Τέλος] "Dawn of War (Η αυγή του πολέμου)"

Η βροχή έπεφτε με ορμή. Καταρακτώδης δυνατή βροχή. Από την προηγούμενη μέρα είχε αρχίσει να χαλάει ο καιρός και να πέφτουν οι πρώτες στάλες της βροχής. Σε όλο το ταξίδι μου με συνόδευε ηλιοφάνεια και καλός καιρός, όχι βροχές και συννεφιά. Τι ήθελε να μου πει η μοίρα μου; Τι με περίμενε στο δρόμο μου; Ήταν προειδοποίηση για κάποιον κίνδυνο ή κάτι χειρότερο; Μήπως δεν έπρεπε να πάω στο νησί αυτό; Ν' άλλαζα προορισμό; Ή μήπως απλά μου έλεγε πως αν πάω εκεί μια συμφορά με περιμένει; Τι ακριβώς συνέβαινε; Δεν είχα και πολλές επιλογές, ή θα έφευγα ή θα πήγαινα στο νησί. Κοντοστάθηκα για λίγο αρκετά μακρυά. Άφησα το ρεύμα να με παρασύρει. Από τότε που έφυγα από το Mirror Ball ο καιρός ήταν αντίπαλος. Δεν φυσούσε αέρας και συχνά πυκνά κακοκαιρίες με έπιαναν στη θάλασσα. Λες και μια μυστηριώδη δύναμη με απέτρεπε από το να φτάσω στον προορισμό μου. Και χωρίς να ξέρω την αιτία. Τι γινόταν σ' εκείνο το νησί;
Έπιασα τα κουπιά με δύναμη κι αποφασιστικότητα. Τη μοίρα μου την όριζα και την έφτιαχνα εγώ και κανένας άλλος. Θα πήγαινα σ' εκείνο το νησί και θ' αντιμετώπιζα ότι μου επιφύλλασε η τύχη μου. Ότι κι αν αντιμετώπιζα θα έβγαινα νικητής. Έλαμνα γρήγορα προς το νησί. Φαινόταν τόσο όμορφο από μακρυά. Τα σπίτια του έμοιαζαν με αυτά ενός χωριού. Χωράφια και διάφορα αγροκτήματα κοσμούσαν την πλευρά που μπορούσα να δω. Κι από πίσω τους ένα τεράστιο δάσος. Αλλά πολύ μακρυά κάπου πολύ βάθος φαινόταν κάτι σαν πόλη. Αλλά τόσο μακρυά που ήταν απλά αχνοφαινόταν. Δυστυχώς όμως ήταν αρκετά μακρυά από το σημείο που ήμουν εγώ. Έπρεπε να διασχίσω μια αρκετά μεγάλη απόσταση για να τη φτάσω. Δεν είχα την διάθεση να το κάνω τώρα. Ειλικρινά. Θα το έκανα σίγουρα μια από αυτές τις ημέρες αλλά όχι τώρα. Τώρα ήθελα να βρω ένα μέρος να μείνω κι ένα μαγαζί για να φάω. Οτιδήποτε άλλο περνούσε σε δεύτερη μοίρα. Ένοιωθα τόσο κουρασμένος από το ταξίδι που θα έπεφτα να κοιμηθώ ακόμα και σε στάβλο. Κατευθύνθηκα προς το χωριό. Είδα μια προβλήτα σ΄ ένα σημείο του. Έδεσα τη βάρκα μου κι αποβιβάστηκα. Ένα λυπηρό θέαμα με περίμενε καθώς στο δρόμο δεν υπήρχε κανένας. Ψυχή δεν κυκλοφορούσε. Λογικό με τέτοιο καιρό. Κίνησα προς μια τυχαία κατεύθυνση με σκοπό να βρω το bar του χωριού. Εκεί θα έπαιρνα τις πληροφορίες που ήθελα.

Μουσκεμένος μέχρι το κόκκαλο έψαξα να βρω το bar. Δεν ήταν και ακριβώς μπροστά στο λιμάνι αλλά ήταν σχετικά κοντά. Χρειάστηκε λίγη ώρα μέχρι να το βρω μιας και δεν ήξερα που να ψάξω. Μπήκα μέσα φουριόζος μιας και ήθελα να σταματήσω πια να βρέχομαι. Στο μαγαζί επικράτησε ησυχία κι όλοι είχαν καρφώσει το βλέμμα τους επάνω μου. Κατάλαβα πως είχα διαταράξει την ηρεμία τους και την ησυχία του μαγαζιού.
-"Καλησπέρα σας." είπα με όσο πιο ευγενική φωνή μπορούσα. Δεν ήθελα να προκαλέσω φασαρίες. Όχι τώρα.
Έψαξα ένα άδειο τραπέζι. Δεν υπήρχε. Απ' ότι κατάλαβα το μαγαζί ήταν το στέκι όλου του χωριού. Υπήρχαν πολλοί άνθρωποι μαζεμένοι εκεί πέρα. Όλοι άντρες, σε παρέες κι έπιναν. Μόλις χαιρέτησα αμέσως χαλάρωσαν κι αφοσιώθηκαν στις δουλειές τους και τις συζητήσεις τους. Κάποιοι με καλησπέρισαν διστακτικά. Ένοιωθα την περιέργειά τους και την επιφυλακτικότητα τους. Λογικό. Στο κάτω κάτω ήμουν γι' αυτούς ένας ξένος. Στον bar του μαγαζιού είχε μια ελεύθερη θέση σε μια ήσυχη και σκοτεινή γωνία. Κατευθύνθηκα προς τα εκεί και κάθισα. Βλέμματα με κοιτούσαν με περιέργεια. Με ζυγίζαν, προσπαθούσαν να καταλάβουν τι άνθρωπος είμαι. Δεν έδωσα σημασία. Ας κάναν ότι ήθελαν.
-"Τι να σας φέρω κύριε;" μια πολύ γλυκιά, απαλή κι ευχάριστη φωνή μου διέκοψε τον ειρμό των σκέψεών μου.
Γύρισα ξαφνιασμένος κι αντίκρισα μια όμορφη και λυγερόκορμη γυναίκα γύρω στα 25 με 30. Το πρόσωπό της ήταν μακάριο κι ευτυχισμένο παρ' όλη την κούραση. Προφανώς της άρεσε η δουλειά της. ήταν σαν ένα ουρί του παραδείσου να είχε κατέβει στη γη. Την κοίταζα μαγεμένος, όχι για την εκπληκτική ομορφιά της αλλά για την όλη αίγλη και φωτεινότητα του προσώπου της τα οποία συμπλήρωναν επάξια όποια φυσική ομορφιά της έλειπε. Καθώς κοιτούσα σαν χαμένος πολλά πρόσωπα γύρισαν και με κοίταξαν κοροϊδευτικά, καθώς κι αρκετά σχόλια για τη στάση μου ακούστηκαν. Η κυρία με περίμενε με υπομονή να συνέλθω. Ευγενικά με ξαναρώτησε προσγειώνοντας με για δεύτερη φορά στη γη.
-"Συγνώμη για την απρεπή στάση μου ως τώρα κυρία. Δεν ήθελα να σας προσβάλω. Ένα κρασί θα ήθελα. Ένα κόκκινο γλυκό κρασί." είπα ακόμα μαγεμένος.
Χαμογέλασε κι έφυγε να μου φέρει την παραγγελία μου.

Το κρασί μου ήρθε σχεδόν αμέσως μαζί μ' ένα ωραίο ποτήρι για να το πιω. Με την πρώτη γουλιά η κοιλιά μου έκανε έναν περίεργο ήχο αρκετά δυνατό ώστε να ακουστεί και η γυναίκα γέλασε.
-"Συγχωρέστε την αγένεια μου δεν θα ξανασυμβεί." ψιθύρισα ντροπιασμένος.
-"Ω μα θα ξανασυμβεί, εκτός κι αν αποφασίσετε να φάτε κάτι ταυτόχρονα." απάντησε χαμογελώντας.
Ήταν η απόλυτη αλήθεια. Οπότε συμπλήρωσα το μενού μου με ένα πιάτο ωραία ζεστή σούπα και ψωμί. Ευτυχώς για μένα ένα τραπέζι άδειασε και μετακόμισα εκεί. Όταν ήρθε η σούπα μύριζε υπέροχα. Με βουλιμία την έφαγα κι αμέσως παρήγγειλα κι άλλη. Την οποία την έφαγα κι αυτή αρκετά γρήγορα. Χορτασμένος κι ευχαριστημένος έκατσα πίσω κι απόλαυσα το κρασί μου. Παρατηρούσα τον κόσμο και τους μελετούσα. Ήταν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα κι ένα αρκετά ζωντανό συνοθύλευμα αν κι αρκετά φασαριόζικο. Αλλά περνούσαν όλοι τους πολύ καλά μεταξύ τους. Πείραζαν ο ένας τον άλλο και κάναν αστεία, άλλες φορές καυγάδιζαν αλλά σχετικά γρήγορα τα βρίσκανε. Ήταν μια κλασική ατμόσφαιρα χωριού όπου ο ένας γνωρίζει τον άλλο. Χαμογέλασα στη σκέψη αυτής της ζωής. Ναι, ήταν καλή, ειρηνική, ξέγνοιαστη, αλλά όχι για 'μένα. Αν και κάπου μέσα μου τη ζήλευα, θα ήθελα κάποτε να ζήσω μακρυά απ' όλα σ' ένα κτηματάκι με τα ζώα και το χωράφι μου, την οικογένειά μου. Σ' ένα τέτοιο ήσυχο κι ανέμελο χωριό. Μακρινά κι άπιαστα όνειρα. Μιας και η ζωή του πειρατή που είχα επιλέξει σπάνια είχε τέτοιο τέλος. Πολύ σπάνια. Το σύνηθες τέλος ήταν ένας τάφος σε κάποιο άγνωστο νησί χωρίς όνομα και χωρίς κανένας να σε ξέρει. Αν ήσουν τυχερός. Αλλιώς το πτώμα σου θα σάπιζε σ' ένα κελί στη φυλακή ή στο σημείο της μάχης στην οποία πέθανες. Τη σκέψη μου διέκοψε η μυρωδιά της γυναίκας που σέρβιρε κι η κίνηση του φουστανιού της μπροστά μου. Έφερνε σε κάποιο τραπέζι παραγγελία. Ήθελα να πάρω μερικές πληροφορίες για το νησί. Ο καλύτερος λοιπόν τρόπος ήταν να ρωτήσω.
Όπως κι έκανα. Κοντοστάθηκε λίγο και μετά έκατσε στο τραπέζι μου (γεγονός που απέσπασε μερικά βλέμματα περιέργειας, ζήλιας και διαφόρων άλλων αρνητικών συναισθημάτων προς το πρόσωπό μου. Απ' ότι φαινόταν ήταν περιζήτητη.). Έτσι λοιπόν μου έδωσε όποια πληροφορία ήθελα κι απάντησε σε κάθε ενοχλητική κι ανόητη ερώτηση έκανα. Έμαθα σε σύντομο χρονικό διάστημα όλα όσα ήθελα να μάθω.

Αφού τελείωσα με τις ερωτήσεις η ιδιοκτήτρια έφυγε. Μερικά βλέμματα ακόμα μείναν να με κοιτάνε επίμονα, αλλά τα περισσότερα αποτραβήχτηκαν. Καιρός ήταν. Τελείωσα το κρασί μου και το φαγητό μου και σηκώθηκα να πάω να πληρώσω. Πλησίασα στο bar, πλήρωσα και γύρισα να φύγω. Αμέσως θυμήθηκα πως δεν είχα που να πάω. Κοντοστάθηκα, έκαναν να γυρίσω αλλά το μετάνιωσα. Η ιδιοκτήτρια αντιλήφθηκε το δισταγμό μου.
-"Κύριε, μήπως θέλετε κάτι να με ρωτήσετε;"
-"Ε, ναι. Μήπως υπάρχει στο χωριό κανένα μέρος για να μείνω; Δεν έχω πρόβλημα με την τιμή."
Γέλασε τόσο πρόσχαρα λες κι είχε ακούσει κάτι υπερβολικά αστείο. Αισθάνθηκα αμήχανα.
-"Εδώ κύριε είμαστε ένα μικρό κι ασήμαντο χωριό. Δεν έχουμε μέρη όπου να μείνουν οι ξένοι μιας και κανένας δεν χρειάστηκε να το κάνει ποτέ. Λυπάμαι."
-"Α. Μάλιστα. Κρίμα. Που μπορώ να βρω λοιπόν μαι πόλη ή ένα άλλο χωριό με πανδοχείο για να μείνω;"
-"Η κοντινότερη πόλη, κι η μοναδική άλλη πόλη ή χωριό του νησιού είναι η Goa η οποία είναι από την άλλη πλευρά και μετά το μεγάλο δάσος. Αλλά θα σας πάρει τουλάχιστον μια μέρα να φτάσετε εκεί. Εκτός αυτού το βουνό που μας χωρίζει είναι γεμάτο με ληστές, εγκληματίες κι άγρια ζώα. Είναι επικίνδυνο να πάτε έτσι εκεί και με τέτοια κακοκαιρία."
-"Ναι αλλά δεν μπορώ να κάνω και κάτι άλλο. Και δεν θα πάω οδικώς. Θα πάρω τη βάρκα μου και θα πάω μέσω θαλάσσης. Λοιπόν χάρηκα για τη γνωριμία και για το φαγητό. Αντίο σας."
Κι έφυγα από το μαγαζί. Βγήκα έξω, η βροχή έπεφτε το ίδιο αμείωτη όπως πριν. Το κακό όμως ήταν πως είχε σηκωθεί αέρας ο οποίος είχε μετατρέψει τη θάλασσα σε τρικυμισμένο ωκεανό. Οπότε δεν συζητιόταν η εκ θαλάσσης προσέγγιση της Goa city. Άρα ποδαρόδρομος. Ή θα περίμενα. Αποφάσισα πως είχα ακόμα αρκετά λεφτά για ξόδεμα.

Πήγα στην προβλήτα, μπήκα στη βάρκα κι έβγαλα σκοινιά. Έδεσα τη βάρκα μου σε διάφορα σημεία. Έτσι την ασφάλισα από την κακοκαιρία. Αμέσως πήρα κάποια βιβλία και χρήματα από μέσα, έκλεισα όλες τις τρύπες με ειδικές σανίδες καλύμματα που εφάρμοζαν σε υποδοχές και έβαλα το αδιάβροχο κάλυμμα που είχα κλέψει από ένα πλοίο των Marines και σκέπασα τη βάρκα. Έτσι ήμουν σίγουρος πως δεν θα έπαιρνε νερά και δε θα βούλιαζε. Ευχαρίστησα άλλη μια φορά τους ηλίθιους Marines που είχαν αφήσει μια τόσο καλή βάρκα να πέσει στα χέρια μου. Αφού τελείωσα με αυτά ξαναγύρισα στο μαγαζί. Το τραπέζι δεν είχε καταληφθεί ευτυχώς για 'μένα. Κάθισα εκεί και ξαναπαρήγγειλα κρασί, βολεύτηκα κι άρχισα να διαβάζω. Σιγά σιγά το μαγαζί άδειαζε κι εγώ ακόμα καθόμουν. Όταν άδειασε τελείως ακόμα ήμουν καθισμένος κι έπινα. Η ιδιοκτήτρια με είχε αφήσει χωρίς να ενοχλήσει. Καθάρισε το μέρος και συμμάζεψε τα πάντα κι ακόμα εγώ δεν είχα σηκωθεί. Μιας κι η ώρα δεν είχε περάσει καθόλου. Ήταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Όταν πια είχε μείνει μόνο το δικό μου τραπέζι ήρθε να μ' ενοχλήσει.
-"Δεν έχετε αλήθεια να πάτε πουθενά έτσι;" με ρώτησε μ' ένα βλέμμα γεμάτο συμπάθεια.
-"Ε όχι. Μόνο η βάρκα μου κι εγώ είμαστε και δεν είναι μέρος αυτό να βγάλεις την καταιγίδα. Ήλπιζα να μείνετε ανοιχτά ως αρκετά αργά αλλά τι να γίνει. Θα φύγω." είπα και σηκώθηκα.
Με ακούμπησε απαλά στον ώμο χωρίς να μ' εμποδίσει να σηκωθώ.
-"Και θα πάτε που τέτοια ώρα; Με τέτοιο καιρό; Λυπάμαι αλλά δεν θα το δεχτώ αυτό. Ελάτε μαζί μου. Έχω ένα δωμάτιο άδειο που δεν χρησιμοποιείται πια. Θα κοιμηθείτε εκεί."
Δεν ήξερα τι να πω, δεν ήξερα πως να την ευχαριστήσω. Δεν με ήξερε, δεν είχε ιδέα για το ποιος ήμουν κι όμως μου πρόσφερε στέγη για να μείνω.
-'Ευχαριστώ πολύ κυρία. Η ευγένειά σας με σκλαβώνει."
-"Ας πούμε πως κάνω μια πράξη που θα ήθελα να κάνουν άλλοι σε κάποιον δικό μου άνθρωπο που ταξιδεύει σαν κι εσάς τις θάλασσες."
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα σε μαλακό κρεβάτι κι ονειρεύτηκα πράγματα ωραία κι ευχάριστα, που τα είχα ξεχάσει από καιρό πια.

Την επομένη ξύπνησα αργά. Αλλά ήμουν ξεκούραστος κι ευχαριστημένος. Σηκώθηκα, πλύθηκα, ξυρίστηκα και περιποιήθηκα λίγο την εμφάνισή μου (αλήθεια γιατί ένοιωσα την ανάγκη να το κάνω;), ντύθηκα και κατέβηκα στο μαγαζί. Είχα μαζέψει τα πράγματά μου κι ετοιμαζόμουν να φύγω. Έφαγα ένα καλό πρωινό αποχαιρέτησα την ιδιοκτήτρια αφού την ευχαρίστησα για τη φιλοξενία (κάτι που σήκωσε έντονες αντιδράσεις και βλέμματα αποδοκιμασίας). Τα σχόλια πίσω από την πλάτη μου έπαιρναν κι έδιναν. Το ένα πιο απίστευτο κι υπερβολικό από το προηγούμενο. Είχα εκπλαγεί από το πόσο μεγάλη έκπληξη προκάλεσε η διαμονή μου εδώ. Η Makino γέλασε κι απλά με καθησύχασε.
-"Είμαστε ένα μικρό χωριό κι ότι είναι εκτός του συνηθισμένου σχολιάζεται αμέσως. Και συνήθως όταν σχολιάζεται όλοι υπερβάλουν στην προσπάθεια να το εξηγήσουν. Μη δίνεις σημασία, σε λίγο θα το ξεχάσουν."
Γέλασα και κούνησα το κεφάλι καταφατικά, προκαλώντας ακόμα πιο πολλά σχόλια. Ήταν διασκεδαστικό το θέαμα. Καθώς κίνησα να φύγω ένας άλλος άντρας μπήκε μέσα. Ήταν ψηλός και μακρυμάλλης, μ' ένα περιδέραιο στο λαιμό του. Τα ρούχα του ήταν σκουρόχρωμα και ένα καφέ παλτό τα κάλυπτε. Μπήκε στο μαγαζί μ' έναν αέρα που δεν ταίριαζε στο παρουσιαστικό του. Από πίσω του ερχόταν μια συνοδεία από λογής λογής ανθρώπους. Με την πρώτη ματιά καταλάβαινε κανείς πως αυτοί ήταν οι περιβόητοι ληστές του βουνού. Κοντοστάθηκα έξω από το μαγαζί και κοίταξα. Αν και στη δεν ήταν δουλειά μου ήθελα να δω τι μπορεί να ήθελαν αυτοί οι ληστές από ένα χωριό που προφανώς δεν είχε και πολλά να τους δώσει. Ο άντρας μπήκε και κάθισε σ' ένα τραπέζι κι οι υπόλοιποι τον ακολούθησαν. Ήταν εμφανές πως δεν χωρούσαν στο τραπέζι κι αναζήτησαν άλλο. Όμως δεν υπήρχε άλλο διαθέσιμο τραπέζι. Απτόητοι οι ληστές πλησίασαν σ' ένα τραπέζι και έπιασαν αυτούς που κάθονταν και τους σήκωσαν. αμέσως προκλήθηκε φασαρία. Αλλά πριν προλάβει κι επέμβει κανένας μια πιστολιά ακούστηκε. Ο άντρας με το παλτό κρατούσε ένα όπλο που κάπνιζε.

Όλοι στο μαγαζί είχαν ησυχάσει και στέκονταν κοιτώντας τρομοκρατημένοι τον άντρα. Κατέβασε το πιστόλι του κι απευθύνθηκε στους χωρικούς.
-"Αφήστε το τραπέζι. Το χρειαζόμαστε οι άντρες μου κι εγώ για να καθίσουμε. Υπάρχει ακόμα χώρος στο μαγαζί. Γιατί δεν πηγαίνετε να καθίσετε αλλού;"
Από το ύφος του και μόνο γινόταν αντιληπτό πως δεν ήταν παράκληση ή έκφραση επιθυμίας. Ήταν μια καλυμμένη διαταγή. Οι χωρικοί απλά υπάκουσαν. Δεν ήθελαν να προκαλέσουν έναν οπλισμένο άντρα. Η σκηνή για κάποιο λόγο μου προκάλεσε έντονη ενόχληση και θυμό. Αλλά όπως ήδη ήξερα δεν ήταν δουλειά μου. Δεν είχα καμία σχέση και δεν ήθελα ν' αποκτήσω. Πήγα να γυρίσω αλλά τότε μια κραυγή μου τράβηξε την προσοχή. Ένας γέροντας στεκόταν στο έδαφος του μαγαζιού κι από πάνω του ένας ληστής φώναζε. Προφανώς οι ληστές προκαλούσαν όποιον ήθελαν αφού κανένας δεν τους αντιμετώπιζε. Αλλά εκείνη τη στιγμή, η Makino πλησίασε το γέροντα και πήγε να τον σηκώσει. Ο ληστής αμέσως την κοίταξε και την άρπαξε από τη μέση.
-"Τι έχουμε εδώ; Μια ομορφιά ε; Ίσως να θέλεις να έρθεις μαζί μας για να μας διασκεδάζεις στο λημέρι μας. Ξέρεις δεν έχουμε γυναίκες εκεί πάνω και μας λείπει η φροντίδα κι η ζεστασιά." είπε και ξέσπασε σε γέλια. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ο θυμός που με κατέκλυσε ήταν απίστευτος. Δεν είχα ξαναθυμώσει έτσι για αρκετό καιρό. Ήθελα απλά να σκοτώσω τον ηλίθιο. Αλλά με πρόλαβε ένας άλλος άντρας γύρω στα 45. Όρμησε στο ληστή και τον χτύπησε ελευθερώνοντας τη Makino. Οι κραυγές των υπολοίπων φανέρωσαν ποιος ήταν.
-"Δήμαρχε, δήμαρχε, τι,..........." κι άλλοι ψίθυροι διέτρεξαν την αίθουσα.
Μπήκα στο μαγαζί και κάθισα σ' ένα διπλανό τραπέζι χωρίς να κάνω τίποτα. Ο δήμαρχος ασθμαίνοντας κοίταζε τον συρφετό των ληστών. Ένας πήγε να του επιτεθεί αλλά ο άντρας με το παλτό τον σταμάτησε. Έπρεπε να ήταν ο αρχηγός τους.

-"Τι έχουμε εδώ δήμαρχε; Επιτίθεσαι στους άντρες μου; Είσαι σίγουρος πως θέλεις να με προκαλέσεις; Εμένα, τον Higuma των 8.000.000 bounty; Ξέρεις τι συνέπειες θα έχει αυτό για το χωριό σου; Ε;"
Περίμενε λίγο να δει την εντύπωση των λόγων του. Όταν ικανοποιήθηκε συνέχισε.
-"Αλλά θα είμαι μεγαλόψυχος. Εάν όλο το χωριό συγκεντρωθεί και μου δώσει ως λύτρα τα χρυσαφικά του θα σας συγχωρέσω. Επίσης ότι φάμε και πιούμε εδώ είναι δωρεάν φαντάζομαι. Σωστά;"
Όλοι κοίταζαν έντρομοι τον ληστή που έβγαλε κι ένα Poster από την τσέπη του και το κουνούσε καθώς έλεγε τις απαιτήσεις του. Όντως ήταν αλήθεια η επικήρυξη του. Αλλά ακόμα κι εγώ είχα μεγαλύτερη. Αμέσως ο δήμαρχος έφυγε να μαζέψει τα τιμαλφή κι οι ληστές μαζί με τον αρχηγό τους κάθισαν κι ήπιαν όσο τραβούσε η όρεξή τους. Όταν μεθυσμένοι οι περισσότεροι σηκώθηκαν να φύγουν κάποιος από αυτούς παραπάτησε κι έπεσε πάνω μου. Αμέσως σηκώθηκε και με κοίταξε επιθετικά.
-"Ει, εσύ ζήτα αμέσως συγνώμη που μ' έριξες."
Τον κοίταξα από πάνω ως κάτω και του απάντησα απλά και σε γλώσσα που να καταλαβαίνει.
-"Αν δεν θες να σου ξηλώσω τ' άντερα, να τα βράσω και να στα δώσω να τα φας θα πάρεις τη βρωμερή μούρη σου από μπροστά μου. Έγινε;"
Στην κατάστασή του δεν ήταν και πολύ ικανός να καταλάβει και πολλά. Οπότε απλά συνέχισε να προκαλεί.
-"Άκουσες τι σου είπα, ζήτα συγνώμη τώρα αλλιώς θα σε κανονίσω εγώ. Δεν είμαι εύκολος αντίπαλος εγώ!Είμαι ένας από τους μαχητές του Higuma εγώ."
-"Κι αυτό γιατί θα έπρεπε να με τρομάξει σκουλήκι; Ε; Αν εκτιμάς τη ζωή σου σήκω και φύγε πριν σε στείλω στο διάολο για διακοπές." . Έπαιζα με τη φωτιά και το ήξερα. Αλλά είχε πλάκα. Ο ληστής φανερά εκνευρισμένος προσπάθησε να με χτυπήσει αλλά μια γροθιά στο πρόσωπο κι άλλη μια στον αυχένα τον ξάπλωσαν αναίσθητο. Αμέσως έγινε φασαρία κι ο Higuma δεν άργησε να εμφανιστεί μπροστά μου.
-"Τι έχουμε εδώ; Τι έκανες στον πολεμιστή μου; Ε; Θέλεις να πεθάνεις λέγε; Θέλεις;"

-"Θα σε συμβούλευα να μην ταράζεις νερά που δεν ξέρεις το βάθος τους ούτε και τι κρύβουν μέσα τους. Αλλά μιας κι η λογική δεν είναι όπως φαίνεται επαρκής για σένα θα στο πω πιο απλά. Φύγε τώρα όσο προλαβαίνεις αλλιώς δεν θα ζήσεις να δεις το επόμενο πρωί."
Έξαλλος ο Higuma άρχισε να φωνάζει και να παινεύει τον εαυτό του προσπαθώντας να με εκφοβίσει και να κερδίσει έτσι ένα ψυχολογικό πλεονέκτημα. Παρέμεινα όμως ατάραχος και εντελώς ανένδοτος σε κάθε πρόκληση. Είδε κι απόειδε ο Higuma κι έπαιξε το τελευταίο του χαρτί.
-"Αν δε θες να την πληρώσουν οι κάτοικοι πέσε στα γόνατα και ζήτα έλεος. Τώρα."
-"Σου είπε κανένας πως έχω έστω κι έναν λόγο να με νοιάζει τι θα πάθουν η κάτοικοι; Ούτε από εδώ είμαι ούτε υποχρεωμένος τους είμαι. Ότι θες κάνε τους, μ' αφήνει αδιάφορο."
Ρίσκαρα και το ήξερα. Αλλά το ρίσκο έπιασε. Ο Higuma δεν ήξερε τι να κάνει πια. Κάποιος έριξε τότε την ιδέα.
-"Ε αφεντικό, πολέμα τον. Δείξε του τη δύναμή σου. Δείξε του ποιος είναι ο Higuma των 8.000.000!"
Η πρόταση έγινε σύνθημα κι ο Higuma δεν μπορούσε να ξεφύγει και να ήθελε. Ακόμα κι αν όσα έλεγε δεν τα εννοούσε τώρα πια βρισκόταν μπλεγμένος σε μια δύσκολη γι' αυτόν κατάσταση.
-"Ναι παιδιά, έχετε δίκιο. Θα τον πολεμήσω και θα τον γονατίσω. Πάμε έξω παιδιά η μάχη αρχίζει."
Βγήκαμε έξω και σταθήκαμε στο δρόμο. Ο Higuma ξαναμίλησε.
-"Αν γονατίσεις τώρα θα σε συγχωρέσω. Αν ζητήσεις έλεος και με αναγνωρίσεις ως κύριό σου θα σε συγχωρέσω. Έχεις μια ευκαιρία ακόμα."
-"Αντί να φλυαρείς, έλα να τελειώνουμε. Ούτως ή άλλως θα σκουπίσω με τη μούρη σου το πάτωμα." τον προκάλεσα.
Η προσβολή έπιασε καθώς έγινε μπροστά στους άντρες του. Αμέσως μου όρμηξε με λύσσα και μια ακόμα μάχη άρχισε. Μια μάχη η οποία αποδείχθηκε χωρίς κανένα νόημα και τελείωσε πολύ γρήγορα.

Από την αρχή, με το πρώτο χτύπημα κατάλαβα πως ο Higuma ήταν αυτό ακριβώς που φαινόταν, φαφλατάς και υπερφίαλος. Νόμιζε πως με 8.000.000 bounty είχε κατακτήσει τον κόσμο απλά και μόνο επειδή ήταν πιο δυνατός από κάποιους χωρικούς και κάτι αποσπάσματα ηλιθίων κι ανίκανων Marine. Αλλά έναντι σε κάποιον δυνατότερο δεν είχε καμία ελπίδα. Το ν' αποφύγω τις επιθέσεις του ήταν εύκολο σε βαθμό που έπρεπε να προσπαθήσω για να με χτυπήσει. Κοίταξα γύρω μου. Οι χωρικοί με κοιτούσαν εκστασιασμένοι. Δεν είχαν ξαναδεί άνθρωπο ν' αντιστέκεται στον Higuma ξανά. Από μέσα μου γελούσα.
"Δεν μπορεί, μα πόσο αδύναμο είναι αυτό το χωριό;" σκεφτόμουνα με πίκρα. Δεν θα έβρισκα εδώ κανέναν άξιο να γίνει μέλος του πληρώματος. Έπρεπε να αλλάξω τοποθεσία. Και μάλιστα γρήγορα. Αλλά προσωρινά είχα μια άλλη ασχολία. Να γελοιοποιήσω τον Higuma. Αφέθηκα να παίξω μαζί του. Απλά απέφευγα και απέκρουα τα χτυπήματά του. Είχε πολύ πλάκα να τον παρακολουθώ να προσπαθεί να με χτυπήσει με κάθε τρόπο. Είχε ιδρώσει από την προσπάθεια, είχε κοκκινίσει από ντροπή και δεν μπορούσε να το κρύψει. Τον γελοιοποιούσα μπροστά σε ολόκληρο το χωριό, όλους τους άντρες του και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το ανατρέψει. Διασκέδασα γι' αρκετή ώρα μαζί του, αλλά επειδή όλα τα ωραία έχουν κι ένα τέλος, η μονομαχία μας τελείωσε με μια όμορφη κι άψογα εκτελεσμένη στροφή με ταυτόχρονη αποφυγή χτυπήματος και το σπαθί στο αριστερό μου χέρι να καρφώνεται στο στήθος του Higuma. Σκέφτηκα να τον αποτελειώσω αλλά δεν θα είχε καθόλου πλάκα. Οπότε απλά του τράβηξα το σπαθί αφήνοντας τον να αιμορραγεί ακατάσχετα. Γύρισα στους δικούς του
-"Μιας και δεν τον χτύπησα σε ζωτικό σημείο απλά πρέπει να τον δει γιατρός. Αν τον αφήσετε έτσι θα πεθάνει. Οπότε η απόφαση είναι δική σας."
Αμέσως οι δικοί του μαζεύτηκαν γύρω του, τον σήκωσαν κι έφυγαν φωνάζοντας απειλές και διάφορες κατάρες.
Οι κάτοικοι ήσυχοι και χαρούμενοι με την εξέλιξη μαζεύτηκαν και πανηγύριζαν στην πλατεία. Από την άλλη εγώ δεν είχα κάτι άλλο να κάνω κι αφού μάζεψα ένα τόνο ευχαριστίες και ευχές ευχαρίστησα κια ανταπέδωσα εκεί όπου έπρεπε να το κάνω και μπήκα στη βάρκα μου να φύγω. Θα πήγαινα στη Goa city να δοκίμαζα μπας κι έβρισκα τίποτα καλό εκεί.

Το ταξίδι στη Goa city δεν είχε απρόοπτα, ήτα εύκολο και γρήγορο. Εξάλλου τι θα μπορούσε να τύχει σ' ένα ταξίδι το οποίο ήταν κατ' ουσίαν ένας κύκλος ενός νησιού. Από μακρυά φάνηκαν τα επιβλητικά τείχη της πόλης. Ήταν μια μεγάλη πόλη, πολύ μεγάλη ακόμα και σε σχέση με άλλες μεγάλες πόλεις. Δίκαια είχε τη φήμη πως ήταν ένα βασίλειο από μόνη της. Κι εν μέρη είχαν δίκιο. Το νησί αυτό αποτελούσε το βασίλειο του Goa με πρωτεύουσα την ομώνυμη πόλη. Η οποία λόγο του μεγέθους της αποτελούσε σχεδόν μόνη της τη χώρα. Όλο το υπόλοιπο νησί περνούσε απαρατήρητο. Άφησα τη βάρκα να πάει με το ρεύμα προς το λιμάνι για να θαυμάσω την επιβλητική παρουσία της πόλης. Ήταν χτισμένη πάνω σ' ένα βράχο κι είχε επίπεδα. Κάτω κάτω ήταν οι φτωχοί της πόλης ενώ στα ψηλότερα επίπεδα ζούσαν οι πλουσιότεροι κάτοικοι. Στο ψηλότερο επίπεδο κατοικούσαν οι ευγενείς κι οι γαλαζοαίματοι της πόλης καθώς κι ο βασιλιάς. Όσο ψηλότερα κοιτούσες τόσο πιο πλούσια κι επιβλητικά ήταν τα κτίρια δείγμα του πλούτου που υπήρχε. Αρκετά πλοία ήταν αραγμένα στο λιμάνι αρκετά από αυτά εμπορικά κι άλλα πολεμικά με τη σημαία της Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Όταν έφτασα στο λιμάνι έδεσα τη βάρκα μου σε μια ελεύθερη θέση στις προβλήτες και ανέβηκα τα σκαλιά. Διάφοροι ναυτικοί και άλλοι άνθρωποι πιθανότατα έμποροι γυρνούσαν στο λιμάνι. Έκλειναν συμφωνίες διαλαλούσαν την πραμάτεια τους φρόντιζαν τα πλοία τους. Μια πολύβουη ατμόσφαιρα επικρατούσε στο λιμάνι. Ένας φρουρός με σταμάτησε και μου ζήτησε στοιχεία και ναύλα. Έδωσα πλαστά στοιχεία και ναύλα με τα λεφτά τα οποία είχα κλέψει από τον Higuma κατά τη διάρκεια της μάχης μας. Μπήκα στην πόλη από την πύλη του λιμανιού κι αμέσως ένοιωσα σαν ν' άλλαξε η ατμόσφαιρα. Όλα ήταν διαφορετικά. Επικρατούσε η ίδια φασαρία με το λιμάνι αλλά απλά οι ήχοι ήταν διαφορετικοί. Ο απλός κόσμος περπατούσε για να πάει στις δουλειές του, να ψωνίσει, να κάνει απλά μια βόλτα. Όλοι αυτή η πολυκοσμία γεννούσε μια διαφορετική ηχητική σύνθεση από αυτή του λιμανιού. Κοίταξα γύρω κι είδα μια τεράστια πινακίδα μ' ένα χάρτη της πόλης και διάφορες ανακοινώσεις. Πήγα προς τα εκεί για ν' αποφασίσω τη μετέπειτα πορεία μου.

Κοίταζα για ώρα τον πίνακα προσπαθώντας ν' αποφασίσω τι θα έκανα. Δεν υπήρχε καμιά ιδιαίτερη τοποθεσία να πάω και σίγουρα όχι καμία ιδιαίτερη δουλειά να κάνω. Απογοητευμένος κίνησα να πάω σ' ένα τοπικό ταβερνείο να φάω κάτι και να πιω. Ταυτόχρονα θα είχα και την ευκαιρία να μάθω και τίποτα από τους διάφορους κουτσομπόληδες που σύχναζαν σε τέτοια μέρη. Άνοιξα την πόρτα του μαγαζιού και ερεύνησα το χώρο. Ήταν σχετικά άδειο ακόμα λόγω της ώρας αλλά το μαγαζί έδειχνε πολλά υποσχόμενο καθώς αν αναλογιστεί κανείς πως είχαμε καιρό ως το μεσημέρι είχε κόσμο. Κάθισα σε μια απόμερη γωνιά πήρα κρέας με λαχανικά για συνοδεία και κρασί για να περάσει η ώρα. Πήρα ένα κερί κι έβγαλα ένα βιβλίο. Φαινομενικά διάβαζα ήσυχος τρώγοντας και πίνοντας αλλά πρακτικά όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στις συζητήσεις. Οι περισσότερες αφορούσαν κουτσομπολιά της πόλης και των ευγενών, θέματα γύρω από την καθημερινότητα. Τίποτα σοβαρό δηλαδή, αλλά και τίποτα χρήσιμο ταυτόχρονα. ΤΟ κρασί τελείωσε και παρήγγειλα δεύτερο. Το μαγαζί άρχισε να γεμίσει μιας κι η ώρα είχε περάσει. Συνέχιζα να κάθομαι ν' ακούω και να πίνω. Ακόμα δεν είχα ακούσει τίποτα το σημαντικό. Είχα απογοητευθεί κι ετοιμαζόμουν να τα μαζέψω και να πάω για ύπνο. Αλλά τότε μπήκαν δύο φρουροί της πόλης. Είχαν προφανώς τελειώσει τη δουλειά τους και βγήκαν για να πιουν. Κάθισαν δίπλα μου και πιάσαν μια ζωηρή συζήτηση. Μιλούσαν για το Gray Terminal ακριβώς έξω από την πόλη, χώρος που κατοικούσαν οι απόκληροι, οι εγκληματίες κι οι παρίες της κοινωνίας. Έλεγαν πως ήταν βάρος στην πόλη κι έπρεπε να καθαριστεί. Επίσης έλεγαν για έναν περιβόητο εγκληματία που ζούσε εκεί τον Bluejam και πως θα ήθελαν να τον δουν νεκρό. Στο τέλος ξαναγύρισαν στο Gray Terminal και την εκκαθάριση του. Κι όλα αυτά έπρεπε να γίνουν πριν έλθει στο νησί ο World Noble. Εκεί έπαθα σοκ.

Ακόμα η λέξη ηχούσε στα αυτιά μου. World Noble. Ερχόταν ένας τέτοιος άνθρωπος στο νησί. Είχα διαβάσει γι' αυτούς, ήξερα τα πάντα βασικά γι' αυτούς. Οι ισχυρότεροι άνθρωποι στον κόσμο μετά τους Gorosei. Βασιλιάδες υποκλίνονταν μπροστά τους και σχεδόν όλοι οι Marines και οι στρατιωτικοί μηχανή τους ήταν στη διάθεσή τους όποτε το απαιτούσαν. Δεν είχα χρόνο έπρεπε να φύγω από το νησί και μάλιστα άμεσα. Οι έρευνες σε αυτό το νησί είχαν επισήμως επιταχυνθεί. Σε δύο μέρες θα έφευγα από εδώ μιας και σε τρεις ημέρες ξεκινούσε άρση απόπλου κι ενλιμενισμού πλοίων για λόγους ασφαλείας. Πλήρωσα κι έφυγα από το μαγαζί. Δεν είχα καμία άλλη δουλειά να κάνω. Γύρισα στο χάρτη κι είδα μια ένδειξη για ένα ξενοδοχείο. Πήγα κι έκλεισα δωμάτιο. Το βράδυ κοιμήθηκα ανήσυχος. Είδα άσχημα όνειρα και δεν ευχαριστήθηκα πολύ τον ύπνο μου. Αλλά είχα πάρει μια απόφαση. Θα πήγαινα στο Gray Terminal αύριο. αν ήθελα ανθρώπους να στείλω στο πλήρωμα θα έπρεπε να ψάξω εκεί. Ήταν το κατάλληλο μέρος.
Το πρωί ξύπνησα κι έφυγα γρήγορα. Διάβηκα την πύλη για το Gray Terminal κι είδα μπροστά μου το χάος. Μια παραγκούπολη από σκουπίδια. Ότι άχρηστο υπήρχε στην πόλη πετιόταν εδώ. Και οι άνθρωποι που ήταν εδώ ήταν άχρηστοι για την πόλη. Η πλήρης εξαθλίωση σε κάθε έννοια και μορφή. Περπάτησα στο Gray Terminal με βλέμμα αγέρωχο και το πουγκί μου σε περίοπτη θέση. Ήθελα να μου επιτεθούν, Τους προκαλούσα. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι δέχτηκαν την πρόκληση. Μου επιτέθηκαν σε μάζες, ένας ένας, όπως μπορεί να φανταστεί κανείς. Όλοι κατέληγαν απλά αναίσθητοι. Δεν σκότωσα κανέναν. Δεν είχα τέτοιο σκοπό. Ήθελα να δω απλά τους δυνατούς. Όλοι με απογοήτευσαν. Έπιασα έναν και τον ρώτησα που μπορώ να βρω τον Bluejam. Γέλασε πριν απαντήσει:
-"Δεν τον βρίσκεις εσύ αυτός σε βρίσκει, αν σε κρίνει άξιο."
-"Ωραία τότε, ήρθε η ώρα να δούμε την αξία μου λοιπόν."
Ανέβηκα λοιπόν στον κοντινότερο λόφο από σκουπίδια και φώναξα πολύ δυνατά για ν' ακουστώ.
-"Bluejam έλα έξω. Έλα ανόητο σκουλήκι. Ήρθα για να σου καταλάβω το Gray Terminal. Είναι πλέον δική μου περιοχή και μόνο εγώ θα την εκμεταλλεύομαι. Έλα ή φύγε για πάντα από δω."

Δεν χρειάστηκε να περιμένω πάρα πολύ. Ένας ένας οι λακέδες κι οι παρατρεχάμενοι του έκαναν την εμφάνισή τους.

Τα ποντίκια βγαίναν από τις τρύπες τους σιγά σιγά. Όπως κάθε έξυπνος άνθρωπος έστελνε πρώτα τα πιόνια του για να δοκιμάσουν τον αντίπαλο και μετά θα εμφανιζόταν ο ίδιος να τελειώσει τη δουλειά. Ο πρώτος βλάκας πλησίασε για να μιλήσει.
-"Εσύ είσαι αυτός που θέλει να καταλάβει το Gray Terminal;"
Τον πετσόκοψα με μια ριπή άμμου.
-"Ναι ηλίθιε. Άλλος κανένας που να θέλει να ρωτήσει τα προφανή;"
Σιωπή ακολούθησε και τραβήγματα όπλων από θήκες. Χαμογέλασα μ' ευχαρίστηση. Πάντα μου άρεσε ν' απλοποιώ τα πράγματα. Τους άφησα να ορμήσουν για να τους κατασφάξω με τη ησυχία μου. Η αίσθηση του να πετσοκόβεις κάποιον με το σπαθί σου, την είχα ξεχάσει. Ήταν τόσο ωραία. Τόσο μεθυστική αίσθηση. Λόγω της βαρεμάρας μου συνήθως δεν τραβούσα ποτέ τα σπαθιά μου. Πάντα τους έσφαζα με το φρούτο μου. Αλλά τώρα μια ανεξέλεγκτη παρόρμηση με ώθησε να βγάλω τα σπαθιά μου από τις θήκες τους. Δυστυχώς όμως η ίδια παρόρμηση με ώθησε να τελειώσω γρήγορα το πρώτο κύμα ποντικιών που έστειλε ο Bluejam. Ευτυχώς βέβαια δεν είχαν τελειώσει τα πιόνια του. Ευτυχώς για μένα δηλαδή μιας και τα σπαθιά μου διψούσαν για αίμα μετά από τόσο καιρό στις θήκες τους. Εμφανίστηκε το δεύτερο κύμα ηλιθίων. Αυτοί τουλάχιστον όρμησαν κατευθείαν στο ψητό. Δεν είπαν τίποτα, βγήκαν με τα όπλα στα χέρια κι επιτέθηκαν ορθόδοξα. Όλοι μαζί όχι χώρια. Όχι πως μ' ενδιέφερε έστω και στο ελάχιστο. Ήταν ακριβώς το ίδιο για μένα. Απλά σακιά με κρέατα για κόψιμο. Έτσι τους συμπεριφέρθηκα κι έτσι άξιζαν να τους συμπεριφερθώ. Ένας ανόητος κι αδύναμος συρφετός ηλιθίων που υποτίθεται ήταν πειρατές. Ε, λοιπόν εγώ τους έκανα από υποτιθέμενους πειρατές σε υπαρκτούς νεκρούς. Κι αυτούς κι όλους όσους μου έστειλε ο Bluejam.

Το δεύτερο κύμα ήταν κι αυτό νεκρό. Το τρίτο βγήκε κι αυτό από διάφορες κατευθύνσεις. Αυτοί ήταν κι οι καλύτεροί του. Δεν είχε άλλους άντρες να θυσιάσει. Ήδη είχαν πεθάνει τόσοι πολλοί. Όρμησα πάνω τους κι αυτοί σε μένα. Η σφαγή συνεχίστηκε για ώρα. Πάντως έπρεπε να το παραδεχτώ αυτοί οι τελευταίοι ήταν αρκετά καλοί. Κράτησαν περισσότεροι ώρα από τους άλλους και ένας από αυτούς κατάφερε να με τραυματίσει. Μια απλή αμυχή όχι κάτι συνταρακτικό. Αλλά ήταν κατόρθωμα. Στάθηκα πάνω στο πτώμα του τελευταίου κι ούρλιαξα:
-"Μόνο αυτό έχεις να μου δείξεις Bluejam; Αυτούς τους ανόητους; Έλα έξω δειλέ να σου δείξω τι θα πει δύναμη!"
Αμέσως μόλις το είπα ένοιωσα να με διαπερνάει μια σφαίρα. Πίσω στην πλάτη. Δεν ήξερα γιατί δεν μπόρεσα να την αποφύγω, τόση ώρα κανένας δεν με είχε χτυπήσει. Γιατί; Αμέσως θυμήθηκα το τραύμα πριν λίγο. Εκείνο δεν το είχα δει να έρχεται. Το ίδιο συνέβαινε και με την εκπαίδευση στο νησί. Όποια επίθεση δεν είχα συναίσθηση πως ερχότανε τη δεχόμουν. Αμέσως κατάλαβα πως είχα ξεχάσει τα όρια μου. Είχα υπερβεί τα ασφαλή όρια που είχα θέσει στον εαυτό μου από τη μέθη της μάχης.
-"Βλάκα" ψυθιρισα στον εαυτό μου.
Ένοιωσα το σώμα μου να μουδιάζει σιγά σιγά. Να γίνεται πιο δυσκίνητο. "Δηλητήριο" σκέφτηκα. Αλλά τι δηλητήριο να ήταν άραγε; Δεν ήξερα και δεν μπορούσα να ξέρω. Η κατάσταση απαιτούσε δραστικά μέτρα. Με το ένα μου χέρι σημάδεψα τον εαυτό μου, και κάρφωσα το σπαθί στο πόδι μου. Αμέσως έτρεξε αίμα, μαζί με ότι αυτό μετέφερε. Τώρα απλά περίμενα. Άκουσα βήματα. Ο Bluejam ερχόταν να με αποτελειώσει. Η αδρεναλίνη που παρήγαγε από το σοκ ο οργανισμός μου με ξυπνούσε αλλά το δηλητήριο ακόμα επιδρούσε. Σχεδόν δεν μπορούσα να κουνηθώ. Σχεδόν όμως.

Είχα κάποια εκπαίδευση με τα δηλητήρια μιας και στην οικογένεια κανένας δεν ήταν καλό παιδί. Όλοι είχαμε τα προβλήματα με το νόμο. Κι ειδικά ο πατέρας μιας κι η δουλειά του ήταν αυτή του Κυνηγού Επικηρυγμένων. Οπότε από μικρά μας είχε εκπαιδεύσει για διάφορες καταστάσεις. Ήταν λίγο ψυχωτικός σε κάποια θέματα. Ένα από αυτά ήταν τα δηλητήρια. Μας είχε αναγκάσει να πιούμε πολλά από αυτά σε αρκετές δόσεις ώστε ν' αποκτήσουμε ανοσία σε αυτά. Και το κατάφερε. Ποτέ δεν φαντάστηκα πως θα μου ερχόταν χρήσιμο αυτό το γεγονός. Η πληγή μου είχε αιμορραγήσει αρκετά ώστε μεγάλη ποσότητα του δηλητηρίου να φύγει. Είχα αρχίσει να συνέρχομαι σιγά σιγά. Αλλά ο Bluejam δεν το ήξερε. Κι απλά συνέχισε να έρχεται ατάραχος. Με πλησίασε,
-'Εσύ είσαι αυτός που θα μου έπαιρνες το Gray Terminal; Μάθε σκουλήκι πως ο νόμος εδώ πέρα είμαι εγώ. "
Άρχισε να με κλωτσάει και να με χτυπάει πριν με σκοτώσει για να με ρεζιλέψει. Μέγα λάθος του. Έχανε πολύτιμο χρόνο. Η επίδραση του δηλητηρίου του είχε αρχίσει να περνάει. Επιτέλους μπορούσα να κουνήσω το χέρι μου λίγο. Άφησα τον Bluejam να μου ρίξει λίγες κλωτσιές ακόμα και ξαφνικά τίναξα το χέρι μου και του κάρφωσα το πόδι στο έδαφος. Ούρλιαξε από πόνο κι έκπληξη. Με πυροβόλησε αλλά η σφαίρα δεν με πέτυχε ποτέ. Τώρα έβλεπα την επίθεση. Ξανά και ξανά έκανε το ίδιο πράγμα όσο εγώ πάλευα να σηκωθώ. Μάταια. Ανασηκώθηκα και τον κοίταξα με μίσος.
-"Τι είσαι;"
-"Ο θάνατός σου." είπα πριν τον σκοτώσω. Αμέσως έπεσα εξαντλημένος. Σηκώθηκα ώρες αργότερα και πήγα στο ξενοδοχείο για ύπνο.

Την άλλη μέρα ξύπνησα ακόμα με συμπτώματα κούρασης και μούδιασμα σε κάποια σημεία. Έφαγα ένα καλό πρωινό και πλήρωσα τη διαμονή μου. Αποφάσισα να περάσω από το φρουραρχείο της πόλης να δω αν θα έπιανε κάτι το τομάρι του Bluejam. Πήγα και στάθηκα στην είσοδο, ζήτησα ακρόαση από τον φρούραρχο για να αναφέρω πως σκότωσα τον Bluejam και να μάθω αν υπήρχε κάποια αμοιβή για το κεφάλι του. Η απάντηση του φρουρού με το ταυτόχρονο γέλιο του μ' έκανε ν' ανατριχιάσω σύγκορμος.
-"Τι έκανες; Είσαι σοβαρός; Μα καλά ποιον πας να κοροϊδέψεις; Όλοι ξέρουν πως ο Bluejam και τα τσιράκια του πέθαναν όλοι στη φωτιά που ξέσπασε χθες στο Gray terminal. Φήμες λένε πως την άναψε ο ίδιος ο Bluejam κι απλά δεν κατάφερε να ξεφύγει. Χάσου από δω τώρα μη σε συλλάβω για διατάραξη της τάξης."
Είχα μείνει άφωνος. Πλέον όλα τα κομμάτια ενός puzzle μπήκαν στη θέση τους. Η συζήτηση των φρουρών και η φωτιά. Ήταν όλα σχεδιασμένα να γίνουν έτσι. Και μάλλον ο Bluejam ήταν στο κόλπο αλλά του το χάλασα λίγο πρόωρα. Γύρισα κι έφυγα αμέσως. Μπήκα στη βάρκα μου και σάλπαρα μακρυά από αυτό το νησί. Δεν κοίταξα πίσω, δεν μ' ενδιέφερε ένα νησί που δολοφονούσε αθώους για χάρη ενός αγνώστου. Πλέοντας στ' ανοιχτά είδα ένα πολυτελές πλοίο να κατευθύνεται στο νησί. Το πλοίο του Word Noble. Το παρακολούθησα να προχωράει περήφανα και σκεφτόμουν πόσοι πέθαναν για να μην υπάρχει κάποιος λόγος να φαίνεται άσχημο ένα νησί στα μάτια ενός ανθρώπου. Βαθιά μέσα μου ορκίστηκα πως κάποια μέρα όλοι αυτοί θα τρέμανε και μόνο στο άκουσμα του ονόματός μου. Και δεν θα σταματούσα πουθενά ώσπου να το πετύχω.

Όνομα: Sorin Markov
Haki Points: -
Player of the Month Points: 10
Beli: 28.500
Bounty/Fame Points: 1.000.000
Παρατηρήσεις: Πάρα πολύ καλή ιστορία.