[Τέλος] Απόδραση απ'το Impel Down

Ανέβηκα τις σκάλες όσο πιο γρήγορα μπορούσα, δίχως να δίνω μεγάλη σημασία στον πόνο που ένιωθα. Το σώμα μου συνέχιζε να πονάει παρ'όλη τη ξεκούραση. Το πρώτο επίπεδο ήταν διαφορετικό. Ήταν σαν λαβύρινθος, ενώ κάπου στο βάθος στο αριστερό μου χέρι, διέκρινα ένα μέρος γεμάτο κρυστάλλους.
Προτίμησα να ακολουθήσω άλλο μονοπάτι και έστριψα αριστερά. Ένας όχλος φρουρών άρχισε να τρέχει προς το μέρος μου, αλλά ευτυχώς πρόλαβα να κρυφτώ. Απ'ότι φαίνεται δε με είχαν ψιλιαστεί και μου έδωσαν την ευκαιρία να ξεφύγω.

Συνέχισα να προχωράω όλο και βαθύτερα στο 1ο επίπεδο. Πέρασα από διάφορα κελιά και οι καταζητούμενοι με εκλιπαρούσαν να τους ελευθερώσω, αλλά δεν είχα χρόνο για τέτοια. Επιπλέον δε θα ελευθέρωνα αγνώστους που μπορεί να προκαλούσαν κακό στον κόσμο. Το γεγονός ότι ήμουν ο ίδιος καταζητούμενος δε σήμαινε τίποτα. Είχα κάνει και γω λάθη και θα φρόντιζα να τα διορθώσω στο μέλλον. Έπρεπε να αλλάξω λίγο το σκεπτικό μου. Δεν είναι όλοι οι Marines διεστραμμένοι. Αυτό θα φρόντιζα να το εμπεδώσω πριν κάνω οτιδήποτε άλλο.

Η πορεία μου συνεχίστηκε ακάθεκτα. Οι φυλακισμένοι έκαναν τόση φασαρία, που πολλά μεγάλα και περίεργα πλάσματα ξεχύθηκαν σε ολόκληρο το επίπεδο.
-ΑΑΑΑ!!! Τα Blugori είναι έξω!!! ούρλιαζαν και χώνονταν στο βάθος των κελιών τους. Δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτά τα πλάσματα, πάντως δεν είχα σκοπό να τα πολεμήσω. Όχι ότι δεν μπορούσα, αλλά καλό θα ήταν να μην σπαταλάω τις δυνάμεις μου και να μη θέτω σε κίνδυνο τη σωματική μου ακεραιότητα χωρίς λόγο. Έτσι, κρύφτηκα πίσω από μερικά κελιά και στριμώχτηκα όσο περισσότερο μπορούσα σε ένα άνοιγμα για να μη φαίνομαι.

Όταν ο όχλος των Blugori πέρασε, βγήκα απ'την κρυψώνα μου και ετοιμάστηκα να φύγω. Άρχισα να τρέχω περνώντας τα κελιά των φυλακισμένων. Σε λίγη ώρα είχα φτάσει κοντά στην κεντρική πύλη, όπου δυστυχώς με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Μια ομάδα φρουρών είχε μείνει πίσω και όπλιζε τα μουσκέτα της. Αποτελούταν από 5 φρουρούς, οι οποίοι με το που με είδαν πήραν αμυντική στάση, ενώ ο ένας έτρεξε προς το διάδρομο όπου με είχε πάει ο Magellan για να με βασανίσει. Δεν έπρεπε να τον αφήσω να πάει. Εκεί λογικά θα είχαν ασύρματους και θα ειδοποιούσαν τον Warden. Γρήγορα χρησιμοποίησα τις δυνάμεις του φρούτου μου για να αφοπλίσω τους φρουρούς.

-Magnetic Whirlpool!!!!
Τα όπλα των φρουρών έφυγαν απ'τα χέρια τους μαζί με οτιδήποτε μεταλλικό σε ακτίνα 10 μέτρων. Τα μεταλλικά αντικείμενα έκαναν κυκλικές κινήσεις γύρω απ'το χέρι που είχα υψώσει στον αέρα. Άρχισαν να περιστρέφονται με μεγάλη ταχύτητα και αστραπιαία κατέβασα το χέρι μου προς τη μεριά των έντρομων φρουρών. Τα μεταλλικά αντικείμενα τους θέρισαν, αλλά αυτός που ήθελα είχε ήδη μπει στο διάδρομο.
Ευτυχώς μπορούσα να το δω ακόμα και με μια κίνηση του χεριού μου, ένα σπαθί ήρθε στο χέρι μου.
-Repel!!! φώναξα και εκείνο καρφώθηκε στην πλάτη του φρουρού.

Παρατήρησα ότι φορούσα ακόμα τα ρούχα των φυλακισμένων και αποφάσισα να πάρω πίσω τα δικά μου.
Κίνησα για το δωμάτιο όπου τα είχα αφήσει και ευτυχώς τα βρήκα. Ήταν πάνω στο τραπέζι ανέγγιχτα.
Άλλαξα στα γρήγορα και φόρεσα το πιστόλι και το στιλέτο του Buggy στη ζώνη μου. Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι είχα αφήσει το σπαθί του Izuru στο Organ Island. Το σπαθί αυτό σήμαινε πολλά για μένα. Ίσως έκανα μια απόπειρα να το πάρω αφού δραπέτευα. Μέχρι στιγμής όλα πήγαιναν καλά. Έτρεξα και πάλι προς την πύλη και για κάποιον λόγο είχε ανοίξει. Δεν έπρεπε να χάσω την ευκαιρία, είτε ήταν παγίδα είτε όχι.

Βγήκα απ'την υποθαλάσσια φυλακή και σαν από θαύμα τα warships ήταν αφύλακτα. Δεν είχα και πολλές επιλογές. Ανέβηκα όσο πιο γρήγορα και προσεκτικά μπορούσα σε ένα απ'αυτά και κρύφτηκα στο αμπάρι.
Περίμενα αρκετή ώρα, μέχρι που ποδοβολητά ακούστηκαν στο κατάστρωμα.
-Το 'σκασε; Πώς; Ηλίθιοι!!! Γιατί δεν ήσασταν στην αποβάθρα!?
Οι Marines έψαχναν σε ολόκληρο το πλοίο. Ένας μπήκε στο αμπάρι, αλλά ευτυχώς είχα κρυφτεί κάτω από μια στίβα κιβωτίων και δε φαινόμουν. Ύστερα από λίγο ακούστηκε η φωνή του Vice-Admiral ξανά:
-Ξεκινήστε γρήγορα. Άμα δεν είναι σε κανένα πλοίο δε θα χει πως να ξεφύγει!!!
-Κρίμα. Είμαι και μάλιστα στο δικό σου.. βλάκα! σκέφτηκα και χαμογέλασα.
Λίγα δεύτερα αργότερα, το καράβι ξεκίνησε προς άγνωστη πορεία, αλλά φυσικά τα πάντα ήταν καλύτερα απ'το Impel Down. Έτσι, έκατσα στο αμπάρι και περίμενα πότε θα είχα την ευκαιρία να το σκάσω..

[Τέλος]