[Αρχή-Παρελθόν] A feeling deep inside [Τέλος-Παρελθόν]

Ο ήλιος μόλις είχε ξεπροβάλει από το παράθυρο .Εγώ κοιμόμουν ευχάριστα . Έβλεπα ένα πολύ όμορφο όνειρο ! Επάνω σε ένα μεγάλο καράβι τον εαυτό μου μεγάλο και δυνατό , μέσα σε μια στολή των Marine .Μιλούσα στους ναυτικούς και αυτοί με άκουγαν με προσοχή ! Πρέπει να ήμουν αρκετά δυνατός και σεβαστός προς τους στρατιώτες μου!Τριγύρω υπήρχαν και άλλα καράβια και απέναντι μας στην θάλασσα ένας στόλος πειρατικών καραβιών να προσπαθούν να ξεφύγουν ! Τα όμορφα πράγματα όμως δεν κρατάνε για πάντα. Μόλις οι ακτίνες του ηλίου χτύπησαν το πρόσωπό μου ξύπνησα κατευθείαν .Όταν συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν ένα όνειρο ,χαμογέλασα διάπλατα ! Αυτό το όνειρο το έβλεπα εδώ και καιρό και πάντα ξυπνούσα ευδιάθετος .Το όνειρό μου ήταν να γίνω Marine και να βοηθώ πάντα για το καλύτερο του κόσμου

Τεντώθηκα και τα σκεπάσματα έπεσαν από επάνω μου .Κοίταξα έξω από το παράθυρο . Τα κλαδιά που ήταν γεμάτα από καταπράσινα φύλλα στο δέντρο που βρισκόταν έξω από το σπίτι μου , πήγαιναν προς τα δεξιά επειδή φυσούσε ελαφρά .Ήταν ένα πολύ όμορφο και γαλήνιο θέαμα για τα παιδικά μου μάτια!Σηκώθηκα από το κρεβάτι γεμάτος θετική ενέργεια ! Σήμερα ήταν η μέρα που θα ξανάβλεπα τον πατέρα μου μετά από πέντε χρόνια ! Οι αναμνήσεις μου μαζί του ήταν λίγες
καθώς την τελευταία φορά που τον είδα ήμουν μόλις τριών ετών !Το γεγονός αυτό δεν με έκανε να νιώθω μίσος γι αυτόν η να αισθάνομαι παραμελημένος.Αντιθέτως! Ήμουν πολύ περήφανος γι αυτόν και το όνειρό μου είναι να γίνω σαν και εκείνον ! Κάθε μήνα , έστελνε ένα γράμμα και μια φωτογραφία του ! Μου μιλούσε μέσω αυτών και είχα τις φωτογραφίες του πάντα μαζί μου !!

Επειδή όμως δεν μπορούσα να διαβάσω μέχρι την ηλικία των έξι ετών , μου τα διάβαζε η μητέρα μου .Στο τελευταίο γράμμα του μας έλεγε ότι θα ξαναγυρίσει στο σπίτι σε δέκα μέρες , δηλαδή σήμερα και τον περίμενα πως και πως.Την προηγούμενη νύχτα κοιμήθηκα όσο πιο νωρίς μπορούσα ώστε να περάσουν οι ώρες .Ο πατέρας μου ήταν Marine και υπηρετούσε στην grand line.Το όνομά του είναι William ''Kira'' Terner .Ντύθηκα και ξαναγύρισα στην ντουλάπα από την οποία πήρα τα ρούχα για να πάρω το ξύλινο σπαθί μου.Αν και μόλις οκτώ ετών ήμουν αρκετά καλός με το ξύλινο ξίφος μου.Κάθε μέρα έκανα προπόνηση με τον τοπικό δάσκαλο Dojo του νησιού .Για την ακρίβεια ήταν ιδιωτικό μάθημα καθώς ήμουν ο μόνος μαθητής του Augoun επειδή το νησί υπάρχει το Dojo της Shana. Αυτό το προτιμούν οι περισσότεροι πατεράδες για τα παιδιά τους καθώς η Shana είναι πολύ όμορφη και κατά την διάρκεια των μαθημάτων την χαζεύουν .

Οι μητέρες των παιδιών την υποστηρίζουν καθώς όλα αυτά τα χρόνια έχει γίνει υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών κάτι που την καθιστά ιδιαιτέρως γνωστή .Από την άλλη μεριά ο δάσκαλός μου Augoun είναι σχεδόν κακόφημος καθώς προσπαθεί να πάρει το Dojo γι αυτόν και προκαλεί την Shana σε μάχη με κάθε ευκαιρία .Όμως τα αποτελέσματα είναι κάθε φορά υπέρ την Shana καθώς είναι πιο γρήγορη.Το γεγονός ότι ο δάσκαλός μου δεν καταφέρνει να την νικήσει δεν με ενοχλεί καθώς μέσα απο τις συνεχόμενες ήττες του διδάσκομαι την δύναμη της θέλησης , την αξία του ονείρου καθώς επίσης και μελετώ τις κινήσεις και των δυο αγωνιζομένων.Προχώρησα σιγά σιγά προς την πόρτα και άρχισα να κατεβαίνω τα σκαλιά που οδηγούσαν στην κουζίνα ,Στην διαδρομή κατάλαβα ότι η μητέρα μου ετοιμάζει το πρωινό μου ,καθώς άκουγα το γάλα να βράζει και αυτή να κόβει φέτες ψωμιού

Μόλις έφτασα κάτω την είδα όντως να κόβει ψωμί στο τραπέζι δίπλα στο τζάκι στο οποίο έβραζε το τσουκάλι .Μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία μου , με ένα χαμόγελο μου είπε
-Καλημέρα αγόρι μου !
-Καλημέρα μαμά, είπα ενώ έτριβα το μάτι μου
-Το πρωινό θα είναι έτοιμο σε πέντε λεπτά
-Εντάξει μαμά...
Πήγα και άφησα στο τραπέζι το σπαθί και μετά πήγα στο τσουκάλι . Κοίταξα τι έχει μέσα και είδα το γάλα που είχα μυρίσει από πριν . Μετά ,νυσταγμένος όπως ήμουν, γύρισα στο τραπέζι και κάθισα περιμένοντας πως και πως την ώρα για να δω τον πατέρα μου !

Η μητέρα μου έβγαλε το γάλα από το τσουκάλι, το έβαλε στην αγαπημένη κούπα μου που είχε το σήμα των Marine επάνω, και μου το έδωσε μαζί με δυο φέτες ψωμιού .Κατευθείαν άρχισα να τρώω με όρεξη ενώ αυτή κάθισε απέναντί μου στο τραπέζι και με κοιτούσε.Μόλις σήκωσα το βλέμμα μου και την αντιλήφθηκα, είδα ότι συνέχισε να με κοιτάει με ένα χαμόγελο
-Τι είναι μαμά? είπα με μπουκωμένο το στόμα
-Σήμερα είναι η μέρα !
-Το ξέρω ! Λέγοντας με χαρά αυτό μου έφυγε λίγο ψωμί απο το στόμα έτσι όπως μασούσα
-Χαχαχαχα Θα πας για μάθημα ?
-Ναι φυσικά ! Θέλω να δείξω στον μπαμπά πόσο δυνατός έγινα !

-Σαν να ακούω αυτόν
Μόλις τελείωσα το φαγητό μου σηκώθηκα απο το τραπέζι , πήρα το σπαθί και στην πόρτα με χαιρέτησε η μητέρα μου .
-Να προσέχεις Vergil..
-Θα προσέχω μαμά ! άλλωστε ξέρεις οτι υπάρχουν αρκετοί Marine που φυλάνε το νησί ! Επειδή ήξερα οτι θα συνέχιζε να μου κάνει κήρυγμα για να προσέχω όπως έκανε πάντα με την υπερπροστατευτικότητα που είχε , προχωρούσα προς τα πίσω σιγά σιγά
-Το ξέρω αλλά.....
-Γεια σου μαμά !
-Πρόσεχε !
Πλέον έτρεχα προς την πόλη

Η προτεύουσα του Kingdom of hesclusia δεν ηταν μεγάλη και έτσι γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Συνέχισα να τρέχω στο μικρό λιβάδι που χώριζε το σπίτι μου απο την πόλη.Ζούσαμε σε ένα μεγάλο σπίτι στον λόφο δίπλα απο το ποτάμι.Την ώρα που έτρεχα παρατηρούσα το τοπιο γύρω μου .Η σημερινή μέρα ηταν υπέροχη!Στον ουρανό δεν υπήρχε ούτε ένα σύνεφο. Το λιβαδι ηταν καταπράσινο και το μονο που χαλούσε αυτη την πράσινη μονοτονία ήταν το μπλε της θάλασσας και το γκρίζο χρώμα των σπιτιών της πόλης.Μετά απο πέντε λεπτά τρεξίματος έφτασα στις αρχές της πόλης. Ημουν ιδρωμένος απο το τρέξιμο και λιγο κουρασμενος ομως δεν παραπονιόμουν στον εαυτο μου. Μέχρι να φτασω στην κεντρική πλατεία της πόλης με το συντριβάνι , σκεφτόμουν τι θα έλεγα στον πατέρα μου τώρα που θα τον ξανάβλεπα..

Το σίγουρο ήταν ότι θα έτρεχα για να τον αγκαλιάσω!Όταν έφτασα στο συντριβάνι, έστριψα δεξιά για να πάρω τον δρόμο που έβγαζε στο σπίτι του δασκάλου μου. Μόλις έστριψα αντίκρισα τον Gazukoko, τον φούρναρη της πόλης να ποτίζει τις γλάστρες του με το ποτιστήρι που κρατούσε στο ένα χέρι ενώ με το άλλο κρατούσε ένα καρβέλι ψωμί.Αυτός ο άνθρωπος πάντα με πείραζε καλοπροαίρετα όμως με νευρίασε διότι πάντα προσπαθούσα να του την φέρω και πάντα κατέληγα να μου την φέρνει αυτός.Αποφασισμένος αυτή τη φορά να μην την πατήσω, έβγαλα το ξύλινο σπαθί που είχα για την προπόνηση και τον πλησίαζα σιγά σιγά με αργά και σταθερά βήματα .Μόλις έφτασα σε απόσταση αναπνοής και ενώ ετοιμαζόμουν με τα σπαθί ψηλά να τον χτυπήσω, γυρνάει και με χτυπάει με το καρβέλι στο κεφάλι

Εγώ όπως είναι λογικό ξαφνιάστηκα και γι αυτόν τον λόγο μου έπεσε το σπαθί κάτω. Ο Gazukoko μου είπε γελώντας
-Πόσο είμαστε?
-Ε....ε? έκανα με απορία
-Πόσες φόρες πήγες να μου την φέρεις και στην έφερα?
-Πολλές υποθέτω ....είπα νευριασμένος..
-Ακόμα ασχολείσαι με την ξιφομαχία? είπε καθώς έσκυψε για να πάρει το σπαθί και να μου το δώσει. Πάνε βρες καμιά κοπέλα
-Ναι! Θα γίνω πολύ δυνατός κάποια μέρα!.. Το άλλο που ξες οτι δεν υπάρχει ?
-Χαχαχαχα!Είσαι ωραίος! Μακάρι μικρέ! αλλά μέχρι τότε θα χάνεις από την ανίκητη δύναμη του τρομερού ψωμιού ! μόλις τελείωσε την φράση με ξαναχτύπησε στο κεφάλι με το καρβέλι. Καλή σου μέρα !
-Ναι.. .. απάντησα νευριασμένος διότι για άλλη μια φορά έχασα..."Κάποτε θα σε νικήσω " . είπα από μέσα μου ..

Συνέχισα να περπατάω εως ότου έφτασα στο τέλος του δρόμου..Εκεί είδα τον δάσκαλό μου να κάθεται στα σκαλιά του σπιτιού του ενώ ήταν γεμάτος μώλωπες στο πρόσωπο και στα χεριά του. Έτρεξα προς τα κάγκελα του σπιτιού του και πηδώντας τα μπήκα μέσα
-Augoun-sensei τι έπαθες?
Εκείνος επειδή δεν με είχε δει ξαφνιάστηκε.
-Οι Vergil..Τι κάνεις?
-Καλά είμαι Sensei! εσυ? τι έπαθες?
-Εγώ δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον εαυτό μου .. είπε καθώς έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να σηκωθεί..Μόλις στάθηκε στα πόδια του , έχασε την ισορροπία του και πήγε να ξαναπέσει,όμως έτρεξα και τον κράτησα .

-Sensei , τι ακριβώς συνέβη?
Εκείνος ανακάθισε στα σκαλιά και άρχισε να μου μιλάει
-Όπως ξες , μένουμε δίπλα με την Shana.. Σήμερα το πρωί την είδα που έβγαινε από το σπίτι για να πάει στο dojo. Εγώ κατέβηκα γρήγορα και πήγα προς το dojo για να την περιμένω εκεί ώστε να παλέψουμε για αυτό (το dojo) που έχτισε παράνομα γκρεμίζοντας το παλιό μαγαζί του πατέρα μου . Όταν τελείωσε αυτή τη φράση του ξανάβηξε βγάζοντας αίμα, μετά συνέχισε. Όταν έφτασα όμως ήταν ήδη εκεί και είχε ανοίξει τη σχολή και είχαν έρθει και οι μαθήτριές της μαζί με τους γονείς τους. Μπήκα μέσα και την προκάλεσα σε μάχη , όμως πάλι έχασα, αλλά για λίγο... Μόλις με νίκησε τίμια , μονολογούσε ψέματα και για κάτι φεμινιστικά και άρχισε να με βαράει πάλι και αυτή τη φορά έβαλε και τις μικρές να με χτυπάνε.. Εγώ όπως είναι φυσικό δεν θα χτυπούσα ποτέ ένα μικρο παιδάκι

Έτσι περίμενα μέχρι να τελειώσει αυτό το μαρτύριο .. Με χτυπούσαν για αρκετή ώρα καθώς τα παιδιά θα το έβλεπαν σαν παιχνίδι, έως που οι γονείς με λυπήθηκαν και είπαν στα παιδιά τους να σταματήσουν.Εγώ , αιμόφερτος και αδύναμος για να σηκωθώ , σύρθηκα μέχρι εδώ..
-Ασυγχώρητο.....Πρέπει να πληρώσουν... είπα ενώ έβραζα από τον θυμό μου
-Όχι Vergil.... Δεν πειράζει ... Άλλωστε εμείς έχουμε να κάνουμε κάτι πολύ σημαντικό στο λιμάνι , αν δεν κάνω λάθος , σωστά ?

Είχα μείνει άφωνος.Με τον θυμό που είχα , ξέχασα το γεγονός για το οποίο η σημερινή μέρα είναι σημαντική!
-Δηλαδή θα έρθεις και εσύ μαζί μου Sensei?
-Φυσικά! είπε με ένα χαμόγελο, αν και ακόμα μπορούσα να διακρίνω τον πόνο στο πρόσωπο του .Μονό βοήθησε με να σηκωθώ και να περπατήσω μέχρι εκεί
-Οκ Sensei!
Έτσι κι έγινε. Το βοήθησα να σηκωθεί και μαζί πήγαμε ως το λιμάνι.Καθίσαμε εκεί και περιμέναμε.Βλέπαμε πολλά πλοία να έρχονται και να φεύγουν απο το λιμάνι όμως κανένα πλοίο των Marine δεν ήρθε..

Όταν ήταν πλέον βράδυ είχα απογοητευτεί. Ο Sensei έπρεπε να φύγει και έτσι με είχε αφήσει λίγο πριν βραδιάσει.Ήταν πολύ αργά όταν σηκώθηκα για να γυρίσω σπίτι. Ήμουν πολύ στενοχωρημένος. Προχωρούσα με σκυφτό το κεφάλι μέσα από την πόλη ,. που πλέον είχαν μείνει ελάχιστα φώτα αναμμένα .Στην διαδρομή σκεφτόμουν τους λόγους για τους οποίους δεν ήρθε και προσπαθούσα να τον δικαιολογήσω.Όταν έφτασα σπίτι , η μητέρα μου κοιμόταν.. Αναρωτιόμουν πόσο θα λυπόταν και εκείνη επειδή δεν είχε γυρίσει ακόμα..Ανέβηκα στο δωμάτιο μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου ..Περίμενα να μπω κάτω από τα σκεπάσματα ώστε να μην με βλέπει κανείς.. Εκεί με έπιασαν τα κλάματα από το παράπονο

Όνομα: Vergil
Haki Points:
Player of the Month Points: 5
Beli: 18.000
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις:Μέτρια ιστορία,σύντομη και είχε λίγο ενδιαφέρον.