[Τέλος - Παρελθόν] Ένας παλιός φίλος

Tην επόμενη μέρα, φεύγοντας απο τη βάση στο νησί Blue Island της North Blue Sea, πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Όχι για τη βάση μας στη Loguetown, όπως θα περίμενα άλλωστε, αλλα για τη South Blue, καθώς η επόμενη μου "αποστολή" ήταν εκεί πέρα. Και λέω "αποστολή" γιατί πολύ απλά ο Smoker, είχε βρει τον τρόπο να με κάνει να μετανιώσω για αυτό που έκανα για τον διοικητή της βάσης του Pingtan Island. Θα με έβαζε να κάνω χαμαλίκι. Ότι άσχετη δουλειά του έπεφτε στα χέρια, θα τη φόρτωνε απο εδώ και πέρα σε εμένα. Πραγματικά όμως, οτι και αν μου έκανε ο Smoker, εγώ δεν πρόκειται να μετανιώσω για αυτό που έκανα. Δεν θα μπορούσα να αφήσω να συμβεί κάτι τέτοιο καθώς μετά θα το κουβαλούσα για μια ζωή. Και προτιμώ να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, παρά με τον Smoker. Και ας με ταράξει στην αγγαρεία.

Φεύγοντας λοιπόν απο το Blue Island, κρατάω το γεγονός οτι κατάφερα να κάνω αλλη μια φιλία. Μπορεί να ξαναβρεθούμε με τον Cerberus μετά απο πολύ καιρό, ίσως και για πολύ λίγο, αλλα απο τη στιγμή που τον θεώρησα φίλο μου αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ακόμα και αν δεν ξαναιδωθούμε ποτέ. Χμμμ......Όπως έγινε και με εκείνον. Δεν ξέρω γιατί, αλλα τον είχα συμπαθήσει αρκετά. Ίσως να ήταν η κατάσταση στην οποία βρισκόταν ή η ιστορία του που με συγκίνησε. Μπορεί να έφταιγε το γεγονός οτι ήμουν μικρός και ακόμα ευαίσθητος με τέτοια θέματα. Αλλα όπως και να έχει, τον συμπάθησα και τον θεώρησα φίλο μου. Και αυτό δεν αλλάζει. Ακόμα και αν δεν τον ξαναδώ ποτέ, θα τον θεωρώ πάντα φίλο μου. Εκείνον τον τύπο στο σεντούκι......

Ήταν θυμάμαι πριν απο μερικά χρόνια. Ήταν λίγο καιρό πριν φύγω για τη Loguetown και να γίνω marine. Ο Johny είχε ήδη φύγει και προσπαθούσα σε κάθε νησί που πήγαινα, για να πάρω προμήθειες και αλλα πράγματα για το μαγαζι στο windmill, να μάθω για τον Johny. Αν τον έχουν δει, αν έχουν ακούσει τίποτα για αυτόν.....Σε ένα απο αυτά τα ταξίδια μου, βρέθηκα και στο Island of the rare animals. Δεν ήταν να πάω εκεί. Κατα τύχη βρέθηκα στο νησί. Μεχρί τότε ούτε που το ήξερα. Δεν 'ηξερα οτι υπήρχ κιόλας!!! Καθώς ταξίδευα, δεν μπορώ να θυμηθώ για που, ο καιρός χάλασε και η θάλασσα ξαφνικά φουρτούνιασε. Άρχισε να λυσσομανά!! Η αλήθεια είναι πως είχα τρομάξει πολύ τότε!!! Ήμουν και μόνος μου στη βάρκα, δεν είχα συνηθίσει να ταξιδεύω με τέτοιο καιρό, και φοβόμουν μη πέσω στη θάλασσα. Και αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα ήταν το τέλος μου!!! Καθώς η θάλασσα με πετούσε δεξιά και αριστερά, είδα απο μακρυα να αχνοφαίνεται ένα νησί. Αμέσως άρχισα να τραβάω κουπί με όλη μου τη δύναμη.

Προσπάθησα να κάνω όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να φτάσω στην ακτή. Τράβούσα κουπί με όλη μου τη δύναμη . Η βάρκα είχε αρχίσει να γεμίζει νερό. Αν πριν φοβόμουν, τώρα είχα χεστεί πάνω μου!!! Τραβούσα και τραβούσα κουπί.....ήμουν με τη ψυχή στο στόμα!!! Ήδη είχα αρχίσει να νιώθω αδύναμος.
-Το κωλοφρούτο μου μέσα!!!!
Προσπαθούσα να τραβάω όσο πιο γρήγορα μπορούσα για να φτάσω στη στεριά. Τελικά, μετά απο υπεράνθρωπη προσπάθεια τα κατάφερα και έφτασα στη παραλία. Βγήκα έξω απο τη βάρκα και άρχισα να τη τραβάω στην αμμουδιά. Απο τη στιγμή που πάτησα στεριά, η δύναμη μου άρχισε να επανέρχεται. Μόλις έβγαλα τη βάρκα απο τη θάλασσα, έπεσα και ξάπλωσα στην αμμουδιά. Ήμουν σαν πεθαμένος!!! Όλο αυτό το τράβηγμα με είχε ξεθεώσει τελείως. Δεν μπορούσα ούτε να περπατήσω. Μου πονούσε ολόκληρο το κορμί. Οπότε δεν έκανα τίποτα. Απλώς έμεινα ξαπλωμένος, κοιτώντας τον συννεφιασμένο ουρανό και με τις στάλες τις βροχής να πέφτουν στο πρόσωπο μου.

Ήμουν τόσο κουρασμένος που ούτε καν κατάλαβα πότε με πήρε ο ύπνος. Δεν πήρα ούτε μια προφύλαξη σε περίπτωση που ερχόταν κάποιο επικίνδυνο ζώο. Την επόμενη μέρα, οι ακτίνες του ήλιου που έπεσαν στα μάτια μου με ξύπνησαν. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα έναν καθαρό ουρανό. Μόνο ελάχιστα σύννεφα υπήρχαν πλέον.
-Τελικά η κακοκαιρία ήταν μόνο για μια μέρα ε;
Πήγα να σηκωθώ αλλα δεν ήθελα. Πραγματικά είχα βολευτεί έτσι όπως ήμουν ξαπλωμένος στην άμμο. Αλλα δεν γινόταν. Λόγω της χθεσινής θαλασσοταραχής, σχεδόν όλες μου οι προμήθειες είχαν καταλήξει στη θάλασσα. Μόνο ένα μπουκάλι μου είχε μείνει που το είχα για νερό, αλλα δεν είχε καθόλου μέσα.

Βέβαια το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν άλλο. Η βάρκα μου είχε σχεδόν διαλυθεί. Ήταν θαύμα που κατάφερα και έφτασα ως την ακτή. Οπότε, έπρεπε να βρω υλικά για για να μπορέσω να τη φτιάξω. Αυτό βέβαια δεν ήταν και πολύ μεγάλο πρόβλημα, καθώς γύρω μου ήταν γεμάτο δέντρα. Απλώς θα έπρεπε να τη φτιάξω καλά...για να με πάει ως κάποιο νησί για να μπορέσω να τη πάω σε κάποιον να τη φτιάξει ή στη χειρότερη να πάρω αλλη. Αφου ετοιμάστηκα ξεκίνησα για το δάσος προκειμένουνα βρω όλα όσα έψαχνα. Πριν φύγω έβγαλα τη μπλούζα μου και την έκοψα σε μικρά κομμάτια προκειμένου να τα χρησιμοποιήσω για να βρω τον δρόμο μου. Βέβαια δεν θα μπορούσα να χάσω τον δρόμο μου. Αλλωστε μια ευθεία ειναι. Αλλα δεν ήθελα να βρεθώ σε κάποιο αλλο μέρος. Τόσα πράγματα θα κουβαλούσα. Δεν θα έκανα βόλτες στο νησί.

Απο τη πρώτη στιγμή που μπήκα στο δάσος, σκεφτόμουν συνεχώς πως πρόκειται για κάποιο ακατοίκητο νησί της East Blue. Αν και δεν ήξερα σε ποιό νησί ακριβώς βρισκόμουν, αυτό μπορούσα να το καταλάβω. Και αυτό οφειλόταν στη πυκνή βλάστηση που συνάντησα μέσα στο δάσος. Πραγματικά σε πολλά σημεία, για να προχωρήσεις έστω και λίγα μέτρα, έπρεπε να περάσουν ώρες. Και για να υπάρχει τέτοια βλάστηση, το πιο λογικό συμπέρασμα ήταν οτι επρόκειτο για κάποιο ακατοίκητο νησί. Και αυτό γιατί, στα νηαιά όπου ζουν άνθρωποι, δεν επιτρέπουν στη φύση να κυριαρχήσει τόσο πολύ στο νησί, ειδικά κλείνοντας την εύκολη πρόσβαση στις ακτές του νησιού.

Αφού προχώρησα αρκετά μέσα στο δάσος, βρήκα ένα μικρό ποτάμι. Μόλις πήγα εκεί, έσκυψα αμέσως και άρχισα να πίνω λαίμαργα νερό. Απο χθες είχα να πιω. Ήμουν ήδη κουρασμένος απο το χθεσινο κουπί, και το να κόβω όλη εκείνη τη βλάστηση για να μπορέσω να περάσω, με κούρασε ακόμα πιο πολύ. Και έτσι κάθισα να ξεκουραστώ λιγακι. Πραγματικά ήταν πολύ απολαυστικό. Η όραση μου, η όσφρηση μου και η ακοή μου πραγματικά οργίαζαν. Αυτή η ομορφιά της φύσης, η μυρωδιά που ανάβλυζε όλη η γη, το θρόισμα των φύλλων και ο ήχος του νερού του ποταμού.....Δεν μπορώ να περιγράψω το πως αισθανόμουν εκείνη τη στιγμή. Ήταν σαν να ξέχασα τα πάντα. Ότι βάρος ένιωθα μέσα μου, οτι σκέψεις και αν βασάνιζαν το μυαλό μου, εξαφανίστηκαν. Χάθηκαν όλα σε μια στιγμή. Και τότε.....έμεινα κάγκελο

Ενώ βρισκόμουν σε μια τέτοια έκσταση, βλέπω ξαφνικά μπροστά μου ένα περίεργο πλάσμα. Ήταν ένα ζώο μισό πλατύποδας και μισό πρόβατο!!!
-Δεν είναι δυνατόν…. αποκλείεται…. Παραισθήσεις έχω. Κάτι η κούραση, κάτι η μαγεία του τοπίου, τα παιξα.
Έτριψα τα μάτια μου και ξανακοίταξα πιστεύοντας ότι τώρα θα έβλεπα κάτι διαφορετικό. Και όμως! Ήταν ακριβώς το ίδιο ζώο!!
-Πως είναι δυνατόν;;;
Πρώτη φορά στη ζωή μου έβλεπα κάτι τέτοιο. Ήταν πραγματικά απίστευτο! Εγώ είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό να το κοιτάζω σαν χαζός. Το έβλεπα που περπατούσε σιγά σιγά δίπλα στην όχθη του ποταμού και είχε αρχίσει να κατευθύνεται προς το δάσος.
-Είμαι πολύ περίεργος να δω, αν υπάρχουν και άλλα τέτοια ζώα στο νησί….
Αμέσως σηκώθηκα και άρχισα να το ακολουθώ

Μπήκα λοιπόν ξανά μέσα στο δάσος, ακολουθώντας αυτό το περίεργο ζώο, παρασυρμένος από την επιθυμία μου να δω αν υπάρχουν και αλλά παρόμοια με αυτό. Τελικά η επιθυμία μου αυτή δεν άργησε να εκπληρωθεί, καθώς λίγη ώρα αφότου μπήκα στο δάσος είδα να περνάει από μπροστά μου ένα ζώο, που ήταν μισό ζέβρα και μισό στρουθοκάμηλος!! Παράλληλα σε ένα δέντρο, ήταν κάτι σαν πουλί…. για την ακρίβεια έμοιαζε με νυχτερίδα!!! Είχε το σώμα της νυχτερίδας και το κεφάλι ενός πάντα!!!!
-Τελικά όντως υπάρχουν και αλλά τέτοια ζώα εδώ πέρα. Αλλά το πιο βασικό… πως μπορεί και κρατιέται στο δέντρο με τέτοιο κεφάλι;;;;!!!!!
Συνέχισα να περπατώ στο δάσος, θέλοντας να δω και άλλα περίεργα ζώα, ώσπου ξαφνικά ακούω μια φωνή:
-Πως τόλμησες άθλιε πειρατή να εισβάλεις στο ιερό άλσος;
-Τι στο καλό;;; Από πού ακούγεται, είπα και άρχισα να κοιτάω γύρω μου μπας και έβρισκα τη πηγή της φωνής.
-Θα μετανιώσεις για αυτή σου την αμαρτίααααααα!!!!!
-Σε μένα μιλάς;;;;!!!!
-Γιατί ρεεεε;;;; Βλέπεις καναν άλλο;;;;!!!....... Ήρθε η ώρα να πληρώσεις!!!!!

Εκείνη τη στιγμή που τελείωνε τη φράση του, άκουσα να οπλίζει και αμέσως έπεσα κάτω ενώ ακούστηκε ένας πυροβολισμός!
-Παρά τρίχα γλίτωσα! Λίγα δεύτερα να αργούσα, τώρα θα έβλεπα τα ραδίκια ανάποδα!!
Άρχισα να πηγαίνω έρποντας προς τους θάμνους για να μπορέσω να καλυφθώ.
-Όπου και να κρυφτείς, δεν θα γλιτώσεις από τη θεία τιμωρίαααααα!!!!! Είπε και ξαναπυροβόλησε.
Και αυτός ο πυροβολισμός ακούστηκε από το ίδιο μέρος….. Λες να είναι μόνο εκεί; Γιατί όμως;…… Μπορεί να είναι τραυματισμένος…… ή…. μπορεί να είναι σε κάποιο δέντρο. Σωστά!!!! Σε δέντρο…. εκεί έχει καλύτερη οπτική. Οπότε δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα….. Για την ακρίβεια μόνο ένα μπορώ να κάνω.
Βγήκα από τη κρυψώνα μου και στάθηκα στο μέρος όπου ήμουν όταν πυροβόλησε πρώτη φορά.
-Ώστε κατάλαβες ότι δεν πρόκειται να ξεφύγεις…..
-Σου δίνω μια ευκαιρία να εμφανιστείς τώρα!!!! Αλλιώς…. ήρθε το τέλος σου!!!!

Δεν υπήρχε άλλη λύση. Αναγκαστικά θα έπρεπε να βασιστώ στην άλλη μου δύναμη.
-Τι είπες ρε;;;!!!! Τώρα θα πεθάνεις!!!!
Μόλις άκουσα πως όπλισε κατάλαβα πως είχε έρθει η ώρα.
-Αφού δεν παίρνεις από λόγια, θα καταλάβεις από έργα!!!
Αμέσως χρυσέ λάμψεις άρχισαν να βγαίνουν από το σώμα μου και μετατράπηκα σε ένα χρυσό άγαλμα.
-Τι… τι στο καλό είσαι;;;;
-Τελευταία ευκαιρία!!!
Δεν μου απάντησε αλλά πυροβόλησε. Η σφαίρα χτύπησε πάνω μου και εξοστρακίστηκε.
-Δεν…. Δεν μπορεί!!!!
Τότε έριξα μια δυνατή γροθιά στο έδαφος, και όλη η γύρω μου περιοχή, σείστηκε. Καθώς τα δέντρα κουνιόντουσαν, είδα κάτι να πέφτει από ένα από αυτά. Ήταν… ήταν ένα σεντούκι!!!! Και όχι μόνο αυτό. Αλλά είχε και ένα θάμνο πάνω του.
-Τι στο διάολο είναι αυτό;;;;

Ξαναπήρα τη κανονική μου μορφή και πλησίασα το περίεργο σεντούκι. Μόλις έφτασα κοντά του πάγωσα. Ξαφνικά, το σεντούκι άρχισε να μιλάει.
-Ώχχχ….. ώχχχχ…. πονάω!!!!
-Πως είναι δυνατόν να μιλάς;
Τότε γύρισε.
-Τι… στο διάλο είναι αυτό;;;
Ήταν το κεφάλι ενός άνδρα!!! Το κεφάλι ενός άνδρα μέσα στο σεντούκι!!!! Και ο θάμνος που έβλεπα, δεν ήταν θάμνος, αλλά τα μαλλιά του!!!
-Τι στο καλό είσαι;;;
-Εγώ;;;!!! Κοιτάχτηκες στο καθρέφτη τελευταία;;;!!!! Εσύ είσαι ένα κεφάλι μέσα σε σεντούκι!!!!
-Τι λε ρε μπούφο σοβαρά; Εσύ μεταμορφώθηκες σε έναν τεράστιο χοντρό!!
-Χοντρό είναι το κεφάλι σου.
-Τελείωσε!!!!! Θα πεθάνεις!!!! Μου είπε και με σημάδεψε με τη καραμπίνα.
Αμέσως την έπιασα με το δεξί μου χέρι και παράλληλα τραβήχτηκα στα αριστερά. Η καραμπίνα εκπυρσοκρότησε, αλλά ευτυχώς κάτω από το χέρι μου. Εγώ τράβηξα το στιλέτο μου, του έκοψα ένα μέρος από την αφάνα και του πήρα το όπλο και τον σημάδεψα.
-Και τώρα πες μου. Ποιος είσαι και γιατί προσπάθησες να με σκοτώσεις;

Με κοίταξε με ένα άγριο βλέμα.
-Να μη σε νοιάζει ποιος είμαι!!! Σημασία έχει οτι ήρθες να μου κλέψεις τον θησαυρό!
-Ποιο θησαυρό ρε μπουφο;
-Το θησαυρό του νησιού!!!
-Δεν ξέρω τίποτα για κανέναν θησαυρό λέμε!!!
-Δεν σε πιστεύω!!! Ήρθες να μου κλέψεις τον θησαυρό!!!!
-Λοιπόν...κοντέ. Δεν ξέρω για ποιο θησαυρό μου μιλάς, αλλα εγώ δεν ξέρω τίποτα και ούτε ήρθα να στον κλέψω. Όχι οτι δεν θα μου άρεζε να βρώ κανα θησαυρό, ΑΛΛΑ το θέμα είναι οτι δεν με ενδιαφέρει ο θησαυρός σου!!! Εγώ κατα τύχη βρέθηκα εδω πέρα. Λόγω της χθεσινής κακοκαιρίας, η θάλασσα παρέσυρε τη βάρκα μου ως εδω. Αλλιώς; σιγά να μη πατούσα το πόδι μου σε αυτό το νησί με όλα αυτά τα περίεργα ζώα!!!
-Αλήθεια λες;
-Ναι.
-Ααα....καλά τότε.
-Τι καλά ρε;;;!!! Παραλίγο να με σκοτώσεις!!!!
-Εεε… εντάξει…. Αφού δεν έπαθες τίποτα, δεν έγινε κάτι.
-Καλά… Είσαι βλαμμένος;
-Είμαι κρυωμένος.
Τον κοίταξα, με κοίταξε.
-Ααα… δεν πάμε καλά. Καθόλου καλά. …….Και δε μου λες. Εσύ; Ποιος στο διάολο είσαι και τι κάνεις εδώ πέρα;

Τότε άρχισε να μου λέι την ιστορία του. Για το πως βρέθηκε εδώ στο νησί, αναζητώντας τον λεγόμενο θησαυρό μαζί με τους συντρόφους του, το πως έπεσε στο σεντούκι και απο τότε είναι εκεί σφηνωμένος και πως κατέληξε να φυλάει το νησί.
-Απίστευτο.
-Σε σένα μπορεί...Αλλα εγώ το έζησα.
-Και δε μου λες; Όντως βρήκες τον θησαυρό εκει πάνω;
-Ναι. Αλλα δεν τον είδα καλά. Είδα απλώς τα σεντούκια.
-Και όλα όσα βρηκατε, ήταν ανοιχτά;
-Ακριβώς.
Αχχχχ....καημένε gaimon....τόσα χρόνια έμεινες εδώ για το τίποτα. Γιατί και εκείνα λογικά θα είναι άδεια. Γιατί δεν μπορεί μόνο εσύ να σκέφτηκες να ψάξεις εκει πάνω.....
Αλλα δεν μπορούσα να του πω τις σκέψεις μου. Δεν ήθελα να τον πληγώσω. Ήταν καλός άνθρωπος.
-Ξέρεις...σκεφτόμουν...
-Τι;
-Να...τώρα που είσαι εδώ, και έχεις αυτή τη μεγάλη δύναμη, αν θα μπορούσες.....
-ΌΧΙ!!!
-Μα...μα γιατί;;;;
-Είναι πολύ απλό. Αν υπάρχει όντως ο θησαυρός, θα τον πάρεις και θα φύγεις. Τότε....ποιος θα προστατεύσει την αγνότητα αυτού του νησιού;;;

Τότε ο gaimon με είχε βοηθήσει να μαζέψω οτι χρειαζόταν για να φτιάξω τη βάρκα μου και να πάω μέχρι το πιο κοντινό νησί. Πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια απο τότε. Πολλά άλλαξαν. Εγώ ακόμη περισσότερο. Είχα γίνει ένας marine, ο οποίος τα έβαζε με τους μεγαλύτερους εγκληματίες όλων των Blue...Πλέον τα χρόνια της αθωώτητας είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και τώρα ήμουν στο δρόμο για αλλη μια αποστολή, και αλλη μια αναζήτηση. Είχα βρει ένα φίλο, αλλα είχα χάσει κάποιον αλλο, που έπρεπε να τον ξαναβρω. Γιατί τους φίλους μου, ακόμα και αν δεν τους βλέπω ή ακόμα και αν έχουν χαθεί, δεν τους ξεχνάω ποτέ. Όπως δεν πρόκειται ποτέ μου να ξεχάσω, τον φίλο μου στο σεντούκι.....

Όνομα: Minato D. Liberius
Haki Points: -
Player of the Month Points: 6
Beli: 16.000+2.000 λογω του παρλεθοντος
Bounty/Fame Points:-