[Τελος-Παρελθον] That's my story... Α' μερος

Πως στο διαολο βρεθηκα εδω περα? αναρωτήθηκα... Ειμαι σε ενα ηλιθιο νησι οπου εχει παντου δεντρα και χορτα και τεραστια εντομα. Γιατι να ξεκινησει ετσι αυτη η αποστολη? Εγω αλλιως την ειχα φανταστει. Αλλα μου ειχαν πει δηλαδη οτι θα συναντησω... Ο καιρος όμως δεν μας ηθελε και καταφερε να χωρισει την ομαδα μας. Ευτυχως ξεβραστηκα σωος στην παραλια και βρηκα αυτη σπηλια για να καλυφθω απο την καταρακτωδη βροχη.
Και τωρα βρισκομαι να καθομαι μπροστα σε ενα τσουρμο κοντοχοντρους ιθαγενεις και να λεω την ιστορια της ζωης μου περιμενοντας να σταματησει η βροχη και να ψαξω για τους αλλους τρεις.
Δεν ειμαι καν σιγουρος αν με καταλαβαινουν ή οχι. Παντως δειχνουν ενθουσιασμενοι... Ισως γιατι δινω εμφαση στη ιστορια μου με τις κινησεις και με τα χερια μου. Με παρακολουθουν με προσήλωση και αυτο με κανει να θελω να συνεχισω... Δεν ειναι και οτι εχω κατι καλυτερο να κανω

-Γεννηθηκα στο Bliss Kingdom. Ειναι καμια-δυο μερες ταξιδι απο δω, που λες χοντρέ εσυ...

10 περιπου χρονια πριν...

-Vincent... Vincent, ξυπνα αγορι μου...VINCENT ΘΑ ΣΗΚΩΘΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ....?!!!
Η δυνατη φωνη της μανας μου καταφερε να νε ξυπνησει. Να με πεταξει απο το κρεβατι για την ακριβεια. Μονο ετσι σηκωνωμαι...
-Αντε σηκω πρεπει να πας σχολειο...
Αλλη μια βαρετη ημερα. Να σηκωθω, να πλυθω, να ντυθω καλα... Ητανε 7 το πρωι και η μανα μου ηταν ντυμενη σαν να πηγαινε σε γαμο. Και περιμενε να ντυθω και γω ετσι!! Μην με περεξηγειτε. Δεν ειναι οτι δεν την αγαπω αλλα απο τοτε που γιναμε μια απο τις πιο πλουσιες οικογενειες στο βασιλειο οι γονεις μου εχουν γινει πολυ σνομπ και δηθεν. Το μονο που τους νιαζει ειναι οι εικονα τους και οι δεξιωσεις. Και μενα να με σερνουν απο κοντα και να με επιδεικνυουν σαν τροπαιο. Μπλιαχ. Τα σιχαινομαι αυτα. Πρεπει να ειμαι υοθετιμενος!! Δεν εξηγειται αλλιως!! Δυστυχως ειμαι μοναχοπαιδι και πρεπει να τα υποστω ολα μονος μου.

Το σχολειο στο βασιλειο ειναι βαρετο σαν κολαση. Πιο πολυ κοιταν να μας μαθουν τροπους και πως να φερομαστε και πως να μιλαμε και διαφορες αλλες αχρηστες βλακειες. Ολη την ωρα το βλεμα μου ειναι εξω απο το παραθυρο. Μακρυα εξω απο το βασιλειο, στο εργαστηριο του παππου μου. Κι ας μην μπορω να το δω.
-Αυτο ηταν! εγω φευγω απο δω! ειπα στον εαυτο μου και την εκανα απο το παραθυρο. Βγηκα εξω απο το περβαζι οταν δεν κοιτουσε κανεις και γλυστρισα απο το λουκι. Ηταν επικυνδυνο αλλα το εκανα συχνα. Πρεπει να με καταλαβαν γιατι ενω ετρεχα ακουσα την τσιριδα της δασκαλας η οποια ηταν τοσο δυνατη και ενοχλητικη που εφτανε μεχρι τον παππου μου...! Ας ειναι.. Τι μπορουσε να μου κανει? μια-δυο τιμωριες ακομα... Σιγα. Οι γονεις μου δεν ξερουν καν να βαζουν τιμωρια. Απο τοτε που μετακομισαμε στο βασιλειο δεν εχουν καν σηκωσει χερι πανω μου. Και ισως θα επρεπε! Αλλα βλεπεις αυτο δεν αρμοζει πια σε μια τετοια οικογενεια. Τελος παντων, εφυγα τρεχοντας και κατευθυνθηκα στο κοντινοτερο χωριο.

Εφτασα στο εργαστηριο του παππου μου. Αυτο μολις μου εφτιαξε τη μερα. Ειναι το μονο μερος που θελω να βρισκομαι. Μολις με ειδε ο παππους μου εβαλε τα γελια.
-Χα χα χα... Παλι το εσκασες...?
-Χαρη σε σενα αναγκαζομαι και το σκαω συνεχεια για να γλιτωσω, ειπα χαμογελώντας.
Ο παππους μου βλεπεις ηταν ο λογος που η οικογενεια μου εγινε πλουσια και μετακομισε στο βασιλειο.
Ο γερο-Jekins ηταν ενας απο τους πιο πλουσιους ανθρωπους στον κοσμο κι ας μην του φαινοταν. Ενας απο τους μεγαλυτερους κατασκευαστες πλοιων και ενας εξαιρετος μηχανικος. Οταν ηταν μικρος δουλευε στο ναυτικο σαν κατασκευαστης πλοιων. Αλλα το ναυτικο δεν ηταν γι' αυτον. Βαρεθηκε να εκτελει εντολες και πριν μερικα χρονια παραιτηθηκε και ανοιξε δικο του εργαστηριο εδω στην γεννετειρα του. Δεν κατασκευαζε μονο πλοια αλλα και ολοκληρο τον εξοπλισμο τους για πολεμικα, διασωστικα, ρυμουλκα, εξερευνητικα και ολων των ειδων τα πλοια. Ητανε μηχανικη διανοια. Ουτε αυτος το περιμενε αλλα η φημη του ξεπερασε καθε προηγουμενο. Προσφατα εμαθα οτι δυο απο τους εκπαιδευομενους του δουλευουν στο water 7. Στη μεκκα των κατασκευαστων. Και πλεον ο μονος εκπαιδευομενος του ειμαι εγω.!

Μεσα σε λιγα χρονια εφτιαξε τεραστια περιουσια. Δεν ξεχασε ομως ποτε ποιος ειναι και απο που προερχεται. Συνεχιζει να κανει αυτο που αγαπουσε παντα και ας εχει λεφτα για να ζησει 2 και 3 γενιες. Βεβαια εξασφαλισε ενα σπιτι για τα παιδια του στο βασιλειο και οι γονεις μου εκμεταλλευτικαν αμεσως την ευκαιρια. Ειπαν οτι ειναι το καλυτερο για μενα.
-Λοιπον τι εχεις για μενα να κανω? ρωτησα βγαζοντας αυτο το αθλιο κυριλε πουκαμισο.
-Απλα θελω να χρονισεις τις βαλβιδες, να σφιξεις τους ιμαντες και να ελεγξεις τα ελατηρια στα πιστονια στο καινουριο μου μεταφορικο μεσο!
-Εισαι σιγουρος οτι θα δουλεψει μια μηχανη μονο με υδρογονο? απορρησα
-Φυσικα και θα δουλεψει. Εχω ακουσει οτι καποιος εφτιαξε μια μηχανη που μπορει να δουλεψει με cola!!!
-Αληθεια...?!?!?! Αποκλειεται!!!
-Αληθεια και αν καταφερω να εγκαταστησω τη μηχανη που φτιαχνω σε πλοιο θα βγαλω τοσα λεφτα για να αγορασω ολοκληρο το νησι!
-Νομιζω πως μπορεις ηδη να αγορασεις το νησι!!! Χα χα χα χα.
Αν και ο παππους μου δεν χρειαζοταν να αγορασει το νησι. Του ανηκε ηδη μεταφορικα. Ολοι τον αγαπουσαν και τον ειχαν σαν ηρωα που εφερνε φημη στο νησι μας.

Μετα απο λιγο δυο ατομα στην ηλικια μου μπηκαν στο μαγαζι.
-Ει πλουσιοπαιδο, νομιζω οτι εισαι εξω απο τα νερα σου. Μου φώναξαν. Δεν τους εδωσα σημασια και συνεχισα να σφιγγω ενα παξιμαδι με κλειδι.
-Κανεις πως δεν ακους? Τωρα θα μας ακουσεις θες δεν θες. Ειπαν και αρχισαν να τρεχουν κατα πανω μου. Με μια κινηση αποφευγω μια γροθια απο τον εναν και τον χτυπαω στο κεφαλι με το κλειδι και βαζω τρικλοποδια στον αλλον κανοντας τον να πεσει στον παγκο.
-Αου αου αου... Οχι με το κλειδι ρε Vincent ποναει πολυ!!!
-Γεια σου Alex, γεια σου Martin...
-Μπορεις να μου πεις πως ενας πλουσιος φλωρος σαν και σενα μπορει να μας νικαει τοσο γρηγορα και τους δυο μαζι?
ειπε ο Alex πιανοντας το κεφαλι του.
-Σιγουρα θα πληρωνει δασκαλους να του μαθουν πολεμικες τεχνες. ειπε ο Martin ενω σηκωνόταν απο τον παγκο.
-Η δουλεια τον εχει κανει τοσο δυνατο χα χα χα, φωναξε απο το βαθος ο παππους.
Ο Alex και ο martin ειναι οι φιλοι μου απο τοτε που μπορω να θυμηθω τη ζωη μου. Ηταν παντα διπλα μου για μενα και οταν δεν ειμαι στο εργαστηρι του παππου μου ειμαι μαζι τους.
Αυτη ειναι η ζωη που θα θελα στο νησι μου...σκεφτηκα.

Δεν προλαβα να το σκεφτω και ακουω μια φωνη
-VINCENT....!!! ΠΑΛΙ ΕΔΩ ΕΙΣΑΙ...?
Ο πατερας μου με βρηκε όπως παντα. Ηταν θεμα χρονου βασικα μεχρι να παει η δασκαλα να με δωσει στεγνα.
-Μπαμπα σου εχω πει πως οταν ερχεται εδω ο Vincent να μας περνεις τηλεφωνο. Ειπε στον παππου μου.
-Συγνωμη αλλα χαλασε το Den Den Mushi μου. Ολοι ξεραμε πως ελεγε ψεμματα.
-Οσο για σενα νεαρε μου δεν θα βγεις απο το σπιτι σημερα και δεν εχει επιδορπιο για τρεις μερες!
-Οχι! Μη μου στερησετε το επιδορπιο μου! Χλευασα
-Πφφφφφφ.... Εκαναν οι φιλοι μου προσπαθωντας να κρατησουν τα γελια τους.
-Και μια βδομαδα ιδιαιτερα με την Κα Heinz.
Ωχ, τωρα πραγματικα την πατησα. Χαιρετισα τα παιδια και τον παππου μου και φυγαμε για το σπιτι.
-Αχ τι θα κανω με σενα Vincent? Δεν γινεται να το σκας καθε μερα.
-Ε τοτε ας ζησουμε με τον παππου, εξω απο το βασιλειο, μακρυα απο τους σνομπ φλωρους για να μην χρειαζεται να το σκαω.
Ειπα χαμογελόντας ενω με κοιταξε με δηθεν αυστηρο βλεμα. Φτασαμε σπιτι.

Ξαπλωσα και επεσα να κοιμηθω οταν ακουσα ενα θορυβο κατι σαν ΖΖΖΖΖΖΖΖ....Κοιταω στο παραθυρο και βλεπω τον παππου μου!
-Ουα! Τι κανεις εσυ εδω πανω? ειναι 10 μετρα ψηλα απο το εδαφος το παραθυρο μου.
-Χε χε χε. Ειναι τα καινουρια μου ξυλοποδαρα. Αλλα οχι απο ξυλο, απο οσμιο και χαλκο.Τελος παντων, ελα να σου δειξω τι εφτιαξα, μου λεει.
-Οκ Μπορεις να με πιασεις? Συμφωνησε και πηδηξα πανω του. Παρα λιγο να πεσουμε. Μετα απο λιγο φτασαμε στο εργαστηριο.
-Αλλαξα ολη την σκεπη και την εφτιαξα με αλλουμινιο! Μου λεει
-Ε και?
-Τι ε και? τωρα ειναι πολυ πιο ελαφρια και πιο ανθεκτικη απο καθε καιρικο φαινομενο.
-Α οκ. Ωραια.
-Δεν τελειωσα μικρε, μην με υποτιμας. Πατα αυτο το κουμπι.
Αυτο περιμενα. Προσπαθουσα να κρυψω τον ενθουσιασμο μου καθως πατουσα το κουμπι.
Ακουστηκε ενας θορυβος και η τεραστια σκεπη αρχισε να ανοιγει πανω μου.
-Γουαου εκανες το εργαστηρι σου καμπριο!!!
-Και οχι μονο, εγκατεστησα και κανονια που εκτοξευουν Ζιρκονιο... Το ξαναπατας καιαι... ΠΥΡΟΤΕΧΝΗΜΑΤΑ...!!
Ολοκληρος ο ουρανος φωτησε με πολυχρωμα πυροτεχνηματα.
-Και το εφτιαξα μεσα σε δυο μερες μου ειπε με μια περιφανεια και ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια!!!
Αυτος ηταν ο παππους μου. Απλα φανταστικος. Το προτυπό μου σαν πιτσιρικας

Αλλη μια συνηθησμενη βαρετη μερα. Σχολειο, μαθηματα, ιδιαιτερα με την Κα Heinz... Μαλλον θα πεθανω σημερα απο τη βαρεμαρα.
-Λοιπον νεαρε μου, το πιρούνι της σαλάτας είναι πάντοτε αυτό που βρίσκεται έξω έξω αριστερά, με τα πιο πυκνά δόντια. Είναι μικρότερο από το κυρίως πιρούνι. Το κυρίως πιρούνι είναι το μεγαλύτερο στο σερβίτσιο και βρίσκεται πιο κοντά στο πιάτο....
Σταματησα πλεον να ακουω και απλα κοιτουσα το σαγωνι της να παει πανω κατω! Ευτυχως το απογευμα ηταν ολο δικο μου και θα πηγαινα στον παππου. Ειχα δυο μερες να παω. Εφτασα και ανοιξα την πορτα.
-Παππου..? Ει γερο-Jekins...? Δεν απαντησε κανεις.
Απο το βαθος αναψαν δυο κοκκινα ματια. Ταραχτηκα και απορρησα. Ακουσα περιεργους θορυβους και κατι αρχισε να κινειται
προς εμενα.
-Ποιος εισαι? Τι θελεις εδω? Που ειναι ο παππους?

Πλησιασε λιγο και τοτε ειδα οτι ηταν ενας αντρας δυο μετρα περιπου με κασκολ και καπελο. Μονο τα κοκκινα ματια φαινοταν
-Σταματα εκει που εισαι! Τι θελεις? Δεν αντεδρασε και συνεχισε να ερχεται κατα πανω μου.
-Ενταξει λοιπον αφου ετσι το θες... Ετοιμαστηκα για μαχη. Πηγε να με αρπαξει και πηδηξα προς τα πισω. Με ολη μου την δυναμη του εριξα μια γροθια στο στομαχι.
-ΙΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑααααααα..... Το χερι μου γ@#ω το...! Απο τι στο καλο εισαι φτιαγμενος??
Συνεχισα να τον χτυπαω με κλοτσιες αλλα ματαια. Στο τελος με αρπαξε με τα χερια του και δεν μπορουσα να κινηθω.
-Καλως ηρθες μικρε, ακουστηκε η φωνη του παππου μου μεσα απο τον τυπο.
-Χα χα χα χα χα, την πατησες Vincent.
-Παππου? που στο καλο εισαι?
Απο το βαθος εμφανηστικε ο παππους μου με ενα χειρηστηριο στα χερια του.
-Σ'αρεσει το καινουριο μου ρομποτ?

-ΕΕΕεεε....???? Ρομποτ ειναι αυτο το πραγμα?
-Ναι και εχω βαλει ενα den den mushi για να μεταφερω την φωνη μου σ'αυτο.
-Ουαου, ειναι απιστευτο!!! και με τι κινειται? Ο κινητηρας του ειναι σχεδον αθορυβος, οποτε ουτε με ατμο ουτε με πετρελαιο.
-Ελα να σου δειξω. Το ρομποτ με αφησε και ακολουθησα τον παππου στο υπογειο. Μαζι ηρθε και το ρομποτ.
-Αυτο που θα σου πω δεν θελω να το πεις πουθενα. Θα σου δειξω κατι φανταστικο που λιγοι γνωριζουν την υπαρξη του. Οι περισσοτεροι νομιζουν οτι ειναι μυθος αλλα τελικα εφτασε στα χερια μου ενα μικρο κομματι.
Ανοιξε το στηθος του και αρχισε να ξεβιδωνει βιδες. Απο μεσα λαμπυριζε αχνα ενα μπλε φως. Αφου εφτασε μεσα βαθεια μου εβγαλε ενα μικροσκοπικο...κατι!
-Το βλεπεις αυτο? μου λεει..
-Με το ζορι! Ειναι οσο το κεφαλι μιας καρφιτσας. Τι ειναι αυτο?
-Αυτο ειναι ενα μικρο κομματι απο το "Κρυσταλλο της Ατλαντιδας"

-Τι πραγμα?
-Το "Κρυσταλλο της Ατλαντιδας"! Κατι που δεν το χωραει ο ανθρωπινος νους! Μια ανεξαντλητη πηγη ενεργειας! Και μ' αυτο εδω το κομματακι μπορεις να τροφοδοτησεις ενα με δυο χωρια!
-Απιστευτο...
-Ενα τοσο μικρο κομματακι το εψαχνα 6 χρονια και μου κοστισε οσο 12 πολεμικα πλοια! Και εχω ακουσει οτι υπαρχει ενας τεραστιος Κρυσταλλος καπου οσο ειναι το κεφαλι σου!!! Το ειχε μια αγνωστη χωρα και εξαφανιστικε στο Void Centutry.Ο κρυσταλλος χαθηκε αλλα βρεθηκαν κατα καιρους πολυ μικρα θραυσματα του.
Ειχα μεινει αφωνος. Ποτε δεν πιστευα οτι μπορει να υπαρξει τετοιο πραγμα στον κοσμο.
-Προσεχε όμως. Ειναι πολλοι που θα εκαναν τα παντα για ενα κομματι μικροτερο απο αυτο που σου εδειξα. Οποτε θελω να μου υποσχεθεις οτι δεν θα πεις σε κανεναν αυτο που ειδες εδω. Γιατι τοτε το νησι μας θα γεμισει με ανεπιθυμητο κοσμο.
-Ενταξει αλλα θα μ'αφηνεις να παιζω οποτε θελω με το ρομποτ. Πρεπει να ειναι καλος και για προπονιση. ειπα ενω ανεβαιναμε στο ισογειο του εργαστηριου.

-Χα χα, ενταξει και προπονησου ελευθερα αλλα σε προειδοποιω δεν θα καταφέρεις να το νικησεις. Θα το ρυθμισω αυτοματο σε κατασταση μαχης για αρχαριους.
-Τι? γιατι με περασες? βαλτο στο τερμα, του λεω και του αρπαζω το χειρηστηριο απο τα χερια.
-Οχι, μη..... Δεν προλαβε να ολοκληρωσει και το ρομποτ σηκωσε αποτομα το χερι του και μου εριξε μια δυνατη γροθια που με πεταξε εξω απο το εργαστηριο.
-Τι βλακας... ειπε ο παππους μου πιανοντας το κεφαλι του
-Αου. Αυτο δεν το περιμενα ντενεκε αλλα τωρα την πατησες. Τωρα που εχουμε και χωρο ετοιμασου να γινεις παλιοσιδ...
Δεν προλαβα να ολοκληρωσω και το ρομποτ αρχισε να τρεχει με απιστευτη για τον ογκο του ταχυτητα. Αρχισε να ριχνει γροθιες χωρις να με πετυχαινει. Στην ουσια το μονο που προλαβαινα να κανω ειναι να αποφευγω τα χτυπηματα του. Ενω απεφευγα βρηκα ενα ανοιγμα για να του δωσω μια κλοτσια στο κεφαλι. Λαθος μου! Δεν βρηκα τελικα. Μου κλειδωσε το ποδι μου στην παλαμη του και με πεταξε 5 μετρα μακρυα.

-Χα χα χα και δεν προλαβες να το βαλεις καν στο μαστερ.
-Οκ οκ χαμηλωσε το λιγο....! ειπα ξεφυσωντας απο την κουραση.
-Ενταξει θα το βαλω στο νορμαλ. Ειναι καπου στη μεση. Και παλι παρα πολυ για ενα παιδι της ηλικιας σου.
-Δεν ειμαι σαν τα παιδια της ηλικιας μου!!! Χε χε, ειπα ενω σηκωνομουν. Επιτεθηκα στο ρομποτ. Οι κινησεις του ειχαν επιβραδυνει αισθητα και καταφερνα να πετυχω κανενα χτυπημα που και που χωρις βεβαια να επιρεασει το ρομποτ. Απλα ειχα την ικανοποιηση οτι πετυχαινω χτυπηματα.
-Φωναξε με οταν τελειωσεις να το σταματησω. Το ρομποτ δεν θα επιτιθεται οσο εισαι κατω. Οποτε δεν νομιζω να σε σκοτωσει. Επλιζω...
Μετα απο 3 ωρες μαχη βρεθηκα στο εδαφος να βαριανασαινω απο την κουραση.
-ΠΑΠΠΟΥΟΥΟΥ....ΧΟΥ ΧΟΥ ΧΟΥ...ΚλΕΙΣ'ΤΟ.... ειπα με οση δυμαμη μου απεμεινε. Ξεκουραστηκα λιγο και μπηκα στο εργαστηριο να δουλεψω και λιγο. Αρκετα χαζεψα για σημερα.

Οι επομενες μερες περνουσαν πολυ ευχαριστα. Οι γονεις μου αποδεχθηκαν το γεγονος οτι ειμαι μαθητευόμενος του παππου μου και μου επεπτρεπαν να πηγαινω οποτε θελω και να κανω παρεα μο τον Alex και τον Martin με την προύποθεση να συνεχισω το σχολειο. Μονο για το ρομποτ ειχαν φρικαρει λιγο.
-Τι? Εσυ ενας Koul και να παλευεις με ρομποτ? Δεν φτανει που λερωνεσαι ολη μερα με τα λαδια και τα γρασα και κανεις παρεα με αυτα τα παλιοπαιδα, τωρα θα χτυπιεσαι με ενα ρομποτ?
Χρειαστικαν 3 μηνες διαπραγματευσεις γι'αυτο. Ανεβηκα και επιπεδο με το ρομποτ. Το ρομποτ, που ακομα με εξεπληγε με τις δυνατοτητες του και με την ενεργεια του.
-Δεν μπορει ενας τετοιος κουβας να κινειται ετσι μονο με μια πετρουλα. Ακομα να χωνεψω την δυνατοτητα και ακομα καν την υπαρξη του "Κρυσταλλου".
Οι μερες περνουσαν απλα μεχρι που γνωρισα τον Tristan...


ΤΕΛΟΣ Α' ΜΕΡΟΥΣ

Όνομα: Vincent D. Koul
Haki Points: -
Player of the Month Points: 5
Beli: 18.000 + 3.000(Παρελθόν)
Bounty/Fame Points: -
Παρατηρήσεις: Μέτρια αρχή ,είχες αρκετά λάθη και η ιστορία ήταν μικρή.Επίσης στον κόσμο του One Piece χρησιμοποιούν Den Den Mushi για να επικοινωνήσουν(Έγραψες κάτι για τηλέφωνο).
Προσπάθησε να κάνεις μεγαλύτερα πόστ και θα κάνεις πολύ καλές ιστορίες.