[ΑΡΧΗ] Επισκεψη στον τοπο αναπαυσης [ΤΕΛΟΣ]

Εχοντας απομακρυνθει αρκετα ναυτικα μιλια απο το Mirror Ball Island ξαπλωσα πισω στο πατωμα της βαρκας μου και συλλογιζομουν οσα ειχα περασει σε αυτο το μικρο νησι. Δεν περιμενα οτι θα εβρισκα ενα ατομο που θα ηξερε μερικα πραγματα για την οικογενεια μου και πως θα συναντουσα και μια καλοσυνατη κοπελα που θα γινονταν ενας εμπιστος συμμαχος και φιλος μεσα σε αυτη την εποχη της πειρατειας και της αμφιβολιας που υπαρχει προς ολους τους πειρατες απο τον κοσμο που κατοικει στα νησια. Χρειαζομουν τετοια ατομα για να επιβιωσω σε αυτον τον αγριο κοσμο οπου ολοι ειναι εναντιων σου και σε κρινουν χωρις καν να σε γνωρισουνε. Επιπλεον ειχα ανακτησει ενα πολυτιμο κειμηλιο της οικογενειας μου και ειχα πλεον την απορια να μαθω ακομα περισσοτερα μυστικα που μπορει να μας ακρυβε ο πατερας μου. Αφησα τον εαυτο μου ελευθερο και αποκοιμηθηκα εχοντας το μυαλο μου ελευθερο απο οτιδηποτε με βασανιζε.

Υστερα απο μερικες ωρες υπνου ξυπνησα και βρηκα τον ευατο μου να περιπλανιεται μεσα στην θαλασσα χωρις προορισμο. Ειχα ξεχασει να βαλω το τιμονι σε μια κατευθηνση και η βαρκα που περιπλανιωταν μεσα στην θαλασσα χωρις νοημα. Σηκωθηκα και αμεσως εβγαλα τον χαρτη και την πυξιδα που ειχα αγορασει στο Mirror Ball Island για να βρω τον επομενο προορισμο μου. Ριχνοντας μια γρηγορη ματια στον χαρτη προσεξα οτι κοντα στην θεση μου βρισκονταν το Shell Island. Ξαφνιαστικα οταν ειδα οτι ημουν τοσο κοντα σε αυτο το νησι αλλα παραλληλα χαρηκα κιολας μιας κ εδω ειχα περασει την μεγαλυτερη διαρκεια την εφηβικων μου χρονων και ηταν το μερος οπου περασα αρκετα χρονια προπονουμενος και μαθαινοντας τις δυναμεις μου. Εδω εμαθα ολα οσα ηξερα σχετικα με πολλεμικες τεχνες, το φρουτο του διαβολου μου αλλα και πως να χειριζομαι το οπλο μου. Ηταν μια ευκαιρια λοιπον να περασω και να δω πως εγινε το ομορφο αυτο νησι και ισως να συναντησω και μερικα γνωριμα προσωπα που ισως ζουσανε ακομα σε αυτο το νησι. Ειχανε περασει κοντα στα 6 χρονια απο την τελευταια φορα μου ημουνα εδω και ειχα μεγαλωσει και οριμασει πολυ απο τοτε. Ηταν η καταλληλη στιγμη για μια επισκεψη στο Shell Island!

Εχοντας ρυθμισει το τιμονι της βαρκας μου προς την κατευθηνση του Shell Island εβγαλα ενα μπουκαλι με ρουμι απο τον σακο μου και αρχισα να πινω ενω ταυτοχρονα αγναντευα τον οριζοντα. Παντου υπηρχε η ομορφια και η γαληνη της μπλε, απεραντης θαλασσας που σου ηρεμουσε το πνευμα και την ψυχη. Δεν απειχα παραπανω απο 2-3 ωρες απο το Shell Island οποτε δεν θα ηταν δυσκολο το ταξιδι. Καθησα στο πατωμα και αναλογιζομουν ολα οσα ειχα περασει σε αυτο το νησι μαζι με τον δασκαλο Genpou τα 5 χρονια που περασα περιπου εδω. Αρχικα ειχα ερθει εδω με μονο σκοπο να γινω δυνατοτερος για να μπορεσω αν σκοτωσω τον δολοφονω της οικογενειας μου αλλα τελικα εκανα μια δυνατη φιλια με τον δασκαλο μου και μου εμαθε τον σεβασμο προς τον αντιπαλο και οτι ενας δυνατος μαχητης πρεπει να δεν ειναι αυτος που εχει δυνατο σωμα αλλα δυνατη θεληση και ψυχη. Μου εμαθε να τιθασευω την οργη μου και να μετατρεπω καθε περισταση που μου τυχαινε σε πλεονεκτημα. Μου διδαξε ολα οσα ξερω τωρα και θα ηθελα παρα πολυ να τον ξανασυναντησω υστερα απο τοσα χρονια και να του εδειχνα ποσο πολυ εχω προοδευσει.

[ Αναδρομη, 10 χρονια πριν ]

Ενα τεραστιο πλοιον δενει στο μικρο λιμανι της Shell Town. Τα πανια του δεν παραπεμπουνε ουτε σε Marine αλλα ουτε και σε καποιο πειρατικο πληρωμα. Αφου κατεβασανε μια σκαλα αρχισαν να κατεβαινουνε μεσα απο αυτο ανθρωποι ολων την ηλικιων συνοδευομενοι απο 5 αντρες που ητανε ντυμενοι με πολιτικα ρουχα αλλα ηταν υπευθηνοι για την ασφαλεια του πλοιου. Τελευταιος μεσα απο το πλοιο βγαινει ενας εφηβος 14 ετων. Εμοιαζε φοβισμενος και τρομαγμενος αλλα ταυτοχρονα ειχε στο προσωπο του το υφος ενος ανθρωπου που ειχε ζησει κατι φοβερο στην ζωη του. Η αυρα του εδειχνε οτι διψουσε για εκδικηση και πως δεν ητανε ενα φυσιολογικο αγορι.

Κατεβαινοντας απο το καραι οι αντρες της ασφαλειας πηγανε να τον πιασουνε για να τον συνοδεψουνε προς το μερος της πολης αλλα τ αγορι αντιδρουσε:
- Αφηστε με δεν χρειαζομαι προστασια απο κανεναν σας. Ειμαι ικανος να προσεχω τον εαυτο μου και μονος μου.
- Μα κυριε Mephis δεν γινετε να σας αφησουμε μονο σας. Εχουμε διαταγες απο την μητερα σας να σας προσεχουμε μηπως και γυρισει αυτος ο αντρας και θελησει να σας σκοτωσει.
- Θα προσεχω και μονος μου. Θα τον σκοτοσω εγω πριν καταφερει αυτος να κανει τιποτα.

Στο λιμανι βρισκοντας και διαφοροι ανθρωποι απο την πολη που ειχανε παει εκει για να επισκεφτουνε τηναγορα του λιμανιου. Αναμεσα τους βρισκονταν και ενας γερος ανθρωπος κοντα στα 65 χρονια του ο οποιος δεν παρεπεμπε σε κατι ανησυχητικο ή περιεργο. Ακουγοντας τα λογια του μικρου παιδια σκεφτικε και αναρωτιθηκε τι μπορει να εκανε ενα μικρο παιδι να μιλαει με τοσο θρασος και να ξεστομιζε τοσο γενναια αλλα και ταυτοχρονα ανοητα λογια μπροστα σε τοσο κοσμο. Πλησιασε μεσα απο το πληθος το μικρο παιδι και του ειπε:
- Εϊ μικρε πιστευεις οτι μπορεις να επιζησεις χωρις αυτους να φυλανε τα νωτα σου.
- Ε; Ποιος εισαι γερο; Εννοειτε πως μπορω!
- Αποδειξετο μου τοτε. Εγω ειμαι αυτος που ψαχνεις. Δοκιμασε να με σκοτωσεις αν τοσο πολυ το επιθυμεις!!!!
-Τ,τ,τ,τιιι?!?!?

Το μυαλο του παιδιου ειχε θολωσει. Ορμιξε προς τον γερο χωρις δευτερη σχεψη και χωρις καποιο σχεδιο για το πως θα τον σκοτωσει οπως ελεγε. Ο γερος χρησιμοποιωντας το μπαστουνι του εβαλε τρικλοποδια στο αγορι και αφου το εριξε κατω εβαλε το ποδι του στην πλατη του και το σημαδεψε με το μπαστουνι λεγοντας του:
- Αν νομιζεις οτι ετσι θα καταφερεις να σκοτωσεις αυτον που ψαχνεις τοτε αυτος που θα σκοτωθει εισαι μονο εσυ και κανενας αλλος. Δεν ειμαι εγω αυτος που ψαχνεις αλλα αν πραγματικα θελεις να αποκτησεις την δυναμη για να πραγματοποιησεις τα ονειρα και τις φιλοδοξιες σου τοτε μπορω να σε βοηθησω.
Σηκωθηκε απο πανω του, μαζεψε το μπαστουνι του και μερικες τσαντες με τα ψωνια του και αρχισε να απομακρινετε απο την αγορα του λιμανιου.
- Αν θελεις να αποκτησεις τετοια δυναμη ελα να με βρεις οποτε θελεις στην αλλη πλευρα της πολης. Μενω σε μια καλυβα στην παραλια, ελα να με συναντησεις εκει.

Εχοντας αποροφηθει απο τις αναμνησεις μου σκοφτομουν την 1η φορα που ειχα ερθει στο νησι και την γνωριμια μου με τον δασκαλο Genpou. Με τοσο κρασι που ειχα πιει με ειχε παρει ο υπνος και οι 3 ωρες περασανε χωρις να το καταλαβω. Σηκωθηκα ορθιος και κοιταξα στον οριζοντα για να δω που ακριβως ημουν. Ευτυχως για εμενα ο ανεμος δεν ειχε αλλαξει και τα ρευματα της θαλασσας με εφεραν ακριβως μπροστα απο το Shell Island. Βρισκομουν μερικα ναυτικα μηλια μακρια απο το νησι. Επιτελους ειχα φτασει στον προορισμο μου. Το πρωτο πραγμα που θα εκανα μολις πατουσα το ποδι μου στο νησι θα ηταν να παω να φαω ενα καλο γευμα και αμεσως μετα θα επισκεπτομουν τον δασκαλο Genpou.

Μερικα λεπτα αργοτερα και η βαρκα μου ειχε φτασει στο μικρο λιμανακι της Shell Town. Τα πραγματα ειχανε αλλαξει λιγακι αλλα τα περισσοτερα ηταν οπως τα θυμονουν. Πλεον στον μεγαλο λοφο της πολης υπηρχε μια ναυτiκη βαση των Marines. Ελπιζα να μην αναγκαζομουν να βρεθω αντιμετωπος με αλλους Marines μετα την εμπειρια μου στο Mirror Ball Island. Εδεσα την βαρκα μου στον μολο και πηρα τον δρομο για το τοπικο μπαρ που βρισκονταν κοντα στο λιμανι. Ανεβηκα τον ανηφορικο δρομο που οδηγουσε στην βαση των Marines και μετα απο μερικα μετρα συναντησα το μπαρ. Ειχε αλλαξει λιγακι καθως ειχε μεγαλωσει σε μεγεθος αλλα ελπιζα να βρω μεσα μερικα γνωριμα ατομα ομως την παλια ιδιοκτητρια του μπαρ, Roko.

Άνοιξα την πόρτα του μπαρ κ μπήκα μέσα για να πιω κάτι και να σβήσω την διψά μου. Περνώντας την πόρτα αντίκρισα μπροστά μου ένα διαφορετικό μέρος από αυτό που είχα αφήσει πίσω μου 6 χρόνια πριν. Το μέρος ήταν εμφανώς μεγαλύτερο και τα περισσότερα έπιπλα μέσα στο μαγαζί ήταν ολοκαίνουργια. Το μονό που έμοιαζε γνώριμο ήταν το μέρος που βρισκόταν η μπάρα του μαγαζιού, και εκεί πίσω από αυτήν καθόταν μια νέα γυναίκα. Η φιγούρα της όμως με προβλημάτιζε καθώς φαινόταν γνώριμη. Πλησίασα με σκοπό να μάθω ποια ήταν τελικά. Καθώς έφτασα μπροστά από την μπάρα έκατσα σε μια καρεκλά κοντά στο τίμιο και περίμενα την κοπέλα να με πλησιάσει για να παρει την παραγγελια μου. Υστερα από 2 λεπτα περιπου με πλησιασε και γυρισε προς το μέρος μου για να παρει την παραγγελια μου. Καθώς γυρισε για καποιες στειγμες δεν την αναγνωρισα αλλα μετα ειδα τα ματια της και μέσα σε αυτά ειδα την μικρη Ririka που είχα αφήσει πίσω στο νησι πριν 6 χρόνια. Όταν είχα φυγει αητην ηταν περιπου 20 ετων και τωρα πλεον ηταν 27.

Ειχε αλλαξει πολύ από την τελευταια φορα που την είχα δει. Ειχε αλλαξει τα μαλια της και ειχε ψηλωσει λιγακι. Ειχε γινει πλεον μια κανονικη γυναίκα και μαλιστα πολύ ομορφη. Για μερικες στιγμες καθομουν και την κοιτουσα μονό. Αυτήν μην ξεροντας ποιος ημουνα με κοιτουσε με περιεργια.
- Συγνωμη κυριε ειστε καλα? Σας βλεπω λιγακι αφηρημενο.
- Ririka εσυ είσαι?
- Μα πως ξερετε τα ονομα μου κυριε?
- Ririka εγω ειμαι ο Mephisto.
- Mephisto?! Εσυ?! Ποσο καιρο εχω να σε δω. Δεν σε αναγνωρισα
- Χαχ, ουτε εγω αναγνωρισα εσενα στην αρχη αλλα μετα σε καταλαβα. Μεγαλωσες και εσυ πολύ. Εγινες ολοκληρη γυναίκα.
- Ευχαριστω πολύ ρε….Μισο να σε κερασω τοτε μια μπυρα. Δεν νομιζω να αλλαξες προτιμησεις?
- Αν και προτιμαω πλεον το σακε και το κρασι για χαρη του παλιου καιρου θα πιω μια μπυρα αρκει να μου κανεις παρεα και να πιεις και εσυ μια μαζι μ.
- Εννοειτε!

Καθησαμε σε ένα αδειο τραπεζι σε μια γωνια του μαγαζιού και συζητουσαμε για ωρες. Της ειπα τα περισσότερα πραγματα που μου συνεβησανε εδώ στο νησι και πως πριν από 6 χρόνια εφυγα για να βρω απαντησεις σε ερωτησεις σχετικα με την οικογενεια μου. Μου μιλησε και αυτή για το πώς πλεον η Roko ειχε αναλαβει καθηκοντα στην πολη και δεν μπορουσε να είναι η ιδια στο μπαρ οποτε αυτή ειχε αναλαβει τον ρολο της σερβιτορας και αυτης που προσεχε το μαγαζί. Καθώς όμως μιλουσαμε ανοιξε η πόρτα και μπηκε μέσα ένα μικρο κοριτσακι. Μπηκε μέσα τρεχοντας και πηγε και χωθηκε μέσα στην αγκαλια της Ririka.
- Μαμα, μαμα!!! Ακομα δεν τελειωσες την δουλεια? Ελα να παιξουμε
- Μαμα?? Εισαι μητερα Ririka?
- Χεχε, μαλλον ξεχασα να το αναφερω αυτό ετσι?

Είχα σοκαριστει! Το κοριτσακι που θυμομουν ειχε γινει πλεον πραγματικη γυναίκα και μαλιστα ειχε κανει και ένα πανεμορφο κοριτσακι, το οποιο της έμοιαζε κιολας.
- Μα ποτε παντρευτηκες? Και μαλιστα με ποιον?
- Εχει περιπου 3 που παντρευτικα αλλα την Rika την εχω κανει εδώ κ 5 χρόνια περιπου. Γεννηθηκε πριν τον γαμο μου με τον αντρα μου. Αυτος είναι ενας από τους στρατιωτες στην βαση των Marines στην κορυφη του λοφου και ετσι δεν μπορει να είναι συνεχεια στο σπιτι οποτε φερνω την Rika στο μπαρ για να μην είναι μονη της στο σπιτι.
- Αυτό είναι πολύ ωραιο. Χαιρομαι για εσενα και πιστευω ότι η κορη σου θα γινει μια σπουδαια γυναίκα όταν μεγαλωσει σαν την μητερα της.

Ξαφνιαστικα λιγακι από την απροσμενη εξελιξη που είχα μπροστά μου αλλα χαιρομαι που επιτελους βρηκε καποιον με τον οποιο ητανε χαρουμενη όπως φαινόταν και ειχανε μαζι και ένα υγιεστατο κοριτσακι. Κοιταξα την ωρω και ξαφνικα συνηδητοποιησα ότι ειχανε περασει κοντα στις 4 ωρες. Τελικα η ωρα περναει ολυ γρηγορα όταν αναπολεις παλια αναμνησεις. Θυμηθηκα αμεσως ότι ηθελα να παω να επισκεπτω και τον παλιο μου δάσκαλου τον Genpou.
- Ririka μηπως μπορεις να με πας στο σπιτι του Genpou? Εχω πολύ καιρο να τον δω και θα ηθελα να τον ευχαριστησω για όλα οσα εκανε για εμενα και να του δειξω ποσο δυνατος εχω γινει
- Τον Genpou? Δεν τα εμαθες?
- Να μάθω τι? Εγινε τιποτα?
- Ε δεν ξερω πώς να στο πω με τον ευκολο τροπο αλλα ο Genpou είναι..
- Τι επαθε? Πες μου...
Eίχα αρχισει να ανησυχω. Σιγουρα αυτό δεν ητανε το ηρεμο ηφος της Ririka. Κάτι σοβαρό είχε συμβει.

Καθώς ακουγα αυτά τα απιστευτα πραγματα ενοιωθα τον εαυτο μου να χανει τον ελενχο. Ενοιωθα πως αν αφηνα τον θυμο μου να παρει τον ελενχο τοτε τα αποτελεσματα θα ητανε κατραστροφικα για οποιον ητανε διπλα μου. Δεν επρεπε να το επιτρεψω αυτό. Ενοιωθα σιγα σιγα το μυαλο μου να θολωνει από την οργη μου. Το μονό που σκεφτομουν αυτήν την στιγμη ηταν ότι ηθελα να σκοτοσω αυτόν τον Morgan. Οσο είχα χαθει στις σκεψεις μου η Ririka μπροστά μου ειχε αρχισει ηδη να κλαιει. Τα δακρυα της τρεχανε ποταμι από τα ματια της και έμοιαζε να είναι απαρηγορητη. Οσο την εβλεπα το μυαλο μου ηρεμουσε οσπου τελικα αρχισα και εγω να κλαιω για τον χαμο του μεγαλου δάσκαλου μου. Ολος ο θυμος και η οργη μου ειχανε μετατραπει σε λυπη και οδυρμο για τον χαμο του δάσκαλου μου.

Υστερα από αρκετα λεπτα δακρυων σηκωθηκα από το τραπεζι που καθομασταν με την Ririka και κατευθηνθηκα προς την πόρτα. Κοιταξα προς την Ririka και την ρωτησα:
- Που είναι ο ταφος του δάσκαλου?
- Λιγο εξω από το χωριο, κοντα στο σπιτακι που εμενε.
- Θα παω να τον αποχαιρετισω και μετα θα γυρισω πίσω εδώ. Μπορεις να με φιλοξενησεις για σημερα?
- Φυσικα! Εχω ένα μικρο ράτζο στην αποθυκη του μαγαζιού και μπορεις να κοιμηθεις εκεί.
- Ωραια χαιρομαι. Ετοιμασε το θα γυρισω πίσω σε 1 ωρα περιπου.

Χαμενος μέσα στις σκεψεις μου εφυγα από το μπαρ και πηρα τον δρομο που οδηγουσε εξω από την πολη και στο σπιτακι του δάσκαλου. Σε ολη της διαρκεια της διαδρομης σκεφτομουνα οσα είχα περασει με τον δάσκαλου Genpou οσο καιρο με εκπαιδευε και όλα οσα ειχαμε περασει μαζι ολοκαίνουργια τον καιρο που εμενα μαζι του. Μπορει να ητανε περιεργος στους τροπους εκπαιδευσης, και να μην ειχε την καλυτερη συμπεριφορα απεναντι μου αλλα ητανε ο μοναδικος που μου σταθηκε αφου εχασα την οικογενεια μου και μου εδειξε ότι υπαρχει μονό ενας τροπος για να τα αφησω όλα πίσω μου. Μου εμαθε να ελενχο τον εαυτο μου και να μην χανομαι μέσα στις εξαψεις θυμου που είχα και τον τροπο μαχης που χρησιμοποιω τωρα. Ηταν ο μεντορας μου και τον εθωρουσα καλυτερο από πατερα μου. Ηταν αυτος που αλλαξε την ζωη μου ριζικα.

Μετα από 10 λεπτα περπατημα είχα φτασει στο σπιτι του. Πλεον παραμελημενο μιας και κανεις δεν ερχονταν ποτε εδώ. Ειχε ξεκινησει η αντιστροφη του μετρηση καθώς τα φυτα ειχαν αρχισει αν το περικυκλωνουνε και τα αγρια ζωα να κανουνε καταλυψη στο εσωτερικο του στην προσπαθεια τους για να επιβιωσουνε. Περπατησα μερικα μετρα ακομα προσπαθοντας να βρω το σημειο στο οποιο ητανε ο ταφος του. Όμως πίσω από κάτι θαμνους και αναμεσα στα αγαπημενα του δεντρα βρισκονταν το μέρος στο οποιο τον ειχανε θαψει. Εδώ κοιτονταν ενας μεγαλος δασκαλος και πατερας. Καθησα στο εδαφος για μερικα λεπτα και δεν εβγαλα λεξη από το στομα μου. Απλα κοιτουσα την πετρα και προσπαθουσα να συνηδιτοποιησω τι ειχε συμβει. Είχα χαθει στους δικους μου συνηρμους και σκεψεις. Είχα μπει σε έναν δικο μου πλεον κοσμο οπου όλα ηταν όπως πριν από 6 χρόνια. Εβλεπα τον εαυτο μου παλι 18 ετων και αναπολουσα όλα τις στιγμες που είχα ζησει με τον Genpou.

Ξαφνινα ενοιωσα μια παγωμαρα στον αερα και ενοιωσα μέσα μου να συνθλιβετε αυτος ο κοσμος. Και ο υπαιτιος για όλα αυτά ηταν αυτος ο Morgan. Το είχα παρει πλεον αποφαση. Δεν με ενδιεφερε οποιος και αν ηταν ο βαθμος του. Από την στιγμη που ειχε βλαψει ένα δικο μου προσωπο θα το πληρωνε ακομα και με την ζωη του αν χρειαζονταν. Σηκωθηκα από το εδαφος και ξεκινησα για να γυρισω πίσω στην πολη και στο μπαρ της Roko. Εκεί θα περνουσα την νυχτα και θα ξεκουραζομουν μιας κ την επομενη μερα είχα καποια σχεδια να πραγματοποιησω. Ηταν η ωρα αυτή η διαυθορα των Marines αε αυτό το νησι να τελειωσει εδώ! Θα βάλω τέλος στην αδικία του Morgan και θα εκδικηθώ για τον θάνατο του δάσκαλου μου.

Πηρα τον δρομο της επιστροφης για την πόλη και το μπαρ της Rurika και σκεφτόμουν συνεχώς τον δάσκαλο μου και την αποτρόπαια πράξη που είχε κάνει ο Morgan. Είχα βάλει σκοπό να τον σκοτώσω και δεν θα άφηνα τίποτα να μπει εμπόδιο στον δρόμο μου και στην εκδίκηση μου. Αφού έφτασα στην πόλη κατευθύνθηκα προς το μπαρ. Βρήκα την πόρτα ακόμα ανοιχτή και την Rurika να είναι μέσα και να καθαρίζει.
- Ακόμα δεν έχεις φύγει? Πίστευα ότι θα είχες πάει στο σπίτι σου.
- Όχι περίμενα να γυρίσεις πίσω και μετά να φύγω. Έξαλλου είχα και λίγο καθάρισμα να κάνω όποτε δεν με πείραξε.
- Ευχαριστώ γι’ αυτό. Μπορείς να φύγεις τώρα. Εγώ λέω να πάω να κοιμηθώ.
- Ωραία θα τελειώσω από εδώ και όταν φύγω θα κλειδώσω την πόρτα. Θα αφήσω ένα παραπάνω κλειδί στον πάγκο του μπαρ μήπως θελήσεις να φύγεις πριν ανοίξω εγώ το πρωί.
- Ευχαριστώ και πάλι. Καληνύχτα
- Καληνύχτα.

Αφού καληνύχτισα την Rurika άρχισα να κατεβαίνω την παλιά ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στο υπόγειο. Μπορεί όλο το μπαρ να είχε ανακαινιστεί αλλά το υπόγειο ήταν το ίδιο. Σκοτεινό, παλιό και με πολύ υγρασία. Δεν ήταν το καλύτερο μέρος για να περάσει κάποιος την νύχτα του αλλά θα βολευόμουν για σήμερα. Ξάπλωσα στο παλιό, σκουριασμένο, ξύλινο ράντζο που υπήρχε στο υπόγειο και προσπάθησα να αποκοιμηθώ. Οι σκέψεις μου με κυνηγούσαν ακόμα και μέσα στα σκοτάδια και την μοναξιά του υπόγειου. Αυτό που θα προσπαθούσα αύριο δεν ήταν και το ποιο εύκολο πράγμα στον κόσμο αλλά το είχα πάρει απόφαση. Θα εισέβαλα στην βάση των Marines του νησιού και θα σκότωνα τον Morgan,και έτσι θα εκπλήρωνα την εκδίκηση μου. Δεν έπρεπε όμως να ανακατέψω την Rurika σε αυτό.

Η νύχτα πέρασε σχετικά ήρεμα. Πιο ήρεμα από ότι περίμενα. Την νύχτα είχα ένα όραμα με τον δάσκαλο Genpou να μου δείχνει την παλιά οξιά στο δασός κοντά στο σπίτι του και να κρατά στο 1 του χέρι το σπαθί και στο άλλο μια ζυγαριά. Δεν ήξερα τι μπορεί να σήμαιναν αυτά τα 2 μαζί αλλά μονό που τον είχα δει ύστερα από τόσο καιρό ακόμα και στον ύπνο μου με έδιναν αυτοπεποίθηση για την σημερινό που εγχείρημα. Σηκώθηκα από το κρεβατι, εβαλα τα ρουχα μου, εβαλα στην πλατη μου τον σακο μου και στο δεξι μου χερι είχα την θυκη με τον οπλο μου. Ανεβηκα την παλια ξυλινη σκαλα ενώ αυτή ετριζε από το σαρακι που την ειχε καταφαει και κατευθηνθηκα προς το μπαρ του μαγαζιού. Αρπαξα ένα μπουκαλι σακε και το κατεβασα ολο με μερικες μονό γουλιες. Ήταν το καλυτερο που θα μπορουσα να πιω για να παρω θαρος για το επομενο εγχειριμα μου.

Μαζεψα όλα τα πραγματα μου μέσα στον σακο μου και αφου αρπαξα και το οπλο μου πηρα ένα στυλο και ένα χαρτι και εγραψα ένα γραμμα στην Ririka. Εκεί της εξηγουσα ολη την κατάσταση και τους λογους για τους οποιους επρεπε να φυγω. Μετα από την εισβολη μου στην βαση του Morgan και μαζι με τα γεγονοτα στο Mirror Ball Island σιγουρα θα τραβουσα την προσοχη των Marines πανω μου και δεν ηθελα να μπλεχτει σε όλα αυτά. Αφησα το γραμμα καπου οπου θα το εβρισκε και αφου ανοιξα την πόρτα με το κλειδι που μου ειχε αφήσει κατευθηνθηκα προς την βαση στην κορυφη του λοφου. Δεν ηξερα τι θα συναντουσα εκεί ουτε ποσο δυνατος ητανε αυτος ο Morgan αλλα σιγουρα δεν ήταν κάτι που δεν θα μπορουσα να ξεπερασω. Ηλπιζα μονο η Ririka να καταλαβει τους λογους για τους οποιους δεν την αποχαιρετισα.

Υστερα από 4-5 λεπτα περπατηματος και ανηφορα εφτασα μπροστά από την κεντρικη πόρτα της βασης. Εκεί στεκονταν 2 φυλακες οι οποιοι προσεχαν να μην μπεις καποιος ανεπηθημητος. Τους κοιταξα λιγο πριν φτασω ακριβως μπροστά τους αλλα δεν φαινονταν να εχουνε καποια δυναμη. Αφου εφτασα μπροστά τους τους απευθηνα τον λογο:
- Ειμαι εδώ για να δω τον Morgan
- Ποιος εισαι εσυ, ειπε ενας από τους 2.
- Κανεις δεν μπαινει χωρις την αδεια του Captain Morgan, ειπε και ο 2ος και κλεισανε τις λογχες τους μπροστά μου για να μου εμποδισουνε την εισοδο.
- Κοιταξτε δεν εχω ωρα για παιχνιδια. Πρεπει να δω τον Morgan. Εχω ένα μηνυμα να του παραδωσω.
- Τι μηνυμα? Εμεις θα του το παραδωσουμε.