[Αρχή] Γένεση

Παράθεση :

Όνομα Χαρακτήρα: Αμων
Παράταξη: Πολίτης
Bounty: 0
Φήμη: 0
Τίτλος Ιστορίας: Γένεση
Προηγούμενη Ιστορία(Link): -

Η ανάσα του ήταν βαριά. Ένιωθε λες και ξυπνούσε από έναν λήθαργο αιώνων .Το σώμα του όμως δεν ήταν αδύναμο. Αντίθετα, το ένιωθε ιδιαίτερα ζωντανό και καυτό. Τόσο καυτό που άρχιζε να πονάει. Βρισκόταν κάπου ξαπλωμένος.  Με κάθε ανάσα τα κύτταρα του κορμιού του ξυπνούσαν το ένα μετά το άλλο και ο πόνος μεγάλωνε. Τον ένιωθε παντού, σαν ένα κύμα που τον είχε καταπιεί.  Προσπάθησε να ανοίξει τα μάτια του αλλά μια θολούρα κάλυπτε την όραση του. Μπορούσε να διακρίνει θολές σιλουέτες σκυμμένες από πάνω του να του μιλούν όμως δεν μπορούσε να ακούσει. Ο πόνος είχε αρχίσει να δυναμώνει τόσο που τα αυτιά του βούιζαν.  Άνοιξε το στόμα του και προσπάθησε να ουρλιάξει αλλά βγήκε ένα μουγκρητό υπόκωφο που τρόμαξε ακόμα και τον ίδιο.  Οι σιλουέτες κινήθηκαν και μπορούσε να τις διακρίνει καλύτερα. Ήταν πέντε άτομα με άσπρες ιατρικές ρόμπες. Τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους ήταν καλυμμένα από ιατρικές μάσκες και γυαλιά.    Ένας από αυτούς πρέπει να του έπιασε το αριστερό χέρι γιατί ένιωσε τον πόνο να δεκαπλασιάζεται. Ούρλιαξε ξανά και το δωμάτιο σείστηκε.

-Δεν είναι αρκετό.  Πεθαίνει από τον πόνο.
-Του έχουμε ήδη χορηγήσει την μέγιστη δόση.  Η καρδιά του δεν θα αντέξει παραπάνω.
-Δεν έχουμε κάτι να χάσουμε, είπε αυτός που του κρατούσε ακόμα το αριστερό χέρι.
-Καλώς γιατρέ Πρόθερο.

Ενστικτωδώς σήκωσε το δεξί του χέρι για να τους σταματήσει. Για να ρωτήσει τι συνέβαινε. Αλλά τότε είδε κάτι τόσο φρικιαστικό που η καρδιά του έχασε ένα κτύπο. Το χέρι από τον αγκώνα και κάτω δεν υπήρχε. Ήταν κομμένο. Σαν να μην έφτανε αυτό, το δέρμα του είχε παντού σοβαρά εγκαύματα. Άρχισε να σπαράζει και να σπαρταράει πάνω στο κρεβάτι για να αντιληφθεί ότι ήταν δεμένος. Ένας από τους γιατρούς τον πλησίασε με μία ένεση που περιείχε ένα σκούρο μωβ υγρό. Χωρίς προειδοποίηση τον κάρφωσε στην καρδιά. Πριν λιποθυμήσει, με την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή, αναρωτήθηκε για πρώτη φορά. «Ποιος είμαι;». Τα πάντα σκοτείνιασαν.

Όταν ξανάνοιξε τα μάτια του βρισκόταν όρθιος και δεμένος σε ένα κάθετο πάγκο. Ακόμα το κορμί του πονούσε από την κορφή έως τα νύχια αλλά ο πόνος είχε γίνει πιο υποφερτός. Το μυαλό του όμως ήταν εντελώς χαομένο, λες και δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Μπροστά του εμφανίζονταν εικόνες θολές, καταστάσεις και πρόσωπα που δεν αναγνώριζε. Όταν προσπαθούσε να θυμηθεί το όνομα του το μυαλό του είτε μούδιαζε είτε γέμιζε από ακατανόητη οργή. Τότε εμφανίστηκε μπροστά του ένας από τους γιατρούς σέρνοντας έναν ολόσωμο καθρέπτη τον οποίο τοποθέτησε μπροστά του χωρίς ούτε μία λέξη. Ύστερα βγήκε από το δωμάτιο.

Δεμένος όπως ήταν σήκωσε τα μάτια για να αντικρίσει τον εαυτό του στον καθρέφτη.  Το θέαμα που αντίκρισε ήταν κάτι παραπάνω από φρικιαστικό.  Όλο του το σώμα ήταν ζαρωμένο και πληγιασμένο από εγκαύματα τρίτου βαθμού. Έμοιαζε σαν μία απέραντη θάλασσα από καμένο δέρμα.  Δεν είχε καθόλου μαλλιά στο κεφάλι. Τα μάτια του ήταν δύο άδειες κόγχες. Το δεξί του χέρι παρέμενε κομμένο από τον αγκώνα και κάτω.



Για μερικά δευτερόλεπτα έμεινε κοκαλωμένος μέχρι τα μυαλό του να απορροφήσει πλήρως  την εικόνα. Ύστερα με ένα ξέσπασμα απελπισίας και οργής άρχισε να ουρλιάζει και να σπαρταράει. Την μία στιγμή έκλαιγε αλλά δάκρυα δεν έβγαιναν . Την άλλη έσφιγγε τα δόντια και τρανταζόταν τόσο πολύ που τα δεσμά του ήταν έτοιμα να σπάσουν.  Η συνείδηση του είχε χαθεί πλήρως. Οι σκέψεις του ήταν τόσο πολλές και ταραγμένες που δεν υπήρχε λογικός ειρμός. Όλα γινόντουσαν μηχανικά. Το συγκεκριμένο βασανιστήριο κράτησε ώρες μέχρι που εμφανίστηκαν πέντε γιατροί με ηρεμιστικά και τον νάρκωσαν. Λίγο πριν παραδοθεί στο σκοτάδι τους ρώτησε:

-Ποιος είμαι;

Όταν συνήλθε ήταν ακόμα δεμένος σε ένα παρόμοιο κάθετο ιατρικό πάγκο. Το δωμάτιο ήταν διαφορετικό όμως. Ανοιχτόχρωμο και πολύ φωτεινό, σχεδόν γαλήνιο.  Ένας μεγάλος ολόσωμος καθρέφτης βρισκόταν ξανά μπροστά του όμως αυτή την φορά κάτι ήταν διαφορετικό πάνω του. Στο δεξί του χέρι, εκεί που τελείωνε ο αγκώνας άρχιζε ως προέκταση ένα φαρδύ μεταλλικό ρόπαλο με αγκάθια. Δεν φαινόταν να είναι μηχανικό ή να έχει κάποια ειδική λειτουργία.



Όμως το πιο αξιοπερίεργο ήταν η μάσκα που του είχαν φορέσει. Ένιωθε τα λουριά της δεμένα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του.  Η ίδια φαινόταν να είναι χειροποίητη, αποτελούμενη από πολλά μικρά τετράγωνα κομματάκια, σαν ψηφιδωτό, σε διάφορες αποχρώσεις του πράσινου.  Η όψη της ήταν βλοσυρή. Για κάποιον περίεργο λόγο η όψη της μάσκας τον ηρεμούσε,  δίνοντας του την δυνατότητα να σκέφτεται ξανά λογικά.



Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ένας γιατρός. Είχε μακριά ξανθά μαλλιά, γκρι μάτια και λεπτεπίλεπτο πρόσωπο. Στην αρχή δεν του θύμιζε τίποτα αλλά στην συνέχεια τον αναγνώρισε από την φωνή.

-Πως νιώθεις; Ρώτησε ο δόκτωρ Πρόθερο.
-Πού είμαι; Ποιος είμαι;  Η φωνή του ήταν βαθειά και ταχιά, λες και έβγαινε από τα σωθικά του.
-Δεν θυμάσαι ούτε το όνομα σου;
-Όχι.

Το πρόσωπο του γιατρού  του παρέμενε ανέκφραστο.

-Είσαι στο νησί Pingtan της South Blue. Κατάλαβες τι σου είπα;
-Όχι.
-Μμμμ… Φαίνεται ότι υποφέρεις από ολική αμνησία. Ήσουν στρατιώτης των marine. Σε μία αποστολή ρουτίνας δεχτήκατε επίθεση από κάποιο πλήρωμα πειρατών. Έχασες το δεξί σου χέρι και κάηκες ολόκληρος. Καταλαβαίνεις;

-Όχι. Τι είναι marine;  Ποιος είμαι;
-Δεν γνωρίζουμε το όνομα σου. Αυτοί που σε έφεραν μας είπαν πως ήσουν τόσο καμένος σε όλο σου το σώμα ώστε δεν μπορούσαν καν να σε αναγνωρίσουν. Βρίσκεσαι σε βάση των marine, στο ιατρικό-πειραματικό εργαστήριο. Χρειάστηκες μία σειρά από επεμβάσεις ώστε να μπορέσουμε να σε κρατήσουμε στη ζωή.  Λέγοντας αυτά σηκώθηκε και κατευθύνθηκε προς την έξοδο.  Προσπάθησε να ξεκουραστείς και μην ανησυχείς για την μνήμη σου. Λογικά θα επανέλθει με τον καιρό. Κάτι ακόμα, είπε ενώ είχε γυρισμένη την πλάτη, μην προσπαθήσεις να βγάλεις την μάσκα. Ο πόνος από τα εγκαύματα σε έχει τραυματίσει νευρολογικά.  Η μάσκα που φοράς είναι το μόνο πράγμα που σε προστατεύει από την απόλυτη τρέλα.

Τις επόμενες μέρες τον είχαν κλεισμένο σε ένα ολόλευκο δωμάτιο το οποίο υποτίθεται ότι θα τον βοηθούσε να χαλαρώσει και να ηρεμήσει. Τουλάχιστον τον είχαν ελευθερώσει από τα δεσμά του και του έφερναν μία φορά την μέρα φαγητό. Ήταν δύσκολο να φάει ενώ φορούσε την μάσκα αλλά με κάποιον τρόπο τα κατάφερνε. Οι γιατροί του έλεγαν πως δεν χρειαζόταν να τρώει περισσότερο από μία φορά την ημέρα. Του εξηγούσαν πως κάτι στον μεταβολισμό του είχε αλλάξει μετά το ατύχημα αλλά ο ίδιος δεν καταλάβαινε και ούτε τον ενδιέφερε να καταλάβει. Ένιωθε λες και ήταν βυθισμένος σε ένα ψυχοφθόρο όνειρο το οποίο όπου να’ναι θα τελείωνε, αρκεί να έκανε υπομονή. Κάθε δύο ή τρεις μέρες το επισκεπτόταν ένα ψυχολόγος που του έκανε διάφορες περίεργες ερωτήσεις. Φαινόταν να τον ενδιαφέρει περισσότερο εάν ο Άμων θυμόταν κάτι από την παλιά του ζωή πριν το ατύχημα, όμως ο τελευταίος δεν θυμόταν τίποτα. Οι συνεχείς και επίμονες ερωτήσεις του ψυχολόγου οδηγούσαν πολλές φορές τον Άμων σε εκρήξεις οργής. Τότε ο ψυχολόγος κουνούσε απογοητευμένα το κεφάλι και έφευγε από το δωμάτιο.

Όταν έμενε μόνος ο Άμων τριγυρνούσε κυκλικά στο δωμάτιο επί ώρες. Τις περισσότερες φορές το μυαλό του ήταν καθαρό λες και δεν είχε ούτε μία σκέψη. Μερικές φορές όμως θολές ,βίαιες εικόνες τον επισκέπτονταν. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι ήταν αυτό που θυμόταν, αλλά ένιωθε τον πόνο, το φόβο και την απόγνωση. Τότε ούρλιαζε με την βαριά υπόκωφη φωνή του αλλά ήταν λες και κανένας δεν τον άκουγε. Το σώμα του είχε σταματήσει να πονάει όμως ήταν τόσο παραμορφωμένο από τα εγκαύματα που δεν άντεχε να το βλέπει. Περιέργως το μεταλλικό ρόπαλο στο δεξί του χέρι δεν φαινόταν να τον ενοχλεί καθόλου. Το είχε συνηθίσει σε τέτοιο βαθμό που μερικές φορές ξεχνούσε ότι το είχε. Βέβαια, αν και βολικό, ήταν παντελώς άχρηστο για οποιαδήποτε άλλη δουλειά πέρα από το να ανοίγει κεφάλια, κάτι που ο Άμων δεν είχε δοκιμάσει. Τον κράτησαν κλειδωμένο στο λευκό δωμάτιο πάνω από δύο μήνες μέχρι να σιγουρευτούν ότι έλεγχε πλήρως τον εαυτό του και ότι δεν επρόκειτο να αποτελέσει κίνδυνο για κανέναν. Ένα πρωί εμφανίστηκε ξανά μπροστά του ο δόκτωρ Πρόθερο και του ζήτησε να τον ακολουθήσει.

Όταν έμενε μόνος ο Άμων τριγυρνούσε κυκλικά στο δωμάτιο επί ώρες. Τις περισσότερες φορές το μυαλό του ήταν καθαρό λες και δεν είχε ούτε μία σκέψη. Μερικές φορές όμως θολές ,βίαιες εικόνες τον επισκέπτονταν. Δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι ήταν αυτό που θυμόταν, αλλά ένιωθε τον πόνο, το φόβο και την απόγνωση. Τότε ούρλιαζε με την βαριά υπόκωφη φωνή του αλλά ήταν λες και κανένας δεν τον άκουγε. Το σώμα του είχε σταματήσει να πονάει όμως ήταν τόσο παραμορφωμένο από τα εγκαύματα που δεν άντεχε να το βλέπει. Περιέργως το μεταλλικό ρόπαλο στο δεξί του χέρι δεν φαινόταν να τον ενοχλεί καθόλου. Το είχε συνηθίσει σε τέτοιο βαθμό που μερικές φορές ξεχνούσε ότι το είχε. Βέβαια, αν και βολικό, ήταν παντελώς άχρηστο για οποιαδήποτε άλλη δουλειά πέρα από το να ανοίγει κεφάλια, κάτι που ο Άμων δεν είχε δοκιμάσει. Όμως το πιο ανατριχιαστικό χαρακτηριστικό πάνω του ήταν η πράσινη μάσκα. Μερικές φορές ένιωθε τόσο συνδεδεμένος μαζί της που τον έλουζε κρύος ιδρώτας στην σκέψη ότι κάποιος του την αφαιρούσε. Τον κράτησαν κλειδωμένο στο λευκό δωμάτιο πάνω από δύο μήνες μέχρι να σιγουρευτούν ότι έλεγχε πλήρως τον εαυτό του και ότι δεν επρόκειτο να αποτελέσει κίνδυνο για κανέναν.

Ένα πρωί εμφανίστηκε ξανά μπροστά του ο δόκτωρ Πρόθερο και του ζήτησε να τον ακολουθήσει. Πριν βγει από το δωμάτιο φόρεσε μία μαύρη φαρδιά καπαρντίνα με κουκούλα που του είχαν προσφέρει και κάλυπτε όλο του το σώμα εκτός από την πράσινη μάσκα. Βρέθηκε σε ένα πλατύ σκοτεινό διάδρομο. Δεξιά και αριστερά του υπήρχαν οι πόρτες παρόμοιων λευκών κελιών όπως αυτό που βρισκόταν εδώ και δύο μήνες. Περνώντας από μπροστά τους ο Άμων παρατήρησε ότι κάποια από αυτά ήταν γεμάτα όμως πριν προλάβει να δει καλύτερα ο Πρόθερο του έκανε νόημα να στρίψουν δεξιά και να ανέβουν μία κυκλική σκάλα. Η ανάβαση τους κράτησε αρκετή ώρα μέχρι που άνοιξαν μία μεγάλη τεθωρακισμένη πόρτα και βρέθηκαν σε ένα δεύτερο διάδρομο. Αυτός όμως ήταν φωτεινός, με την δεξιά πλευρά του γεμάτη παράθυρα και την αριστερή πόρτες διάφορων γραφείων. Άντρες ντυμένοι στα λευκά και γαλάζια πηγαινοέρχονταν βιαστικοί και σοβαροί. Ούτε αυτοί όμως μπορούσαν να κρύψουν το δέος όταν αντίκριζαν την ψιλή, νταβραντισμένη και ανατριχιαστική σιλουέτα του Άμων.

Ο δόκτωρ τον οδήγησε λίγα μέτρα πιο πέρα μέχρι την πόρτα του γραφείου του. Μπήκαν μέσα, έκλεισαν την πόρτα και κάθισαν σε αντικριστές καρέκλες. Ο Πρόθερο τον κοίταξε διερευνητικά για μερικά δευτερόλεπτα με τα ψυχρά γκρίζα μάτια του πριν του απευθύνει τον λόγο.

-Οι γιατροί μου λένε πως ακόμα δεν θυμάσαι τίποτα. Είναι κρίμα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να εκπληρώσεις τα καθήκοντα σου. Όπως σου εξήγησα βρίσκεσαι σε βάση των marines η οποία πέρα από το ιατρικό εργαστήριο και νοσοκομείο στεγάζει μία από τις καλύτερες βάσεις εκπαίδευσης. Έχεις ήδη δώσει όρκο να υπηρετείς την δικαιοσύνη, να προστατεύεις τους αδυνάτους και να υπακούς χωρίς δισταγμό την παγκόσμια κυβέρνηση και τους ανωτέρους σου. Ειδικά τώρα, μετά το φρικτό ατύχημα σου, φαίνεται ότι δύσκολα θα βρεις κάτι άλλο που να σε γεμίζει ως άνθρωπο πέρα από την εκπλήρωση των καθηκόντων σου. Εάν αποφασίσεις ότι παραμένεις στο σώμα θα έχει στέγη, νερό, τροφή, μηνιαίο εισόδημα, φίλους και το κυριότερο ένα λόγο να συνεχίσεις να ζεις. Φυσικά η επιλογή ήταν και παραμένει δική σου αλλά ειλικρινά δεν βλέπω τι άλλο μπορείς να επιλέξεις.

-Θα πρέπει να ξαναπεράσεις την βασική εκπαίδευση. Επίσης θα πρέπει να σου γίνουν ιδιαίτερα μαθήματα καθώς λόγω της αμνησίας σου, φαίνεται να μην θυμάσαι τους κανόνες που διέπουν τον κόσμο και τις μεγάλες δυνάμεις που τον επικαθορίζουν. Δεν ξέρουμε τι δυνατότητες είχες πριν το ατύχημα όμως το σώμα σου, μετά την πρωτοποριακή φαρμακευτική αγωγή που σου προσφέραμε, είναι δέκα φορές ποιο δυνατό από αυτό ενός κανονικού στρατιώτη των marine. Το μεταλλικό σου χέρι έχει φτιαχτεί από ειδικό κράμα ατσαλιού ώστε να είναι ταυτόχρονα άφραστο και εξαιρετικά ελαφρύ. Το μόνο που δεν πρέπει να ξεχνάς είναι να φοράς πάντα την μάσκα. Λοιπόν; Ποια είναι η απάντηση σου;

-Δεν γνωρίζεται τίποτα για τον παρελθόν μου;

-Δυστυχώς όχι. Το νησί όπου υπηρετούσες στην μεγάλη γραμμή καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από τους πειρατές. Η βάση μας κυριολεκτικά τινάχτηκε στον αέρα και τα αρχεία της απανθρακώθηκαν. Κανείς πολίτης δεν σε έχει αναζητήσει. Φοβάμαι ότι ο μόνος τρόπος να ανακαλύψεις τον παρελθόν σου είναι η επανάκτηση της μνήμης σου. Ελπίζουμε ότι αυτό θα συμβεί με τον καιρό.

Ο Άμων δεν είπε τίποτα. Έγνεψε απλά καταφατικά για να υποδείξει ότι συμφωνούσε με την πρόταση του Πρόθερο. Στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Θεωρητικά είχε την επιλογή να σηκωθεί και να φύγει από την βάση των marine ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του όμως δεν είχε πουθενά αλλού να πάει. Όπως είχε πει και ο δόκτωρ, δεν θυμόταν πως λειτουργούσε ο έξω κόσμος. Επιπρόσθετα το παρουσιαστικό του σίγουρα δεν θα τον βοηθούσε να επιβιώσει. Άρα εάν οι marines του προσέφεραν στέγη, τροφή και εκπαίδευση δεν είχε κανένα λόγο να την αρνηθεί.

Τις επόμενες μέρες άρχισε η σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση του Άμων. Στην αρχή προπονούταν μόνος του με την καθοδήγηση τριών αυστηρών αξιωματικών που δεν είχαν την ευγένεια ούτε τα ονόματα τους να προφέρουν. Απλά γαύγιζαν οδηγίες στον Άμων και αυτός της υπάκουε τυφλά με τα κεφάλι σκυμμένο. Εκείνες τις πρώτες μέρες πρέπει να έτρεξε εκατοντάδες χιλιόμετρα και να διάλυσε δεκάδες ξύλινες κούκλες εκπαίδευσης με την κανονική και την ατσάλινη γροθιά του. Τα βράδια είχε ένα δικό του μικρό δωμάτιο, επιπλωμένο μονάχα με κρεβάτι και νιπτήρα, στο οποίο κοιμόταν.