[Τέλος]Αιματοχυσία στην Shell town Β΄μέρος:Η είσοδος στη βάση και η μάχη με τον morgan

Περίληψη του μέρους Ά

Έφτασα σε ένα άγνωστο για μένα νησί.Με το που πάτησα το πόδι μου στο νησί έσωσα έναν γέρο από κάποιους ανθρωπους που τον κυνηγούσαν και αργότερα ο γέροντας εξαφανίστηκε.Έφτασα στην πόλη όπου σε ένα bar γνώρισα τη rikika και την κόρη της ,την Rika.Μου έιπε που ακριβώς βρισκόμουν και μου εξήγησε την κατάσταση που επικρατούσε στο νησί και για τον morgan που εξουσίαζε με σιδηρά γροθιά,στην προκειμένη περίπτωση σιδερένιο τσεκούρι.Απόφασισα να τη βοηθήσω αλλά με κάποιον τρόπο έπρεπε να μάθω που ακριβώς βρισκόταν η βάση του.Και έτσι λοιπόν έθεσα το σχέδιό μου σε εφαρμογή.

Τέλος περίληψης

Όλοι με κοιτούσαν με απορία.Από τη μία πλευρά η rikika δεν πίστευε στα μάτια της.Την είχα διαβεβαιώσει πως ήξερα τι κάνω όμως μετά από αυτό λογικό ήταν να χε αμφιβολίες.Οι marines από την άλλη δεν είχαν εκπλαγεί τόσο πολύ όμως δεν περίμεναν να παραιτηθώ τόσο εύκολα.Παρόλα αυτά με πλησίασαν και μου πήραν το σπαθί.Έιχαν μείνει εφτά από τους δέκα ο ένας όμως είχε κομμένο χερί (Μα ποιος κακός άνθρωπος μπορεί να του το χε κόψει? )
-Σιχαμερό σκουλήκι!Έπρεπε να σε σκοτώσουμε εδώ και τώρα!Δυστυχώς όμως η μοίρα σου θα ναι ακόμα χειρότερη.Θα αφήσουμε την τύχη σου στον captain morgan.
Ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό μου

Με τα ξίφη τους πάντα στραμμένα προς το μέρος μου με οδήγησαν έξω από το κτήριο.Φεύγοντας γύρισα το κεφάλι μου και έκλεισα το μάτι στην Rikika.Για άλλη μια φορά σάστισε με τη συμπεριφορά μου.
-Τελικά είτε τρελός είσαι ή πολύ γενναίος μου είπε καθώς οι marines με τραβούσαν
-Μάλλον και τα δύο! είπα χαμογελώντας
-Συγγνώμη αν διακόπτουμε το διάλογο σας,αλλά έχουμε δρόμο μπροστά μας. Είπε ειρωνικά ο άνδρας που προ ολίγου του έκοψα το χέρι
-ΕΣΥ ΣΚΑΣΕ ! Εκτός αν θες να ακολουθήσει και το δεύτερο σου χέρι
Με κλότσησε δυνατά στο στομάχι και μετά με χτύπησε στο σαγόνι.
-Αυτό ειναι το καλύτερο σου? είπα γελώντας
-Άθλιο σκουλίκι!Θα σε σκοτώσω εδώ και τώρα!
Πήγε να βγάλει το σπαθί του αλλά τον σταμάτησαν οι υπόλοιποι.Λέγοντας ότι δεν πρέπει να παρασυρθούν γιατι θα βρουν τον μπελά τους από τον Morgan.Ο άνδρας χλώμιασε και σταμάτησε.
-Πάρε τα πόδια σου.Έχουμε δρόμο μπροστά μας.Η επόμενη κλοτσιά θα ναι πιο δυνατή
-Θα το διασκεδάσω μαζί σας παιδιά μόλις τελειώσει όλο αυτό.Θα περάσουμε όλοι τέλεια! είπα ειρωνικά
-Νομίζω σου είπαμε να σκάσεις...
Και μόνο που τους έβλεπα αηδίαζα.Ήθελα να τους σκοτώσω εδώ και τώρα.Από την άλλη όμως δεν ήθελα να πάρω και άλλες ζωές στην πλάτη μου.Θα αποφασίσω μόλις φτάσουμε στη βάση σκέφτηκα.Αν μη τι άλλο για αυτό παριστάνω ότι με πιάσανε.Το βούλωσα και τους ακολούθησα χωρίς άλλα λόγια,τουλάχιστον για την ώρα

Προχωρούσαμε μέσα από την πόλη.Ο κόσμος είχε πλέον βγει στους δρόμους και με κοίταζε με απορία.Στα βλέμματά του όμως διέκρινα φρίκη.Τη φρίκη που ένιωθαν όταν έβλεπαν αυτούς τους marines.Που τους τρομοκρατούσαν συνεχώς,αναγκασμένοι ή όχι.Με κοίταζαν όλοι τρομαγμένοι λες και ανησυχούσαν για τη μοίρα μου.Ήθελα τόσο να σηκωθώ και να ουρλιάξω πως δεν ήμουν εγώ αυτός για τον οποίο έπρεπε να ανησυχούν.Παρόλα αυτά συγκράτησα τον εαυτό μου καθώς κάτι τέτοιο θα ταν μοιραίο για το σχέδιο μου.
-Θα έρθει η ώρα σκέφτηκα.Αυτοί πρώτα και μετά ο αρχηγός τους.Τότε θα μπορώ να επιστρέψω και να τους μεταφέρω τα νέα.Όλα στον καιρό τους όμως,δεν έχω κανένα λόγο να βιάζομαι.
Βγήκαμε από την πόλη και συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε το λοφάκι από το οποίο είχαμε έρθει πριν.Αναρωτήθηκα πόσο δρόμο να χουμε ακόμα,δεν θα άντεχα για πολύ ακόμα.Είχαν συνέχεια τα σπαθιά τους σε απόσταση αναπνοής από εμένα όμως δεν μου είχαν περάσει χειροπέδες ή κάποιο περιοριστικό μέσο.Με είχαν υποτιμήσει κατά πολύ και αυτό θα με ευνοούσε σε μεγάλο βαθμό αργότερα.Περπατούσαμε για αρκετή ώρα.Κανείς δεν μιλούσε.
Παράξενο...Πίστευα πως δεν θα έχαναν την ευκαιρία να το παίξουν νταήδες σε μένα.Πολύ παράξενο
Σταμάτησα απότομα τις σκέψεις μου.Η ομάδα μου σταμάτησε.Κάτι μου θύμιζε αυτό το μέρος αλλά εκείνη τη στιγμή μου διέφευγε.Γυρίσαμε επιτόπου και με έσπρωξαν προς το δάσος.Δίστασα για λίγο και δεν προχώρησα
-Τι έγινε δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου?Δεν περίμενα κάτι περισσότερο από ένα απόβρασμα.Περπάτα όσο μπορείς τώρα γιατί δεν θα έχεις την ευκαιρία να ξαναπάς βολτίτσα στο μέλλον.
-Αυτές τις φοβερές ατάκες τις σημειώνεις για να μην της ξεχνάς?
-Σκάσε σκουλήκι!Με χτύπησε με δύναμη στο στομάχι και έφτυσα λίγο αίμα.
Πάνε φιρί φιρί να τελειώνουν μια ώρα νωρίτερα....

Προχωρούσαμε μέσα από την πόλη.Ο κόσμος είχε πλέον βγει στους δρόμους και με κοίταζε με απορία.Στα βλέμματά του όμως διέκρινα φρίκη.Τη φρίκη που ένιωθαν όταν έβλεπαν αυτούς τους marines.Που τους τρομοκρατούσαν συνεχώς,αναγκασμένοι ή όχι.Με κοίταζαν όλοι τρομαγμένοι λες και ανησυχούσαν για τη μοίρα μου.Ήθελα τόσο να σηκωθώ και να ουρλιάξω πως δεν ήμουν εγώ αυτός για τον οποίο έπρεπε να ανησυχούν.Παρόλα αυτά συγκράτησα τον εαυτό μου καθώς κάτι τέτοιο θα ταν μοιραίο για το σχέδιο μου.
-Θα έρθει η ώρα σκέφτηκα.Αυτοί πρώτα και μετά ο αρχηγός τους.Τότε θα μπορώ να επιστρέψω και να τους μεταφέρω τα νέα.Όλα στον καιρό τους όμως,δεν έχω κανένα λόγο να βιάζομαι.
Βγήκαμε από την πόλη και συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε το λοφάκι από το οποίο είχαμε έρθει πριν.Αναρωτήθηκα πόσο δρόμο να χουμε ακόμα,δεν θα άντεχα για πολύ ακόμα.Είχαν συνέχεια τα σπαθιά τους σε απόσταση αναπνοής από εμένα όμως δεν μου είχαν περάσει χειροπέδες ή κάποιο περιοριστικό μέσο.Με είχαν υποτιμήσει κατά πολύ και αυτό θα με ευνοούσε σε μεγάλο βαθμό αργότερα.Περπατούσαμε για αρκετή ώρα.Κανείς δεν μιλούσε.
Παράξενο...Πίστευα πως δεν θα έχαναν την ευκαιρία να το παίξουν νταήδες σε μένα.Πολύ παράξενο
Σταμάτησα απότομα τις σκέψεις μου.Η ομάδα μου σταμάτησε.Κάτι μου θύμιζε αυτό το μέρος αλλά εκείνη τη στιγμή μου διέφευγε.Γυρίσαμε επιτόπου και με έσπρωξαν προς το δάσος.Δίστασα για λίγο και δεν προχώρησα
-Τι έγινε δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου?Δεν περίμενα κάτι περισσότερο από ένα απόβρασμα.Περπάτα όσο μπορείς τώρα γιατί δεν θα έχεις την ευκαιρία να ξαναπάς βολτίτσα στο μέλλον.
-Αυτές τις φοβερές ατάκες τις σημειώνεις για να μην της ξεχνάς?
-Σκάσε σκουλήκι!Με χτύπησε με δύναμη στο στομάχι και έφτυσα λίγο αίμα.
Πάνε φιρί φιρί να τελειώνουν μια ώρα νωρίτερα....

Προχωρούσαμε βαθύτερα μέσα στο δάσος.Παραδόξως επικρατούσε πολλή ησυχία,υπερβολικά πολλή.Το μέρος συνέχιζε να μου φέρνει εικόνες στο μυαλό.Κάτι μου θύμιζε αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω.Ήταν πολύ δύσκολο να θυμηθώ,η βλάστηση ήταν πολύ πυκνή για να έχω έστω και την παραμικρή ιδέα για την κατεύθυνση που ακολουθούσαμε.Στο βάθος του μονοπατιού διέκρινα μια άπλα,ένα ξέφωτο.
Λογικά θα σταματήσουμε λίγο εκεί σκέφτηκα.Δεν μπορεί να μαι μακριά απο τη βάση,ίσως είναι καλύτερα να τους ξεφορτωθώ εδώ και τώρα αυτούς τους ενοχλητικούς
Απορροφημένος δεν συνηδειτοποίησα το για πότε μπηκαμε στο ξέφωτο και επίσης δεν πρόλαβα να δω τα άψυχα σώματα τριών ανδρών στο έδαφος.Η φωνή του marine μου έκοψε την ανάσα.
-Τι???Ποιος μπορεί να το έκανε αυτό?Ποιος θα ερχόταν τόσο βαθειά στο δάσος?Αν το μάθει αυτό ο morgan θα...θα....
Είχα παγώσει.Ήξερα ότι κάτι μου θύμιζε όλο αυτό το μέρος και να γιατί.Εδώ έσωσα τον γέροντα όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου στο νησί.Εγώ σκότωσα αυτούς τους άνδρες.Τόσην ώρα μετά, η μυρωδιά του αίματος και των πτωμάτων τους είχε περιπλανηθεί στον αέρα.Ήταν ανυπόφορη.Στο πρόσωπό μου σχηματίστηκε ένας μορφασμός φρίκης βλέποντας ο θέαμα.
Δεν έχω δισταγμούς να σκοτώνω κάποιον όταν χρειάζεται.Δεν το σκέφτομαι δεύτερη φορά,αλλά το θέαμα είναι όντως αβάσταχτο...
Ένας από τους marines παρατήρησε την αντίδρασή μου.
-ΕΣΥ?Εσύ κρύβεσαι πίσω από αυτό!ΜΙΛΑ!Εσύ το έκανες,ΕΣΥ! Ουρλιάζοντας τράβηξε το σπαθί του και το σήκωσε πάνω από το κεφάλι μου.Δεν κατάλαβα τι τον πείραξε τόσο.Υπέθεσα πως θα ήταν κάποιος που γνώριζε ή κάτι τέτοιο.Δεν είχα όμως για απορίες.Έιχε έρθει η ώρα να απαλλαγώ από τα περιττά βάρη.

Η λεπίδα κατέβαινε με ταχύτητα προς τον λαιμό μου.Έπρεπε να κινηθώ όσο πιο γρήογρα μπορούσα.Έσκυψα αποφεύγοντας το χτύπημα του και κλοτσώντας τον άνδρα που μου κράταγε τα χέρια με δύναμη στο καλάμι.Άκουσα τον ήχο του οστού που συνθλίβεται και την επόμενη στιγμή ο άνδρας έχασε την ισορροπία του και έπεσε στο έδαφος.Έπεσα πάλι στο πλάι για να αποφύγω άλλο ένα χτύπημα.Έπρεπε να πιάσω το σπαθί μου πάση θυσία.Οι υπόλοιποι marines έτρεξαν προς το μέρος μου ενώ εγώ ακόμα απέφευγα τα χτυπήματα του πρώτου μου εχθρού.
-ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ!!!!!!! ούρλιαξα και με δύναμη τον κλότσησα στο πλευρό.Η λαβή του χαλάρωσε και το ξίφος του έπεσε από το χέρι.Το έπιασα και τον χτύπησα με δύναμη στο πίσω μέρος του λαιμου.
Δύο κάτω,μένουν τέσσερις και φυσικά ο κουλοχέρης Οι υπόλοιποι με κύκλωσαν όμως τώρα μπρούσα να αμυνθώ.Ένας από αυτούς έιχε δεμένο στη ζώνη του το katana μου.Ο πρώτος στόχος βρέθηκε!Έσκυψα όσο πιο χαμηλά μπορούσα πιάνοντας με το αριστερό μου χέρι λίγο χώμα και κρατώντας στο δεξί το ξίφος που πήρα από τον marine προ ολίγου.Βούτηξα με δύναμη προς τα μπροστά πετώντας το χώμα στα μάτια τους ώστε να περιορίσω κατά κάποιον τρόπο τις επιθέσεις τους.Κατόπιν όρμηξα στον τύπο που έιχε το σπαθί μου.Τον κάρφωσα στη μέση κόβοντας του την ζώνη και τραβώντας τη λεπίδα προς τα πάνω δημιουργώντας του μια τεράστια πληγή.Έπιασα το σπαθί μου και έκανα δύο βήματα πίσω.Ο κρότος ενός πυροβολισμού με διέκοψε.Από τον ώμο μου ανάβλυζε αίμα.Χτυπήθηκα,αλλά ευτυχώς δεν ήταν κάτι το σοβαρό.Έπρεπε όμως να σκοτώσω πάση θυσία τον άνδρα που κρατούσε το όπλο,τον άνδρα με το ένα μόνο χέρι.Ο επόμενος πυροβολισμός μπορεί να ήταν μοιραίος.

Σήκωσα και τα δυο ξίφη στο ύψος των ώμων μου.Έπειτα έτρεξα όσο πιο γρήγορα μπορούσα προς το μέρος τους.Έπεσε και δεύτερος πυροβλισμός αλλά αυτή τη φορά η τύχη ήταν με το μέρος μου.Όταν έφτασα μπροστά τους χρησιμοποίησα την ίδια τεχνική που χρησιμοποιώ και στη Shadow Assault.Εξαφανίστηκα από το οπτικό τους πεδίο και βρέθηκα πίσω τους.Η κάνη του πιστολιού όμως παρέμεινε πάνω μου,κινήθηκα πάλι αμέσως με τον ίδιο τρόπο κάνοντας τον να αστοχήσει και να πετύχει έναν από τους συμμάχους του πίσω μου ρίχνοντας τον νεκρό στο έδαφος.Αμέσως μετά ήμουν σε απόσταση αναπνοής.Με ένα γρήγορο κόψιμο το πιστόλι του έπεσε στο έδαφος μαζί με το χέρι που το κρατούσε.Ο άντρας σοκαρισμένος έπεσε κάτω και σφάδαζε από τον πόνο και την αιμορραγία.Χωρίς κανένα χέρι πλέον ήταν μηδενική απειλή.Οι υπόλοιποι με κοίταζαν σε κατάσταση σοκ.
-Τι είσαι?....Πως μπορεί κάποιος να κινείται τόσο γρήγορα?Πως είναι δυνατόν.Είσαι μόνο ένας άνδρας. Ο τρόμος ανέβλυζε στα πρόσωπά τους.Με κοιτούσαν λες και έβλεπαν τέρας.Αυτό το βλέμμα μου θύμισε για άλλη μια φορά αυτό το σκοτεινό χαμόγελο.Μπορεί να το χα σβήσει αλλά ακόμα με στοίχειωνε.
Τέρας?Αυτό έχω γίνει?Αυτό που μίσησα έχω αρχίσει να το αντιπροσωπευώ?Στα αλήθεια έχω γίνει ένας δολοφόνος χωρίς αισθήματα? Ο δισταγμός όμως δεν κράτησε για πολύ.Αμέσως θυμήθηκα τις υποσχέσεις που έδωσα και τους όρκους που πηρα.Αυτοί οι άνθρωποι ήταν οι εχθροί μου δεν έπρεπε να κρατηθώ πίσω.
-Τέρας?Εγώ θαρρείς έιμαι το τέρας?Τέρατα δεν είναι αυτοί που μάχονται.Τέρατα είναι αυτοι που καταπιέζουν,αυτοί που εξαναγκάζουν και απειλούν.ΤΕΡΑΤΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΕΣΕΙΣ.Που σο όνομα της δικαιοσύνης σας σκοτώνετε αθώους ανθρώπους. Είχαν χλωμιάσει ακόμα περισσότερο.Οι τρεις τους με κοίταζαν παγωμένοι με τα μάτια ορθάνοιχτα.
-Εγώ δεν είμαι τέρας.Είμαι επαναστάτης.Εσείς είστε τα τέρατα,εγώ απλά...Είμαι ο κυνηγός
-
-Shadow Assault...

Τράβηξα το σπαθί μου από το σώμα του τελευταίου marine ο οποίος έπεσε στο έδαφος νεκρός.Έσκυψα και σκούπισα στο χορτάρι το αίμα από το σπαθί μου.Το πράσινο δεν ήταν πλεόν το κυρίαρχο χρώμα.Το κόκκινο υπερτερούσε καθώς το μέρος είχε μετατραπεί σε νεκροταφείο.Έριξα ακόμα μια ματιά στα πτώματα των στρατιωτών και προσπάθησα να φύγω από το μέρος.Μια φωνή όμως με διέκοψε.
-Στάσου! Γύρισα και είδα τον άνδρα με τα κομμένα χέρια να μου μιλαέι.
Μη με αφήνεις εδώ.Σκότωσε με σε παρακαλώ,ο πόνος...ο πόνος είναι αφόρητος.
Μπορεί να μην ήταν ακόμα νεκρός αλλά σε λίγο θα πέθαινε από αιμορραγία.Έκοψα ένα κομμάτι από το ρούχο μου και τον πλησίασα.Όταν έφτασα στο μέρος του έδεσα σφιχτά την πληγή του προσπαθώντας να περιορίσω την απώλεια του σε αίμα.
-Μα.....ΜΑ ΓΙΑΤΙ?Γιατί με σώζεις?ΔΕΝ ΣΟΥ ΖΗΤΑΩ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΩ ΕΤΣΙ!ΣΚΟΤΩΣΕ ΜΕ!!!!
Δεν παρατήρησα φόβο στα μάτια του.Αντιθέτως παρατήρησα σιγουριά και αυτό με εξέπληξε ακόμα περισσότερο.
-Μην μπερδεύεις τα πράγματα.Δεν ήρθα εδώ για να σκοτώσω εσάς.Τα πράγματα μπορεί να χαν πάρει διαφορετική τροπή.Ο στόχος μου είναι ο καπετάνιος σου.Οι υπόλοιπες είναι παράπλευρες απώλειες.
-Τον captain morgan ?Ειλικρινά θες να τα βάλεις με τον captain morgan?Είσαι είτε πολύ γενναίος είτε πολύ τρελός....
-Δεύτερη φορά που το ακούω αυτό σήμερα... Τον σήκωσα όρθιο και τον βοήθησα να περπατήσει Δεν με βοηθάς καθόλου νεκρός.Εσύ φίλε μου,θα μου υποδείξεις το δρόμο για τη βάση...

Δεν φάνηκε να με παίρνει καθόλου στα σοβαρά.Αντιθέτως μου χαμογέλασε και με κοίταξε σαν να με λυπόταν.
-Και γιατί να το κάνω αυτό?Όπως σου είπα δεν φοβάμαι να πεθάνω Είχε πάντα το ίδιο χαμόγελο στα χείλη του.Ένα γνώριμο πρόσωπο μου ρθε στο μυαλό αλλά έδιωξα αμέσως την ανάμνηση.Η στάση του για έναν άνδρα διαμελισμένο και καταξεσκισμένο ήταν αξιοθαύμαστη.
-Πως ονομάζεσαι?
-Το όνομά μου δεν είναι μια πληροφορία που είμαι υποχρεωμένος να σου δώσω.Δεν θα υποκύψω στις απειλές σου να με σκοτώσεις.
-Μα δεν θα σε σκοτώσω.Τουλάχιστον όχι αμέσως,πρώτα θα σου κόψω και τα πόδια αργά και βασανιστηκά και θα σε αφήσω να πνιγείς στη πισίνα του αίματός σου.Θαυμάζω τη στάση σου,αλλά εδώ δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να παριστάνεις τον ήρωα.Ο σκοπός μου είναι να αφανίσω αυτό τον τύραννο.Ξέρω πως αν και δεν το παραδέχεσαι θες και συ το ίδιο.
-Δεν έχεις ιδέα τι θέλω...
-Λέω να μην ξεγράψεις τη ζωή σου.Τα κοψίματα σου είναι καθαρά.Αν αποφασίσεις ότι θες να ζήσεις,μπορεί και να μη χάσεις τα χέρια σου οριστικά.Αν με βοηθήσεις και μετά βιαστείς να δεις έναν γιατρό μπορεί και να ναι σε θέση να στα ράψει.Αλλά αν η πληγές σου μολυνθούν δεν θα χει κανένα νόημα.Εγώ θα σταθώ απέναντι στον καπετάνιο σου ούτως ή άλλος.Απλά με τη βοήθεια σου,πολλές ζωές που είναι αθώεες δεν θα ενεπλακούν σε αυτό.Εσύ αποφασίζεις.
Έμεινε λίγο ακίνητος και με κοίταζε.Μετά από λίγο ψέλισε με δυσκολία :
-Απορώ με τον εαυτό μου...Πολύ καλά.Αν θες βοήθεια θα την έχεις.

Προχώρησε πρώτος και εγώ ακολουθούσα μέσα στο δάσος.Στρίψαμε πολλές φορές και πήραμε πολλα διαφορετικά μονοπάτια.
Αν ερχόμουν μόνος δεν θα βρισκα με τίποτα το δρόμο σκέφτηκα.
Μετά από αρκετό περπάτημα ένα επιβλητικό οικοδόμημα πρόβαλλε μπροστά μας.Η βαση 153...
-Όπως σου υποσχέθηκα σε έφερα στη βάση...Ήρθε η δικιά σου σειρά να κρατήσεις την υπόσχεσή σου.
-Πάντα κρατάω το λόγο μου.Είσαι ελευθερος να φύγεις.Αν και ακόμα δεν μου απάντησες.Ποιο είναι το όνομά σου?
-Acab...Την επόμερη φορά που θα συναντηθούμε δεν θα έχει αλλάξει τίποτα.Πάλι θα προσπαθήσω να σε σκοτώσω.Μη νομίζεις ότι επειδή με αφήνεις να ζήσω θα σβήσεις την οργή μου
-Ποτέ μου δεν έιπα κάτι τέτοιο.Καλή τύχη acab.Θα τα πούμε σύντομα
Δεν μίλησε,απλά απομακρύνθηκε και εξαφανίστηκε μέσα στο μονοπάτι από το οποίο είχαμε έρθει.Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τα κατάφερνε μέχρι την πόλη.Θα βρισκε το τέλος του κάπου στη πορεία.Είχε χάσει πολύ αίμα.Κοίταξα πάλι τη βάση μπροστά μου.
Πρέπει να υπάρχουν εκατοντάδες marines εκεί μέσα.Θα είναι δύσκολο να μπω χωρίς να με εντοπίσουν
Έριξα μια ματιά στο μέρος γύρω για κάτι που θα μπορούσε να με βοηθήσει.Μετά από εκτενή έρευνα,επιτέλους στο μυαλό μου εμφανίστηκε κάποιο σχέδιο.Δεν άργησα να το βάλω σε εφαρμογή.

Για να φτάσω στον morgan έπρεπε να ποφύγω τις μάχες πρόσωπο με πρόσωπο μέσα στη βάση.Έπρεπε να κρατήσω το χαμηλότερο δυνατόν προφίλ.Προχώρησα αθόρυβα προς την πύλη και παρατήρησα τη φρουρά της εισόδου.Μέτρησα πέντε άτομα να στέκονται στην εξωτερική πύλη και άλλα δύο στην εσωτερική.Σκαρφάλωσα το τείχος από ένα απόμερο σημείο και ξεγλίστρησα από τους πρώτους φρουρούς αναίμακτα,δεν θα μπορούσα να κάνω το ίδο όμως και με τους άλλους.Τους πλησίασα όσο περισσότερο μπορούσα όσο ήμουν εκτός του οπτικού τους πεδίου.Σήκωσα μια μεγάλη πέτρα από το έδαφος και ετοιμάστηκα.Την πέταξα με δύναμη στο κεφάλι του ενός και έτρεξα προς τον δεύτερο άνδρα ο οποίος δεν είχε καταλάβει ακόμα τι γινόταν.Τον χτύπησα με τη λαβή του σπαθιού μου και έριξα και αυτόν αναίσθητο δίπλα στον άλλον.Εκείνη τη στιγμή βρέθηκα σε μεγάλο δίλημμα.Αν δεν τους σκότωνα αργά ή γρήγορα θα συνέρχοταν και τότε ολόκληρη η βάση θα με κυνηγούσε.Αν όμως τους σκότωνα θα ταν άλλες δύο ζωές που δεν ήταν ανάγκη να χαθούν.
Υποθέτω πως θα πρέπει να ξεμπερδεύω με τον morgan όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Έσκυψα και έψαξα τα σώματά τους για οτιδήποτε έμοιαζε με κλειδί.Δεν βρήκα τίποτα και απογοητεύτηκα.
Τώρα πως μπαίνω μέσα ?
Έσπρωξα απαλά την πόρτα και αυτή παραδόξως άνοιξε.
-Πλάκα μου κάνεις αναφώνησα, Είναι ανοιχτή ?!
Άφησα πίσω μου τους αναίσθητους φρουρούς και μπήκα στο κτήριο.

Ευτυχώς για μένα ο διάδρομος ήταν άδειος και τον διάβηκα χωρίς δυσκολίες.Φτάνοντας στο τέλος του είδα μια μεγάλη σκάλα.
Ο captain morgan λογικά θα βρίσκεται στον τελευταίο όροφο
Ανέβηκα τη σκάλα και προς έκπληξή μου και ο επόμενος χώρος ήταν άδειος.
Που είναι όλοι?Υποτίθεται πως πρέπει να υπάρχουν ντουζίνες από marines εδώ μέσα.Το μέρος είναι άδειο ?!
Οι σκέψεις μου διακόπηκαν από ένα θόρυβο στις σκάλες.Κρύφτηκα γρήγορα και είδα πολλούς άνδρες να κατεβαίνουν στο διάδρομο.Από τι κατάλαβα βρίσκονταν στον τρίτο όροφο όλοι τους.Είχα σταθεί τυχερός που μπόρεσα να φτάσω ως εκεί χωρίς δυσκολίες,τα δύσκολα όμως τώρα άρχιζαν.Πως θα μπορούσα να περάσω απαρατήρητος από έναν όροφο γεμάτο από marines?Περίμενα υπομονετικά να φύγουν όσοι κατέβηκαν σε αυτόν τον όροφο και ύστερα βγήκα στο διάδρομο.Τον δίεσχισα και στο τέλος βρήκα πάλι μια σκάλα.
Αν την ανεβώ θα βρεθώ πρόσωπο με πρόσωπο με πόσους αντιπάλους,δεν μπορώ να το ρισκάρω...Πρέπει να βρω άλλον τρόπο
Στα δεξία μου υπήρχε ένα δωμάτιο.Χωρίς να χω άλλες επιλογές μπήκα μέσα και για καή μου τύχη υπήρχε ένα μπαλκόνι με μια ανεμόσκαλα που οδηγούσε στον επόμενο και τελευταίο όροφο.Εκεί θα έβρισκα αυτόν που αναζητούσα.Ανέβηκα τη σκάλα προσέχοντας ιδιαίτερα μη με δει κάνας φρουρός από την πύλη.Όταν επιτέλους έφτασα στο τέλος της σκαρφάλωσα στο μπαλκόνι και μπήκα μέσα στο άδειο δωμάτιο

ροχώρησα όσο πιο προσεχτικά μπορούσα.Όπως περίμενα όμως ο όροφος ήταν γεμάτος.Γύρισα πίσω στο σημείο που μπήκα μέσα στο κτήριο και περπάτησα προσεχτικά πάνω στο κράσπεδο.
Σε ένα από αυτά τα δωμάτια θα είναι,μόλις το βρω μπαίνω μέσα.
Πέρασα πολλα άδεια δωμάτια αλλά και πολλά γεμάτα αλλά σε κανένα δεν είχα δει τον morgan.Εκείνη τη στιγμή που είχα αρχίσει να απογητεύομαι άκουσα μια βαριά φωνή από το επόμενο δωμάτιο.Προχώρησα και έιδα δύο άντρες να συνομιλούν.Ο ένας από αυτούς ήταν τεράστιος και είχε ένα τεράστιο τσεκούρι στο χέρι του.Όχι,ήταν το χέρι του!Αυτός ήταν,και ο διπλανός πρέπει να ταν ο ripper,το τσιράκι του.Όπως μου είχε πει η Rikika ήταν το δεξί του χέρι και γνωστός,αδίστακτος αντεροβγάλτης.Δεν θα μπορούσα όμως να βρω καλύτερη στιγμή,ήταν μόνο οι δυο τους και οι υπόλοιποι marines έλοιπαν.Κατέβηκα από το κράσπεδο και έβγαλα το σπαθί μου.Με μια δυνατή κίνηση έσπασα τα τζάμια της μπαλκονόπορτας και μπήκα μέσα στο δωμάτιο.Οι δυο τους γύρισαν και με κοίταξαν έκπληκτοι.
-Morgan!Είμαι εδώ για να πάρω πίσω ότι ανήκει στους κατοίκους του χωριού.Και φυσικά για να σε αποτρέψω από το να το ξανακάνεις
-Ποιος είσαι?Θες τόσο πολύ να πεθάνεις?
-Είμαι αυτός που θα σε σκοτώσει,τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.
Με κοίταξε υποτιμητικά
-Δεν αξίζεις καν τον κόπο μου,Ripper ανάλαβε το εσύ.
-Με μεγάλη μου χαρά αφεν..
Πριν προλάβει να βγάλει το όπλο του είχα πεταχτεί πάνω του και του έσπρωξα το σπαθί μου κόβωντας ένα μέρος του λαιμού του.Έπεσε αιμόφυτος στο έδαφος νεκρός.
-Τώρα που απαλλαγήκαμε από τα περιττά βάρη ,ας σοβαρευτούμε.Σειρά σου...

Στο πρόσωπο του εμφανίστηκε καθαρά η οργή που σκότωσα τον Ripper μπροστά του.Όχι επειδή πέθανε ένας στρατιώτης του,αλλά γιατί είχα το θράσσος να το κάνω μπροστά του.Ξαφνικά έτρεξε με ταχύτητα προς το μέρος μου και σήκωσε ψηλά το χέρι/τσεκούρι του.
-Πως τολμάς να αψηφάς την εξουσία μου?Θα σε κάνω κιμά!!!
Το χέρι του κατέβηκε με τεράστια δύναμη προς το μέρος μου.Τελευταία στιγμή κατάφερα να το αποφύγω ενώ το τσεκούρι το χτύπησε στο πάτωμα και άνοιξε μια τεραστια τρύπα.
Ένα χτύπημα από αυτό το πράγμα και αυτό ήταν...Πρέπει να προσέχω πολύ τις κινήσεις μου.
Μου επιτέθηκε ξανά με την ίδια μανία.Με μια απελπισμένη προσπάθεια σήκωσα το ξίφος μου και απέκρουσα το χτύπημα του.Το χέρι μου όμως τραντάχτηκε από την ορμή του χτυπήματος και τινάχτηκα πίσω.Η λεπίδα μου δεν θα άντεχε πολλά τέτοια ακόμα,και χωρίς όπλο θα μουν καταδικασμένος.Έτρεξα στα πλάγια αποφεύγοντας άλλη μια τσεκουριά και τον κλότσησα με όλη μου τη δύναμη στο πόδι.Αυτός όμως δεν επέφερε κανένα αποτέλεσμα.σχεδόν αγνοώντας το χτύπημα μου μου έριξα μια γροθιά και με πέταξε στην άλλη άκρη του δωματίου.Βρήκα με δύναμη στον τοίχο και ένιωσα τη σπονδυλική μου στήλη να τραντάζεται.Η δύναμη του ήταν πραγματικά τεράστια.Όσο ήμουν ακόμα με την πλάτη στο τοίχο μου επιτέθηκε πάλι ουρλιάζοντας
-Τώρα θα πεθάνεις!Δεν έχεις πουθενά να τρέξεις.
Ενστικτωδώς έπεσα στο πάτωμα αφήνοντας το τσεκούρι του να πέσει πάνω στο τοίχο.Τινάχτηκα αμέσως στα πλάγια καθώς περίμενα το επόμενο χτύπημα.Όμως αυτό δεν ήρθε.Το χέρι του πέρασε μέσα από τον τοίχο και δεν μπορούσε να το τραβήξει.

Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου καθώς έβλεπα τον morgan να προσπαθεί μάταια να ελευθερώσει το χέρι του.Η μάχη είχε τελειώσει.
-Τελικά δεν είσαι όσο δυνατός όσο λες πως είσαι...
Του πα σηκώνοντας το σπαθί μου.Με κοίταξε με ένα βλέμμα μίσους και οργής..
-Βρωμερό έντομο...Άτιμε.Αν ήσουν όντως μαχητής και μαχόσουν για τιμή θα με ελευθέρωνες για μια δίκαιη μάχη.
Τραβούσε με όλη του τη δύναμη αλλά ακόμα δεν κατάφερνε τίποτα
-Τιμή?Μιλάς εσύ για τιμή?Που υποδουλώνεις τους κατοίκους αυτού του νησιού?Σε πληροφορώ πως κανενας δεν έχει σεβασμό για το πρόσωπό σου.Όλοι σε ακολουθούν από φόβο.Όμως αυτό θα σταματήσει σήμερα.Μου ζήτησες να σε ελευθερώσω...Θα σου κάνω τη χάρη
Σήκωσα το σπαθί μου και το κατέβασε με δύναμη στο εγλωβισμένο χέρι του.Το αίμα πετάχτηκε αμέσως καθώς η λεπίδα μου έμεινε στο μέσο του χεριού του κόβωντας μυες,δέρμα και ιστούς μέχρι να φτάσει το σημείο αυτό.Ο άντρας μόρφασε και ούρλιαξε από τον πόνο καθώς το χέρι του σακατεύτηκε.Σήκωσα άλλη μια φορά το ξίφος μου και τον ξαναχτύπησα στο ίδο σημείο,αυτή τη φορά όμως η λεπίδα δε σταμάτησε πουθενά και όπως υποσχέθηκα,τον απεγκλώβισα.Ήταν σκληρός άντρας,αλλά όσο σκληρός και να ταν,από τη στιγμή που του κοψα το χέρι και τον κατέστησα πλέον άοπλο έπεσε στο πάτωμα σφαδάζοντας.
-Φαίνεται πως σήμερα με έχει πιάσει μια μανία με τους ακρωτηριασμούς χαχαχα
είπα σηκώνοντας το σπαθί μου και φέρνοντας το πάνω από το μέτωπό του.
-Όχι περίμενε!!Τι πας να..
Το ατσάλι θρυμάτισσε το κόκκαλο στο μέτωπο του ανοίγοντας μια μικρή τρύπα.Συνέχισε την πορεία του μέχρι που η αιχμή της βρήκε το έδαφος.Τράβηξα το ξίφος μου από το κεφάλι του και κατευθύνθηκα προς το μπαλκόνι,αφήνοντας τον πρώην marine και πρώην καπετάνιο morgan αιμόφυτο και νεκρό στο πάτωμα του δωματίου του

Πάτησα πάλι στο κράσπεδο και κατευθύνθηκα προς τη σκάλα πο ανέβηκα πριν.Πίσω μου άρχισα να ακούω φωνές και πανικό.Από τι φαίνεται μόλις είχαν ανακάλυψει τι έγινε.Οι φωνές όμως θύμιζαν περισσότερο χαρά και ανακούφιση παρά οργή και αγανάκτηση.Πολλοί χάρηκαν που έπεσε αυτός ο τύρρανος από ότι φαίνεται.Συνέχισα να προχωρώ κρατόντας την ισορροπία μου μέχρι που έφτασα στο μπαλκόνι από το οποίο έφτασα στον όροφο.Κατέβηκα πάλι τη σκάλα και βρέθηκα στο δεύτερο όροφο.Πριν ήταν άδειος,αυτή τη φορά όμως μέσα στην αναταρραχή δε θα χα την ίδια τύχη.Όντως στο διάδρομο δεν έπεφτε καρφίτσα.Κοίταξα γύρω μου μήπως έβρισκα τίποτα που θα βοηθούσε.Ευτυχώς στον τοίχο ήταν κρεμασμένη μια στολή marine.Τη φόρεσα και προχώρησα έξω από το δωμάτιο ελπίζοντας να περάσω απαρατήρητος,πράγμα όχι και τόσο δύσκολο μέσα σε αυτόν το χαμό.Περπάτησα προς την κεντρική σκάλα παραμερίζοντας τους άνδρες που έτρεχαν πάνω κάτω μπροστά μου.Μετά από αρκετό σπρώξιμο έφτασα στη σκάλα χωρίς κανείς να με καταλάβει.Φτάνοντας στην κύρια είσοδο συνάντησα τους φρουρούς που είχα χτυπήσει πριν ακόμα ανίσθητους στο έδαφος.
Μα καλά πόσο δυνατά τους χτύπησα ?
Συνέχισα να προσωράω μέχρι που τελικά βγήκα από τη βάση.Έψαξα στο χώμα τις πατημασιές που άφησα όταν ήρθα και μόλις τις βρήκα τις ακολούθησα μέχρι να βγω από το δάσος.Πέταξα πίσω μου τη στολή που πήρα και συνέχισα προς το χωριό.Καποιος έπρεπε να τους ανακοινώσει ότι όλα είχαν τελειώσει,ότι ήταν πλέον ελεύθεροι και ότι ο captain morgan ήταν νεκρός.Και αφού πριν φύγω για τη βάση υπόσχέθηκα στη Rikika ότι θα γυρίσω να τους πω τα χαρμόσυνα νέα,περπάτησα προς την εκπλήρωση της υπόσχεσης μου.

Τέλος Β΄μέρους

Όνομα: Hikaru Kurοkage
Haki Points:-
Player of the Month Points: 7
Beli: 24.000
Bounty/Fame Points:+2.000.000
Παρατηρήσεις: Ωραια ιστορια στο συνολο...αλλα πολυ αιμα ρε παιδι μου...