[Τέλος] Home Sweet Home...

Στην προηγουμενη ιστορια:
Εχοντας ξεφυγει απο το Tequila Wolf, πηγα μαζι με τα 2 παιδια στην Shell Town θελοντας να βρω την Sakura και να με βοηθησει να γινω bounty hunter. Η απογοητευση ηταν σχετικα μεγαλη, αφου η Sakura δεν ηταν εκει. Στο νησι ειχα την ατυχια να γνωρισω και τον Captain Morgan, ενα πραγματικο καθικι, που με εκανε να αναθεωρησω πολλα. Το αποτελεσμα ηταν να φυγω απο το νησι, χωρις να εχω καταφερει να εχω ετοιμα τα χαρτια μου και να ειμαι επισημα bounty hunter. Ειχα αποφασησει ομως να μην το βαλω κατω...


Αφου φυγαμε απ την Shell Town, ο καιρος ηταν αρκετα ασταθης και μας διμιουργουσε πολλα προβληματα. Υπηρχαν βραδια που αναγκαζομουν να μεινω ξυπνια για να ειμαι σιγουρη οτι δεν θα βρεθω αγκαλιτσα με τα ψαρια στο πατο της θαλασσας. Στοχος μας ηταν να φτασουμε στην LogueTown, αλλα ετσι οπως το πηγαιναμε, μας εβλεπα να καναμε μια σταση στο πατρικο μου, για να παρουμε προμυθιες. Δυστυχως ξεραμε οτι δεν ειχαμε πολλες επιλογες και ηταν και μια ευκαιρια να αφησουμε τον καιρο να καλμαρει λιγο και να μπορεσουμε να συνεχισουμε κανονικα το ταξιδι μας. Βεβαια το να παμε στο Gecko Island , οπου ηταν και το πατρικο μου, μας εβγαζε λιγο εκτος πορειας, αλλα μεσα στην ημερα υπολογισα οτι θα βλεπαμε το νησι απο μακρια...
-Mike εισαι καλα?..ρωτησα τον μεγαλο αδερφο, ο οποιος ειχε καθησει στην ακρη του πλοιου και αδιαζε το στομαχι του, απο το υπερβολικο κουνημα που ειχε....
-Εεεε ημουν και καλυτερα...
-Πιες λιγο νερο και ξεπλυνε το στομα σου...πρεπει να ειναι χαλια η γευση...
-Εσενα δεν σε ενοχλει....?
-Οχι ιδιαιτερα, αν και υπαρχουν φορες που ζαλιζομαι...δεν εχω φτασει σε τετοιο σημειο...εισαι καλυτερα? Εκεινος εγνεψε καταφατικα και πηγε και παλι μεσα στην καμπινα. Ειχα ταλαιπωρηθει και μπορουσα να το δω ξεκαθαρα. Η αληθεια ηταν οτι δεν ηταν και οτι το καλυτερο τα ταξιδια στην θαλασσα, ειδικα για καποιον που δεν τα ειχε συνηθησει....

Στην διαρκεια της ημερας μειναμε μεσα στην καμπινα λογω του ψυλοβροχου που ειχε και δεν ηταν εφικτο να αραξουμε και να απολαυσουμε τον ηλιο, οπως καναμε αλλες μερες, οταν μας δινοταν η ευκαιρια παντα. Η μικρη ηταν απασχολημενη με την φανταστικη της φιλη και τα λιγοστα παιχνιδια που ειχε. Εγω παλι με τον Mike προσπαθουσαμε να σκοτωσουμε την ωρα μας, ανταλασοντας γνωμες για διαφορα θεμαρα διχως να εχουμε και ιδιαιτερα μεγαλη επιτυχια στον σιγκεκριμενο τομεα. Κανεις απο τους δυο μας δεν ηταν αρκετα ωριμος για να κανει τις φιλοσοφικες συζητησεις που ανοιξαμε εκεινες τις ωρες. Στο μεταξυ πηγαινοερχομουν απο την καμπινα στο καταστρωμα για να δω μηπως υπηρχε τιποτα στον οριζοντα, αλλα παντα ερχομουν με απογοητευμενη εκφραση που ηταν ζωγραφισμενη στο προσωπο μου. Αυτο ομως αλλαξε νωρις το απογευμα, οταν επιτλεους ειδα κατι στον οριζοντα και εκανα σαν την τρελη και ξεσηκωσα και τα παιδια αθελα μου, ενω θα μπορουσα να το πω πιο ανθρωπινα οτι φτανουμε στο νησι. Εκεινα περιεργως αντι με κοιταξουν καλα καλα, χαρηκαν και αυτα με την σειρα τους. Ο καιρος ακομα ηταν καπως αλλα δεν θα αργουσαμε να φτασουμε...
-Θελεις να ετοιμασουμε τιποτα?
-Τα πραγματα σας μονο...τα αλλα αφηστε τα πανω μου...ειπα ενω τους εκλεισα το ματι...πηγαινετε τωρα μεσα για να μην κρυωσετε...
Το καλο με τα παιδια αυτα ηταν οτι δεν εφερναν αντιρρησεις. Επρεπε να παραδεκτω τον πατερα. Μπορει να ειχε κανει οτι ειχε κανει και να ειχε παραδεκτει το λαθος του, αλλα ηταν και ειχε δωσει πολυ καλη ανατροφη στα παιδια του.....

Μια ωρα περιπου αργοτερα φτασαμε επιτελους στο νησι. Αφησα το πλοιου μου κοντα στην παραλια και συνεχισαμε με μια μικρη βαρκα που ηταν δεμενη στο πισω μερος του πλοιου μου. Οταν πατησαμε τα ποδι μας στην αμουδια, o Mike με βοηθησε να συρουμε εξω , ετσι ωστε να μην την παρασυρει η παλιρροια. Αφου την δεσαμε καλα καλα, κατευθυνθηκαμε προς το χωριο. Δεν υπηρχε κανεις εξω στους δρομους και υπεθεσα οτι ηταν λογο του κακου καιρου. Πηγαμε τοτε προς το πατρικο μου που ηταν πανω σε εναν λοφο λιγο πιο περα. Απ μακρια οταν το ειδα χαμογελασα και ανοιξα το βημα μου. Ηθελα πολυ να δω την μητερα μου και να της ζητησω συγνωμη για ολα...
Χτυπησα την πορτα οταν εφτασα , αλλα κανεις δεν απαντησε. Ανοιξα τοτε την πορτα περιεργη για να δω τι γινετε μεσα. Η πορτα κλασικα ηταν ξεκλειδωτη και απ οσο θυμομουν απ τα παιδικα μου χρονια, η μητερα μου ποτε δεν κλειδωνε την πορτα. Εκανα νοημα στα παιδια να μπουν μεσα για συντομα θα εβρεχε και παλι...
-Ειναι κανεις εδω?Μητεραααααα...?φωναξα ελπιζοντας να ερθει με το καλεσμα μου, μα τιποτα. Ελεγξα το υπολοιπο σπιτι και γενικα το σπιτι ηταν τακτοποιημενο και υπεθεσα οτι θα ηταν εξω. Τα παιδια καθησαν στο σαλονι και εγω πηγα μεσα στην κουζινα να δω μηπως ειχε τιποτα φαγωσιμο. Συνηθως η μητερα μου παντα ειχε κατι στην ακρη , μηπως ερχοταν καποιος στο σπιτι να εχει να τον φιλεψει. Ευτυχως βρηκα λιγο ψωμι και το πηρα για να δωσω μεσα παιδια να φανε...
-Οποια και αν εισαι...παρε οτι θελεις απο εδω...αλλα φυγε...ακουστηκε μια γυναικεια φωνη που με εκανε να παγωσω προς στην στιγμην, αλλα ταυτοχρονα μου ηταν και αρκετα γνωριμη...

Ενα χαζοχαρουμενο χαμογελο ζωγραφιστηκε εκεινη την στιγμη στο προσωπο μου και ταυτοχρονα μια ανακουφηση, οτι η μανα μου δεν ειχε αλλαξει. Αφησα κατω το ψωμι και ορμηξα πανω της για να την αναγκαλιασω. Εκεινη προς στιγμη τα εχασε και με κοιτουσε ενω ερχομουν καταπανω της , λες και ημουν απο αλλο κοσμο.( καπως ετσι )
-Anna?Εσυ εισαι?...ρωτησε ενω εσφιγγε τα χερια της πανω μου...
-Μου ελειψες πολυ....ηθελα να σε δω οσο τιποτα αλλο...ειπα ενω αρχισα να κλαιω σαν μικρο παιδι....
-Σημασια εχει που εισαι καλα...και εισαι εδω....
Μειναμε για αρκετα λεπτα αγκαλιασμενες, αλλα δυστυχως μια μανα δεν επαυε να ειναι μανα, δηλαδη να σου φωναζει με το παραμικρο...
-Και τωρα που κλαψαμε, καναμε, ραναμε. δειξαμε.....που ησουν εδω και 4 χρονια?
-Θα φτασουμε και σε αυτο...μπορω να απολαυσω λιγο την στιγμη....?
Εκεινη γελασε και με αγκαλιασε και παλι και εδειχνε και παλι να ηταν ηρεμη. Οταν ειδε παλι τα παιδια μου εριξε ενα δολοφονικο βλεμμα...
-Πες μου οτι εισαι και μητερα τωρα...
-Βλεπεις τον Mike που ειναι 16 χρονων...και την Jessi...που ειναι 12...καπως γρηγορη αναπτυξη δεν θα εχουν νομιζεις για να ειναι παιδια μου....?ρωτησα ενω προσπαθουσα να καταλαβω την λογικη της, αλλα ταυτοχρονα ημουν ετοιμη να πεσω κατω απο τα γελια...

Τα παιδια τα ειχαν χαμενα αλλα ευτυχως γελουσαν. Η μανα μου ειχε αρχισει και ιδια να γελαει με το τελευταιο, αλλα θελησε να της εξηγησω τι συνεβαινει και με το δικιο της. Εκεινη μας προτεινε να παμε μεσα στην κουζινα , οπου θα ετοιμαζε κατι για να φαμε. Εμεις με την πεινα που ειχαμε δεν σκεφτομασταν καν να φερουμε αντιρρηση...
Ενω εκεινη αρχισε να ετοιμαζει το φαγητο, εγω αρχισα να διηγουμε τι εγινε αφου εφυγα απ το σπιτι. Προτειμησα να της αναφερω ολες τις λεπτομεριες, γιατι ηξερα οτι οι αντιδρασεις τις θα ηταν υπερβολικες. Εκεινη αλλες φορες προσπαθουσε να με διακοψει, λεγοντας μου συνεχεια οτι εκανα μεγαλη βλακεια που εφυγα και αλλες φορες απλα με κοιτουσε με ανοικτο το στομα. Η συζητηση ομως σοβαρεψε για τα καλα, οταν ανεφερα οτι ημουν χρηστης φρουτου του διαβολου. Εκει ηταν που απλα νομιζα οτι η μανα μου ειδε φαντασμα. Το προσωπο της αλλαξε ολοκληρωτικα καμια 5αρια χρωματα...
-Πως εγινε αυτο?
-Βρηκα το φρουτο και ενω ταξιδευα και δεν ειχα τιποτα αλλο για να φαω, αναγκαστικα να το φαω διχως να γνωριζω τι ειναι....το ανακαλυψα πολυ αργοτερα οτι ειμαι χρηστης...
-Ναι...και τωρα τι εχεις σκοπο να κανεις...?Κατι μου λεει οτι δεν ηρθες για να μεινεις...και κατι μου λεει οτι δεν εχεις αλλαξει και μυαλα...ειπε με προσβλητικο τονο, αλλα προσπαθησα να μην δωσω σημασια.
-Ναι μπορει ακομα να μην εχω αλλαξει μυαλα...αλλα προς το παρον σκεφτομαι να την αξιοποιησω την δυναμη μου...
-Και τι δηλαδη σκοπευεις να κανεις?Παλι σε πειρατικο πληρωμα θα χωθεις και θα γινεις ενας κοινος εγκληματιας...?
-Για την ακριβεια δεν ειμαι υπερ των πειρατων μετα απο ολα οσα εγιναν στο παρλεθον, αλλα σιγουρα και οχι υπερ της κυβερνησης, την οποια ξερεις ποσο μισω.Σκεφτομαι απλα να γινω κυνηγος. Ετσι δεν θα εχω κανεναν στο κεφαλι μου...της ειπα ενω προσπαθησα να υπερασπιστω τον εαυτο μου οσο καλυτερα μπορουσα.

Ηξερα οτι δεν ειχα κανει και τις καλυτερες επιλογες στην ζωη μου αλλα προσπαθουσα τουλαχιστον να διορθωσω οτι μπορουσα. Ακομα και τωρα δεν ηξερα αν θα εκανα καλη επιλογη για να γινω κυνηγος, αλλα στην παρουσα φαση, μου φαινοταν αρκετα καλη επιλογη. Στην τελικη η μητερα μου πλεον δεν αποφασιζε για τις επιλογες μου. Ημουν ενηλικη και μπορουσα να φροντισω μονη μου τον εαυτο μου. Φυσικα δεν τελειωσε εκει το θεμα και της διηγηθηκα και την συνεχεια. Το τι εγινε στο Warship Island , του πειρατες που αντιμετωπησα , την "αποδραση" απο το Tequila Wolf και το πως πηρα τα παιδια μαζι μου. Εκει μου γκρινιαξε λιγο παραπανω αλλα δεν αδικησα. Ειχε δικιο σε οσα ελεγε και λογικο ηταν να ανησυχησει, αλλα σε πολλα ηταν υπερβολικη...
Τουλαχιστον καταφερα να την ηρεμησω λιγακι και να φαμε εστω με την ησυχια μας. Το φαγητο ειχε εξαφανηστει απο το τραπεζι , μεσα σε λιγοτερο απο 5 λεπτα. Περα του οτι πεινουσαμε, ηταν και πολυ νοστιμο. Βεβαια οτι και να τρωγαμε εκεινη την στιγμη με την πεινα που ειχαμε θα μας φαινοταν νοστιμο, που λεει ο λογος....
-Απ οτι καταλαβα δεν τρως και καλα...
-Τρω οτι μπορω..και οτι μπορω να διατηρησω μεσα στο πλοιο...
-Δηλαδη?
-Παστο κρεας, ψωμι οσο μπορει να κρατηθει και να μην γινει παξιμαδι, φετα μεχρι να γινει ροκοφορ...ειπα γελωντας....πλακα κανω ηρεμησε. Κυριως φρουτα τρω που δεν εχουν θεμα ως προς την διατηρηση. Τωρα αν καταφερω και εχω κανενα φαγητο μαζι μου, απλα πρεπει να το φαω αμεσα για να μην χαλασει. Μια δυο φορες προσπαθησα να ψαρεχω , αλλα εμεινα με το καλαμι στο χερι...μαλλον θα εφταιγε που δεν ειχα δολωμα...

Η συζητηση ευτυχως συνεχισε με ηρεμους ρυθμους και ηρεμησε και η μητερα. Αφου λοιπον τελειωσα με τα δικα μου , καταλαβε η μητερα οτι ηταν ωρα να αρχισει να λεει την δικια της ιστορια. Μου περιγραψε οτι το νησι δεκτηκε επιθεση απο ενα πειρατικο πληρωμα, οτι ηρθαν οι Marines να τους βοηθησουν και εγινε μια σκληρη μαχη, αλλα οι πειρατες ξεφυγαν. Παρ ολα αυτα το πειρατικο πληρωμα ειχε αφησει εδω στο νησι 2 τσιρακια που κανουν δυσκολη την ζωη των πολιτων, αλλα δεν τους δινουν καν σημασια. Βεβαια με ενοχλησε οτι ερχονταν και εκλεβαν οτι μπορουσαν, ποσο μαλλον που δεν εκαναν τιποτα οι πολιτες του νησιου μας. Για να λεμε και την αληθεια παντως παντα ηταν ηρεμοι ανθρωποι και γενικα δεν προσπαθουσαν λυσουν τα προβληματα τους μεσω καβγα ή μαχης. Αυτο ισως να ηταν και το λαθος τους στην παρουσα φαση....
-Σας κλεβουν τακτικα?
-Οχι ιδιαιτερα, αλλα και αυτο το λιγο δεν ειναι οτι το καλυτερο...τους εχουμε μαθει...
-Δηλαδη...λεω τωρα εγω αν...
-Κανε οτι ειναι να κανεις...αρκει να μην δημιουργησεις περισσοτερους μπελαδες μικρη...κατανοητο?
-Οτι πεις μητερα...ειπα με ενα χαμογελο, ενω προσπαθουσα να την καθησυχασω, πραγμα δυσκολο...
Στο μεταξυ τα παιδια ηταν αρκετα κουρασμενα , οποτε τα στειλα μεσα στο ξενωνα που ειχαμε για να ξεκουραστουν. Εγω παλι εμεινα με την μητερα μου και ηπιαμε καφε. Της ειχα ηδη εκφρασει το ποσο ειχα λυπηθει που ειχα φυγει και οτι κατανοουσα το λαθος μου. Παρ ολα αυτα δεν μπορουσε να καταλαβει τον λογο που ηθελα να φυγω...

Οταν τελειωσαμε την συζητηση, πηγα να κανω ενα μπανιο, να φορεσω καθαρα ρουχα και να ξαπλωσω να ξεκουραστω. Η μητερα μου , μου εδωσε και ρουχα για τα μικρα, για να κανουν ενα μπανιο, οταν ξυπνησουν και να ειναι και αυτα με καθαρα ρουχα. Λιγο πριν με παρει ο υπνος ηρθε η μητερα μου στο δωματιο...
-Σημερα το βραδυ θα κανουμε μια συγκεντρωση στην ταβερνα του Dean...θα ηθελες να ερθεις...θα ειναι και ο γιος του ο Dwight...
-Εεεε ευχαριστως να ερθω...αλλα σε παρακαλω...μην κανεις κατι που θα με φερει σε δυσκολη θεση...
-Μα γιατι ο γιος του ειναι μια χαρα παιδι...
-Μητερα δεν προκειται να μου αλλαξεις γνωμη...
-Εισαι νεα....ακομα και μπορεις να κανεις μια τετοια νεα αρχη...
Δεν το συνεχισα, γιατι δεν ηθελα να ερθω σε διαμαχη μαζι της. Ηταν η πρωτη μερα απο ειχα ερθει και πιστευα οτι ηταν αρκετο να την βλεπω να χαιρεται. Την γνωμη παντως δεν μου την αλλαζε και δεν ειχα σκοπο να κατσω. Οχι τωρα που μπορουσα να κανω κατι καλυτερο...
Αρκετη ωρα αργοτερα με πηρε ο υπνος και κοιμηθηκα αρκετα βαρια σε σημειο που ειδα και ονειρο. Βεβαια οταν ξυπνησα ουτε που θυμομουν τι εβλεπα στον υπνο μου. Τα παιδια ηταν εξω στην αυλη και χαζευαν το νησι. Ο καιρος ειχε ανοιξει και ο ηλιο ειχε αγκαλιασει ολο το νησι, σε σημειο που ειχε γινει και πιο νορμαλ η θερμοκρασια.

Σηκωθηκα και πηγα να πλυνω το προσωπο μου για να ξυπνησω. Ειχε επιτελους ισιωσει το κορμη μου και ειχα απολαυσει υπνο. Η μητερα μου , μας ειπε να αρχισουμε να ετοιμαζομαστε σιγα σιγα για να παμε στην συγκεντρωση. Δεν ηταν κατι που θα εκανα με ευχαριστηση και τα παιδια γελασαν οταν τους εξηγησα τον λογο που δεν ηθελα να παω...
-Δεν θα ειναι τοσο ασχημα....ελπιζω...ειπε γελωντας ο Mike...
-Ειναι δεν ειναι...η μανα μου ηθελε να με δωσει απο μικρη. Ειναι αρκετα πλουσια οικογενεια και ηταν ενας τροπος να με αποκαταστησει τοτε μιας και δεν ειχαμε πολλα χρηματα...
-Θα τον κανονισω εγω στην αναγκη... ειπε η Jessi, που το ειχε παρει στα σοβαρα...
-Ηρεμησε μικρη μου...δεν θα κανει τιποτα...λοιπον παμε να ετοιμαστουμε γιατι θα ερθει να μας ντυσει η ιδια η μανα μου...πιστεψτε με μπορει να το κανει...ειπα ενω ανατριχιαζα στην σκεψη. Ευτυχως δεν μας πηρε πολυ να ντυθουμε. Προτειμησα να φορεσω κατι απλο, δηλαδη μια φουστα μεχρι το γονατο , μια λεπτη κοντομανικη μπλουζα, μια ζακετα λεπτη για να μην κρυωνω και φλατ παππουτσια. Ηταν λιγο εκτος εποχης αλλα δεν με πολυενοιαζε. Η μητερα μου απ την αλλη ειχε φορεσει κατι πιο επισημο, αλλα νορμαλ πραγματα. Η Jessi φορεσε κατι ρουχα που ειχε κρατησει η μητερα μου , οταν ημουν πιο μικρη και ο Mike, φορεσε καποια ρουχα του πατερα μου που ηταν ξεχασμενα μεσα σε μια ντουλαπα...
-Για να μην κανουν ερωτησεις οι αλλοι απλα πειτε, οτι μενατε στην ShellTown ολο αυτο το διαστημα και οτι ησαστε ξαδελφια...
-Ακομα κουτσομπολευουν?ρωτησα με αγανακτισμενο υφος...
-Παντα το εκαναν Anna...παντα το εκαναν...ειπε ενω χαμογελουσε....

Οταν ημασταν ετοιμη επιτελους φυγαμε απο το σπιτι και ξεκινησα προς το χωριο. Απ την μια δεν μου αρεσε γιατι σιγουρα μερικοι θα σχολιαζαν οτι επεστρεψα πισω. Μπορουσα ανετα να τους αγνοησω και να προσπαθησω να ειμαι οσο πιο θερμη γινετε σε πολλα. Η συμπεριφορα των ατομων του νησιου δεν ηταν και η καλυτερη. Θυμαμαι οταν ημουν σε σχετικα μικρη ηλικια το ποσο ασχημη συμπεριφορα ειχαμε απο τους μεγαλυτερους και γενικα δεν τους χονευα. Η μητερα μου απ την αλλη μιας και ο πατερας μου δεν ηταν πλεον εν ζωη , προσπαθουσε να ηταν οσο πιο αυστηρη μπορουσε μονο και μονο για να μην κανω ανοησιες....
Ευτυχως δεν ηταν και ιδιαιτερα μακρια και δνε αργησαμε να φτασουμε. Οταν μπηκαμε μεσα γινοταν ΠΑΝΙΚΟΣ. Παιζει να ηταν συγκεντωρμενο και ολο το νησι, σκεφτηκα απο μεσα μου. Ο Dean μας εκανε νοημα να παμε να καθησουμε σε ενα τραπεζι τερμα δεξια του μαγαζιου. Μετα απο λιγο ηρθε και εκεινος στο τραπεζι μας για να μας χαιρετισει...
-Καλησπερα σας...τι κανετε πως ειστε?
-Μια χαρουλα Dean...εσυ πως εισαι?..ρωτησε η μητερα μου γεματη ενδιαφερον...
-Τα κλασικα...Anna?
-Ναι ναι ξερω Dean...απαντησα με ενα μεγαλο χαμογελο...καλα εισαι?
-Σε γενικες γραμμες μια χαρα...δεν σε αναγνωρισα...εχεις αλλαξει πολυ...εχεις ερθει πολλες μερες?
-Σημερα μολις...
-Και πολυ καλα εκανες...θα με συγχωρησετε τωρα γιατι εχω να παρω παραγγελιες και τα σχετικα. Θα ερθω ξανα οποτε μπορω...απαντησε με ενα χαμογελο και εφυγε απο το τραπεζι. Η αληθεια ηταν οτι ο Dean ειχε αλλαξει εξισου πολυ σε σημειο που και εγω δυσκολευτικα να τον αναγννωρισω...

Αυτο και παλι δεν θα αλλαζε κατι. Γυρησα τοτε το κεφαλι μου και ειδα μερικα ενοχλητικα βλεμματα καρφωμενα πανω μου. Το μονο που εκανα σε περιπτωση που μου χαιρετουσαν, ηταν να τους χαμογελαω και να τους ανταποδιδω τον χαιρετισμο. Ιδιαιτερη εντυπωση μου ειχαν κανει ομως 2 τυποι που βρισκονταν στο κεντρο του μαγαζιου και ημουν συγουρη οτι δεν ειχε ηταν ντοπιοι....
-Μητερα...αυτες οι 2 γατουλες......τι παιζει με αυτους?
-Αυτοι ειναι τα τσιρακια που βλεπεις...δεν ξερω για ποιον λογο εχουν ερθει εδω...αλλα μην προκαλεσεις..
-Δεν εχω σκοπο...απλα ρωτησα...
-Ευχομαι να μην προκαλεσουν παλι μπελαδες...μην τους βλεπεις ετσι...την τελευταια φορα ειχαν σκισει την κοιλια ενω...αλλα ευτυχως η πληγη δεν ηταν τοσο βαθυα και εζησε ο ανθρωπος...
-Αν γινει κατι αστο πανω μου...και μην φοβασαι...ειδικα τωρα. Εχουν αλλαξει πολλα τα τελευταια 4 χρονια...
-Αυτο φοβαμαι Anna...και δεν ξερω τι μπορει να παθεις αν συνεχησεις ετσι...
Ανησυχουσε πολυ και δεν το εκρυβε. Απ την αλλη την καταλαβαινα. Ποιος θα ηθελε το παιδι της, να ειναι ανα πασα ωρα και στιγμη σε κινδυνο. Εν το μεταξυ τα 2 αδερφια καθονταν και μιλουσαν σχετικα με το τι θα συναντουσαν την Logue Town. Οι προβληματισμοι τους ηταν αναμενομενοι και τους εδωσα μερικες συμβουλες, που πραγματικα δεν ηξερα αν θα τους χρησιμευαν και ολας....
Η βραδυα ξεκινησε με σχετικα ηρεμους ρυθμους. Πολλοι ηταν αυτοι που σηκωθηκαν και χορευαν, αλλα την παρασταση την εκλεψαν οι γατουλες που ειχαν μεθυσει απο το γαλα..."Οκ ναι...το ποτο τους πειραζει...."σκεφτηκα γελωντας...

Σε καποια στιγμη οι 2 τυποι πλησιασαν κατι κολιτσες που πρεπει να ηταν λιγο μικροτερες απο εμενα. Ετσι οπως τις ειχα κοψει δεν πρεπει να ηταν πανω απο 16-17 χρονων. Τα γελακια των 3 κοριτσιων κοπηκαν μαχαιρι με που τους ειδαν...
-Κοριτσια τι παθατε...μας φοβαστε...?ρωτησε ο κοκαλιαρης
Εκεινα δεν απαντησαν και απλα τους κοιταξας τρομαγμενα. Η μουσικη σταματησε σχεδον αμεσως και ολοι κοιταξαν προς το μερος τους. Το μονο που ακουγοντουσαν ηταν μερικοι ψυθιροι απο μερικα τραπεζια πιο περα. Εγω απλα τους κοιταξα πλαγιος και παρακολουθουσα τις κινησεις τους. Κοιταξα την μητερα μου η οποια κοιτουσε με τρομαγμενο υφος προς το τραπεζι των κοριτσιων. "Τι χαζοι θεε μου?Φοβουντια τις γατες?"..σκεφτηκα απο μεσα μου...
-Μην κανετε ετσι...δεν δαγκωνουμε...πολυ...ειπε ο πιο χοντρουλης γελωντας...
-Αφηστε μας...δεν σας καναμε τιποτα...ειπε η μια απο τις κολιτσες...
-Τι ειπες?..ρωτησε ο κοκαλιαρης ενω σηκωσε το χερι του...
-Προσεχε μην σπασεις κανενα νυχι...γατουλα...ειπα οσο πιο προκλητικα μπορουσα για να τραβιξω την προσοχη τους. Η μηετρα μου, μου εριξε ενα φολοφονικο βλεμμα, αλλα ταυτοχρονα χαμογελασε και ολας...
-Τι ειπε η κοκκινομαλλα? ...ρωτησε ο χοντρουλης...
-Ασε την πανω μου ..ειπε ο κοκαλιαρης...
Απο μεσα μου ειπε ειρωνικα...."κινδυνευεεεειιιιςς.....", χωρις να τους δωσω σημασια. Ο γατουλης βρεθηκε αστραπιαια πισω απο την καρεκλα μου και με ακουμπησε στον ωμο. Ηρθε ερθει πολυ κοντα για να τον αφησω. Περιμενα απλα μια λαθος κινηση του....

-Μαλλον θα ασχοληθω μαζι σου προσωπικα αποψε....ειπε γελωντας...
Η φραση του αυτη ηταν αρκετη για να με κανει απλα να χαμογελασω και να πω απο μεσα μου "την εβαψες". Προσπαθησε να με χτυπησει αλλα ειχα ηδη χαθει απο τα ματια του. Εγινα βαλτος και σχηματιστικα αστραπιαια, οπως ηρθε και εκεινος απο πισω μου. Το χτυπημα του πηγε στο κενο και εκεινος απλα εφυγε προς τα μπροστα...
Ολοι κοιταξαν με δεος ενω ειχα κανει ακατορθωτο και ημουν σιγουρη οτι δεν ειχαν ξαναδει κατι παρομιο. Ο γατος γυρησε προς το μερος μου προσπαθοντας να με χτυπησει , αλλα αυτη την φορα αφησα το χερι του περασει και απο μεσα μου και να αφησω μια δοση γλυκου(βαλτου) στο χερι του...
-Τι στο...?Τι εισαι...?
-Ενα Φρουτο του Διαβολου....ειπε ο χοντρουλης που βρισκοταν και με κοιτουσε λες και του ειχα κλεψει το φαι του...
-Ακριβως...ετυχε να φαω φρουτο του διαβολου...Numa Numa No mi....
Ο γατος πηγε προς τα πισω, αλλα δεν ηταν δυσκολο να τον τσαντησω και να μου επιτεθει. Ο χαζος αφηνε την οργη του να τον κυριευσει και σαν καλο παιδι το εκμεταλευομουν οσο περισσοτερο μπορουσα. Πολλα χτυπηματα του δεν βρηκαν ποτε τον στοχο τους, μεχρι που απλα κουραστικε...
Οι πιο πολλοι ειχαν αρχησει να γελανε με την συμπεριφορα του γατου. Η μανα μου απλα με κοιτουσε και δεν μιλουσε...
-Νομιζω οτι μπορω να ξεκινησω εγω τωρα?...εκει απλα παγωσε...

Ο γατος εφυγε απο το ανοιχτο παραθυρο που βρισκοταν πισω μου και με την μορφη βαλτου βγηκα και εγω μαζι του. Εκεινος στην προσπαθεια του να φυγει σκονταψε και εσκασε με το κεφαλι κατω. Η κατασταση ηταν τοσο τραγικοι που ο ιδιος χτυπουσε τον εαυτο του...
-Να υποθεσω οτι τα βρηκαμε σκουρα?
-Μεινε μακρυα μου...
-Τι εγινε?Τοσο καιρο εκανες οτι εκανες και τωρα ξαφνικα γινεσαι γατουλα και τρεχεις?
-Εχε χαρη που δεν ειναι εδω ο καπετανιος , αλλιως θα σου ελεγα εγω...
-Ελα μου ντε που λειπει...για να σε δω τωρα...
Μερικοι απο τους κατοικους ειχαν βγει εξω απο την ταβερνα και κοιτουσαν το θεαμα. Η αληθεια ηταν οτι το να φευγει καποιος απο το παραθυρο ηταν για γελια, ποσο μαλλον αυτο που γινοταν τωρα. Εκεινη την στιγμη σκεφτηκα αν αυτοι οι 2 αχριστοι μπορουσαν αν μου φανουν χρησιμοι. Στο μυαλο μου εκεινη την στιγμη ηρθαν τα λογια της μητερας μου.."το νησι δεκτηκε επιθεση απο ενα πειρατικο πληρωμα, οτι ηρθαν οι Marines να τους βοηθησουν και εγινε μια σκληρη μαχη, αλλα οι πειρατες ξεφυγαν". Αυτο σημαινε οτι αν δεν ειχε βρεθει το πληρωμα αυτο, αυτα τα δυο αχριστα υποκειμενα θα μπορουσαν να βοηθησουν τους Marines και να ειναι το εισιτηριο μου για να γινω επιτελους Bounty Hunter , χωρις να δεχομαι χλευασμους απο διαφορους Marine. O νους μου ευτυχως σταματησε να κανει τετοιες σκεψεις, οταν ο γατουλης αποφασησε να με εγκαταλειψει και να τρεχει μακρυα μου...
-Δεν νομιζω να πας και πολυ μακρυα....SWAMP WHIRPOOL....LIBERATION.....φωναξα ενω βαλτος ξεχυθηκε προς το μερος του γατου, τον επιασε και τον ρουφηξε προς το μερος μου. Δευτερολεπτα αργοτερα βρισκοταν ηδη μεσα μου. Θα ξυπνουσε μπροστα στους Marines....

Αφου τελειωσα με τον εναν κοιταξα τον χοντρουλη , ο οποιος ειχε βγει εξω απ την ταβερνα και παρακολουθουσε την μαχη του αδερφου του. "Παει ο ενας"..σκεφτηκα και κοιταξα τον χοντορυλη...
-Τι εκανες στον αδερφο μου τερας?
-Προς το παρον τιποτα...απλα κοιμαται...οσυ ειπα ειμαι βαλτος...
-Δωστον μου πισω...
-Εσυ και ο αδερφος σου ειστε αυτο που χρειαζομουν για να γινω αυτο που θελω...
-Ποτε δεν θα σε βοηθησω...ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥΥΥ..φωναξε ορμοντας πανω μου. Τον κοιταξα και ειδα την αποφασηστικοτητα του στα ματια του. Δεν μου αρεσε αυτο που εκανα, αλλα και αυτοι δεν πηγαιναν πισω οταν ειχαν την ευκαιρια. Στο μυαλο μου ομως μου ερχονταν η εικονα του τιμωρου, η οποια δεν με χαρακτηριζε ουτε στο ελαχιστο....
-Ξερεις οτι αυτο που κανεις δεν θα σου βγει σε καλο...
-Θελω τον αδερφο μου...ειπε ενω προσπαθησε να με χτυπησει, αλλα απευφυγα το χτυπημα του σχετικα ευκολα...
-Σου δινω την επιλογη να φυγεις...και εσυ παρ ολα αυτα ερχεσαι στο στομα του λυκου...γενναιο..αλλα χαζο...ειπε ενω με πιδακα βαλτου τον εστελνα και παλι πισω....
-Καλυτερα να πας στον καπετανιο σου και να τον ενημερωσεις για αυτο που εγινε εδω....και μην ξαναπατησετε το ποδι σας στο νησι αυτο...γιατι θα το μαθω...και θα φροντισω αυτη την φορα να το μετανοιωσετε πραγματικα...
Ο χοντρουλης εγινε καπνος, ενω ετρεχε προς την παραλια. Λογικα θα πρεπει να ειχαν καποιο μεταφορικο μεσω για ωρα αναγκης. Απ την αλλη απορουσα πως φοβοντουσαν αυτους τους αχριστους ολο αυτο το διαστημα....

Αυτο που θα εκανα τωρα ηταν απλο. Θα πηγαινα LogueTown και θα παρεδιδα τον γατουλη στους Marines, οπου θα εκανα και τα χαρτια μου για να γινω επισημα Bounty Hunter. Κοιταξα τα ατομα που ειχαν βγει εξω και με κοιτουσαν περιεργα. Τα πραγματα δεν ειχαν γινει οπως ακριβως τα φανταζομουν. Ηθελα ενα ησυχο τριημερο μαζι με την μητερα μου. Τωρα απλα θα επρεπε να φυγω γιατι με θεωρουσαν φρικιο. Ποσο μαλλον να επιστρεφω ετσι περιεργα και ξαφνικα να τους βγαζω απο μια δυσκολη θεση που βρισκοντουσαν....
-Τους νικησε...ειπαν μερικοι οι οποιοι με εδειχναν...
-Για το καλο το δικο σας...απλα ξεγραψτε με..για εσας δεν θα εχω γεννηθει σε αυτο το νησι...δεν θα ηθελα να σας προκαλεσω προβληματα...ειπα πηγαινα προς το μερος τους...
-Μα τωρα ενδεχετε να ξαναερθουν....
-Οχι αν τους προλαβουν οι Marines....οι πειρατες καπου κρυβονται...και αυτος εδω...ειπα ενω χτυπουσα το στομαχι μου...ειναι αυτο που χρειαζονται που χρειαζονται για να φτασουν σε αυτους...ειπα γεματη αυτοπεποιθηση...
-Δεν θα εκανα κατι τετοιο αν δεν ημουν σιγουρη οτι δεν θα σας προκαλουσε προβληματα....
Κανεις δεν με μιλησε μετα απο αυτο, αλλα μερικοι ζητωκραυγασαν. Μαλλον αυτοι οι 2 πειρατες ταλαιπωρουσαν τους κατοικους πολυ περισσοτερο απ οτι νομιζα....
-ΚΑΝΡΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ.....φωναζαν ξανα και ξανα...
Η μητερα μου παλι δεν μιλουσε. Δεν της αρεσε που δεν καταφερε να με ελενξει αλλη μια φορα και μαλλον το ειχε παρει αποφαση , οτι δεν θα μπορουσε να με κρατησει εδω....

Οταν πηγαμε σπιτι με τα παιδια και την μητερα, τα παιδια πηγαν σχεδον αμεσως για υπνο. Ηταν ακομα κουρασμενα απ το ταξιδι και η αληθεια ηταν οτι χρειαζονταν ξεκουραση. Εγω παλι εμεινα με την μητερα μου λιγο ακομα στο σαλονι και βαλαμε να πιουμε ενα ποτο και να μιλησουμε...
-Σημερα με τρομαξες αρκετα....
-Μητερα σταματα να ανησυχεις...ειμαι πλεον μεγαλη κοπελα...
-Εισαι παιδι μου Anna...αυτο δεν θα αλλαξει ποτε....
-Το ξερω...αλλα αυτο που κανω το κανω για καλο δικο μου...γιατι ολο αυτο το διαστημα ημουν ενα αχριστο ον...ενα ατομο που απλα ηταν μαζι με ενα πειρατικο πληρωμα το οποιο δεν εκανε κατι ουσιαστικο και ειχε πολυ κακα πιστευω για την ζωη...
-Χαιρομαι που το καταλαβαινεις αυτο..ποσο μαλλον που το παραδεχεσαι....
-Δεν μου ηταν ευκολο...ξερεις ποσο δυσκολο ειναι για καποιον να παραδεκτει ενα λαθος του...απλα τωρα μου εχει δοθει μια σπουδαιο δυναμη, την οποια ουτε καν ξερω στο ελαχιστο. Θελω να την αξιοποιησω...
Εκεινη δεν μιλησε και ηρθε και καθησε διπλα μου και με πηρε αγκαλια. Το εκανε τοσο εντονα που με εκανε να δακρυσω για αλλη μια φορα...
-Θελω να μου υποσχεθεις οτι θα προσεχεις....εισαι οτι πολυτιμοτερο εχω στην ζωη...και οτι μου εχει μεινει...και εισαι ενας λογος για να ζω...
-Σε ευχαριστω μητερα...ειπα ενω ημουν στην αγκαλια της. Ηταν μια τοοσ ομοροφη στιγμη που δεν θα ηθελα να τελειωσει ποτε. Μερικες ωρες αργοτερα χωριστηκαμε και πηγαμε και οι 2 για υπνο. Ηταν μια δυσκολη μερα και χρειαζομουν και εγω ξεκουραση....

Το επομενο πρωι ανακοινωσα στα παιδια οτι θα φευγαμε για να τα παω στην οικογενεια του πατερα τους και να κανω τα χαρτια μου για κυνηγος επικυριγμενων. Εκεινη αρχικα προσπαθησε να με πεισει να μεινω αλλη μια μερα, αλλα της εξηγησα οτι ειχαμε ηδη αργησει και ηταν ευκαιρια να φυγουμε μιας και ο καιρος ηταν αρκετα ευνοικος. Ενω εφτιαχνα τα πραγματα μου και επαιρνα μερικα μου ρουχα μαζι , εκεινη μου ετοιμασε φαγητο για τον δρομο...
-Περιμενε μικρη....θελω να σου δωσω και κατι ακομα....
-Τι ειναι μητερα...?
-Αυτα εδω τα 2 σπαθια ηταν του πατερα σου....τουλαχιστον θα ηθελες κατι απο αυτον...ξερω δεν ειναι οτι το καλυτερο σου εχει μεινει απο αυτον..αλλα σιγουρα θα ηθελε να τα ειχες μαζι σου...
Τα πηρα στα χερια μου και απλα χαμογελασα. Η αληθεα ηταν οτι δεν ειχα τιποτα απο τον πατερα μου εκτος απο γλυκες αναμνησεις και αυτα τα σπαθια ηταν κατι δικο του, τα οποια θα μου κρατουσαν συντροφια...
-Ειναι κατι που σιγουρα θα μου χρειαστει...και σε ευχαριστω...
Εκεινη χαμογελασε και με αγκαλιασε για μια ακομη φορα. Υστερα ξεκινησαμε μαζι με τα παιδια για το πλοιο. Στην διαρκεια της διαδρομης πολλοι ηταν αυτοι που μας χαιρετουσαν. Εγω το λιγοτερο που μπορουσα να κανω να ανταποδωσω τον χαιρετισμο...
Οταν φτασαμε στο πλοιο καναμε τις απαραιτητες ετοιμασιες για να ξεκινησει το ταξιδι μας. Η μητερα μου μας χαιρετισε απο μακρυα και εγω χαμογελουσα σαν το χαζο. Ειχα χαρη πολυ που καταφερα να βοηθησω τους κατοικους του νησιου μας χωρις να προκαλεσω προβλημα....
-LogueTown...σου ερχομαστε....ειπα ενω κοιτουσα τον οριζοντα....

Όνομα:Anna Valerious
Haki Points: -
Player of the Month Points: 8
Beli: 27.000
Bounty/Fame Points: +2.000.000
Παρατηρήσεις: Ωραία η ιστορία σου,αλλά η Anna Valerious είναι πολύ χαλαρή λόγω του φρούτου της,προσπάθησε να την δυσκολέψεις λίγο(π.χ να φάει κάποιο χτύπημα χωρίς να το περιμένει),επίσης σε κάθε πόστ είχες ορθογραφικά και κατάντησε κουραστικό.Αλλά δεν σου αφαίρεσα τίποτα από αυτά αλλά για την ιστορία.