[Τέλος] Fate drives me to: Dawn island

Ένα τράνταγμα της βάρκας με έβγαλε απο τον κόσμο των αναμνήσεων.
"Τα λάθη μου τα πλήρωσα ακριβα... Αλλα καιρός να κοιτάξω το μέλλον"
Σκέφτηκα ατενίζοντας το νησι που είχε αρχίσει να ξεπροβάλει μπροστά μου.
"Άραγε σε ποιό νησί να με εβγαλε η θάλασσα?"
Αναρωτήθηκα ενώ εβγαζα απ το σακίδιό μου τον χάρτη που είχα πάρει μαζί μου.
"Σκατά... δεν μπορώ να καταλάβω που ακριβώς βρίσκομαι... Απ' οτι φαίνεται θα χρειαστεί να ρωτήσω."

Καθώς πλησίαζα στο νησί σκεφτόμουν την πιθανότητα να υπάρχει βάση Marines.
"Δεν θα μείνει ρουθούνι όρθιο. Μπορεί να μην εχω κανα φρούτο μαζικής καταστροφής αλλα τα daggers αυτά σε συνδυασμό με τις δυνάμεις του Tele Tele no Mi μπορούν να αποβούν θανατηφόρα."
Έκανα μια μικρή διαδρομή στα παράλια του νησιού προσπαθώντας να βρώ κανένα ασφαλές σημείο να αφήσω τη βάρκα μου. Πράγματι μετα απο λίγη διαδρομή πράγματι βρήκα ενα μικρό φυσικό λιμανάκι στο οποίο ακγυροβόλησα την βάρκα μου και βγήκα στη στεριά, ψάχνοντας κάποιον να ρωτήσω σε ποιό νησί βρίσκομαι. Περπάτησα αρκετά μέσα σε μια δασική περιοχή μεχρι που αντύκρισα ένα μικρό χωριό.

"Ελπίζω εδώ να υπάρχει κάποιο μαγαζί να πάρω προμήθειες γιατί εφυγα πολύ βιαστικά απο το Gecko Island και δεν πήρα σχεδόν τίποτα μαζι μου."
Σκέφτηκα ενω πλησίαζα εναν νεαρό που καθόταν πάνω σ' ενα φράχτη και διάβαζε ενα βιβλίο.
-Γειά σου φιλε μου. Συγγνώμη που σε διακόπτω αλλα θα μπορούσες να μου πεις σε ποιό νησί βρίσκομαι?
-Eεεμ... Γεια! Είσαι στο Dawn island. Nα εδώ!
Απάντησε χαρούμενα ο μικρός και μου έδειξε ενα μικρό νησι στον χάρτη που κρατούσα.

-Οκ ευχαριστώ. Απο αυτό το χωριό εισαι?
Τον ρώτησα δείχνοντας το χωριό που ξεπρόβαλε μπροστά μου.
-Ναι είναι το μοναδικό κατοικήσιμο μέρος πάνω στο νησί. Παρεπιπτοντως με λένε Gunt εσύ ποιός εισαι?
-Το όνομά μου ειναι Domvoi. Για τους φίλους απλα Dom. Πριν σε αφήσω θα μπορούσες μηπως να μου δείξεις απο πού θα μπορω να πάρω προμήθειες?
-Βεβαίως! Οι γονείς μου εχουν το πανδοχείο του χωριού οπότε μπορείς απο εκεί να πάρεις προμήθειες και να μείνεις για όσο κάτσεις στι νησί μας.

Έτσι ξεκινησα με οδηγό τον νεαρο Gunt προς το πανδοχείο. Το χωριό δεν ηταν πολυ μεγάλο και μου θύμιζε αρκετά το μέρος οπου ειχα μεγαλώσει. Μετα απο λίγην ωρα περπάτημα φτάσαμε στο πανδοχείο. Ο Gunt μπήκε μεσα πρωτος και έτρεξε προς τον πάγκο.
-Μαμά γύρισα! Έφερα και έναν περαστικό ο οποίος θέλει να πάρει προμήθείες.
Η μητέρα του αγοριού με κοίταξε περίεργα καθώς πλησίαζα στον πάγκο και κάτι ψυθίρισε στον Gunt. Τότε παρατήρησα οτι και οι υπόλοιποι, λιγοστοί βέβαια, θαμώνες του πανδοχείου ειχαν σταματήσει τις κουβέντες τους και με παρατηρούσαν.
-Όχι δεν είναι απ αυτούς σίγουρα, αφου στην αρχή με ρώτησε σε ποιό νησί βρίσκεται.
Είπε ο Gunt σιγανή φωνή.

Πλησίασα τον πάγκο επιφυλακτικά και χεραίτησα την γυναίκα που καθόταν απο πίσω.
-Χαίρετε. Ο Gunt μου είπε οτι απο εδώ μπορώ να πάρω προμήθειες. Μήν ανησυχείτε δεν θελω να προκαλέσω φασαρίες. Λιγο φαγητό θέλω και προμήθειες για ταξίδι τριών ημερων.
-Εντάξει ξένε και συγγνώμη για την επιφυλακτικότητά μας αλλα επειδή μας είσαι άγνωστος εδώ φοβηθήκαμε μήπως ήσουν μέλος της συμμορίας.
Είπε η γυναίκα που καθόταν πίσω απο τον πάγκο, ενώ άρχισε να ετοιμάζει φαγητο.

-Συμμορία? Μπα... ενας απλός περαστικός ειμαι. Αλλά απο περιέργεια τι ακριβώς είναι αυτή η συμμορία που ανέφερες?
-Ληστές που έχουν εναν καταυλισμό κάπου μεσα στο δάσος και λεηλατούν το χωριό μας και αλλα μικρά χωριά στα γύρω νησια. Έχουν αρκετο καιρό να μας ενοχλήσουν οπότε φοβήθηκα μήπως ήσουν κανένας απο αυτούς. Έχουμε αναφερθεί στην πιο κοντινή βάση marine μήπως και μας βοηθήσουν αλλα αφου μας αγνουσαν για πολύ καιρό μας απάντησαν ότι έχουν να ασχοληθουν με πολύ πιο σοβαρά θέματα απο κάτι μικροληστές. Έτοιμο το φαγητό σου ορίστε και ένα ποτήρι μπύρα κερασμένο. Μόλις τελειώσεις πές μου τι προμήθειες θα χρειαστείς για να στις ετοιμάσω.

-Ευχαριστώ πολυ για το κερασμένο ποτό αλλα δέν πινω. Ώστε ετσι με τους ληστές. Είναι πολλοι σε αριθμό?
-Είναι αρκετοί και γι αυτό δεν μπορέσαμε ποτέ να τους αντιπαλέψουμε. Την μοναδική φορά που το προσπαθήσαμε, τραυματίστικε ο Higuma, ο αρχηγός τους, και έφυγαν βιαστικά. Επέστρεψαν την επόμενη μέρα φανερά νευριασμένοι και ξεκίνησαν μια μανιώδη επίθεση στο χωριο. Είχαμε αρκετές απώλειες απο αυτά τα αντίποινα ώστε να μήν ξαναπροσπαθήσουμε να αντισταθούμε. Γι'αυτό κιόλας απευθυνθήκαμε και στους Marines αλλα όπως ήδη σου είπα...

"Δέν περίμενα και τιποτα διαφορετικό απο αυτούς τους τεμπέληδες... Θα μπορούσα ίσως να βοηθήσω με τους ληστές αλλα δέν θέλω να τραβήξω πολύ την προσοχή. Δέν πέρασε και πολύς καιρός απο τοτε που σκοτωσα εκείνους τους Marines... όλο και κάποιος θα τους ψάχνει."
-Σε εκείνη τη μάχη δολοφονήθηκε και η κόρη μου, η αδερφή του Gunt, όπως και ο άντρας μου που προσπαθούσε να την προστατέψει.
Είπε η γυναίκα με χαμηλό τόνο και φανερά λυπημένη.
-Προσπαθώ να μην μιλάω και πολύ γι αυτό το θέμα μπροστά στον Gunt όσο και να λέει οτι δέν τον πειράζει.
Είπε ενώ παρατηρούσε τον γιό της που καθόταν σ ενα γωνιακό τραπέζι και διάβαζε.

-Καταλαβαίνω απόλυτα πως νιώθει ο μικρός. Τα εχω περά...
-Απο εκείνη τη μέρα το μόνο που λέει χαμογελώντας ειναι ότι εύχεται ο Higuma να μην πεθάνει σύντομα ώστε να έχει την ευκαιρία να τον σκοτώσει ο ίδιος.
Συνέχισε να λέει σαν να μήν είχε προσέξει ότι είχα αρχίσει ηδη να μιλάω. Καθώς μιλούσε κοιτούσε με λυπημένο βλέμμα τον γιό της.
-Προσπάθησε ήδη μια φορά αλλα με το που τον είδαν οι ληστές να πλησιάζει τον καταυλισμό τους τον έδωσαν ένα χέρι ξύλο και τον έδιωξαν. Ευτυχώς που δεν τον σκότωσαν.
Τα τελευταία της λόγια ίσα που ακούγονταν και παρατήρησα οτι είχαν αρχίσει να κυλούν δάκρυα απ τα μάτια της.

"Πφφφ.... Πάνω που έλεγα οτι δεν θάλω να τραβήξω πολύ προσοχη..."
-Ώστε ο Gunt ξέρει πού είναι ο καταυλισμός τους... Μονολόγησα
-Ίσως λοιπόν μπορώ να βοηθήσω δίνοντας ένα καλό μάθημα σ' αυτόν τον Higuma.
Η μητέρα του Gunt γύρισε απότομα προς το μέρος μου και με τρομαγμένο ύφος είπε:
-ΟΧΙ! Μην το κάνεις αυτό! Θα σκοτωθείς!! Και μετά θα ξαναέχουμε αντίποινα!! Δεν πρέπει καν να προσπαθήσεις!!

-Πίστεψέ με είμαι αρκετά πιο δυνατός απ' ότι δείχνω... Μπορώ να σας απαλλάξω απ το πρόβλημα σας αν θέλετε φυσικα.
Τα τελευταία μου λόγια αλλα και οι ικεσίες της μητέρας του Gunt για να μην πάω να παλέψω τον Higuma και την συμμορία του, ακούστηκαν αρκετά δυνατα με αποτέλεσμα για άλλη μια φορά απο τότε που ήρθα στο πανδοχείο να έχουν σταματήσει όλοι τις κουβέντες τους και να με κοιτάνε.
-ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ!! Ο HIGUMA ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ!!!
Φωναξε ο Gunt χτυπώντας το χέρι του πάνω στο τραπέζι.

"Μάλλον θα πρέπει να του αποδείξω ότι εχω πολύ περισσότερες πιθανότητες να το νικήσω απ' οτι αυτός..."
Υλοποίησα λοιπόν την σκέψη μου βγάζοντας με μια γρήγορη κίνηση το ενα μαχαίρι απ τη ζώνη μου, και τηλεμεταφέρθηκα πίσω του βάζοντάς του τη λεπίδα στο λαιμό.
-Λοιπόν εχω μια μικρη εντύπωση οτι έχω πιο μεγάλη πιθανότητα απ' οτι εσυ να νικήσω τον Higuma και τους άντρες του γι' αυτό σοβαρέψου και πες μου πού είναι ο καταυλισμός τους.
-Ει...ει...εισαι χρήστης φρούτου!! Είπε ο Gunt με τρομαγμένη φωνή.
-Πραγματικά έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες απο 'μένα. Βασικά εγω δεν έχω καμια...

Ακολούθησέ με και θα σε πάω εκεί αμέσως. Είπε ο Gunt και ξεκινήσαμε. Οι άνθρωποι πίσω μας φωναζαν: Καλη τύχη!! Δώς του να καταλάβει!! Πάνω του νεαρέ!!
Ετσι ξεκινήσαμε τη διαδρομή μες στο δάσος για να φτάσουμε στο σημείο που έμεναν οι ληστές.
Μετά απο είκοσι λεπτά φτάσαμε τις πρώτες σκηνές του καταυλισμού.
-Παιδιά για κοιταξτε! Ήρθε ο μικρός απ το χωριό να ξαναφ...
Δέν τελείωσε ποτέ την πρότασή του γιατί ειχε το μαχαίρι μου καρφωμένο στο λαιμό του.
-Τι γίνεται εδω? Τι είναι αυτή η φασαρία? Ακούστηκε μια φωνή και εμφανιστηκε ένας ψηλός τύπος.
-O HIGUMA!! Φώναξε ο Gunt.

-Αχα! Εσενα έψαχνα! Ώρα να φάς ενα χεράκι καλο ξύλο!
Ήταν μια δύσκολη μάχη την οποία όμως κέρδισα. Μετά απο κάνα μισάωρο ο καταυλισμός ηταν διαλυμένος και υπήρχαν πολλα πτώματα. Γύρισα πίσω στο χωριό όπου με υποδέχτηκαν σαν ήρωα. Αφού άκουσα λοιπόν ενα σωρό ευχαριστίες πήρα τις προμήθειες που μου είχε ετοιμάσει η μητερα του Gunt και πήγα προς το λιμανάκι που είχα αφ΄ησει την βάρκα μου.
-Υπάρχει μια βάση των Marines στην Shell Town όπου εχω ακούσει ότι έχουν κάνει τη ζωη των κατοίκων κολαση
Θυμήθηκα τα λόγια του Gunt και έβαλα προορισμο την Shell Town.