[Τέλος] Taste like a fish!

Στην προηγούμενη ιστορία....

Ο Rob αφού προηγουμένως είχε καταφέρει να γλιτώσει τον εγκλεισμό στην υποθαλάσσια φυλακή των marine, το Impel Down, βρέθηκε στο Island of Rare Animals, ένα νησί με πάρα πολλά περίεργα ζώα, ξεβρασμένος από το κύμα της θάλασσας. Εκεί βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Gaimon έναν γερο-πειρατή που είχε ξεχαστεί εδώ και χρόνια σ'αυτό το νησί. Ο Rob έμαθε την ιστορία του γέρου και αποφάσισε να τον σκοτώσει έτσι ώστε να ξεφύγει απ'αυτό το νησί, κατασκευάζοντας μία βάρκα απ'τα άδεια σεντούκια του γέρου και φτιάχνοντας νέα ρούχα για τον ίδιο με τα τομάρια των ζώων που κατάφερε να σκοτώσει μιας και τα προηγούμενα είχαν λιώσει απ'την πολυήμερη παραμονή του στη θάλασσα.

Ο Rob βρέθηκε στα ανοιχτά μετά από αρκετό καιρό, μόνος μέσα σε μια βάρκα, έχοντας για συντροφιά τον αλμυρό αέρα, τον καυτό ήλιο και το τραγούδι των γλάρων. Όταν έφυγε απ'το προηγούμενο νησί είχε προνοήσει να φτιάξει αρκετές προμήθειες για ένα μεγάλο ταξίδι, καθώς δεν είχε ιδέα για το που ακριβώς βρισκόταν. Το μόνο για το οποίο ήταν σίγουρο ήταν ότι δεν βρισκόταν ούτε σπίτι του ούτε στην θάλασσα του στην South Blue. Έτσι λοιπόν είχε μαζέψει αρκετούς καρπούς απ'τα δέντρα του νησιού, είχε σκοτώσει μερικά ζώα για το κρέας τους, το οποίο και πάστωσε για να διατηρηθεί για αρκετό καιρό και μάζεψε και πόσιμο νερό απ'τις πολλές πηγές που υπήρχαν στο νησί. Ήταν λοιπόν προετοιμασμένος για όλα αυτήν την φορά, καθώς δεν ήθελε να ξαναπεράσει τα ίδια.

O Rob Greywind τραβούσε κουπί αρκετές μέρες στο ανοιχτό πέλαγος δίχως να έχει συναντήσει κανένα σημείο ζωής πέραν αυτού που προσφέρει η θάλασσα. Μερικές μέρες μετά στον ορίζοντα άρχισε να αχνοφαίνεται ένα νησί.
"Επιτέλους στεριά. Και τι δεν θα έδινα μετά από τόσες μέρες στη μοναξιά της θάλασσας για ένα κομμάτι γης. Πρέπει να πάω προς τα εκεί το γρηγορότερο."
Έτσι λοιπόν ο Rob άρχισε να τραβάει κουπί με προορισμό το νησί που μόλις είχε δει. Καθώς προσέγγιζε το νησί είδε ένα παιδάκι να κολυμπάει μακριά από την ακτή. Το παιδί είδε και αυτό τον Rob με τη σειρά του και φώναξε δυνατά.
-Βοήθεια! βοήθεια! με κυνηγούν!
Ο Rob επιτάχυνε αμέσως την βάρκα του προς το μέρος του παιδιού.
" Τι μπορεί να τον κυνηγά? Πειρατές? Ληστές? Ποιος να ξέρει?"
Αυτό όμως που είδε ο Rob δεν το περίμενε. Ξαφνιάστηκε όμως όταν είδε μερικούς ψαρανθρώπους να βγαίνουν από το νερό και να αρπάζουν το παιδί και να το σέρνουν στην στεριά. Ο Rob δεν έχασε καθόλου χρόνο. Σημάδεψε με ακρίβεια τους ψαρανθρώπους και τους σκότωσε ακαριαία πυροβολώντας τους έναν έναν στο κεφάλι, με το όπλο που είχε πάρει από τον Gaimon.

O Rob πλησίασε με τη βάρκα του το μικρό αγοράκι και το έβαλε μέσα στη βάρκα του κι άρχισε να του κάνει ερωτήσεις.
-Τι έπαθες? Ποιοι ήταν αυτοί? Γιατί σε κυνηγούσαν?
-Ψαρανθρωποι!
-Ναι το είδα αυτό! Γιατί σου επιτέθηκαν?
-Γιατί προσπάθησα να φύγω από το νησί!
-Κι αυτοί τι δουλειά έχουν μ'αυτό? Σας το απαγορεύουν?
-Καλά δεν ξέρεις τι γίνεται στο Commi island? Δεν ξέρεις την κατάσταση και την τυραννία που ζούμε? Μας φέρονται σαν σκουπίδια!
O Rob έμοιαζε να μην πιστεύει αυτά που του έλεγε το παιδί. Νόμιζε πως υπερέβαλε. Αλλά συνέχισε να το ρωτάει μπας και βγάλει κάποια άκρη πιο λογική απ'αυτήν που του παρουσίαζε το παιδάκι. Τουλάχιστον είχε μάθει το όνομα του νησιού που βρισκόταν μπροστά του.
-Πώς?

-Θα ήθελες να μου πεις τι συμβαίνει στο νησί αυτό? Τι σας κάνουν?
-Οχι! Δεν προλαβαίνω πρέπει να βρω βοήθεια χωρίς να χάσω άλλο χρόνο. Η αδερφή μου κινδυνεύει!
Τότε ο μικρός άρχισε να κλαίει με λυγμούς.
-Τι.. τι συμβαίνει?
-Οι ψαράνθρωποι, ο Άρλονγκ σκότωσε τους γονείς μας!
-Ποιος είναι αυτός? Και γιατί να κάνει κάτι τέτοιο?
Ο μικρός συνοφρυοθηκε ξανά.
-Δεν μπορώ να σου πω τώρα! Πρέπει να την βοηθήσω.
-Καλά, καλά! Αν σε βοηθήσω εγώ, θα μου τα πεις όλα, καλά?
-Εσύ? Ναι! Σε παρακαλώ! Θα κάνω οτι θες!
-Ωραία λοιπόν! Φύγαμε!
Έτσι λοιπόν ο Rob ξεκίνησε για το νησί έχοντας ως οδηγό το νεαρό αγόρι και ακολουθώντας τον δρόμο που αυτό του είχε υποδείξει.

Έπειτα από αρκετή ώρα κωπηλασίας ο Rob και το αγόρι έφτασαν στο χωριό του μικρού. Πριν ακόμη προλάβει ο Rob να δέσει την βάρκα του, ο μικρός πετάχτηκε με δύναμη έξω κι έτρεξε στην πλατεία του χωριού.
-Ει! Περίμενε!
Ήταν το μόνο που κατάφερε να φωνάξει ο Rob προτού αρχίσει να τρέχει πίσω απ'το αγόρι για να το προλάβει, φτάνοντας τελικά ως την πλατεία του χωριού, εκεί που αντίκρισε κάτι που τον άφησε μ'ανοιχτό το στόμα. Καμιά δεκαριά ψαράνθρωποι στέκονταν μπροστά σε ένα πλήθος ανθρώπων. Οι ψαράνθρωποι κρατούσαν μια κοπέλα απο τον λαιμό, η οποία ηταν πεσμένη στο έδαφος και χτυπημένη.
-Μην νομίζεις οτι θα πάει μακριά ο αδερφός σου! Θα τον βρούμε και θα τον σκοτώσουμε όπως θα κάνουμε και με εσένα! Οι γονείς σας δεν πλήρωσαν και πέθαναν, τώρα εσείς δεν πληρώσατε άρα θα πεθάνετε!
-Θα πληρώσουμε εμείς!
Είπε ένας γέρος με μια περίεργη στολή...
-Όχι γέρο! Ο καθένας για τον εαυτό του!
-Δεν είναι αυτό και το ξέρεις! Δεν θέλετε τα λεφτά, απλά θέλετε να τους σκοτώσετε για την διασκέδαση σας!
-Πρόσεχε πως μιλάς γέρο γιατί εσύ μπορεί να είσαι ο επόμενος!
Ο γέρος σώπασε σφίγκοντας τα δόντια του...

-Ασχημομούρη! Άσε την αδερφή μου ελεύθερη! Η φωνή του μικρού έσπασε την σιωπή της στιγμής.
-Τζιμπο! Μη! είπε η αδερφή του και αμέσως δέχτηκε μια κλωτσιά από το κοντινότερο ψαράνθρωπο έναν με μια τραβηγμένη φάτσα και φουσκωτά κόκκινα χείλη πιο μεγάλα από το στόμα του.
-Τι είπες μικρέ? Ευτυχώς που μας γλίτωσες από τον κόπο να σε πιάσουμε! Γιατί εγώ προσωπικά θα σε κάνω να πεθάνεις πολύ πολύ αργά για αυτό που είπες...
-ΟΧΙ, αφήστε τον!
-Σκάσε εσύ! είπε και την χτύπησε ξανά!
-Μικρέ ήρθε η ώρα σου! Δεν έχεις πουθενά να κρυφτείς και πουθενά να πας! Κανείς δεν θα σε προστατεύσει! Πιάστε τον!!!
-Εδώ κάνεις λάθος! Τον μικρό δεν τον αγγίζει κανείς! Η τυραννία σας τελειώνει εδώ!
Είπε ο Rob κάνοντας αισθητή την παρουσία του.

Οι ψαράνθρωποι τον κοίταξαν από πάνω ως κάτω υποτιμητικά κι έπειτα άρχισαν να γελάνε μαζί του.
-Καλά που ζεις άνθρωπε? Δεν είσαι από δω σωστά? Από τον ουρανό μας ήρθες?
-Δεν αστειεύεται ασχημομούρη! θα σας λιώσει όπως και τους βλάκες που με ακολουθούσαν!
Είπε με μία τσιριχτή και τρεμάμενη φωνή του μικρό αγόρι.
-Τιιι? Το γέλιο κόπηκε απ'τα χείλη των ψαρανθρώπων και αντικαταστάθηκε από ένα δολοφονικό βλέμμα γεμάτο μίσος προς τον Rob!
-ΠΙΑΣΤΕ ΤΟΥΣ!
Οι ψαρανθρωποι ξεχύθηκαν με μανία πάνω στον Rob!
-Ανόητα ψάρια!!
Είπε ο Rob και με μία απότομη κίνηση τράβηξε τα σπαθιά του και έκοψε το πρόσωπο δυο ψαρανθρώπων αφήνοντας τους στο έδαφος να σπαρταράνε! Πριν ακόμη τον φτάσουν ο Rob κατάφερε να σκοτώσει ακόμα έναν με το περίστροφο του, πυροβολώντας τον στο στήθος. Οι ψαράνθρωποι όμως υπερτερούσαν αριθμητικά κι έτσι ένας κατάφερε να τον πλησιάσει αρκετά δίνοντας του ένα χτύπημα στο στομάχι.

Η μάχη πλέον είχε ανάψει για τα καλά. Ο Rob χωρίς να πει πολλά χτύπησε με μια δυνατη μπουνια τον κοντινοτερο ψαρανθρωπο που είχε μεινει άναυδος. Εκανε μερικα βηματα πισω και οι υπολοιποι ψαρανθρωποι ορμηξαν ξανα κατά πάνω του! Ηταν ομως αργα! Ο Rob είχε πάρει την κατάλληλη θέση κι έτσι με μερικές γρήγορες κινήσεις άρχισε να πετσοκόβει βαθειά τους ψαρανθρώπους. Η επιθεση του Rob τους πηρε και τους σηκωσε, καθώς ήταν με τέτοια μανία που δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να αντισταθεί. Ηταν ολοι αναισθητοι. Ειχε μείνει μόνο ο αρχηγός τους αυτός με την παράξενα τραβηγμένη φάτσα, την σουβλερή μύτη και τα κοφτερά κάτασπρα δόντια. Ήταν αρκετά ψηλός με μία μαύρη χαίτη στο κεφάλι του και δύο σκουλαρίκια στο δεξί αυτί του. Ένα τατουάζ που έμοιαζε με ήλιο ήταν αποτυπωμένο στο μπράτσο του. Ο τύπος είχε κι ένα τεράστιο σπαθί μαζί του που έμοιαζε τρομερά δυνατό και χρειαζόταν και τα δύο χέρια του για να το ελέγξει.
-Μαλλον ηρθε η ωρα να σε αντιμετωπισω μονος μου!

Ο ψηλός ψαράνθρωπος άρχισε την επίθεσή του μ'ένα κανόνι νερού το οποίο αποδείχτηκε πολύ δυνατό και χρειάστηκε πολλές προσπάθειες απ'τον Rob έως ότου καταλάβει πως λειτουργεί για να μπορέσει να το αντιμετωπίσει. Οι επιθέσεις του ψαρανθρώπου όπως και οι δυνάμεις του ήταν πολύ ενοχλητικές για τον Rob ο οποίος προσπαθούσε να δώσει ένα τέλος στη μάχη αυτή. Δεν άργησε να αλλάξει η κατάσταση και ο Rob να πάρει επιτέλους το πάνω χέρι στη μάχη μεταξύ των δύο πειρατών.! Με μία γρήγορη μανούβρα, παραμέρισε και απέφυγε το δυνατό κατακόρυφο χτύπημα του σπαθιού του ψαρανθρώπου και βρέθηκε σε θέση βολής. Ενώ το σώμα του ψαρανθρώπου πήγαινε προς τα εμπρός ο Rob του έκοψε την ένωση του ποδιού με τον αστράγαλο, προκαλώντας την πτώση του ψαράνθρωπου μπροστά εκμεταλλευόμενος τη φορά που είχε πάρει το σώμα του. Το βάρος του ήταν αρκετά μεγάλο για να κάνει την πτώση αρκετά θεαματική αλλά και επίπονη!!

Ενώ ο ψαράνθρωπος βρισκόταν στο έδαφος, αρκετά τραυματισμένος ώστε να μην μπορεί πλέον να κουνηθεί άρχισε να ψελίζει μερικές κούφιες απειλές.
-Ποτέ δεν θα περάσεις... απο τον μέγα... Άρλονγκ...
Αυτές ήταν κι οι τελευταίες λεξεις του. Ο Rob πήγε από πάνω του και τον κάρφωσε με το σπαθί του στο κεφάλι, ανοίγοντας σαν καρπούζι. Το πανδαιμόνιο που ακολούθησε ηταν τρομερό! Οι πολιτες διχαστηκαν! καποιοι πιστευαν οτι ο Rob θα τους ελευθερώσει απο την τυραννία καποιοι οτι θα τους καταδίκαζε σε πολυ πιο άσχημη μοίρα, απ'την ήδη υπάρχουσα.
-Μπραβο! Ευχαριστούμε! Να σαι καλα! Αυτές ήταν κάποιες φράσεις που ακούγονταν απο την μια μεριά των πολιτών.
-Ένας θεός ας μας φυλάξει από την οργή τους! Τι εκανες??? αυτές ακούγονταν από την αντίθετη!
Σύντομα όλα ηρέμησαν. Σύντομα τα πλήθη διάλυσαν. Όλοι περίμεναν με αγωνία την επόμενη κίνηση του Rob Greywind. Ελπίζοντας... Αγωνιώντας...

Την σιωπή έσπασε η νεαρή κοπέλα που μόλις είχε σώσει ο Rob. Το κορίτσι ήταν γύρω στα δεκαεπτά, αρκετά όμορφη, με καστανά κοντά μαλλιά και πλούσιες αναλογίες.
-Θες να σε φιλοξενήσουμε στο σπίτι μας? Αυτό θα σε τραβήξει μακριά απο τα βλέμματα τους...
-Ναι αδελφούλα! Πολύ καλή ιδέα! Θες? Θα σου εξηγήσουμε και την κατάσταση στο νησί όπως σου υποσχέθηκα!
Είπε το μικρό αγόρι. Βλέποντας οτι αυτη ηταν η καλύτερη επιλογή ο Rob αποφάσισε να δεχτεί την ευγενική πρόταση τους και να τους ακολουθήσει στο σπίτι τους. Η χαρά στο πρόσωπο του μικρού ήταν τόσο εμφανής, ωστόσο το πρόσωπο της κοπέλας πρόδιδε μια ανησυχία, κάτι που δεν μπορούσε να εξηγήσει ο Rob αλλά σκόπευε να μάθει.
-Φοβάσαι και εσύ, ε?
-Ναι, πιστευω πως εγινα η αιτια να πεθανεις εσυ, και ολο το χωριο μας! Νιωθω τρομερη αγωνια! Ελπιζω ολα να πανε καλα.

Το σπίτι τους ήταν πολύ απλό λιτό και όμορφο. Έβγαζε στον Rob μία θερμότητα και θαλπωρή.
-Αυτό είναι το σπιτάκι μας! Δεν λέει και πολλά αλλά πίστεψε με ήταν καλύτερο οταν ζούσαν οι γονείς μας!
-Ναι αλλά αυτοί οι απαισιοι ψαρανθρωποι μας τους πήραν μακριά! Κάποια μέρα θα πληρωσουν για οτι εχουν κανει!
-Ηρεμα τζιμπο, η ωρα περασε, γιατι δεν πας να κοιμηθεις?
-Μα θελω να κατσω με τον... Μα δεν ξέρουμε το όνομα σου! Πως σε λένε δυνατέ φιλε μας!?
Ο Rob χαμογέλασε στο μικρό αγόρι. Είχε χρόνια να ακούσει κάποιον να τον αποκαλεί φίλο.
-Rob. Rob Greywind.
-Χάρηκα για την γνωριμία Rob.
-Έλα μικρέ. Άσε ήσυχο τον φιλοξενούμενο μας! Πάνε για ύπνο γρήγορα!
-Μααα... Οτι πεις καληνύχτα Rob! Βαιολετ να του τα εξηγήσεις όλα!
-Ναι ναι πάνε τώρα.
Ο μικρός εξαφανίστηκε και η κοπέλα έμεινε μόνη μαζί με τον Rob.

Η κοπέλα πλησίασε τον Rob και του έπιασε το χέρι. Το άγγιγμα της ήταν ζεστό κι έκανε τον Rob να νιώσει περίεργα, αλλά ευχάριστα περίεργα.
-Θα θες κάποιες εξηγήσεις τώρα ε?
-Μόνο αν δεν σου είναι δύσκολο.
Η κοπέλα έριξε στο Rob ένα χαμόγελο. Ήταν το πιο όμορφο χαμόγελο που είχε δει εδώ και καιρό.
-Τι έχεις? ρώτησε το κορίτσι.
" Μάλλον είχα καρφώσει τα μάτια μου πάνω της χωρίς να το καταλάβω." Σκέφτηκε ο Rob.
-Τίποτα. Απάντησε μονολεκτικά ο πειρατής.
-Ωραία. Ας αρχίσουμε λοιπόν. Άκου την τραγική ιστορία του νησιού αυτού...
"Πριν πολλα χρονια το νησι αυτο ηταν οπως ολα τα αλλα. Καποια μερα ομως οι ψαρανθρωποι εμφανιστηκαν! Χωρις να σεβαστουν τιποτα επιταξαν το νησι, μας επεβαλαν φορους, φορους που ισα ισα αντεχουμε οικονομικα, για να μην μας σκοτωσουν και μας αναγκασαν να χτισουμε το παρκο τους. Στην αρχη πολλοι σηκωσαν κεφαλι, πολλοι επαναστατησαν αλλα ολοι βρεθηκαν νεκροι σαν παραδειγμα για τους υπολοιπους. Τοτε ολοι σωπασαν. Παει καιρος που εχουμε να δουμε ελπιδα στο νησι αυτο. Δεν ειμαστε παρα σκλαβοι που τροφοδοτουν τους αφεντες τους με χρημα. Η ζωη μας δεν εχει κανενα νοημα απλα υπομενουμε και ελπιζουμε για κατι καλυτερο. Κατι σαν και εσενα. Οι ψαρανθρωποι εχουν σκοτωσει πολλους δικους μας! Ολοι μας εχουμ υποστει απωλειες απο την τυραννια τους! Δεν το βαζουμε κατω ομως! Οσο και αν μας πιεζουν! Υπομενουμε. Και απ'οτι φαινεται η υπομονη μας μας αντεμοιψε. Ηρθες εσυ! Ελπιζω μονο να τα καταφερεις!"

-Συγκινητική ιστορία είναι η αλήθεια. Τώρα όμως που ο αρχηγός τους είναι νεκρός δε νομίζω να αποτελέσουν πλέον απειλή για σας. Τις περισσότερες φορές αρκεί να κόψεις το κεφάλι και το σώμα έχει πεθάνει. Δεν αποτελεί εξαίρεση αυτή η κατάσταση. Τα ψάρια δεν πρόκειται να σας ενοχλήσουν ξανά.
-Αλήθεια το πιστεύεις αυτό??
Είπε η Violet και έσφιξε ακόμα πιο δυνατά το χέρι της πάνω στο χέρι του Rob. O Rob όμως δεν αρκέστηκε σ'αυτό. Δεν μπορούσε πλέον να συγκρατήσει τις ορμές του. Την άρπαξε με δύναμη απ'τον λαιμό κι άρχισε να την φιλάει με πάθος. Το κορίτσι στην αρχή ξαφνιάστηκε αλλά δεν αντιστάθηκε. Παραδόθηκε ολοκληρωτικά στον Rob. Πέρασαν την νύχτα αγκαλιασμένοι σφιχτά κάτω απ'τις κουβέρτες, απολαμβάνοντας αυτήν την τέλεια στιγμή.

Το πρωί δεν άργησε να έρθει και ο λαμπερός ήλιος ξεπρόβαλε δυνατός και φωτεινός επάνω στο χωριό. Οι ακτίνες του, πέρασαν τα παραθυρόφυλλα του σπιτιού της Violet και έπεσαν στα μάτια του ζευγαριού της προηγούμενης νύχτας και τους ξύπνησε. Πρώτος άνοιξε τα μάτια του ο Rob, ο οποίος με τη μία γύρισε κι άρχισε να χαζεύει το γυμνό το κορμί της Violet αφού προηγουμένως είχε πετάξει στο πάτωμα τα παπλώματα που τους σκέπαζαν. Η Violet γύρισε προς το μέρος του και μ'ένα πονηρό και γεμάτο νάζι χαμόγελο τον καλημέρισε.
-Καλημέρα Rob. Κοιμήθηκες καλά??
-Καλύτερα δεν γινόταν. Καλημέρα και σε σένα.
-Πρέπει να ντυθώ και να μας ετοιμάσω πρωινό. Έχω να ξυπνήσω και τον Jinbo. Αυτό το αγόρι αν το αφήσεις είναι ικανό να κοιμάται ολόκληρη τη μέρα.

Η Violet σηκώθηκε γρήγορα γρήγορα, ντύθηκε κι άρχισε αμέσως τις προετοιμασίες για ένα μεγάλο και εύγευστο πρωινό. Τηγάνισε αυγά με μπέικον και ψιλοκομμένο λουκάνικο, έστιψε πορτοκάλια κάνοντας έναν ωραίο χυμό γεμάτο βιταμίνες και πήγε στο φούρνο για να αγοράσει φρεσκοψημένο ψωμί. Μετά την νίκη του Rob όλα στο χωριό έμοιαζαν να λειτουργούν και πάλι σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Χρόνια είχαν να δουν οι κάτοικοι ένα τέτοιο πρωινό. Κι απ'ότι φαίνεται η ζωή τους από δω και πέρα θα είναι μονίμως έτσι. Ο Rob αφού τελείωσε η Violet τις ετοιμασίες και έστρωσε το τραπέζι, πήρε μία καρέκλα να κάτσει και την περίμενε να τον σερβίρει. Ακόμα και ο Jinbo είχε ξυπνήσει απ'τις πλούσιες μυρωδιές που είχαν κατακλείσει το σπίτι τους.

Το ίδιο σκηνικό συνεχίστηκε για μερικές ακόμα μέρες. Αλλά η καταιγίδα δεν άρχισε να έρθει. Την 3η ημέρα παραμονής του Rob στο σπίτι της Violet.....

-Jinbo, Jinbo άνοιξε, άνοιξε γρήγορα την πόρτα!! JINBO!!!
Οι φωνές του άντρα με την αστεία στολή έκαναν τον Jinbo να τρέξει πανικόβλητος προς την πόρτα. Ακόμα και ο Rob έδειχνε ανήσυχος. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Η Violet είχε φύγει από νωρίς για τα καθιερωμένα ψώνια αλλά η ώρα είχε περάσει και δεν είχε επιστρέψει στο σπίτι.
-Τι έγινε Τσάρλι?? Γιατί φωνάζεις σαν τρελός??
Ρώτησε ο Jinbo μόλις άνοιξε την πόρτα και είδε τον άντρα. Ο Rob πλησίασε κι αυτός προς την πόρτα. Ο άντρας πήρε μια βαθειά ανάσα και κάρφωσε στα μάτια τον Rob.
-Αυτός!! Αυτός φταίει για όλα!! Επέστρεψαν!! Επέστρεψαν και τον έψαχναν....Άρχισαν να ρωτάνε....Βρήκαν την Violet, αλλά εκείνη....εκείνη.....δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια του...εκείνη αρνήθηκε να μιλήσει και την μαχαίρωσαν!!!!
Αυτό ήταν. Ο Τσάρλι ξέσπασε σε κλάματα και το ίδιο κι ο μικρός Jinbo. O Rob παρέμεινε παγωμένος. Κατάφερε λίγο αργότερα να συνεφέρει τον άντρα και να μάθει λεπτομέρειες.

Τί ακριβώς όμως είχε συμβεί και φτάσαμε σ'αυτήν την στιγμή?? Μόλις ο Rob συνέφερε κάπως τον Τσάρλι αυτός ξεκίνησε να εξηγεί λεπτομερώς την κατάσταση..
"Ήμουν στην πλατεία..Συζητούσα με τους ψαράδες για τις τιμές των προϊόντων τους, τώρα που οι ψαράνθρωποι είχαν φύγει ή έτσι πιστεύαμε τελοσπάντων, και θα υπήρχε αφθονία σ'όλα τα αγαθά, όταν είδα την Violet να περνάει με τα ψώνια και να έρχεται εδώ. Και τότε ακούστηκαν. Φωνές. Πολλές φωνές απ'όλες τις κατευθύνσεις. Γύρισα να κοιτάξω και τους είδα. Ψαράνθρωποι. Ο τόπος γέμισε από δαύτους. Αλλά το πιο τρομακτικό ήταν άλλο. Αυτός που τους οδηγούσε...αυτός που τους οδηγούσε..ήταν...ήταν... Ο ΑΡΛΟΝΓΚ!!!! Ναι, ναι και γω δεν το πίστευα μόλις τον είδα αλλά είναι αλήθεια ήταν αυτός!!! ΑΥΤΟΣ!! Μα πώς γίνεται κάτι τέτοιο??? Και μετά άρχισαν να πιάνουν τον κόσμο..Και να ρωτάνε...για σένα...Ένας ψαράνθρωπος είδε την Violet και ήξερε πως φύγατε μαζί...Την έπιασαν...Αλλά εκείνη δεν απάντησε...Μακάρι να απαντούσε...Αν το έκανε θα ήταν καλά τώρα...Την πήγαμε στον γιατρό...Δεν ξέρουμε αν θα ζήσει!!"

Ο Rob είχε ακούσει αρκετά. Δεν χρειαζόταν άλλες πληροφορίες. Εκτός από μία. "Που θα βρω αυτά τα βρομερά ψάρια??" Μόλις πήρε κι αυτήν την πληροφορία κατευθύνθηκε προς το παρκο των ψαρανθρωπων. Η τυραννια τους επρεπε να τελειώσει. Αυτήν την φορά οριστικά και πραγματικά. Ο Rob δεν μπορούσε να χωνέψει το γεγονός οτι οι ψαρανθρωποι, μια φυλή που εχει δεχτεί πιο πολύ απ'ολους την σκληρότητα της υποδούλωσης, ηταν αυτοί που υποδούλωναν τους ανθρώπους και τους φέρονταν με τέτοιον τρόπο. Ο θυμός του ηταν μεγάλος για τις πραξεις τους! Ωστόσο, δεν ήταν τόσο μεγάλος όσο, ο θυμός που είχε εναντίον τους για την επίθεση στην Violet. Πραγματικά η κοπέλα αυτή τον είχε συγκλονίσει, αν και την ήξερε ελάχιστα. Ένιωθε ηδη πολυ μεγαλο φορτιο και ευθυνη για την επερχομενη μαχη με τους ψαρανθρωπους, οχι επειδή πάλευε για ολόκληρο το νησί, αλλα επειδη πάλευε για αυτην. "Δεν με νοιάζει πλεον η ολοκληρωση των στοχων μου, οχι αμεσα τουλαχιστον, το μονο που θέλω είναι η απελευθέρωση του νησιού ετσι ωστε να βλεπω συνεχεια το χαμογελο της ζωγραφισμενο στο προσωπο της. Μονο και μονο για αυτο, μόνο και μονο για να μην κλαψει ξανα, αξιζε να πολεμήσω!"

Οταν πλέον άρχισε να αχνοφαινεται το παρκο των ψαρανθρωπων ο Rob άκουσε φωνες πίσω του. Δεν καταλάβαινε τι ελεγαν αλλα μολις γύρισε είδε τον Τζιμπο να τρεχει με οργη προς το μέρος του. Με ξαφνιασε αλλη μια φιγουρα πισω απο το παιδι. Ήταν ένας ψαρανθρωπος!
-Βοήθεια! Rob! Βοήθεια!
-Έλα εδώ μικρέ δεν μπορείς να ξεφύγεις!
Χωρίς δεύτερη σκέψη o Rob άρχισε να τρέχει προς το μέρος του Τζιμπο. Μόλις τον πέρασε πήδηξε και έχωσε μια μπουνιά στον ψαρανθρωπο, ο οποίος την αποκρουσε με τα χερια του.
-Δυνατή μπουνιά αλλά όχι αρκετή για να περάσει το Mermen Karate μου.
Ο Ψαρανθρωπος συνεχιζε να τον κοιταζει.
-Μην μου πεις ότι είσαι ο...
-Ναι αυτος ειναι που σκοτωσε τους ηλίθιους φίλου σου! Και θα κάνει και το ίδιο με εσένα!
Ο ψαρανθρωπος φάνηκε να θυμώνει με τα λόγια αυτά...

-Εσύ τους σκότωσες? Τόλμησες να αγγίξεις, πόσο μάλλον να σκοτώσεις έναν ψαράνθρωπο, low-life human?
-Θα σκοτώσω όποιον μου καπνίσει κι ειδικά όποιον πειράζει τους ανθρώπους μου!! Δεν θα ρωτήσω εσένα ψαρόσουπα!!
-Χαχαχαχα! Αλήθεια?? Τότε θα σε ενδιαφέρει να μάθεις οτι ο ίδιος ο Άρλονγκ, το αφεντικό μας κανονίζει ήδη το χωριό και την κοπέλα, ενώ απ'οτι φαίνεται έπεσε σε μένα ο κλήρος να σκοτώσω εσάς τους δυο και να εκδικηθώ για τον χαμό των φίλων μου!
-Τι είπες? Για την κοπέλα?
-Μην ανησυχείς, εσύ θα έχεις πεθάνει πριν απ'αυτήν!!! Χαχαχαχα!
"Πως έγινε αυτό? Απο που πηγαν οι ψαρανθρωποι και έφτασαν χωρίς να τους δω στο χωριό! Τα πράγματα είναι πολυ δύσκολα! Πρέπει να βιαστώ!"
-Τι εγινε ανυσηχεις? Δεν χρειαζεται, η ζωη σου, καθως και του ηλιθιου μικρου απο εδω, τελειωνει σημερα!
Ο τζιμπο εκανε πισω φοβισμενος!

-Τζιμπο κάνε πίσω! Κρύψου!
Ο μικρός ακολούθησε την υπόδειξη του Rob.
-Οσο και να κρυφτείτε δεν ξεφευγε-
-Σταμάτα πια! "Δεν ξεφευγετε", "θα πεθάνετε", "τελειώσατε". Γιατι δεν δοκιμάζεις να με σκοτώσεις και βλέπουμε για αυτα που λες! Ετσι έλεγε και ο ασχημομούρης ψαρανθρωπος που έφαγα προχθές και στο τελος δεν ήταν παρα χασιμο χρονου η μαχη μου μαζι του!
Ο ψαρανθρωπος θόλωσε!
-Ανόητε! Μπορεί να ήμασταν φίλοι με τους άλλους αλλά τα αδύναμα κανόνια τους δεν συγκρίνονται με το δικό μου... Mermen Karate!!! Ήρθε η ώρα να πεθάνεις απο τα χερια μου! Κάθε χτύπημα θα είναι και χτύπημα εκδίκησης για τους ψαρανθρωπους που σκότωσες!

Δεν ήταν πολύ δύσκολη μάχη. Αν κι ο Rob ήταν ακόμα εξουθενωμένος απ'την προηγούμενη μάχη του με τον ψαράνθρωπο που πίστευε πως ήταν ο Αρλονγκ.. Ωστόσο πίστευε πως ήταν σε θέση να τους κερδίσει όλους αν αυτό χρειαζόταν. Κι έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα. Η μάχη δεν διήρκησε για πολύ μιας και ο Rob απέκρουε με χάρη τα χτυπήματα του ψαριού. Σύντομα έχασε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που έχασε και ο φίλος του τις προάλλες. Αν και αυτός ήταν αρκετά πιο αδύναμος σε σχέση με τον άλλο! Αφού τον σκότωσε γύρισε προς το μικρό αγόρι για να μάθει τι γύρευε εδώ.
-Πες μου τι τρέχει? Οι ψαράνθρωποι επιτέθηκαν στο χωριό όταν έλειπα ε? Γι'αυτό μ'ακολούθησες?
-Ναι! Ήρθαν απ' την θάλασσα! Τους έχουν μαζέψει όλους και βασανίζουν την Βαιολετ! Σε παρακαλώ! βοήθα την!
-Στο υπόσχομαι... Θα κάνω ότι μπορώ!
Ο Rob έτρεξε μαζί με τον μικρό όλο τον δρόμο πίσω για το χωριό.

Ο Rob κι ο Τζιμπο έτρεξαν όλον τον δρόμο για το χωριό δίχως να χάσουν χρόνο. Κάθε λεπτό ήταν σημαντικό και μετρούσε. Ο Rob ευχόταν να μην είναι αργά όταν θα έφτανε στο χωριό. Στο δρόμο έμαθε απ'τον Τζίμπο ότι ο ψαράνθρωπος που κέρδισε κι όλοι πέρασαν για τον Άρλονγκ ήταν απλά ένας σωσίας. Ήταν ένας ψαράνθρωπος που έμοιαζε πολύ στον Άρλονγκ και τοποθετήθηκε εκεί έτσι ώστε να μην γίνει αντιληπτή απ'τους χωρικούς η απουσία του Άρλονγκ, ο οποίος απ'ότι άκουσε ο Τζινμπο, είχε πάει στο Fishman Island με σκοπό να στρατολογήσει καινούριους πειρατές για το πλήρωμά του. Μόλις έφτασαν στο χωριό το θέαμα ήταν εξωφρενικό. Τα σπιτια αναποδογυρισμενα όλα με τις σκεπές προς τα κατω. Πολλοι ανθρωποι αιμοφυρτοι στο εδαφος. Ενα μπουλούκι απο χωριάτες μαζεμενο γυρω απο ψαρανθρωπους και η Violet στην μεση να δεχεται πολλα χτυπηματα απο εναν ψαρανθρωπο με πριονωτή μύτη και με ενα τεράστιο οδοντωτό σπαθί στο χέρι! Καθε χτυπημα πανω της ηταν και ενα χτυπημα στο ηθικό του Rob! Ενα χτυπημα στην καρδιά του! Ο Τζιμπο απο διπλα εχασε αμεσως την ενεργητικοτητα του, εμεινε εκει, να κοιταζει καθως οι ψαρανθρωποι βασανιζαν την αδερφη του. Η οργή του Rob ειχε φτάσει σε ανυπέρβλητα επίπεδα.