[Τέλος] Everybody Zombie Night!!!

Σπόιλερ:

[Αρχή]
Φεύγοντας απ'το Doom Island, όπου είχα συναντήσει τον Jester και την Akane, με τους οποίους είχα δημιουργήσει μια ομάδα μέσα στους Επαναστάτες, κατευθυνόμουν προς το άγνωστο. Ήθελα να πάω στην East Blue για να επισκεφτώ το τελευταίο νησί της γενέτειρας θάλασσας μου, το Mirror Ball. Έπλεα προς το βουνό της Red Line, γνωστό και ως Reverse Mountain, με την ελπίδα ότι ο Θεός θα κάνει ένα θαύμα και θα με περάσει απέναντι. Βρισκόμουν στη θάλασσα ήδη τρεις μέρες και δεν απείχα πολύ. Λίγες ώρες αργότερα διέκρινα το πελώριο βουνό που έμοιαζε να αγγίζει τον ουρανό.
-Καλά Μεγάλε, όταν το έφτιαχνες πρέπει να είχες τρελή έμπνευση! είπα σηκώνοντας τον αντίχειρά μου προς τον ουρανό.
Σύντομα το πλοίο μου έφτασε δίπλα στο βουνό και εκεί ανέβασα προσωρινά τα πανιά για να ελέγξω το τοπίο. Κοιτούσα για αρκετά λεπτά τη βραχώδης επιφάνεια του βουνού, αλλά θαύμα πουθενά. Πάνω που άρχιζα να αγανακτώ, πρόσεξα μια σπηλιά σε ένα σημείο του. Γεμάτος περιέργεια, έτρεξα να λύσω τα πανιά. Έφτασα μπροστά στην σπηλιά και παρατήρησα κάτι απροσδόκητο. Υπήρχε μια σημαία με το σήμα των Επαναστατών και δυο ένοπλοι άντρες στέκονταν μπροστά της. Όταν με αντιλήφθηκαν έστρεψαν τα όπλα τους προς το μέρος μου, αλλά σταμάτησαν βλέποντας τη σημαία και τα πλαϊνά του πλοίου μου. Σήκωσα το χέρι μου ως ένδειξη χαιρετισμού και ο ένας χάθηκε στην σπηλιά, ενώ ο άλλος μου το ανταπέδωσε. Δεν άργησε να φανεί ένας άντρας μέσης ηλικίας, με γκρι μαλλιά και γένια. Όταν με είδε κοίταξε κάποιο χαρτί, πιθανότατα Wanted Poster και έκανε νόημα να κατέβω. Έτσι, έριξα άγκυρα και αφού έριξα την ανεμόσκαλα στο νερό για να μπορώ να γυρίσω, πήδηξα στην σπηλιά που απείχε μόλις δυο μέτρα απ'το σημείο που αγκυροβόλησα.

Η διαδρομή από την North Blue στην East ήταν πιο περίεργη από όσο περιμέναμε. Οι υπνοβατικές απόπειρες δολοφονίας του Stein από την Shiro ήταν σχεδόν καθημερινό γεγονός και μερικές φορές την σταματάγαμε την τελευταία στιγμή με αποτέλεσμα ο Stein να βάλει ένα σωρό παγίδες στο δωμάτιό του και έξω από αυτό. H Shiro από την άλλη έκανε συχνές επιδρομές και στο ψυγείο και στις αποθήκες με τα τρόφιμα οπότε αναγκάστηκα να κλειδώνω τα πάντα! Όλα αυτά συνέβαιναν μέσα στο πλοίο. Έξω από αυτό γινόταν ο κακός ο χαμός... Συναντήσαμε κάνα-δυο θαλάσσια τέρατα τα οποία προσπάθησαν να μας φάνε, πειρατές που προσπάθησαν να μας κλέψουν, που κατέληξε να γίνει το ανάποδο, και αλλαγές στον καιρό. Με τα χίλια ζόρια καταφέραμε να φτάσουμε μαγικά στην East Blue.

Ο πόλεμος του Avalon είχε φτάσει επιτέλους στο τέλος του με τον τελικό νικητή ανάμεσα στους Marines και τους Επαναστάτες... εμένα. Οι Marine είχαν πέσει μυριάδες στο σπαθί μου ενώ οι Επαναστάτες ολοκληρώνοντας έναν δευτερέυον στόχο... εκαναν το ίδιο και με το 1/10 του πρώτου, τον οποίο ολοκλήρωσα εγώ γι'αυτούς εντελώς. Το Φρούτο του Διαβόλου, το κατέκτησαν, αυτό ήταν σίγουρο. Δύσκολα όμως θα το έλεγε κανείς πλέον φρούτο που δίνει απεριόριστες δυνάμεις καθώς του έλειπε έστω και ένα μικρό κομματάκι, το οποίο κατέστησε το υπόλοιπο "φαγάκι" σε ένα χαλασμένο σάπιο φρουτάκι. Οι δυνάμεις του είχαν περάσει σε εμένα. Καθ'όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μου είμουν σε διαρκής έκσταση από την χαρά. Χοροπηδούσα μόνος μου στο κατάστρωμα και κλωτσούσα τα φρούτα του πλοίου, δεν ξέρω γιατί κλωτσούσα φρούτα και όχι κάτι άλλο, στην θάλασσα με απίστευτη λαχτάρα. Έπαιζα, βελάκια με στόχο ένα καρπούζι και για βελάκι είχα το σπαθί μου. Όμως όλα αυτά σταμάτησαν απότομα όταν σκιά κάλυψε όλο μου το πλοίο. Γύρισα απότομα το κεφάλι μου και βρέθηκα συγκλονισμένος μπροστά σε αυτό που ανακάλυψα. Μπροστά από το πλοίο μου βρισκόταν ένα πελώριο βουνό το οποίο μου έκλεινε τον δρόμο μη αφήνοντάς με να περάσω με οποιονδήποτε τρόπο καθώς η κορυφή δεν φαινόταν.

Σκέφτηκα...:

Τότε όμως, δημιούργησα ένα θαύμα. Αρχικά είχα τοποθετήσει το χέρι μου στο μέτωπό μου για να μπορέσω να διακρίνω καλύτερα το βουνό αλλά μόλις σήκωσα το χέρι μου... σηκώθηκε και ένα παλιρροιακό κύμα. Ένιωσα θεός μπροστά στην μαγεία της φύσης που δημιύργησα. Το φρούτο μου μάλλον μου έδωσε την δύναμη να... κάνω ότι προστάζω! Συνέχισα να υπερυψώνω τα χέρια μου έτσι ώστε να δώσω κι άλλο ύψος στα δαμασμένα από εμένα κύματα.
-Σηκωθείτε! Και βοηθήστε να περάσει ο δαμαστής σας από το εμπόδιο που του στάθηκε στον δρόμο!

:

-Sup dog!? είπε ο άντρας.
-Yo nigga! ΕΕΕ... WTF!?
-Θες να περάσεις απ'την άλλη?
-Τι έχει απ'την άλλη?
-Θάλασσα.
-Κανονική?
-Τελείως!
-Πως σε λένε?
-50!
-Τι 50?
-Belli για να σου πω!

Σπόιλερ:

Περπατούσαμε στη σήραγγα για αρκετή ώρα και κατά τη διάρκεια της πορείας μας συνεχίζαμε την ενδιαφέρουσα συζήτηση. Ο Azor (ναι έτσι τον λένε) μου εξήγησε ότι η σπηλιά στην πραγματικότητα δεν ήταν σπηλιά, αλλά τούνελ που ένωνε την East με τη West Blue, καθώς και ότι ελεγχόταν από τον στρατό των Επαναστατών! Ύστερα από αρκετή ώρα, φτάσαμε στην άλλη άκρη, όπου ο Azor με αποχαιρέτησε και επέστρεψε στο πόστο του, που σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ήταν να κοιτάει την ώρα μέχρι να αλλάξει βάρδια. Το πλοίο είχε ήδη φτάσει στην απέναντι μεριά μέσω ενός άλλου τούνελ, στο οποίο υπήρχε ένα τεχνητό ποτάμι. Μόλις είδα το φως του ήλιου, φώναξα: Γεννηθήτω το φως!

Σπόιλερ:

Στη συνέχεια ανέβηκα στο καράβι μου και έπλευσα προς το Mirror Ball Island, απ'το οποίο δεν απείχα πολύ. Σε μια περίπου ώρα κατάφερα να διακρίνω ένα νησί, το οποίο καλυπτόταν από έναν πελώριο θόλο. Χωρίς να χάσω χρόνο, ετοιμάστηκα και "μεταμφίεσα" το πλοίο μου σε μια αποτυχημένη απομίμηση εμπορικού, όπως κάθε φορά που πήγαινα να αγκυροβολήσω σε λιμάνι.

Καθώς τα χέρια μου σηκώνονταν συνεχώς, τόσο σηκώνονταν και τα κύματα. Ήλπιζα με αυτόν τον ρυθμό να έφτανα την κορυφή και τελικά να την περνούσα. Τότε όμως συνέβη το απροσδόκητο. Τα χέρια μου σταμάτησαν να ανεβαίνουν αφού είχαν φτάσει στο μέγιστό τους. Προσπάθησα να τα τεντώσω αλλά όσο και να το έκανα, τα κύματα δεν υπερυψώνονταν άλλο. Τα κατέβασα ως μία πράξη απελπισίας και τότε έκαναν το ίδιο και τα κύματα. Η απότομη αυτή αλλαγή έκανε το πλοίο μου να πεταχτεί στον αέρα και να πετάξει χρησιμοποιώντας την δύναμη που δέχτηκε από το κύμα. Πετούσε... πετούσε... πετούσε... μέχρι που η όρασή μου καλύφθηκε από ομίχλη, σημάδι που έδειχνε πως πέρασα τα σύννεφα. Και πετούσε... πετούσε... πετούσε... μέχρι που τελικά... το πλοίο μου συγκρούστηκε πάνω στον πέτρινο τοίχο. Ο εκωφαντικός ήχος, βούλωσε τα αυτιά μου και η ορμή του, με πέταξε μπροστά, ρίχνοντάς με πάνω στην πλευρά του βουνού. "Πλάγια Πλαστική κρούση με σώμα πολύ μεγαλύτερης μάζας και με ταυτόχρονη αποβολή θερμότητας" σκέφτηκα...
-Και ήθελα τόσο λίγο για να φτάσω την κορυφή...
Γύρισα το κεφάλι μου προς τον ουρανό και πρόσεξα πως η κορυφή απείχε πολύ περισσότερο από όσο νόμιζα. Δεν είχα φτάσει τελικά ούτε στα μέσα του ύψους του. Το σώμα μου έπεσε πάλι πάνω στον τοίχο αναγκάζοντάς με να στριφογυρίσω στον αέρα. Όμως δεν πονούσα... Προσπάθησα να πιαστώ από εκείνον. Η προσπάθειά μου στέφθηκε με επιτυχία καθώς η πτώση μου σταμάτησε. Μη έχοντας άλλη επιλογή, ξεκίνησα να σκαρφαλώνω προς την κορυφή, με την ελπίδα πως κάποτε θα έφτανα εκεί. Μετά από πολλές ώρες σκαρφαλώματος, το χέρι μου έπιασε χώμα. Είχα ανέβει!
-Έσπασα ρεκόρ Guinness!!!!!!! OYYYYYY! Τι βουναλάκια στο Drum Island μου λες Luffy πως ανέβηκες... εδώ εγώ ανέβηκα αυτό το τέρας.
Άκουσα θόρυβο λίγο πιο πέρα από εμένα και προχώρησα προς τα εκεί. Το θέαμα που είδα με άφησε συγκλονισμένο. Ένα "Χ" από ρυάκια νερού διαγράφονταν εκεί με τα μισά να ανεβαίνουν και τα άλλα να κατεβαίνουν.
-Ώστε υπήρχε και εύκολος τρόπος και δρόμος για να περάσεις από την άλλη ε?
Οι επιλογές είχαν περιοριστεί σε μία και έτσι την διάλεξα. Πήδηξα από την άλλη πλευρά του βουνού. Πρόσεξα πως αυτή η πλευρά δεν είχε κάποια κλίση, έστω και μικρή, όπως αυτή που σκαρφάλωσα. Έπρεπε σε κάθε περίπτωση να είχα όσο πιο οριζόντια πορεία μπορούσα. Όταν πέρασα τα σύννεφα όπως έπεφτα, κοίταξα τα πόδια μου και είδα πως έβγαζαν καπνό. Σκέφτηκα πως θα ήταν από τα σύννεφα και δεν έδωσα σημασία. Ήλπιζα να πέσω σε κανά καίκι ή σε πλοίο (0.00964% να συμβεί) και να σωθώ. Για να ανεβάσω τις πιθανότητες, πήρα συγκεκριμένη εναέρια στάση στον αέρα και η κλίση με την οποία έπεφτα έγινε 47 μοίρες.
-Εμ όχι παίζουμε... τζάμπα τα έκανα τα μαθήματα Sky-Diving?

Σπόιλερ:

Στην East Blue τα πράγματα ήταν χαοτικά. Πειρατικά πλοία αρμένιζαν δεξιά και αριστερά και κάποια από αυτά την έπεφταν στα άλλα. Το δικό μας πλοίο ευτυχώς δεν φαινόταν για Marine και έτσι απλά κατεβάσαμε την σημαία που μας επέτρεπε να περνάμε από τα σημεία που έλεγχε η παράταξη μου και ανεβάσαμε μια μαύρη πειρατική σημαία που είχα για τέτοιες περιπτώσεις...

Σπόιλερ:

Με αυτή μας την καταπληκτική κάλυψη περνούσαμε απαρατήρητοι και είπαμε να χαλαρώσουμε αντί να είμαστε στην τσίτα...
-Hanji ξέχασα να σε ρωτήσω κάτι... είπε ο Stein ενώ επεξεργαζόταν κάποια περίεργα αντικείμενα που "κατασχέσαμε" από τους άτυχους πειρατές που μας επιτέθηκαν.
-Τι είναι αγαπητέ μου Stein?
-Γιατί συνέχεια αλλάζεις το όνομα του Vegapunk?
-Γιατί πολύ απλά δεν γίνεται ένα nerd τέτοιου βεληνεκούς να έχει ένα τόσο κούλ όνομα...
O Stein γύρισε το κεφάλι του με κοίταξε καλά καλά και κάθισε να επεξεργάζεται την απάντηση μου καταλήγοντας σε απόγνωση.

Σπόιλερ:

-Που έμπλεξα?
-Έχεις κάποιο πρόβλημα με τον τρόπο σκέψης μου? Του είπα απειλητικά ενώ κρατούσα στο χέρι μου ένα μεγάλο πράσο...
-Οχιιιιί τίποτα... να εδώ έπαιζα με τον θησαυρό... χαχαχα...
Μετά από λίγη ώρα βλέπαμε το Mirror Ball Island ευθεία μπροστά μας.

Λίγο αργότερα το πλοίο μου έφτασε το λιμάνι, το οποίο δεν περιβαλλόταν απ'το θόλο και ρίχνοντας την άγκυρα, πήδηξα στην αποβάθρα. Έδεσα το σκοινί σε ένα σιδερένιο πάσσαλο και εισέπνευσα ενθουσιασμένος. Ώρα για διακοπές! Άρχισα να scanάρω το τοπίο γύρω μου, καταγράφοντας το παραμικρό. Το μέρος ήταν παράδεισος. Παντού υπήρχαν μαγαζιά, κόσμος [κόσμος όμως (you know what I mean...)] και φυσικά, το καλύτερο κομμάτι του νησιού που διακρινόταν από απόσταση, μια τεράστια μπάλα Disco στην οροφή του θόλου!!! Αποφάσισα να εξερευνήσω αρχικά το νησί και μετά να βρω δωμάτιο για να διανυκτερεύσω. Έτσι, ξεκίνησα να περπατώ. Στη διάρκεια του περιπάτου μου, είδα αρκετά ενδιαφέροντα μαγαζιά που θα φρόντιζα να επισκεφτώ, πολλές όμορφες γυναίκες...... και προς μεγάλη μου έκπληξη, αρκετούς Marines να περιπολούν. Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, δε θα έπρεπε να υπάρχουν πολλοί Marines μιας και το νησί δεν ήταν πολύ μεγάλο και δε διέθετε μεγάλη βάση. Όπως και να χε, συνέχισα την πορεία μου, όσο φορούσα το μανδύα μου δεν είχα να ανησυχώ για τίποτα. Σύντομα έφτασα στην κεντρική πλατεία. Εκεί υπήρχε μια τεράστια έκταση, η οποία βρισκόταν ακριβώς κάτω απ'την μπάλα του Disco και παρόλο που δεν είχε αρχίσει ακόμα το φεστιβάλ, η πλατεία φιλοξενούσε μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Το μέρος ήταν πραγματικά πελώριο και έκανε φανερό ότι ο χορός θα διεξαγόταν σε αυτό το σημείο. Σταμάτησα να βλέπω τα αξιοθέατα και κατευθύνθηκα προς κάποιο ξενοδοχείο που μου συνέστησε ένας περαστικός. Με βάση τα λεγόμενά του, έπρεπε να το έβρισκα στο επόμενο σταυροδρόμι, αλλά αντί για το ξενοδοχείο, είδα έναν τύπο με καπέλο, γυαλιά σε σχήμα καρδιάς να κάνει... Moonwalk!
-Michael!!! Αναστήθηκες!?

Η πτώση μου ήταν χρονοβόρα...

x10 την διάρκεια...:

Η καρδιά μου ήταν έτοιμη να εκραγεί από το άγχος και για να απελευθερώσω λίγη ενέργεια επιχείρησα την νέα μου τεχνική την οποία εκπαίδευα όσο καιρό βρισκόμουν στην θάλασσα μετά το τελευταίο νησί. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως έπρεπε να γίνω τόσο ισχυρός που δεν θα δεχόμουν να λάβω έστω και μία γρατζουνιά. Γι'αυτόν τον λόγο τελειοποίησα την νέα μου αυτή κίνηση που θα δοκίμαζα τώρα εναέρια. Πήρα κατάλληλη στάση, βάζοντας τις παλάμες μου παράλληλες μεταξύ τους στο ύψος του στόματός μου και ξεκίνησα την εκτέλεση της επικίνδυνης επίθεσης!

No sword style... Secret technique...:

Ήταν σαν να έβγαινε ένα βάρος από μέσα μου. Οι φωνητικές μου χορδές ήταν έτοιμες να κοπούν καθώς ούτε μία στάλα φωνής δεν έβγαινε πλέον από τον καταπονεμένο λαιμό μου. Τότε όμως είδα κάτι που μου έφτιαξε την διάθεση. Είδα θάλασσα... και λίγο πιο πέρα ένα νησί. Προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις να κατευθυνθώ προς τα εκεί καθώς βρισκόμουν στον αέρα αλλά ήταν κάτι πολύ δύσκολο. Μπόρεσα ίσα ίσα να καλυτερεύσω τις πιθανότητές μου και είδα τα αποτελέσματα. Θα έπεφτα κατευθείαν πάνω στο νησί. Είμουν αρκετά χαρούμενος, γιατί το να πέσω στην θάλασσα θα ήταν σίγουρος θάνατος για εμένα... έναν χρήστη φρούτου, ενώ τώρα είχα την τύχη με το μέρος μου. Το ύψος όλο και μειωνόταν μέχρι που πρόσεξα πως το νησί καλυβόταν από έναν τεράστιο γυάλινο θόλο. Η απελπισία σχηματίστηκε για άλλη μία φορά στο πρόσωπό μου.
-Είμαι πλέον σίγουρα νεκρός...
Άφησα κάθε ελπίδα και συνέχισα να κατευθυνομαι με αυτό το σκεπτικό προς τον θόλο που θα γινόταν ο τάφος μου. Δευτερόλεπτα πριν συγκρουστώ, είδα όλη την ζωή μου να περνάει μπροστά από τo μάτι μου. Είδα και τον Kuran Kaname... πόσο ήθελα να ξαναπολεμίσω με αυτόν και τον Goro... Σκοτάδι... Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να βλέπω πολλά μέλη του σώματός μου να βρίσκονται παντού στον αέρα, έχοντας ξεπεράσει την επιφάνεια του θόλου, και όλα κάπνιζαν από τις κομμένες πλευρές. Τα μάτια μου ξαναέκλεισαν καθώς έπεφτα στο εσωτερικό του θόλου του νησιού και εγώ και τα αποκομμένα μέλη μου.

Λίγο πριν αράξω το καράβι μου στο λιμάνι είδα μια φιγούρα στον ουρανό να πέφτει προς το νησί ένα θέαμα το οποίο δεν βλέπεις και κάθε μέρα.
-Shiro βλέπεις και εσύ κάποιον να πέφτει από τον ουρανό?
-Ωωωωω ίσως είναι κάποιο πνεύμα που φέρνει τύχη! Ας κάνουμε γρήγορα από μια ευχή!
-Θέλω να γίνω πλούσιος...
-Θέλω να βρω καλές τιμές στα μαγαζιά...
-World domination...world domination...world domination...
-Stein σταμάτα το!

Stein:

Αφού ρίξαμε άγκυρα και δέσαμε το πλοίο απαγόρευσα στον Stein να απομακρυνθεί από αυτό και παραδόξως δεν έφερε πολλές αντιρρήσεις. Η Shiro πήρε την τσάντα της και χαρωπά κατέβηκε από το πλοίο. Ώρες ώρες φαινόταν σαν κανονική κοπέλα και όχι σαν δολοφόνος...
-Ίσως είναι η σωστή για μένα... Είμαι και σε ηλικία που πρέπει να σκέφτομαι το μέλλον μου...
Όλες αυτές όμως τις ειδυλλιακές σκέψεις έκοψε η Shiro όταν αναποδογύρισε ένα τραπέζι λόγο των υψηλών τιμών που είχε ο μαγαζάτορας.
-Shiro! Τι κάνεις εκεί?
-Μα δεν μου έκανε έκπτωση ούτε όταν του έδειξα το στήθος μου! Με έκλεψε!
-Εεε... ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΛΕΕΙ?! Hooriaaaaaaaaaaaaaa!!!
Έπιασα τον πωλητή και τον ξεκίνησα στις σφαλιάρες.
-Κανένας δεν βλέπει αυτό το θέαμα και μένει ζωντανός για να πει την ιστορία!! Ετοιμάσου να πεθάνεις...
-Μα δεν έκανα τίποτα!!
-Έκανες!!!
Η Shiro αποχώρησε από το μέρος φωνάζοντας μου ένα θα τα πούμε αργότερα.
Αφού τελείωσα με τον ιερόσυλο αποχώρησα και εγώ και προχώρησα προς το κέντρο της πόλης.

Ο τύπος έπιασε το καπέλο του με πολύ ποζέρικο τρόπο και σήκωσε ελαφρώς το ένα του πόδι, ώστε η μύτη του να ακουμπά στο έδαφος. Γύρισε και με κοίταξε απότομα, αλλά την επόμενη στιγμή κοίταξε αλλού έντρομος.
-Michael!? Τι έγινε? Κάν'το άλλη μία!!!
-Δεν είμαι ο Michael βλάκα!!!
-Ωωω... έλα τώρα, δεν είναι λόγος να ντρέπεσαι. Είμαι θαυμαστής σου! Κάν'το πάλι! Σε παρακαλώ!!!
-Δεν είμαι ο Michael Jackson! Jango με λένε! Ja-ngo!
Τότε κατάλαβα ποιος είναι και μια έντονη επιθυμία να τον σπάσω στο ξύλο με κατέκλυσε. Φάνηκε να καταλαβαίνει ότι δεν έπρεπε να αποκαλύψει την ταυτότητά του και άρχισε να κάνει moonwalk με εξωφρενική ταχύτητα, σε σημείο που κι ο ίδιος δεν καταλάβαινε τι έκανε, με αποτέλεσμα να χτυπήσει σε έναν στύλο. Έπαψα να ασχολούμαι μαζί του, αφού τον είδα να σηκώνεται και να συνεχίζει την πορεία του. Τι έκανε άραγε ο Jango στο Mirror Ball? Όπως και να χε, παρατήρησα ότι υπήρχε μια έντονη κινητικότητα και έτσι αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία για να μιλήσω με κάποια όμορφη κοπελιά.
-Συγγνώμη, μήπως ξέρεις τι συνέβη?
-Ε? Α, λένε ότι κάτι προσγειώθηκε στο πάνω μέρος του θόλου. Μάλιστα λένε ότι έσπασε ένα σημείο του και εισήλθε στο νησί!
-Ποπο.. ακούγεται τρομερό. Επί ευκαιρίας, μπορώ να σου πιάσω το...
Την επόμενη στιγμή το χέρι της προσγειώθηκε στη μούρη μου και με έριξε κάτω, ενώ εκείνη έπιασε το φουστάνι της κι άρχισε να τρέχει.
-Δυνατό χέρι modemoiselle.

Το μάτι μου άνοιξε με δυσκολία. Σηκώθηκα όρθιος και κοίταξα γύρω μου. Έξυσα το κεφάλι μου με το δεξί μου χέρι και τότε θυμήθηκα την σκηνή που βρισκόμουν στον αέρα μετά την σύγκρουση με τον θόλο. Κανονικά θα έπρεπε να είχα χάσει και τα χέρια και τα πόδια μου, ενώ ταυτόχρονα να είχε λιώσει το σώμα μου. Μπορεί να ήταν εφιάλτης. Το μέρος στο οποίο βρισκόμουν ήταν σκοτεινό, αλλά μπορούσα να δω έστω και μία λεπτή ακτίνα φωτός να μπαίνει από ψηλά. Περιεργάστηκα εκείνο το σημείο και κατάλαβα πως ήταν το σημείο από το οποίο "μπήκα" στον θόλο. Έτσι όπως στεκόμουν και κοιτούσα το εσωτερικό του θόλου, άκουσα κάτι φωνές. Γύρισα το κεφάλι μου προς εκείνο το μέρος και πρόσεξα ένα τσούρμο ανθρώπους να έρχονται προς το μέρος μου. Ήταν λογικό άλλωστε. Είχα τρυπήσει την σκεπή τους όπως επίσης και μερικούς τοίχους από σπίτια. Έτρεξα μέσα από τις τρύπες μου και αναζήτησα προσωρινό καταφύγιο από το πλήθος. Όταν βρέθηκα μόνος, μάζεψα κάθε περιστατικό που μου συνέβη και προσπάθησα να βγάλω άκρη. Όμως και πάλι δεν με άφησαν να το κάνω, καθώς τρεις rappers-wannabe και ταυτόχρονα σκληροί και αιμοβόροι εγκληματίες έφτασαν με την πρόθεση να με κάνουν ντα και να με γεμίσουν βαβά.

Τουμπάνια Gangστέρια:

-Ω μεγάλε, τι μας έφερε ο ουρανός ω ye, τρελέ, babe!
-Τρομερή ρίμα, αδερφέ! Ελπίζω κάποια μέρα να βγάζω και εγώ τέτοιες μοδάτες και πιασάρικες oh yeah-ρίμες!
-Αδερφέ είσαι το είδωλό μου! Με το π***ί σου το πήρες το βραβείο του καλύτερου yo-rapper στο νησί μας! yeah-yeah!
-Καθυστερημένοι είστε....?
-Ω τι μας ει-πέ, δεν ξέρει ποιοί ειμα-στέ! Yeeee!
-Ωωω αδερφέ, λέρωσα το παντελόνι μου από την επικότητα των ριμών σου!
Έβγαλαν όλοι από ένα μαχαίρι και το έστρεψαν απειλητικά προς το μέρος μου.

Έκανα βόλτες στα στενά της πόλης κοιτώντας τις βιτρίνες και ψάχνοντας για κάποιο καλό ξενοδοχείο να μείνουμε. Ξάφνου το βήμα μου με έφερε μπροστά σε ένα όχι και τόσο ελκυστικό κτίριο το οποίο όμως για κάποιο λόγο με τραβούσε σαν μαγνήτης.
”Hantée Hôtel” έγραφε σε μια μαύρη ταμπέλα με άσπρα γράμματα. Μπήκα μέσα χωρίς να το πολυσκεφώ και προχώρησα στην σκοτεινή σάλα η οποία φωτιζόταν με κεριά.
-Είναι κανείς εδωωώ? Ρώτησα όταν έφτασα μπροστά στην ρεσεψιόν.
-Irashaaaai...
Το αίμα μου πάγωσε όταν άκουσα μια γέρικη γυναικεία φωνή πίσω μου. Ήταν τόσο απόκοσμη που ακουγόταν λες και ερχόταν από τα έγκατα της γης. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν...

Σπόιλερ:

Σιγά σιγά έκανα μεταβολή περιμένοντας να δω κάποια μάγισσα αλλά όταν γύρισα δεν ήταν κανείς εκεί. Επεξεργάστηκα γρήγορα τον χώρο και τότε η φωνή ξανακούστηκε...
-Irashaaaai...
Αυτή την φορά προσπάθησα να εντοπίσω από που ερχόταν και κοίταξα χαμηλά. Τότε είδα μια κοντή γριούλα με γυαλιά και με κοιτάζει με ένα ενοχλημένο βλέμμα.
-Θεέ μου ένας νάνος!
-Άνθρωπος είμαι γκαβός είσαι!?
-Αν κάποιος δεν ήταν τσιγκούνης και πλήρωνε τους λογαριασμούς του ίσως να έβλεπα καλύτερα...
-Τι είπες?
-Εεε δεν το εννοούσα...
-Τι είπες μίλα πιο δυνατά!
-Είναι και κουφή...
-Το άκουσα αυτό!
-ΑΦΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΟΥΦΗ ΠΩΣ ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΣ!?
Μετά από λίγη ώρα θεάτρου του παραλόγου κατάφερα να κλείσω ένα δωμάτιο. Βέβαια μέχρι να γίνει αυτό χίλια δυο πράγματα παραλίγο να πέσουν στο κεφάλι μου και γενικά ήταν λες και όλο το ξενοδοχείο ήθελε να με ξεφορτωθεί.
Πηγαίνοντας προς το κέντρο του νησιού οπού βρισκόταν κάτω από την μεγάλη Disco μπάλα στον θόλο είδα ένα θαύμα. Ένας τύπος με καπέλο, γυαλιά καρδούλες, γάντια και μακρύ παλτό έκανε moonwalk και σταμάτησε μπροστά μου.
-Michael!? Εσύ είσαι? Τι κάνεις εδώ? Γιατί δεν είσαι στον τάφο σου?
-Δεν είμαι ο Michael...
-Τι άλλαξες και το όνομα? Ξέρεις το moonwalk σε δίνει στεγνά...
-Δεν είμαι ή ήμουν ποτέ ο Michael Jackson! Jango με λένε!
-Μααα...
Πριν τελειώσω όμως έκανε μια στροφή γύρω από τον εαυτό του και συνέχισε να κάνει moonwalk σαν να μην υπάρχει αύριο. Αφού ξεπέρασα το σοκ είδα στο βάθος την Shiro να κοιτάζει έναν πάγκο με ένα πράγμα που δεν είχα ξαναδεί οπότε την πλησίασα.
-Shiro τι είναι αυτό?
-Το λένε μαλλί της γριάς και είναι φτιαγμένο από ζάχαρη μόνο... Θέλω ένα αλλά δεν θέλω να χαλάσω λεφτά σε φαΐ...
Τον μονόλογό της όμως δεν τον άκουγα... Φτιαγμένο από ζάχαρη?

Σπόιλερ:

-ΘΕΛΩΩΩΩ~!
Το χέρι μου πήγε κατευθείαν στο πορτοφόλι και αγόρασα ένα ξυλάκι. Όταν το δοκίμασα πήγα στον παράδεισο όπως και η Shiro.

Αφού συνήλθα απ'τη σφαλιάρα, στάθηκα στα πόδια μου και σιγουρεύτηκα ότι η κουκούλα κάλυπτε ακόμα το πρόσωπό μου. Δεν υπήρχε κόσμος κοντά, κάτι που με παραξένεψε ακόμα περισσότερο. Τι στο καλό είχε γίνει? Τέλος πάντων, έστριψα στο δεξί δρομάκι και λίγο πιο πέρα βρισκόταν πράγματι ένα ξενοδοχείο, όπως μου τα είχε περιγράψει ο περαστικός. Μπήκα μέσα και στη ρεσεψιόν με περίμενε μια ηλικιωμένη γυναίκα.
-Καλησπέρα σας, θα ήθελα ένα δωμάτιο.
Δεν απάντησε κι έτσι ξαναρώτησα.
-Γεια σας! Θα μπορούσα να έχω ένα δωμάτιο?
Παρόλα αυτά συνέχισε να κοιτάει το κενό...
- ΟΟΟΟΟΟΟΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ ΘΕΛΩ ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΓΡΙΑΑΑ!!! ούρλιαξα και τραβώντας το σπαθί μου το κάρφωσα στο τραπέζι μπροστά της. Στιγμιαία, εκείνη πετάχτηκε τρομαγμένη και βγάζοντας ένα τηγάνι απ'το πουθενά, το κοπάνησε με δύναμη στο κεφάλι μου.
-
-Τι θέλεις από μένα ρε αλήτη!? Θέλεις τα λεφτά μου? Τη ζωή μου? Μη μου πεις... Θέλεις το κορμί μου!?
-Ποιο κορμί σου ρε μούμια!? Ένα δωμάτιο να μείνω θέλω!!!
-Μούμια... Ορίστε το κλειδί σου...
-
Πήρα το κλειδί και ανέβηκα μερικούς διαδρόμους, μέχρι που έφτασα στο αναγραφόμενο νούμερο. Έλεγξα το κτήριο και μπήκα στο δωμάτιο. Κλασσικό δωμάτιο ξενοδοχείου, ένα υπνοδωμάτιο και μια τουαλέτα. Βγήκα έξω κλειδώνοντας την πόρτα πίσω μου και αποχώρισα απ'το περιβάλλον του ξενοδοχείου. Σύντομα περπατούσα στο δρόμο, έχοντας πάνω μου λίγα λεφτά, αλλά είχα ξεχάσει να φορέσω την κουκούλα μου, η οποία είχε πέσει όταν τράβηξα το σπαθί απ'την πλάτη μου. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που με κοίταζαν, ενώ κάποιοι άλλοι απλά άλλαζαν πορεία, πιθανότατα απ'το φόβο τους. Αυτό, μέχρι που έφτασα στην πλατεία, η οποία φιλοξενούσε πολλούς μικροπωλητές. Μου είχε έρθει μια λιγούρα κι έτσι αποφάσισα να φάω κάποιο γλυκάκι απ'αυτά που πουλούσαν.
-Ομορφαίνει!!! Δεν παχαίνει!!! ακούστηκε η φωνή ενός μικροπωλητή και έτσι κατέληξα στο μαλλί της γριάς. Πριν φτάσω όμως, είδα έναν τύπο περίπου στο ύψος μου με λευκά μαλλιά να συνοδεύεται από μια... ΚΟΥΚΛΑΡΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!! Φορούσε ένα κάπρι μαύρο παντελόνι, άσπρο πουκάμισο, γκρι μπότες και ένα μακρύ ασπρόμαυρο παλτό, ενώ η κοπελιά δίπλα του ένα λευκό φόρεμα. Είχε μόλις αγοράσει λίγο μαλλί της γριάς και γυρνώντας, τα κόκκινα μάτια του εστίασαν πάνω μου, ενώ μασούλαγε λίγο απ'το γλυκό, απ'την άκρη του οποίου έκλεβε στα κρυφά η κούκλα.

Σηκώθηκα και μόλις τους έριξα ένα απειλητικό βλέμμα, έγιναν κάπως έτσι...

Σπόιλερ:

Τους προσπέρασα ενώ βρίσκονταν σε εκείνη την κατάσταση αλλά μόλις γύρισα την πλάτη μου ξαναεπιχείρησαν να με σκοτώσουν. Το κεφάλι μου στράφηκε απότομα πάνω του και το επόμενο πράγμα που έκαναν ήταν κάτι τέτοιο...

Σπόιλερ:

Συνέχισα τον δρόμο μου χωρίς να τους χαρίσω άλλο χρόνο από την ζωή μου και αυτή τη φορά αποφάσισα να βρω κάπου να ξεκουραστώ. Η περιπέτεια που πέρασα εκείνη την ημέρα δεν ήταν και ότι το καλύτερο για την καρδιά μου. Έβγαλα από το κιμόνο μου την μεγάλη και ξύλινή μου πίπα, την άναψα και την ακούμπησα τρυφερά στα ροζωπά μου χείλια.

Για να μην με παρεξηγήσετε... γιατί ξέρω ότι το κάνατε ήδη...:

Για καπνό, είχα βάλει την νέα γεύση της Bloodlboro. Είχε πάντα εκείνη την εθιστική μυρωδιά του αίματος που έβγαζαν και τα θύματά μου αφού γεύονταν το ατσαλένιο σπαθί μου. Μόνο με μία τζούρα, βυθίστηκα για μια στιγμή σε έναν ονειρεμένο κόσμο. Το κακό ήταν πως δεν διήρκησε πολύ αυτή η κατάσταση και έτσι συνήλθα το επόμενο δευτερόλεπτο. Αφού πέρασα αρκετά στενάκια, βγήκα επιτέλους σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους. Πολλοί άνθρωποι είχαν μαζευτεί και ψώνιζαν ή πήγαιναν βόλτα με τους δικούς τους. Τι απαίσιο θέαμα... καιμένα πλάσματα. Κατά βάθος όμως είμουν...

Σπόιλερ:

Εκεί που έτρωγα το μαλλί της γριάς ένας περίεργος τύπος μας πλησίασε σχετικά γρήγορα και εστίασε πάνω στην Shiro.
-Marry me!!
-Δε νομίζω Τάκη... απάντησα αφού βγήκα από την νιρβάνα μου.
-Εσένα ποιος σου μίλησε? Είπε και πλησίασε το πρόσωπό μου.
Τότε κατάλαβα ποιος ήταν... Ο περίφημος Kuran Kaname, επαναστάτης από τους προβληματικούς.
-Χοχο~ Βρε βρε τι μου έφερε η θεά τύχη... Θέλεις βραχιολάκια?
-Εεε? Βραχιολάκια? Το σκέφτηκε για λίγο και μετά απάντησε...
-Είσαι Marine?
-Ναι βρε! Έλα τώρα να σε κεράσω το κόσμημα...
-Ευχαριστώ δεν θα πάρω!! Είπε και άρχισε να τρέχει...
-Τον κρετίνο ξεκίνησε να τρέχει... Δεν θα πάει πολύ μακριά όμως δεν χρειάζεται να βιαζόμαστε...
Τότε πρόσεξα ότι η Shiro σχεδόν έκλαιγε...
-Τι έπαθες? Σε πείραξε?
-Μας πήρε το μαλλί της γριάς...
Κοίταξα το χέρι μου και συνειδητοποίησα ότι ήταν άδειο...
-KONOYAROUOUOUOU!!!! Έλα πίσω να πεθάνεις σαν άντρας!!!!! Φώναξα και έτρεξα ξωπίσω του.
Τον ακολούθησα για λίγη ώρα αλλά από ένα σημείο και μετά τον έχασα... Σταμάτησα για να ξελαχανιάσω και κοίταξα στα δεξιά μου. Ήταν πάλι μπροστά μου. Το ξενοδοχείο ”Hantée Hôtel”
-Irashaaaai...
-ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΝ ΜΕΣΑ!!! Στο τέλος της φράσης μια γλάστρα έπεσε από ψηλά σχεδόν στο κεφάλι μου και όταν κοίταξα πάνω μου φάνηκε ότι είδα μια σκιά να πετάει και να εξαφανίζεται...
-Ας κάνω ότι δεν το είδα αυτό και ας συνεχίσω την βόλτα μου... Χοχοχοχοχοχο~
Είπα φρικαρισμένος και εξαφανίστηκα από το σημείο σε χρόνο ντετέ.

Ο δρόμος ήταν μακρύς και ο κόσμος πολύς. Πρόσεξα πως το μέρος στο οποίο πήγαινα, είχε στην κορυφή μία τεράστια Disco Ball. Εκεί, ανοιγόταν μία γιγαντιαία πλατεία στην οποία, για να πω την αλήθεια δεν υπήρχε και κανείς. Μπορούσες παρ'ολ'αυτά να δεις διάφορους που ετοίμαζαν πράγματα και μικρομάγαζα, μάλλον για κάποιο πανηγύρι. Προχώρησα μέσα από εκεί και συνέχισα στον απέναντι δρόμο. Έπρεπε πάση θυσία να βρω κάπου να μείνω. Η κούραση με είχε φτάσει σε επίπεδα όπου θα μπορούσα απλά να ξαπλώσω στο έδαφος και να πεθάνω εκεί. Τότε όμως βρέθηκε η σωτήριά μου επιλογή! Ένα ξενοδοχείο εμφανίστηκε δια μαγείας μπροστά στα μάτια μου με το όνομα που θα μου χαραζόταν βαθιά, πολύ βαθιά μέσα στην μνήμη, "Hantée Hôtel". Μπήκα συρόμενος μέσα και χτύπησα το κουδουνάκι στην ρεσεψιόν. Δεν ήρθε κανείς και γι'αυτό το ξαναπάτησα. Και το ξαναπάτησα και το ξαναέκανα, ξανά και ξανά (σαν χαζοχαρούμενο πάντα ) δημιουργώντας μία μελωδία στα κουρασμένα αυτάκια μου.
Το επόμενο δευτερόλεπτο ένιωσα την μύτη μου να σπάει και τα χέρια μου να κόβονται. Ο πόνος ήταν αφόρητος και η απειλή που μου έκανε επίθεση πρέπει να ήταν επικίνδυνη. Έβγαλα αμέσως το σπαθί μου και ετοιμάστηκα να αμυντηθώ και την επόμενη. Συγκεντρώθηκα ώστε να ανεβάσω τις πιθανότητές μου αλλά αν δεν έβλεπα τον αντίπαλο δύσκολα θα τον απέκρουα.
-Εμφανίσου φθηνέ πισωπλατιάρη! Βρήκες ευκαιρία στο σκοτάδι και με εκμεταλλεύτηκες.
-Σκάσε και εσύ και την φρικιαστική μελωδία σου!
Η φωνή ερχόταν από το μέρος της ρεσεψιόν αλλά δεν ένιωσα εκεί κανέναν. Υπέθεσα 2 πράγματα. Παγίδα ή... φάντασμα! Αρκέστηκα στο πρώτο και πήγα ενάντια στις πιθανότητες, μπαίνοντας στο αντίπαλο στρατόπεδο. Με το που πήδηξα πάνω από τον πάγκο με το κουδουνάκι, προσγειώθηκα κάπως άτσαλα καθώς πάτησα σε ένα αφύσικο ύψωμα και έπεσα στο έδαφος. Το πόδι μου σφίχτηκε και αμέσως μετά με θυμάμαι να περιστρέφομαι γύρω γύρω ανέμελα και τέλος να καταλήγω λίγο πιο δίπλα από το τζάκι που έκαιγε.
-Την επόμενη φορά δεν θα αστοχήσω... πάρε τα κλειδιά σου.
Άνοιξα τα μάτια και είδα μία κοντή γριά να στέκεται πίσω από τον πάγκο και υπέθεσα πως το "αφύσικο" ύψωμα ήταν τελικά αυτή . Πήγα στο δωμάτιό μου (κάπως έτσι ) αλλά δεν μπόρεσα να μείνω ακίνητος από την ξαφνική συρροή αδρεναλίνης λόγω της κακιάς γιαγιάκας και έτσι πήγα για μία μικρή βόλτα στην πόλη...

Είχα γλιτώσει απ'τον Marine και πλέον βρισκόμουν στο δωμάτιό μου με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο. Στα χέρια μου κρατούσα δυο ξυλάκια με μαλλί της γριάς, το ένα απ'τα οποία ήταν μισοτελειωμένο. Αυτό πρέπει να ήταν της κοπέλας . Κοίταξα το άλλο με φανερή απέχθεια, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς... Δεν παίζονταν λεφτά ή κάτι άλλο στη μέση. Ήταν κάτι ελαφρώς κατώτερο απ'την μπύρα (εννοείται κι απ'την pizza και το σουβλάκι), μιλάμε για μαλλί της γριάς. Χωρίς να το σκεφτώ, άνοιξα την πόρτα και μετά από λίγο περπάτημα βγήκα στο δρόμο. Από κει προχώρησα προς την πλατεία τρώγοντας το γλυκό του Marine.
-Θέλω να δω τη φάτσα σου όταν με δεις να το καταβροχθίζω! Και τότε το κορίτσι θα γίνει δικό μου!!!
Έφτασα στην πλατεία όταν είχα σχεδόν τελειώσει το γλυκό, αλλά παρατήρησα ότι υπήρχε έντονη κινητικότητα. Στα 4 στενά που κατευθύνονταν σε σχήμα σταυρού στην πλατεία, υπήρχε ένας τύπος ντυμένος κλόουν πάνω σε ξυλοπόδαρα, ο οποίος έκανε κάτι ηλίθια νοήματα στους περαστικούς και παράλληλα φώναζε ασυναρτησίες. Φυσικά δεν αποτέλεσα εξαίρεση και φώναξε με την ντουντούκα στο αυτί μου. Την επόμενη στιγμή, το πόδι μου προσγειώθηκε στο ξυλοπόδαρο του και έπεσε στο έδαφος με μια εκπληκτική πιρουέτα, η οποία αξιολογήθηκε με 8.6 απ'τον βαθμολογητή της ιστορίας μας Genryusai (συγχαρητήρια κύριε Admin!). Έπιασα τον τύπο απ'τον σβέρκο και τον σήκωσα στο ύψος μου.
-Τι ακριβώς συμβαίνει εδώ? Γιατί την πέφτεις στους ανθρώπους?
-Δ...Δεν την πέφτω στους ανθρώπους... (πέρα από εκείνες εκεί.. πολύ μ****ά οι τύπισσες...)
-(Πράγματι είναι είναι..)...
-Ε...Ε...Ε...Να.. σε λίγη ώρα θα ξεκινήσει το μεγάλο φεστιβάλ χορού και προσπαθούμε να μαζέψουμε κόσμο.
-Φεστιβάλ χορού?
-Ναι...
-Άρα θα είναι και το μωρό με τον Marine ε?
-Ε...Τι? Ε... Ναι... ναι!!! Θα είναι κι αυτοί!! είπε εμφανέστατα για να με κάνει να τον αφήσω. Κρίμα που είχα ξεχάσει τι θα πει ανθρωπιά και αφού μου απάντησε τον έριξα στο δάπεδο και χώθηκα στο πλήθος τρώγοντας το υπόλοιπο μαλλί της γριάς και μένοντας με δυο ξυλάκια.

Αρμενίζοντας μέσα στην πόλη σαν κλασσικός τουρίστας πρόσεξα μια μικρή δεσποινίς η οποία κολλούσε αφίσες σε έναν τοίχο. Κατευθύνθηκα προς τα κει και διάβασα το κείμενο.
-“Το μεγάλο θεματικό φεστιβάλ μας έφτασε! Φέτος το θέμα είναι τερατώδες και υπερφυσικό. Οι νεκροί θα αναστηθούν και θα πλημμυρίσουν τους δρόμους κουνώντας τα άψυχα κορμιά τους στους απόκοσμους ρυθμούς της μουσικής. This time it's Zombie Night”. Ουουουου... Party Masque!!
Πρέπει να βρω τη Shiro και να βρούμε κοστούμια! Χοχοχο~
Έβγαλα από την τσέπη μου ένα mini den den mushi και πήρα την Shiro λέγοντας της να συναντηθούμε σε ένα μαγαζί με κοστούμια που είδα πριν λίγη ώρα.
Όταν βρεθήκαμε μπήκαμε στο μαγαζί και είδαμε διαφόρων ειδών στολές. Ρωτήσαμε τον καταστηματάρχη για στολές zombie αλλά μας είπε ότι όλες ήταν πουλημένες έτσι ρίξαμε μια ματιά στο μαγαζί.
Μετά από λίγη ώρα βγήκαμε έξω και ξεκινήσαμε την αναζήτηση στολών. Το ότι θα έστηνα ολόκληρη αποστολή για να βρω φορεσιές δεν το περίμενα.
Γυρίσαμε πολλά μαγαζιά και η Shiro δοκίμασε αρκετές στολές με τις αγαπημένες μου να είναι της καλόγριας, της καμαριέρας και της δασκάλας.
-Δεν πρόκειται να βρούμε τίποτα...
-Όντως... Και ήθελα να πάμε στο καρναβάλι...
-Μα θα πάμε έτσι και αλλιώς απλά θα ήταν καλύτερα άμα ήμασταν μέσα στο πνεύμα...
Καθίσαμε και οι δυο σε μια καφετέρια στην κεντρική πλατεία και παρακολουθούσαμε τον κόσμο που πηγαινοερχόταν για να περάσει η ώρα.

Στο κέντρο της πλατείας επικρατούσε πανικός. Όλοι μίλαγαν ελεεινά δυνατά δημιουργώντας βαβούρα. Κάπου κοιτούσαν και κάτι σχολίαζαν, το οποίο φυσικά θέλησα να μάθω. Σπρώχνοντας κατάφερα και βγήκα μπροστά απ'το πλήθος και βρέθηκα απέναντι από μια πινακίδα.
“Το μεγάλο θεματικό φεστιβάλ μας έφτασε! Φέτος το θέμα είναι τερατώδες και υπερφυσικό. Οι νεκροί θα αναστηθούν και θα πλημμυρίσουν τους δρόμους κουνώντας τα άψυχα κορμιά τους στους απόκοσμους ρυθμούς της μουσικής. This time it's Zombie Night”.
-Z...Z...Zombie Night!!!???
Αυτό ήταν κάτι που δεν περίμενα να δω ποτέ. Πάντα με φόβιζαν αυτές οι θρυλικές μορφές των ζωντανών νεκρών, των απέθαντων όντων που κυριαρχούσαν στις ιστορίες τρόμου που λέγαν οι χωρικοί. Το νησί αυτό μου πρόσφερε την δυνατότητα να μασκαρευτώ σε έναν απ'αυτούς και να νιώσω, έστω και ψεύτικα την αίσθηση του να είσαι ζωντανός-νεκρός. Χωρίς να χάσω χρόνο έτρεξα σε όσα μαγαζιά πούλαγαν στολές για να αγοράσω μια, αλλά μάλλον είχα ξεμείνει από τύχη. Μπήκα στο τέταρτο συνεχόμενο μαγαζί και βρήκα τον πωλητή να σημειώνει κάτι σε ένα μπλοκάκι.
-Oii...Oii...
-DAFAQ YOU WANT!?
-EE~e~εε.. Έ...Έχεις κοστούμι zombie?
-

Σπόιλερ:

Φυσικά και όχι, τις πήραν όλες..
-

Σπόιλερ:

Απογοητευμένος, βγήκα απ'το μαγαζί και περπάτησα βαθύτατα πληγωμένος στα παγωμένα και σκοτεινά στενά της πόλης... Αυτό μέχρι να βρω το επόμενο μαγαζί φυσικά!

Περπάτησα στους μεγάλους δρόμους του μικρού αυτού νησιού ενώ παράλληλα κοιτούσα την τεράστια μπάλα της ντίσκο που κρεμόταν από την οροφή του θόλου. Το μάτι μου τότε έπιασε την τρύπα που είχα κάνει από όπου έμπαινε άπλετο φως προς κάποιο σημείο της πόλης. Αυτή τη φορά, το φως ήταν εκείνο του φεγγαριού. Ο δρόμος με έβγαλε πάλι στην ίδια πλατεία όπως πριν αλλά πλέον είχε γεμίσει με άπειρο κόσμο. Είχα αυτήν την απορία από τότε που έφτασα αλλά όλα διαλευκάνθηκαν όταν φυσικά μία αφίσα έπεσε στην προσοχή μου... η μάλλον... η αφίσα έπεσε στα μούτρα μου καθώς πετούσε. Πάνω στην απροσεξία μου, θεώρησα πως ήταν έργο κάποιου εχθρού και γι'αυτό έβγαλα το σπαθί μου και έκοψα στα 2 το χαρτί. Το μισό μου έμεινε στο χέρι. Το κοίταξα αφού βεβαιώθηκα πως είμουν ασφαλής και το διάβασα αν και ήταν κομμένο.
“Το μεγάλο θεμα μας έφτασε! Φέτος νεκροί θα στηθούν και θα μυρίσουν τους δρόμους κουνιά τους στους κοσμους ρυθμικής. This time it's Night”
-Νεκροί θα στηθούν και θα μυρίσουν τους δρόμους? Κουνιά? Στους κόσμους ρυθμικής? This time it's Night? Καλά οκ... αυτή τη φορά μπορεί να είναι νύχτα.... αλλά οι νεκροί... γιατί να στηθούν? Γιατί να καθίσουν και να μυρίσουν δρόμους? Τί είναι το Κουνιά? Για να λέει "κόσμοι ρυθμικής" σημαίνει πως οι νεκροί χορεύουν μπαλέτο και θα κάνουν εναέριες πιρουέτες? Με γρίφους μιλάνε σε αυτό το νησί! Αλλά πιστεύω πως έπιασα το νόημα... Αν είμαι σωστός σημαίνει το εξής: "Ιερόδουλες (οι νεκροί) θα στηθούν και θα μυρίσουν joysticks (δρόμους)(ότι καταλάβατε, καταλάβατε) κουνιά (δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό) στα κρεβάτια του πάθους και της ικανοποίησης (κόσμοι ρυθμικής). Αυτή τη φορά (η δουλειά) θα γίνει το βράδυ."
Τί ψυχάκιδες και σεξομανή άτομα ζουν σε αυτό το νησί?! Αλλά μία τέτοια βραδιά δύσκολα χάνεις! Ας μείνω να δω πως θα εξελιχθεί και μπορεί και να είμαι τυχερός και να αφήσω το "σημάδι μου" εδώ!

Πέρασα την ώρα μου σε μία γωνίτσα κοιτάζοντας μία το σπαθί μου μία τους ξυλοπόδαρους κλόουν οι οποίοι διασκέδαζαν το πλήθος και ιδιαίτερα τα παιδιά. Όμως ήταν σίγουροι οι γονείς αυτών των παιδιών? Τα άφηναν να πάρουν μέρος σε μία τόσο άγρια νύχτα? Απέσπασα αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου και προχώρησα προς έναν πωλητή ποπ κορν.
-Θέλω να μου δώσεις ένα από αυτά... δείχνοντας τα ποπ κορν που βρίσκονταν δίπλα από τα ξυλάκια που χρησιμοποιούσαν για το μαλλί της γριάς.
-Θα θέλατε Μεγάλο Μέγεθος? Μεσαίο ή Μικρό?
-Σας παρακαλώ κύριέ μου! Πως μου μιλάτε έτσι? Ήρθα να πάρω να φάω και εσείς με ρωτάτε αν θέλω εργαλεία ικανοποίησης θηλυκών? Εντάξει... είμαστε ενθουσιασμένοι για την σημερινή νύχτα! Όμως έχω και το δικό μου το γιγαντιαίο... δεν χρειάζομαι άλλα διαφορετικού μεγέθους! Τ'είστ'εσείς ρε....
Έφυγα ρίχνοντας μία τελευταία ματιά στον ανώμαλο και λογικά εκστασιασμένο πωλητή ο οποίος με κοιτούσε με μισό μάτι. Όχι που θα έπαιρνα τα ξυλάκια που μοίραζε...
Αυτή τη φορά βρέθηκα δίπλα σε ξυλοπόδαρο, άνθρωπο που σκεφτόμουν πριν να κόψω με το σπαθί μου για να σπάσω λίγη πλάκα. Ετοιμάστηκα να κάνω... λίγο πανικό... για το κάθε θηλυκό.. Ye! Την στιγμή που πήγα να τραβήξω το σπαθί μου, άκουσα βήματα πίσω μου και μόλις γύρισα για να δω ποιος ήταν, μαυρίλα με σκέπασε. Ταρακουνήθηκα λίγο μέχρι που τελικά είδα το φως μέσα από 2 μικρές τρύπες. Μου είχαν φορέσει στολή με το έτσι θέλω. Είχα εξοργιστεί. Αλλά όταν το ξανασκέφτηκα, έβγαλα κι άλλο συμπέρασμα.
-Χμμμ, μάλλον η σημερινή "παράσταση" θα γίνει "Dancing Bear" στυλ ε? Θα είμαστε ντυμμένοι και η δουλειά θα γίνεται undercover? Αρέσκω!
Το επόμενό μου βήμα ήταν ένα το οποίο ήθελα να το κάνω εδώ και πολύ καιρό. Και αυτό γιατί ένιωσα την αύρα ενός ατόμου που δεν θα έχανα την ευκαιρία να πολεμίσω... ήταν ο Kunàme Karàn*!

*Kuran Kaname

Εκεί που καθόμασταν ωραία και καλά και πίναμε το Earl Gray τσάι μας σαν Άγγλοι

Σπόιλερ:

η Shiro άνοιξε το στόμα της και ξεκίνησε την πιο κουλή συζήτηση που έχω κάνει ποτέ.
-Hanji-kun~.
-Τι θες πάλι από την ζωή μου?
-Αναρωτιόμουν αν αυτό που φάγαμε λεγόταν μαλλί της γριάς και ήταν φτιαγμένο από ζάχαρη το μαλλί του παππού από τι είναι φτιαγμένο?

Reaction:

-Από ποιανού πλανήτη την στρατόσφαιρα ήρθε αυτή η ερώτηση?!
-Το σκεφτόμουν από την στιγμή που άκουσα το όνομα...
-ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΣΟΥ ΗΡΘΕ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΙΣ? Βασικά δεν θα έπρεπε ΚΑΝ να το ρωτήσεις...
-Εεε τώρα βρήκα την ευκαιρία..
-Αααχχχ... Δεν ξέρω αν υπάρχει καν αυτό που λες...
-Και κάτι ακόμα...
-Ωχ...
-Τα ζόμπι είναι νεκροί που έρχονται στην ζωή σωστά?
-Σωστά... περίπου... Δεν είναι ακριβώς ζωντανοί από την στιγμή που δεν έχουν παλμό απλά είναι νεκρά κινούμενα κουφάρια.
-Άμα ένας άνθρωπος χάσει την γυναίκα του και την κάνει ζόμπι αν κάνουν σεξ το παιδί τους θα βγει ζόμπι?

Le me:

-Αυτή η πρόταση είναι τόσο λάθος σε όλα τα μήκη και πλάτη που θα μπορούσε να είναι απαγορευμένη σε 20 χώρες, πάνω από 100 anime και το λιγότερο σε 10 γαλαξίες και εσύ απλά την πετάς έτσι... What are you? A monster? Επίσης υπάρχουν πολλά τεχνικά προβλήματα με την όλη ιδέα που βαριέμαι ακόμα και να στα πω. Λοιπόν τέλος η κουβεντούλα. Πάμε να φύγουμε μπας και βρούμε καμιά στολή γιατί άμα κάτσουμε λίγο ακόμα με βλέπω με ζουρλομανδύα.
-Ααα μιας και το είπες...

Le me:

Για άλλη μια φορά κάναμε οδοιπορικό στα στενά αυτής της πόλης. Είχε πλέον βραδιάσει σύμφωνα με το ρολόι μου και ακόμα δεν είχαμε βρει ενδυμασίες. Ρωτήσαμε αρκετούς ντόπιους για διάφορα μαγαζιά με τέτοια είδη αλλά όλα είχαν ξεπουλήσει. Από ότι φαινόταν το νησί είχε αποκτήσει μεγαλύτερη φήμη από ότι περίμεναν και δεν είχαν προνοήσει για τόσο κόσμο.
Ξαφνικά σε ένα στενό ο αέρας έφερε στα ρουθούνια μου ένα άρωμα μεθυστικό αλλά και γνώριμο ή μήπως όχι? Κοίταξα προς την κατεύθυνση της μυρωδιάς και είδα ένα μαγαζί με μια κόκκινη ταμπέλα που έγραφε “Madam Zaira”.
-Shiro θες να πα...
Πριν καν την ρωτήσω όμως είχε ήδη μπει στο μαγαζί χωρίς να την προσέξω.
Μπήκα μέσα σχετικά τρέχοντας αλλά δεν την είδα πουθενά. Αντίθετα μπροστά μου στεκόταν μια αιθέρια ύπαρξη μέσα στα μάτια της οποίας χάθηκα.
-Καλωσόρισες στο μαγαζί μας η Madam Zaira σε περίμενε και είναι έτοιμη να σε δεχτεί.
-Εεεμ ναι ευχαρίστως να δεχτώ την πρόσκληση μιας κυρίας αλλά πριν από αυτό μπήκε εδώ μέσα μια ενοχλητική κοπέλα με μεγάλα boink boink τρέχοντας σαν χαζό?
-Μην ανησυχείς... Μόλις μάθεις το μέλλον σου όλα θα ξεκαθαρίσουν...
-Εεε? Μα που κολλάει το μέλλον? Και τι μαγαζί είναι αυτό? Και που πήγε η ωραία μυρωδιά? Και γιατί με κοιτάς όλο νεύρα?
-ΜΠΕΣ ΜΕΣΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!
Μου φώναξε η κοπέλα και με πέταξε πίσω από κάτι κουρτίνες, μέσα σε ένα δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα.
-Και τώρα είμαι εδωωω~ Μονοοος~ Στα σκοταδιααα~
Ξαφνικά άναψαν κάτι κεριά πάνω σε ένα τραπέζι. Σηκώθηκα και έκατσα στην άδεια καρέκλα.
-Είναι και ρομαντική η Madamίτσα...
-Σε περίμενα... είπε μια μαγική φωνή και εμφανίστηκε από τα σκοτάδια μια σεξοβόμβα.

Zaira:

-Και εγώ...τόσο καιρό... και έχει πάει οχτώ... και πάω να τρελαθώ...
-Πάψε... μην λες άλλα... άσε τα χαρτιά να πουν τα υπόλοιπα... είπε και έκατσε στην καρέκλα.
Την είδα για λίγο να παραπατάει αλλά έπεισα τον εαυτό μου ότι ήταν παιχνίδι των σκιών.
Ανακάτεψε τα χαρτιά με όση δεξιοτεχνία μπορούσε και τα άφησε στο τραπέζι.
-Κόψε όπου θες.
-Τι παίζουμε?
-Ταρό...
-Είναι σαν το πόκερ? Είμαι καλός το πόκερ... Θες να δεις το poker face μου?

Le poker face:

-Κόψε καλό μου... είπε και ήπιε από ένα μπουκαλάκι κάποιο είδος υγρού.
Έκοψα και ξεκίνησε την μετάφραση των Ταρό.
-Χμμμ... Από ότι βλέπω όλα πάνε καλά με την υγεία σου αν και κάποια γεγονότα θα σου φέρουν πληγές αλλά όχι θανάσιμες. Ο Χάρος δεν σε έχει ακόμα στα σχέδιά του. Από την άλλη τα οικονομικά σου τα βλέπω λίγο περίεργα... Ψιτ... Αγαπούλα.. Πούλα... Για καλό στο λέω...
Τα συναισθηματικά τώρα...
Ακολούθησε μια παύση...
-Βλέπω στον δρόμο σου αρκετούς εχθρούς...
-Που πήγαν τα ερωτικά? Ή μήπως εννοεί...

Σπόιλερ:

-Αυτά είχα να σου πω... *χικ*
-”Χικ”? Είχε σκύψει το κεφάλι και όταν το σήκωσε είδα το πρόσωπό της κατακόκκινο...
-Είσαι μεθυσμένη?
-Εγωωωω? Τώρα προσβάλλεις μια κυριαααα... *χικ* Και να ξέρεις ότι αν δεν ήσουν τόσο σέξι ήδη θα σε είχα σκοτώσει για να σου πάρω τα λεφτά... *χικ*
-Α! Οκ... Ευχαριστώ τότε... Τα λεμεεεε~
Της φώναξα και βγήκα τρέχοντας από το δωμάτιο. Στον διάδρομο είδα την Shiro να έχει πλακώσει την κοπέλα της υποδοχής την άρπαξα από το χέρι και έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Ξαφνικά άκουσα σαματά από την πλατεία.
-Τι στο καλό?! Διακοπές είπα να κάνω ο άνθρωπος και όλο μπλέκω σε περιπέτειες! ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΠΡΟΛΑΒΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝ ΜΠΑΡ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ!?!?

Σπόιλερ:

Η επόμενη στάση μου ήταν ένα παρακμιακό μαγαζί, δίπλα από ένα ερειπωμένο κτήριο.
-Τι στο... μοιάζει με την Αθήνα. Ε monsieur σεναριογράφε...
-Sorry~~ λάθος σελίδα. ακούστηκε μια φωνή απ'το πουθενά και το σκηνικό γύρω μου άλλαξε. Τη θέση του ερειπωμένου κτηρίου πήρε ένα fancy pet shop, αλλά το μαγαζάκι έμεινε το ίδιο. Κατέβηκα δυο σκαλιά και άνοιξα την πόρτα, η οποία έκανε τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνει μια κάσα όταν ανοίγει.
-

Σπόιλερ:

Απ'την πόρτα ξεχύθηκε άπλετο φως που κάλυψε ολόκληρο το δρόμο.
-

Σπόιλερ:

Μπήκα μέσα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Το φως χαμήλωσε αυτόματα και αποκαλύφθηκε ένα δωματιάκι που ίσα ίσα χωρούσε 2 άτομα.
-Dude! φώναξα στον γέρο που καθόταν στο "ταμείο". Έχεις κοστούμια?
-

Σπόιλερ:

Απογοητευμένος, βγήκα απ'το παρακμιακό μαγαζί και πήγα στην πλατεία. Με το που πάτησα το πόδι μου εκεί, ένιωσα μια επικίνδυνη αύρα. Δε χωρούσε αμφιβολία, μπορούσα να αναγνωρίσω αμέσως αυτό το αίσθημα. Τράβηξα το σπαθί απ'την πλάτη μου ρίχνοντας την κουκούλα μου και όρμισα προς τον άντρα από όπου πήγαζε η φονική αύρα. Αντί για τον Takasugi όμως, είδα ένα... ZOMBIE!?

Σπόιλερ:

Το Zombie γύρισε προς το μέρος μου κρατώντας ένα katana, του οποίου την εμφάνιση δε θα μπορούσα να ξεχάσω ποτέ. Ήταν του Takasugi και η μόνη λογική εξήγηση ήταν... το Zombie τον είχε φάει και είχε αντιγράψει τις ικανότητές του. Δε θα το δεχόμουν αυτό! Δε θα το άφηνα να περάσει έτσι! Το Zombie είχε φάει τον μόνο άξιο αντίπαλο που είχα γνωρίσει και θα το πλήρωνε ακριβά! Με τη ζωή του! Ναι αυτή που δεν είχε! Problem?
-Λένε πως οι νεκροί δεν πεθαίνουν ε?

Σπόιλερ:

Την επόμενη στιγμή πήδηξα στον αέρα και κάνοντας διπλή πιρουέτα προσγειώθηκα πίσω του. Το κοινό εκστασιάστηκε και άρχισε να με χειροκροτεί! Ακόμα και το Zombie έδειξε το θαυμασμό του και τότε είχε έρθει η μεγάλη στιγμή, η στιγμή της αποθέωσης που θα έκανε το όνομά μου να γραφτεί στην ιστορία! Μια κίνηση που θα με έγραφε στο ρεκόρ Guinness!!! Ξαφνικά όμως, άρχισε να βρέχει πέταλα.

Με βήμα γοργό έφτασα στην πλατεία για να αντικρίσω ένα περίεργο θέαμα. Ο Kuran Kaname ενοχλούσε έναν κάτοικο ο οποίος φορούσε μια στολή ζόμπι.
-Τον κρετίνο. Πρώτα μας κλέβει και τώρα προκαλεί χάος στο νησί.
Κοίταξα τριγύρω και πρόσεξα ένα σωρό δεσποινίδες και ήταν όλες κούκλες!!
-Strrrrrrrrriiiike!!! Πρέπει να φανώ cool μπροστά στα κορίτσια και είμαι σίγουρος ότι θα με λατρέψουν.
Με αυτό το σκεπτικό έστειλα μια μπάλα από πέταλα στον αέρα πάνω από την πλατεία και άρχισαν να πέφτουν από αυτήν πέταλα σε όλη την πλατεία.
-Εσείς οι δυο! Φώναξα με όση χάρη μπορούσα ενώ περπατούσα σαν βασιλιάς προς το μέρος τους.
-Πως τολμάτε να τρομάζετε τις κυρίες που βρίσκονται εδώ? Είπα και γύρισα προς τα κορίτσια κλείνοντας τους το μάτι. Χρυσόσκονη ακολουθούσε κάθε μου κίνηση κάνοντάς με ακαταμάχητο. Κάποιες τσίριξαν, άλλες λιποθύμησαν και άλλες τις κανόνισε η Shiro πριν μου ορμήξουν.
-Τι τους κάνω ο άτιμος... Χαλάλι τα λεφτά που έδωσα στα εφέ!
-Oi oi oi oi τι νομίζεις ότι κάνεις εκεί? Θα κρατήσεις τα κορίτσια για σένα? Και από που έρχονται έλα αυτά τα πέταλα? Και την χρυσόσκονη τι την θες? Νεράιδα είσαι? Τώρα θα δεις πως γίνεται αντρίκια.
Ο Kaname άνοιξε την μπέρτα του και έβγαλε έξω τις ρώγες του.
-Magnetic Nipples! Ξαφνικά η γη άρχισε να τρέμει και μια ορδή από κοπέλες όρμηξε προς αυτόν...
Η Shiro τον κοίταξε καλά καλά και αναρωτήθηκε...
-Φοράει Axe?!
-Hentai~ Boo boo~!
-Κορίτσια? Ξεκίνησε το dancing bear? Θέλω και εγώ!! είπε ο άγνωστος και ξεκίνησε να κουνιέται. Δεν υπήρξε καμιά αντίδραση.
Αφού εξαφανίστηκαν οι κοπέλες που ήταν σε κατάσταση αμόκ μείναμε οι 3 μας σε έναν κύκλο.
-Ετοιμάσου να σε στολίσω σαν επιτάφιο... είπα στον Kaname
-Άσε μας μωρέ πρέπει να σκοτώσω το ζόμπι που έφαγε τον Takasugi!
-Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάτε αλλά άμα θέλετε ξύλο θα το έχετε!
Οι δολοφονικές αύρες μας άρχισαν να κατακλύζουν το μέρος όταν ξαφνικά από τα ηχεία άρχισε να παίζει μουσική...