[Τέλος] Η παρουσίαση

Ξεκίνησα λοιπόν για τη Logue Town. Ένας νέος κόσμος με περίμενε. Ήμουν πολύ αγχωμένος γιατί δεν ήξερα τι επρόκειτο να συναντήσω. Ήταν μια νέα εμπειρία και τελείως διαφορετική από όλα όσα είχα κάνει μέχρι τώρα. Ο πατέρας μου ταύτισε τη ζωή στο ναυτικό με την δική μου ζωή πριν φύγω από το σπίτι. Η αλήθεια όμως ήταν ότι επρόκειτο για τελείως διαφορετικά πράγματα. Το πιο σημαντικό; Το ότι εγώ επέλεξα να πάω στους marines. Δεν με ανάγκασε κάποιος. Προσπαθούσα να φανταστώ πως θα ήταν να ήμουν ένας marine. Να τα βάζω με διάσημους κακοποιούς και να τους οδηγώ εκεί οπου πραγματικά ανήκουν: στη φυλακή. Πραγματικά, ήταν κάτι το συναρπαστικό. Απο εδώ και πέρα, αυτή θα ήταν η νέα μου ζωή: να ταξιδεύω συνεχώς και να τα βάζω με εγκληματίες

Ταξίδευα για αρκετές μέρες. Χάρη στον Johny είχα μάθει να χρησιμοποιώ τη πυξίδα και να μπορώ να διαβάζω τους ναυτικούς χάρτες. Έτσι, ότι και αν γινόταν στη θάλασσα, είτε είχε φουρτούνα ή και καταιγίδες, δεν υπήρχε περίπτωση να χαθώ. Ήμουν σε θέση να κρατάω μια σταθερή πορεία. Ακόμα και τη νύχτα. Έτσι δεν χρειάζεται να σταματάω το βράδυ και να χάνω πολύτιμο χρόνο, αλλά συνεχίζω να ταξιδεύω. Το πρωί λοιπόν της τέταρτης ημέρας, αντίκρισα το λιμάνι της LogueTown

Όταν έφτασα στο λιμάνι, έδεσα τη βάρκα μου και αφού πήρα τα πράγματα μου κατευθύνθηκα μέσα στη πόλη. Πρώτη φορά έβλεπα μια άλλη πολη. Αν και το Goa Kingdom λέγεται βασίλειο, θα μπορούσε και αυτή να έχει ένα παρόμοιο όνομα. Ήταν αρκετά όμορφη πόλη. Αυτό που προκάλεσε εντύπωση ήταν η μεγάλη αγορά της. Διάφοροι πωλητές, είχαν βγάλει πάγκους οπου πουλούσαν τη πραμάτεια τους. Δε λέω, και στο Goa Kingdom γίνεται αυτό, όπως φαντάζομαι και σε άλλες πόλεις, αλλα εδώ ήταν διαφορετικά. Ήταν σαν είναι ολόκληρη η πόλη μια υπαίθρια αγορά. Και σήμερα είχε τόσο πολύ κόσμο που με το ζόρι περνούσα. Ήταν και καλοκαίρι οπότε η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Αποφάσισα τότε να πάω σε ένα μπαρ να πιώ κάτι για να δροσιστώ να ρωτήσω κιόλας να μου πουν που είναι η βάση. Καλές οι βόλτες, αλλα έπρεπε και να παρουσιαστώ

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Γέρος

Έτσι όπως περπατούσα είδα τη ταμπέλα από ένα μπαρ και μπήκα μέσα. Μόλις μπήκα, οι θαμώνες σήκωσαν τα κεφάλια τους για να δουν ποιο μπήκε. Αφού με περιεργάστηκαν για λίγα δεύτερα, τα κατέβασαν και συνέχισαν να πίνουν. Έτσι όπως το κοίταζα το μπαρ μου φαινόταν αρκετά παλιό.
Μάλλον για αυτό δεν έχει πολύ κόσμο, σκέφτηκα, καθώς είχε μόνο τρια άτομα μέσα.
Κατευθύνθηκα στο μπαρ και κάθησα σε ένα σκαμπό. Τότε ο γέρος που βρισκόταν πίσω από το μπαρ ήρθε. Δεν μου είπε τίποτα. Απλώς με κοίταζε.
-Εεεε…..ένα χυμό θα ήθελα παρακαλώ.
-Τι το πέρασες εδώ μικρέ; Παιδικό σταθμό;
Οι αλλοι τρεις που καθόντουσαν πίσω στα τραπέζια, μόλις το άκουσαν αυτό άρχισαν να γελούν.
-Εδώ μόνο αλκοόλ σερβίρουμε.
-Μα δεν μπορώ να πιώ.....είμαι μικρός ακόμα.
-Δικό σου πρόβλημα.
-Δηλαδή ή αλκοόλ ή...
-Ή δρόμο......

Κοιταχτήκαμε για λίγη ώρα με τον γέρο. Η αλήθεια ήταν ότι διψούσα πάρα πολύ.
-Άντε καλά….φέρε ένα ρούμι.
-Ένα μπουκάλι;
-Τι…..τι μπουκάλι;;; Σοβαρά μιλάς;;; Ένα ποτήρι. Και που ‘σαι. Να έχει και πάγο μέσα.
Ο γέρος κούνησε το κεφάλι περιπαιχτικά, και γέμισε ένα ποτήρι με ρούμι και πάγο και μου το έδωσε.
-Και δε μου λες μικρέ….Τι σε φέρνει στα μέρη μας. Γιατί, για να ήρθες εδώ πέρα, σίγουρα δεν είσαι από εδώ.
-Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;
-Εδώ μικρέ δεν έρχονται οι ντόπιοι. Μόνο οι τουρίστες και κάποιοι….ειδικοί πελάτες.
-Όταν λες ειδικοί, να φανταστώ ότι εννοείς πειρατές; Και γενικότερα κάθε τέτοιου είδους εγκληματία;
Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα οτι οι αλλοι τρεις ανασηκώθηκαν. Σαν να περίμεναν μια μάχη. Το ίδιο και ο γέρος.
-Όχι....δεν ισχύει τίποτα απο αυτά για μένα. Όντως δεν είμαι ντόπιος, αλλα ουτε και ήρθα για τουρισμό. Έχω κάτι σημαντικό να κάνω και ήρθα εδώ.

Με κοίταξε με ένα εξεταστικό βλέμμα.
-Και τι….είναι αυτή η δουλειά που ήρθες να κάνεις;
-Να γίνω marine.
Εκείνη τη στιγμή οι άλλοι τρεις σηκώθηκαν από τα τραπέζια τους. Καλά το είχα καταλάβει. Ήταν πειρατές. Ή καλύτερα…πρώην πειρατές. Γύρισα προς τον γέρο.
-Πες τους φίλους σου να καθίσουν πάλι, γιατί μπορεί να είμαι μικρός, αλλα τα έχω βάλει με χειρότερους από αυτούς. Άλλωστε δεν ήρθα εδώ για να σας συλλάβω ή να μαλώσουμε. Άλλωστε δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι τέτοιο.
-Γιατί;;; Θα μας λυπόσουν;
-Όχι…όχι. Απλώς το ότι είστε εδώ, σε μια τέτοια πόλη, όπου είναι γεμάτη marines, και λόγω της μεγάλης ηλικία σας, φαντάζομαι ότι δεν είστε τόσο κακοί. Αν ήσασταν, τώρα θα ήσασταν ή νεκροί ή φυλακισμένοι. Και δεν θα αράζατε σε μια πόλη, όπου ο διοικητής των marine, θα γύρναγε ολόκληρο τον κόσμο μόνο και μόνο για να πιάσει έναν πειρατή. Για αυτό δεν θέλω να μαλώσουμε. Αλλά επειδή καταλαβαίνω τη δυσφορία σας με το να βρίσκεστε στο ίδιο δωμάτιο με έναν marine, εγώ φεύγω.
Άφησα μερικά belly στον πάγκο και πήγα προς τη πόρτα.
-Ααα…γέρο. Τώρα που το θυμήθηκα. Ξέρεις πού είναι η βάση των marines;

Ο γέρος μου είπε προς τα που είναι η βάση και πήρα λοιπόν τον δρόμο προς τα εκεί. Καθώς πήγαινα, άκουγα απο πολλούς περαστικούς, ακόμα και απο μικρά παιδιά οτι ήθελαν να πάνε στη πλατεία. Εκεί πέρα βρισκόταν το μέρος οπου σκοτώθηκε πριν απο αρκετά χρόνια ο βασιλιάς των πειρατών. Πλέον δεν ήταν μέρος εκτέλεσης, αλλα ένα μνημείο για τη πόλη και ένα αξιοθέατο για τους τουρίστες. Αξιοθέατο και μνημείο το μέρος οπου σκοτωνόντουσαν άνθρωποι. Δυστυχώς αυτή ήταν η κατάντια της κοινωνίας μας σήμερα. Και αφού δεν μπορούσαμε να την αλλάξουμε, έπρεπε να προσαρμοστούμε στις απαιτήσεις της και να την ανεχτούμε. Πήγα λοιπόν και εγώ να δω αυτό το μέρος οπου είχε εκτελεστεί ο θρυλικός Gol D. Roger, o βασιλιάς των πειρατών. Στη πλατεία υπήρχε ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων, που είχε συρρεύσει για να δει αυτό το "μνημείο". Με μεγάλη δυσκολία κατόρθωσα και έφτασα ακριβώς μπροστά στη πλατφόρμα εκτέλεσης. Όταν είδα το ύψος της, με έπιασε ένα ακατάπαυστο γέλιο. Είχα ακούσει ήδη απο πολύ μικρός, οτι ο Roger, όταν βρισκόταν εδω πέρα και ήταν ετοιμοι να τον εκτελέσουν, χαμογελούσε. Ποτέ δεν είχα καταλάβει το γιατί, μέχρι αυτή την ημέρα. Πράγματικά, αν ήμουν στη θέση του, και εγώ θα γέλαγα. Ο Roger ήταν ένας άνθρωπος που πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή στη θάλασσα. Μάλλον γιατί την αγαπούσε. Όταν λοιπόν ήταν να πεθάνει και τον έφεραν εδώ, εξαιτίας του ύψους της πλατφόρμας αλλα και το ευθύ δρόμου που οδηγεί απο τη πλατεία στη θάλασσα, μπορούσε να τη δει. Να δει για τελευταία φορά αυτό που αγάπησε τόσο πολύ.

Κάθησα για αρκετή ώρα και κοίταζα τη πλατφόρμα. Σκεφτόμουν συνέχεια όλα όσα είχα ακούσει για τον Roger αλλα και για τους πειρατές. Με τον θάνατο του εγκαινίασε μια νέα εποχή. Αλλα που να ήξερε οτι εκείνη του η δήλωση θα έδινε ώθηση σε τόσους εγκληματίες να διεπράττουν το ένα έγκλημα μετά το άλλο. Ξαφνικά συνηδητοποίησα οτι είχε περάσει η ώρα.
Για αλλο λόγο ήρθες εδώ Minato....Θα έχεις πολύ χρόνο μετά να δεις όλα τα αξιοθέατα.....Αλλα για την ώρα, πρέπει να βιαστώ.
Προσπαθούσα να κάνω όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Σήμερα θα είναι η πρώτη μου μέρα ως marine.....Δεν θέλω να αργήσω. Αφού ανέβασα το ρυθμό μου, και αφού έτρεξα στη μισή διαδρομή, τελικά είδα τη βάση των marine.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Φρουρός πύλης

Αφού σταμάτησα λίγο για να ηρεμήσω και να πάρω μια ανάσα, κατευθύνθηκα προς τη πύλη.
Μόλις έφτασα είδα οτι υπήρχαν δύο φρουροί. Ο ένας με πλησίασε.
-Εεεε...ήρθα για να παρουσιαστώ.
-Τα χαρτιά σου.
Αμέσως τα έβγαλα απο τη τσάντα και του τα έδωσα. Τους έριξε μια γρήγορη ματιά και μετά μου τα έδωσε.
-Όλα φαίνονται μια χαρά. Μπορείς να περάσεις, είπε και έκανε νόημα στον αλλο φρουρό να σηκώσει τη μπάρα.
-Εεεε....επειδή είναι η πρώτη μου φορά, μήπως μπορείτε να μου πείτε που....
-Θα παρουσιαστείς στο διοικητή Smoker.
-Και που....
-Θα προχωρήσεις ως το βασικό κτίριο. Είναι αυτό στο βάθος. Το βλέπεις;
-Ναι...ναι.
-Μόλις φτάσεις εκεί, θα δεις στα δεξιά σου έναν πίνακα με όλα τα κτίρια και τα γραφεία της βάσης. Εκεί θα δεις που είναι το γραφείο του διοικητή. Σε περίπτωση που δεν θα μπορείς να βγάλεις άκρη με τον πίνακα, ζήτα απο κάποιον που βρίσκεται εκεί πέρα να σου πει που ακριβώς είναι.
-Ωραία. Ευχαριστώ πολύ, του είπα και κατευθύνθηκα προς το κτίριο που μου υπέδειξε.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Rafael

Ενώ προχωρούσα προς το κτίριο που είχε υποδείξει ο φρουρος, παρατηρούσα τη βάση. Πραγματικά ήταν τεράστια. Απορούσα αν θα μπορούσε να χαθεί κανείς εδώ μέσα. Όταν έφτασα στο κτίριο και μπήκα μέσα, πήγα κατευθείαν στον πίνακα. Άρχιζα να τον κοιτάζω προσπαθώντας να καταλάβω που ακριβώς είναι το γραφείο του διοικητή.
-Καινούριος ε;
Γύρισα και είδα έναν νεαρό άνδρα, κοντά στην ηλικία μου, να με κοιτάει χαμογελαστός.
-Ναι...που το κατάλαβες;
-Χαχαχα...μόνο οι καινούριοι κοιτούν αυτόν τον πίνακα.
-Γιατί;
-Γιατί κανένας μας δεν μπορεί να βγάλει άκρη με αυτόν, οπότε το πρώτο πράγμα που κάνουμε με το που ερχόμαστε εδώ, είναι να μάθουμε κάθε μέρος της βάσης για να μη ψαχνόμαστε. Επι τι ευκαιρία. Είμαι ο Rafael.
-Μινατο...Χάρηκα.
-Λοιπόν, ήρθες να παρουσιαστείς σωστά;
-Ναι.
-Θα πας στον 3ο όροφο. Εκεί είναι το γραφείο του διοικητή. Θα προχωρήσεις στον διάδρομο. Είναι το γραφείο στο βάθος.
-Οκ. Σε ευχαριστώ πολύ. Τα λέμε μετά.
-Που 'σαι. Μόλις τελειώσεις έλα να με βρεις. Θα σε γνωρίσω στα παιδιά.
-Εντάξει. Τα λέμε.

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Smoker

Άρχισα λοιπόν να ανεβαίνω τις σκάλες για να πάω στο τρίτο όροφο. Δεν ξέρω γιατί, αλλα ένα αίσθημα αγωνίας με κυρίευσε. Όταν έφτασα στον τρίτο κατευθύνθηκα προς το γραφείο στο τέλος του διαδρόμου, όπως μου είχε υποδείξει ο Rafael. Χτύπησα τη πόρτα.
-Ναι;
Άνοιξα τη πόρτα και μπήκα μέσα.
-Μinato D. Liberius. Ήρθα για να παρουσιαστώ.
-Αν δεν κάνω λάθος, δεν σου είπα να περάσεις.
-Μα...
-Τι μα; Πέρνα έξω και ξαναχτύπα.
Τον κοίταξα σαστισμένος. Έκανα όπως μου είπε. Βγήκα έξω και ξαναχτύπησα.
-Περάστε.
Μόλις μπήκα μέσα ξαναπαρουσιάστικά.
-Μin....
-Ξέρω ποιος είσαι. Εκτός και αν είσαι τόσο μπούφος που δεν μπορείς να θυμηθείς τι είπες πέντε λεπτά πιο πριν.

Εγώ είχα αρχίσει να νευριάζω. Αλλα δεν είπα τίποτα και προσπάθησα να συγκρατήσω τα νεύρα μου.
-Τι έγινε μικρέ; Δεν έχεις συνηθίσει να σου φέρονται έτσι; Τι περίμενες δηλαδή; Οτι επειδή είσαι ο γιος του Liberius θα σου φερόμαστε σαν να είσαι κανας λόρδος; Μήπως θες και το πρωί να σου αλείφουμε στο ψωμάκι μαρμελαδίτσα;;;;
-Χαχαχαχαχα....
-Γελάς ρε;;;!!!!
-Με συγχωρείτε....πραγματικά με συγχωρείτε....αλλα ήταν πολύ καλό. Δεν μπορούσα να συγκρατηθώ.
-Νομίζεις οτι κάνω πλάκα; Νομίζεις οτι εδώ θα είναι όπως στο σπιτάκι σου, οπου είχες τους υπηρέτες να στα φέρνουν όλα στο πιάτο. Ή μήπως....
-Ακου Smoker.
-Τι είπες;;;;
-Είπα. Ακου Smoker. Ωραία ήταν η πλάκα και γελάσαμε πολύ, αλλα ως εδώ. Αν νομίζεις οτι επειδή κατάγομαι απο αριστοκρατική οικογένεια είμαι απλώς ένα βουτυρόπαιδο, μπορώ να στο αποδείξω εδώ και τώρα.

Ο Smoker σάστισε. Είμαι σίγουρο πως δεν περίμενε κάτι τέτοιο. Οτι απλώς θα κατέβαζα το κεφάλι και θα τον άφηνα να με ταπεινώνει. Μπορεί να ήθελα να μπω στους marines, αλλα δεν επέτρεψα και ουτε επρόκειτο να επιτρέψω σε κανέναν να με προσβάλει έτσι. Οπόιος και αν ήταν εκείνος. Ακόμα και ένας marine σαν τον Smoker.
-Με προκαλείς μικρε;
-Όπως θες πάρτο. Είμαι απολύτως βέβαιος οτι γνωρίζεις πως χρησιμοποιήσα τη δύναμη του πατέρα μου για να έρθω εδώ πέρα. Αλλα το έκανα για ένα μόνο λόγο. Για αυτό το φέρσιμο σου. Ήξερα πως όπου αλλου και αν πήγαινα, οι διοικητές θα μου φερόντουσαν σαν να είμαι κανας βασιλιάς. Εδώ όμως, πιστευα πως όχι. Δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο. Και απο τη στιγμή που άκουσες το όνομα μου μου το απέδειξες. Εδώ ήρθα για να υπηρετήσω, να μάθω πλαι σου να πολεμώ και να τα βάζω με διάφορους εγκληματίες. Ναι, διοικητα Smoker. Δεν είμαι το βουτυρόπαιδο που νόμιζες. Έχω κάνει πράγματα στη ζωή μου, που κανένα βουτυρόπαιδο, όχι τα έκανε, ουτε καν θα σκεφτόταν οτι μπορεί να τα κάνει.

Ο Smoker με κοίταζε αμίλητος. Καθησε πάλι στη καρέκλα του και άναψε δύο πούρα.
-Τελικά ήταν αληθινές οι φήμες.
-Τι πράγμα;
-Η αλήθεια είναι πως δεν το πίστευα. Νόμιζα οτι ήταν κουτσομπολιό μερικών κατίνων. Αλλα τελικά ήταν αλήθεια.
-Δεν καταλαβαίνω.
-Είναι πολύ απλό κύριε Liberius. Υπήρχε η φήμη οτι ο πρωτότοκος γιος του Giovanni D. Liberius, το είχε σκάσει απο το σπίτι του γιατί δεν ήθελε να βλεπει ουτε τους γονείς του και είχε γίνει ένας αλήτης. Με λίγα λόγια η ντροπή της οικογένειας.
-Αυτό συνέβη πριν απο πολύ καιρό. Και δεν είναι ακριβώς ετσι τα πράγματα
-Όπως και να έχει, είναι αλήθεια οτι παρατησες μια πλούσια και εύκολη ζωή για να δουλεύεις σε ένα μικρομάγαζο που μια έχει μια δεν έχει δουλεία μόνο και μόνο για να μην έχεις κανένα πάνω απο το κεφάλι σου;
-Ναι. Έτσι είναι.
-Ωραία. Γιατί τέτοιους άνδρες θέλω στη μονάδα μου.
-Δηλαδη; Θέλετε να πείτε....
-Τashigi!!!!! Ελα μέσα. Τώρα!!!!

Εγώ ήμουν τελείως χαμένος.
Τι στο διαόλο συνέβη τώρα; Εγώ του μίλησα με αυτόν τον τρόπο, τον προκάλεσα να μαλώσουμε και αυτός με δέχτηκε στη μονάδα του;
Τότε άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα μια γυναίκα με ένα σπαθί.
-Tashigi, πάρε τον Liberius, και πήγαινε τον να πάρει τα ρούχα που θα φοράει απο εδώ και στο εξής, και μετά ενημέρωσε τον για τη λειτουργία της βάσης.
-Liberius;;; Ακουσα καλα; Είπατε....
-Tashigi, έχουμε και δουλειές να κάνουμε. Δεν έχουμε καιρό για συστάσεις.
-Ναι κύριε.
-Αντε πηγαίνετε.
Άρχισα να περπατάω αργά προς τη πόρτα. Σταμάτησα και γύρισα και τον κοίταξα.
-Διοικητά...όλο αυτό....
-Ήθελα να δω αν αξίζεις μικρέ.
-Και; Αξίζω;
Τράβηξε μια γερή ρουφηξιά και έβγαλε τον καπνό. Μου χαμογέλασε.
-Αυτό θα το δούμε.....Στο μέλλον.
Εγώ συνέχισα να τον κοιτάζω σαστισμένος. Βγήκα απο το γραφείο και έκλεισα τη πόρτα. Άρχισα να περπατάω με τη Tashigi προς τις σκάλες.
Αυτός ήταν ο διοικητής Smoker. Aπο τη πρώτη κιόλας στιγμή, μου έδωσε να καταλάβω τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια. Αυτή ήταν η πρώτη μου μέρα ως marine. Μια μέρα που θα τη θυμάμαι για πάντα.