[Τέλος] Hell out!!

Στην προηγούμενη ιστορία...

Ο Ρομπ ύστερα από έναν περιπετειώδη χωρισμό με την Νάντια βρέθηκε στο Ferum Island. Το νησί αυτό κάποτε γνώριζε μέρες μεγάλης προόδου, πλούτου και κατοικούνταν από τους ευγενείς των ευγενών! Αλλά οι επιδρομές των πειρατών και οι μόνιμες εγκαταστάσεις ληστών όπως και η αλλαγή συμπεριφοράς των ανθρώπων το οδήγησαν σε μεγάλη παρακμή και εξαθλίωση. Οι άνθρωποι άρχισαν σίγα και κατέληξαν τελείως άπληστοι, μοχθηροί και πονηροί, δίχως περηφάνια και εγωισμό. Παράτησαν τις πόλεις και τα χώρια και μαζεύτηκαν όλοι στην Νταστιγκοζόρ, την πρωτεύουσα του νησιού, οπού αφού κατέκλεψαν ο ένας τον άλλον και αφού πούλησαν τα πάντα στους περαστικούς, κατέληξαν να ζουν σαν ζητιάνοι σε μια σαν ερημωμένη πόλη, κανείς να μην δουλεύει, κανείς να μην νοιάζεται και να ζουν μονάχα από τις επιθέσεις που κάνανε σε όποιον περνούσε από το νησί και την πόλη τους. Η δε Νταστιγκοζόρ, ή Σκουπιδούπολη όπως την αναφέρουν πολλοί είναι σε αθλία κατάσταση, με ένα μόνιμο γκρίζο σύννεφο από πάνω της και γεμάτη με σκουπίδια που "προσφέρουν" μια τόσο άσχημη μυρωδιά που με δυσκολία μπορεί κάποιος ξένος να περπατήσει εκεί μέσα. Η πόλη αυτή "διοικείται" από τον Βασιλιά Χουον ο οποίος δεν διαφέρει και πολύ από τους απλούς κατοίκους. Οποίος έχει περάσει δεν θέλει να ξαναπάει ενώ πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να την αποφύγουν πάση θυσία. Εκεί κατασκόπευσε κάποιους μαριν οι οποίοι έψαχνα για κάποιον θησαυρό. Το μέρος που ήταν ο θησαυρός πίστευαν ότι γνώριζε η Booney μια νεαρή κοπέλα που είχαν αιχμαλωτίσει. Ο Ρομπ αφού σκότωσε τους μαριν και ελευθέρωσε την κοπέλα αποφάσισε να την γυρίσει στο νησί της. Το Pingtan Island.

Είχε περάσει μια βδομάδα από τη μέρα που ο Rob κι η Bonny έφυγαν απ' το Ferum Island. Κάθε φορά που σκεφτόμουν τους marines, o Rob, καταλάβαινε την αδικία που υπάρχει στον κόσμο.
Από την αλλη η Bonny ήταν σαν "Μεγάλη Παρασκευή" μέσα στην θλίψη της.

-Μπορείς να μου πεις γιατί είσαι έτσι;
-Rob δεν καταλαβαίνεις...
-Τι να καταλάβω ρε κοπέλα μου;
-Σε τι κόλαση πάμε...
-Ξέρω πολύ καλά τι είναι το νησί σου.
-Και αφού το ξέρεις γιατί πάμε;
-Στο εξήγησα πολλές φορές. Θα πάμε για να δούνε οι δικοί σου οτι είσαι καλά και μετά θα φύγουμε.
-Τι εννοείς να φύγουμε;
-Πιστεύεις οτι θα σε αφήσω εκεί;
-Αλλα αν πάθεις κάτι; Εκει δεν θα είναι απλος μερικοι marines. Θα είναι ολόκληρος στρατός.
-Μην ανησυχείς. Κατι θα σκεφτώ.

Ήταν βράδυ όταν ο Ρομπ κι η Bonny φτάσανε στο Pingtan Island. Το νησί αυτό είναι ξακουστό ανάμεσα στις 4 αρχικές θάλασσες. Φημίζεται για τη φιλικότητα των κατοίκων και τα εξαίσια αγαθά του. Το ψωμί που παράγουν εκεί είναι διάσημο σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς λέγεται ότι το φτιάχνουν για αρκετούς αιώνες και η νοστημιά του είναι ασύγκριτη με οποιοδήποτε άλλο. Επίσης, είναι γεμάτο αξιοθέατα, τα οποία προσελκύουν αρκετούς τουρίστες κάθε χρόνο. Το πιο περιζήτητο απ'αυτά, είναι το πελώριο ποτάμι στο κέντρο του νησιού, του οποίου τα νερά αντικατοπτρίζουν τις αχτίνες του ηλίου δημιουργώντας διάφορα τοπία στον ουρανό. Είναι ένα μέρος που επισκέπτονται πολύ, όσοι θέλουν να αναπαυτούν απ'τα ταξίδια και τις έγνοιες τους. Αλλά έχει κι ένα σκοτεινό μυστικό που η Bonny και ο Ρομπ, γνώριζαν καλά. Οι εργαζόμενοι σ'όλα τα μαγαζιά του νησιού ήταν στην πραγματικότητα σκλάβοι τους οποίους εκμεταλλεύοταν η Κυβέρνηση για να πλουτίσεις. Επίσης στο νησί είχε κατασκευαστεί κι ένα εργοστάσιο ψωμιού το οποίο επάνδρωναν σκλάβοι, οι οποίοι ζούσαν στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί. Ευτυχώς για τον Ρομπ και τη Bonny που ήταν βράδυ γιατί αλλιώς θα ήταν εύκολος στόχος. Μόλις βγήκαν στην ακτή, ο Ρομπ προσπάθησε να καλύψει το raft του όσο πιο καλά γινόταν για να μη το βρει κάποιος και έχουν πρόβλημα.
-Και τώρα....και τώρα τι κάνουμε;
-Θυμάσαι που μένετε;
-Ναι.
-Ωραία. Θα πηγαίνουμε μέσα απο τα στενά. Το σκοτάδι που θα υπάρχει εκεί θα μας παρέχει πολύ καλή κάλυψη. Να προσέχεις μη κάνεις κάποιο θόρυβο. Έτσι και μας πάρουν χαμπάρι, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα.
Ξεκίνησαν λοιπόν και μπήκαν στο χωριό. Παντού υπήρχαν περιπολίες.
"Παράξενο. Γιατί περιπολούν τόσοι πολλοί; Μπορεί να είναι μια φυλακή αλλα ο μόνος τρόπος να ξεφύγει κάποιος είναι μόνο απο τη θάλασσα. Οπότε δεν μπορεί να φύγει κανείς. Κατι άλλο πρέπει να συμβαίνει." Ήταν οι πρώτες σκέψεις του Ρομπ όταν αντίκρισε τις περιπόλους.
Αφού περάσαν αρκετά στενά και συνέχεια τη γλυτώνανε απο το να τους πιάσουν, φτάσαν στο σπίτι της Bonny.

Για την ακρίβεια δεν ήταν σπίτι. Πιο πολύ σαν κοιτώνας έμοιαζε. Όταν μπήκαμε μέσα, δεν φαινόταν να είναι κανείς.
"Θα κοιμούνται. Καλύτερα. Ποιος ξέρει πως θα αντιδρούσαν αν μας έβλεπαν."
Καθώς ο Ρομπ κι η Bonny προχωρούσαν πιο μέσα, είδαν μια σκιά. Πήγαν προς το μέρος της όσο πιο σιγά γινόταν. Ο Ρομπ έκανε νόημα στη Bonny να μείνει πίσω του. Μόλις φτάσανε κοντά, ο Ρομπ είδε οτι ήταν μια γυναίκα. Πήγε αμέσως απο πίσω της, την άρπαξε και της έκλεισε το στόμα.
-Μη φωνάξεις. Δεν θέλω να σου κάνω κακό. Απλώς ψάχνουμε κάποιον. Αν με καταλαβαίνεις κούνησε το κεφάλι σου.
Η γυναίκα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της. Τότε ο Ρομπ την άφησε και εκείνη γύρισε σιγα σιγα το κεφάλι της.
Μόλις γύρισε, ο Ρομπ την είδε να γουρλώνει τα μάτια της, στη θέα της νεαρής κοπέελας που συντρόφευε τον Ρομπ.
-Bo...bo...Bonny;;;!!!!
-Μαμά;;;;!!!!!

Η Βonny έπεσε στην αγκαλιά της και άρχισαν και οι δύο να κλαίνε.
-Είσαι καλά κοριτσάκι μου;
-Μια χαρά είμαι μαμά.
-Σε πείραξαν; Σου έκαναν τίποτα;
-Όχι...όχι... Για την ακρίβεια δεν πρόλαβαν. Με έσωσε ο Rob.
Η μητέρα της Bonny γύρισε το κεφάλι της και κοίταξε τον Ρομπ στα μάτια. Σηκώθηκε και πήγε προς μέρος του. Έπεσε στα γόνατα του και άρχισε κλαίγοντας να του φιλάει το χέρι.
-Σε ευχαριστώ παλικάρι μου....σε ευχαριστω απο τα βάθη της καρδιάς μου.
-Μα τι κάνετε;;; Σας παρακαλώ...σηκωθείτε. Το καθήκον μου έκανα. Δεν μπορούσα να επιτρέψω να πάθει κάτι.
-Σε ευχαριστω πολύ.
Πήγε ξανά προς τη Bonny και αφού την αγκάλιασε κάθισε
-Λοιπόν μαμά... Ο μπαμπάς τι κάνει;
Η μητέρα της χαμήλωσε το κεφάλι.
"Ωχ"
-Τι συμβαίνει μαμά; Έπαθε κάτι ο μπαμπάς;;;
-Θα σας αφήσω να τα πείτε με την ησυχία σας.
-Τι να πούμε;;;
Ο Ρομπ δεν της απάντησε και έφυγε απ'το δωμάτιο αφήνοντας μάνα και κόρη μόνες τους..
-Υπάρχει κάτι που πρέπει να μάθεις κορίτσι μου.....
Είπε η μητέρα της επιστρατεύοντας όλο το κουράγιο που της είχε μείνει.

Ο Ρομπ είχε βγει απ'το δωμάτιο και έτσι έδωσε στις δύο γυναίκες την ευκαιρία να μιλήσουν για όλα όσα συνέβησαν κατά την διάρκεια της απουσία της Bonny απ'το νησί. Παρόλο που ο Ρομπ απομακρύνθηκε μπορούσε ακόμα να τις ακούσει. Όταν την πήρανε οι marines, ο πατέρας της αντέδρασε, αν κι ήταν ένας απλός εργάτης στο εργοστάσιου ψωμιού. Παρόλο που προσπάθησαν να τον συγκρατήσουν δεν τα κατάφεραν. Στη προσπάθεια του να φτάσει στο καράβι τους, τα έβαλε με κάποιους στρατιώτες. Αφού τον χτύπησαν βάναυσα, τον έβαλαν φυλακή και λίγες μέρες μετά τον εκτέλεσαν για παραδειγματισμό.
Όταν τα άκουσε όλα αυτά η Bonny ξέσπασε σε λυγμούς. Ο Ρομπ ήθελε να τη βοηθήσει, αλλα ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι.
"Ότι έγινε, έγινε και δεν μπορεί να ξεγίνει"
όπως του έλεγε πάντα ο παππούς του. Καταλάβαινε πως ένιωθε γιατί και ο ίδιος είχε νιώσει το ίδιο συναίσθημα κάποτε.
"Και το μόνο που θες είναι να μείνεις μόνος και να περάσεις τη δυσκολία. Να μπορέσεις να ουρλιάξεις με την ησυχία σου. Και τότε θα βγάλεις μια κραυγή που θα ηχήσει μέχρι τους ουρανούς.
Μόνο τότε θα γίνει πιο ελαφρύ το βάρος που νιώθεις μέσα σου και σε τρώει."

Αφού ο Ρομπ κατάλαβε πως οι δύο γυναίκες είχαν τελειώσει τη συζήτησή τους πήγε προς το μέρος τους και έκανε νόημα στη μητέρα της Bonny να έρθει κοντά του.
-Τι είναι αγόρι μου;
-Υπάρχει κάποιο μέρος εδω μέσα που να μπορούμε να....κρυφτούμε;
-Γιατί να κρυφτείτε;
-Γιατί δεν ξερω τι μπορεί να συμβεί. Μπορεί κάποιος να πει στους στρατιώτες οτι είμαστε εδώ και....
-Κατάλαβα. Και μάλλον έχεις δίκιο. Μπορείτε να πάτε στη σοφίτα. Εκεί δεν πάει κανείς.
-Και κάτι αλλο. Θέλω να προσέχετε.
-Τι να προσέχω;
-Δεν πρέπει να αλλάξετε τη συμπεριφορά σας. Ότι κάνατε και οπως φερόσασταν τόσο καιρό, έτσι πρεπει και τώρα για να μη κινήσουμε υποψίες.
-Εντάξει. Κατάλαβα.
-Και πηγαίνετε να κοιμηθήτε. Χρειάζεστε ξεκούραση.
-Ναι αλλά...
-Μην ανησυχείτε. Θα μείνω εγώ μαζί της.
-Σε ευχαριστώ αγόρι μου. Σε ευχαριστώ πολύ.

Μόλις η γυναίκα έφυγε ο Ρομπ πήγε και κάθισε απέναντι απο τη Bonny.
Δεν είχε σταματήσει να κλαίει. Δεν ήταν μόνο οτι έχασε τον πατέρα της, αλλα σύντομα θα θεωρούσε τον εαυτό της υπεύθυνο για αυτό που έγινε. Και αν όντως συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα τη κατέστρεφε.
-Βonny......καταλαβαίνω πως νιώθεις, αλλα θα πρ...
-Όχι δεν ξέρεις!! Κανείς δεν ξέρει!! Ο πατέρας μου πέθανε το καταλαβαίνεις;;; ΠΕ-ΘΑ-ΝΕ!!!!!! Πέθανε!!!! Πως μπορείς να μου λες οτι ξέρεις πως νιώθω;
-Bonny....
-Kαι για αυτό φταίω εγώ!! Μόνο εγώ!
"Το ήξερα." σκέφτηκε ο Ρομπ
-Άκουσε με Bonny. Δεν φταίς εσύ για αυτό που έγινε και δεν πρέπει να κατηγορείς τον εαυτό σου.
-Και ποιος φταίει; Για μένα σκοτώθηκε.
-Ίσως. Αλλα και πάλι....
-Ξέρεις κάτι; Έχεις δίκιο. Δεν φταίω εγώ. Αυτοί φταίνε.
Αμέσως σηκώθηκε και έτρεξε προς τι πόρτα.
Ευτυχώς ο Ρομπ την πρόλαβε πριν βγει έξω.
-Τι νομίζεις οτι θα καταφέρεις μου λες;
-Θα τους σκοτώσω. Θα τους κάνω να μετανιώσουν για αυτό που έκαναν στο πατέρα μου.
-Δεν μπορείς να τους αντιμετωπίσεις. Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να σκοτωθείς.
-Δεν με ενδιαφέρει.
-Δεν περίμενα να είσαι τόσο εγωϊστρια.
Της είπε έντονα ο Ρομπ και της έδωσε ένα γερό χαστούκι στο δεξί μάγουλο, αφήνοντας τα αποτυπώματα των δακτύλων του, πάνω στο πρόσωπό της.

Έπειτα απ'αυτό το χαστούκι η Bonny δεν έδειχνε να συνέρχεται. Αντιθέτως, κοίταξε τον Ρομππ με ένα άγριο βλέμμα. Φαινόταν καθαρά στα μάτια της οτι το μόνο που είχε στο μυαλό της ήταν η εκδίκηση
-Τι είπες;;;!!!!
-Αυτό που άκουσες.
-Πως τολμάς; Πως είναι δυνατόν να μου λες οτι είμαι εγωιστρια;
-Το λεω γιατί σκέφτεσαι μόνο το μίσος σου και όχι την οικογένεια σου.. Για πες μου. Πως νομίζεις οτι θα νιώσει η μητέρα σου αν πεθάνεις; Τι νομίζεις οτι θα κάνει αν μέσα σε ένα μήνα χάσει και τον άνδρα της και τη κόρη της;
Κατέβασε το κεφάλι της. Ο Ρομπ κατάλαβε οτι είχε αρχίσει να σκέφτεται λίγο καθαρά.
-Έχασες τον πατέρα σου και είναι τελείως φυσιολογικό να είσαι νευριασμένη και να θες να εκδικηθείς τον θάνατο του. Αλλα όταν ζητάς εκδίκηση, θα πρέπει να ξέρεις ένα σημαντικό κανόνα.
-Ποιο κανόνα;
-Οτι πρώτα πρέπει να πεθάνει ο άλλος και μετά εσύ. Αν πας να τα βάλεις με ολόκληρο στρατό πιστεύεις οτι θα κερδίσεις; Δεν έχεις ούτε μια πιθανότητα. Βασικά έχεις πιθανότητες και μάλιστα αρκετές. Αλλα πιθανότητες για να πεθάνεις εσύ όχι αυτοί. Ωραία. Δεν ξέρω πως νιώθεις. Αυτό που ξέρω όμως είναι οτι η εκδίκηση είναι κάτι που σε τρώει συνεχώς. Και μπορεί να σε οδηγήσει σε καταστροφικά μονοπάτια. Για αυτο μην τη κυνηγήσεις.
-Να μην εκδικηθώ για τον θάνατο του πατέρα μου; Πως θα ζήσω μετά;
-Ακριβώς αυτό που είπες. Θα ζήσεις. Αν πας για εκδίκηση το μόνο σίγουρο είναι οτι θα πεθάνεις. Και αν συμβεί αυτό θα μειώσεις τη θυσία του πατέρα σου.
-Τι πράγμα;
-Αυτό που άκουσες. Ο πατέρας σου πέθανε γιατί ήθελε να ζήσεις. Δεν θα ήθελε με τίποτα να σε δει να πετάς τη ζωή σου για κάτι που δεν έχει αξία.
-Αυτό είναι εύκολο το λες. Εσένα δεν σου σκοτώσανε τον πατέρα.

Ο Ρομπ τότε απλά την κοίταξε στα μάτια, μ'ένα απλανές βλέμμα, αλλά δεν της είπε τίποτα. Απλώς κατέβασε το κεφάλι του. Για μερικά λεπτά δεν είπαν τίποτα.
"Αυτό που μου είπε με αποσυντόνησε πλήρως. Α ρε παππού..."
Τελικά μετά από λίγο ο Ρομπ μπόρεσε να ξαναοργανώσει τη σκέψη του.
-Ναι. Έχεις δίκιο. Εγώ δεν έχασα ποτέ κανέναν. Και δεν ξέρω πως είναι. Αλλα ξέρω ένα πράγμα. Οτι ο πατέρας σου δεν θα ήθελε να πετάξεις τη ζωή σου. Αν το θες εσύ αυτό είναι δικό σου πρόβλημα.
-Και τι θα πρέπει να κάνω ρε συ Rob, να κάτσω με σταυρωμένα χέρια;
-Να κάνεις αυτό που ήθελε ο πατέρας σου. Αυτό για το οποίο έδωσε τη ζωή του. Να ζήσεις.
-Ναι ρε συ Rob. Αλλα πως θα μπορεσω....
-Να το ξεπεράσεις; Θα είναι πολύ δύσκολο. Το ξέρω. Αλλα τουλάχιστον για τώρα θα πρέπει να ξεχάσεις οτι έγινε. Απο μεθαύριο θα μπορείς να τον πενθήσεις όπως θες.
-Τι εννοείς;
-Θα στα εξηγήσω όλα αύριο. Για την ώρα θα πρέπει να κοιμηθείς. Πέρασες μια πολύ δύσκολη μέρα και πρέπει να ξεκουραστείς........
Είπε ο Ρομπ κόβοντας λίγο άκομψα την συζήτηση που είχαν οι δυο τους.

Τελικά με λίγη προσπάθεια ακόμα ο Ρομπ την έπεισε να σταματήσουν ως εδώ την κουβέντα τους και έτσι ανέβηκαν στη σοφίτα. Αλλά και πάλι η Bonny δεν ήθελε να κοιμηθεί. O Rob δεν της είπε τίποτα γιατί ήξερε οτι δεν θα αντέξει περισσότερη ώρα ξύπνια.. Όπως και έγινε καθώς ύστερα απο λίγο κοιμήθηκε. Ο Ρομπ όμως δεν μπορούσε να κοιμηθώ. Όχι γιατί ήταν ανήσυχος ή άρρωστος αλλά γιατί έπρεπε να βρειω ένα σχέδιο. Ένα σχέδιο διαφυγής.
"Καλά μπήκαμε....Πως βγαίνουμε είναι το θέμα. Δυστυχώς δεν θα μπορούσα να τους αντιμετωπίσω. Ήταν πάρα πολλοί. Ίσως αν ήμουν πιο δυνατός να είχα κάποια ελπίδα, αλλα για την ώρα δεν γινόταν. "
Προσπαθούσε λοιπόν να σκεφτεί ένα σχέδιο διαφυγής που δεν θα χρειαζόταν να χυθεί πολύ αίμα ή ακόμα καλύτερα και καθόλου, μιας και ο Ρομπ δεν ήθελε να τραβήξει τα βλέμματα πάνω του.
"Θα πρέπει να βγώ έξω. Ότι και να λέω απο εδώ μέσα, δεν με βγάζει πουθενά. Πρέπει να μάθω πόσοι είναι, ποια μέρη φυλάνε περισσότερο και ποια λιγότερο. Και το κυριότερο. Να μάθω τη περιοχή. Αν τη ξέρω θα μπορέσω να αντιδράσω πιο εύκολα αν πάει κάτι στραβά. Δεν μπορώ να αφήσω πάλι τη Bonny να μας καθοδηγεί. Τη πρώτη φορά κατα τύχη γλυτώσαμε απο το να μας πιάσουν. Και τώρα δεν πιστεύω να είμαστε το ίδιο τυχεροί."
Ήταν οι σκέψεις που βασάνιζαν το μυαλό του Ρομπ όλο το βράδυ.

"Το να βγω απο τη μπροστινη πόρτα δεν θα ήταν και πολύ έξυπνο." Έτσι ο Ρομπ χρησιμοποίησε το παραθυρο της σοφίτας και βγήκε στη σκεπή.
-Ωραία. Ας αρχίσουμε απο εδώ.
Είχε ήδη πάει μεσημέρι όταν γύρισε. Όταν μπήκε στη σοφίτα είδα τη Bonny να κάθετε μαζί με τη μητέρα της.
-Μπορείς να μου πεις που στο διάολο ήσουν;
-Γιατί σου έλειψα;
-Απλώς φοβήθηκα μη σε βρει κανένας γιατί μετά εμείς θα τη πληρώναμε.
-Χαχαχαχα. Αστα αυτά. Πες απλά οτι θέλεις να είμαι συνέχεια δίπλα σου.
-Είσαι βλαμμένος.
-Μπορείτε να σταματήσετε; Ρομπ...τι έγινε;
-Τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα απο οτι πίστευα.
Η Bonny κοιτούσε τον Ρομπ και την μητέρα της παραξενεμένη.
-Θα μου εξηγήσετε και εμένα τι συμβαίνει;
-Δεν της εξήγησες;
-Δεν γινόταν να της πώ κάτι χθες.
-Τι να μου πεις;
-Θα μάθεις σε λίγο.
Η Bonny γύρισε και κοίταξε τον Ρομπ γεμάτη αγωνία.
-Τι συμβαίνει;
-Είναι δύσκολο. Και φοβάμαι οτι θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα.

-Γιατί; Τι έγινε;
-Δεν είναι μόνο ο στρατός πλέον εδώ. Έχουν έρθει και marines. Εκτός απ'αυτό είχα και μια συνάντηση μ'έναν τύπο που ήθελε καβγάδες. Ονομαζόταν Riku αλλά δεν θα μας ενοχλήσει άλλο. Τον σκότωσα και πέταξα στα σκουπίδια το πτώμα του. Οι marines μ'ανησυχούν περισσότερο..
-Marines;;; Λες να έμαθαν για εμάς;
-Δεν νομίζω. Πιο πολύ σαν να προετοιμάζονται για κάτι. Πάντως γέμισε ο τόπος. Ούτε κουνούπι δεν περνάει.
-Όχι!!!!!
-Τι συμβαίνει;
-Είχα ακούσει κάτι...οτι κάποιος σημαντικός θα έρθει. Μάλιστα μας έβαλαν να φτιάξουμε ένα δρόμο ειδικά για αυτόν και να ετοιμάσουμε τα καλύτερα ψωμιά μας.
-Ειδικα για αυτόν;
-Ναι. Αλλα δεν ξέρω ποιος θα έρθει. Μάλλον κάποιος πολύ σημαντικός marine
-Ή κάτι πολύ χειρότερο.
-Τι εννοείς;
-Οι marines μπορεί να έχουν πολλούς ξιπασμένους, αλλα ποτέ δεν θα έβαζαν να τους φτιάξουν ειδικούς δρόμους. Μόνο μια ομάδα....ηλιθίων, θα μπορούσε να ζητήσει κάτι τετοιο.
Η μητέρα τη Bonny παγωσε.
-Δεν μπορεί.....
-Είχα κάποιες αμφιβολίες στην αρχή, αλλα τώρα που μου είπατε για τον δρόμο, είμαι απολύτως σίγουρος.
Ο επίτιμος καλεσμένος είναι......ένας Celestial Dragon!!!!

-Ένας τι;
Ο Ρομπ κοιτάζει παραξενεμένος τη Bonny
-Πλάκα κάνεις έτσι; Δεν ξέρεις ποιοι είναι οι celestial dragons;
-Όχι γιατί θα έπρεπε;
-Ίσως. Είναι οι απόγονοι αυτών που δημιούργησαν τον σημερινό κόσμο. Είναι άκρως σημαντικοί για την Κυβέρνηση.
-Τι πράγμα;!
-Δεν έχει σημασία αυτό τώρα. Kαι τώρα τι θα γίνει;
-Θα είναι πολύ δύσκολο. Τόσοι στρατιώτες μαζεμένοι.....είναι δύσκολο. Ξέρεις πότε είναι να έρθει;
-Απο οτι άκουσα αύριο ή μεθαύριο.
-Αυτό σημαίνει οτι δεν έχουμε χρόνο. Οτι είναι να γίνει πρέπει να γίνει άμεσα. Και συγκεκριμένα σήμερα το βράδυ.
-Δεν θα είναι επικίνδυνο να φύγετε μέσα στη νύχτα;
-Η αλήθεια είναι οτι αν φεύγαμε το πρωί θα μπορούσα πιο άνετα να τους αντιμετωπίσω. Απο την αλλη όμως, το σκοτάδι θα παρέχει πολύ καλή κάλυψη. Καί όταν θα προσπαθούμε να βγούμε απο εδώ καί όταν θα είμαστε στη θάλασσα.
-Έχεις βρεί.....
-Μια διαδρομή; Ναι. Και πιστεύω οτι είναι η καλύτερη.
-Rob τι σχεδιάζεις;
-Ακριβώς οτι σχεδίαζα και πριν. Σήμερα το βράδυ.....φεύγουμε.

Είχε ήδη αρχίσει να βραδιάζει και σε λίγο θα ερχόταν η ώρα της "απόδρασης". Ενώ ο Ρομπ ετοιμαζόταν, έρχεται η μητέρα της Bonny τον παίρνει και τον πάει λίγο πιο παράμερα.
-Τι συμβαίνει;
-Πρέπει να μιλήσουμε.
-Για ποιο πράγμα;
-Κοίτα Ρομπ. Εκτιμώ πολύ αυτό που πας να κάνεις, αλλα δεν πρόκειται να το επιτρέψω.
-Δεν καταλαβαίνω.
-Μιλάω για το σχεδιό σου.
-Μα δεν είπαμε....
-Δεν εννοώ αυτό. Εννοώ το κρυφό σου σχέδιο.
-Ποιο κρυφό σχέδιο;
-Η Bonny μου είπε για το "καράβι" σου. Δεν χωράει περισσότερα από 2 άτομα σωστά;
-Μην αγχώνεστε για αυτό. Θα τα βολέψουμε.
-Ακριβώς αυτό εννοώ. Δεν πρόκειται να σε αφήσω να τα "βολέψεις". Δεν πρόκειται να σε αφήσω να πετάξεις τη ζωή σου.
-Μα τι λέτε τώρα;
-Αυτό που ξέρεις και εσύ και μάλιστα πολύ καλύτερα. Θα μας δώσεις το raft σου, και εσύ θα μείνεις εδώ. Αυτό δεν είναι το σχέδιο σου;
Ο Ρομπ την κοίταξε έκπληκτος.
-Δεν....δεν....Εγώ μπορώ να τα καταφέρω μόνος μου. Και απο τη στιγμή που δεν μπορούμε να φύγουμε όλοι μαζί, θα φύγετε εσείς.
-H Bonny το ξέρει;
-Όχι.
-Και δεν χρειάζεται να το μάθει. Γιατί δεν θα γίνει έτσι.
-Μα....
-Άκουσε με. Θα σου πω κάτι, αλλα δεν θέλω να το πεις στη Bonny. Oτι και να γίνει δεν πρέπει να της το πεις.

Όταν ο Ρομπ άκουσε τους λόγους που η μητέρα της Bonnyδεν ήθελε να γίνει έτσι, σάστισε. Δεν περίμενε να ακούσω κάτι τέτοιο.
-H Bonny δεν το ξέρει αυτό σωστά;
-Ακριβώς. Και δεν πρέπει να το μάθει γιατί θα την διαλύσει.
-Ναι αλλα.....δεν μπορώ να της κρύψω κάτι τέτοιο.
-Πρέπει Ρομπ, για το καλό της. Ορκίσου μου οτι δεν θα της το πεις.
-Ναι αλλά.....
-Ορκίσου.
-Πολύ καλά. Δεν θα της το πω. Αλλα δεν νομίζετε οτι θα έπρεπε να το ξέρει;
-Ρομπ, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να φύγει απο αυτή τη κόλαση. Αυτό ήταν πάντα το όνειρό μου. Και τώρα που ήρθες εσύ ξέρω οτι μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
-Πολύ καλά. Θα γίνουν όλα όπως τα θέλετε.
Ο Ρομπ πήγε προς τη Bonny.
-Eίσαι έτοιμη.
-Ναι. Ολα είναι μια χαρά. Μητέρα εσύ;
-Και εγώ είμαι έτοιμη.
-Ωραία. Αφού είμαστε όλοι έτοιμοι.....ας περιμένουμε λιγο ακόμα.
-Πλάκα μας κάνεις έτσι;;;;;!!!!!!!
-Κοίτα. Λίγη λογική θέλει. Μόλις βράδιασε. Θα πρέπει να σκοτεινιάσει τελείως για να μπορούμε να ξεφύγουμε πιο εύκολα.

Είχε περάσει η ώρα και έξω είχε σκοτεινιάσει για τα καλά.
-Νομίζω οτι τώρα είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε.
-Επιτέλους. Πως και το πήρες απόφαση;
-Δεν θέλω σχόλια. Πάρε μια λάμπα και πάμε. Και που 'σαι. Η λάμπα θα είναι σβηστή.
-Γιατί;
-Κάνε αυτό που σου λέω.
Ο Ρομπ και η παρέα του κατέβηκαν απο τη σοφίτα και ώσπου να φτάσουν στη πόρτα προχωρούσαν όσο πιο σιγά γινόταν για να μη τους πάρουν είδηση.
Μόλις φτάσανε στη πόρτα, ο Ρομπ την άνοιξε για να δει αν είναι κανείς τριγύρω. Όταν είδε οτι το πεδίο ήταν ελεύθερο, τις έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν.
Δεν προχώρησαν πολύ. Για την ακρίβεια πήγαν ως το διπλανό στενό.
-Γιατί σταματήσαμε;
-Περίμενε και θα δεις.....
Ο Ρομπ πηγαίνει στο βαρέλι που βρισκόταν εκεί και βγάζει απο πίσω του ένα λοστό.
-Τι είναι αυτό;
-Λοστός...
-Θα τον χρησιμοποιήσεις σαν όπλο;
-Όχι. Σαν ανοιχτήρι.
-Σαν τι;
-Περίμενε και θα δεις.
Ο Ρομπ πηγαίνει προς το μέρος της. Σκύβει και αρχίζει να καθαρίζει το έδαφος απο το χιόνι. Αμέσως φάνηκε το καπάκι ενός υπονόμου.
-Δεν φαντάζομαι να....
-Πολύ καλά φαντάζεσαι.
Ο Ρομπ ανοίγει το καπάκι και της κάνει νόημα να μπει.
-Δεν υπάρχει περίπτωση.
-Ακου. Είναι ο μόνος τρόπος για να φύγουμε. και δεν έχουμε πολύ χρόνο. Για αυτό.....τελείωνε.
-Αυτό θα μου το πληρώσεις, είπε η Bonny και μπήκε στον υπόνομο.
Μετά μπήκε η μάνα της και τελευταίος o Rob.
-Και τώρα τι κάνουμε;
-Τη λάμπα τη πήρες;
-Ναι.
-Δωσ' τη μου.
Μόλις του την έδωσε την άναψε.
-Και τώρα ακολουθήστε με.
Αρχίσαν και προχωρούν μέσα στον υπόνομο. Είχαν πάρει αρκετές στροφές και η Bonny νομιζε οτι χαθήκαν.
-Μην ανησυχείς. Ξέρω που πάμε...
-Πως το ξέρεις;
Ο Ρομπ σήκωσε τη λάμπα και της έδειξε τον τοίχο. Είχε ζωγραφισμένο ένα βέλος.
-Τα έβαλα το πρωι.
-Δηλαδή το πρωι ήσουν.....αααααα- τώρα εξηγείται η μυρωδιά.
-Εεεε....ναι. Λυπάμαι για αυτό.
Συνέχισαν να ακολουθούν τα βελάκια. Μετά απο αρκετή ώρα άκουσαν τη θάλασσα.
-Μη μου πεις;;;;
-Στο λεω. Φτάσαμε.
Στο τέλος του "δρόμου" είχε μια σιδερένια πόρτα, η οποία ήταν ξεκλείδωτη.
Λογικό. Αφου έσπασα τη κλειδαρια το πρωι.
Βγήκαν έξω και κατευθύνθηκαν προς τη βάρκα.
Όταν φτάσανε, ο Ρομπ έβαλε τα πράγματα μέσα στη βάρκα.
-Επιτέλους! Θα φύγουμε απο αυτή τη κόλαση.
Η Βonny γύρισε και τον κοίταξε.
-Εεεεε! Εσυ κάθε φορά που φεύγεις απο ένα νησί είσαι μέσα στη τρελή χαρά. Τι έπαθες τώρα;
Ο Ρομπ γύρισε και τη κοίταξε. Μετά έστρεψε το βλέμμα του στη μητέρα της. Του χαμογέλασε.
-Θα σας....αφήσω να τα πείτε.

-Τι να πούμε; Τι συμβαίνει Ρομπ;
-Ελα να μιλήσουμε κοριτσάκι μου.
-Τι να πουμε ρε μάνα; Έλα να φύγουμε.
-Εσείς θα φύγετε. Εγω...εγώ θα μείνω!
-Τι είναι αυτα που λες τώρα; Δεν μιλάς σοβαρά έτσι; Πλάκα μου κάνετε.
-Ακουσε με. Ο Ρομπ προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη, αλλα την απόφαση μου την έχω πάρει ήδη. Θα μείνω εδώ.
-Δεν μπορεί να το λες σοβαρά αυτό;
-Μιλάω πολύ σοβαρα Bonny.
-Aν σκέφτεσαι τον χώρο επειδη είναι raft δεν....
-Δεν είναι ο χώρος το πρόβλημα. Είναι οτι θέλω να σε προστατέψω.
-Πως να με προστατέψεις ρε μάνα;
-Για σκέψου το λίγο κοριτσάκι μου. Εσύ πριν απο λίγο καιρό έφυγες. Όλοι εδώ θεωρούν ή οτι πέθανες ή οτι είσαι σε κάποια φυλακή. Γιατί υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα να μη μαθευτεί οτι ξέφυγες απο τους marines. Αν όμως φύγω εγώ τώρα, θα αρχίσουν να υποψιάζονται. Και με τόσους marines εδω πέρα, θα σας κυνηγήσουν και σίγουρα θα σας πιάσουν.Για αυτό πρέπει να μείνω εδώ.
-Ναι αλλά.....
-Την απόφαση μου την πήρα και δεν αλλάζει. Μπες τώρα στο raft για να φύγετε πριν σας πάρουν είδηση.
Όταν ανέβηκε στο raft η Bonny λεει η μάνα της στον Ρομπ:
-Σε ευχαριστω παλικάρι μου. Σε ευχαριστώ για όλα.
-Δεν χρειάζεται να με ευχαριστειτε για τίποτα. Εγω πρέπει να σας ευχαριστήσω.
Ο Ρομπ άνοιξε τα πανιά και άρχισαν να απομακρύνονται. Η Bonny δεν είχε σταματήσει να κλαίει.
-Θα ξαναέρθω. Θα ξαναέρθω για να σε πάρω.
-Να μη γυρίσεις ποτέ με ακούς;;;!!!!! ΠΟΤΕ!!!! Φύγε. Φύγε όσο πιο μακρυά μπορείς. ΖΗΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ!!!!!!

Όνομα: Rob Greywind
Haki Points:
Player of the Month Points: 10
Beli: 29.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις:Πάρα πολύ καλή ιστορία!!δεν έχω κάποια παρατήρηση να κάνω.
Ελπίζω να έχεις κάνει και την συνέχεια.