[Αρχη-Παρελθον]Καθε τελος ενας νεος Marine.[Τελος]

-Ποιος είσαι εσύ?
-Δεν με ξέρεις?
-Δεν μπορώ να θυμάμαι κάθε κακομοίρη που έχω κλέψει. Είπε και γέλασε ειρωνικά.
Εκείνη την στιγμή εμφάνισα το μενταγιόν που είχα περασμένο στον λαιμό μου. Τα μάτια του άστραψαν όταν το είδαν, το πρόσωπό του άσπρισε και ήταν λες και είδε φάντασμα.
-Τώρα μήπως θυμάσαι? Του είπα και χαμογέλασα.
-Μα.... είναι αδύνατον. Αφού τον είδα να πέφτει. Που το βρήκες αυτό? Μου είπε με τρεμάμενη φωνή. Ο ίδρωτας του έτρεχε ποτάμι και τα νεύρα στο κεφάλι του είχαν πεταχτεί έξω.
-ΠΕΣ ΜΟΥ ΑΜΕΣΩΣ ΠΩΣ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ! ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ?
-Ας πούμε ότι είμαι κάποιος από το παρελθόν σου. Το πολύ σκοτεινό παρελθόν σου.

[5 χρόνια πρίν]
-Hannah να προσέχεις στο ψάρεμα. Μην πέσεις στο νερό!
-Ναι μαμά θα προσέχω:[m096]:
Αυτή είναι συνέχεια η απάντησή μου στην μητέρα μου η οποία κάθε φορά που πάω για ψάρεμα. Για κάποιο λόγο ανησυχεί πάρα πολύ όταν πλησιάζω στο λιμάνι και δεν το καταλαβαίνω καν.
Βγήκα λοιπόν από το σπίτι και το πρώτο πράγμα που αντίκρισα και σήμερα ήταν η γειτόνισσα. Μια πολύ καλή γριούλα που έμενε με τον άντρα της.
-Καλημέρα! Της είπα όλο χαρά
-Καλημέρα Hanji. Πάλι για ψάρεμα βλέπω πας. Όλοι στο χωριό με φώναζαν έτσι. Ήταν πιο καλό από το Hannah τουλάχιστον.
-Ναι και σήμερα σκοπεύω να πιάσω πολλά ψάρια να δώσω και σε εσάς.
-Οχοχο τι καλός νεαρός που είσαι.
Και μετά από αυτή της την φράση έφυγα.

Καθώς κατηφόριζα κοιτούσα γύρω το χωριό. Ήταν ένα μικρο χωριουδάκι στην άκρη του νησιού Toroa. Στο νησί εκτός από το χωριό μου υπήρχαν άλλα 2 χωριά και στο κέντρο του νησιού μια βάση των Marines. Ποτέ δεν μας ενόχλησαν. Αντίθετα μάλιστα μας βοηθούσαν αρκετά. Η μητέρα μου μου είχε πει ότι ο πατέρας μου δούλευε για αυτούς και για αυτό δεν ήταν ποτέ σπίτι επειδή συνέχεια ταξίδευε.
-Hanji άντε μια ώρα θα φύγουν τα ψάρια!!
-Καλά καλά έρχομαι! Και σιγά μην φύγουν! Δεν θα βρουν πουθενά χειρότερα! Είπα και άρχισα να γελάω. Μόλις πλησίασα τον Will μου έριξε μια κάθετη μπουνιά στο κεφάλι.
-Για να μάθεις να αργείς και να κάνεις και αστεία από πάνω.
-Συγνωωωμη!:[m074]:
-Λοιπόν που θα πάμε σήμερα?
-Σήμερα θα κάνουμε κάτι διαφορετικό. Θα πάμε για ψάρεμα στην στεριά!
-Εεεε? Will το έχασες τελείως? Μήπως σε χτύπησε ο ήλιος? Σιγά μην πάμε και για κολύμπι στο βουνό.
:[mo144]:
-Για να μάθεις να με κοροϊδεύεις.
-Συγνωωωμη! :[m074]:

-Όπως έλεγα θα πάμε στην στεριά σήμερα. Μου είπαν ότι είδαν στην ανατολική παράλια έναν ξεβρασμένο Καρχαρία Ρουφήχτρα.
-Ένα τι? Καρχαρία? Είναι μεγάλος?
-Τεράστιος. Να φανταστείς μπορεί να καταπιεί ολόκληρη γελάδα!
-Τότε να ειδοποιήσουμε την γυναίκα σου...
:[m0643]: Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την πρόταση μου και ο Will ετοιμαζόταν να με χτυπήσει και έτσι συνέχισα αναλόγως.
-...να μαζέψει την μπουγάδα γιατί μάλλον θα βρέξει... Ξέρεις τι λένε... Καρχαρίας στην στεριά θα βρέχει ολημερίς. :[m053o]:
-Άσε τις βλακείες και προχώρα...
-Καλά...
Και έτσι πήραμε τον δρόμο για την παραλία. Αυτή η διαδρομή είναι από τις αγαπημένες μου. Ο αέρας πάντα περιέχει την μυρωδιά της θάλασσας και του ψωμιού από τον τοπικό φούρνο. Τα δέντρα σκιάζουν όλη την διαδρομή οπότε είναι τέλειο μέρος για να ξαπλώνεις. Μετά από κανά 10λεπτο φτάσαμε στην παραλία.

-Να'μαστε! Ο καρχαρίας είναι πίσω από τους βράχους!
Με τούτα και με κείνα πήγαμε πίσω από τους βράχους και τότε το είδα. Ένα τεράστιο θηρίο τόσο απίστευτο λες και είχε ξεπηδήσει από το μυαλό κάποιου τρελού! Ήταν ένα μαύρο καρχαροειδές με καφέ σχήματα πάνω του.
-Είσαι να το ανοίξουμε να δούμε τι έφαγε τελευταία? Είπε με μάτια που άστραφταν από ανυπομονησία.:[m135]:
-Άντε μπορείς να έχεις την τιμή.
Έβγαλε το μαχαίρι του και με μια κίνηση ξεκοίλιασε το κτήνος. Το θέαμα που ακολούθησε ήταν ότι χειρότερο είχα δει στην ζωή μου. Από το στομάχι βγήκε ένα ανθρώπινο πτώμα το οποίο ήταν σε προχωρημένο στάδιο χώνεψης. Η δυσωδία ήταν αφόρητη και ανακατευόμουν. Το πτώμα είχε 2 πράγματα όμως πάνω του που φαίνονταν να μην είχαν πάθει κάτι. Ένα μεταλλικό κουτί και ένα μενταγιόν με μια μικρή ocarina. Το πρόσωπο του Will είχε πάρει μια έκφραση που ποτέ δεν είχα ξαναδεί. Μια μίξη τρόμου και λύπησης.
-Hanji, θέλω να πάρεις από το πτώμα το μενταγιόν και το κουτί και να τρέξεις στην μητέρα σου.
-Μα γιατί να το καν...
-ΑΠΛΑ ΚΑΝΤΟ! Είπε και με κοίταξε στα μάτια με ένα βλέμμα που μου προκάλεσε ανατριχίλα.

Πλησίασα το πτώμα και έβγαλα το μενταγιόν. Πείρα και το κουτί το οποίο ήταν σχετικά βαρύ και έμεινα να κοιτάω τον Will με απορημένο βλέμμα.
-ΤΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ? ΤΡΕΧΑ!
Άρχισα να τρέχω. Δεν ξέρω γιατί απλά το έκανα. Με το που έφτασα σπίτι άνοιξα την πόρτα με κρότο και τρόμαξα την μητέρα μου.
-Τι στο καλό? Hannah είσαι καλά? Με κοίταξε και πρόσεξε τι κρατούσα. Με το που είδε το μενταγιόν πήρε την ίδια έκφραση με τον Will μόνο που ξέσπασε σε κλάματα.
-Μαμά? Τι έγινε? Γιατί κλαις? Τι είναι αυτό το κουτί και το μενταγιόν? Τα έχεις ξαναδεί?
-Που τα βρήκες? Μου είπε όσο έκλαιγε
-Βρήκε ο Will έναν καρχαρία ρουφήχτρα και όταν ανοίξαμε το στομάχι βγήκε ένα πτώμα και είχε αυτά τα 2.
Η έκφρασή της άλλαξε από θλίψη σε πανικό.
-Που είναι ο καρχαρίας? Πρέπει να πάω να τον δω! Πρέπει να πάω κοντά του!
-Στον καρχαρία?
-Όχι στον Alf! Πρέπει να πάω κοντά του!

Εκείνη την στιγμή πάγωσα. Alf λένε τον πατέρα μου.
-Μαμά για πιο πράγμα μιλάς?
Η μητέρα μου άρχισε να με χτυπάει για να την αφήσω
-ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΠΑΩ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ! ALF! ALF!
-Ποιον Alf φωνάζεις?
-ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ!
-Μα ο πατέρας μου είναι ζωντανός. Εσύ μου το έχεις πει.
Η μητέρα μου κοκάλωσε. Έπνιξε τα δάκρυά της και μου είπε.
-Ήρθε η ώρα να μάθεις τη αλήθεια. Τον πατέρα σου τον σκότωσε ένας πειρατής πριν 10 χρόνια την ημέρα των γενεθλίων σου.
Πάγωσα και άρχισα να ανακατεύομαι πάλι.
-Τον κυνηγούσε για να του κλέψει ότι είχε. Αυτός είχε πάει να σου πάρει δώρο και μάλλον είναι σ'αυτο το κουτί. Τον κυνήγησε μέχρι το λιμάνι όπου και ο πατέρας σου προσπαθώντας να γλυτώσει γλίστρησε χτύπησε το κεφάλι του και έπεσε στην θάλασσα. Μόλις τελείωσε λιποθύμησε και την έβαλα στο κρεβάτι.

Δεν μπορούσα να πω λέξη. Γύρισα προς το κουτί, το πλησίασα και το άνοιξα. Μέσα είχε 2 πράγματα. Ένα φρούτο και ένα γραμμα. Άνοιξα το γράμμα και διάβασα: “Χαρούμενα γενέθλια... Μπαμπάς” Κάτι λύγισε μέσα μου αλλά δεν έκανα καμία κίνηση. Γύρισα στο φρούτο και το κοίταξα καλύτερα. Έμοιαζε με μανταρίνι αλλά είχε ροζ καπάκι και πάτο. Άρχισα να το ξεφλουδίζω χωρίς να σκέφτομαι κάτι ιδιαίτερο. Έφαγα ένα κομμάτι και είχε χάλια γεύση αλλά συνέχισα να το τρώω. Μόλις το τελείωσα ξανάπιασα το γράμμα και τότε πρόσεξα ότι είχε μελάνι και από την πίσω μεριά. Έλεγε με μεγάλα γράμματα “ΠΡΟΣΟΧΗ ΦΡΟΥΤΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ."
-Χεχε... και τώρα μου το λέει. Με έπιασε ένας δυνατός πόνος στο στομάχι και λιποθύμησα.

Ξύπνησα την επόμενη μέρα και το πρώτο πράγμα που αντίκρισα ήταν η μητέρα μου
-Μαμά? Τι συνέβει είσαι καλά?
-Εγώ καλά είμαι. Εσύ όμως θέλω να φανείς δυνατός. Είναι ο γιατρός εδώ και θέλει να σου πει κάτι. Και μετά με την σειρά μου θα σου πω και κάτι τελευταίο.
-Λοιπόν νεαρέ μου από ότι με πληροφόρησε η μητέρα σου έφαγες ένα φρούτο του διαβόλου. Ευτυχώς για σένα ξέρω μερικά από αυτά και το συγκεκριμένο που έφαγες δεν είναι άλλο από το Kaben Kaben no Mi.
-Α ωραία. Τώρα έγινα και παιδί των λουλουδιών.
Η μητέρα μου έσκασε ένα χαμόγελο το οποίο διαγράφτηκε κατευθείαν.
-Και τώρα η σειρά μου. Ο πειρατής που λέγαμε πριν. Ήξερε τον πάτερα σου και εμένα. Βασικά τότε που έγινε αυτό δεν ήταν πειρατής μετά έγινε.
-Που το πας μαμά?
-Η αλήθεια είναι... ότι δεν είσαι το πρώτο μας παιδί.

[Παρών]
-Το παρελθόν μου?
-Ναι βρε μπουμπουνοκέφαλε... Τελικά αυτό που λένε ότι τα μεγάλα αδέρφια είναι πιο έξυπνα δεν στέκει.
-Τι λες? Εσύ? Αδερφός? Τα μάτια του γούρλωσαν και μετά ξέσπασε σε γέλια.
-Hannah? Εσύ είσαι? Πως μεγάλωσες έτσι? Πως και από τα μέρη μου? Και βασικά που ξέρεις για μένα?
Του είπα λίγο την ιστορία μου χωρίς να του αναφέρω για τις “δυνάμεις μου”.
-Ωραία και τώρα τι θες εδώ?
-Μα να πάρω εκδίκηση για τον μπαμπά φυσικά. Εδώ και 5 χρόνια έκανα προπόνηση στην ξιφομαχία με Kodachi που μου έμαθε η μαμά.
-Αυτή? Μα αυτή ούτε να κόψει κοτόπουλο δεν ξέρει!
-Προσποιούνταν ότι δεν ξέρει από μαχαίρια. Στην πραγματικότητα ήταν καλύτερη και από τον μπαμπά από ότι μου είπε στον χειρισμό των 2 σπαθιών.

-Μπλα, μπλα, μπλα... Και τώρα τι να κάνω?
-Απλώς μονομάχησε μαζί μου. Αλλά δεν ορκίζομαι ότι θα βγεις ζωντανός.
-ΧΑ! Παλιοκαθίκι. Ήρθες στην σπηλιά μου για να μονομαχήσουμε? Και περιμένεις να κερδίσεις κιόλας! Χαχαχαχαχαχαχα πραγματικά μου έφτιαξες την μέρα! Και τελειώνοντας την φράση του πήρε το σπαθί του.
-Ετοιμάσου λοιπόν.
-Είμαι έτοιμος εδώ και καιρό.
Αμέσως μου επιτέθηκε. Έβγαλα από τις θήκες τους τα σπαθιά μου και απέκρουσα την επίθεση του.
-Όχι άσχημα μικρέ αδερφέ μου. Αλλά δεν νομίζω να μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό! Είπε και μου πέταξε άμμο στα μάτια.
-Αααουτς! Παίζεις βρόμικα!
-Αυτό κάνουν οι πειρατές! Φώναξε και με μαχαίρωσε με το σπαθί του.

Ο πόνος ήταν αβάστακτος και δεν μπορούσα σχεδόν να σταθώ. Αφού καθάρισα τα μάτια μου τον είδα να στέκεται και να γελάει. Τότε σηκώθηκα και περπάτησα προς το μέρος του.
-Θα το τελειώσω με την επόμενη κίνηση..
-Χαχαχαχα θέλω να το δω αυτό! Άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου, σήκωσε το σπαθί του και πήγε να με κόψει.
-Αντίο... ψιθύρισα και με μια κυκλική κίνηση σαν στροφή σε χορό απέφυγα την επίθεση του και τον χτύπησα με την λαβή του σπαθιού μου στο πίσω μέρος του λαιμού, έκανε 2-3 βήματα και έπεσε κάτω.
-Αυτό για να προσβάλλεις την μαμά και τον μπαμπά... είπα και έπεσα στο πάτωμα αναίσθητος.

Άνοιξα τα μάτια μου μετά από 3 μέρες.
-Που είμαι?
-Hannah!!
Άκουσα μια φωνή να με καλεί, γύρισα και είδα ότι ήταν η μητέρα μου.
-Μαμά? Που είμαστε?
-Στο ιατρείο των Marines. Μόλις διάβασα το γραμμα που μου άφησες έτρεξα κατευθείαν εδώ να φέρω βοήθεια.
-Μητέρα στην διάσωση λοιπόν εε? Είπε μια αντρική φωνή.
Κοίταξα πίσω από την μητέρα μου και είδα τον αρχηγό της βάσης.
-Ωχ... γιατί δεν μου είπες ότι έχουμε καλεσμένους? Να βάλω κάτι πιο σινιέ!
-Χαχαχαχαχαχα ο γιος σας έχει πολύ καλό χιούμορ.

Μου φάνηκε καλός άνθρωπος, από την στιγμή που δεν πείρα αρνητικό σχόλιο τουλάχιστον.
-Ααα ο αδερφός μου?
-Μην ανησυχείς. Είναι κλειδωμένος στην φυλακή. Δεν θα βγει από εκεί για λίγα χρονιά.
-Μάλιστα... Υποθέτω του αξίζει... Η μητέρα μου σκυθρώπιασε λίγο.
-Τα σπαθιά μου που είναι?
-Εκεί στο τραπέζι. Αν και δεν σου χρειάστηκαν και πολύ από ότι πρόσεξα.
-Ναι. Αρχηγέ? Θέλω να σε ρωτήσω κάτι.
-Ακούω.
-Έχετε καθόλου χώρο στους Marines για έναν τύπο σαν εμένα?
Ο αρχηγός γούρλωσε τα μάτια και ξέσπασε σε γέλια
-Τι είπα πάλι?
-Λοιπόν νεαρέ μου, με μεγάλη μου χαρά θα σου πω ότι έχουμε πολύ χώρο για τύπους σαν εσένα!
-Αλήθεια? Δηλαδή...
-Ναι! Μόλις αναρρώσεις φεύγεις κατευθείαν για ταξίδια, αποστολές και πολύ πολύ πολύ εκπαίδευση.
-Ευχαριστώ πολύ καπετάνιε! Του είπα και τον χαιρέτησα αναλόγως.
-Αααα! Σας ανέφερα καθόλου ότι είμαι χρήστης Devil Fruit? Αρχικά ακόμα στάδια βέβαια άλλα κάτι κάνω...
Ο καπετάνιος με ξανακοίταξε με γουρλωμένα μάτια και άρχισε πάλι να γελάει
-Εσύ παιδί μου είσαι όλο εκπλήξεις!

Μια βδομάδα πέρασε και ήρθε ο καιρός να φύγω. Αφού αποχαιρέτησα όλο το χωριό ήρθε η ώρα να αποχαιρετίσω και την μητέρα μου.
-Λοιπόν μαμά... Καιρός να σου αδειάσω την γωνιά, να μπορείς να φέρνεις και εσύ τον γκόμενο με την ησυχία σου.
:[m181]:
-Συγνωωωωωωωωμη!! :[m074]:
-Για να μάθεις! Είπε και με πήρε αγκαλιά
-Εύχομαι να κάνεις στην ζωή σου ότι πιστεύεις ότι είναι σωστό.
-Και εσύ το ίδιο.
-Λοιπόν ώρα να φεύγουμε!
-Ωραία!! Επόμενη στάση το νησί Barrie!