<<watashi wa sakura desu....ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ>>[ΤΕΛΟΣ α' μερος]]

Ετρεχα... με κυνηγούσαν...ήρθαν να με παρουν μακριά του...θεε μου τι θα κάνω...?!πάλι εκείνο το αίσθημα φόβου και απελπισίας που θόλωναν το μυαλό μου...Ακουσα έναν θόρυβο..Πετάχτηκα...< σκατα>πάλι ο ίδιος εφιάλτης...ηξερα πως κάτι κακό πλησίαζε...
Ηταν μια πανέμορφη ηλιόλουστη μέρα.Είχα ξεκινήσει την καθημερινή μου ρουτίνα, οταν είδα ενα κοριτσάκι να τρέχει κλαίγοντας και να φωνάζει <<έρχεταιιιι ο ARLONG έρχεταιιι1!!
Λίγα δεύτερα μετά διέκρινα τον πανικό στα πρόσωπα των ανθρώπων που ήταν γύρο μου...και μετά όλα πάγωσαν -η απόλητη σιγή- ένασ εκκωφαντικός ήχος με διαπέρασε - πυροβολισμός-. Τότε ένιωσα ένα άγγιγμα....ένα γνώριμο άγγιγμα....Ήταν ο Kenshin ο παιδικός μου φίλος....και μετά αυτή η γλυκιά φωνή του που ήταν σαν να χάιδευε τα αυτιά μου <Σ'αγαπώ, να προσέχεις>....γυρισα να κοιτάξω...και...κείτονταν χάμω μέσα σε μια λήμνη αίματος.... <ΚENSHIIIIIN> ουρλιαξα κλαίγοντας....ένιωσα την καρδία μου να σκίζεται...Θόλωσα....

Καθώς έτρεχα προς το πυκνό δάσος σκεφτόμουν αυτόν τον ανόητο τον Arlong...είχα ακούσει για αυτόν...ήταν αρχηγός μιας συμμορίας ληστών που σκότωναν για λίγα beli....ήμουν αποφασισμένη να πάρω εκδίκηση...και είχα και ένα πλεονέκτημα που αυτός δεν είχε...είχα την δύναμη του bara bara no mi fruit... Εν τέλει έφτασα στο δάσος και χώθηκα όσο πιο βαθιά μπορούσα.....Kάθησα στις ρίζες ενός δέντρου για να ξεκουραστώ..καθώς έκλεισα τα μάτια μου μου ήρθε στο μυαλό εκείνο το απόγευμα...το θυμόμουν σαν να ήταν χθες....
Ήμασταν 7 χρονών εγώ με τον Kenshin παίζαμε κρυφτό μέσα στο δάσος...γελούσαμε και περνούσαμε τόσο όμορφα...σιγά-σιγά χωρίς να το καταλάβουμε είχαμε μπει μέσα στο δάσος τόσο βαθιά που είχαμε χαθεί.Ψαχναμε για ώρες τον δρόμο της επιστροφής αλλά δεν μπορούσαμε να τον βρούμε...πεινούσαμε και διψούσαμε και ήμασταν εξουθενωμένοι...και τότε το είδα...ήταν ένα πανέμορφο μοβ φρούτο που με καλούσε να το φάω...ποτέ δεν είχα δει όμοιό του....πλησίασα το έκοψα και το κράτησα στα χέρια μου...ένιωσα μία απίστεφτη έλξη...άκουγα αμιδρά τον Kenshin απο πίσω μου να μου φωνάζει <άφησέ το κάτω μην το φας>αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ πεινούσα τόσο και φαινότανε τόσο νόστιμο και ζουμερό...πλησίασα τα χείλη μου και δάγκωσα... μάσησα και μετά κατάπια...δεν είχε καμία απολύτως γεύση...ξαφνικά ένιωσα ένα κάψιμο στον λαιμό μου και μετά σκοτάδι....

το μόνο πράγμα που θυμάμαι είναι να ανοίγω τα μάτια μου και την φωνή του Kenshin να μου λέει
<<Sakura-chan!Sakura-chan!είσαι καλά???>>
σηκώθηκα ελαφρώς και άγγιξα το κεφάλι μου...πονούσα...
<< Τι έγινε??>> είπα..
<<έφαγες ένα φρούτο του διαβόλου Sakura-chan...και μετά έπεσες αναίσθητη>>μου είπε...ήταν φανερή η τρομάρα που είχε πάρει...
σηκώθηκα όρθια και τεντώθηκα...και τότε είδα στο πρόσωπο του kenshn την πιο περίεργη και ταυτόχρονα αποκρουστική και γεμάτη αηδία έκφραση που είχε πάρει ποτέ....

<Κenshin-kun είσαι καλά?> τον ρώτησα...

<Sa-sa-sakura..τα χέρια σου....Ο.Ο> μου είπε

<τι έχουνε τα χέρια μου βλάκα? >τον ρώτησα ενοχλημένη...

<sakura-san με τρομάζεις...>μου είπε λες και έβλεπε φάντασμα...

και κοίταξα τα χέρια μου που τα είχα τεντώσει προς τα πίσω...

ήτανε κομμένα σε 3 φέτες... άρχισα να ουρλιάζω......
Άνοιξα τα μάτια μου...και άγγιξα την λαβή του stealth katana...μου το είχε κάνει δώρο εκείνος....ήταν πολύ καλός ξιφομάχος...και μου είχε μάθει πάρα πολλές τεχνικές...
Σκεφτόμουν γιατί ο capten morgan o διοικητής των marines δεν έκανε τίποτα για αυτούς του ηλίθιους...και τότε το αποφάσισα...θα έλιωνα στην εξάσκηση και όταν θα ερχόταν η κατάλληλη ευκαιρία θα χάριζα τον πιο επώδυνο και μαρτυρικό θάνατο στον Arlong και στην συμμορία του...δεν μου έφτανε να τον σκοτώσω απλά...ήθελα το κεφάλι του καρφωμένο σε πάσαλο μπροστά στην βάση των marines

Τα 2 επόμενα χρόνια τα πέρασα κάνοντας εξάσκηση και ζώντας μόνη στο δάσος...όλοι πίστεωαν πως ήμουν νεκρή....
καθώς καθόμουν σε έναν γκρεμό και κοίταζα την υπέροχη θέα που απλωνόταν μπροστά μου...σιγοτραγουδούσα ένα τραγούδι που είχα γράψει και μου θύμιζε εκείνον...
Και όταν θα πέσουν οι μάσκες
Όταν η φρίκη θα βγει
Ο κόσμος θα έχει χαθεί
Και Εσύ εκεί
να πλανιέσαι μέσα στις σκιές
Μια ανάμνηση χαμένη
Από πράξεις σφοδρές



το ένιωθα πως πλησίαζε η μέρα που θα έπαιρνα εκδίκηση....για χάρη του kenshin....μετά θα έφευγα απο το νησί...ήθελα να γνωρίσω τον κόσμο...και να ακολουθήσω το όνειρό μου -οπως μου έλεγε και αυτός να κάνω.......να γίνω πειρατής ...

το επόμενο πρωί..ετοιμάστηκα και έφυγα απο την ξύλινη καλύβα μου..το είχα αποφασίσει...θα πηγενα... στην πόλη...θα έπαιρνα επιτέλους την εκδίκηση μου

καθώς περπατούσα στα στενάκια της πόλης θυμώμουν ολες τισ όμορφες στιγμες που είχα περάσει...ο kenshin δεν ήταν απλά φίλος μου ήταν η οικογένειά μου...έμενα μαζί του και με την μεγάλη του αδερφή την anna όταν η μητέρα μου με άφησε για να γίνει πειρατείνα.
2 μα***** μου διέκοψαν την σκέψη όταν μου φώναξαν <δεν πρέπει να γυρνάει μια τέτοια κοπέλα μόνη της σε αυτήν την περιοχή. υπάρχουν πολλοί διεστραμμένοι που μπορεί να σε πειράξουν ειπαν και γέλασαν μενα απέσιο γέλιο καθώς με πλησίαζαν...
εύγαλα το κατάνα και χτύπησα τον ένα στο πρόρωπο με τόση δύναμη που έπεσε κάτω!!
<Bara Bara no free drop!!!>φώναξα και το δεξί μου χέρι αποκολλήθηκε έπιασε απο τον λαιμό τον άλλο τον σήκωσε στα 4 μέτρα και τον πέταξε απότομα κάτω
<ηλίθιοι αγά*****> φώναξα και συνέχισα τον δρόμο μου γελώντας

καθώς περπατούσα αντίκρισα μια γνωστή μορή μέσα στο πλήθος...

<anna-saaaaaan!!!!>φώναξα...γύρισε και με κοίταξε...όταν κατάλαβε πια είμαι έτρεξε και με αγκάλιασε
το υπόλοιπο απόγευμα το περάσαμε στην βεράντα της καθώς της εξηγούσα που βρισκόμουν αυτά τα 2 χρόνια και το τι σκοπεύω να κάνω...

<είναι πολύ επικίνδυνο sakura...χρειάζεται μεγάλη προσοχη...έχει την εύνοια των μαρίνς...δεν ξέρω...ίσως θα έπρεπε να το ξανασκεφτείς..μας έχει αφήσει ίσυχους αρκεί να του δίνουμε 1000 beri τον μήνα ο καθένας...είμαστε καλά... > μου είπε με μία ηρεμία που με έκανε να χάσω την γη κάτω απο τα πόδια μου...

< Πώς μπορείς να το λες αυτό????!!!!!ξέχασες τι έκαναν στον αδερφό σου?? δεν σε αναγνωρίζω!!! > της φώναξα φανερά εκνευρισμένη.
τότε χτύπησε η πόρτα....έπιασα το stealth katana μου...είχα ένα άσχημο προαίσθημα...

-Sakura συλλαμβάνεσαι έπειτα απο εντολή του Captain Morgan!

Όλοι ήταν τρομοκρατημένοι αλλά εσύ ήσουν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο.....

-Ώστε ο κύριος Morgan σας είπε να με πιάσετε...??

-Μάλιστα!συλλαμβάνεστε και μην αντισταθείτε στον νόμο..!

-Μήπως ξέχασε να σας προειδοποιήσει για το πόσο επικίνδυνη μπορώ να γίνω???!


-ΤΙΙ?!

<τι ακριβώς από αυτά που είπα δεν κατάλαβες?????χααχαχαχχα αν μπορείς έλα πιάσε με!!!>του είπα και πήδηξα από το μπαλκόνι
σκεφτόμουν πως δεν έπρεπε για την ώρα τουλάχιστον να βρεθώ αντιμέτωπη μαζί τους....όχι πριν σκοτώσω το κάθαρμα τον arlong....κοιταξα πίσω μου...με κυνηγούσαν <γαμώτο!!!>

<Bara Bara no back crash!!!!> φώναξα και τα χέρια μου εκσφενδονίστηκαν στους 2 από αυτούς μου με καταδίωκαν συνθλίβοντας τους την σπονδυλική στήλη, μετά επέστρεψαν πάλι στην θέση τους.

συνέχισα να τρέχω με κατεύθυνση το δάσος.εάν έφτανα εκεί δεν θα με έβρισκαν....

ξαφνικά μπροστά μου εμφανίστηκαν 2 τσιράκια του arlong.... <τι θα κάνω τώρα έχω και τους άλλους απο πίσω να με κινηγάνε...σκαταα>σκεφτηκα..

<για πού το έβαλες κουκλίτσα?> μου είπε ο ένας απο τους 2


<κάντε στην άκρη αν θέλετε να ζήσετε λίγο ακόμα> είπα με υφάκι

αυτοί γέλασαν και ο ένας μου επιτέθηκε με το σπαθί και με έκοψε στα 2.. εγώ όμως ξαναενώθηκα


<τι???μα πως το έκανες αυτό?> είπαν σαστισμένοι

γέλασα.
τράβηξα το stealth katana και με μία κίνηση έκοψα το χέρι του ενώς, έπεσε κάτω σφαδάζοντας..
<φύγε και πες στο αφεντικό σου πως θαγυρίσω για το κεφάλι του> είπα στον άλλον και αυτός έφυγε αμέσως

αυτοί οι μα***** ήταν ακόμα από πίσω μου ήθελα να ήξερα δεν κουράζονται ποτέ?ελεος!!
συνεχιζα να τρέχω και τότε μου ήρθε η ιδέα :θα τους οδηγούσα σε ένα μονοπάτι κοντά στον γκρεμό θα χανόμουν μέσα στα χόρτα και θα έμπαινα στην σπηλιά που υπήρχε εκεί ...και θα έβγαινα από μια από τις 3 εξόδους που είναι άγνωστη για αυτούς

ευτυχώς είχα την τύχη με το μέρος μου....μπήκα στην σπηλιά και κατεφθύνθηκα προς την 3η έξοδο...
κάποια στιγμή μια τρεμάμενη φωνή ακούστηκε
<saaakuuuuraaaaaa>
τράβηξα ευθύς το κατάνα μου < ποιος είναι εκεί???> φώναξα...

ξαφνικά αντίκρισα έναν γέρο με κουρελιασμένα ρούχα ξερακιανό και κοκαλιάρη με άσπρα μαλλιά κοντούλη που στηριζόταν σε ένα αυτοσχέδιο μπαστούνι...

< ακολούθησε με>μου είπε...

δεν ήξερα γιατί αλλά ένιωθα ασφαλής μαζί του... τον ακολούθησα...

προχορούσαμε σε μονοπάτια μέσα στην σπηλια που δεν είχα ξαναπάει.
<πού με πας?> ρώτησα..μα εκείνος μόνο με κοίταξε και συνέχισε να περπατά..

φτάσαμε σε ένα μεγάλο χώρο μέσα στην σπηλιά που έμοιαζε με σπίτι..είχε κάτι ανοίγματα στην οροφή τα οποία άφηναν το σεληνόφως να περάσει μέσα στην σπηλιά...προς έκπληξη μου δεν είχε καθόλου υγρασία αντιθέτως υπήρχε μια ζεστή ατμόσφαιρα...κάτι μισοτελειωμένα αφύσικα μεγάλα κεριά φώτιζαν την σπηλιά και σε συνδιασμό με το σεληνόφως που έπεφτε πάνω στο κατάνα μου (που τώρα κρατούσα στα χέρια μου) το έκανε να αστράφτει σαν να ήταν φτιαγμένο απο τα ομορφότερα διαμάντια...μου ξαναήρθε στο μυαλό ο kenshin...δάκρυσα...

<ορίστε> ακουσα την φωνή του γέρου..τώρα ήταν πιο γλυκός μου πρόσφερε μια κούπα ζεστής σοκολάτας....είχα χρόνια να πιω...την λάτρευα παλιά...ήταν σαν να το ήξερε...

<ευχαριστώ > απάντησα και πήρα την κούπα...ύπια μια γουλιά...πόσο μου είχε λείψει αυτή η γέφση που τώρα γαργαλούσε τα χείλη μου...τον ειρμό μου διέκοψε ο γέρος..\


<άκουσέ με προσεκτικά θα στα εξηγήσω όλα....>μου είπε
<ποιος ει->προσπάθησα να ρωτήσω αλλά με ένα νεύμα του χεριού του με διέκοψε...

<sakura πιστεύω πως κατάλαβες πως είσαι καταζητούμενη...δεν έχουνε βγάκει πόστερ αλλά ολοι εδώ ξέρουν πως για να κρατήσουν την ζωή τους πρέπει να σε παραδώσουν..κατηγορείσαι για την δολοφονία του kenshin....μην με διακόψεις άκου τι έχω να σου πώ...είμαι ο αδελφός του παππού του kenshin...ξέρω ποιος το έκανε όπως και όλοι αυτοί που ήταν εκεί αλλά φοβούνται τον arlong και δεν καταθέτουν αυτός και οι άντρες του κατηγόρησαν εσένα...εγώ ήμουν marine όχι τπτ σπουδαίο βέβαια αλλά επιδή σε υποστήριξα με έδιωξαν...εγώ είμαι μαζί σου λέγομαι kiyo.τώρα μπρείς να με ρωτήσεις ότι θέλεις...> μου είπε ο γέρος...εγώ είχα μείνει άναυδη με κατηγορούσαν για τον φόνο του kenshin...

<πώς...πώς με βρήκες...?>τον ρώτησα διστακτικά
<σε παρακολουθούσα εδώ και ενάμιση χρόνο..λοιπόν καλύτερα να κοιμηθείς έχουμε πολλά να κάνουμε αύριο...>μου είπε με μία ζεστή στοργική φωνή
< στάσου!!! πως ξέρω πως δεν θα με καταδόσεις?>
<δεν θα το ήθελε ο kanshin :) ούτος ή άλλος αν ήταν να το κάνω θα το έιχα κάνει από τότε που σε παρακολουθούσα..όνειρα γλυκά> μου είπε..
<καληνύχτα> απάντησα και του έσκασα ένα χαμόγελο

ξάπλωσα.... βρισκόμουν σε υπερένταση ένιωθα απέσια...είχα έναν κόμπo στο στομάχι..τελικά ξέσπασα σε κλάματα...δεν ήταν δυνατόν αυτό.....τον αγαπούσα...όταν πέθανε έχασα τον μισό εαυτό μου....ποτέ δεν θα του έκανα κακό αντιθέτως θα έδινα και την ζωή μου για χάρη του...
τελικά έκλεισα τα μάτια μου...
έβλεπα το πρόσωπό του..έβλεπα πως κα8όμασταν μαζί και μιλαγαμε όπως πριν απο 2 χρόνια...ήξερα πως ήταν όνειρο..αλλά δεν ήθελα να ξυπνήσω...

άκουσα την φωνή του kiyo
<ξύπνα έχουμε δουλειά να κάνουμε...>
αναμαλλιασμένη σηκόθηκα...μα τι στο καλό δεν έχει καν ξημερώσει :S

<έλα πάρε αυτό και πιες το θα σου δώσει δύναμη και ενέργεια.έχουμε πολύ δρόμο να κάνουμε>
πήρα την κούπα...δεν ξέρω τι είχε μέσα έμοιαζε με μαύρο ζωμό.δοκίμασα. μπλιααααχχχχ απέσιο!! τι ήταν αυτό το πράγμα....δεν του είπα τίποτα από ευγένεια...
σηκώθηκα πήρα το stealth katana και ξεκινήσαμε...

ακολουθούσαμε ένα μονοπάτι της σπηλίας που μου ήταν γνώριμο...σε έναν βράχο ήταν χαραγμένο <sakura + kenshin 7-9-2000> παλιά μας άρεσε να εξερευνούμε τις σπηλιές...

περπατούσαμε αμίλητοι μέχρι να βγούμε από την σπηλιά. εν τέλει όταν φτάσαμε στην έξοδο είχε ξημερώσει...

<πού πάμε...?> ρώτησα διστακτικά

< θα πάμε να δούμε έναν παλιό μου φίλο. θα σου πει κάποια πράγματα για το πώς θα σκοτώσεις τον arlong..>μου είπε με σταθερή φωνή και ανέκφραστο πρόσωπο
<δεν υπάρχει περίπτωση να με καρφώσει?>ρώτησα εμφανώς μπερδεμένη

< όχι> απάντησε πάλι μονότονος, λακωνικός και ανέκφραστος...ήταν σαν να ήξερε κάτι που εγώ όχι..σαν κάτι να τον βασάνιζε...

περπατούσαμε κάπου στις 2 ώρες απ όσο είχα υπολογίσει περίπου... και βρισκόμασταν σε ένα μέρος του νησιού που δεν είχα ξαναπάει...είχα κουραστεί και ήθελα να κάτσω λίγο να ξαποστάσω..

<καθόμαστε λίγο?> του είπα με παραπονίαρικη φωνή

<όχι. δεν έχουμε χρόνο>είπε. πάλι με το ίδιο ύφος και χωρίς καν να με κοιτάξει αυτή τη φορά

<γιατί δεν έχουμε?είσαι τόσο περίεργος! μου κρύβεις κάτι...κάτι σημαντικό είμαι σίγουρη!!!> του είπα με μία ελαφριά ένταση στην φωνή μου.η αλήθεια είναι πως είχε αρχίσει να με εκνευρίζει αυτός ο γέρος

γύρισε και με κοίταξε. με κάρφωσε με το βλέμμα του.πάγωσα.
<θα τα μάθεις όλα όταν έρθει η ώρα.μια πληροφορία την λάθος στιγμή μπορεί να γίνει η αιτία του θανάτου σου.>είπε με βαρύ και επιβλητικό ύφος
τον κοίταζα με γουρλωμένα μάτια,ακίνητη σαν άγαλμα...και όταν τελικά κατάφερα να μιλήσω του είπα


<την βαρέθηκα αυτήν την κατάσταση πες μου αλλιώς φεύγω αυτή την στιγμή!!> τώρα του φώναζα...δεν μπορύσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου...
με κοιταξε και χαμογέλασε ελαφρά..μετά πηρε πάλι αυτο το σοβαρό ύφος και μου είπε

< σκάσε και προχώρα αρκετή ώρα φάγαμε με τα νεύρα και τα καπρίτσια σου. θέλω να σε βοηθήσω αλλά αν συνεχίσεις να φέρεσαι έτσι θα το φας μόνη σου το κεφάλι σου>

δεν είχα τι να πω...απλά συνέχισα να τον ακολουθώ.σκεφτόμουν αν θα έβρησκα ποτέ ένα πλήρωμα...που θα ήταν φίλοι μου και δεν θα με εκμεταλεύονται...<nakama...> σκέφτηκα...

είχε αρχίσει να αγνοφένεται ένα σπιτάκι..σε ένα ξέφωτο.ήταν πέτρινο με καμινάδα απο την οποία έβγαινε καπνός
όταν φτιάσαμε ο kiyo είπε
<φτάσαμε. μετρημένα τα λόγια σου.μην τον κουράσεις.άκουσε τι έχει να σου πει προσεκτικά.δεν θα βγάλεις νόημα κατευθείαν απο αυτά που θα σου πει..πρέπει να δεις την αλήθεια πίσω από το ψέμα>

ένιωθα μπερδεμένη δεν ήξερα τι να περιμένω
ο kiyo χτύπησε την πόρτα με το μεταλικό πόμολο...
τότε εμφανίστηκε μία κοπελίτσα..γυρο στα 30 ομορφη με πιασμένα τα μαλλιά της κότσο..φορούσε ένα μαύρο μακρύ φόρεμα και μια λευκή ποδιά

<γεια σου amaya>είπε ο kiyo στην κοπέλα

< γεια σας κύριε kiyo ! κύριος Etsukazu σας περιμένει>είπε με μία γλυκιά χαριτωμένη φωνή.
περάσαμε μέσα

το σπίτι ήταν μουντό και σκοτεινό.περάσαμε στο καθιστικό όπου μας περίμενε αυτός ο τύπος ο Etsukazu πως τον είπε η κοπελιά.καθόταν σε μία πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι και δίαβαζε απο ένα χοντρό δερμάτινο βιβλίο φωναχτά
<Much I marvelled this ungainly fowl to hear discourse so plainly,
Though its answer little meaning - little relevancy bore;
For we cannot help agreeing that no living human being
Ever yet was blessed with seeing bird above his chamber door -
Bird or beast above the sculptured bust above his chamber door,
With such name as `Nevermore.'>

κατάλαβα πως ήταν edgar allan poe αυτό που διάβαζε...απο το the reven. μου άρεσε η ποιηση. δεν μας είχε καταλάβει, φαινόταν απορροφημένος...μέχρι που ο kiyo tου είπε
<καλησπέρα φίλε μου>

αυτός σήκωσε τα μάτια και χαμογέλασε, έκλεισε το βιβλίο και το άφησε δίπλα του σε ένα τραπεζάκι μετά σηκώθηκε και χαιρέτησε τον kiyo δια χειραψίας

< ποιά είναι η όμορφη δεσπινίδα που μας κάνει την τιμή να βρήσκεται μαζί μας απόψε??> είπε με μία ευχάριστη και ευγενική φωνή.
φορούσε πυτζάμεσ με μία κόκκινη ρόμπα και ζεστές παντόφλες.φαινόταν οτι είχε χρήματα...απο το σπίτι που ήταν γεμάτο ασημικά και βελούδινα υφάσματα.


<είμαι η sakura χαίρω πολύ>είπα με γλυκιά και ευχάριστη φωνή

τα μάτια του σκοτείνιασαν και έκανε ένα βήμα προς τα πίσω..

< καθίστε> μας είπε
και εμείς κάτσαμε σε έναν καναπέ.
ένα ρίγος με διαπέρασε και για να πω την αλήθεια είχα ανχωθεί

<μήπως θα θέλατε ένα τσιγάρο?> μας είπε και μας πρόσφερε από μία ασημένια ταμπακιέρα. εγώ πήρα ένα...

ο Etsukazu άρισε να λέει μια ιστορία :
<πριν 300 χρόνια ζούσε ένας βασιλιάς που είχε 2 γιους...ο ένας ήθελε πλούτη, μεγαλεία και να βασιλέψει στον θρόνο του πατέρα του, ο άλλος αγαπούσε μία κοπέλα και το μόνο που ήθελε ήταν να ζήσει μαζί της...>
το διέκοψε η amaya που μας έφερε 3 ποτήρια με σκέτο ουίσκι
αυτός ήπιε μια γουλιά και συνέχισε..
<ένα βράδυ ήρθε η κοπέλα που αγαπούσε το βασιλόπουλο να διπνήσει στο κάστρο...το άπληστο βασιλόπουλο θαμπώθηκε απο την ομορφία της και βάλθηκε να την κατακτήσει...ο μόνος τρόπος ήταν να σκοτώσει τον αδελφό του για να μην υπάρχει πια εμπόδιο...>
δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοούσε...για την ώρα ομως

<εκείνο το βράδυ λοιπόν αφού έπεσαν όλοι για ύπνο ο άπληστος αδερφός μπήκε στο δωμάτιο του αδερφού του...και του έμπηξε ένα χρυσό στιλέτο στην καρδιά. ο πατέρας πέθανε από την στενοχώρια του και ο άπληστος γιος πήρε τα πάντα...και την γυναίκα του νεκρού αδελφού του...αλλά είχε μια ζωή καταρραμένη η περιουσία χανόταν απο γενιά σε γενιά και το μόνο που έχει απομείνει σήμερα είναι αυτό το χρυσό στιλέτο..> συνέχησε ο Etsukazu...ύπιε μια γουλιά ουίσκι...
το δικό μου το είχα ήδη τελειώσει, και είχα αρχίσει να καταλαβαίνω που το πάει...
ο γέρος συνέχισε <ο arlong είναι ο τελεφταίος απόγονος του άπληστου αδερφού και είναι ο κάτοχος του στηλέτου..έχει την ιδιότητα του να μην πεθαίνει..εκτώς απο όταν φτάσει σε βαθιά γεράματα και πεθάνει με φυσικό τρόπο..ο μόνος τρόπος να τον σκοτώσεις είναι να του κλέψεις το στηλέτο και να του το καρφώσεις στην καρδιά>


είχε νυχτώσει τώρα...ο Etsukazu καθόταν απαθής στην πολυθρόνα του..
<φεύγουμε> είπε ο kiyo και αφού καληνυχτίσαμε τον οικοδεσπότη πήραμε τον δρόμο της επιστροφής

καθ όλη την διάρκεια της επιστροφής σκεφτόμουν πως θα κατάφερνα να κλέψω το στιλέτο απο τον arlong και πώς θα κατάφερνα να τον σκοτώσω...

μέχρι να φτάσουμε στην σπηλιά δεν έβγαλα λέξη και όταν φτάσαμε ξάπλωσα κατευθείαν...ήθελα να κοιμηθώ.
ΑΥΡΙΟ ΗΤΑΝ Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ

[TΕΛΟΣ Α' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ (ΤΟ 2ο ΘΑ ΑΝΕΒΕΙ ΣΕ ΚΑΙΝΟΎΡΙΟ ΤΟΠΙΚ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΝΗΣΙ)]