα μου ξανάρθετε,» είχε πει σεχδόν σαν προειδοποίηση ενώ έφευγαν. Φυσικά και θα το έκαναν, τουλάχιστον εκείνη. Είχε ένα κιμονό που ήθελε να ράψει κι αφού βρήκε αυτήν, δε θα πήγαινε αλλού.

«Συμπαθητική κοπέλα,» σχολίασε αδιάφορα «αλλά εγώ γνώρισα μια ακόμα πιο συμπαθητική εχθές!»
Γύρισε περίεργη προς αυτόν. «Γνώρισες κοπέλα ε...; Μπράβο.»

Τέλεια ΄ άρχισε μόνος του την κουβέντα του τι έκαναν χθες. Δεν χρειαζόταν καν να ψάξει για αφορμη. «Πώς τη λένε;»
«Hibino,» είπε αυτός με ένα χαζό χαμόγελο «και είναι πολύ ευγενική και καλή. Έχει υπέροχα μακριά μαύρα μαλλιά που πέφτουν σαν καταρράκτης στην πλάτη της ΄ και μεγάλα γαλάζια μάτια σαν τη θάλασσα...!»
«Μμμχμ, όμορφη ακούγεται.» Έγνεψε ζωηρά. «Κι εγώ γνώρισα κάποιους εχθές, αν και δεν έχω το ίδιο ενδιαφέρον με σένα σ'αυτούς.»
«Τι εννοείς;»
«Ε, φαντάζομαι εσύ τη σκέφτεσαι κάπως...ε...πιο οριζόντια να το πω; Σοβαρά να το πω; Τέλος πάντων έχω την ιδέα πως σου άρεσε σαν γυναίκα και θα ήθελες να κάνεις κάτι παραπάνω μαζί της.»
«Ω,» έκανε ντροπαλά «ναι, ίσως...δηλαδή, μπορεί γιατί είχε κι ένα σώμα...!» Σαν να θυμήθηκε ότι μιλούσε σε γυναίκα καθάρισε τον λαιμό του και εξαφάνισε το χαμόγελό του. «Ναι, είναι ελκυστική παρουσία.»

«Κι εγώ γνώρισα δυο τέτοιες εχθές ΄ ο ένας παντρεμένος βέβαια. Ο άλλος φάνηκε ελεύθερος, αλλά υπερβολικά σφιγμένος...και μ'άρεσε περισσότερο. Α, ήταν κι ο άλλος που μου την έπεφτε! Βέβαια του κόπηκε η γλώσσα. Γιατί θα ρωτήσεις τώρα...» Κοίταξε τριγύρω της. «Υπόσχεσαι να μην πεις τίποτα απ'αυτά που θα σου εκμυστηρευτώ σε κανένα;»
«Φυσικά,» είπε αυτόματα και κοίταξε τριγύρω του λες και δεν είδε κάτι.
«Τότε πάμε κάπου ήσυχα. Έλα,» τον ενθάρρυνε κι έδειξε κάπου στα δεξιά.

Τον πήγε σ'ένα απομονωμένο μέρος, σίγουρη πως δεν άκουγε ή δεν παρακολουθούσε κανείς. Εκεί του είπε εν συντομία ό,τι είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ, συμπεριλαμβάνοντας ακόμα και τον Hirotaro στην ιστορία της, έστω και βιαστικά. Όταν τελείωσε τη διήγηση της, ο Mark την κοιτούσε σοβαρά, το όμορφο πρόσωπό του συμπιεσμένο σχεδόν από την έκφραση σκέψης στο πρόσωπό του. Στο τέλος την κοίταξε. «Επικίνδυνα ακούγονται όλα αυτά,» σχολίασε «και να φανταστείς πως έγραψα στον πατέρα σου πως δεν έχει γίνει τίποτα.»
«Καλά έκανες ΄δεν χρειάζεται να ανησυχεί τόσα χιλιόμετρα μακριά.»
«Κι αυτός ο Hirotaro πολύ κακός ακούγεται, κάθαρμα απ'τα λίγα,» συνέχισε λες και δεν είχε μιλήσει καθόλου η κοπέλα. «Αλλά αν καταφέρεις να τον βάλεις μέσα, θα γίνεις αγαπητή στο νησί ή τουλάχιστον στην πολιτοφυλακή που απ'ότι βλέπω είναι περίπου το ίδιο πράγμα. Από πού θ'αρχίσεις;»
«Δεν έχω ιδέα,» ομολόγησε μπερδεμένη «γι αυτό στα είπα, μπας και βρω μια άκρη ενώ μιλάω. Αλλά δε μπόρεσα να σκεφτώ κάτι από μόνη μου...»
«Δε θα σ'αρέσει αυτό που θα σου πω, αλλά θα συμφωνήσω με τον υπαρχηγό: πάνε σ'αυτόν τον Bola. Δε σε βοήθησε ήδη μια φορά; Φαίνεται να ξέρει.»

Η κοπέλα χτύπησε αποδοκιμαστικά τη γλώσσα της, κάνοντας τον χαρακτηριστικό ήχο και αναστέναξε. «Δε θα πάω σαν βρεγμένη γάτα στον επαναστάτη. Αν ήξερα τι ήταν έξαχρης δε τον εμπιστευόμουν ποτέ.»

«Γιατί όχι; Ξέρω ότι πήγες στο Ναυτικό ένα φεγγάρι αλλά σε διώξανε. Αν μη τι άλλο θα έπρεπε να έχεις κάποιο άχτι όχι να μη μπορείς τους επαναστάτες...»
«Τα ξέρεις μισά, αλλά δεν είναι κει το θέμα μου. Ίσως αυτό να είναι κάτι που πήρα απ'τη μαμά μου, τι να σου πω...;»
«Καλώς, κάνε ό,τι νομίζεις. Πάντως δεν είναι τυχαίο που όλοι σου λένε να πας να τον βρεις. Κι εσύ μόνη σου δεν είπες ότι σου άρεσε; Μπορεί να είναι ό,τι είναι, μα είναι καλός άνθρωπος: σε βοήθησε, έχει οικογένεια και ήρθε εδώ για να την προστατέψει...»

Πφφ, γιατί όλοι τον υπερασπίζονταν; Ούτε καν τον ήξεραν! Κούνησε το κεφάλι της, απελπισμένη πως στο τέλος θα χρειαζόταν τη συμβουλή του κι άρχισε να παίρνει τον δρόμο της επιστροφής στο ξενοδοχείο τους.

Φυσικά, στο τέλος υπέκυψε. Δεν είχε τίποτα άλλο να σκεφτεί. Ναι, θα πήγαινε στο ίδιο μέρος το βράδυ με την ελπίδα ότι θα ήταν εκεί ο Hirotaro, μα δεν είχε πολλές πληροφορίες από τον υπαρχηγό για το πού αλλού μπορεί να τον βρει ή ποιες ήταν οι τακτικές του ή οτιδήποτε άλλο.Της φαινόταν απολύτως λογικό να μην την εμπιστευόταν, αυτήν μια ξένη, και να προτιμούσε ό,τι πληροφορίες πάρει να της πάρει από άνθρωπο που δεν είναι shinsegumi - γι αυτό και την έστελνε στον Bola - αλλά της φαινόταν αντιπαραγωγικό...και λίγο μελάνιαζε τον εγωισμό της. Εντάξει, δεν είχε τρόπο να ξέρει ο Hijikata ακριβώς πόσες πληροφορίες είχε ο Bola για να της πει μόνο όσα θα μάθαινε από εκείνον στο κάτω κάτω αλλά στο καλό, δεν ήθελε να ρίξει τα μούτρα της τώρα που ήξερε τι ήταν.

Αναστέναξε και πήγε στην ράφτρα για το κιμονό που είχε βάλει στο μυαλό της να κάνει.

Μέχρι τότε ήταν στην "απολαυστική" παρέα του Mark, ο οποίος δεν έκανε κάτι άλλο από το να σχολιάζει ό,τι έβλεπε, να μιλούσε για την ελκυστική γυναίκα που γνώρισε και πως θα ήθελε να περάσει μια νύχτα μαζί της - αν και δεν έλεγε τίποτα με χυδαίο τρόπο, αυτό του το αναγνώριζε - και πως, απ'την άλλη, η ίδια θα πρέπει γενικώς να είναι πιο συγκρατημένη γιατί «σε είδα πως ήσουν όταν μιλούσες για εκείνον τον υπαρχηγό,» της είχε πει λες και ήξερε τα πάντα.

Αν και δεν είχε σκοπό να επιδιώξει τίποτα μαζί του απολύτως - εντάξει, της είχε αρέσει πολύ - κυρίως γιατί θα την απέρριπτε, δε μπορούσε αυτή τη λογική των δύο μέτρων και δύο σταθμών που είχε. Όμως ήταν αρκετά μεγάλη πλέον για να μην κάνει πράγματα από αντίδραση--εκτός των δύο αγκωνιών που είχε φάει στο στομάχι φυσικά.

Σταμάτησε να τα σκέφτεται όλα αυτά όταν έφτασε έξω από το μαγαζί. Είδε την Yoriko να τρέχει από δω κι από κει ενώ πελάτες της ζητούσαν υφάσματα ή ήδη υπάρχοντα ρούχα για να δοκιμάσουν. Μάλλον θα αργούσε, αν τα πράγματα συνέχιζαν έτσι, αλλά δεν την πείραξε. Είχε έρθει πολύ νωρίτερα από την τελευταία φορά, είχε χρόνο να διαθέσει.

«Ωωωωω, αν δεν είναι η αγαπημένη μου πελάτισσα!» Με το που την είδε πήγε να της μιλήσει ενώ έκλεινε το μάτι. Χαμογέλασε ευγενικά σε χαιρετισμό και η άλλη γυναίκα επέστρεψε στη δουλειά της. Χωμένη μέχρι τη μέση σε υφάσματα, φαινόταν σαν το ντεκόρ του μαγαζιού με τα έντονα χρώματα που φορούσε. «Ορίστε,» αναφώνησε θριαμβευτικά! «Το βρήκα, δικό σας.» Τους πήρε 300 belli και φύγανε. Πήρε κι απ'τους επόμενους και τους επόμενους, μέχρι που μείνανε μόνες τους. «Τι θα ήθελε η δεσποινίς σήμερα;»

«Ένα κιμονό...έξτρα εντυπωσιακό.»
«Μμμμ, μετά τη χθεσινή σου εμφάνιση τίποτα δε θα φαίνεται εντυπωσιακό. Αλλά κάτι θα βρω! Χρώματα;»
«Ό,τι θες.»

Σαν να της έδωσε το δισκοπότηρο! Ενθουσιασμένη ξαναχτύπησε τα χέρια της παλαμάκια όπως την προηγούμενη φορά και όρμησε στην αποθήκη της. Όταν επέστρεψε, κρατούσε στα χέρια της τρία ολόσωμα ήδη κομμένα και σχηματισμένα μακριά ρούχα που μάλλον ήταν το φόρεμα. Αυτά που το έδεναν θα έρχονταν μετά. Είχε αφήσει τα δύο και κρατούσε το ένα.

«Έχω αυτό το υπέροχο κόκκινο με μπλε κι άσπρα σχέδια με το οποίο θα φαίνεσαι πιο άγρια και απ'τη φωτιά μα και τη θάλασσα.» Πήρε το επόμενο: «το δεύτερο είναι ένα θεσπέσιο κόκκινο με μαύρα και κίτρινα σχέδια ρούχο το οποίο θα σε κάνει να λάμπεις με απόκοσμη λάμψη.» Το αντάλλαξε με το τρίτο: «το τελευταίο είναι το πράσινο του νεφρίτη, τυλιγμένο με χρυσά, μοβ και κοραλί σχέδια που θα σε κάνει πιο όμορφη κι απ'τη μητέρα φύση.»

Το σκέφτηκε για λίγο. «Το δεύτερο. Και τα υπόλοιπα δικά σου.»
Αφού την έντυσε και την "έδεσε" - έτσι αισθανόταν, δέσμιος του ρούχου - και τη διαβεβαίωσε πως όλα ήταν μια χαρά, την άφησε να κοιτάξει στον καθρέφτη. «Είσαι χάρμα οφθαλμών. Και για να δεις τι καλή που είμαι θα σε χτενίσω και θα σε βάψω εγώ, παρόλο που κανονικά πρέπει να πας σε σαλόνι γι αυτό.»

Το 'πε και το κανε. Όταν ξανακοιτάχτηκε στον καθρέφτη, τρόμαξε ν'αναγνωρίσει τον εαυτό της! Πολύ άσπρη πούδρα στο πρόσωπο και πολύ μακιγιάζ γενικώς...αλλά ήταν όμορφη. Ποτέ δεν είχε πρόβλημα με την εμφάνισή της, αλλά πρώτη φορά στα 25 χρόνια της μπορούσε να πει άνετα πως φαινόταν ωραία.
Χαμογέλασε.
«Είσαι υπέροχη πωλήτρια.» Ήθελε να πει "άνθρωπος" αλλά της φάνηκε χαζό. Όμως εκείνη φάνηκε να το καταλαβαίνει: χασκογέλασε και την χτύπησε απαλά στους ώμους.
«Κι εσύ,» της απάντησε και της έκλεισε το μάτι.

Όταν σηκώθηκε για να μαζέψει τα παλιά της ρούχα - και να βάλει όπως μπορέσει τα μαχαιράκια της και τα αντίδοτα που κουβαλούσε μαζί της - η Yoriko της πέρασε ένα βαρύ παλτό πάνω στους ώμους της. Ήταν μακρύ, πιο μακρύ απ'το φόρεμα, αλλά ταίριαζε τα χρώματα ΄ ήταν πανέμορφο...και θεόβαρο. «Προσφορά του καταστήματος,» είπε πριν προλάβει να διαμαρτυρηθεί.
«Και πόσο για τα υπόλοιπα;»
«Όλα, όλα...; 2.000 belli.»

Της έκανε και καλή τιμή ε...; Τα έβγαλε, χαμογέλασε, και της τα έδωσε. Δεν τα μέτρησε καν όταν τα έβαλε στο ταμείο της. Ξαφνικά, ένα περιστέρι πέταξε μέσα ΄ πιο πολύ έκπληκτη παρά τρομαγμένη, η Yoriko πήγε κοντά του, και πήρε το χαρτάκι που είχε στο πόδι του. Είδε τα μάτια της να χάνουν τη λάμψη τους και θλίψη να την καταλαμβάνει. Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα ΄ τα σκούπισε γρήγορα και προσπάθησε να χαμογελάσει ξανά όσο πιο πλατιά μπορούσε.

«Και μην ανησυχείς για τα ρούχα σου, έλα πάρτα αύριο. Θα στα κρατήσω πάλι. Μόνο που...» πλησίασε και σήκωσε την αρμαθιά με τα μαχαίρια ΄ ένας μικρός πανικός άρχισε να την πιάνει. Γι αυτό έκλαιγε η άλλη; Αυτό της είπαν στο μήνυμα, τι στο καλό; «αυτά σε παρακαλώ να μην τα έχεις σε εμφανές σημείο. Αν τα βάλεις στο κενό που δημιουργεί το παλτό μέχρι το κιμονό θα ήμουν χαρούμενη γιατί δε θέλω να με πιάσουν με αυτά.» Της έκλεισε το μάτι περιπαιχτικά όμως, όσο μπορούσε δηλαδή και η Lorenza ηρέμησε λίγο. «Μην ανησυχείς, δεν λέω πως είναι λάθος να τα κρατάς. Βλέπεις, το σημείωμα που έλαβα έλεγε πως μόλις σκότωσαν έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο. Γι αυτό καλύτερα εσύ, που είσαι και ξένη, να προστατεύεσαι. Ποιος ξέρει τι μπορεί να δεις κατά λάθος;»

Φόνος; Σημαντικού ανθρώπου; «Ποιος ήταν αυτός που πέθανε;»
«Ήταν κάτι σαν διαμεσολαβητής των ανθρώπων με τον αυτοκράτορα και πάντα μας υποστήριζε...αλλά τώρα τον σκότωσαν.» Αυτό το αέρινο και χαρούμενο πλάσμα, σκλήρυνε με κάθε λέξη της. Τα μάτια της έδειχναν πόνο και απελπισία. «Τα πράγματα ήταν ήδη δύσκολα τον τελευταίο καιρό, αλλά με αυτό, πάει, το χάσαμε το παιχνίδι. Ήταν η μόνη πραγματική φωνή που ακουγόταν εκεί μέσα και αποσιωπήθηκε κι αυτή. Αν θες τη γνώμη μου,» έσκυψε προς τα μπρος και την πλησίασε΄ έπιασε το νόημα και η Lorenza πρόσφερε τ'αυτί της «το έκανε η shinsegumi με εντολές του αυτοκράτορα. Ήταν ο μόνος που είχε κάτι να κερδίσει από τον θάνατό του.»

Θα παραμείνω στο νησί.

Όνομα Χαρακτήρα: Lorenza Bane
Παράταξη:Civilian
Bounty:-
Story of the month:ναι
Φήμη:10
Beli:28.000
Βαθμολογία:10/10
Παρατηρήσεις:Αναλυτικότατη περιγραφή,η ανάπτυξη των χαρακτήρων πολύ καλή,γέλιο,σοβαρότητα και δράση και πολύ καλά πόστ.
Πέθανα στο γέλιο στο χούφτωμα...η όλη περιγραφή και συνέχεια ήταν αστεία πραγματικά...χαχα!

Υ.Γ Θα ήταν προτιμότερο να το σπάσεις σε 2 ίσως και 3 κομμάτια για να γίνεται πιο εύκολα το διάβασμα στις ιστορίες τις μεγάλες