[Τέλος-Αποστολή] Το μυστηριώδες νησί και η αναζήτηση.

[Αρχή]

Έπλεα προς το άγνωστο. Μετά την αποστολή μου στο Baratie δεν είχα κάποια νέα αποστολή κι έτσι δεν είχα συγκεκριμένο προορισμό. Με βάση τους χάρτες μου, κατευθυνόμουν προς ένα νησί, εν ονόματι Mystery Island. Λέγεται ότι μόνο ο Βασιλιάς των Πειρατών είχε περάσει από κει και ποτέ κανένας δεν επέζησε. Τι να υπήρχε εκεί άραγε; Ξαφνικά, ένα γεράκι φάνηκε στον ουρανό. Είχε κάτι δεμένο στο αριστερό του πόδι και προσγειώθηκε μπροστά μου.

Το πτηνό τέντωσε το πόδι του προς το μέρος μου και εγώ τράβηξα το γράμμα. Με το που το πήρα, το γεράκι πέταξε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το επεξεργάστηκα και παρατήρησα ότι ήταν σφραγισμένο με τον ίδιο τρόπο, όπως αυτά που μου έστελνε ο Kakumeika. Το άνοιξα και ήταν ο ίδιος γραφικός χαρακτήρας. Ήταν η επόμενη αποστολή μου και μάλιστα μεγάλη σύμπτωση. Έπρεπε να πάω στο Mystery Island και να αναζητήσω πληροφορίες για δυο Επαναστάτες που είχαν χαθεί εκεί.

Σίγουρα δε θα ήταν εύκολο. Με βάση τις φήμες, το νησί πρέπει να ήταν ακατοίκητο, καθώς μόνο ένας άντρας κατάφερε να πάει σε αυτό και να επιβιώσει. Όπως και να το έβλεπα, δεν άλλαζε τίποτα. Έτσι κι αλλιώς, εκεί θα κατέληγα και θα μάθαινα περισσότερα. Κράτησα σταθερή την πορεία μου και απλά περίμενα για την άφιξη μου στο μυστηριώδες αυτό νησί. Ο καιρός ήταν ευνοϊκός. Είχε λιακάδα και ένα δροσερό αεράκι φυσούσε, κάνοντας το ταξίδι ευχάριστο και χαλαρωτικό.

Η ώρα πέρναγε και σιγά σιγά, το νησί άρχισε να διαγράφεται στον ορίζοντα. Στο αντίκρισμα του, σηκώθηκα και ετοιμάστηκα. Πήρα 1 κουτί με σφαίρες, το κατάνα μου και φόρεσα τον λευκό μανδύα μου. Λίγα λεπτά αργότερα έπιασα στεριά. Πήδηξα στην χρυσή αμμουδιά και έσυρα με όλη μου τη δύναμη την σχεδία, βγάζοντας την απ'το νερό. Αφού τεντώθηκα, έλεγξα το τοπίο. Μπροστά μου υπήρχε ένα πυκνό δάσος, του οποίου δεν μπορούσα να διακρίνω το τέλος. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, μπήκα μέσα για να το εξερευνήσω.

Το δάσος ήταν πυκνό, τόσο που δεν μπορούσα να διακρίνω τον ουρανό από πάνω μου. Οι φυλλωσιές κάλυπταν τα πάντα και μια στο τόσο, μια ηλιαχτίδα φαινόταν να ακουμπάει τη γη. Προχωρούσα αρκετά επιφυλακτικά και ερευνώντας για τυχών στοιχεία, αλλά δεν έβρισκα τίποτα. Ήταν γεμάτο φυτά και βότανα, τα οποία δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Το νησί ήταν πανέμορφο και δεν μπορούσα να φανταστώ τι το τρομακτικό και επικίνδυνο μπορούσε να υπάρχει εδώ. Ο χρόνος θα φανέρωνε την απάντηση και σύντομα μάλιστα.

Ξαφνικά, ακούστηκαν κλαδιά να σπάνε και αυτόματα γύρισα τραβώντας το σπαθί μου. Κανείς δεν ήταν εκεί. Δεν έβαλα το κατάνα μου στη θήκη, παρά συνέχισα την πορεία μου. Ήξερα ότι κάποιος βρισκόταν εδώ και είχα το αίσθημα ότι δεν ήταν για καλό σκοπό. Στο βάθος φαινόταν μια εκτυφλωτική λάμψη, που μου έδειχνε ότι η πορεία μου στο δάσος τελείωνε. Βγήκα στο φως του ήλιου, αλλά δεν ήταν το αποτέλεσμα που περίμενα. Ήμουν μπροστά σε έναν γκρεμό, κάτω απ'τον οποίο υπήρχαν βράχια και η θάλασσα. Αυτό ήταν το νησί? Μόνο το δάσος ή είχα κάνει κάτι λάθος?

Άκουσα βήματα πίσω μου. Αυτή τη φορά ήμουν σίγουρος ότι κάποιος με ακολουθούσε. Γύρισα και πάλι κρατώντας αμυντικά το κατάνα μου, αλλά αυτό που είδα με έκανε να αλλάξω στάση. Ήταν δυο Marines. Και οι δυο κρατούσαν σπαθιά και είχαν ένα χαιρέκακο χαμόγελο στο πρόσωπό τους.
-Για δες ποιον έχουμε εδώ. Έναν Επαναστάτη! Χαχαχα! Ήρθες για να σώσεις τους φίλους σου?
-Χμμμ.. ευχαριστώ για την ενημέρωση. Το μόνο που έχω να κάνω τώρα είναι να σας αναγκάσω να μου πείτε που βρίσκονται.
Άπλωσα το χέρι μου και με μια κίνηση, τα σπαθιά τους ήρθαν προς το μέρος μου.

-Α... Και συ χρήστης Φρούτου είσαι? Έχετε καταντήσει κουραστικοί.. είπε ο ένας απ'τους δύο και έβγαλε κάτι απ'την τσέπη του.
-Πάμε! φώναξε ο δεύτερος και όρμησαν κατά πάνω μου.
-Repel! φώναξα και τα σπαθιά τους εκσφενδονίστηκαν προς το μέρος τους, αλλά εκείνοι τα απέφυγαν. Ήταν πιο ισχυροί απ'τους άλλους Marines που είχα πολεμήσει. Ήξεραν πώς να κινούνται στη μάχη και να αντιδρούν σωστά. Ο ένας μου έριξε γροθιά, αλλά την απέφυγα. Απ'ότι φαίνεται ήταν το σχέδιο τους έτσι. Ο άλλος βγήκε ακριβώς στο σημείο που είχα σταθεί και με τη σειρά του μου έριξε μια γροθιά στο στομάχι.

Ένιωσα κάτι περίεργο. Ένιωσα ότι οι δυνάμεις μου χάθηκαν για μια στιγμή, αλλά επανήλθαν. Κοίταξα έκπληκτα τον Marine που με χτύπησα και ένα χαμόγελο είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του.
-Το κατάλαβες ε? Το δαχτυλίδι μου είναι από Kairoseki. Δεν είμαστε γνωστοί ανάμεσα στους Marines για κανένα λόγο. Είμαστε απ'τις πιο ισχυρές ομάδες!
Δεν το είχα παρατηρήσει. Αυτό που έβγαλε απ'την τσέπη του ήταν ένα δαχτυλίδι που είχε πάνω του μια στρώση από Sea Stone. Ότι κι αν έκαναν όμως, δεν είχαν ελπίδα απέναντί μου. Το μόνο που είχα να κάνω, ήταν να τους κρατήσω μακριά μου.. και αυτό είχα σκοπό να κάνω.

Έβγαλα μερικές σφαίρες απ΄την τσέπη μου και χρησιμοποιώντας μαγνητική κύματα, τις έστειλα με μεγάλη ορμή προς τα πάνω τους. Σαν να ήξεραν που πήγαιναν οι σφαίρες, πήδηξαν στα πλάγια αποφεύγοντας τες, αλλά δε μου χάλασαν τα σχέδια. Πέτυχα αυτό που ήθελα. Είχαν απομακρυνθεί αρκετά, ώστε να μη με φτάνουν με τα χέρια τους. Τώρα ήταν απλό. Έβγαλα 10 σφαίρες απ'τις τσέπες μου, έτσι ώστε να έχω 5 στο κάθε μου χέρι. Η κάθε σφαίρα αντιστοιχούσε σε ένα δάχτυλο. Ακόμα κι αν γνώριζαν τι επρόκειτο να κάνω μετά, δε θα ήταν ικανοί να το αποφύγουν.

Άπλωσα τα χέρια μου, έτσι ώστε οι παλάμες μου να "βλέπουν" το έδαφος. Χρησιμοποιούσα τις δυνάμεις μου για να μην πέσουν οι σφαίρες και ετοιμάστηκα να τους κάνω μια επίθεση που σκαρφίστηκα εκείνη τη στιγμή. Γύρισα τις παλάμες μου προς αυτού και φώναξα: Gatling Barage!!!
Οι σφαίρες εκτοξεύτηκαν κατά πάνω τους, αλλά όπως φαντάστηκα τις απέφυγαν.
-Χα! Τώρα είσαι νεκρός!!! φώναξε αυτός που είχε το δαχτυλίδι.
Ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου και του απάντησα: Όχι τόσο γρήγορα!
Με μια κίνηση των δαχτύλων μου, οι σφαίρες επέστρεψαν πετυχαίνοντας τους στην πλάτη. Και οι 2 Marines σωριάστηκαν στο έδαφος με μια έκφραση πόνου αποτυπωμένη πάνω τους.

-Π...Πώς!?
-Εσύ ο ίδιος το είπες. Είμαι χρήστης Φρούτου. Ελέγχω τον μαγνητισμό. Μπορώ να χρησιμοποιήσω τη δύναμη μου είτε απωθητικά είτε ελκτικά. Τώρα τη χρησιμοποίησα και με τις δυο της μορφές.
-Να σε πάρει.. Ποτέ δεν πίστεψα ότι θα έχανα από ένα απόβρασμα σαν εσένα.
Ξαφνικά ο άλλος σηκώθηκε και ετοιμάστηκε να με μαχαιρώσει με ένα στιλέτο, το οποίο δεν κατάλαβα από που το εμφάνισε. Έκανα ένα βήμα στο πλάι και το απέφυγα, ενώ στη συνέχεια του έριξα μια γονατιά στο στομάχι, αναγκάζοντας τον να γονατίσει.

-Όχι αδερφέ! φώναξε ο τραυματίας, αλλά φάνηκε να μετανιώνει που το είπε.
Αυτή ήταν η ευκαιρία μου. Τοποθέτησα το σπαθί μου στο λαιμό του Marine και είπα:
Λοιπόν. Θα μου πείτε που είναι οι Επαναστάτες ή να του κόψω το κεφάλι?
Ο τραυματισμένος φάνηκε να διστάζει.
-Φυσικά, μπορώ να του κόψω τα δάχτυλα για αρχή. είπα και έκανα να τον διαμελίσω.
-Όχι! Όχι! Σταμάτα! Θα σου πω! Θα σου πω!
-Σε ακούω! του απάντησα, ενώ ένα αίσθημα ικανοποίησης οργίασε μέσα μου.

-Οι Επαναστάτες αιχμαλωτίστηκαν από την ομάδα μας....
Αφού πήρε μια βαθιά ανάσα, συνέχισε: Ήμασταν 10 άτομα, αλλά οι 7 πέθαναν στη συμπλοκή με τους δικούς σας. Τους κρατάμε αιχμάλωτους για να τους στείλουμε στο Impel Down.
-Πού τους κρατάτε τώρα?
-Σε έναν πρόχειρο καταυλισμό. Ο άλλος μας σύντροφος τους προσέχει.
-Ωραία. Ευχαριστώ για τις πληροφορίες. Ήταν υπεραρκετές.
Με αυτές τις πληροφορίες είχα ολοκληρώσει την αποστολή μου, αλλά δεν ήμουν τόσο απάνθρωπος. Δυο συνάδερφοι μου κινδύνευαν να μπουν στο Impel Down και με βάση το πώς πέρασα εγώ εκεί μέσα, δε θα ήθελα ποτέ να πάνε. Θα εκμεταλλευτώ την ευκαιρία για να τους σώσω. ήταν το μόνο που σκέφτηκα.

-Λοιπόν? Ποιος απ'τους δυο θα με πάει εκεί? Φυσικά, δε θα σκοτώσω τον σύντροφό σας εάν συνεργαστείτε.
Ο τραυματισμένος με κοίταξε διστακτικά και ύστερα έσκυψε προς το πάτωμα. Αυτός που χρησιμοποιούσα σαν όμηρο δεν μίλησε, παρά έκανε το ίδιο.
-Βέβαια, μπορώ ακόμα να τον βασανίσω. Τι λες?
-Να πάρει.. Καλά! Θα σε πάω, αλλά μη του κάνεις κακό!
Χαμογέλασα και έβγαλα δυο ζευγάρια χειροπέδες απ'την τσέπη του ομήρου μου. Στη συνέχεια του τις πέρασα στα χέρια και στα πόδια, έτσι ώστε να μην μπορεί να διαφύγει. Έστρεψα το σπαθί μου στον Marine με το δαχτυλίδι και τον άφησα να με οδηγήσει προς τους χαμένους Επαναστάτες.

Περάσαμε ξανά απ'το πυκνό δάσος, αλλά πήραμε διαφορετική πορεία. Δε διήρκησε πολύ ο περίπατος μας, γιατί ξαφνικά το τοπίο άλλαξε. Βρεθήκαμε σε μια άγονη πεδιάδα, όπου μπορούσα να διακρίνω 3 σκηνές και ανάμεσα τους ξύλα.
-Εκεί είναι. είπε δείχνοντας με το χέρι του.
Προχωρήσαμε προς τα κει, όταν ο Marine έπεσε κάτω. Είχε λιποθυμήσει. Η πλάτη του ήταν γεμάτη αίμα και οι πληγές του δεν έπαυαν να αιμορραγούν. Δεν περίμενα να ζήσει για πολύ ώρα ακόμα. Είχε φάει πέντε σφαίρες έτσι κι αλλιώς. Δίχως να δώσω μεγάλη σημασία συνέχισα και έφτασα στην πρώτη σκηνή.

Άνοιξα την πάνινη πόρτα, αλλά ήταν άδεια. Κίνησα προς τη δεύτερη, όταν ένας άντρας με την ενδυμασία των Ναυτικών βγήκε έξω. Ξαφνιάστηκε που με είδε και χρησιμοποίησα την στιγμή για του επιτεθώ. Έστριψα αστραπιαία το σπαθί μου προς το μέρος του και τον μαχαίρωσα στα πλευρά. Εκείνος σκούζοντας απ'τον πόνο, έπεσε στο έδαφος κρατώντας την πληγή του. Μέσα στη σκηνή μπορούσα να διακρίνω δυο μορφές. Μάλλον ήταν οι Επαναστάτες που έψαχνα. Είχαν τα χέρια τους δεμένα μεταξύ τους στην πλάτη τους, ενώ τους είχαν βάλει δέρματα στο στόμα για να μην μπορούν να μιλήσουν.

Φαίνονταν πολύ ταλαιπωρημένοι και τραυματισμένοι. Όλο τους το σώμα ήταν γεμάτο πληγές και μόλωπες. Στο αντίκρισμα μου το βλέμμα τους γυάλισε και τεντώθηκαν προς το μέρος μου. Όσο πιο επιδέξια μπορούσα, έκοψα τα σκοινιά και τους βοήθησα να βγάλουν τα δέρματα απ'το στόμα τους. Πήραν βαθιές ανάσες και σηκώθηκαν στα πόδια τους.
-Ευχαριστούμε!!! Δόξα το Θεό! Αν έφτανες λίγο αργότερα θα ήμασταν νεκροί.
-Χαίρομαι που είστε καλά! Μου στάλθηκε αποστολή για να μάθω αν είστε καλά, αλλά μιας και βρισκόσασταν εδώ, αποφάσισα να σας ελευθερώσω.
-Καλά έκανες! Αν δε μας έσωνες θα μας σκότωναν ή θα μας έστελναν στο Impel Down. Έτσι θα πήγαινε στράφι η αποστολή μας.
-Τι είδους αποστολή?
-Δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε σε κανέναν. Είναι άκρως απόρρητη.

-Καταλαβαίνω. Α! Ξέχασα. Ονομάζομαι Kuran Kaname!
-Φυσικά! Shuichi.
-Kintarou! Χάρηκα για τη γνωριμία.
-Λοιπόν? Πάμε να φύγουμε?
-Ναι. Δεν έχουμε να κάνουμε τίποτα εδώ. απάντησε ο Shuichi.
Έτσι μπήκαμε ξανά στο δάσος και κατευθυνθήκαμε προς την παραλία. Σε λίγα λεπτά ήμασταν εκεί.
-Θα έρθετε μαζί μου?
-Όχι! Ευχαριστούμε για τη βοήθεια. Σου χρωστάμε! Θα πάμε με το πλοίο μας. Είναι στην άλλη άκρη.

-Θα είναι σίγουρα εκεί?
-Ναι. Το έχουμε κρύψει σε ένα άνοιγμα. Αλήθεια, εσένα πού είναι το πλοίο σου?
-Βλάκα! Είχε μπει στο Impel Down. Πώς να έχει πλοίο.
-Α σωστά! Πάντως συγχαρητήρια. Είσαι απ'τους λίγους που κατάφεραν να βγουν.
-Το ξέρω. Ευχαριστώ. Εγώ θα αποχωρήσω. Καλό ταξίδι και να προσέχετε!!!
-Ευχαριστούμε και πάλι!! Τα ξαναλέμε!!!
Έτσι, έσυρα τη σχεδία μου στη θάλασσα και ετοιμάστηκα ξανά για ένα πολύωρο ταξίδι. Ήλπιζα ότι θα ξεκουραζόμουν στο επόμενο νησί που θα πήγαινα, γιατί οι αποστολές ήταν αρκετά κουραστικές. Απ'την άλλη ένιωθα ότι βοηθάω πολύ το έργο των Επαναστατών και δεν ήθελα να αναπαυτώ. Ήμουν σε δίλημμα, αλλά όπως πάντοτε, την απόφαση θα την έπαιρνε ο Kakumeika και όχι εγώ. Άλλαξα την πορεία μου και έπλευσα προς τα ανατολικά, ελπίζοντας να φτάσω σώος στο νησί που απεικόνιζε ο χάρτης.

[Τέλος]

Όνομα: FonikoKriari
Haki Points: -
Player of the Week Points:7
Beli: 18.000+5.000(Αποστολή)
Bounty/Fame Points:-

Υ.Γ Απίστευτο το μέχρι που κατάφεραν να φτάσουν οι Marines.Τους έδωσες ένα καλό μάθημα και κατάφερες και έσωσες τους συντρόφους μας αλλά οι επαναστάτες που έσωσες και δεν έχουν δώσει σήμα ζωής από τότε που τους έσωσες και αυτό δεν είναι καλό...