[Αρχή-Παρελθόν]The beginning of everything.Part-1.[Τέλος]

10 χρόνια πριν:

Η ιστορία μου ξεκινά σε ένα γραφικό χωριό στην South Blue Sea με την επονομασία Karate Island.Εκεί ζούσε ένα παιδί με το όνομα Goku, Son.D.Goku για την ακρίβεια.Τότε ήμουν 8 χρονών.Ζούσα με τους γονείς μου και την μικρή μου αδερφή.Ακόμα την θυμάμαι εκείνη την ημέρα.Ήταν η μέρα που άνοιξε ο Δάσκαλος Shinobu τη δικιά του σχολή Καράτε.Ολόκληρο το χωριό είχε χαρεί για τούτο το νέο άλλα πιο πολύ ο δήμαρχός μας ο Keiji καθώς πίστευε πως θα ήταν καλή διαφήμιση για το νησί.

Και εγώ, όπως όλοι οι άλλοι, περίμενα με ανυπομονησία να ανοίξει η σχολή για να πάω να γραφτώ στα μαθήματα.Βρισκόμουν απ τα χαράματα έξω απ την είσοδο της σχολής και περίμενα πως και πως τον δάσκαλο Shinobu να ανοίξει για πρώτη φορά τη σχολή του και να είμαι ο πρώτος του μαθητής.Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι από την χαρά μου.Καθώς κοιτούσα στο βάθος της πόλης είδα τον δήμαρχο να ερχόταν παρέα με τον δάσκαλο.Χωρίς να χάσω λεπτό έτρεξα προς το μέρος τους.

Δάσκαλε, δάσκαλε, που ήσουν, τόση ώρα περίμενα να ανοίξεις., του κάνω.
Τι έπαθες και βιάζεσαι τόσο πολύ να ανοίξω για πρώτη φορά? μου είπε.
Δεν στο έχω ξαναπεί ρε δάσκαλε? Θέλω να είμαι ο πρώτος σου.
Λέγοντας ότι θέλω να είμαι ο πρώτος του βέβαια εννοούσα μαθητής.
Ναι όμως δεν χρειαζόταν να έρθεις εδώ τόσο νωρίς. Αφού πριν της 8 δεν θα ανοίξω και η ώρα είναι 7:30.Επίσης νομίζω πως ξέχασες να χαιρετίσεις κάποιον.
Αναρωτήθηκα για 1 δευτερόλεπτο αλλά μόλις κοίταξα δίπλα στον δάσκαλο είδα τον δήμαρχο να με κοιτάει με ένα περίεργο βλέμμα.
Για σου και σένα Κύριε Δήμαρχε,συγνώμη που σε ξέχασα πριν απ την χαρά μου δεν σε είδα.
Δεν πειράζει Goku παιδί μου.Δε μου λες Shinobu δεν ήρθε η ώρα να ανοίξεις επιτέλους την περιβόητη σχολή σου?
Επιτέλους. φώναξα και το χαμόγελο μου έφτασε στα αφτιά
Η πόρτα άνοιξε και αυτό που είδα μέσα ήταν κάτι το απερίγραπτο.

Όλος ο εσωτερικός χώρος είχε καταστραφεί.Όργανα γυμναστικής, στολές, το ειδικό πάτωμα που είχε παραγγείλει ο δάσκαλος, όλα είχαν καταστραφεί.Πήγα να φωνάξω αλλά ο δάσκαλος μου με σταμάτησε και μου έκανε νόημα να ησυχάσω, το ίδιο έκανε και στον δήμαρχο.Μόλις ησυχάσαμε είδαμε μια σκιά ενός περίεργου πλάσματος. Δεν ξέραμε αν ήταν άνθρωπος η όχι.Ο δάσκαλος το πλησίασε αλλά εκείνο το πράγμα τον άκουσε και άρχισε να τρέχει προς την είσοδο όπου είμασταν εγώ και ο δήμαρχος.Τελικά αυτό το πλάσμα ήταν ένα ζώο απ το δάσος πέρα απ την πόλη αφού το είδαμε.Αλλά το επόμενο πρόβλημά ήταν που ερχόταν προς το μέρος μας.Ο δήμαρχος άρχισε να τρέχει και να φωνάζει.Εγώ είχε παγώσει εκεί και δεν κουνιόμουν.Έβλεπα το ζώο να ερχόταν κατά πάνω μου και άρχισα να κλαίω. Το ζώο ήταν τριπλάσιο από μένα.Άρχισα να κλαίω όλο και πιο δυνατά καθώς η απόσταση μεταξύ μας όλο και ελαχιστοποιούταν.Την τελευταία στιγμή λίγο πριν το ζώο με χτυπήσει με μια αστραπιαία κίνηση ο δάσκαλος με άρπαξε και με έσωσε από του χάρου η μάλλον από του ζώου τα δόντια.

Αμέσως το ζώο έφυγε για το δάσος.Εγώ δεν αισθανόμουν και πολύ καλά εκείνη την στιγμή.Ο δάσκαλος σηκώνεται και πήγε να βρει τον δήμαρχο που είχε κρυφτή.Μόλις τον βρήκε άρχισαν να συζητάνε για κάτι.Δεν άκουσα και πολύ καλά γιατί εκείνη την στιγμή ζαλιζόμουν. Σηκώθηκα, για να πάω προς το μέρος τους και να ευχαριστήσω το δάσκαλο που μου έσωσε τη ζωή,αλλά όχι για πολύ καθώς εκείνη τη στιγμή έπεσα και λιποθύμησα.Όταν ξύπνησα βρισκόμουν στο δωμάτιό μου.Δεν ήξερα τι είχε συμβεί.Κατέβηκα κάτω και είδα τους γονείς μου και τον δάσκαλο με τον δήμαρχο να καθόντουσαν και να συζητούσαν.

Από τις εκφράσεις των προσώπων τους κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά.Αμέσως κατέβηκα κάτω, μόλις με είδαν αμέσως άλλαξαν το θέμα της συζήτησης.Το κατάλαβα από το βλέμμα τους. Τους κοιτούσα σκεπτικός και ρώτησα τι συνέβηκε.Μου είπαν πώς απλά είχα ταραχτεί από την τρομάρα που πείρα τις προάλλες.Από τη μία ανακουφίστηκα αλλά από την άλλη η περιέργειά μου μεγάλωσε έτσι ώστε να μάθω το τι ήταν αυτό το οποίο μιλούσαν.

Από κείνη την στιγμή και μετά δεν υπάρχει μέρα που να μην σκεφτόμουν το τι έλεγαν εκείνοι μεταξύ τους.Μια βδομάδα μετά από κείνο το περιστατικό άκουσα από διάφορα κουτσομπολιά πως το άγριο ζώο το είχαν διώξει από την περιοχή που έμενα κάτι απρόσκλητοι επισκέπτες.Απρόσκλητοι επισκέπτες? Ποίοι να είναι άραγε αναρωτήθηκα.Η περιέργειά μου μεγάλωσε πιο πολύ από πριν.Έτσι αποφάσισα να επισκεφθώ το δάσος.Αλλά πιο πριν έπρεπε να κανονίσω ένα άλλο μου θέμα.

Έπρεπε να πάω στον δάσκαλο για να τον ευχαριστήσω που μου έσωσε τη ζωή τις προάλλες.Μόλις έφτασα στη σχολή,διαπίστωσα πως όλα ήταν στην εντέλεια.Ότι είχε σπάσει-χαλάσει από το ζώο ήταν φτιαγμένο.Επίσης παρατήρησα πως το όνειρο μου να ήμουν ο πρώτος του(μαθητής) καθώς η σχολή ήταν γεμάτη από τα παιδιά του χωριού.Τσαντίστηκα να πω είναι η αλήθεια καθώς έχασα αυτήν την ευκαιρία χάρης σε ένα ΖΏΟ.Δεν έδωσα και μεγάλη σημασία και προχώρησα μέσα για να μιλήσω με τον δάσκαλο.

Μόλις έφτασα κοντά του του είπα:
Γεια σου δάσκαλε.Ήρθα να σε ευχαριστήσω για αυτό που έκανες τις προάλλες.
Ποίο?Το ότι σε έσωσα?Μην ανησυχείς καθόλου.Το ίδιο θα έκανα όποιος και να ήταν.
Το ξέρω δάσκαλε ότι θα έκανες το ίδιο για όλους.Αλλά ένα ευχαριστώ το δικαιούσαι. Εξάλλου δεν ήρθα εδώ μόνο για να σου πω ευχαριστώ αλλά και για να γραφτώ στα μαθήματα.
Μην ανησυχείς για τίποτα.Το κανόνισαν οι γονείς σου και σε έγραψαν όταν ξανά έφτιαξα τη σχολή
Επιτέλους οι γονείς μου προνόησαν για κάτι που μ αρέσει.
Δηλαδή πότε μπορώ να αρχίσω τα μαθήματα?
Από αύριο γιατί σε λίγο κλείνουμε.
Ωραία θα περάσω αύριο το πρωί.Για σου δάσκαλε.
Αυτά είπα και έφυγα.

Στο δρόμο προς το σπίτι μου είδα τον δήμαρχο να μιλάει με κάποιον που δεν τον είχα ξαναδεί.Ξένος έπρεπε να ήτανε.Τον παρατήρησα καλά και πρόσεξα το σπαθί του. Φοβήθηκα, είναι η αλήθεια.Μόλις με είδε ο δήμαρχος με χαιρέτισε.Εκείνη τη στιγμή με κοιτάει και εκείνος ο τρομακτικός άνθρωπος.Τότε άρχισα να τρέχω με όλη μου τη δύναμη για να φτάσω σπίτι μου.Μόλις έφτασα σπίτι μου έτρεξα στο δωμάτιό μου και κλείδωσα την πόρτα.Με ρώτησαν οι γονείς μου τη έχω αλλά δεν τους απάντησα και τους είπα να με αφήσουν μόνο.Και αυτό έκαναν.

Έπεσα για ύπνο χωρίς να φάω το βράδυ.Στον ύπνο μου έβλεπα εφιάλτες με αυτόν να κάνει διάφορα σε μένα και στην οικογένειά μου.Μόλις ξημέρωσε σηκώθηκα απ το κρεβάτι και αφού δεν είχα κοιμηθεί και καθόλου είπα να πάω να φάω κάτι μιας και με είχε κόψει λόρδα.Έφαγα, και μετά άρχισα να σκέφτομαι πως θα μάθω ποιος ήταν αυτός και τι ήθελε.Η μόνη λύσει ήταν να επισκεφθώ τον δήμαρχο.Έφτασα στο δημαρχείο, και πήγα στο γραφείο του δημάρχου για να αποσπάσω οποιαδήποτε πληροφορία μπορούσα.

Άνοιξα την πόρτα και τι είδα.Εκείνο τον τύπο να κάθετε στην καρέκλα του δημάρχου.Σάστισα.Δεμ ήξερα τη να κάνω.
βρε,βρε,βρε. έκανε.
Παρακαλώ... τι θέλετε? του λέω δειλά δειλά
Εσύ δεν είσαι εκείνο το πιτσιρίκι από χθες το βράδυ?
Ν..ναι.
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
Γιατί γελάτε?
Γιατί μόλις θυμάμαι τη χθεσινή νύχτα που άρχισες και έτρεχες απ τον φόβο σ σκάω στα γέλια.Δεν χρειάζεται να φοβάσαι.Με λένε Gaddy και είμαι Marine.
ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...Marine.... είχα μείνει άναυδος.Μόλις άκουσα ότι είναι Marine μου έφυγαν όλες οι υποψίες εις βάρος του. Και τι δουλειά έχετε εδώ κύριε Marine?
Καμιά,περνούσα και είδα αυτό το νησί και είπα να σταματήσω για λίγο καιρό εδώ.
Ωραία.Μιας και δεν έχεις να κάνεις τίποτα θες να σου πω να κάνεις και κάτι?
Για πες.
Να εδώ και λίγο καιρό ακούγονται φήμες πως διάφοροι απρόσκλητοι επισκέπτες βρίσκονται στο δάσος και αναστατώνουν τα ζώα με αποτέλεσμα να αναστατώνεται και το χωριό μας.Θέλεις να πάμε μαζί να τους διώξουμε?Σκόπευα να πάω μόνος αλλά αφού είστε και εσείς εδώ να πάμε και οι δύο.
ΤΙ ΕΊΠΕΣ?ΜΗΝ ΠΑΤΉΣΕΙΣ ΤΟ ΠΌΔΙ ΣΤΟ ΔΆΣΟΣ.Φύγε από δω τώρα.

Τρόμαξα και έφυγα.Έβαλα και τα κλάματα.Έτρεξα γρήγορα στη σχολή του δάσκαλου καθώς είχα το πρώτο μου μάθημα.Με βλέπει ο δάσκαλος σε αυτήν την κατάσταση και με ρωτάει τι έχω.Εγώ του λέω ότι συνέβη στο γραφείο του δημάρχου και εκείνος μένει έκπληκτος.Με παρηγόρησε λίγο και μου είπε να μην πάω στο δάσος ο ίδιος.Μου λέει πως είναι επικίνδυνα.Αλλά εγώ δεν χαμπάριαζα από τέτοια.Είχα πεισμώσει.Του πρότεινα να πάμε μαζί αλλά εκείνος είπε πως θα πήγαινε μια βόλτα μόνος του.Αλλά εγώ επέμενα στο να πάμε μαζί.Τελικά δεν ξέρω πως αλλά κατάφερε να με τουμπάρει.

Τελείωσα με το πρώτο μάθημα καράτε αλλά η αλήθεια ήταν πως το καρπούζι ήταν μάπα.Δεν μ άρεσε καθόλου το καράτε.Το θεώρησα λίγο δύσκολο καθώς η σωματοδομή μου δεν ήταν η κατάλληλη λόγου του ύψους μου.Πριν φύγω τον ξαναρώτησα αν θα ήθελε να έρθω και εγώ στο δάσος αλλά αρνήθηκε και τότε.Καθώς έφευγα μου πέρασε η ιδέα απ το μυαλό να τον ακολουθήσω.Αλλά το κακό ήταν πως δεν ήξερα πότε θα έφευγε.Έτσι αποφάσισα να τον ακολουθώ όπου και αν πάει.Άλλα το πρόβλημα ήταν το βράδυ.Θα έπρεπε να γυρνάω σπίτι γιατί αλλιώς οι γονείς μου θα ανησυχούσαν.Έτσι αποφάσισα να παραιτηθώ από αυτήν την εμμονή μου με τους "απρόσκλητους επισκέπτες".

Μερικές μέρες αργότερα ο δάσκαλος αποφάσισε να επισκεφτεί το δάσος.Αλλά επειδή πίστευε πως μόνος του δεν θα καταφέρει να ψάξει ολόκληρο το δάσος αποφάσισε να πάει να ψάξει με μια μικρή ομάδα.Σε αυτήν την ομάδα επανδρώθηκαν και οι γονείς μου.Μόνο έμπιστα πρόσωπα του.Ξεκίνησαν τη μέρα και είπαν πως δεν 8α αργήσουν.Όλα αυτά έγιναν κρυφά από τους υπόλοιπους.Δεν ήξερα και πολλά εγώ εκείνη την στιγμή αλλά το τι θα επακολουθούσε δεν το είχα φανταστεί ούτε στον χειρότερό μου εφιάλτη.

Η νύχτα ήρθε, αλλά κανένας δεν είχε επιστρέψει από το δάσος.Δεν με έπαιρνε και ο ύπνος καθώς ανησυχούσα για τους γονείς μου.Την επόμενη μέρα μερικοί άρχισαν να υποψιάζονται για το που νάνε μερικοί.Κανείς δεν ήξερε και η περιέργειά τους χτύπαγε κόκκινο.Το βραδάκι πριν το φαγητό άκουσα φωνές έξω στο δρόμο.Πιο πολύ θα τις περιέγραφα ως φωνές δυστυχίας.Μόλις βγήκα έξω είδα τον δάσκαλο ματωμένο και δαρμένο.Τον πήγαμε αμέσως στο ιατρείο τον περιποιηθήκαμε και τον αφήσαμε να αναρρώσει.Το τι μας διηγήθηκε είναι μια άλλη ιστορία.