Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ[ΤΕΛΟΣ-ΠΑΡΕΛΘΟΝ]

Κάθομαι στη μικρή πλαγιά. Η θέα της θάλασσας είναι φανταστική. Το ηλιοβασίλεμα με κάνει και νιώθω χαρούμενο για αυτό το νησί. Τα καταπράσινα δέντρα δίνουν μια άλλη αίσθηση στην ατμόσφαιρα. Παντού γύρω υπάρχουν λουλούδια αμέτρητων χρωμάτων. Το να βλέπεις κάτι τέτοιο σε κάνει να αισθάνεσαι ηρεμία. Είμαι περήφανος που κατάγομαι από αυτό το νησί. Σπάνια βρίσκεις κάπου ένα τόσο όμορφο τοπίο. Ένα υπέροχο μέρος στο οποίο σηνύθιζε να με φέρνει ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρός. Εδώ μου είχε μάθει πολλά πράγματα για τη θάλασσα. Εδώ είναι το μέρος που μου είχε περιγράψει τις μεγάλυτερες περιπέτειές του. Πάντα θάυμαζα τον πατέρα μου και εξακολουθώ να θέλω να του μοιάσω. Ήταν ένας πανίσχυρος πειρατής με φήμη που όλοι έτρεμαν μόνο στο άκουσμα του ονόματος του...

Μια φορά μου είχε πει για την πιο σπουδαία μάχη που είχε κάνει ποτέ, σε όλη του τη ζωή. Ο αντιπαλός του ήταν ο διάσημος τότε πειρατής Barbaresa. Ο πατέρας μου τον προκάλεσε σε μονομαχία ένας εναντίον ενός. Μετά από μια βίαιη μάχη ο μπαμπάς μου βγήκε νικητής. Από ότι ανέφερε όλη η ροή της μάχης ήταν απερίγραπτη. Αφού κέρδισε, το βραβείο του ήταν ένας χάρτης θησαυρού. Οδηγούσε σε αμέτρητα πλούτη. Πολλοί ήταν αυτοί που στράφηκαν εναντίον του και προσπάθησαν να τουν τον πάρουν. Αλλά όλοι απέτυχαν. Κανένας δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει. Μου είπε ότι θα μου τον έδινε για να ξεκινήσω με έναν στόχο τη ζωή μου ελεύθερος και να γυρίσω όλο τον κόσμο. Αλλά ήρθε εκέινη η μέρα. Πριν δέκα χρόνια. Εγώ ήμουν 10 χρονών και έζησα μία από τις χειρότερες μέρες της ζωής μου...

Θυμάμαι πως όταν ξύπνησα όλα κυλούσαν ήρεμα. Ο πατέρας μου σηκώθηκε το πρωί και πήγε για δουλειά. Ήταν πια αγρότης. Παραιτήθηκε από πειρατής αφού τραυμάτησε σοβαρά την σπονδυλική του στήλη σε ένα ατύχημα και δεν μπόρεσε να ξαναπολεμήσει. Η μητέρα μου πήγε στο μανάβικο όπου εργαζόταν και εγώ έμεινα σπίτι να φροντίζω τη μικρή μου αδερφή, τη Tima. Ξαφνικά άκουσα φασαρίες έξω από το σπίτι. Σαν κάποιοι να τσακώνονταν. Στην αρχή φοβήθηκα, πανικοβλήθηκα και δεν ήξερα τι να κάνω. Η αδερφή μου έκλαιγε και της είπα ότι όλα θα πάνε καλά και να μην στενοχωριέται. Αφού ησύχασε τότε την χάιδεψα για να νιώσει καλύτερα. Ύστερα βγήκα έξω και είδα τον πατέρα μου με κάποιους marine να μιλάνε και την μητέρα μου δίπλα αγχωμένη και έτοιμη να λιποθημήσει. Σκέφτηκα ότι ίσως είχαν έρθει να πιάσουν τον πατέρα μου επειδή παλιά ήταν πειρατής. Αλλά αυτοί είχαν άλλο σκοπό. Ποτέ δεν περίμενα να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα...

-Τι θέλετε από εμένα, είπε ο πατέρας μου.
-Ξέρεις πολύ καλά τι. Έχουμε έρθει εδώ για να το πάρουμε. Θα μας το δώσεις παλιοπειρατή είτε θέλεις είτι όχι.
-Ο πατέρας μου δεν είναι παλιοπειρατής. Είναι ο καλύτερος και ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο. Κανένας δεν μπορεί να τον κερδίσει.
-Χαχαχαχα! Δεν διαφωνώ μικρέ ότι ο πατέρας σου ήταν από τους πιο δυνατούς πειρατές στον κόσμο. Ακόμα και εγώ, ένας vice-admiral δεν θα τολμούσα να τον προκαλέσω. Αλλά μετά από εκείνο το ατύχημα ο πατέρας σου έγινε άχρηστος. Όλοι σοκαριστήκαμε όταν ακούσαμε ότι ο ατρόμητος Dante D. Sego θα παρετηνόταν από πειρατής. Έτσι, όμως έχουν τα πράγματα και τώρα δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Χαχαχα!
-Δεν είναι αλήθεια. Ακόμα και τώρα μπορεί να σας κερδίσει όλους. Με τη δυνατή μπουνιά του θα σας νικήσει χωρίς καν να κουραστεί.
-Silva! Πήγαινε αμέσως μέσα στο σπίτι. Είναι επικύνδυνα εδώ για σένα. Πάρε και τη μάνα σου και πηγαίνετε..
-Πολύ καλή ιδέα. Δεν θα είναι καλό να δει το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Χαχαχα!
-Όχι δεν θέλω να πάω. Θέλω να κάτσω εδώ μαζί σου, είπα κλαίγοντας.
-Silva!! Μίλησα!!
-Πάμε αγάπη μου. Ο πατέρας σου θα ξεκαθαρίσει τα πράγματα.
Εγώ αφού μπήκα μέσα στο σπίτι πήγα κοντά στο παράθυρο και κοίταζα τον πατέρα μου και αυτόν τον άντρα των marine. Το πρόσωπό του μου καρφώθηκε στο μυαλό. Περίμενα με αγωνία να δω τι θα γίνει. Άνοιξα λίγο το παράθυρο για να ακού τι λένε...

-Και τώρα μείναμε οι δυο μας. Που είναι λοιπόν. Το θέλω. Έκανα ένα τεράστιο ταξίδι από τη Grand Line για να έρθω να το πάρω και δεν θα με σταματήσεις εσύ.
-Δεν ξέρω γιατί μιλάς.
-Δεν ξέρεις, ε; Μην ξεχνάς ότι είμαι ένας από τους δυνατότερους marine και αν δεν πάρω αυτό που θέλω θα το μετανιώσεις.
-Μα δεν καταλαβαίνω τι θες.
-Ξεχνάς εύκολα από ότι βλέπω. Αλλά να ξέρεις ότι έχεις και μια οικογένεια. Και μπορώ να κάνω τα πάντα για να πάρω αυτό που θέλω.
Ο πατέρας μου τον κοίταξε άγρια και ένιωσα μια πολύ δυνατή ενέργεια να βγαίνει από μέσα του. Σχεδόν, έχασα τις αισθήσεις μου. Οι υπόλοιποι marine εκτός από τον αρχηγός τους λιποθήμησαν. Δεν ξέρω τι έγινε. Τότε ο πατέρας μου του είπε:
-Αν τολμήσεις να πειράξεις έστω και έναν από την οικογένειά μου θα το πληρώσεις πολύ ακριβά.
-Χαχαχα! Εσύ θα βλάψεις εμένα; Πάρτο απόφαση, δεν μπορείς πια να πολεμήσεις και γεν μπορείς φυσικά να με κερδίσεις. Για να μην ενοχλήσω κανέναν λοιπόν δώστο μου. Δώσμου τον χάρτη για τον θησαυρό του Alckabar. Τα πλούτη θα γίνουν σίγουρα δικά μου.
Τότε κατάλαβα τι ήθελε αυτός ο marine. Τον χάρτη για τον οποίο μου είχε μιλήσει ο πατέρας μου χιλιάδες φορές. Ήταν πολύ περήφανος για αυτόν.
-Πολέμησα μέχρι θανάτου για αυτό τον χάρτη. Ήταν η καλύτερη μάχη στhν ζωή μου. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα στο δώσω.
-Το ότι νοιάζεσαι για την οικογένεια σου. Χαχαχαχαχαχα!
Ο πατέρας μου τότε ίδρωσε. Είναι πρώτη φορά που τον είδα τόσο τρομαγμένο. Λες και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να μας προστατέψει. Εγώ, όμως, ήξερα ότι δεν θα μας άφηνε να πάθουμε κακό. Θα ήταν δίπλα μας για πάντα...

Ξαφνικά ο πατέρας μου χαμογέλασε, έκατσε κάτω στο χώμα και είπε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει από αυτόν.
-Χαχαχα! Θα το μετανιώσεις πικρά. Εγώ προσπάθησα να είμαι καλός αλλά από ότι φένεται θα πρέπει να το πάρω με την βία. Δεν πρόκειται να με σταματήσεις.
-Θα το δούμε αυτό! Έλα!
-Θα μετανιώσεις για αυτά σου τα λόγια.
Άρχισαν να πολεμάνε άγρια. Ο πατέρας μου χρησιμοποιούσε μόνο ένα παλιό σπαθί που είχε μαζί του ενώ ο marine κάτι πολύ περίεργες δυνάμεις. Δεν ήξερα από που προέρχονταν. Σκέφτηκα ότι ίσως δεν ήταν άνθρωπος. Κάθε φορά που έκανε επίθεση τα χέρια του γινόντουσαν πέτρινα και ο πατέρας μου δυσκολευόταν πολύ να τον χτυπήσει. Όσο η μάχη συνεχιζόταν οι υπόλοιποι marine επανήλθαν και άρχισαν να έρχονται προς το σπίτι. Να ψάξουν για τον χάρτη. Εγώ έτρεξα αμέσως να τον πάρω και να φύγω τρέχοντας αλλά η μητέρα μου με άρπαξε από το χέρι και μου είπε ότι πρέπει να βιαστούμε. Βγήκαμε έξω από το παράθυρο και αρχίσαμε να τρέχουμε προς την πλαγιά. Αυτό το μέρος το γνωρίζαμε μόνο εμείς και κανένας δεν ήξερε να πάει εκεί. Αφού φτάσαμε εγώ ρώτησα την μάνα μου για το που είναι ο μπαμπάς. Μου είπε ότι θα έρθει σύντομα να μας βρει. Εγώ ανησυχούσα και ήθελα να γυρίσω πίσω στον πατέρα μου, να δω τι κάνει. Η μάνα μου όμως δεν με άφηνε. Έλεγε ότι ήταν επικύνδυνο και ότι αν πήγαινα μπορεί να πάθαινα κακό. Ούτε για μια στιγμή δεν έφυγε η εικόνα του πατέρα μου από το μυαλό μου. Τον σκεφτόμουν συνέχεια. Πέρασαν 3 ώρες και ο μπαμπάς μου ακόμα να εμφανιστεί. Άρχισα να κλαίω. Τότε η μητέρα μου έιπε:
-Δεν χρειάζεται να κλαις. Θα πρέπει να είσαι δυνατός και να συνεχίσεις για να προστατέψεις εμένα και την αδερφή σου.
-Ναι αλλά ο μπαμπάς;
-Θα έρθει σύντομα πάλι να μας βρει και θα είμαστε όλοι ευτυχισμένοι και αγαπημένοι.
Τα λόγια της μάνα μου με έκαναν να νιώσω πιο ωραία. Με καθησύχασαν. Αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά...

Ήρθε το βράδυ. Η αδερφή πήγε για ύπνο. Είχε κουραστεί πολύ από όλα αυτά τα γεγονότα. Εγώ με τη μάνα μου μείναμε ξύπνιοι και περιμέναμε. Η ώρα περνούσε και πείναγα. Ήμουν έτοιμος να καταρεύσω. Μετά από λίγη ώρα η μητέρα μου αποκοιμήθηκε. Εγώ όμως όχι. Ξαφνικά άκουσα βήματα και μου φάνηκε πως είδα κάποιον. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν η φαντασία εξαιτίας της κούρασης. Πίστεψα για μια στιγμή ότι είχα παραισθήσεις. Τελικά ήταν ο δήμαρχος, από την Kita Town. Τον είδα πολύ στεοχωρημένο. Αγχώθηκα αφάνταστα. Δεν μίλαγε καθόλου. Πήγε ήρεμα και ξύπμησε την μάνα μου. Της είπε κάτι στο αυτί και αυτή γούρλωσε τα μάτια σαν να άκουσε κάτι πολύ κακό. Δεν ήξερα τι μπορεί να είχε γίνει. Τελικά ήταν αυτό που φοβόμουν. Ο πατέρας μου ήταν νεκρός. Έχασε τη μάχη. Όταν το άκουσα δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω. Να κλάψω, να τρέξω, να φωνάξω. Δεν ήξερα! Έπεσα στα γόνοτα και άρχισα να τρέμω. Δεν μπορούσα να το πιστέψω αυτό που είχε συμβεί. Δεν θα ξαναέβλεπα ποτέ τον πατέρα μου σκέφτηκα κλαίγωντας. Τα πάντα χάθηκαν σκέφτηκα. Μετά από λίγο αφού ηρέμησα και σταμάτησα να κλαίω το πρώτο πράγμα που μου ήρθε το μυαλό ήταν εκδίκηκση. Ορκίστηκα από μέσα μου ότι θα βρω αυτόν τον άντρα και θα τον σκοτώσω. Θα σκοτώσω όποιον marine βρεθεί στο δρόμο μου φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα. Μέχρι να σκοτώσω τον υπεύθυνο για το θάνατο του πατέρα μου. Ο δήμαρχος τότε γύρισε μας είπε να μαζευτούμε όλοι κοντά και έδωσε στην μητέρα μου ένα γράμμα να το διαβάσει σε όλους μας...

Η μητέρα μου άνοιξε το γράμμα ενώ τα χέρια της έτρεμαν και άρχισε να το διαβάζει τραυλίζοντας. Όμως, δεν είχε αρκετή δύμανη να το διαβάσει. Έτσι το πήρα εγώ στα χέρια μου. Το γράμμα έλεγε:
‘’Αγαπητή μου οικογένεια,
Αν αυτό το γράμμα είναι στα χέρια σας σημαίνει ότι έχω πεθάνει. Το είχα δώσει στον δήμαρχο εδώ και καιρό να το φυλάει και να σας το δώσει σε αυτήν την περίπτωση. Θέλω να το διαβάσετε προσεκτικά και να κάνετε ότι λέει. Θέλω να φύγετε από αυτό το νησί αμέσως μόλις το διαβάσετε. Θα έρουν να σας ψάξουν για να σας σκοτώσουν. Ίσως σε χρόνια αλλά θα ήταν καλύτερο εσείς να φύγετε. Εσύ Silva θέλω να του δώσεις μεγάλη προσοχή και να το ακολουθήσεις πιστά. Θα ήθελα επίσης να καταλάβεις ότι οι marine δεν είναι οι πραγματικοί σωτήρες αυτού του κόσμου. Αυτοί είναι που κάνουν τα περισσότερα εγκλήματα. Ποτέ να μην τους εμπιστεύεσαι. Επίσης, στο κέντρο του σπιτιού υπάρχει μια καταπακτή. Αποκλείεται να την έχει βρει κανείς. Εκεί θα βρεις ένα μπαούλο και μέσα κάτι χρήσιμο. Κάτι το οποίο ήταν πολύτιμο για μένα. Να το χρησιμοποιήσεις σωστά. Το κλειδί για να το βρεις θα πρέπει να γίνεις πιο δυνατός. Θα έρθει να σε βρει κάποιος και να σου πει για μένα. Να τον εμπιστευτείς και να τον ακολουθήσεις. Θα σε βοηθήσει μα γίνεις καλύτερος και δυνατότερος. Ίσως όλα αυτά σου φαίνονται πολύ περίεργα τώρα που διαβάζεις το γράμμα αλλά αργότερα θα καταλάβεις.
Σας αγαπάω όλους ΠΟΛΥ!
Υ.Γ. Να πλένεις κάθε μέρα τα δόντια σου. Μην γίνουν σαν τα δικά μου.’’
Αφού διάβασα το γράμμα μου γεννήθηκαν πολλές απορίες. Θα είμαι άραγε ικανός να αλλάξω τον κόσμο. Ο δήμαρχος μας είπε ότι πήραν το πτώμα του πατέρα μου οι marine και το πέταξαν στη θάλασσα. Εγώ πέταξα το γράμμα από τα χέρια μου και έτρεξα αμέσως να το βρω και να βγάλω στην επιφάνεια. Η μάνα μου προσπάθησε να με σταματήσει αλλά δεν μπόρεσε. Έφυγα γρήγορα για τη θάλασσα. Στη μέση της διαδρομής ξέχασα ότι δεν είχα ρωτήσει σε ποια μεριά τον πέταξαν. Απογοητευμένος, αφού μέχρι ΄τοτε θα το είχε πάρει η θάλασσα γύρια σπίτι. Τα πάντα ήυταν κατεστραμένα. Τα πράγματα είχαν διαλυθεί. Αυτή ήταν η τελευταία μάχη του πατέρα μου. Άρχισα να κλαίω έντονα τότε επειδή ήμουν στενοχωρημένος αλλά και επειδή ήμουν αδύναμος. Ήμουν εντελώς ανίκανος να τους προστατέψω. Αλλά αυτό θα αλλάξει. Θα γίνω πολύ δυνατός για να μπορώ να τους προστατεύω όλους...

Σταμάτησα να κλαίω. Σκέφτηκα ότι πρέπει να γίνω πιο δυνατός. Να συνεχίσω και να εκπληρώσω τους στόχους μου. Για ένα πράγμα ήμουν σίγουρος. Αυτό με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου. Εκδίκηση! Σίγουρα θα βρω αυτόν τον άντρα και θα τον σκοτώσω είπα από μέσα μου. Οι μέρες περνούσαν χωρίς να κάνω κάτι ιδιαίτερο. Το πρωί βοήθαγα τη μητέρα μου στο μανάβικο και το απόγευμα γυμναζόμουν για να αποκτήσω δύναμη. Κάπως, έτσι πέρασαν περίπου 9 χρόνια. Τα πράγματα ήταν πάντα απλά και η διάθεσή μου σχεδόν χάλια συνέχεια. Μια μέρα που καθόμουν στον κήπο και έσκαβα είδα έναν άντρα να έρχεται προς το σπίτι μας. Υπέθεσα ότι θα ήταν από την πόλη και θα πήγαινε στην άλλη μεριά του νησιού. Πρώτη φορά τον έβλεπα. Καινούρια φάτσα στο νησί. Η μητέρα μου βγήκε έξω και όταν τον είδε χαμογέλασε. εγώ την ρώτησα:
-Μαμά, ποιος είναι αυτός;
-Θα μάθεις σε λίγο!
Έφτασε σπίτι μας. Μπήκε μέσα και η μητέρα μου αμέσως τον κέρασε κάτι να φάει και να πιει. Άρχισαν να μιλάνε αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Το μυαλό μου ήταν στον πατέρα μου. Δεν το ξέχασα ούτε για μια στιγμή όλο αυτό το διάστημα. Σε μια στιγμή, αυτός ο περίεργος άντρας με κοίταξε και εγώ αισθάνθηκα μια έντονη ενέργεια. Σαν αυτή του πατέρα μου στην μάχη με τους marine...

Ένιωσα περίεργα. Σαν να ήθελα και εγώ να αποκτήσω αυτή την ενέργεια. Με ρώτησε πως με λένε. Του είπα Silva.
-Silva, εε; Θα ήθελες να έρθεις κάπου μαζί μου;
-Που να πάμε;
-Κάπου που θα σου αρέσει σίγουρα. Εκεί θα μπορέσω να σε προπονήσω.
-Να με προπονήσεις; Γιατί;
-Εσύ δεν θέλεις να γίνεις δυνατός σαν τον πατέρα σου;
-Ναι! Το θέλω πολύ αυτό! Αλλά εσύ που ξέρεις τον πατέρα μου;
-Με τον πατέρα σου παλιά ήμασταν φίλοι. Οι καλύτεροι μπορώ να πω. Αλλά είχαμε και οι δύο το ίδιο όνειρο. Να γίνουμε καπετάνιοι και να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο. Να τον κάνουμε καλύτερο. Και να γίνουμε οι καλύτεροι πειρατές. Πραγματικά, χαιρόμουν που ο καλύτερος μου φίλος ήταν από τους πιο φοβερούς στον κόσμο. Τον ζήλευα. Αλλά ποτέ δεν κατάφερα να τον φτάσω. Ήταν απίστευτος άντρας. Λίγο πριν παραιτηθεί από πειρατής μου είπε κάτι. Να προσέχω την οικογένειά του αν του συμβεί κάτι. Εγώ όμως είμαι αδύναμος πια για μάχες. για αυτό λοιπόν θα πρέπει εσύ να αναλάβεις τον ρόλο μου και να γίνεις δυνατός για να τους προστατέψεις όλους.
-Μάλιστα! Θέλω να με προπονήσεις. Να με κάνεις πανίσχυρο σαν τον πατέρα μου. Πότε ξεκινάμε;
-Σε μια εβδομάδα από σήμερα. Ετοίμασε τα πράγματά σου γιατί θα φύγουμε από το σπίτι για ένα χρονικό διάστημα. Πέρασε πολύ ώρα με τη μητέρα σου γιατί θα κάνεις πολύ καιρό να την δεις.
-Μάλιστα δάσκαλε! Α, πως σε λένε;
-Jugo με φωνάζουν! Λοιπόν, εγώ πρέπει να φύγω έχω κάποιες δουλειές. Θα τα πούμε
-Εντάξει! Αντίο. Θα τα πούμε σύντομα.
-Να προσέχεις την οικογένεια σου και τον εαυτό σου.
Έτσι έφυγε από το σπίτι μας και εγώ ανυπομονούσα πότε θα ξαναερχόταν...

Ρώτησα τη μάνα μου κατευθείαν για αυτό τον άνθρωπο. Μου είπε ότι της είχε πει πολλά πράγματα για αυτόν ο πατέρας μου. Τον συμπαθούσε πολύ. Και τον νοιαζότανε. Αλλά αυτός ποτέ δεν δέχτηκε τον πατέρα μου σαν ανώτερό του. Η μητέρα μου είπε ότι ήταν πολύ καλός άνθρωπος και ευγενικός. Επίσης, στα νιάτα του ήταν και πολύ δυνατός.
-Θα σου κάνει καλό που να προπονηθείς μαζί του, μου είπε.
-Για έναν περίεργο λόγο είμαι σίγουρος για αυτό. Ένιωσα ότι ήταν δυνατός.
-Θα ήθελες να κάνουμε κάτι μαζί γιατί δυστυχώς θα πάτε αλλού να προπονηθείτε!
Ναι ότι θέλεις εσύ.
Τράβα πάρε την Tima και πες της να πάμε μία βόλτα όλοι μαζί. Θα σας πάρω και παγωτό να φάτε.
Τέλειααα!
Αφού πήγαμε βόλτα, γυρίσαμε σπίτι το βραδάκι. Καθήσαμε, κουβεντιάσαμε και μετά κοιμηθήκαμε. Κάπως έτσι πέρασε μια εδβομάδα πάνω κάτω. Είχαν μείνει 3 ώρες πριν έρθει. Εγώ ετοίμαζα τα πράγματά μου. Είχα τεράστια αγωνία. Βαθιά μέσα μου φοβόμουν μήπως δεν τα καταφέρω. Σκεφτόμουν ότι ίσως δεν ήμουν άξιος να φτάσω το επίπεδο του πατέρα μου. Τότε, όμως ήρθε στο μυαλό μου το χαμόγελο του πατέρα μου. Κατάλαβα ότι όλα αυτά τα έιχε πάρει μακριά ένας marine. Βρήκα ξανά την αυτοπεποίθησή μου και ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι θα γίνω δυνατός και θα σκοτώσω αυτόν τον άνθρωπο. Ξαφνικά χτύπησε η πόρτα. Έτρεξα να ανοίξω και είδα τον Jugo...

Μπήκε μέσα, έκατσε στο τραπέζι και με ρώτησε αν είμαι έτοιμος να φύγουμε.
-Σε λιγάκι. Τώρα ετοιμάζομαι και έρχομαι.
Τότε κατάλαβα για τι μιλούσε ο πατέρας μου στο γράμμα. Αφού ετοίμασα τα πράγματά μου, χαιρέτησα την μητέρα μου και βγήκαμε έξω από το σπίτι. ¨Λίγο πρι φύγουμε θυμήθηκα το γράμμα του πατέρα μου. Κάτι έλεγε για μα καταπακτή στο κέντρο του σπιτιού. Γύρισα τρέχοντας σπίτι και άρχισα να ψάχνω. Είχα και νεύρα γιατί μου καθυστερούσε την προπόνηση. Ηρέμησα όμως, γιατί αφορούσε τον πατέρα μου. Ήταν κάτι πολύτιμο για αυτόν και έπρεπε να το βρω. Μετά από λίγο ψάξιμο το βρήκα. Άνοιξα το μικρό πορτάκι στο κέντρο και μπήκα μέσα. Εκεί είδα διάφορα πράγματα. Πολλούς χάρτες, όπλα, σπαθιά και άλλα διάφορα πειρατικά αντικείμενα. Κοίταξα στη γωνία και είδα ένα μπαούλο. Το έδωσα στον Jugo να το βγάλει έξω γιατί ήταν πολύ βαρύ. Ήταν αρκετά μεγάλο και είχε σκαλισμένα από χρυσό κάτι λόγια. Δεν ήξερα όμως τι έλεγαν. Σαν να ήταν άλλη γλώσσα. Προσπάθησα να το ανοίξω αλλά ήταν κλειδωμένο. Το κλειδί δεν ήξερα που ήταν. Τότε, η μητέρα μου θυμήθηκε ότι ο πατέρας ου της είχε δώσει ένα κλειδί και της είχε πει να μου το δώσει όταν θα το χρειαστώ πραγματικά. Δυστυχώς όμως το είχε πουλήσει στην πόλη για πολλά χρήματα καθώς αυτό το κλειδί ήταν από καθαρό χρυσό. Απογοητεύτηκα πολύ. Η μητέρα μου ζήτησε πολλά συγνώμη αλλά το μυαλό μου είχε θολώσει και δεν μπορούσα να τα δεχτώ. Ήταν η πρώτη φορά που της φώναξα.
-Αμάν! Εσύ γιατί τι πούλησες;
-Συγγνώμη. Ήμασταν φτωχοί από τότε που χάσαμε τον πατέρα σας και έπρεπε κάπως να σας μεγαλώσω. Ήταν το μόνο που σκέφτηκα να κάνω, είπε κλαίγοντας.
-Silva! Η μητέρα σου έχει δίκιο. έκανε πολύ καλά. Και ο πατέρας το ίδιο θα είχε κάνει στη θέση της. Έπρεπε να σας φροντίσει με οποιοδήποτε τρόπο.
-Τι ξέρεις εσύ;Είναι το μόνο πράγμα που έχει απομείνει από τον πατέρα μου. Και το έδωσε έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη.
-Ο πατέρας σου αν ήταν εδώ τώρα δεν θα ήταν καθόλου περήφανος για το γιό του. Τι νομίζεις ότι θα ήθελε; Να φωνάζεις στη μάνα σου; Η να την προσέχεις; και αυτήν και την αδερφή σου.
Θύμωσα, βγήκα έξω και άρχισα να τρέχω. Έκλαιγα και τα πράγματα ήταν πολύ χάλια. Έκατσα κάτω από ένα δέντρο και με πήρε ο ύπνος...

-Εεε; Πού είμαι; Ποτέ δεν έχω ξαναδεί αυτό το μέρος. Τι είναι αυτός ο δρόμος;
Ένα μονοπάτι. Αριστερά δεξιά δέντρα μεγάλα μικρά. Στο βάθος υπάρχει ένα μικρό και όμορφο σπίτι. Προχωράω και φτάνω εκεί. Δεν καταλαβαίνω τι σημαίνουν όλα αυτά. Μα που βρίσκομαι τέλος πάντων. Τα πάντα φαίνονταν περίεργα. Ανοίγω την πόρτα μετά από σκέψη και μπαίνω μέσα. Φοβάμαι λίγο αλλά θέλω να δω τι συμβαίνει. Βλέπω έναν κύριο να κάθεται σε μια καρέκλα με γυρισμένη την πλάτη. Δεν ήξερα ποιος ήταν.
-Συγγνώμη αλλά ποιος είστε; Μήπως μπορείτε να μου πείτε;
Αυτός δεν απαντάει. Κάθομαι σε μια καρέκλα και περιμένω. Μετά από λίγη ώρα βήχει αλλά και πάλι δεν μιλάει. Θα να τον ξαναρωτήσω, σκέφτομαι.
-Ποιος είστε κύριε;
Και πάλι τίποτα. Αφού περνάει η ώρα γυρνάει και μου λέει:
-Δεν είσαι δυνατός, γιέ μου.
-Πα...Πα...Πατέρα; εσύ είσαι; Δη...Δηλαδή είμαι νεκρός;
-Ναι εγώ παιδί μου. Και όχι δεν πέθανες. Δεν είναι ακόμα η ώρα σου.
-Ναι αλλά τι κάνω εδώ. Μα τι λέω...Πατέρα εσύ είσαι! Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!!!
Τρέχω να τον αγκαλιάσω αλλά ξαφνικά σταματάω.
-Τι έγινε;
-Δεν είσαι αρκετά δυνατός για να συνεχίσεις;
-Τι εννοείς;
-Πρέπει να δυναμώσεις για να συνεχίσεις.
-Τόσα χρόνια έκανα προπόνηση. Έχω πολύ ισχυρούς μύς. Είμαι καλύτερος τώρα από ότι παλιά.
-Δεν μιλάω για τέτοιου είδους δύναμη. Αλλά για την ψυχική σου δύναμη. Δεν έχεις αρκετή.
-Δεν μπορώ να σε καταλάβω.
-Όταν η οικογένεια σου σε χρειάζεται πραγματικά εσύ την παρατάς και τρέχεις μακριά. Ποιος θα τους φροντίσει; Ποιος θα τους προστατέψει αν εσύ δεν είσαι δίπλα τους;
-Ναι αλλά...
-Δεν θέλω δικαιολογίες. Η συζήτηση έληξε. Γύρνα σπίτι και να μην ξαναστενοχωρήσεις τη μάνα σου. Μην πεις σε κανέναν για την συνάντηση μας. Και να είσαι σίγουρος ότι σε κάθε δύσκολη στιγμή θα έχεις εμένα δίπλα σου.
-Όχι. Μπαμπά μην φεύγεις. Θέλω να σου πω και άλλα.
-Αντίο γιε μου. Και να ξέρεις ότι σε αγαπώ.
-Μπαμπαααααά!
-Τι έγινε; Που πήγε ο π.... Jugo; Τι κάνεις εσύ εδώ;
Με έστειλε η μάνα σου να σε πάρω αλλά κοιμόσουν και δεν ήθελα να σε ξυπνήσω. Σηκώθηκες απότομα όμως. Μήπως είδες κανά περίεργο όνειρο;
-Εεε... Όχι! Δεν είδα τίποτα περίεργο. Τέλος πάντων. Που είναι τώρα η μητέρα μου;-Σπίτι με την αδερφή σου. Και είναι πολύ στενοχωρημένη μετά από ότι έγινε. Τράβα να της μιλήσεις και να της ζητήσεις συγγνώμη.
-Ναι αλλά κι αυτή...
-Όρος για να σε προπονήσω.
Αμέσως έτρεξα σπίτι να την βρω και να μιλήσουμε...

Μόλις έφτασα σπίτι είδα την μάνα μου πολύ στενοχωρημένη. Πήγα αμέσως την πήρα αγκαλιά και της ζήτησα συγγνώμη. Κατάλαβα ότι είχα κάνει λάθος. Αφού πέρασε λίγη ώρα ήρθε στο σπίτι ο Jugo. Μου είπε να πάμε στην πόλη και να βρούμε αυτόν που αγόρασε το κλειδί από τη μάνα μου. Να το ζητήσουμε πίσω και να ανοίξουμε το μπαούλο. Έτσι, λοιπόν φύγαμε για την πόλη. Στην διαδρομή εγώ σκεφτόμουν το όνειρο με τον πατέρα μου. Και αναρωτιόμουν αν τελικά θα έβρισκα αυτή τη δύναμη για την οποία μου μιλούσε και αν θα κατάφερνα να εκπληρώσω τους στόχους μου. Στο δρόμο συναντήσαμε τον Sammy. Τον ρώτησα που πήγαινε αλλά δεν μου απάντησε. Μου έριξε μια ματιά, χαμογέλασε και συνέχισε το δρόμο του. Ποτέ δεν ήταν ανοιχτός άνθρωπος. Μόνο με τον πατέρα μου τα πήγαινε καλά παρόλο που ήταν marine. Μετά από λίγο φτάσαμε στην Kita. Μπήκαμε στην πόλη και αρχίσαμε να ρωτάμε για το κλειδί. Ψάξαμε για πολύ ώρα. Ύστερα, βρήκαμε έναν περίεργο τύπο που είπε ότι είδε κάποιον να κρατάει ένα κλειδί. Μας πήγε σπίτι του και μετά εξαφανίστηκε. Χτυπήσαμε την πόρτα και μας άνοιξε μια καμαριέρα. Μας οδήγησε στο αφεντικό και τότε του είπαμε για το κλειδί. Αυτός πράγματι το είχε αγοράσει από τη μάνα μου. Αλλά δεν το έδινε πίσω γιατί έλεγε ότι ήταν πολύ ωραίο για τη συλλογή του. Ο Jugo και εγώ προσπαθούσαμε να τον πείσουμε αλλά τίποτα. Σε μια στιγμή μας φώναξε λέγοντας ότι το κλειδί ήταν δικό του. Τότε ο Jugo τράβηξε ένα όπλο και το έστρεψε πάνω του. Είπε πως ότι άνηκε στον πατέρα μου άνηκε και σε μένα και δεν μπορούσε κανένας άλλος να ισχυρισθεί ότι είναι δικό του. Όποιος το κάνει τον περιμένει θάνατος. Αφού τρόμαξε πολύ μετά τα λόγια του Jugo μας έδωσε το κλειδί και εμείς φύγαμε. Αμέσως ειδοποιήθηκε ο Sammy αλλά όταν έφτασε έκανε ότι δεν μας είδε και εμείς φύγαμε τρέχοντας και γυρίσαμε σπίτι μου κουρασμένοι. Πλησίασα στο μπαούλο κρατώντας το κλειδί. Το άνοιξα αργά-αργά. Έμεινα έκπληκτος. Μέσα είχε ένα ασημί όπλο και ένα σπαθί. Και τα δύο πανέμορφα! πρώτα, έβγαλα το όπλο έξω και το άφησα στο πάτωμα. Μετά πήγα να βγάλω και το σπαθί αλλά ήταν πολύ βαρύ. Δεν μπορούσα να το σηκώσω εύκολα. Με βοήθησε η μητέρα μου και η αδερφή μου.
-Αυτά ήταν του πατέρα σου, μου είπε ο Jugo.
-Αλήθεια; Πρέπει να ήταν πολύ δυνατός ο πατέρας μου για να μπορούσε να σηκώσει ένα τέτοιο σπαθί.
-Σίγουρα ήταν.
Ο Jugo μου είπε ότι έπρεπε να φύγουμε για να αρχίσουμε την προπόνηση. Μου είπε να πάρω μαζί μου και τα όπλα για να μάθω να τα χρησιμοποιώ σωστά. Φυσικά το σπαθί το κουβάλησε αυτός, εγώ δεν μπορούσα με τίποτα. Αφού χαιρέτησα τη μάνα μου και την αδερφή μου, ξεκινήσαμε. Θα μέναμε για περίπου 6 μήνες εκεί. Ήξερα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο αλλά πίστευα στον εαυτό μου. Θα τα καταφέρω και θα γίνω δυνατότερος από τον πατέρα μου...

Ξεκινήσαμε λοιπόν. Θα πηγαίναμε στην πηγή Genku. Ήταν αρκετά μακριά από το σπίτι μας. Ο δρόμος μακρύς και κουραστικός. Έπρεπε να τα καταφέρω, όμως. Για το καλό της οικογένειάς μου αλλά και για να πάρω εκδίκηση για τον πατέρα μου. Για τον άδικο θάνατό του. Στη μέση της διαδρομής ο Jugo σταμάτησε και γύρισε προς το μέρος μου.
-Τι έγινε;
-Λοιπόν, από εδώ και πέρα θα πάρεις εσύ το σπαθί για να το κουβαλήσεις μέχρι πάνω στο βουνό.
-Τιιιι; Μα είναι πολύ βαρύ. Δεν θα μπορέσω.
-Δεν σε ρώτησα απλά στο είπα. Είναι το πρώτο βήμα της προπόνησης σου. Αν δεν μπορείς να τα καταφέρεις δεν γίνεται να συνεχίσεις.
-εντάξει λοιπόν. Δώστο μου και θα το πάω μέχρι πάνω.
-Χαχαχα! Δεν μπορείς με τίποτα. Χαχαχα!
-Ναι, ε; Δώστο μου και θα δεις.
Έτσι, πήρα το σπαθί και συνέχισα την πορεία μου για το βουνό. Ήταν πολύ βαρύ έως ασήκωτο. Κάθε 50 βήματα σταμάταγα για διάλειμμα. O Jugo με κορόιδευε που πήγαινα αργά και γέλαγε.
Αλλά εγώ είχα πείσμα. Έβαλα τα δυνατά μου και πήγα πιο γρήγορα. Τελικά, τα κατάφερα. Έφτασα στην κορυφή με το σπαθί. Μόλις έφτασα πάνω στο βουνό πέταξα αμέσως το σπαθί και ξάπλωσα στο έδαφος. Ο Jugo μου έδωσε συγχαρητήρια που τα έβγαλα πέρα. Και εγώ ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί πέρασα το πρώτο στάδιο για να φτάσω και να ξεπεράσω τον πατέρα μου.
-Λοιπόν, ξεκουράσου γιατί αύριο έχουμε μακρύ δρόμο.
-Ναι δάσκαλε!
Έτσι, έπεσα για ύπνο και ανυπομονούσα να έρθει η επόμενη μέρα...

ΤΕΛΟΣ