[ΤΕΛΟΣ] Spirit Island Part 2: Despair and Forgiveness

Μια γυναικα κλαιει... Αλλα δεν μπορω να την δω... Ανοιγω τα ματια...
-Που ειμαι?
Κοιταξα γυρω μου και δεν μπορουσα να δω τιποτα. Μετα απο λιγο εβαλα τις σκεψεις μου σε μια σειρα και καταλαβα. Ειμουν περικυκλωμενος απο φωτια και λιποθυμησα. Ευτυχως ζουσα ακομα και φαινοταν οτι δεν ειχα παθει τιποτα.
-Μα τι στο καλο ηταν αυτο?
Με το μυαλο μου ακομα θολο σηκωθηκα και εψαξα για το μονοπατι. Αφου το βρηκα συνεχισα τον δρομο μου. Κοντεψα να χασω την ζωη μου και ομως κατι μου ελεγε να συνεχισω.

Ο δρομος ειχε αποκτησει μια κατηφορικη κληση η οποια με ξεκουραζε παρα πολυ. Προσπαθουσα μεσα απο την ομιχλη να δω αλλα χωρις επιτυχια. Οσο περπατουσα στα αυτια μου ηχουσε ακομα το κλαμα... Τι ονειρο μπορει να ειδα? Κοιταξα τον ουρανο. Ηταν πιο μουντος και απο μια μερα με καταιγιδα. Δεν μπορουσα καν να διακρινω αν ηταν μερα ή νυχτα λες και το νησι ειχε δικο του ωραριο. Μετα απο λιγο συναντησα ενα σταυροδρομι. Δεν υπηρχε καποια πινακιδα που να εδειχνε τι υπηρχε στην καθε κατευθυνση οποτε ακολουθησα το ενστικτο μου και πηγα δεξια.

Ο δρομος μετα απο λιγο αρχισε να ανηφοριζει.
-Το ενστικτο μου μεσα... Να θυμιθω να μην παιξω χαρτια σημερα γιατι με βλεπω να χανω και τα ρουχα μου.
Μετα απο κανα 5λεπτο ανηφορας ακουσα εναν περιεργο ηχο ο οποιος σταματησε αμεσως... Αρχησα να περπαταω πολυ αργα. Ξανακουστηκε ο ηχος. Ηταν σαν βηματα και μαλιστα πολυ κοντα μου. Ειχα αρχησει να ιδρωνω. Κοιτουσα την ομιχλη αλλα δεν εβλεπα κατι. Οποτε γυρναγα το κεφαλι μου προσ τον ηχο αυτο δεν ηταν κανεις εκει και ομως.

Ενιωθα κατι να με παρακολουθει. Κατι το οποιο δεν ηθελε να ξερω οτι ειναι εκει. Κρυβοταν αλλα ηταν ακριβως μπροστα μου. Ξαφνικα υπηρχε νεκρικη σιγη. Μπορουσα να ακουσω την καρδια μου να χτυπα σαν ενα ρολοι μεσα σε ενα αδειο δωματιο. Πλεον ειχα χασει την ψυχραιμια μου. Το βημα μου απο αργο χωρις να το καταλαβω ειχε γυρισει σε βαδιν. Με την αυξηση μου αυτη αρχισαν να ακουγονται και τα βηματα παλι. Κοιταζα δεξια και αριστερα και το μονο που κατεφερνα να δω ηταν για ενα δευτερο του δευτερολεπτου μια σκια.

-Η φαντασια μου θα ειναι.
Ο δρομος μου φαινοταν ατελειωτος. Ο τρομος ειχε παραλυσει καθε μου λογικη σκεψη. Πλεον δεν γυρνουσα ολο το κεφαλι μου για να δω. Μεχρι που κοιταξα με την ακρη του ματιου μου και να το... Βρισκοταν ακριβως εκει στην ακρη του ματιου μου. Μια τεραστια σκια με ενα κοκκινο και ενα μπλε ματι. Αρχισα να τρεχω τοσο γρηγορα που σκονταψα και επεσα. Τοτε το ακουσα...

Το κλαμα απο το ονειρο μου. Σηκωσα το κεφαλι μου και ειδα μια γυναικια φιγουρα.
-Κυρια μου ειστε καλα? Τι κανετε εδω? Κατι ειναι εκει εξω και με κυνηγουσε και...
Η γυναικα δεν με ακουγε... Συνεχισε να κλαιει... Ηταν γυρισμενη πλατη και δεν μπορουσα να δω το προσωπο της. Μεχρι που πλησιασα πιο πολυ.
-Κυρια μου ειστε καλ...α?
Οταν ειδα πιο καλα την πλατη τοτε ενα ριγος με διαπερασε... Αρχησα να νιωθω την ατμοσφαιρα να βαραινει και να με πνιγει...
Μακρια μαυρα μαλλια και λευκο σαν φαντασμα δερμα...
-Μα..μα?

-Μαμα τι κανεις εδω? Πως βρεθηκες εδω? Γιατι κλαις? Τι εγινε? Μαμα? Μαααμαα?
Γυρισε και μου εριξε ενα χαστουκι τοσο δυνατο που εχασα την ισορροπια μου.
-ΜΗΝ ΜΕ ΑΠΟΚΑΛΕΙΣ ΕΤΣΙ! ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΠΙΑ! ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ!
Ειχα μεινει να την κοιταω να φωναζει αφηνιασμενη ενω κρατουσα το μαγουλο μου.
-Για πιο πραγμα μιλας?
-ΜΟΥ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ 2 ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΧΩ ΜΕΙΝΕΙ ΜΟΝΗ ΚΑΙ ΕΡΗΜΗ ΕΝΩ ΕΣΥ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΟΥΛΑ ΣΟΥ!
Τοτε καταλαβα οτι μιλουσε για τον αδερφο μου και τον πατερα μου...
-ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΑΕΙ Ο ΚΑΛΟΣ ΜΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΦΕΡΕΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΩΡΑ ΘΑ ΖΟΥΣΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΖΗΛΕΥΕ Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΠΕΙΡΑΤΗΣ!

Αρχισε να με πιανει απογνωση... Ειχε δικιο... Αν ο μπαμπας ειχε παει να μου φερει αυτο το φρουτο για δωρο τωρα θα ζουσε...
-Μα δεν πως θα μπορουσα να ξερω? ΕΓΩ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΚΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΔΩΡΟ!
-ΜΗΝ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΕΙΣ! ΕΙΣΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΣ! ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΧΕΣ ΓΕΝΝΗΘΕΙ!
Με την τελευταια της φραση, το μυαλο θολομενο και δακρυα στα ματια χωρις να το καταλαβω ειχα βγαλει το kodachi μου και την ειχα καρφωσει στο στομαχι...

Εκανα λιγα βηματα πισω και επεσε στο πατωμα. Μια λιμνη αιματος αρχισε να σχηματιζεται...
-Τι εκανα?
Ξαφνικα ακουσα κλαμα μωρου και ειδα πιο περα ενα καλαθι...
Πλησιασα και ειδα ενα μωρο. Αφου σκουπησα τα ματια μου ειδα οτι αυτο το μωρο ειμουν εγω...
Δεν το πολυσκεφτηκα και το πηρα αγκαλια. Προσπαθησα να το ηρεμισω αλλα δεν καταφερνα και πολλα.
-Λογικα οταν θα μεγαλωσεις θα με μισεις. Αλλα αφου εισαι εγω αυτο σημαινει οτι θα μισω τον εαυτο μου... χεχε... τι τραγικη ειρωνια...

Μεσα στον μονολογο μου δεν ειχα καταλαβει οτι το μωρο ειχε σταματισει να κλαιει. Το κοιταξα και ειδα τα ματακια του να με κοιτανε. Του χαμογελασα και μια φραση μου ξεφυγε.
-Θα με συγχωρεσεις?
Τοτε το μωρο σηκωσε το χερακι του, μου επιασε το δαχτυλο και αρχισε να παιζει μαζι του και να γελαει.
-Αυτο να το παρω σαν ναι?
Τοτε το μωρο αρχισε να λαμπει και εξαφανανιστηκε...
Γυρισα το κεφαλι μου και στο πτωμα της μητερας μου και εξαφανιστηκε και αυτο σε ενα συννεφο καπνου αφηνοντας το kodachi μου να πεσει στο εδαφος.

Αμεσως καταλαβα οτι ενα πολυ αρρωστημενο παιχνιδι παιζοταν πανω στο νησι και οποιος ηταν απο πισω θα ειχε ασχημο τελος...
-Kukukukukuku... Πολυ καλα... Εδειξες οτι εισαι αξιος για αντιπαλος για αυτο και θα σου κανω την τιμη...
Μια φωνη ακουστηκε και εμφανιστηκε μπροστα μου ενας νεαρος. Δεν ηταν μεγαλυτερος μου αλλα ειχε ενα κοκκινο λαμπερο ματι και ενα μπλε...
-Ωστε εσυ με παρακολουθουσες και τα εκανες ολα αυτα? Ετοιμασου να πληρωσεις για ολα οσα τραβηξα!
Ετρεξα προς τα πανω του και επιτεθηκα.

Η μαχη ηταν σκληρη. Και οι 2 μας δεχτηκαμε πολυ ζημια αλλα τελικα καταφερα να τον νικησω.
-Οχο? Τελικα... κρυβεις περισσοτερα απο οσα δειχνεις...
Ειπε ο Mukuro και επεσε στο εδαφος. Ενιωθα το σωμα μου βαρυ. Το κεφαλι μου πονουσε και ειχα καποιες ασχημες πληγες.
-Δεν βλεπω να αναρρωνω γρηγορα μετα απο αυτο.
Ξαφνικα το νησι αρχισε να τρεμει.

-Τι γινεται τωρα? Σεισμος?
Η ομιχλη αρχισε να διαλυεται και κοιταξα γυρω μου. Το τοπιο δεν ειχε μεγαλη διαφορα μεχρι που κοιταξα πισω. Μπορουσα να δω το καραβι. Ηταν το πολυ 20 μετρα μακρια.
-Μα πως?
Μετα κοιταξα τον Mukuro και σκεφτηκα οτι καποιο κολπο του θα ηταν. Σηκωσα λοιπον το σωμα του και τον εσυρα μεχρι το καραβι για να τον παραδωσω.

-Hanji! Ελα γρηγορα πανω στο καραβι φευγουμε αμεσως! Το νησι εχει αρχησει να βυθιζεται και... ποιος ειναι αυτος?
-Η αιτια που υπαρχει αυτο το νησι.
Ο καπετανιος με κοιταξε εκπληκτος και που εκανε σημα να ανεβω. Μολις ανεβηκα διεταξε την φυλακιση του Mukuro και την αμεση περιθαλψη μου.
-Ποσες ωρες ελειπα?
-Ωρες? Εσυ δεν λειπεις ουτε μιση ωρα. Οι αλλοι 3 γυρισαν πριν κανα τεταρτο με τα γνωστα συμπτωματα του νησιου.

-Τουλαχιστον τωρα δεν θα παθει κανεις αλλος τιποτα.
-Καπετανιε!
Ενας ναυτης μπηκε μεσα στο ιατρειο.
-Ο φυλακισμενος εξαφανιστηκε!
-Τι εννοεις εξαφανιστηκε?
-Πριν 1 λεπτο ηταν μεσα στο κλουβι και τωρα στην θεση του ειναι μια κοπελα.
-Κοπελα?
Αμεσως σηκωθηκα και κουτσα στραβα πηγα στο κελι και ειδα την κοπελα.
-Εσυ εισαι που ζητουσες βοηθεια? Που ειναι ο Mukuro? Σε πειραξε?
-O Mukuro-sama δεν θα με πειραζε ποτε.
Ειπε και εξαφανιστηκε σε ενα συννεφο καπνου.
-Κukukukukukuku
-Καταραμενε... Την επομενη φορα ορκιζομαι πως θα σταματησω την καρδια σου.
-Δυστηχως οι δυναμεις του δεν περιοριζονταν με τις χειροπεδες. Καποια πραγματα ειναι ακομα αγνωστα ακομα και για μας...
Μετα απο την προσπαθεια του καπετανιου να με ηρεμισει επεστρεψα στο ιατρειο οπου και εμεινα για το υπολοιπο ταξιδι.

Όνομα: Hannah Jinto
Haki Points: -
Player of the Week Points: 5
Beli: 16.000
Fame Points:+1.500.000