[Τελος-Παρελθον] That's my story... Β' μερος

Προηγουμενη Ιστορια:
Ενα ναυαγιο με ξεβρασε στη στερια και με χωρισε απο την ομαδα μου. Επειδη εβρεχε καταρακτωδως βρηκα καταλυμμα σ'αυτη τη σπηλια η οποια κατοικειται απο ιθαγενεις. Αναγκαστηκα περιμενω να σταματησει η βροχη ετσι ωστε να μπορεσω να ψαξω για τους φιλους μου και να συνεχισουμε την αποστολη μας. Εντωμεταξυ διηγουμαι την ιστορια μου στους ιθαγενεις. Στην προηγουμενη ιστορια μου
τους διηγηθηκα για τον παππου μου τον γερο-Jekins τον μηχανικο-κατασκευαστη πλοιων που εχει βγαλει εκατομυρια με αποτελεσμα να ζω με τους γονεις μου μεσα στο βασιλειο αλλα να το σκαω καθε τοσο για να τον επισκεπτομαι στο χωριο εξω απο τον βασιλειο απο ειναι το εργαστηριο του, ωστε να μου διδαξει την τεχνη του και να προπονουμαι με ενα ρομποτ που παιρνει ενεργεια απο εναν
μικροσκοπικο "Κρυσταλλο".





Εχει περασει ενας χρονος. Ειμαι πια 12 χρονων. Μαχομαι με το ρομποτ στο μεγαλυτερο επιπεδο, αλλα με νικαει τις περισσοτερες φορες. Εχω πλεον τις ικανοτητες να κατασκευασω και να εξοπλησω μονος μου ενα πολεμικο πλοιο. Ηταν Δευτερα απογευμα και ημουν στο εργαστηρι και δουλευα οταν ηρθε ενα αγορι σχεδον στην ηλικια μου και φωναξε.
-Καλησπερα... Ειναι κανεις εδω??
-Εδω μεσα, του φωναξα
-Ψαχνω για κατασκευαστη πλοιων. Θελω ενα πειρατικο καραβι.
-Λιγο μικρος δεν εισαι για να το παιζεις πειρατης?
-Ει ειμαι σχεδον οσο και συ και προσεχε πως μου μιλας γιατι...
-Γιατι τι θα κανεις? Θα με χτυπησεις πειρατη?
-Πολυ θρασσος εχεις για να μιλας ετσι σε ενα πειρατη. Ε Λοιπον ναι. Ελα εξω να μετρηθουμε.

Βγηκαμε εξω. Καποια στιγμη Αρχισε να φωναζει κα να τρεχει κατα πανω μου. Με τρεις κινησεις τον ξαπλωσα κατω. σηκωθηκε γρηγορα.
-Ουαου εισαι δυνατος, ειπε χαμογελώντας. Ειμαι ο Tristan. Θελέις να μπεις στο πληρωμα μας?
-Χα χα.. Με λενε Vincent και δεν με ενδιαφερει να μπω στο πληρωμα σου μικρε.
-Μη με λες μικρο, ειμαι 11 χρονων.
-Εγω ειμαι 12, οποτε εισαι μικρος. Τελος παντων, τι κανεις εδω περα?
-Ειμαι μελος των Κοκκινοματηδων. Ειχαμε κατασκηνωσει στο διπλανο νησι οταν οι παληροια πεταξε το καραβι μας στα βραχια τη νυχτα και μερικοι απο μας σκορπιστηκαμε με βαρκες για να βρουμε τεχνιτες.
-Εμεις εδω φτιαχνουμε πλοια αλλα σε προειδοποιω ο παππους μου ηταν πρωην Marine...!
-Ωχ..! Να το αφησουμε τοτε. Θα παω αλλου.
-Χα χα, μην ανυσηχεις δεν υπαρχει προβλημα ο γερο-Jekins θα σας φτιαξει ενα.
-Ο γερο-Jekins? Ο Jekins D. Koul? Με κοιταξε με γουρλωμενα ματια.

-Α τον ξερεις βλεπω...
-Πως γινεται να μην τον ξερω? Ειναι ενας θρυλος! Ναιαι..! Πετυχαμε διανα. Θα στειλω σημερα κιολας γραμμα με γλαρο στον καπετανιο να ερθουνε σ'αυτο το νησι.
-Οκ οπως θες. Και τι θα κανεις μεχρι να ερθουν? Που θα μεινεις?
-Μπορει να κανουν κανα δυο μηνες μεχρι να μαζευτουν και να ερθουν. Οποτε θα ψαξω να βρω στεγη εδω στο χωριο.
-Ενταξει, οταν ερθουν μιλαμε.
5 μερες μετα ο Tristan ξαναηρθε. Φαινοταν εξαντλημενος.
-Vincent...Πειναω. Τελειωσαν τα χρηματα μου και κανενας δεν μου βρισκει δουλεια.
-Εισαι 11 τι δουλεια μπορεις να κανεις?
-Ο,τι και συ! Τι λες να δουλεψω εδω περα?!
-Δεν νομιζω οτι χρειαζεσαι καπου.
-Ελα τωρα σε παρακαλω, ολο και καπου μπορω να βοηθησω...
-Καλα, θα ρωτησω τον γερο-Jekins.

-Αληθεια?! Σ'ευχαριστω πολυ. Α και κατι αλλο... Δεν εχω που να μεινω ειπε χαμογελώντας ξυνοντας το κεφαλι του.
-Ωχου μπελας εισαι. Καλα υποθέτω οτι μπορεις να μεινεις μαζι μου. Αλλα μην πεις τιποτα βλακειες για πειρατες στους γονεις μου. Συμφωνησε και ξεκινησαμε για το σπιτι μια που νυχτωνε
-Ουαου, εισαι πλουσιος... Εισαι απιστευτα πλουσιος...!!! ειπε ενω μπαινεμε στο σπιτι.
-Ποιος ειναι αυτος? ρωτησε αυστηρα η μανα μου.
-Ειναι ενα παιδι που χωριστικε απο τους γονεις του απο το πλοιο σε μια καταιγιδα. Προσφερθηκα να το φιλοξενισω μεχρι να καταφερουν οι γονεις του να βρουν τον δρομο για το νησι μας.
-Και ποιος σου ειπε να καλεις αστεγα και βρωμικα παιδια στο σπιτι μας? Ας μεινει με τον παππου σου.
-Ελα τωρα Αννα ενα παιδακι ειναι, την διεκοψε ο πατερας μου.

-Ωχ καλα, αλλα αν δεν ειναι φρονιμος να ξερετε οτι θα σας διωξω και τους τρεις απο δω μεσα.! Και θα παει και σχολειο!
Οταν η μανα μου ειχε νευρα ουτε ο πατερας μου δεν τολμουσε να της αντιμιλησει κι ας ειχε δικιο
-Σ'ευχαριστω μπαμπα, δεν θα τα εβγαζα περα μονος μου.
-Λοιπον αυτο ειναι το δωματιο μας. Εδω θα κοιμασαι εσυ του ειπα δειχνοντας του το κρεβατι. Τωρα ας κοιμηθουμε γιατι ειναι αργα.
-Το δωματιο σου ειναι μεγαλυτερο και απο το σπιτι που εμενα παλια. Αν και εμενα με τη θεια μου μιας και οι γονεις μου αρρωστησαν και πεθαναν πριν δυο χρονια. Και επειδη η θεια μου ειχε αλλα δυο παιδια και δεν τα εβγαζε περα, πηρα την πρωτοβουλια και ακολουθησα τους πειρατες εδω και ενα χρονο. Ο θειος μου ηταν πειρατης και παντα τον θαυμαζα. Αν ποτε αν τον βρω στις θαλασσες θα του πω να γυρισει πισω γιατι εχει λειψει πολυ στη γυναικα του...

Σταματησε να μιλαει. Τον ειχε παρει ο υπνος. Δεν ξερω γιατι αλλα δεθηκα με τον Tristan. Ηταν σαν τον μικρο αδερφο που ηθελα παντα να εχω. Καποιες στιγμες μου θυμιζε τον εαυτο μου. Το επομενο πρωι πηγαμε στο εργαστηρι μια που δεν ειχαμε σχολειο.
-Εδω θα κανεις οτι σου λεει ο παππους και οτι σου λεω εγω. Μια που εισαι ο μικροτερος και δεν ξερεις τιποτα, δεν θα κανεις κατι αν δεν σε επιβλεπουμε και δεν σου το λεμε! Ενταξει.?
-Μμμ καλα αφεντικο... οτι πεις. ειπε σχεδον ειρωνικα.
-Και προσεξε καλα για να μαθαινεις. Εχεις την δυνατοτητα να μαθεις πως να γινεις μηχανικος απο τους δυο καλυτερους!!! ειπα με περιφανεια. Του φανηκαν ευκολα και εδειχνε να το απολαμβανει αυτο που κανει. Αν και την πρωτη μερα κατεστρεφε οτι επιανε στα χερια του.

-Σταματηστε να δουλευετε. Φωναξε ο παππους. Καλωσοριζω τον καινουριο εκπαιδευομενο μου, Tristan! Τωρα ας πιουμε στη υγεια του! Ο παππους αρχισε να πίνει, χωρις εμας βεβαια. Του αρεσε να πινει αν και δεν το σηκωνε.
-Παππου ειναι πρωι ακομα και ξερεις οτι δεν το σηκωνεις το ποτο.
-Ναι αλλα ειναι ειδικη περιπτωση οποτε, στην υγεια μας!!
Σε δυο ωρες ειχε μεθησει. Αναγκαστηκα να τον κουβαλησω στο σπιτι του. Ο παππους εμενε στο χωριο που ειχε το εργαστηριο. Δεν χρειαζοταν μεγαλυτερο σπιτι ελεγε. Τον εβαλα στο κρεβατι και πριν ξεραθει μου ειπε.
-Εισαι πολυ καλοι παιδι Vincent και καλος μηχανικος, σαν τον αδερφο σου.
-Παππου εισαι τυφλα. Το ξερεις οτι δεν εχω αδερφο...

Αργοτερα που επεστρεψα στο εργαστηρι ειπα στον Tristan καθως τον πηγαινα στην ακτη.
-Ελα να σου δειξω κατι, κοιτα τι εχω εφτιαξει... Ηταν δυο μικρα μονοκαταρτα καραβια περιπου 20 μετρα το καθενα. Παμε να τα δοκιμασουμε!
Ανεβηκαμε πανω στα πλοια.
-Πως ξερεις οτι δεν θα σου παρω το πλοιο και θα φυγω για να βρω το πληρωμα μου? ειναι ακριβως οτι χρειαζομαι μου φωναξε.
-Σε εμπιστευομαι. Μου χαμογελασε. Αλλα για προσπαθησε να απομακρυνθεις αρκετα απο το στερια... Απορρησε και κινηθηκε προς τα
ανοιχτα. Τοτε απο το καραβι του ακουστικε μια εκκωφαντικη σειρηνα
-ΑΑΑΑ τα αφτια μου...!!! Τι στο καλο ειναι αυτο???
-Χα χα χα μια τροποποιηση απο τον παππου μου σε περιπτωση που απομακρυνθω πολυ.
-Και νομιζεις οτι αυτο θα με εκανε να γυσισω πισ......ΟΥΑΑΑΑΑ μπαινουν νερα!! μπαινουν νερα!!! θα βουλιαξω!!!!
-ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ... Απλα ελα προς την στερια...!
-Φιλε μου, ο παππους σου ειναι τρελος!!! Μια τρελη ιδιοφυια καλυτερα!!!

Σε λιγο πισω απο ενα βραχο φανηκε ο Alex με τον Martin με αλλα δυο καραβια?
-Και αυτα εσυ τα εφτιαξες? με ρωτησε.
-Ε ναι, ειμασταν τρεις στην παρεα βλεπεις. Και μολις ηρθες εφτιαξα το 4ο.
-Ε Πειρατες, παραδοθειτε!!! φωναξε ο Martin. Το προσωπο του Tristan φωτησε απο χαρα.
-Δεν θα μας πιασετε ποτε αθλιοι Marines!! και ξεκινησε μια καταδιωξη γυρω απο το νησι.
Ο Tristan μου μιλουσε συνεχεια για την πειρατικη ζωη.
-Εχω μονο ενα χρονο στο πληρωμα αλλα περναω πολυ ωραια. Το πληρωμα με πειραζει συνεχεια επειδη ειμαι ο μικροτερος και μου βαζουν ολες τις δυσκολες δουλειες. Αλλα δεν με ενοχλει, ξερω οτι με συμπαθουνε. Πρεπει να ερθεις και συ μαζι μας!
-Σου ειπα πειρατης δεν γινομαι!
ο Tristan εγινε πια μελος της παρεας, η για να ακριβολογησω, της οικογενειας.

Οι πειρατες όμως δεν φαινοταν οσα γραμματα και να εστελνε ο Tristan και ο καιρος περνουσε προσπαθουσα να τον παρηγορησω ή να τον κανω να ξεχαστει αλλα ματαια. Γνωριζαμε και οι δυο οτι οταν εισαι πειρατης ειναι πολυ πιθανο να σκοτωθεις στη μαχη ή να σε πιασουν οι Marines αλλα ο Tristan ηλπηζε ακομα. Περασαν τρια χρονια και ημασταν στο εργαστηριο μεχρι που ακουσα τον Tristan να φωναζει:
-Οι Κοκκινοματηδες..! Ερχονται οι Κοκκινοματηδες!! Επιτελους ηρθαν για μενα.
Βγηκα εξω και ειδα καμια σαρανταρια πειρατες να πλησιαζουν το εργαστηρι.
-Καπετανιε εφτασες επιτελους!
-Tristan που ειναι το εργαστηρι του Jekins?
-Εδω ειναι καπετανιε αλλα που το ξερεις οτι ειναι του γερο-Je...
-ΠΑΡΤΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ...! φωναξε στο πληρωμα του ο καπετανιος.
-Καπετανιε περιμενε... Αυτοι οι ανθρωποι με πηραν μαζι τους οταν αναγκαστηκα να ερθω εδω περα μονος μου για να ψαξω για πλοιο.
-ΣΚΑΣΕΕΕ!!!

-Νομιζεις οτι χρειαζομασταν καινουριο πλοιο? Δεν σε αντεχαμε πια και θελαμε να σε ξεφορτοθουμε! Οσο και να σε βαζαμε να δουλευεις, οσο και να σε χτυπουσαμε εσυ δεν καταλαβαινες τιποτα. Δεν ξεκολλουσες απο μας. Ετσι αναγκαστηκαμε να σου πουμε ψεμματα για να σηκωθεις και να φυγεις απο το πληρωμα μας. Μονο ετσι μπορεσαμε να σε ξεφορτωθουμε!!
-Οχι....ψεμματα...
-Νομιζεις σε κοροιδευω? Για πηγαινε στην ακτη να δεις το πλοιο μας. Ειναι αθικτο! Εισαι βαρος... Εισαι παρα μονο ενα βαρος και να με ευχαριστεις που δεν σε σκοτωσαμε για να σε ξεφορτωθουμε γιατι δεν ηταν λιγοι απο το πληρωμα μου που θα το εκαναν με χαρα. Τωρα φυγε απο κει αν δεν θες να πεθανεις και συ μαζι. Αντρες! Παρτε τα παντα απο το μαγαζι!
Ο Tristan μπηκε μπροστα στην πορτα.
-Δεν θα σ'αφησω. Σ'αυτους τους ανθρωπους χρωσταω τη ζωη μου. Χρωσταω τα παντα!!

ΜΠΑΜ...

Δεν πιστευα στα ματια μου και στα αυτια μου. Ο ηχος απο το οπλο εκανε την καρδια μου να σταματησει.
-TRISTAAAAAN...! φωναξα. Τον ειχε πυροβολησει ενα μελος του πληρωματος.
-Καπετανιε ειπες αν μπει στη μεση να τον ξεφορτωθουμε.
-Ας ειναι. ειπε ο καπετανιος με απαθεια.
Ετρεξα προς το μερος του.
-Tristan, Tristan μιλησε μου.
-Αν βρεις τον Tigerlan πες του να γυρισει σπιτι... ειπε δακρυζοντας και προσπαθώντας να χαμογελασει λιγο πριν ξεψυχισει.
Ο Tristan ηταν πλεον νεκρος στα χερια μου.
Ολα οσα νομιζε ο Tristan για τους πειρατες ηταν μια απατη. Και μιλουσε με τα καλυτερα λογια γι αυτους. Το μυαλο μου θολωσε. Εβγαλα ενα κατσαβιδι που ειχα στη ζωνη και ετρεξα ουρλιαζοντας προς τον τυπο που πυροβολησε τον Tristan. Του το καρφωσα στο κεφαλι. Επεσε νεκρος.
-Πιαστε τον!! Ειπε ο καπετανιος και αρχισαν ολοι να τρεχουν κατα πανω μου. Αποφευγω τον πρωτον και του ριχνω μια μπουνια, ριχνω μια κλοτσια σε εναν αλλον, εριχνα μπουνιες και κλοτσιες χωρις να καταλαβαινω. Στο εδαφος ηταν τεσσερις και συνεχιζα. Καποιος με πυροβολισε
στο ποδι. Προσπαθω να συνεχισω όμως ερχονται συνεχεια. Το σωμα μου πλεον δεν μπορει να συμβαδισει με τα νευρα μου μεχρι που καποιος με χτυπησε στο κεφαλι με ενα αμβλυ αντικειμενο. Ροπαλο πρεπει να ηταν. Το τελευταιο που βλεπω ειναι το αιμα απο το κεφαλι μου να μου καλυπτει το ματι και τους πειρατες που εμειναν να τρεχουν προς το εργαστηρι...

Ξυπνησα μετα απο δυο-τρεις ωρες με απιστευτο πονοκεφαλο. Το εργαστηριο του παππου μου καιγοταν. Ετρεξα προς τα μεσα για να τον βρω. Ηταν διαλυμμενο. Τα περισσοτερα αντικειμενα και οι εφευρεσεις του ειχαν κλαπει απο τους πειρατες. Σε μια ακρη ειδα κατι που με σημαδεψε. Ενα χερι και ενα ποδι κομμενα. Εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου. Αναγνωρισα στα μελη τα ρουχα του παππου μου. Βγηκα εξω για να μην παθω ασφιξια απο τους καπνους και επεσα στα γονατα κλαιγοντας. Με πλησιασε ενας γειτονας.
-Τι του εκαναν? τον ρωτησα?
-Δεν ειμαι σιγουρος. Παντως το μονο που ειδα ηταν να ριχνουν με κανονια μεσα στο μαγαζι. Ετσι μαλλον θα σκοτωθηκε ο παππους. Γι 'αυτο εμεινε μονο οτι εμεινε. Ξαφνικα ειδα ειδα φωτιες να ερχονται απο το βασιλειο. Εφυγα οσο πιο γρηγορα μπορουσα να τρεξω. Μολις εφτασα εκει ειδα παρα πολλα σπιτια να καιγονται και να εχουν λεηλατηθει. Μαζι και το δικο μου. Τη στιγμη που εφτασα ειδα να βγαζουν νεκρους απο το σπιτι μου τους δυο γονεις μου. Δεν αντεξα. Η ψυχολογικη και η σωματικη εξαντληση με εκαναν να καταρευσω. Λιποθυμισα.

Ξυπνησα μια μερα μετα στο νοσοκομειο. Παρακαλούσα να ητανε ενας εφιαλτης αυτο αλλα οι πληγες μου το διεψευδαν. Διπλα μου ηταν ο Alex.
-Ξυπνησες?
-Ειναι νεκροι. Ειναι ολοι τους νεκροι. Δεν μιλησε. Δεν θα μπορουσε καποιος να πει οτιδηποτε σε τετοια περιπτωση.
-Εμεις θα ειμαστε παντα εδω για σενα, ειπε.
Αυριο θα ηταν η κηδεια τους. Θαψαμε οτι απεμεινε απο αυτους. Δεν σταματησα να κλαιω κατα τη διαρκεια της κηδειας. Ητανε παρον σχεδον ολοκληρο το χωριο. Αν και η επιδρομη των πειρατων ηταν καταστροφικη δεν ειχαμε πολλους σκοτωμους σαν νησι. Οταν τελειωσαν ολα πηγα στο εργαστηρι. Ηταν ολα καμμενα. Πηγα στο υπογειο να δω μηπως σωθηκε κατι. Βρηκα το ρομποτ ανοιχτο και τον "Κρυσταλλο" να λειπει. Ωστε γι'αυτο εγιναν ολα... σκεφτηκα. Για ενα μικρο κομματακι κρυσταλο. Χμφ...

Οι επομενες μερες ηταν βασανιστικες. Το ανοιγμα της διαθηκης ηταν σαν να μου εξυνε τις πληγες. Ολα τα αφηναν σε μενα μολις κλεισω τα 21. Ε και? Ποιο το νοημα πια? Μεχρι τοτε θα επρεπε να βρισκομαι στο ορφανοτροφειο. Μεχρι τα 18 τουλαχιστον ή μεχρι καποιος να παρει την επιμελεια μου. Πολλοι θα θελησουν να με υοθετισουν. Πολλοι θα θελησουν ενα μεριδιο απο τα λεφτα που κληρονομισα.Αν μπορουσα θα τα εδινα ολα για να σβηστει αυτο που μου συνεβει. Αλλα δεν θα κανω σε κανεναν τη χαρη. Θα αντεξω μερικα χρονια και θα βγω στη θαλασσα να κυνηγησω αυτους που μου κατεστρεψαν τη ζωη. Οι ανθρωποι απο την προνοια δεν αργησαν να με βρουν και να με παρουν στο ορφανοτροφειο. Θα μπορουσα καλλιστα να τα αρνηθω ολα και να σηκωθω και να φυγω. Δεν νομιζω οτι θα μπορουσε καποιος να με σταματησει. Αλλα δεν αντεδρασα. Αυτο θα ηθελαν οι γονεις μου για μενα. Τους το χρωσταω σαν μια τελευταια χαρη.

ΤΕΛΟΣ Β' ΜΕΡΟΥΣ
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΙΤΛΟ:
CRISIS CORE Α' ΜΕΡΟΣ. (Συνεχεια στο Παρελθον)

Όνομα:Vincent D. Koul
Haki Points: -
Player of the Month Points: 6
Beli: 20.000 + 3.000(Παρελθόν)
Bounty/Fame Points:
Παρατηρήσεις:Χρειάζεται να κάνεις μεγαλύτερα πόστ και να κάνεις καλύτερες περιγραφές στα πόστ σου.Η ιστορία ήταν μια χαρά.