[Τέλος - Αποστολή] H πρώτη μάχη

Σήμερα δεν ήμασταν στη βάση. Είχαμε περάσει δυο ολόκληρες βδομάδες κλεισμένοι μέσα και κάναμε ασκήσεις, όποτε τώρα το σαββατοκύριακο μας άφησαν να βγούμε. Και όπως κάθε φορά που είχαμε άδεια, έτσι και σήμερα, ήμασταν στο μπαρ.
-Δεν μπορεί να μιλάς σοβαρά;
-Γιατί ρε συ;
-Είναι δυνατόν να το πιστεύεις;
-Γιατί όχι; Αφού το δικαιούμαι.
-Θυμάσαι ποιον έχουμε διοικητή;
-Πολύ καλά.
-Και παρόλα αυτά πιστεύεις ότι θα σε αφήσει….Πρέπει να σου έστριψε.
-Δεν μου έστρψε καθόλου. Το έχω αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό.
-Ναι αλλα ξέρεις τι θα συμβεί;
-Τι θα συμβεί δηλαδή;
-Ε....το πιο πιθανό είναι να σε βρίσει και να σε στείλει να κάνεις καμια αγγαρεία.
-Rafael, τη δικαιούμαι και θα τη πάρω. Δεν με ενδιαφέρει τι λέει ο Smoker.

Ο Rafael με κοίταζε σαστισμένος.
-Τι είπες; Δεν μπορεί να άκουσα καλά.
-Μια χαρά άκουσες. Δεν με ενδιαφέρει τι θα πει.
-Καταλαβαίνεις για ποιον μιλάς;
-Για τον Smoker, τον διοικητή μας.
-Ο οποίος, αν δεν κάνω λάθος, είναι αυτός που ορίζει ποιος θα πάρει άδεια και ποιος όχι.
-Και τι να κάνω τώρα ρε συ; Θα περάσω όλη μου τη ζωή εδώ, μόνο και μόνο για να μη το πω στον Smoker;
-Δεν είπα αυτό ρε συ, αλλά...
-Δεν έχει αλλά Rafael. Εντάξει το ξέρω οτι μπορεί να μου το αρνηθεί, αλλα ακόμα και αν το κάνειεγώ θα επιμείνω.
-Τι να σου πω ρε συ; Εσύ ξέρεις. Ας ελπίσουμε να στη δώσει. Και πότε σκέφτεσαι....
-Αύριο κιόλας.
-Αύριο;;;
-Ε ναι....ποιος ο λόγος να περιμένω; Θα πάω αυριο να του τη ζητήσω και....τι να πω....οτι βρέξει ας κατεβάσει.

Την επόμενη μέρα το πρωι πήγα στο γραφείο του Smoker. Ήξερα οτι οι πιθανότητες του να μου έδινε την άδεια που ήθελα ήταν ελάχιστες. Ο Smoker ήθελε οι στρατιώτες του να είναι πάντα ετοιμοπόλεμοι. Ακόμα και αυτοί που δεν είχα ξαναπολεμήσει ποτέ. Οπως εγώ. Αν και όταν μιλούσαμε με τον ραφαελ έδειχνα αποφασισμένος, ήξερα οτι είναι δύσκολο. Πιο πιθανό είναι να βαρέσεις με το δάχτυλο σου ένα τοίχο και να σπάσει, παρά να το να πείσει κάποιος τον Smoker. Οπως και να είχε όμως έπρεπε να το προσπαθήσω.
-Λοιπόν Μινατο; Πως και πρωι πρωι σήμερα; Και ειδικά κυριακάτικα; Δεν μας έχεις συνηθήσει.
-Ναι...το ξέρω αυτό. Απλώς θέλω να σας ζητήσω κάτι.
-Να ζητήσεις; Τι έγινε Μινατο; Ακόμα δεν ήρθες και άρχίσαμε τις χάρες;
-Τι ακόμα δεν ήρθα; Εδω και δύο χρόνια είμαι εδώ. Και όπου να 'ναι κλείνω και τον τρίτο.
-Ναι ε; Σώπα ρε....Αλλα λογικό να μπερδευτώ....Βλέποντας κανείς πόσο αδύναμος είσαι, νομίζει οτι είσαι καινούριος.
-Ναι......Το παραβλέπω το τελευταίο και συνεχίζω. Δεν πρόκειται για μια χάρη. Αλλα για κάτι που δικαιούμαι.
-Δικαιούσαι; Ποιος σου είπε οτι δικαιούσαι το οτιδήποτε Μινατο;

Εγώ είχα μείνει άναυδος. Δεν περίνα να μου τη δώσει και με ευχαρίστηση, αλλα σίγουρα δεν περίμενα να είναι τόσο επιθετικός.
-Δεν κατάλαβα;
-Δεν δικαιουσαι κάτι Μινατο. Εκτός και αν το πω εγώ. Για αυτό πες μου τι είναι, και ύστερα βλέπουμε αν δικαιούσαι ή όχι.
-Λοιπόν. Αυτό που θέλω, είναι να πάρω μια άδεια για ένα μήνα περίπου για να πάω να δω τους δικούς μου. Γιατί....
-Εντάξει.
-.......είμαι εδώ πέρα δυο χρόνια τώρα και δεν έχω.....
-Είπα εντάξει.
-Και νομίζω πως θα.........Είπατε........εντάξει;
-Ναι. Μινατο. Είπα εντάξει. Μπορείς να πάρεις τη άδεια που θες.
-Δεν καταλαβαίνω.
-Τι δεν καταλαβαίνεις πάλι;
-Για ποιον λόγο μου δίνετε την άδεια. Εσείς είπατε.....
-Είπα οτι πες μου τι θες, και αν το δικαιούσαι θα το έχεις. Απο τη στιγμή λοιπόν που θεωρώ οτι χρειάζεσαι διακοπές, μπορείς να φύγεις.
-Μπορώ να ρωτήσω κατι τελευταίο;
-Φυσικά.
-Γιατί πιστεύετε οτι.....
-Είναι απλό. Σκέφτηκα πως όταν πας σπίτι σου και βρεθείς με του δικούς σου, θα δεις οτι δεν έχεις καμία θέση εδω μέσα και θα κάτσεις εκεί.
-Τι πράγμα;;;;!!!!
-Αυτό που άκουσες. Και τώρα πήγαινε. Εχω δουλειά να κάνω.
Πηγαίνοντας προς τη πόρτα γυρνάω και του λέω:
-Διοικητά Smoker......Εμένα δεν θα με ξεφορτωθείς τοσο εύκολα. Να το ξέρεις. Αντίο.

Την επόμενη μέρα, ξεκίνησα το ταξίδι της επιστροφής. Ήταν εδώ και δυόμιση περίπου χρόνια από τότε που έφυγα από το Dawn Island. Όλον αυτό τον καιρό δεν είχα πάει ούτε μια φορά. Δεν είχα μιλήσει με την οικογένεια μου ή τον αδερφό του Johny. Ούτε καν με την Lisa. Η αλήθεια είναι ότι μου είχαν λείψει. Όλοι τους. Ήμουν πολύ χαρούμενος που είχα καταφέρει να πάρω αυτή την άδεια από τον Smoker. Αν και δεν χαιρόμουν τόσο με τον τρόπο που τη πήρα. Ύστερα από τόσο καιρό και ακόμα να με αποδεχτεί. Έκανα ότι μου ζητούσε. Ακόμα και τη χειρότερη αγγαρεία. Τα πάντα. Ήθελα να του αποδείξω ότι ήμουν πρόθυμος να κάνω τα πάντα. Και έκανα ακόμα περισσότερη προπόνηση από παλιά, μόνο και μόνο για να δει ότι μπορούσα να πολεμήσω. Αλλά από ότι φαινόταν δεν του ήταν αρκετό. Και δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Για ποιον λόγο δεν με ήθελε στους marines; Όταν είχα έρθει για πρώτη φορά, μου είπε ότι ήθελε άτομα σαν και εμένα στη μονάδα του. Τι έγινε και δεν με ήθελε πλέον;

Αυτή η σκέψη τριβέλιζε συνεχώς το μυαλό μου. Για ποιον λόγο γινόταν όλο αυτό; Αλλά δεν με ενδιέφερε. Πραγματικά δεν με ενδιέφερε τι πίστευε ο Smoker ή τι ήθελε να πετύχει, με όλο αυτό. Όπως του είχα πει, ότι και αν πίστευε ή έκανε, δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσω. Θα συνέχιζα ώσπου να καταφέρω να φτάσω τον στόχο μου.
Αυτές τις σκέψεις έκανα όταν άκουσα έναν περίεργο θόρυβο. Ήταν το η κοιλιά μου.
-Πωωωπωωω πείναααα…..η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ ώρα να φάω. Και όπως και να το κάνουμε, το ταξίδι στη θάλασσα, πάντα μου ανοίγει την όρεξη.
Άρχισα να ψάχνω τα πράγματα μου για να βρω τον σάκο οπου είχα τα φαγητά.
-Δεν μπορεί…..δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό….Κάπου εδώ θα ‘ναι.
Έψαξα παντού. Ακόμα και στους σάκους μέσα έψαξα για να το βρω. Αλλά πουθενά.
-Δεν το πιστεύω ρε…..Πως είναι δυνατόν να ξέχασα το σάκο με τα φαγητά; Και τώρα τι θα κάνω ώσπου να φτάσω στον Dawn Island; Τι φάω;;; Τη βάρκα;
Το σκεφτόμουν πολύ ώρα αυτό ώσπου θυμήθηκα κάτι. Μου είχε πει ο Rafael για ένα θαλάσσιο εστιατόριο. Μάλιστα το είχε χαρακτηρίσει ως το καλύτερο του κόσμου.
-Δεν χρειάζεται να το σκέφτομαι και πολύ…..Είναι και κοντά….Οπότε θα πάω εκεί.

Άρχισα να κατευθύνομαι λοιπόν προς το εστιατόριο. Ο άνεμος ήταν ευνοϊκός, και θα με βοηθούσε να φτάσω πιο γρήγορα από ότι πίστευα. Και αυτό ήταν καλό γιατί η κοιλιά μου δεν είχε σταματήσει να γουργουρίζει. Επειδή φυσούσε και δεν είχε πολύ κύμα η θάλασσα, δεν άργησα να δω το εστιατόριο. Πραγματικά μου έκανε τεράστια εντύπωση πως γινόταν να υπάρχει ένα εστιατόριο στη θάλασσα. Βέβαια, αν δεν ήξερα τι ήταν, θα νόμιζα πως έβλεπα ένα νησί. Ήταν πραγματικά τεράστιο! Έμοιαζε λίγο με ένα πλωτό πλοίο. Και ίσως να ήταν κάτι τέτοιο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η πλώρη του. Είχε τη μορφή ενός κεφαλιού ψαριού!
-Πολύ περίεργο αυτό το εστιατόριο. Ας ελπίσουμε ότι θα έχει καλό φαγητό γιατί πεινάω σαν λύκος.

Αφού έφτασα στο εστιατόριο, είδα μια τεράστια επιγραφή που έλεγε “Baratie”.
-Ώστε αυτό είναι το καλύτερο εστιατόριο του κόσμου ε; Για να δούμε αν είναι άξιο της φήμης του, είπα και μπήκα μέσα.
Μου φάνηκε αρκετά περίεργο πάντως, που δεν είχε μεγάλο χώρο στο εξωτερικό. Ούτε τη βάρκα δεν μπορούσα να δέσω. Όταν μπήκα, ήταν σχεδόν γεμάτο. Αγχώθηκα μήπως δεν έβρισκα κάποιο τραπέζι αλλά τελικά βρήκα. Μόλις κάθισα με πλησίασε ένας σερβιτόρος. Βέβαια ήταν πολύ περίεργος για σερβιτόρος γιατί πιο πολύ με μάγειρα έμοιαζε. Μου έδωσε έναν κατάλογο. Όταν είδα τις τιμές αγχώθηκα λίγο γιατί δεν ήξερα αν θα μου έφταναν τα χρήματα που είχα. Τελικά αποφάσισα και ο σερβιτόρος-μάγειρας, αφού πήρε τη παραγγελία κατευθύνθηκε προς τη κουζίνα. Δεν πέρασε πολύ ώρα όταν τον είδα να μου φέρνει το φαγητό. Είχα πάρει ένα φιλέτο, γιατί αυτό ήταν το πιο φθηνό που υπήρχε. Όταν το δοκίμασα, σάστισα. Ήταν ότι καλύτερο είχα δοκιμάσει στη ζωή μου.
-Τελικά.....αξίζει τη φήμη του το Baratie.

Ενώ λοιπόν έτρωγα το φαγητό μου, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ένας πολύ περίεργος τύπος μέσα. Ήταν ρακένδυτος και γεμάτος αίματα. Δεν άργησα να αντιληφθώ και τα χειρότερα. Στο χέρι του κρατούσε ένα πιστόλι, ενώ στο πίσω μέρος του σακακιού του, υπήρχε ένα πειρατικό σύμβολο.
-Όχι ρε που…..Αν είναι δυνατόν….Μια φορά πήρα άδεια και έπεσα πάνω σε έναν πειρατή.
Ενώ πήγα να σηκωθώ για να τον συλλάβω, βλέπω έναν από αυτούς τους περίεργους σερβιτόρους να πηγαίνει και να του παίρνει παραγγελία.
-Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό….
Μετά από λίγο ο σερβιτόρος άρχισε να φωνάζει λέγοντας του να φύγει από το εστιατόριο. Όχι επειδή ήταν πειρατής, αλλά γιατί δεν είχε να πληρώσει!!!!
-Τρελά πράγματα συμβαίνουν σε αυτό το εστιατόριο.
Ενώ λοιπόν του φώναζε να φύγει, εμφανίζεται ένας μάγειρας. Φορούσε ένα πανύψηλο καπέλο μάγειρα και είχε ένα τεράστιο μουστάκι. Στα χέρια του κρατούσε ένα πιάτο με φαγητό. Πήγε και το άφησε στο τραπέζι του πειρατή. Είχα μείνει άναυδος. Πως ήταν δυνατόν να βοηθάει έναν πειρατή; Αυτό είναι αδίκημα.

Ο πειρατής άρχισε να τρώει το φαγητό που του έφερε ο μάγειρας. Δεν πρέπει να πέρασε ούτε ένα λεπτό και είχε καθαρίσει το πιάτο.
-Δεν ξέρω πως…πως να σε ευχαριστήσω. Δεν ξέρεις πόσο καιρό έχουμε να φάμε.
-«Έχουμε»;;;
-Ναι…εγώ και το πλήρωμα μου. Πρέπει να είναι πάνω απο μήνα….Σε ευχαριστώ πολύ. Πρέπει να φύγω. Πρέπει να πάω στον καπετάνιο για να φέρουμε το πλήρωμα. Μην ανησυχείς. Έχουμε χρήματα και θα πληρώσουμε για όλο το φαγητό.
-Πόσοι είστε;
-Γύρω στα 100 άτομα. Γιατί;
Ο γέρος δεν του είπε τίποτα. Ο πειρατής γύρισε και κατευθύνθηκε προς τη πόρτα. Σκέφτηκα να τον σταματήσω αλλά θυμήθηκα ότι είχε όπλο. Όχι ότι φοβήθηκα μήπως πάθω τίποτα, αλλά είχε τόσο κόσμο το εστιατόριο και μπορεί να τραυματιζόταν κάποιος. Καθώς πήγαινε προς τη πόρτα είχα καρφωθεί στο σήμα στο σακάκι του. Κάτι μου θύμιζε. Δεν είχε όμως σημασία. Ήταν πειρατής και δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να κυκλοφορεί ελεύθερος.
-Μια στιγμή, του φώναξα καθώς σηκώθηκα απο τη καρέκλα μου. Ποιος σου είπε οτι μπορείς να φύγεις;
-Δεν ήρθα για να κάνω κακό. Μόο για λίγο φαγητό. Για αυτό αν ήμουν στη θέση σου θα καθόμουν στα αυγά μου.
-Ναι εεε;;; Σαν πολύ έξυπνος δεν το παίζεις; Δυστυχώς για σένα πειρατή, είμαι ένας marine. Κατι που σημαίνει οτι δεν πρόκειται να σε αφήσω ζωντανό.
Και αμέσως όρμηξα κατα πάνω του

Το έδωσα μια μπουνιά στο στομάχι και αμέσως διπλώθηκε στα δυο. Μετά τον χτύπησα στο πρόσωπο και έπεσε πίσω σε ένα τραπέζι. Πήγα να τον πιάσω και με κλότσησε δυνατά. Ευτυχώς έπεσα σε κάτι πελάτες και έτσι δεν με πόνεσε το χτύπημα. Ήρθε προς το μέρος μου και τον χτύπησα στα πλευρά. Μετά στη κοιλία και ξανά στα πλευρά. Τον χτύπησα στα πόδια και τον έριξα κάτω. Άρχισα τότε να τον χτυπάω στο πρόσωπο στα πλευρα, στη κοιλιά.....οπουδήποτε έβρισκα χώρο. Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου τη κάνη του όπλου του. Πήγα να σηκωθώ...και τότε ακούστηκε το μπαμ.Πετάχτηκα πίσω και έπεσα σε ένα τραπέζι που έσπασε. Με είχε πετύχει στον δεξί ώμο. Τον είδα να σηκώνεται αργά και να έρχεται προς το μέρος μου ενώ παράληλα γέμιζε το όπλο του.
-Αυτό είναι το κακό με εσάς τους marine. Δεν ξέρετε πότε πρέπει να τα παρατάτε. Πότε δεν σας παίρνει αλλο.
Καθως ερχόταν προς τα εμένα με σημάδευε. Μόλις ήρθε αρκετά κοντά μου τον ακούω να μου λεει:
-Αντίο marine....

Για καλή μου τύχη στο τραπέζι υπήρχε ένα μαχαίρι. Και όταν τον είχα δει να έρχεται προς τα εμένα γεμίζοντας το όπλο του το έκρυψα στο χέρι μου. Μόλις ήρθε αρκετά κοντά, του το κάρφωσα στη κοιλιά.
Το όπλο εκπυρσοκρότησε αλλα για καλή μου τύχη η σφαίρα πέρασε ξυστά. Ο πειρατής έβγαλε το μαχαίρι και μου το πέταξε και εγώ καλύφθηκα βάζοντας τα χέρια μου μπροστά. Λόγω του τραυματισμού του όμως δεν μπόρεσε να το πετάξει σωστά και έτσι δεν με πέτυχε με τη μύτη. Όταν κατέβασα τα χέρια τον είδα να τρέχει προς τη πόρτα και να φωνάζει.
-Θα το μετανιώσετε αυτό.....όλοι σας θα το μετανιώσετε....τα βάλατε με τους ισχυρότερους πειρατές της East Blue.....και θα πληρώσετε όλοι σας για αυτό....με τη ζωή σας.
Σηκώθηκα και άρχισα να τον κυνηγάω. Όταν έφτασα όμως ήταν ήδη πολύ αργά. Πρέπει ή να βούτηξε στη θάλασσα ή να είχε μαζί του κάποια βάρκα. Σκέφτηκα να τον κυνηγήσω αλλα αντιλήφθηκα οτι η θάλασσα ήταν αγριεμένη και δεν ήθελα να προκαλέσω τη τύχη μου. Θα ήταν πολύ επικίνδυνο για μένα. Ξαναμπήκα στο εστιατόριο. Το εστιατόριο ήταν σαν βομβαρδισμένο. Είχαμε σπάσει μερικά τραπέζια, ενώ όλοι έδειχναν ανήσυχοι. Όλοι τους με κοίταζαν περιμένοντας να τους πω τι έγινε.
-Δυστυχώς ξέφυγε.
Αμέσως επικράτησε πανζουρλισμός στο εστιατόριο. Όλοι φώναζαν και φοβόντουσαν για το τι θα γίνει.
-Φέρτε το κουτί με τις πρώτες βοήθειες.
Αμέσως κάποιοι μάγειρες έτρεξαν για να το φέρουν. Ο γέρος με πλησιάσε και μου έσκισε τη μπλούζα.
-Θα πρέπει να βγάλουμε οπωσδήποτε τη σφαίρα και να απολυμάνουμε τη πληγή γιατί μπορεί να μολυνθεί, μου είπε και πήρε μια τσιμπίδα.

Ο γέρος αφού μου είχε βγάλει τη σφαίρα, και μου απολύμανε τη πληγή με οινόπνευμα, τώρα προσπαθούσε να τη δέσει προκειμένου να σταματήσει το αίμα. Όσο το έκανε αυτό δεν έλεγε τίποτα. Αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα και τον χρόνο να σκεφτώ αυτό που είπε ο πειρατής.....οι ισχυρότεροι πειρατές της East Blue..... Προσπαθούσα να θυμηθώ το σήμα που είχε στη πλάτη. Ήξερα οτι ήταν κάποιων πειρατών, αλλα δεν μπορούσα να θυμηθώ.
Πίεζα το μυαλό μου να θυμηθεί. Είχα και αυτόν τον πόνο απο τη πληγή που δεν βοήθαγε και πολύ. Τελικά τα κατάφερα και θυμήθηκα. Αμέσως πετάχτηκα πάνω σαν ελατήριο. Κοίταξα τον γέρο.
-Σε λίγο θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα.
-Δεν καταλαβαίνω.
-Έκανες πολύ μεγάλο λάθος που του έδωσες φαγητό. Ήξερες οτι είναι πειρατής, αλλα και πάλι του έδωσες. Αν ήξερες όμως και το άλλο; Θα του έδινες και πάλι;
-Ποιο άλλο;
-Ότι ανήκει σε ένα από τα πιο επικίνδυνα πληρώματα της East Blue;
Αμέσως όλοι σώπασαν. Αν πριν είχαν ταραχτεί, τώρα ήταν τρομαγμένοι για τα καλά.
-Δεν με ενδιαφέρει.
Εγώ κοίταξα το γέρο. Ήμουν έκπληκτος με το με πόση απάθεια το είχε πει.
-Τι πράγμα;;;
-Αυτό που άκουσες. Δεν με ενδιαφέρει. Εγώ είμαι chef. Και έχω καθήκον να ταΐσω όποιον πεινάει. Όποιος και αν είναι αυτός και ότι πρόκειται να κάνει. Δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσω κάποιον άνθρωπο να πεινάει

Το κοίταζα για λίγη ώρα. Ήταν βέβαια σωστό αυτό που έλεγε, μόνο που τη δεδομένη στιγμή ήταν λάθος.
-Ναι δεν λέω έχεις δίκιο. Αλλά θέλω να δω τι θα κάνεις όταν θα σου διαλύσει το εστιατόριο.
-Υπάρχει και αυτή η περίπτωση αλλα....
-Αλλα τι; Θα τα βάλεις με έναν ολόκληρο στόλο;
Έβγαλα ένα Den den mushi από τη τσέπη μου.
-Smoker….λέγεται.
-Διοικητά…ο Liberius είμαι.
-Τι έγινε ρε Liberius; Ακόμα δεν έφυγες και μας πρήζεις στα τηλέφωνα;
-Διοικητά δεν είναι ώρα για αυτά. Θέλω να σας πω κάτι σημαντικό.
-Σημαντικό; Εσύ; Λίγο δύσκολο.
-Πρέπει να έρθετε αμέσως εδώ. Πάρτε και ένα warship μαζί σας.
-Παλι πιωμένος είσαι ρε Liberius....Μήπως να φέρω και καναν Admiral;;;
-Δεν έχουμε χρόνο για πλάκες διοικητά.
-Δεν με παρατας ρε Liberius. Επειδή σου κάπνισε.....
-Διοιηκητά.....Το όνομα Don Krieg σου λέει κάτι;

Η γραμμή σώπασε, αλλα οχι για πολύ.
-Τι έγινε Μινατο;
-Είμαι στο Baratie. Είναι ένα....
-Ξέρω τι είναι. Συνέχισε.
-Ε, πριν απο λίγο μπήκε ένας πειρατής. Φορούσε ένα σακακι και απο πίσω είχε το σήμα του Krieg.
-Και τον συνέλαβες;
-Προσπάθησα....αλλα κατάφερε να ξεφυ......
-Πόσο άχρηστος μπορεί να είσαι Liberius;;;; Άφησες έναν πειρατή να σου ξεφύγει!!!!!
-Οχι ακριβώς.
-Τι σημαίνει αυτό;
-Οτι θα επιστρέψει. Και μαζί του θα είναι ο Krieg και ολόκληρος ο στόλος του.Για αυτό σου είπα.....
-Ξέρεις πότε θα φτάσουν;
-Ανάλογα. Αν είναι αγκυροβολημένοι εδώ κοντά.....υπολογίζω σε λίγες ώρες.
-Δεν φτάνουν οι λίγες ώρες Μινατο. Δεν θα προλάβω να είμαι εκεί τόσο γρήγορα. Δυστυχώς θα πρέπει να βασιστώ....
-Διοικητά.....Τι πρέπει να κάνω;
-Λοιπόν Μινατο.....αυτή είναι η ευκαιρία που ζήταγες τόσο καιρό. Όποιος πειρατής έρθει, μην το σκεφτείς καν. Σκότωσε τον. Αντιμετώπισε τους. Φρόντισε να τους καθυστερήσεις όσο περισσότερο μπορείς. Ωσπου να φτάσουμε εκεί.
-Έγινε κύριε!!!
-Και που 'σαι Μινατο.....Πρόσεχε.....

Τότε το Den den mushi έκλεισε. Πράγματι αυτή ήταν μια αποστολή που πάντα περίμενα, αλλά όχι έτσι ακριβώς. Ήξερα ότι μπορούσα να πολεμήσω με πειρατές αλλά εδώ μιλούσαμε για τον Don Krieg. Ίσως τον ισχυρότερο πειρατής όλης της East Blue. Και το κυριότερο, δεν ήταν μόνος του. Είχε μαζί του και τον στόλο του. Ένα στόλο από εκατό πειρατές. Πως θα μπορούσα να τα βάλω με όλους αυτούς;;; Και σε ένα μέρος μάλιστα όπου δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την πραγματική μου δύναμη. Γιατί αν μεταμορφωνόμουν, το εστιατόριο ίσως να μην άντεχε το βάρος μου. Αλλά ακόμα και αν με άντεχε, μόνο μια επίθεση μου θα αρκούσε για να το βυθίσω. Γιατί αν μπορούσα να την χρησιμοποιήσω δεν θα σκεφτόμουν τίποτα. Θα ήταν παιχνιδάκι για μένα. Αλλά για αυτό προπονιόμουν τόσο καιρό. Για να μην χρειάζομαι τη δύναμη μου. Να μην βασίζομαι σε αυτήν. Και τώρα είχε έρθει η ώρα για να δω τα αποτελέσματα δυο χρόνων προπόνηση. Και ως αντίπαλο μου είχα έναν από τους διαβόητους πειρατές. Και θα τον αντιμετώπιζα στο χειρότερο μέρος που θα μπορούσα να βρεθώ. Σε ένα πλωτό εστιατόριο.

Προσπαθούσα να σκεφτώ πως θα μπορούσα να τους αντιμετωπίσω. Η κατάσταση ήταν πολύ σοβαρή. Σε λίγο θα ερχόντουσαν οι πειρατές και το εστιατόριο ήταν γεμάτο με άμαχο πληθυσμό.
-Με άμαχο πληθυσμό; Είπα αι κοίταξα γύρω μου σαστισμένος.
Ήμουν τόσο απορροφημένος με το να σκέφτομαι ποιον έχω να αντιμετωπίσω και πως θα το κάνω που είχα ξεχάσει τους πελάτες του εστιατορίου.
-Ει γέρο!!!
-Τι συμβαίνει;
-Πρέπει να τους βγάλουμε από εδώ πέρα. Πρέπει να φύγουν όλοι. Δεν γίνεται να έρθουν οι πειρατές και να έχουμε όλον αυτό τον κόσμο εδώ πέρα.
-Έχεις δίκιο σε αυτό.
-Έχω δίκιο αλλά δεν σε βλέπω να κάνεις κάτι.
-Σαν τι να κάνω;
-Να τους πάρεις από εδώ.
-Πώς να τους πάρω από εδώ; Μήπως ξεχνάς κάτι;

Χρώματα ιστορίας

Εγώ
Zeff
Patty

Εγώ τον κοίταξα απορημένος. Τι μπορεί να ξεχνούσα;;;;
-Είμαστε στη θάλασσα μικρέ. Πώς να τους πάρω από εδώ;
-Έλεος!!!! Δεν μπορεί να είστε τόσο ηλίθιοι!!!
Τότε πετάχτηκε ένας απο τους μάγειρες του. Ήταν ένας περίεργος τύπος και μεγαλόσωμος. Σαν πειρατής ήταν.
-Πρόσεχε πως μιλάς στο αφεντικό, marine!!!
Εγώ τον κοίταξα νευριασμένος.
-Βούλωσε το μη σε πιάσω και σε πετάξω στη θάλασσα!!!!!
Γύρισα προς τον γέρο.
-Δεν είπα να τους πάρεις και να τους πας σε άλλο νησί ή οπουδήποτε αλλού, αλλά να τους πάτε με ασφάλεια στα πλοία με τα οποία ήρθαν εδώ πέρα και να φροντίσετε να φύγουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα!!!
-Κατάλαβα. Κάντε ότι είπε….Και γρήγορα.
Αμέσως οι μάγειρες άρχισαν να τρέχουν και να οδηγούν με ασφάλεια τους πελάτες στα πλοία τους. Σε λίγη ώρα, μέσα στο εστιατόριο ήμασταν μόνο εγώ, ο γέρος και οι μάγειρές του.

Αφού έφυγαν όλοι οι πελάτες του εστιατορίου, μάζεψα όλους τους μάγειρες.
-Λοιπόν. Καταρχάς, θα πρέπει να κατανοήσετε όλοι την κατάσταση.
-Ξέρουμε ποια είναι η κατάσταση. Θα έρθουν στο εστιατόριο κάποιοι πειρατές.
-Ααα….τόσο απλό.
-Φυσικά και είναι απλό. Κάθε μέρα έρχονται. Και τους αλλάζουμε τα φώτα.
-Τελικά είχα δίκιο.
-Σε ποιο πράγμα;
-Είσαι όντως τόσο ηλίθιος όσο φαίνεσαι!!!
-Τι είπες ρε;;;; Θα σε σκοτώσω!!!!
-Ναι…και μετά θα ξυπνήσεις.
Όρμηξε τότε πάνω μου. Τον έπιασα από το χέρι και τον έριξα κάτω. Έβαλα το πόδι μου πάνω στον λαιμό του.
-Άκου ηλίθιε. Και βάλτο καλά στα μυαλό σου. Μπορεί εκείνος ο πειρατής να με τραυμάτισε κατά τύχη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούν κάτι κατακάθια σαν και σένα να με νικήσουν.

Έσκυψα, τον έπιασα από το χέρι και τον σήκωσα.
-Τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα από ότι ίσως μπορείτε να φανταστείτε.
-Αυτό το είπες και πριν μικρέ. Αλλά δεν εξήγησες γιατί.
-Είναι πολύ απλό….γέρο. Ο συγκεκριμένος πειρατής, είναι ένας από τους ισχυρότερους που έχει βγάλει η East Blue. Μάλιστα έχει έναν ολόκληρο στόλο από πίσω του
-Στόλο;;;;; Αφού είπε ότι είναι μόνο εκατό άτομα;;;
-Αυτό μου έκανε και εμένα εντύπωση αλλά μετά κατάλαβα το γιατί. Όταν θυμήθηκα πως είχαν πάει στη Grand Line.
-Είχαν πάει στη Grand Line;;;!!!!
-Ναι….Και όπως έλεγα κα πριν, πρόκειται για πολύ πιο ισχυρούς πειρατές από όσους τα είχατε βάλει μέχρι τώρα. Και δεν πρέπει να τους υποτιμήσετε. Μπορεί να μην άντεξαν στη Grand Line, αλλά το θέμα είναι ότι κατάφεραν και γύρισαν. Και τώρα έρχονται εδώ.
-Ξέρεις ποιοι είναι;
-Ναι….Και είμαι σίγουρος ότι και εσείς τους έχετε ακούσει. Ο καπετάνιος τους λέγεται Don Krieg

Είχαν μείνει άναυδοι. Και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του πάγωσαν.
-Ει….ει…είπες…..Don Krieg;;;
-Ακριβώς. Οι πειρατές που θα έρθουν σε λίγο είναι το πλήρωμα του. Και λογικά θα έρθει και αυτός.
-Είσαι σίγουρος για αυτό;
-Το σακάκι εκείνου του πειρατή είχε πίσω το σήμα του Krieg. Οπότε ναι είμαι σίγουρος. Για αυτό σας είπα ότι δεν πρόκειται για απλούς πειρατές. Είναι πολύ πιο δυνατοί από αυτούς που έχετε συναντήσει μέχρι στιγμής.
-Ναι….αλλά δεν θα είναι τώρα. Σωστά;
-Γιατί;
-Δεν τον άκουσες τι είπε; Ένα μήνα είχε να φάει….Άρα και εκείνοι το ίδιο. Άρα δεν θα…..
-Αυτό μπορεί να μας δίνει ένα πλεονέκτημα, αλλά σας το ξανάπα. Δεν πρέπει να τους υποτιμήσετε. Άνθρωποι που έχουν περάσει από τη θηριωδία της Grand Line, δεν ξέρεις πως πρόκειται να αντιδράσουν. Ειδικά όταν δεν έχουν άλλη επιλογή. Το γεγονός ότι έχουν τόσο καιρό να φάνε, και ότι τώρα τους δίνεται μια τεράστια ευκαιρία να το κάνουν χωρίς μεγάλη δυσκολία, γιατί θα τα βάλουν με μάγειρες, τους κάνει ακόμα πιο επικίνδυνους. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν…..Σωστά;;;;

Με κοίταξαν όλοι τους παραξενεμένοι.
-Τι…τι εννοείς;
-Το αυτονόητο. Όσο εσείς είστε μάγειρες, άλλο τόσο και εγώ είμαι χορεύτρια σε μπαλέτο.
-Δεν…δεν σε καταλαβαίνω….
-Δεν χρειάζεται χρειάζεται να τραυλίζεις. Πιστεύεις ότι υπάρχει έστω και η παραμικρή περίπτωση να μην έχω καταλάβει ότι οι περισσότεροι από εσάς είστε πρώην πειρατές;;;;
Άρχιζαν να κοιτάζονται μεταξύ τους σαν σαστισμένοι.
-Και τι σκοπεύεις να κάνεις για αυτό;
-Τίποτα απολύτως.
-Γιατί; Υποτίθεται ότι είσαι marine και πως….
-Το ξέρω….το ξέρω….αλλά βλέπεις έχω γνωρίσει και άλλους πρώην πειρατές και είναι….καλοί άνθρωποι. Θα μπορούσα να πω πως είμαστε και φίλοι. Κάθονται όλη μέρα στο μπαρ, πίνουν, παίζουν χαρτιά και διηγούνται ιστορίες από τα παλιά.
-Όταν έμαθες ότι είναι πειρατές έστω και….
-Μα αυτή είναι η διαφορά….ότι είναι πρώην. Οπότε για ποιον λόγο να συλλάβω κάποιον άνθρωπο που έχει αλλάξει τρόπο ζωής;;;;

Κανένας δεν μιλούσε. Μόνο με κοίταζαν. Σίγουρα δεν περίμεναν να ακούσουν κάτι τέτοιο. Ότι ένας marine δεν ενδιαφερόταν να πιάσει κάποιους πειρατές έστω και πρώην.
-Λοιπόν. Στο θέμα μας τώρα. Το γεγονός ότι αντιμετωπίζετε συχνά πειρατές, νομίζω σας έχουν βοηθήσει στο να μάθετε πώς να πολεμάτε.
-Ναι, αυτό είναι αλήθεια. Όσοι πειρατές έχουν τολμήσει να έρθουν εδώ έχουν φύγει τρέχοντας.
-Αυτό είναι καλό. Και από ότι βλέπω είστε καμιά εικοσαριά άτομα, οπότε θα μπορέσουμε να τους αντιμετωπίσουμε. Φαντάζομαι θα έχετε όπλα;
-Φυσικά. Είμαστε πλήρως εξοπλισμένοι, ειδικά για τέτοιες καταστάσεις.
-Ωραία. Αυτό είναι πολύ καλό. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα.
-Τι πρόβλημα;
-Ο χώρος….είναι πολύ μικρός. Δεν μπορούμε να πολεμήσουμε με ευκολία εδώ μέσα.
-Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για αυτό.
-Τι εννοείς;
-Έλα μαζί μου….και θα δεις

Αρχίσαμε να πηγαίνουμε προς τα έξω, και έκανε νόημα σε έναν από τους μάγειρες.
Μόλις πήγαμε έξω άρχισα να αναρωτιέμαι τι κάνουμε εδώ.
-Περίμενε λίγο και θα δεις.
-Ει….Patty!!!! είμαστε έτοιμοι!!!
Τότε άρχισε το εστιατόριο να τραντάζεται.
-Τι στο διάολο συμβαίνει;;;;
-Χώρο δεν ζήτησες marine;;; Χώρο θα έχεις. Χαχαχαχαχαχα!!!!!!!!!!
Ξαφνικά είδα τη θάλασσα να σηκώνεται.
Τι στο διάολο είναι αυτό;;;;
Μέσα από τη θάλασσα βγήκε μια ξύλινη πλατφόρμα!!!!!
-Αν είναι δυνατόν!!! Πως….πως….
-Βλέπω ότι άλλος τραυλίζει τώρα εεεε;;;; Χαχαχαχαχαχα!!!!!!
Είχα τρελαθεί. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έβλεπα κάτι τέτοιο. Όσο τρελό και αν ήταν όμως….θα βοηθούσε. Και μάλιστα πάρα πολύ. Πλέον είχαμε ένα χώρο, όπου μπορούσαμε να τους αντιμετωπίσουμε με την άνεσή μας.

Όταν μπήκαμε πάλι μέσα στο εστιατόριο, ήμουν ακόμα έκπληκτος με αυτό που μόλις είχα δει. Αλλά έδιωξα γρήγορα αυτή την έκπληξη και ξανά επικεντρώθηκα στην επικείμενη μάχη με τον Krieg.
-Λοιπόν. Όπλα για να τους πολεμήσουμε έχουμε, χώρο για τους πολεμήσουμε επίσης….αυτό που μας λείπει είναι ένα σχέδιο.
-Μήπως πρέπει να σκεφτούμε και κάτι άλλο;
-Σαν τι δηλαδή;
-Μήπως μας ανατινάξουν για παράδειγμα;
-Δεν νομίζω….Καταρχάς θέλουν τις προμήθειες του εστιατορίου. Οπότε δεν πιστεύω να κάνουν κάτι τέτοιο. Βέβαια θα είναι και λίγο δύσκολο να το κάνουν γιατί δεν πιστεύω ότι θα έχουν αρκετά πυρομαχικά. Μάλλον δεν έχουν καθόλου. Άλλο σκέφτομαι εγώ.
-Τι;
-Ο Krieg απέκτησε αυτό το τεράστιο στόλο, όχι γιατί ήταν δυνατός, αλλά γιατί ήταν πονηρός. Είχε καταφέρει να κλέψει ένα πλοίο από τους marines, και όταν πήγαινε σε πόλεις ή πλοία όλοι πιάνονταν απροετοίμαστοι. Πολλές φορές μάλιστα, χρησιμοποιούσε και λευκή σημαία για να μπορέσει να προσεγγίσει πλοία.
-Δηλαδή πιστεύεις….
-Ότι δεν πρόκειται να πειράξει το εστιατόριο, γιατί θα θέλει να το χρησιμοποιήσει ως δόλωμα για να ξαναφτιάξει τον στόλο του!!!!